Ο άνεμος στο νησί

Άσε τον άνεμο να φύγει μακριά...

Ποίηση: Πάμπλο Νερούδα (Μετάφραση: Αγνώστου)

Σύνθεση: Γιάννης Βελίκης

Ερμηνεία: Γιάννης Βελίκης(Arpeggios M.P.). 

Απαγγελία: Χρήστος Φολτόπουλος. 

Ηχοληψία - Παραγωγή: Χρήστος Φολτόπουλος.

Ο άνεμος είναι άλογο, άκου τον πως τρέχει στην θάλασσα, στον ουρανό.
Θέλει να με πάρει, άκου πως περιτρέχει όλη την γη για να με πάρει μακριά
Κρύψε με στην αγκαλιά σου γι αυτή τη νύχτα μόνο, που η βροχή θρυμματίζει πάνω στην θάλασσα και στην στεριά τα αμέτρητα στόματα της
Άκου πως ο άνεμος με καλεί καλπάζοντας για να με πάρει μακριά.

Με το μέτωπο σου στο μέτωπο μου, με τα χείλη σου στα χείλη μου δεμένα τα κορμιά
Στον έρωτα μας που μας καίει
άσε τον άνεμο να φύγει μακριά...

Άσε τον άνεμο να φύγει αφροστεφανωμένος, να με καλεί και να με ψάχνει καλπάζοντας μες το σκοτάδι
και εγώ, βυθισμένος στα μεγάλα σου μάτια
γι αυτή την νύχτα μόνο, να ξαποσταίνω αγάπη μου.

Με το μέτωπο σου στο μέτωπο μου, με τα χείλη σου στα χείλη μου δεμένα τα κορμιά
Στον έρωτα μας που μας καίει
άσε τον άνεμο να φύγει μακριά...

Arpeggios M.P.

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ....

Αργοπεθαίνει ο σκλάβος της συνήθειας...


Στίχοι: Πάμπλο Νερούδα / Martha Medeiros
Μετάφραση -- Προσαρμογή: Γιάννης Βελίκης
Σύνθεση: Γιάννης Βελίκης
Ερμηνεία: Γιάννης Βελίκης  (Αrpeggios M.P.)
Ηχοληψία - Παραγωγή: Χρήστος Φολτόπουλος

Αργοπεθαίνει
ο σκλάβος της συνήθειας,
που κάνει πάντα τις ίδιες διαδρομές,
που στους αγνώστους δε μιλά,
που δεν αλλάζει το βήμα του

Αργοπεθαίνει
όταν φορά τα ίδια χρώματα,
Και υπακούει σε ότι του λένε στο κουτί,
Όποιος τα πάθη αποφεύγει,
Και προτιμά το μαύρο απ' το λευκό

Αργοπεθαίνει
Αν αποφεύγει την συγκίνηση
Αργοπεθαίνει δίχως λάμψη στα μάτια,
Αν αποφεύγει το χαμόγελο,
Και την καρδιά του να κτυπά δυνατά.

Που δε ρισκάρει έστω για μια φορά
Να μην ακούσει ότι του πουν για συμβουλές

Refren
Μόνο η αναπνοή
Δεν φτάνει για τη ζωή
Ο θάνατος πολιορκεί
Αγάπη, μυαλό, ψυχή.
Μονάχα με υπομονή και
πάθος για τη ζωή
Ότι η καρδιά ζητεί
Μπροστά της το βρίσκει κι ευτυχεί

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αντιδρά
δυστυχισμένος στην ίδια δουλειά
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
Αυτός που δεν ακούει ποτέ του μουσική.

Αργοπεθαίνει ο ανέραστος ο νέος
Που την καρδιά του δεν ακολουθεί
Αυτός που μέσα του ποτέ δεν θα κοιτάξει,
Το μεγαλείο που τον κάνει Άνθρωπο.

Die
Slowly
He
who becomes the slave of habit,
who follows the same routes every day,
who does not risk and change the color of his clothes,
who does not listen to music,
who does not find grace in himself,
Dies slowly,
He who slowly destroys his own self - esteem,
who does not allow himself to be helped,
who spends days on end complaining about his own bad luck,
about the rain that never stops, dies slowly.

Let's try and avoid death in small doses,
always reminding oneself that being alive
requires an effort by far
greater than the simple fact of breathing.


Αργοπεθαίνει όποιος τους άλλους αποκλείει,
Και δεν ζητάει βοήθεια ποτέ,
Όποιος γκρινιάζει για την κακή τη μοίρα
Και τον χειμώνα το βαρύ!

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ονειρεύεται,
Και τις ιδέες του δεν καλλιεργεί,
Όταν τη γνώση του κρατά μυστική,
Και δεν ζητάει τη γνώση άλλων

Refren
Μόνο η αναπνοή
Δεν φτάνει για τη ζωή
Ο θάνατος πολιορκεί
Αγάπη, μυαλό, ψυχή.
Μονάχα με υπομονή και
πάθος για τη ζωή
Ότι η καρδιά ζητεί
Μπροστά της το βρίσκει κι ευτυχεί

Arpeggios M.P.
 

ΣΚΕΦΤΗΚΑ να πεθάνω

Μη δώσουμε άλλο έδαφος στον πόνο: δεν έχει τόπο σαν κι αυτόν που ζούμε... Pablo Neruda
 

ΣΚΕΦΤΗΚΑ να πεθάνω,σιμά ένιωσα το κρύο,
κι απ'όσα έζησα άφηνα μόνο εσένα:
το στόμα σου ήτανε τα γήινα μερονύχτια μου,
το δέρμα η πολιτεία που ίδρυσαν τα φιλιά μου.

Εκείνη τη στιγμή τελειώσαν τα βιβλία,
φιλία και θησαυροί που άσπονδα μαζευτήκαν,
το διάφανο που εσύ κι εγώ φτιάξαμε σπίτι:
όλα πάψαν να υπάρχουν έξω απ'τα δυό σου μάτια.

Γιατί ο έρωτας,όταν η ζωή μας κυνηγάει,
δεν είναι παρά κύμα πάνω σε κύματα άλλα,
μά άχ σαν έρχεται ο θάνατος να χτυπήσει την πόρτα

μένει μόνο η ματιά σου για τόσο απέραντο άδειο,
μόνον η λάμψη σου για να πάψει να υπάρχει,
μόνον η αγάπη σου για να κλείσει τον ίσκιο.



ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,άν πεθάνω κι εσύ ζήσεις,
αγάπη μου,άν πεθάνεις κι εγώ ζήσω,
μή δώσουμε άλλο έδαφος στον πόνο:
δεν έχει τόπο σαν κι αυτόν που ζούμε.

Σκόνη στο στάρι κι άμμο μές στους άμμους,
ο χρόνος,το νερό,ο οκνός αγέρας
σα φευγαλέο σπυρί μας συνεπήρε.
Μπορεί να μη ανταμώναμε στο χρόνο.

Τούτο το σιάδι όπου έχουμε ανταμώσει,
ώ άπειρο λιγοστό!δίνουμε πίσω.
Όμως,αγάπη,η αγάπη αυτή δεν τέλειωσε,

κι όπως δεν είχε γέννα,έτσι δεν έχει
θάνατο μοιάζει με μακρύ ποτάμι
που αλλάζει μόνο χώματα και χείλια.


Pablo Neruda

http://poihshkaipoihtes.blogspot.com/2011/12/blog-post.html

Το γέλιο σου

Πάρε μου το ψωμί, αν θες, πάρε μου τον αγέρα, μα μη μου παίρνεις το γέλιο σου γιατί θα πεθάνω... Πάμπλο Νερούντα



(Το κομμάτι που ακούγεται έχει τίτλο "Love", είναι του Antonio Pinto και περιέχεται στο soundtrack της ταινίας "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας" - 2008)


Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.

Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.

Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα, στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου μου το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.


Πάμπλο Νερούντα

Quítame el pan, si quieres,
quítame el aire, pero
no me quites tu risa

No me quites la rosa,
la lanza que desgranas,
el agua que de pronto
estalla en tu alegría,
la repentina ola
de plata que te nace.

Mi lucha es dura y vuelvo
con los ojos cansados
a veces de haber visto
la tierra que no cambia,
pero al entrar tu risa
sube al cielo buscándome
y abre para mí todas
las puertas de la vida.

Amor mío, en la hora
más oscura desgrana
tu risa, y si de pronto
ves que mi sangre mancha
las piedras de la calle,
ríe, porque tu risa
será para mis manos
como una espada fresca.

Junto al mar en otoño,
tu risa debe alzar
su cascada de espuma,
y en primavera, amor,
quiero tu risa como
la flor que yo esperaba,
la flor azul, la rosa
de mi patria sonora.

Ríete de la noche,
del día, de la luna,
ríete de las calles
torcidas de la isla,
ríete de este torpe
muchacho que te quiere,
pero cuando yo abro
los ojos y los cierro,
cuando mis pasos van,
cuando vuelven mis pasos,
niégame el pan, el aire,
la luz, la primavera,
pero tu risa nunca
porque me moriría.


Pablo Neruda

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία

κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας

κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,

στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.



Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,

έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ' τα πράγματα,

ποτισμένη απ' τη δική μου ψυχή.

Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,

σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.



Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.

Κι άμα κλαις μου αρέσεις,

απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.

Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας

μες στη δική σου σιωπή.



Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή

τη δικιά σου

που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων

και που λάμπει σαν αστραπή.

Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου,

η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.

Απόμακρη και τόση δα κι απ' αστέρια φτιαγμένη

είναι η δικιά σου σιωπή.



Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.

Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί

για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.


ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

Αργοπεθαίνει

http://www.greektube.org/content/view/45305/2/


Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο
και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ανάποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια
πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda

( Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση:Βασίλη Χατζηγιάννη)