Όταν με δεις...

Αγγελική και Ανδρέας Λάφης (συνεργάτες και αγαπημένοι φίλοι της Στιχο-Μυθίας) στο πρώτο τους κοινό τραγουδι! Καλή συνέχεια!



Στίχοι : Αγγελική Αντωνοπούλου
Μουσική: Ανδρέας Λάφης
Ερμηνεία: Ανδρέας Λάφης

Όταν με δεις,
Θα χουν ανθίσει μες στα χέρια μου οι αγγέλοι
Λευκό κρασί θα χει κυλίσει μες στο βλέμμα
Θα χω απ το όνειρο πιαστεί
Θα χω στολίσει κάποιων στίχων μου το αίμα
Όταν με δεις όλοι οι λαβύρινθοι πλαστοί
Και όλοι οι δρόμοι βουτηγμένοι σ άγριο μέλι

Μα πριν με δεις, να μην γυρέψεις απαντήσεις
Να περιμένεις και ν αργείς αν πλησιάζεις
Είναι φτιαγμένες από άνεμο οι λύσεις
Κι έτσι όπως στέκεις θαρραλέος, με τρομάζεις

Όταν με δεις,
Θα χω φυτέψει μες στη λίμνη ένα κύμα
Και θα χω χτίσει από την άμμο ένα σπίτι
Θα μαι για σένα κι ό,τι βγει
Θα μαι για σένα μία πτήση στη Μαδρίτη
Όταν με δεις θα μαι μια άλλη εκδοχή
Θα μαι το άτιτλο του έρωτα σου ποίημα

Έχω ληστέψει ένα όνειρο..

...κι η λεία μου σκορπά ανάμεσα στα δάχτυλα που τρέμουν...

Έχω ληστέψει ένα όνειρο
κι η λεία μου βαριά.
Κι ασήκωτο ένα τρύπιο συναίσθημα να προσπερνά
τα τάματα που άναψαν και βρίσκονται ακόμα αναμμένα
σε μια γωνιά μέσα στο ξωκλήσι
στο τέρμα του γκρεμού και των ορίων
κι η θάλασσα από κάτω να λυσσομανά
πάνω στους βράχους των πιθανοτήτων.
Και στην άκρη του εικονίσματος, ένα λουλούδι ξεραμένο
Δες πόση άγια λαχτάρα κάποιος, κάπου έχει σπαταλήσει
για την γέμιση του ληστεμένου ονείρου
μέχρι πανσέληνος να γίνει η επιθυμία.

Και χθες εκεί που κένταγα σιωπές
πίσω από τα διάφανα τα πέπλα
απ την σκιά σου να αναδύεσαι σε είδα και να λες
«φτωχά τα θαύματα
Φτωχές κι οι μοίρες που ανασαίνουν χωρισμένες
Φτωχός κι εγώ
που δεν με κάνει πλούσιο ετούτο το μαχαίρι
το ολόχρυσο που στάζει αίμα»

Κάποιο απόγευμα βαθύ μιας κόκκινης απάτης
εγώ ανθρώπινη πηγή
κι ανάβλυζα υποσχέσεις.
Και όμως, κάποια απάνεμη στοργή
στάθηκε αρκετή για να αποδράσεις
απ της φουρτούνας τον χορό τον ακανθώδη
και να ονομάσεις το κίτρινο λαμπάκι
που ξαφνικά άναψε αχνό
στου σπιτιού σου την στενή αποθήκη:
ευτυχία…

κι ένα μούδιασμα χειλιών που κάποτε
το ένα το άλλο ασπάστηκαν με ευλάβεια και αισχύνη
την ώρα που διχάζεται ο ήλιος μεταξύ βουνών και θόλου εσπερινού
αιτία στάθηκε
το κάθε κίτρινο λαμπάκι να το βαφτίζω πια
συμβιβασμό.
Δεν σου αφήνει περιθώρια ο συμβιβασμός να τον ληστέψεις.
Δεν είναι τόσο απλόχερος όσο το όνειρό το εσπερινό.
Ότι έχει ο συμβιβασμός απλόχερα σου ανήκει εκ γενετής
Κι ο κήπος της λογική του
κι η τρέλα της προδοσίας
κι ο εαυτός σου που σου πούλησε
κι εσύ τον νόμισες δικό σου..
έχω ληστέψει ένα όνειρο
κι η λεία μου σκορπά ανάμεσα στα δάχτυλα που τρέμουν
με την ευκολία του νερού και
την δυσκολία του άπιαστου
και το βάρος μιας ακέραιης πίστης.


Αγγελική

Ενός Κόσμου Που Θα Ρθει…

Για δες κάτι θαύματα...

Το χέρι μου στο χέρι σου αλήτης μ εξάρτηση

Τα δάχτυλα κουβάρι μαλακό από κάγκελα λιωμένα

αφήνουν ξεσκέπαστο τον μέσα μας χάρτη

Κάτι κλόουν εμπαίζουν, χορεύουν, στο δρόμο που δεν ξεδιπλώνεται

Κι εμείς περισσεύουμε, κομπάρσοι ενός κόσμου που θα ρθει

Μπλεγμένα τα βλέμματα αναβοσβήνουν τα τάματα

Τέσσερα σπουργίτια μετέωρα, του χειμώνα μας φοράνε τη νάρκη

Κι αν προσπαθώ ν αποδείξω των αντιθέτων το θεώρημα

για δες κάτι θαύματα:

μια μοίρα ολιγόπιστη, σε βάρος μας ανέκδοτα φτιάχνει.

Μα είναι κοντά εκείνη η μέρα η καθάρια

Που μες στην κοινή μας τη σφαίρα θα λάμψει στρωμένος ο δρόμος

Έχει αλλάξει η φωνή μου χροιά

κι ευαγγέλιο απόκρυφο η ψυχή  ψιθυρίζει στα βάθη

Κι έχουν τα πέλματα μάθει με σιγουριά πια να βυθίζονται

πάνω στα ίχνη που χαράζει ο αναπόφευκτος χρόνος.

Αγγελική 

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΤΣΙΡΚΟ

Λυρισμός, αγωνίες κι αδιέξοδα... Στον έρωτα τίποτε, ποτέ, δεν είναι απλό...

Τον κένταγαν οι μοίρες τον κοινό μας ουρανό
Με εκατό πλημμύρες, πριν ακόμα να σε βρω
Τι να σου κάνουνε κι οι βελονιές
Είναι το χρώμα στις κλωστές
Που έφτιαξε ετούτον τον ασπρόμαυρο σταυρό

Με έντυσαν στα ναι, σε έντυσαν στα όχι
Άμμος ξερή εσύ, εγώ το πρωτοβρόχι
Κι έτσι στο τσίρκο του χωριού
Γίναμε φάρσα του Απριλιού
«ελάτε για να δείτε, πως μένουν μισοί οι ανθρώποι»

Τον κένταγαν οι μοίρες τούτον δω τον χωρισμό
Με δυο πυροσβεστήρες κι έναν σταχτί θυμό
Πώς να πετάξουν κι οι καρδιές;
Του μέσα κόσμου σαϊτιές
Όταν έχουνε τον κεραυνό μας για εχθρό;

Σε έντυσαν στα ναι, με έντυσαν στα όχι
Άμμος ξερή εγώ, εσύ το πρωτοβρόχι
Κι έτσι στο τσίρκο του χωριού
Γίναμε η λύση του χρησμού
«ελάτε για να δείτε, πως γίνονται ίσκιοι οι ανθρώποι»


Αγγελική

ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

Είναι φορές που οι αποστάσεις με χαϊδεύουν
Κλείνω τις πόρτες μου κι ακούω τη σιωπή
Και στον καθρέφτη μου, τα είδωλα μπερδεύουν
Ποιος απ τους τόσους εαυτούς μου θα φανεί

Είναι φορές που όλους τους τοίχους μου χαράζω
Από τσιμέντο χτίζω πέτρινη εξοχή
Λίγο στα ασάλευτα τοπία μου συχνάζω
Μα την βαριέμαι όλο την ίδια εποχή

Κι είναι φορές, που όλες τις πόρτες μου ανοίγω
Καλώ τον άνεμο, καλώ και την βροχή
Στήνω τραπέζια στήνω γλέντια για τους γύρω
και τι παράξενο, τα βλέπω απ τη σχισμή.

Αγγελική

ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΜΑΡΜΑΡΟ

Είναι τρία τα σχοινιά.
Το πρώτο σαν φίδι τυλιγμένο ένα κορίτσι έχει αγκαλιά.
Σ ένα δωμάτιο θλιμμένο.
Μια κάμαρη βουβή, στεγάζει τόσα μυστικά
κι ένα απ αυτά, χιλιοειπωμένο.
Σαν δώρο το κορίτσι κι η αλυσίδα φιόγκος.
Θυσία θα την προσφέρουν στου παραθύρου της τα γκρίζα σκηνικά.
Στην συνουσία την ανούσια του κόσμου του ματαιωμένου.
Πόση ματαίωση χωρά, σε μια μονάχα προσφορά;
Ένα κορίτσι από μάρμαρο, καλογυαλισμένο,
μ ένα χαμόγελο αχνό που κάπου κάπου ξεψυχά
και πέφτει εύθραυστο και γυάλινο, στο πάτωμα το σκοροφαγωμένο.

Είναι τρία τα σχοινιά.
Το δεύτερο, ένα κιβώτιο για γράμματα στο ύψος του κρατά.
Μια πύλη για τα θαύματα, εκείνα τα πολύχρωμα, τα δήθεν φτερωτά.
Και στέκει το στόμιο αχανές, για λίγο χάδι πως πεινά,
όταν το θαύμα δεν το θρέφεις σε καταπίνει σιωπηλά.
Μια κατάρα κατοικίδια, που μαθαίνεις να εκτρέφεις,
με γράμματα παραίτησης.
Δίχως γραμματόσημο δεν πάνε πουθενά.
Πως να ταξιδέψουν, δίχως τέλη, τα ατελή,
εκείνα που έμειναν μισά;

Είναι τρία τα σχοινιά
Το τρίτο μια ανεμόσκαλα σφίγγει αγκαλιά.
Μια απατηλή δεινότητα και πως κανείς να την ανέβει,
όταν ο άνεμος συνέχεια αλυχτά;
Πως στερεώνεις τα μετέωρα;
Σαν εκκρεμές απρόσιτο η σκάλα λάμπει σιωπηλά.
Μόνη διέξοδος, μα στέκει μακριά.
Λίγο πιο κει,
ένα κορίτσι από μάρμαρο,
μ ένα σχοινί που επιτρέπει,
μόνο ένα βήμα τη φορά.

Είναι τρία τα σχοινιά.
Κι είναι ραμμένα στο ύψος του δωματίου, στα μέτρα του κόσμου τους.


Αγγελική

Να μ αγαπήσω…

Η εικόνα είναι δανεισμένη από το Ιστολόγιο του Vagnes ΦωτοΠοιήματα:
http://fotopoiimata.blogspot.com/


Ό, τι θυμάμαι, λες κι είναι ξένο
Ένα εμείς και μια σιωπή, αγαλματένια
Ό, τι μου λείπει, είναι και πάλι
Η λευκή σου ανάσα στο δίπλα προσκεφάλι
Αγάπησέ με
Να μ αγαπήσω…

Ρεφραίν
Να ενώνουν γη και ουρανός
Στα χέρια σου εντός
Να πλάθουνε τον κόσμο απ την αρχή στα ξαφνικά
Αγάπη και σιωπή
Δεν ήτανε εχθροί
Κι εσύ όλο λες, το ένα στο άλλο πως χρωστά


Έχω μισήσει, ό, τι σε παίρνει
Κι ό, τι σε φέρνει, το μισώ πια παραπάνω
Αυτό που μένει, μα τι μου μένει
Γκρίζο δωμάτιο, φωνή μου νικημένη
Αγάπησέ με
Να μ αγαπήσω…

Ρεφραίν
Ν ανάβουν γη και ουρανός
Και να ναι ο Θεός
Παρών, σαν με γεννάς κάθε φορά στα σκοτεινά
Να πέφτουν οι ζωές
Στα χέρια σου μισές
Τέτοια βροχή δεν θα χει ο κόσμος δει ποτέ ξανά
Και να ναι ορφανός
Αυτός ο κεραυνός
Που τόσο καιρό μακριά μου σε κρατά …


Αγγελική

Κόκκινη κάπα

Με μια κόκκινη κάπα
Κι ένα καλάθι με στίχους
Μέσα στα δάση διηγείται
Παραμύθια με λύκους

Μ έναν τρόπο δικό της
Πλέκει ιστορίες γι αγάπη
Και τις καρδιές με αλυσίδες
Τις βαφτίζει αυταπάτη

Και το μόνο που θέλει
Είναι ένα άστρο δικό της
Να γράφει πάνω ευτυχία
Φυλαχτό στο λαιμό της

Με μια κόκκινη κάπα
Κι ένα καλάθι με στίχους
Μέσα στα δάση διηγείται
Παραμύθια στους λύκους

Τι κι αν έχουν αυτοί
Μάτια και δόντια μεγάλα
Καθόλου δεν την τρομάζει…
Φαίνεται πως κι εκείνη
Κάπου στο βάθος, τους μοιάζει…..


Αγγελική

Δεν το αντέχω το ξημέρωμα

Δεν το αντέχω το ξημέρωμα,
Γιατί μου κλέβει το όνειρο.
Δεν το αντέχω.
Μέσα απ τα χέρια μου σε παύει,
κι ούτε που ρωτά
και μένω εγώ να τσαλακώνω
των χειλιών σου το αποτύπωμα,
στα γκρίζα μου σεντόνια,
θλιμμένη ζωγραφιά.

Ρεφραίν:
Αυτό μονάχα θέλω,
εδώ, που κατοικούνε οι σιωπές,
να κοιμηθώ στον θόρυβό τους,
μήπως ξυπνήσουν οι αντοχές,
για να μου πουν το μυστικό τους,
πώς να σε χάνω, λάθος μου,
τις ώρες, τις πρωινές.

Δεν το αντέχω το μετέπειτα,
γιατί φωνάζει άγρια.
Δεν το αντέχω.
Το φως γλιστρά μέσα απ τις γρίλιες
κι ούτε που ακουμπά,
τα ρούχα σου τα εφήμερα,
τα τόσο ακατάστατα,
με το ραμμένο αντίο,
στην άκρη του γιακά .


Αγγελική


Το τραγούδι είναι μελοποιημένο από τον συνθέτη Δημήτρη Σάββα.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΟΤΕ…

Σε θυμάμαι να πολεμάς στην πρώτη γραμμή
στων ματιών μου τα χαρακώματα,
να πυρπολείς τα καφέ μου σκοτάδια
και να λυγίζουν οι ίριδες υπό την απειλή των εκτελεστικών βλεμμάτων.
Να τρέμεις μήπως ξεγελαστούν τα βλέφαρα κι αποδράσει η καταζητούμενη Σπίθα.
Κι εγώ να πασχίζω να νικήσω την Στιγμή,
που θα ερχόταν να σε χρίσει λιποτάκτη,
να μην σε δω δεν ήθελα, να μην σε δω,
να σε συλλαμβάνουν των Πρέπει οι χαμηλόμισθοι απεσταλμένοι.
Μα δεν επέζησες.
Σε μια σύγκρουση τόσο σφοδρή,
ήθελε θάρρος για να απολέσεις του τετριμμένου το αχρείαστο.
Κι εσύ προτίμησες να χάσεις εσένα.
Κι έστεκα, θυμάμαι, βουβή
να συντροφεύω μια πληγή που έσταζε ανείπωτο
και στην πλάτη μου να κουβαλώ
κάτι βρεφικών ονείρων
τα κούφια πτώματα.





Με θυμάμαι να πλάθομαι
στης φωνής σου τον ίσκιο
κι οι συγχορδίες σου να προσκρούουν απαράμιλλα
στο μέσα, στο είναι, στο θέλω, στο Δεν
κυρίως στο επίμονο Δεν, που ηχούσε υπόκωφα,
σαν φάλτσα επαναλαμβανόμενη νότα,
σ ένα δωμάτιο τσίγκινο όπου άλλοι ποτέ δεν υπήρχαν
κι ας υπήρχαν, δεν περίσσευαν αναπνοές για τους άλλους,
τις καταβρόχθιζε αδηφάγα των σιωπών μας το ασθματικό παραλήρημα.
Μονάχα οι δυο μας, και μαζί και μονάχοι,
χειρότερη μοναξιά δεν θράφηκε ποτέ,
να τραγουδάμε σόλο ένα ντουέτο παράφωνο
και να γεννιόμαστε δίδυμοι
από αλλεπάλληλους κάθε φορά θανάτους μικρούς.
Στο είχα πει για τον μύθο της Ανάστασης
δεν είναι παρά μια νεκρώσιμη προφητεία.





Μας θυμάμαι ευάλωτους .
Μας θυμάμαι αναλλοίωτους.
Μας θυμάμαι αναλώσιμους.
Φταίει μάλλον που αναλώθηκα
μονάχα στο να θυμάμαι…

Αγγελική

ΜΗΝ ΣΠΑΤΑΛΗΣΕΙΣ ΣΙΩΠΗ

Μην σπαταλήσεις,

όση σιωπή σου έχει απομείνει,

Για να μου δείξεις ,

Αυτό που ξέρουμε κι οι δυο..

Πες καληνύχτα

κι άσ’ την αυγή να ανακρίνει

του κρεβατιού μας το παράταιρο κενό..

Αυτό, που κάθε βράδυ ανάμεσά μας ζωγραφίζουν,

Δύο πλάτες κι ένα χάδι τυπικό..


Αγγελική