Το ...Πνεύμα των Χριστουγέννων: Στη φυλακή άνεργη μητέρα δυο παιδιών για χρέη στον ΟΑΕΕ

Απίστευτο... Την ώρα που οι μίζες πάνε κι έρχονται, η δικαιοσύνη (;) εξάντλησε την αυστηρότητά της σε άνεργη μητέρα στέλνοντας την να περάσει τα Χριστούγεννα στη φυλακή για ένα μικρό χρέος στον ΟΑΕΕ: Την ίδια στιγμή που μεγαλοεκδότες με χρέη εκατομμυρίων συνεχίζουν το πάρτι και μέσα από τα ιδιωτικά κανάλια, χωρίς να τους αγγίζει κανείς. Η καταγγελία της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Ηλεκτρονικού Τύπου έχει πολλά να αμς πει για το πως αντιλαμβάνεται η Πολιτεία το Πνεύμα των Χριστουγέννων:

Τα φετινά Χριστούγεννα  δεν βρήκαν στο σπίτι της την συνάδελφό μας Σ.Α., πρώην εργαζόμενη στην ΕΡΤ, μητέρα δύο παιδιών σε μονογονεϊκή  οικογένεια και μέλος της ΕΣΠΗΤ, αλλά στα κρατητήρια, καθώς στις 24/12 συνελήφθη για ένα μικρό χρέος προς το ασφαλιστικό της ταμείο, τον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ), για το οποίο και είχε καταδικαστεί ερήμην και εν αγνοία της σε φυλάκιση.

Σημειώνουμε ότι η  οικονομική  κατάσταση των πρώην εργαζομένων της ΕΡΤ, όπως και των υπολοίπων ανέργων, οι οποίοι με προσωπικό κόστος και χωρίς την καταβολή των νόμιμων αποζημιώσεων, εξακολουθούν απλήρωτοι να κρατάνε ζωντανή την ΕΡΤ σε όλη την Ελλάδα, ήταν και συνεχίζει να είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Το Δ.Σ. της ΕΣΠΗΤ, αλλά και όλος ο δημοσιογραφικός κόσμος, καταδικάζει με τον πιο απερίφραστο και κάθετο τρόπο την πιο πάνω απαράδεκτη σύλληψη της συναδέλφου, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα την εξόφθαλμη, επιλεκτική, μεταχείριση των «μεγαλόσχημων» πολιτικών εκπροσώπων της κυρίαρχης πολιτικής της τρόικας και των μνημονίων, απέναντι στη δικαιοσύνη όσον αφορά σε οικονομικές εκκρεμότητες και χρέη.

Όσο θα συνεχίζεται αυτή η αντεργατική πολιτική προς όφελος των δανειστών, των τραπεζιτών και της εργοδοσίας, τόσο θα οδηγούνται άνεργοι, απλήρωτοι και φτωχοί στα κοινωνικά Τάρταρα, ενώ οι κάθε λογής ταγοί του κυρίαρχου συστήματος θα αποθρασύνονται και θα προκαλούν το λαό.

Το Δ.Σ. της ΕΣΠΗΤ στέκεται αλληλέγγυο στη συνάδελφο, η οποία μαζί με όλους τους συναδέλφους, ανέργους, σε επίσχεση, υπο-αμειβόμενους, χαμηλοσυνταξιούχους, μάχονται καθημερινά για την υπεράσπιση των νόμιμων δικαιωμάτων τους, για το αξίωμα στην εργασία, στην ασφάλιση, για το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή και ισότιμη ζωή.

Για το ΔΣ της ΕΣΠΗΤ

 Θέμης Κ. Μπερεδήμας                                                Θανάσης Αλατάς

 Ο Πρόεδρος                                                     Ο Γεν. Γραμματέας

«ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ» … (ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;)

Με τη βοήθεια της ψυχολόγου Θεοδοσίας Καραγιάννη

Η πρώτη εικόνα είναι γεμάτη χαρά και τρυφερότητα: Τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου, συνηθίζουμε να τα περνάμε στο χωριό, ακολουθώντας όλες τις παραδόσεις. Κάλαντα, βασιλόπιτα και όλα τα άλλα. Συχνά έχουμε την τύχη να χιονίζει και να φτιάχνουμε χιονάνθρωπο.

Στο χωριό υπάρχει κι ένα μεγάλο τζάκι. Εκεί δίπλα βάζουμε κάτι τεράστιες κάλτσες για να αφήσει τα δώρα του ο Άγιος Βασίλης. Φροντίζουμε να σβήνουμε τη φωτιά , για να μην …καεί ο Άγιος κατεβαίνοντας τη νύχτα. Του αφήνουμε και ένα ποτηράκι κρασί εκεί δίπλα, κουραμπιέ και μελομακάρονο. Απ’ ότι φαίνεται μάλλον του αρέσουν γιατί το πρωί δεν βρίσκουμε ούτε γουλιά στο ποτήρι, ούτε ψίχουλο στο πιατάκι…

Μετά ανοίγουμε τα δώρα. Το γράμμα προς τον Άγιο Βασίλη έχει γραφτεί από μέρες. Τα πρώτα χρόνια με υπαγόρευση του παιδιού, από τότε που πήγε σχολείο με τα χέρια του. Το δίνει μάλιστα στη μαμά ή στο μπαμπά να το ταχυδρομήσει και ρωτά όλο αγωνία, μήπως τυχόν το ξεχάσαμε. Τα επόμενα χρόνια ο Μεγάλος Αδερφός (αφού πλέον προστέθηκαν και νέα μέλη στην οικογένεια) αναλαμβάνει να διαμεσολαβήσει και να απευθύνει τα αιτήματα των μικρών για δώρα προς τον Άγιο.

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, ανοίγουν με αγωνία τα πακέτα να δουν αν πράγματι ο Άγιος τους έχει φέρει αυτά που ζήτησαν. Ευτυχώς, φροντίσαμε οι απαιτήσεις να είναι… προσγειωμένες, διότι «ο Άγιος Βασίλης έχει να πάει δώρα σε όλα τα παιδιά του κόσμου» και βεβαίως δεν του αρέσουν καθόλου οι υπερβολικές απαιτήσεις…

Μετά όμως έρχεται ένας φίλος του Μεγάλου και τον ρωτάει τι δώρα του φέραμε. «Εμένα μου τα έφερε ο Άγιος Βασίλης», έλεγε ο δικός μας και ο φίλος του τον κοιτούσε καχύποπτα: «Εμένα ο πατέρας μου, μου πήρε Nintendo. Οι γονείς τα φέρνουν τα δώρα. Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης!»

Αρχίζουν να τσακώνονται: «Αν δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, πρώτον ποιος μου έφερε τα δώρα και δεύτερον αν δεν υπάρχει αυτός, τότε δεν υπάρχουν ούτε οι άλλοι άγιοι που βλέπουμε στην εκκλησία!»

Σωπαίνω και σκέφτομαι να βρω τον τρόπο αν φύγω από το χώρο, χωρίς να με καταλάβουν, όταν ο φίλος του γιου μου γυρίζει προς εμένα και μου λέει:

«Εσείς κύριε Κωστή τι λέτε; Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;»  

Δυστυχώς δεν μπορώ να τηλεφωνήσω πρωτοχρονιάτικα σε ψυχολόγο για να τον συμβουλευθώ για τη στάση που πρέπει να κρατήσω. Καταφέρνω με μαεστρία να γλιτώσω και να μη δώσω ουσιαστική απάντηση. Όμως μόλις γυρνάω πίσω στην πόλη σπεύδω στη σχολική ψυχολόγο Θεοδοσία Καραγιάννη για να με διαφωτίσει….

Και όντως τα όσα μου είπε τα βρίσκω πολύ χρήσιμα και λόγω των ημερών, νομίζω αξίζει να τα μοιραστώ μαζί σας.

Ο Άγιος Βασίλης στον… ψυχολόγο!

Κάποτε οι γονείς δεν ανησυχούσαν τόσο για το πώς θα μιλήσουν στα παιδιά τους για τον Άγιο Βασίλη… Ήξεραν ότι τα παιδιά το έχουν ανάγκη και  ότι, όταν δεν θα το έχουν πια ανάγκη, θα σταματήσουν να το πιστεύουν…

Στην εποχή μας, όμως, ο υπερβολικός ρεαλισμός βάζει στους γονείς το δίλημμα : να αφήσουν τα παιδιά τους να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη ή να τα προσγειώσουν; Με άλλα λόγια: τι είναι καλύτερο, η φαντασία ή η πραγματικότητα; Όταν μιλάμε για παιδιά, η απάντηση στο ερώτημα έρχεται μόνη της. Τα παιδιά έχουν ανάγκη και από τα δύο.  Απλά, όσο πιο μικρά είναι τόσο περισσότερο ενεργοποιούν και χρειάζονται τη φαντασία . Οι γονείς, αν και το γνωρίζουν, φοβούνται ότι, όταν έρθει η ώρα της «αλήθειας» για τον Άγιο Βασίλη, θα είναι τραυματική για το παιδί.

Η αποκάλυψη: μια φυσιολογική διαδικασία

Στην πραγματικότητα, η αποκάλυψη είναι μια φυσιολογική διαδικασία και όχι μια τραυματική εμπειρία. Όλα αυτά τα ερωτήματα για τον Άγιο Βασίλη που ταλαιπωρούν τους γονείς  είναι περισσότερο δικοί τους φόβοι και όχι των παιδιών. Κάποιοι ειδικοί, μάλιστα, φτάνουν να υποστηρίζουν ότι  είναι περισσότερο τραυματικό για το γονέα παρά για το παιδί το γεγονός ότι εκείνο σταματά να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη!

 Επομένως, οι γονείς πρέπει να αποδεχτούν ότι το παιδί τους θα έρθει αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα, για την οποία ,αρχικά, θα πονέσει και, έπειτα, θα την αποδεχτεί.

Είναι μια διαδικασία από την οποία περνούν όλα τα παιδιά: αρχικά πιστεύουν στον Άγιο και κάποια στιγμή κάποιος «καλοθελητής» τους ανοίγει τα μάτια. Τότε, πληγώνονται για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, αλλά , επίσης, θυμώνουν για την «εξαπάτηση» που υπέστησαν όλες τις προηγούμενες φορές. Όταν περνά και αυτή η φάση, τα παιδιά φροντίζουν να «ενημερώσουν» και τα άλλα παιδιά για την «πραγματικότητα» : ότι, δηλαδή, ο Άγιος “δεν υπάρχει” και ότι οι γονείς είναι “αυτοί που φέρνουν τα δώρα”. Από εκεί και πέρα, κάθε επόμενα Χριστούγεννα  τα παιδιά αναπολούν την παλιά αίσθηση της προσμονής του Αγίου, αλλά και χαίρονται που ξέρουν πλέον την «αλήθεια». Τέλος, εστιάζουν στη χαρά των δώρων (αυτά, άλλωστε, έρχονται κάθε φορά, ακόμα κι αν ο Άι- Βασίλης δεν έρχεται!). Κι έτσι, όλα τακτοποιούνται.

 Επομένως, όλη η παραπάνω διαδικασία παραδοχής της μη-ύπαρξης του Άγιου Βασίλη αποτελεί ένα φυσιολογικό πέρασμα από τη φαντασία στην πραγματικότητα. Φυσικά, υπάρχει κάποιο κόστος (απώλεια) αλλά και κάποια κατάκτηση(γνώση της αλήθειας). Το πότε θα γίνει αυτό το “πέρασμα” και η ανακάλυψη της πραγματικότητας εξαρτάται από το χαρακτήρα του παιδιού και την ετοιμότητά του να εγκαταλείψει την αίσθηση ενός προσώπου που έχει ιδιαίτερο νόημα για εκείνο.

Η αποκάλυψη σε τέσσερα βήματα

Η αποκάλυψη της αλήθειας θέλει ιδιαίτερο χειρισμό. Αν το παιδί δεν είναι έτοιμο να ακούσει την «αλήθεια», δε θα το κάνει. Εκείνος που αποκαλύπτει την αλήθεια είναι –συνήθως- κάποιο άλλο παιδί που ενδιαφέρεται να «κάνει το έξυπνο» στα άλλα παιδιά. Αυτό συμβαίνει , γιατί η αποκάλυψη αυτής της αλήθειας ισοδυναμεί με ωρίμανση. Το παιδί που “ξέρει” αισθάνεται υπεροχή , καθώς δεν εξαπατάται. Και, αποκαλύπτοντας την αλήθεια στους άλλους, η υπεροχή του αυξάνεται. Είναι γνωστές οι «μάχες» μεταξύ παιδιών για το αν υπάρχει ή όχι ο Άγιος Βασίλης.

Το πρώτο βήμα: Αν το παιδί έρθει αναστατωμένο μετά από μια τέτοια «μάχη» και έχει αρχίσει να αμφισβητεί την ύπαρξη του Αγίου, οι γονείς δε χρειάζεται να πάρουν αμέσως θέση. Είναι καλύτερο να ηρεμήσουν το παιδί επιβραβεύοντάς το για το ότι  τους εμπιστεύεται και ρωτά τη γνώμη τους. Για παράδειγμα, μπορούν να πουν: «Έκανες καλά που ήρθες να μας πεις για αυτά που σου είπαν τα άλλα παιδιά. Κι εμείς κάναμε τέτοιες συζητήσεις όταν ήμασταν παιδιά και μετά ήμασταν πολύ αναστατωμένοι».

Το δεύτερο βήμα είναι να διερευνήσουν οι γονείς την ετοιμότητα του παιδιού για να ακούσει την αλήθεια. Σε αυτή τη φάση κάνουν ερωτήσεις, όπως: «τι σου είπαν τα άλλα παιδιά;», «εσύ τι τους είπες;» και «εσύ τι πιστεύεις, τελικά;». Οι απαντήσεις του παιδιού και, κυρίως, τα μη λεκτικά μηνύματα (το ύφος του, οι εκφράσεις του προσώπου, ο ρυθμός ομιλίας, το βλέμμα του κτλ.,) θα βοηθήσουν τους γονείς με δύο τρόπους:

α) να κερδίσουν χρόνο για να σκεφτούν τι θα απαντήσουν και

β) να καταλάβουν το πόσο έτοιμο είναι το παιδί τους να ακούσει κάποιες αλήθειες.

Πριν προχωρήσουν στο τρίτο βήμα, οι γονείς πρέπει να έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους ποια είναι η ανάγκη του παιδιού και ποια είναι η δική τους ανάγκη. Υπάρχουν γονείς που δε θέλουν να εγκαταλείψει το παιδί τους το μύθο του Άγιου Βασίλη, ενώ το παιδί είναι έτοιμο για κάτι τέτοιο. Φοβούνται περισσότερο από τα παιδιά την αποκάλυψη, γιατί τη συνδέουν με κατάρρευση της παιδικότητας και της αθωότητας. Πρέπει να κατανοήσουν και οι ίδιοι ότι η παιδικότητα και η αίσθηση «θαύματος» και «μαγείας»:  α) δεν είναι η ουσία των Χριστουγέννων και

β) μπορούν να κατακτηθούν και με άλλους τρόπους (και όχι μόνο με τον Άγιο Βασίλη). 

Επίσης,  οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι η αποκάλυψη της αλήθειας δε σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει και όλη η οικογενειακή παράδοση που συνοδεύει τις γιορτές. Οι γονείς, μετά την αποκάλυψη,  μπορούν να συνεχίσουν να λένε- αστειευόμενοι πια- ότι «θα έρθει ο Άγιος Βασίλης».

Στο τρίτο βήμα, οι γονείς αποκαλύπτουν την αλήθεια στο βαθμό που πιστεύουν ότι αντέχει το παιδί. Αν το παιδί δεν ξαναρωτήσει τίποτα για τον Άγιο Βασίλη, πιθανόν να έχει καλυφθεί από όσα του πουν την πρώτη φορά. Αν συνεχίσει να ρωτά, χρειάζεται να ακούει ξανά και ξανά τα ίδια για να τα εμπεδώσει ή να ακούσει κάτι καινούριο που θα καλύψει κάποια λογικά κενά. Είναι σημαντικό να ακούει τα ίδια πράγματα και από τους δύο γονείς του. Καλό θα είναι οι γονείς να έχουν προετοιμαστεί για μια τέτοια συζήτηση από την εποχή που το παιδί τους πηγαίνει στον παιδικό σταθμό και έχει ερεθίσματα από άλλα παιδιά που «του ανοίγουν τα μάτια».

Ποιος είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος για να πει ο γονιός την αλήθεια; Να παραδεχτεί την ύπαρξη του Άγιου Βασίλη αλλά με έναν άλλο τρόπο!!! Δηλαδή, να πει στο παιδί ότι ο Άγιος Βασίλης υπάρχει, αλλά δεν είναι με κόκκινα ρούχα, άσπρα γένια κτλ. Είναι ένας Άγιος που δεν τον βλέπουμε, βοηθά τους γονείς να βρίσκουν λεφτά τα Χριστούγεννα για να παίρνουν δώρα και φέρνει στις οικογένειες αγάπη κτλ.

Αν η οικογένεια έχει χριστιανικές αρχές, ο γονιός μπορεί να μιλήσει για τον πραγματικό Άγιο Βασίλη, το Μέγα Βασίλειο, που είχε πολλές γνώσεις (ήξερε πολλές επιστήμες) και έφτιαξε μία πόλη για τους φτωχούς (τη Βασιλειάδα). Επίσης, από τη ζωή αυτού του Αγίου ξεκίνησε το έθιμο της βασιλόπιτας (είχε γίνει ένα σχετικό θαύμα). Γενικότερα, η απάντηση που μπορεί να δώσει ένας γονιός είναι ότι «εμείς , στην οικογένειά μας, πιστεύουμε ότι υπάρχει ο Άγιος Βασίλης, αλλά δεν είναι έτσι όπως δείχνει η τηλεόραση. Δεν φέρνει εκείνος τα δώρα κάτω από το δέντρο. Φέρνει, όμως, άλλα δώρα στις οικογένειες: αγάπη, χαρά κτλ.». Αυτού του τύπου η απάντηση μπορεί να φαίνεται πιο περίπλοκη, αλλά λύνει πολλά ερωτήματα και πληγώνει λιγότερο. Μάλιστα, αναδεικνύοντας έναν τέτοιο άγιο, αυτός μπορεί να χρησιμεύσει ως πρότυπο για τα παιδιά καθώς θεωρείται και προστάτης των γραμμάτων και είναι ένας από τους τρεις Ιεράρχες.

Τέταρτο βήμα: οι γονείς θα πρέπει να δεχτούν τις αρνητικές αντιδράσεις του παιδιού και να περιμένουν, με υπομονή, την «ανάκαμψη» του παιδιού. Μπορούν να πουν στο παιδί τους ότι το καταλαβαίνουν, ότι και οι ίδιοι πέρασαν από μια παρόμοια φάση στο παρελθόν και ότι, τελικά, βρήκαν έναν άλλο τρόπο να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη. Μπορούν να αφήσουν το παιδί τους να «απευθύνεται» στον Άγιο Βασίλη-όπως γινόταν και παλιότερα- μόνο που τώρα μπορεί του ζητά διαφορετικά πράγματα (π.χ. να είναι όλοι καλά στην οικογένεια) και όχι δώρα.

Αν ωστόσο δουν υπερβολικές αντιδράσεις από την πλευρά του παιδιού, οι οποίες κρατούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε θα πρέπει να ανησυχήσουν.

Τελικά, υπάρχει ή δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης;

Στο ερώτημα αυτό καλούνται να απαντήσουν μικροί και μεγάλοι. Ο καθένας έχει μια εικόνα στο μυαλό του για αυτή τη μορφή είτε μέσα από την εκκλησιαστική παράδοση (Μέγας Βασίλειος) είτε μέσα από τον καταναλωτισμό (κόκκινα ρούχα, άσπρα γένια). Γενικότερα, πιστεύουμε στο βαθμό που έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε.

Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε στα παιδιά που πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη ότι αυτοί οι «Άγιοι Βασίληδες» που κυκλοφορούν στο δρόμο δεν είναι οι πραγματικοί. Οι ψεύτικοι «άγιοι» μπορεί να τρομάζουν κάποια μικρά παιδιά ή να τα μπερδεύουν. Γι’ αυτό, οι γονείς μπορούν να διευκρινίσουν από την αρχή ότι πρόκειται για «ηθοποιούς/ διασκεδαστές κτλ. που φορούν ρούχα σαν του Άγιου Βασίλη για να χαίρονται τα μικρά παιδιά και να βγάζουν φωτογραφίες».

Από εκεί και πέρα, είναι καλύτερα να συνδέουμε τον Άγιο Βασίλη με την ατμόσφαιρα και τις αξίες των Χριστουγέννων παρά με τα ακριβά δώρα. Προτείνω στους γονείς που προωθούν το σύμβολο του «κουβαλητή» Άγιου- Βασίλη να το σταματήσουν. Ο Άγιος μπορεί να φέρνει δώρα, αλλά όχι απαραίτητα αυτό που ζητά το παιδί. Τι θα γίνει αν, κάποια στιγμή, οι γονείς δεν έχουν τόσα χρήματα όσα χρειάζονται για να αγοράσουν τα δώρα που ζητούν τα παιδιά από το χοντρούλη Άγιο; Και τι είναι αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά: τα δώρα ή τη ζεστασιά και την αγάπη; Συνήθως, τα ακριβά δώρα δίνουν σύντομη χαρά, ενώ οι γιορτές που ντύθηκαν με συναισθήματα αγάπης- ακόμη και χωρίς δώρα- μένουν για πάντα στη ζωή του παιδιού….

Αφηγήσεις μικρού μήκους: Τα φώτα στο βάθος της Niemands Rose

Τα φώτα στο βάθος της Niemands Rose

Συνέντευξη* στον Κώστα Στοφόρο

«…Πάντα θα είμαι η κόρη ενός απολυμένου εργάτη. Από ‘κει και πέρα μην περιμένει κανείς από μένα σούπερ-ήρωες, μονολιθικούς χαρακτήρες και γραμμικές πορείες, όταν γράφω, γιατί η αντίφαση στους ανθρώπους και η ανατροπή στη ζωή είναι κάτι που αναγνωρίζω…»

Περνάω περιόδους που αμφισβητώ το ίδιο το διάβασμα. Γιατί να διαβάζουμε λογοτεχνία; «Έχουμε πολύ περισσότερη ποίηση στον κόσμο απ’ ότι δικαιοσύνη», λέει ένας ο ήρωας στον «Αόρατο» του Paul Auster. Γιατί να σκύβεις πάνω από τις ζωές των άλλων; Μήπως για να ξεχάσεις τα δικά σου αδιέξοδα; Μήπως αν απογειωθείς από το ζοφερό περιβάλλον; Μήπως η δική σου ανάγνωση «υψηλής» λογοτεχνίας δεν διαφέρει στο βάθος από τον τρόπο που διαβάζουν δίπλα σου στο μετρό τα ευπώλητα, απελπισμένοι επιβάτες;

Σε τέτοια διάθεση, διαβάζω ξαφνικά κάτι που μου ανατρέπει τον τρόπο σκέψης. Πολλές φορές νιώθω πως αδυνατώ να περιγράψω την πραγματική επίδραση που είχε ένα βιβλίο πάνω μου και αυτό μου συμβαίνει και με τα «Φώτα στο βάθος» της Niemands Rose (Απόπειρα). Μικρές ιστορίες γραμμένες με αληθινή μαστοριά, όπου καμία λέξη δεν περισσεύει. Κι όπου μια τελεία, μια λεξούλα, ένα αναπάντεχο τέλος, έχουν τη δύναμη του σοκ. Η συγγραφέας βλέπει και ακούει τον κόσμο γύρω της. Και δεν αρκείται να τον περιγράψει. Παίρνει θέση. Όχι ως εκπρόσωπος κάποιου ιερατείου που σου δείχνει με το βαρύ του δάχτυλο το δρόμο, αλλά ως ένας οδοιπόρος του 21^ου αιώνα που μοιράζεται μαζί σου τη γνώση για τα μονοπάτια που βρήκε. Υπάρχει και ο σαρκασμός, υπάρχει και η τρυφερότητα, υπάρχει η σκληρότητα, υπάρχει κι η ενσυναίσθηση. Η συγγραφέας καταφέρνει να δει με τα μάτια του άλλου: Εξαιρετική η προσέγγιση στο θρησκευτικό συναίσθημα που δεν συμμερίζεται –αλλά και δεν το χλευάζει. Στην πραγματικότητα για να μιλήσεις γι’ αυτό το εξαιρετικό βιβλίο θα έπρεπε να παρουσιάσεις, να αφηγηθείς μια –μια τις ιστορίες του.

Νιώθεις μια παράξενη συγγένεια με τη συγγραφέα καθώς μετατρέπει σε λόγο αυτό που κι εσύ είχες στο μυαλό σου. Καθώς λοιπόν εκφράζεται, σε εκφράζει. Η κουβέντα μαζί της ήρθε ως φυσική συνέπεια- συνέχεια ενός διαλόγου που ξεκινά… 

-Νομίζω αξίζει να μας πεις λίγα λόγια για τα «φώτα στο βάθος», όπως τα περιγράφεις σε ένα από τα πιο τρυφερά κείμενα του βιβλίου σου…

Ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο διήγημα της συλλογής, όπου εξιστορώ μια νύχτα που μια μητέρα με το μωρό της στην αγκαλιά προσπαθεί να διακρίνει στο βάθος του ορίζοντα τα φώτα της Λιβύης, τα οποία λέγεται ότι είναι ορατά από τα νότια παράλια της Κρήτης. Και μαζί ανακαλύπτει πολλαπλές συνδέσεις σε μια αναστοχαστική διαδικασία. Ίσως έχει μεγαλύτερη σημασία να σταθώ στην επιλογή του τίτλου, τον συμβολισμό της φράσης, που παραπέμπει σε φωτεινά σημεία που διακρίνονται σε έναν ζοφερό ορίζοντα και που, νομίζω, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε.

-Γιατί Niemands Rose; Τι σημαίνει αυτό το ψευδώνυμο για σένα; Ποιο είναι το πρόσωπο πίσω από το «ρόδο»;

Ο Παούλ Τσελάν, στον οποίο ανήκει η φράση “die niemandsrose” και σημαίνει «του κανενός το ρόδο», είναι μάλλον ο πιο συγκλονιστικός ποιητής που έχω διαβάσει αλλά ταυτόχρονα υπήρξε η επιτομή της αντιναζιστικής μου κουλτούρας. Με θυμάμαι πριν από 7 χρόνια να δηλώνω μεταξύ σοβαρού και αστείου σε φίλους, μετά από σχετική πρόσκλησή τους, πως δεν πρόκειται να ξαναδώ άλλη αντιπολεμική ταινία, εννοώντας τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί το μερίδιό μου σ’αυτή τη ζωή σε αντιναζί και αντιπολεμική παιδεία το έχω καταναλώσει και με το παραπάνω. Ήταν η ίδια περίοδος, συμπτωματικά, που είχα ανακαλύψει τον Τσελάν. Μέσα σε αυτές περίπου τις συνθήκες διάλεξα για διαδικτυακή μου ταυτότητα και σήμερα πια για λογοτεχνικό ψευδώνυμο το Niemands Rose, που σημαίνει πολλά και που πίσω από αυτό βρίσκεται η πιο αυθεντική φωνή μου, αυτή που γράφει.

-Θεωρείς τα γραπτά σου «στρατευμένα»; Η εποχή μας ζητάει κάτι διαφορετικό από τους ανθρώπους που γράφουν;

Χαίρομαι πολύ που μου κάνετε αυτή την ερώτηση γιατί έχω μία ευκαιρία να απαντήσω σε κάτι που ανακύπτει και σε βιβλιοκριτικές και σε βιβλιοπαρουσιάσεις μου. Συνηθίζεται να αποδίδεται ο όρος «στρατευμένος» σε όσους παράλληλα με το συγγραφικό τους έργο αρθρώνουν δημόσιο λόγο και ο οποίος μάλιστα συχνά ταυτίζεται με συγκεκριμένο ιδεολογικό ρεύμα ή, ακόμα χειρότερα, με πολιτικό κόμμα.

Να τονίσω λοιπόν ότι αυτό το «του κανενός» του ψευδώνυμού μου, που με ρωτήσατε πριν, με εκφράζει και πολιτικά. Δεν ανήκω σε κανέναν πολιτικό χώρο. Έχω όμως ταξική συνείδηση. Είμαι κόρη εργάτη, βίωσα την ανεργία του πατέρα μου στη δεκαετία του ’90, διαμόρφωσα ως έφηβη συνείδηση μέσα από τις καταλήψεις και το μαθητικό κίνημα τις ίδιας περιόδου. Αυτά τα πράγματα με καθόρισαν. Δεν έχει σημασία αν με το όχημα της κοινωνικής κινητικότητας πήρα «προαγωγή» στη μεσαία τάξη, δεν έχει σημασία πόσο θα «τα καταφέρω» συνολικά στη ζωή μου. Πάντα θα είμαι η κόρη ενός απολυμένου εργάτη. Από ‘κει και πέρα μην περιμένει κανείς από μένα σούπερ-ήρωες, μονολιθικούς χαρακτήρες και γραμμικές πορείες, όταν γράφω, γιατί η αντίφαση στους ανθρώπους και η ανατροπή στη ζωή είναι κάτι που αναγνωρίζω.

-Τι είναι αυτό που σου αρέσει στις «αφηγήσεις μικρού μήκους»; Θα έγραφες ένα μυθιστόρημα;

Οι αφηγήσεις μικρού μήκους ήταν το πέρασμά μου από την ποίηση στην πεζογραφία, κάτι που νομίζω αποτυπώνεται στη συλλογή. Ως αναγνώστρια όμως προτιμούσα τα μυθιστορήματα. Και τώρα θέλω να δοκιμαστώ σε αυτό το είδος.

-Όταν γράφεις για την κόρη σου, το ύφος σου αλλάζει. Πόσο ρόλο παίζουν στη ζωή μας τα παιδιά; Τι μπορούμε να τους δώσουμε σήμερα;

Από τότε που απέκτησα το πρώτο μου παιδί νοηματοδοτείται η ύπαρξή μου μέσα από τα παιδιά μου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όμως δεν έχω επιτρέψει, ως τώρα, να με αφομοιώσει η μητρότητα, να με ευνουχίσει ως γυναίκα, όπως συνήθως συμβαίνει σε χώρες όπου ο συντηρητισμός είναι μείζον στοιχείο της κυρίαρχης νοοτροπίας.  Το ζήτημα είναι να είμαι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος πλάι στα παιδιά μου. Και μ’αυτό τον τρόπο ευελπιστώ να μην τα πνίξω με την αγάπη μου αλλά και μην τους την στερήσω.

-Να είσαι γυναίκα… To be a woman… Η προσέγγιση σου είναι ιδιαίτερη. Τι είναι να είσαι γυναίκα και να μεγαλώνεις στην Ελλάδα;

Υπάρχει μια υπόρρητη θεματική ενότητα στα «Φώτα στο βάθος» που αφορά στη Γυναίκα, όπως βιώνω το φύλο, αλλά και όπως έχει καταγραφεί μέσα μου με μνήμες κι αναπαραστάσεις από τις γερόντισσες της ορεινής ελληνικής επαρχίας ως τις ηλικιωμένες ποδηλάτισσες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπου έζησα και περιηγήθηκα, κι από τις πολιτικές κρατούμενες στην τέχνη και την Ιστορία ως τα φρικιά στις παραλίες των γυμνιστών και στις διαδηλώσεις. Ασφυκτιώ στην Ελλάδα, όπως κάθε γυναίκα που έτυχε να ζήσει σε χώρες που τα κεκτημένα του φεμινιστικού κινήματος είναι ευρύτερα. Το φάσμα της καταπίεσης εκτείνεται από τον δημόσιο θηλασμό, ως το να είσαι ηλικιωμένη και να πίνεις ένα ποτάκι σε ένα μπαρ, όπως μία φιγούρα στο «Για τη γυναίκα, το γήρας και το γαμώτο» στο βιβλίο μου, κι ως το να δηλώνεις τη σεξουαλική σου απελευθέρωση και την ελευθεριακότητά σου στον έρωτα. 

*Δημοσιεύτηκε στο "Δρόμο" το Σάββατο 28/1/2013

Ο Λόρενς, η Ρεβέκκα κι εγώ…

Τι να γράψεις; Εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, περιοδικά γοητεύονται από τους διάσημους νεκρούς που πάντα «σβήνουν», «φεύγουν» και ποτέ δεν πεθαίνουν. Μόνο εμείς οι κοινοί θνητοί, πεθαίνουμε σε αυτή τη γη… Καθώς μεγαλώνω (μεγαλώνω= μετράω τις απώλειες γύρω μου) το ένα πίσω από το άλλο τα σύμβολα της παιδικής και νεανικής ηλικίας μου αφήνουν το μάταιο κόσμο, ενώ εμείς εξακολουθούμε να ακούμε τη φωνή τους, να βλέπουμε τις ταινίες τους… Δεν έχω όρεξη να γράψω κανέναν επικήδειο, αλλά μπορώ -άραγε- ποτέ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τον «Λόρενς της Αραβίας» ή τη «Ρεβέκκα»; 

Έχω διανύσει χιλιόμετρα κινηματογραφικής ιστορίας. Έχω περπατήσει μέχρι τελικής πτώσης στα μονοπάτια φτιαγμένα από σελιλόιντ. Με πάθος για τον κινηματογράφο. Με ξενύχτια και μαραθώνιους.

Νιώθω σα να έχω στήσει ένα δικό μου ξωκλήσι που είναι γεμάτο με εικόνες ανθρώπων που μάλλον δεν ήταν άγιοι. Όλο και λιγότεροι ζουν πια ανάμεσά μας… Σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι… Σκηνές, εικόνες και μουσικές.

Μπορεί ο Λόρενς της Αραβίας να μην είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει. Μπορεί να ήταν προπαγανδιστική. Ίσως να παραπληροφορούσε… Όμως  έμεινε χαραγμένη για πάντα. Από το θάνατο του ήρωα, με τον οποίο ξεκινάει η ταινία –έτσι που να μην μπορείς να δεις σκηνή χωρίς να σκέφτεσαι το μοιραίο τέλος- μέχρι τις πορείες στις ερήμους. Το ηλιοκαμένο, μελαγχολικό πρόσωπο του ήρωα να σου θυμίζει πως κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Η βαριά ιστορία και η αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης μας…  Και το θυμόμουν πάντα όταν άκουγα το «…καληνύχτα Κεμάλ»  

Η Ρεβέκκα πάλι με έκανε να αγαπήσω για πάντα αυτό το είδος θρίλερ. Το χαμένο βλέμμα της Τζόαν Φοντέν, ο φόβος της που απλώνεται σαν σκιά σιγά- σιγά. Η φοβερή και τρομερή οικονόμος. Τα φαντάσματα που σέρνουμε μέσα μας, όταν οι νεκροί μας καταλήγουν να μας κυριεύουν. Να μας παραλύουν.

Δεν ήθελα να γράψω νεκρολογία, ούτε να διασταυρώσω τι είναι αυτό που είδα πραγματικά στην οθόνη και πόση σχέση έχει με αυτό που θυμάμαι. Λέω να ξαναδώ τις ταινίες, αν και μερικές φορές διστάζω:

Πώς θα ήταν να δω σήμερα ένα κορίτσι που αγάπησα κι έχει μείνει για πάντα 17- 18 χρονών στη μνήμη μου; Πώς θα ήταν να δω τις ρυτίδες στο πρόσωπό της και η νέα εικόνα να σκεπάσει εκείνη την παλιά; Κι άραγε το θέμα θα ήταν οι δικές της ρυτίδες ή μήπως οι δικές μου που θα μου έστελνε πίσω ως αντανάκλαση το πρόσωπό της;

Οι κινηματογραφικοί μας ήρωες βεβαίως δεν γερνάνε ποτέ. Όμως γερνάει το βλέμμα μας…

 Κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στο Δρόμο το Σάββατο...

Το Πράσινο Παραμύθι και η Διατροφο- Ναυμαχία της Σαλαμίνας

Η ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ – ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

Σας καλεί το Σάββατο , 21/12/13,στις 11:00 το πρωί , να παρευρεθείτε ,στην παρουσίαση του βιβλίου που ξεκίνησε από τα παιδία της Σαλαμίνας , «Το πράσινο παραμύθι Τρώω σωστά …και γελάω » που θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα Δημήτρη Μπόγρη του Δημαρχείου Σαλαμίνας.

Οι διατροφολόγοι -διαιτολόγοι Παναγιώτα Μίαρη και Μαριέττα Μιχαήλ σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Κώστα Στοφόρο και τη ζωγράφο Στεφανία Βελδεμίρη μετέτρεψαν σε βιβλίο ένα πρόγραμμα που δοκιμάστηκε ήδη με επιτυχία σε μια σειρά εκδηλώσεων και σεμιναρίων που απευθύνονται σε γονείς, παιδιά και παιδαγωγούς.
Στόχος τους είναι να μάθουμε όλοι να τρώμε σωστά. Αξιοποιούμε τη μαγεία των παραμυθιών, το παιχνίδι, αλλά και τη δημιουργική συζήτηση. Η υγιεινή διατροφή δεν χρειάζεται να είναι βαρετή!
Θα εκπλαγείτε όταν δείτε πως οι ήρωες του «Πράσινου Παραμυθιού» - ο Φρουτένιος και η Λαχανίτσα- μπορούν με μαγικό τρόπο να πετύχουν εκεί που συχνά όλοι εμείς οι μεγάλοι …σκοντάφτουμε!

Το βιβλίο αυτό είναι ένα εργαλείο που μπορεί να αξιοποιηθεί μέσα και από τη δημιουργική φαντασία των παιδιών. Το καθένα μπορεί να βάλει τη δική του υπογραφή. Να φτιάξει τις δικές του ιστορίες. Να μάθει παίζοντας.

Το βιβλίο περιλαμβάνει δυο παραμύθια, το ένα για να το συνεχίσουν τα ίδια τα παιδιά, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, ερωτηματολόγιο, την …μυστική εξίσωση της διατροφής, οδηγίες για την αξιοποίηση του υλικού σε σεμινάρια ή στην τάξη, συμβουλές για τα παιδιά και τους γονείς για το πώς μπορούμε να οργανώσουμε τη διατροφή μας ώστε να είναι υγιεινή, απολαυστική και …γεμάτη χαμόγελα!

Καλούμε γονείς και παιδιά στις διαδραστικές παρουσιάσεις που θα γίνουν και απευθύνονται σε όλους.

Ελάτε να φτιάξουμε τα δικά μας παραμύθια, να κουβεντιάσουμε, να ενημερωθούμε.

Επιστροφή από τη Χαλκίδα...

 
Γυρίζω από τη Χαλκίδα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Για τα δεκάδες παιδιά (πάνω από 120) που γέμισαν κάθε χώρο του φροντιστηρίου ELC Ανυφαντής. Για τα παραμύθια με τον Άι Βασίλη που μας παρουσίασαν. Για τις φοβερές ιδέες της Χριστίνας και του Χρήστου Ανυφαντή. Για τους μοναδικούς ανθρώπους (όπως η Αφροδίτη Ολυμπίου και η Ορσαλία Στάμου) που βοήθησαν να τα βγάλω πέρα με ένα πρωτοφανές πλήθος παιδιών. Για τη θάλασσα που είδα πηγαίνοντας το απόγευμα και φεύγοντας το βράδυ.... Για τα σακκουλάκια με τροφή για ταράνδους που έφερα στις αποσκευές μου. Το ταξίδι στη Χαλκίδα μόλις άρχισε....

Η Μαγική Τράπουλα των Παιδιών

Η εκπληκτική Μαγική Τράπουλα των παιδιών στη Magenta

Στη 2η συνάντησή μας στη Magenta, αφού διαβάσαμε το παραμύθι "Ο Καλόκαρδος", τα παιδιά έφτιαξαν μια Μαγική Τράπουλα με 14 φύλλα με την οποία φτιάξαμε στη συνέχεια ένα καινούργιο παραμύθι, εμπνευσμένο από το "Πράσινο Παραμύθι -τρώω σωστά και γελάω"

Η Παναγιώτα, η Κωνσταντίνα, η Ευγενία, η Λένα, η Στέλλα, η Έλλη, ο Ναίμ και ο Άγγελος είναι 8 καλλιτέχνες μας που πραγματικά δημιούργησαν υπό την καθοδήγηση της Σταυρούλας Καζιαλέ. Σας περιμένουμε κι εσάς το επόμενο Σάββατο το απόγευμα στο Νέο Ηράκλειο (Αγίας Τριάδος 8 -κοντά στον Ηλεκτρικό) με νέες εκλήξεις! Όλη η δουλειά των παιδιών θα βγει σε βιβλιαράκι

Στο Πράσινο Παραμύθι ο Πάστα Σαντιγής προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμποδίσει το γάμο του Φρουτένιου και της Λαχανίτσας.
Τα παιδιά στη Magenta με τη δική τους Μαγική Τράπουλα:

Στο Πράσινο Παραμύθι ο Πάστα Σαντιγής προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμποδίσει το γάμο του Φρουτένιου και της Λαχανίτσας.
Τα παιδιά στη Magenta με τη δική τους Μαγική Τράπουλα, έδωσαν μια τρελή -τρελή συνέχεια:

Ο Πιατούλης Καθαρούλης, που μιλάει κάθε μέρα γαλλικά, είναι φίλος με το Φρουτένιο και τη Λαχανίτσα και αποφασίζει αν τους βοηθήσει. Φεύγει λοιπόν για το Παρίσι απ' όπου θέλει αν φέρει μια αγελάδα, μια γάτα, ένα σκύλο, μια μαϊμού, ένα αρνί και άλλα ζώα για αν βοηθήσουν τους δυο φίλους του. Τα βάζει όλα σε ένα μαγικό ντουλάπι με ρόδες και ξεκινάει το ταξίδι της επιστροφής.
Όμως πέφτει σε ένα μαγικό δρόμο και βρίσκεται στη φυλακή που είχε φτιάξει ο Πάστα Σαντιγής. Η μαϊμού που είχε μαζί του καταφέρνει αν βγει από το κελί και να πάρει τα κλειδιά.από τον δεσμοφύλακα που κοιμόταν. Όμως ο Πάστα Σαντιγής είχε κάμερες και είδε την απόδραση, έτσι έστειλε τους Γαριδάκηδες να τους πιάσουν.    
Ο Πιατούλης τότε κατάφερε να ειδιποιήσει τους φίλους του: Μήλα, Μπανάνες, Ντομα΄τες, Μαρούλι, Αχλάδι κι έγινε μια μεγάλη μάχη.
Ο Πάστα Σαντιγής έγινε έξω φρενών αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα .
Στο τέλος ο Φρουτένιος και η Λαχανίτσα παντρεύτηκαν στην Αγία Γλυκερία.με κουμπάρα τη Ντομάτα.
Η νύφη φορούσε ένα υπέροχο μαρουλονυφικό κι ένα μαρουλοπανί στο κεφάλι. Ο γαμπρός ήταν ντυμένος πολύ κομψά με ντοματόφλουδες.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!!!

Βιβλία για τα παιδιά -μέρος δεύτερον

Τα πιο όμορφα δώρα για τα Χριστούγεννα, με τη δύναμη της φαντασίας....

Πολλά απ' όσα κάνω τελευταία και κυρίως η Παραμυθοκουζίνα και η Μαγική Τράπουλα των παραμυθιών έχουν ως πηγή έμπνευσης τον Τζάνι Ροντάρι. Το τελευταίο βιβλίο που κυκλοφόρησε από τον "Κέδρο", τα "Παραμύθια για να σπάτε κέφι" είναι από τα πιο διασκεδαστικά διασκεδαστικά βιβλία που έχω διαβάσει, αλλά και γεμάτες πυκνά νοήματα, γραμμένες με τρόπο που να γίνονται κτήμα των παιδιών.

Κάθε παραμύθι έχει τρεις διαφορετικές εκδοχές για το τέλος. Διαλέγετε και παίρνετε. Ο συγγραφέας πάντως γράφει στο τέλος του βιβλίου τις δικές του προτιμήσεις. Διαβάσαμε μια από τις ιστορίες στη Magenta το προηγούμενο Σάββατο και μια μικρή μας φίλη έπεσε από την καρέκλα από τα γέλια!  (δεν χτύπησε και συνέχισε να γελάει κι από το ...πάτωμα!) Ήταν η ιστοράι του Ρινάλντο που μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι, όταν λέει κάτι αυτό εμφανίζεται μπροστά του: Ποδήλατα, παγωτά κι άλλα πολλά έρχονται από το πουθενά... Απλά μοναδικό...

Ένας από τους πιο αγαπημένους ζωγράφους -εικονογράφους παιδικών βιβλίων είναι ο Βασίλης Παπατσαρούχας. Στο "Αγόρι που ζωγράφιζε τον ουρανό" (Μεταίχμιο) εικονογραφεί μαι δική του ιστορία, με ήρωα τον Φράνσις.

Ένα παιδί που του αρέσει να ζωγραφίζει παντού και κυρίως στον ...ουρανό. Κάποια στιγμή μαθαίνει πως υπάρχει ένα μέρος στη γη που τα παιδιά δεν ξέρουν τι θα πει παιχνίδι και αποφασίζει να τους το μάθει με τις ζωγραφιές του που καταφέρνει να της στείλει από τον ουρανό.Μια πραγματικά όμορφη ιστορία, ένα εικαστικό ταξίδι που μαγεύει...

Η Μαρία Ρουσάκη πάλι είναι πάντα γεμάτη εκπλήξεις. Ο θησαυρός του Ταϋγέτου που κυκλοφορεί στο πλαίσιο της πολύ ενδιαφέρουσας σειράς των εκδόσεων Μϊνωας με λογοτεχνικές εξερευνήσεις, μας διασκέδασε και μας χάρισε μπόλικη αγωνία καθώς παρακολουθούσαμε τις περιπέτειες του Μιχάλη και του Βασίλη, δυο δίδυμων αδερφών, να ανακαλύψουν έναν θησαυρό στον Ταΰγετο. Μαζί τους η ...άσπονδη φίλη τους Ευφροσύνη, νεώ παραμονεύουν και κάποιοι "κακοί". Το βιβλίο -όπως και τα υπόλοιπα της σειράς- διδάσκει την τοπική ιστορία με τρόπο που γοητεύει τα παιδιά και γεννά ερωτήσεις ξυπνώντας το εξερευνητικό τους πνεύμα.










Θα μου πείτε τι γίνεται αν τα παιδιά δεν αγαπούν το διάβασμα. Υπάρχει λύση και γι' αυτό. Το διασκεδαστικό και πρωτότυπο εγχειρίδιο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη: Το βιβλίο που θα σε κάνει να αγαπήσεις τα βιβλία (ακόμα κι αν δεν σου αρέσει καθόλου να διαβάζεις) της Φρανσουάζ Μπουσέ. Πραγματικά έξυπνο, με τον σελιδοδείκτη "Με λένε Βρίσκω τη σελίδα" που προσπάθησα μάταια να ...κλέψω από την κόρη μου. Ωραίο βιβλιαράκι, κατάλληλο για κάθε ηλικία!

Αν πάλι είσαστε εξοικειωμένοι με τα e-book και δεν σας περισσεύουν χρήματα για αγορές ή απλώς θέλετε αν απολαύσετε καλά παιδικά βιβλία σε ψηφιακή μορφή και με πολλές δραστηριότητες για τα παιδιά, μπορεί να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα των εκδόσεων Σαΐτα
Από τα βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα είναι η Ματή -Το μαγικό ψιθύρισμα του Θεοφάνη Θεοφάνους.

Τέλος -διότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει σας πορτέινω το "Πράσινο Παραμύθι -τρώω σωστά και γελάω" (Andy's Publishers), ένα πρωτότυπο βιβλίο -εργαείο διατροφής που γράψαμε με τις διατροφολόγους -διαιτολόγους Παναγιώτα Μίαρη και Μαριέττα Μιχαήλ και εικονογράφησε με μοναδικό τρόπο η Στεφανάι Βελδεμίρη (περιλαμβάνει και το παιχνίδι "Το φιδάκι της διατροφής", οπότε είνα 2 σε ...1!)

Βιβλία για παιδιά: Ιδέες για τα Χριστούγεννα 1

Όταν μπαίνεις στο βιβλιοπωλείο σε πιάνει ζάλη με τους νέους τίτλους βιβλίων που απευθύνονται στα παιδιά. ΄Καθώς οι ενήλικες δεν διαβάζουν στη χώρα μας και καθώς με τη κρίση όσοι διαβάζουν πηγαίνουν κατευθείαν και αγοράζουν από προσφορές, οι εκδοτικοί οίκοι επενδύουν όλο και πιο πολύ στο παιδί.
Βλέπετε, τα τελευταία έξοδα οου κόβουμε εμε΄ςι οι γονε΄ςι είναια υτά για τα παιδιά μας. Ειδικά στις γιορτές...
Το πρόβλημα είναι πως η υπερπαραγωγή παιδικών βιβλίων, μέσα στους θησαυρούς κρύβει και πολλά απαράδεκτα "προϊόντα" (με όλη την κακή έννοια του όρου).
Θα προσπαθήσω αυτές τις μέρες αν μοιραστώ μαζί σας ό,τι καλύτερο βρήκαμε και διαβάσαμε τελευταία μαζί με τα παιδιά.

Θα αρχίσω από το "Καπλάνι της Βιτρίνας" της Άλκης Ζέη καθώς με συγκίνηση πήρα στα χέρια μου τη νέα έκδοση των εκδόσεων Μεταίχμιο που κυκλοφορεί με το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του Κέδρου: Το ίδιο το Καπλάνι αυτοπροσώπως... Ένα από τα καλύτερα ελληνικά παιδικά βιβλία όλων των εποχών, κλείνει πενήντα χρόνια ζωής συγκινώντας πάντοτε μικρούς και μεγάλους... Ένα βιβλίο -που όπως μου είπε σε συνέντευξη της η Άλκη Ζέη, γράφτηκε στη κουζίνα του μικρού σπιτιού που έμενε στη Μόσχα...

Το Καπλάνι της βιτρίνας μας δίνει πολλά μαθήματα και διδάσκει στα παιδιά αξίες, χωρ΄ςι ούτε στιγμή αν τους κουνά το δάκτυλο. Σκέφτηκα λοιπόν να σας προτέινω για αρχή τέτοια βιβλία, όπως τον "Όλιβερ" (εκδόσεις Ίκαρος) που διδάσκει τη διαφορετικότηατ με τρυφερό και υπαινικτικό τρόπο. Πρόκειται για μια έκδοση -όπως όλες του συγκεκριμένου εκδοτικού οίκου / και δεν κάνω διαφήμιση- που χαρακτηρίζεται από την υψηλή αισθητική.

Ο ήρωας του βιβλίου, ο Όλιβερ ένοιωθε πάντα λίγο διαφορετικός. Ωστόσο χαιρόταν τη μοναξιά του και έφτιαχνε τις δικές του ιστορίες με τα παιχνίδια του... Μια μέρα, ωστ΄σοο, κυνηγώντας το μπαλάκι του γνώρισε μια πραγματική φίλη: Την Ολίβια. Που κι εκείνη ένοιωθε διαφορετική....    

Στο πολυβραβευμένο βιβλίο της Birgitta Sif -στην αγγλική του έκδοση- υπάρχει σημείωμα της Διεθνούς Αμνηστίας που γράφει: "Η Διεθνής Αμνηστία υποστηρίζει το βιβλίο γιατί μας θυμίζει πως κάθε άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και ίσος προς τους άλλους, και έχουμε όλοι τις δικές μας σκέψεις και τη δική μας γνώμη. Αυτά είναι κάποια από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα"

 Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν για μένα και το "Ένα δώρο για τον Τζελόλο" (Μεταίχμιο) της Βάσιας Τζανακάρη, όπου πρωταγωνιστεί ένας ...ζηλιαρόγατος. Το απολαύσαμε διαβάζοντας και ίσως σκεφτήκαμε και λίγο για τη ζήλια...

 

Ο Τζελόλο -αν και είναι το πιο τυχερό γατί του κόσμου, αφού ζει σε ένα όμορφο σπίτι με τα δυο αφετνικά του, ωστόσο είναι και λιγάκι ...αχάριστος.  Την "κακομαθημε΄νη" ευτυχία του έρχεται αν ταράξει η εισβολή (έτσι τη νιώθει ο Τζελόλο" ενός παρείσακτου. Του μικρού Πόβερο που το ζευγάρι της ιστορίας μάζεψε από το δρόμο. Αδύνατον να τον ανεχτεί ο άρχοντας Τζελόλο. Η ζήλια χτυπαέι κόκκινο. Μέχρι που με τη δύναμη του παραμυθιού θα μπορέσει να μεπι στη θέση του άλλου και να καταλάβει την αξία της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης. Ένα όμορφο δώρο για τις μέρες αυτές...

...Συνεχίζεται...

Το μέλι, το Πράσινο Παραμύθι και η Διατροφή

Ζωγραφιά της Σταφανίας Βελδεμίρη για το Παραμύθι του Μελιού

 

Αντιγράφουμε το ρεπορτάζ του diatrofi.gr για την παρουσίαση του Πράσινου Παραμυθιού στο 5ο Φεστιβάλ Ελληνικού Μελιού και Προϊόντων Μέλισσας:

Το Πράσινο Παραμύθι - Τρώω σωστά και γελάω...

...και ιστορίες με μέλι!

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση για παιδιά και μεγάλους πραγματοποιήθηκε την Κυριακή το απόγευμα στο πλαίσιο του 5ου Φεστιβάλ Ελληνικού Μελιού και Προϊόντων Μέλισσας.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το βιβλίο «Το Πράσινο Παραμύθι –Τρώω σωστά και γελάω» από τον διαιτολόγο διατροφολόγο Ευάγγελο Ζουμπανέα. Τη συζήτηση στην οποία συμμετείχαν και οι τρεις συγγραφείς του βιβλίου συντόνισε η δημοσιογράφος Δήμητρα Μπιλάλη.

Στο δεύτερο μέρος αξιοποιώντας ζωγραφιές της εικονογράφου του βιβλίου Στεφανίας Βελδεμίρη τα παιδιά έφτιαξαν το δικό τους παραμύθι για το μέλι.

Όπως επισήμανε ο κ. Ζουμπανέας, οι διατροφολόγοι -διαιτολόγοι Παναγιώτα Μίαρη και Μαριέττα Μιχαήλ σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Κώστα Στοφόρο και τη ζωγράφο Στεφανία Βελδεμίρη μετέτρεψαν σε βιβλίο ένα πρόγραμμα που είχε ήδη δοκιμαστεί με επιτυχία σε σειρά εκδηλώσεων και σεμιναρίων που απευθύνονταν σε γονείς, παιδιά και παιδαγωγούς.

Το βιβλίο υπηρετεί με ξεχωριστό τρόπο το στόχο που έχουν θέσει οι τρεις συγγραφείς: να μάθουμε όλοι να τρώμε σωστά, αξιοποιώντας τη μαγεία των παραμυθιών, το παιχνίδι, αλλά και τη δημιουργική συζήτηση.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα εργαλείο που μπορεί να αξιοποιηθεί μέσα και από τη δημιουργική φαντασία των παιδιών. Το καθένα μπορεί να βάλει τη δική του υπογραφή. Να φτιάξει τις δικές του ιστορίες και να μάθει παίζοντας.

Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης με αφορμή το μέλι, οι συγγραφείς έδειξαν με πρακτικό τρόπο πως ακριβώς μπορεί να γίνει αυτή η διαδικασία. Αφού ο κύριος Ζουμπανέας ενημέρωσε εν συντομία για τη σημασία που έχει το μέλι και τα προϊόντα του, τα παιδιά έφτιαξαν ένα πρωτότυπο παραμύθι που διασκέδασε μικρούς και μεγάλους.

Χαρακτηριστική του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει το βιβλίο ήταν η μεγάλη συμμετοχή κόσμου και επιστημόνων της διατροφής όπως, του κ. Μανώλη Μανωλαράκη και κ. Άλεξ Πέπα, του Προέδρου και του Αντιπροέδρου αντίστοιχα της Ένωσης Διαιτολόγων Διατροφολόγων Ελλάδος, των διαιτολόγων διατροφολόγων: κ. Φρειδερίκης Μίαρη ( όπου συνέβαλε στην διακίνηση του βιβλίου), κ. Νίκο Κανάκη, κ. Στάθη Κάρτσωνα, κ. Τίνας Αντωνίου, κ. Αγνής Παπαδοπούλου, κ. Πέγκυς Βρινίωτη και κ. Ματίνας Κουρκούλη. Επίσης τίμησε την εκδήλωση με την παρουσία του ο π. πρόεδρος του ΕΦΕΤ κ. Νίκος Κατσαρός.

Καθοριστική για την εκδήλωση ήταν η συμβολή της κ. Ειρήνης Ψαχούλια, υπεύθυνης για την διοργάνωση του 5ου Φεστιβάλ Μελιού που πραγματοποιήθηκε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας .

Χορηγός της εκδήλωσης: η εταιρεία WISH bars, όπου παραβρέθηκαν η υπεύθυνη Μάρκετινγκ κ. Μίνα Γκίωνη και η συνεργάτιδα της εταιρείας κ. Ειρήνη Γαλή .

Χορηγοί επικοινωνίας: Επιστημονική Ομάδα Διατροφή, www.diatrofi.gr και Εφημερίδα Άποψη Σαλαμίνας.

Η Καβάλα των παραμυθιών μου

 Λίγες μέρες πριν πάω στην Καβάλα μου ζητήθηκε να γράψω ένα μικρό κείμενο:

Η Καβάλα των παραμυθιών μου

"Γιατί ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο; Γιατί με κάποιον γίνεσαι φίλος χωρίς να το καταλάβεις; Πώς ξαφνικά ένας τόπος γίνεται ξεχωριστός για σένα χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις γιατί;

Νομίζω ήμουνα δεκατεσσάρων- δεκαπέντε χρονών όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στη Καβάλα. Από εκείνο το μακρινό πρώτο βράδυ, που μείναμε σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης και περπατήσαμε στο λιμάνι η πόλη έγινε από τις πιο αγαπημένες μου. Το Κάστρο της, η ξενάγηση στο σπίτι του Μοχάμετ Άλι –που τη θυμάμαι σα να έγινε χθες, η ζεστή μπουγάτσα που δοκίμασα κάπου κοντά στο παλιό Υδραγωγείο, έγιναν κομμάτι μιας παιδικής ηλικίας που έφευγε εκείνο το καλοκαίρι…

Χρόνια μετά βρέθηκα ξανά στην πόλη. Με δικό μου παιδί πια. Ανεβήκαμε στο Κάστρο με τρενάκι, πήγαμε και πάλι στο σπίτι του Μοχάμετ Άλι, ξαναδοκιμάσαμε τη μπουγάτσα: Η γεύση που θυμόμουνα είχε αντέξει στο χρόνο…

Περπατήσαμε και πάλι στο λιμάνι, είδαμε τη μοναδική θέα από τον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο, πήγαμε σε θερινό κινηματογράφο, περιδιαβήκαμε την πόλη, επισκεφθήκαμε το Ιμαρέτ, μείναμε να χαζεύουμε τη θέα και ο γιος μου να ονειρεύεται πως πηγαίνει σχολείο στο Κάστρο της Καβάλας…

Σ’ αυτά τα χρόνια γνώρισα καλούς φίλους με καταγωγή από την Καβάλα, διάβασα για την ιστορία της, τη συνάντησα σε λογοτεχνικά κείμενα, την άκουσα στα τραγούδια του Αργύρη Μπακιρτζή. Ξαναπέρασα από την πόλη κι έκανα έναν μικρό περίπατο…

…Και ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, μια έκπληξη με περίμενε από την αγαπημένη πόλη του Βορρά: Ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου μας πρότεινε την έκδοση των τεσσάρων χρωματιστών παραμυθιών που φτιάξαμε με τη Στεφανία Βελδεμίρη από τις εκδόσεις Σαΐτα. Έναν διαφορετικό εκδοτικό οίκο που φτιάχνει τη δική του ιστορία μέσα στον πλανήτη του διαδικτύου…

Και κάπως έτσι ήρθε η ώρα για να βρεθώ και πάλι στη Καβάλα και αν φτιάξω παραμύθια με τα παιδιά, ελπίζοντας να πιάσω κάτι από τη μαγεία της…. Να φτιάξω την Καβάλα των παραμυθιών μου…"

Για κάποιο λόγο δεν κατάφερα να φάω μπουγάτσα -ή μάλλον "μπογάτσα" - από το αγαπημένο μου μαγαζάκι της γωνίας. Ωστόσο οι γεύσεις ήταν πάλι μοναδικές...

Έμεινα στο ίδιο ξενοδοχείο των εφηβικών μου χρόνων και μαγεύτηκα από τη θέα:

Περπάτησα ατέλειωτα, ακόμη και μέσα στο ψιλόβροχο. Ήπια μια μπύρα στο "Μπρίκι", όπου είχαμε παρέα ένα γλάρο. Πέρα ένα σύννεφο στεφάνωνε το Παγγαίο των παραμυθιών μας...

...Πήγα στο σπίτι του Μεχμέτ Αλή...

....Σκαρφάλωσα στα τείχη του αγαπημένου σχολείου...

... και κυρίως γνώρισα μοναδικούς ανθρώπους... 

...Φτιάξαμε ξεχωριστά παραμύθια...

...Είχαμε αναπάντεχες συναντήσεις, όπως αυτή με τρία νέα παιδιά από τη Γαλλία που ξεκίνησαν με ένα Τουκ-Τουκ από την Καμπότζη τον Αύγουστο μαζεύοντας χρήματα για να χτιστεί σχολείο στη Πνομ Πενχ...

...Να με συγχωρήσετε για το λίγο "ρατσιστικό" σχόλιο μου. Αν και δεν κατάγομαι από το Βορρά, πιστεύω πως οι άνθρωποι από την Καβάλα μέχρι τον Έβρο είναι διαφορετικοί. Καλύτεροι από μας... 

...Γι' αυτό μελαγχολώ διπλά για τα ολοφάνερα σημάδια της κρίσης που διάβαζες στους έρημους δρόμους της πόλης, Σάββατο βράδυ...

Μαγειρεύοντας παραμύθια!

Ένα βιβλιαράκι από παλιότερο παραμύθι της Παραμυθοκουζίνας

Το «Magenta arty workshop» βάζει τα γιορτινά του και συνεργάζεται με την Παραμυθοκουζίνα, για να μαγειρέψουν τα πιτσιρίκια κάθε ηλικίας χριστουγεννιάτικες (και όχι μόνο) ιστορίες!

Μια φορά κι έναν καιρό, ο μεγάλος δάσκαλος και παραμυθάς Τζιάνι Ροντάρι πρότεινε τη δημιουργία μιας μαγικής τράπουλας με 21 τραπουλόχαρτα ξετυλίγοντας τις «ιδιότητες» που υπάρχουν πάνω κάτω σε όλα τα παραμύθια. Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας και τρίτεκνος πατέρας Κώστας Στοφόρος την έκανε πραγματικότητα, η Στεφανία Βελδεμίρη την εικονογράφησε και, τώρα, σε συνεργασία με τη γνωστή εικαστικό - υπεύθυνη των παιδικών προγραμμάτων Σταυρούλα Καζιάλε, η Παραμυθοκουζίνα μεταφέρει τα γιορτινά… κουζινικά της στο «Magenta arty workshop».

Μέσα από τρία σεμινάρια- παιχνιδομαθήματα διάρκειας 2,5 ωρών το καθένα, χρησιμοποιώντας ζωγραφιές, ήχους, λέξεις, αντικείμενα και τη μαγική τράπουλα, τα παιδιά θα πλάσουν αλλά και θα εικονογραφήσουν τα ολόδικά τους παραμύθια και θα εκτυπώσουν το βιβλιαράκι με το παραμύθι της ομάδας.

Για να γίνει το γράψιμο ένα δημιουργικό παιχνίδι και όχι μια σχολική… αγγαρεία, για να αγαπήσουν τα παιδιά τα βιβλία, να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, να εκφράζονται σωστά, να μάθουν να συνεργάζονται, να επικοινωνούν ομαδικά. Να δημιουργούν!

Για παιδιά ηλικίας από 3 έως… 83 ετών

*Σάββατο 07/12: 5.00 μ.μ. - 7.30 μ.μ.

*Σάββατο 14/12: 12.00 μ.μ. - 2.30 μ.μ.

*Σάββατο 21/12: 5.00 μ.μ. - 7.30 μ.μ.

Συνολικό κόστος: 30 ευρώ κάθε παιδί.

«Magenta arty workshop», Αγ. Τριάδος 8, Ν. Ηράκλειο (3΄ από τον ΗΣΑΠ), τηλ.: 210 2713145, 6970 373396.

Καφενείο -Ουζερί το Ναυπηγείον

Η Καβάλα είναι έτσι κι αλλιώς για μένα μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας. Με μερικούς από τους ξεχωριστούς της ανθρώπους είχα την ευκαιρία να συναντηθώ το Σαββατοκύριακο που πήγαμε με πρωτοβουλία των εκδόσεων Σαΐτα και με τη συμπαράσταση του Δήμου για αν φτιάξουμε παραμύθια με τα παιδιά. Αυτά όμως θα τα διαβάσετε στην Παραμυθοκουζίνα...

Ήθελα αν σταθώ σε ένα μαγικό μέρος, ένα μικρό ουζερί στο χώρο ου καρνάγιου... Περνώντας την π΄ροτα του νομίζεις ότι βρίσκεσαι σεέναν άλλο κόσμο... Πιο ζεστό και όμορφο. Και δεν είναι μόνο τα μεζεδάκια αλλά η καταπληκτική οικογένεια που το λειτουργεί.
Είναι από τους τόπυς που δεν θες να φύγεις, αλλά να σε βρει το σούρουπο σιγοπίνοντας και κουβεντιάζοντας, με τη θάλασσα απέναντι σου κι ένα παιδί που πάιζει ατέλειωτες ώρες με το ηλικωμένο λυκόσκυλο που έχει παιδική καρδιά....

Μερικές εικόνες από το "Ναυπηγείον" χωρίς άλλα, περιττά λόγια...