Και τον συγχαίρω, γιατί μέσα από τον εξαιρετικό του στίχο, μας θυμίζει μια απλή αλήθεια:
Ότι ειδικά στην Ελλάδα, μια χώρα που βίωσε, βιώνει και, κατά πως δείχουν τα πράγματα, θα συνεχίσει να βιώνει ακόμη πιο έντονα και βασανιστικά το θέμα της δικής της προσφυγιάς, είναι αδιανόητο να συμπεριφερόμαστε, κατ' αυτόν τον τρόπο, των τελευταίων και όχι μόνο, ημερών τους κυνηγημένους που πίστεψαν πως θα βρουν στην δική μας, φιλόξενη (;), αυλή, την αξιοπρεπή ζωή που τους αξίζει....
κάτι ψελίσαν για βοήθεια,
μα συ τους κοίταξες βουβός
κουτένια φωνή καλούσε από μέσα
να συνεχίσεις τ' όνειρο που άρχισες σκυφτός
αλλόθρησκοι ήταν, νέοι, γέροι
δεν το θυμάσαι, είχες βλέμμα απλανές
στητός ήσουν περήφανος ποιος ξέρει
τι να γυρεύεις στα σκοτάδια μοναχός...
Σταύρος Τζουρμπάκης