Έχω γράψει διάφορα posts τα τελευταία χρόνια και τελικά δεν τα ανεβάζω. Δεν με εκφράζουν αυτά που γράφω μερικές φορές. Κι αν δεν με εκφράζουν αυτά που γράφω εγώ η ίδια, τι με εκφράζει;

Η χρονιά που πέρασε (καινούρια χρονιά = Σεπτέμβριος) ήταν μια από τις πιο ωραίες, αλλά και τις πιο βαρετές. 

Στο σχολείο είχα μια καταπληκτική τάξη, επιτέλους Στ' μετά από χρόνια με μικρές τάξεις. Είχα χρόνια να ξυπνάω και να χαίρομαι να πηγαίνω στη δουλειά. 

Επίσης βρήκα τον πιο τέλειο ψυχοθεραπευτή. Τον επέλεξα από τη φωτογραφία του στο ίντερνετ lol και πέτυχα αυτό που έψαχνα. Είναι ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανη για τον εαυτό μου :p Από τη φάτσα του άλλου καταλαβαίνω τι άνθρωπος είναι και πέφτω σπάνια έξω. Anyway, ο άνθρωπος είναι καταπληκτικός στη δουλειά του.

Το καλοκαίρι από την άλλη είναι το πιο βαρετό καλοκαίρι που έχω περάσει. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, έχω ξεκουραστεί όσο ποτέ άλλοτε, αλλά μου λείπουν εκείνα τα καλοκαίρια που βγαίναμε κάθε δεύτερο βράδυ με τους φίλους μου και είχα διαφορετικές παρέες εδώ και στην Αθήνα, ποτά, μουσική, θέατρο, μετρό, ζέστη, πεύκα, πρόβες, άγχος, νυχτερινός αέρας και αστέρια.

Φέτος ήταν: podcast, τρίψιμο, παζλ, βάψιμο, Golden Girls. Επίσης κάναμε πολλή δουλειά με το σωματείο, μου έδωσαν πολλές αρμοδιότητες και χαίρομαι τόσο πολύ που έχουμε ανθρώπους που νοιάζονται για τα δικαιώματα όλων και όχι για την θεσούλα τους.

Άντε έκανα και λίγη παρέα με την ανιψιά μου, που με λέει "Ε, θεία!" ή "Σπυδιδούλα" και είναι τέλεια.

Ελπίζω, αν με διαβάζει ακόμα κάποιος, να περάσει καλύτερο υπόλοιπο καλοκαιριού απο εμένα :)

Χα, πέρασαν πολλοί μήνες από όταν έγραψα εδώ τελευταία φορά. Τα πράγματα με τον εγκέφαλό μου είναι σαφώς καλύτερα. Η προσπάθεια βέβαια να κόψω εκείνα τα χάπια ήταν εντελώς τζάμπα, μιας και τα Χριστούγεννα βάρεσα πολλές απανωτές κρίσεις πανικού, τόσο που ο γιατρός μου είπε να τα ξαναρχίσω. Λάθος έκανα, δεν ήταν εντελώς τζάμπα όσα πέρασα. Τουλάχιστον αποδείχθηκε για δεύτερη φορά ότι χωρίς μια συγκεκριμένη ποσότητα από ένα συγκεκριμένο χάπι, δεν μπορεί να αντέξει το μυαλό μου. 

Στην αρχή απογοητεύτηκα πολύ, το θεώρησα πισωγύρισμα. Όμως δεν πιστεύω ότι ήταν τελικά. Ήταν μια προσπάθεια, με δυσκόλεψε, τελικά τα κατάφερα και μετά είδα ότι τελικά το χρειάζομαι. Δεν με νοιάζει. Είναι απλά ένα βήμα στη βραδινή ρουτίνα μου, να καταπιώ ένα χαπάκι.

Κατά τ'άλλα θα είχα πολλά να γράψω,  αλλά δεν θέλω να υπάρχουν τα υπόλοιπα εδώ μέσα. Προτιμώ το blog μου να είναι πιο προσωπικό. Η ζυγαριά πάντως γέρνει προς θετικό πρόσημο στο σύνολο της καθημερινής μου ζωής. Πρέπει να είμαι πολύ πιο δυνατή απ'όσο πίστευα ότι είμαι τελικά.

(και πραγματικά πρώτη φορά θα πω μπράβο στον εαυτό μου)

Αν προσπαθείς να κόψεις τα αντικαταθλιπτικά, να ξέρεις ότι, όσο μόνη κι αν νιώθεις, υπάρχει κάποιος που έχει νιώσει ακριβώς το ίδιο. Η ναυτία, το τρέμουλο, η εφίδρωση, το βούισμα και ό,τι άλλο νιώθεις, θα περάσουν σύντομα. Μπορεί να σου φαίνεται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, αλλά κάνε υπομονή για να δεις πώς θα είναι το μετά.

Μην κάνεις βήματα πίσω. Αν τα ξαναρχίσεις επειδή δεν αντέχεις τις παρενέργειες, μετά θα πρέπει να το ξαναπεράσεις από την αρχή. Κάθε δευτερόλεπτο που νιώθεις σκατά, είναι ένα δευτερόλεπτο που έχει περάσει. Και δεν πρέπει να το ξαναπεράσεις.

Οι ιδέες που σου δημιουργούνται τώρα, μπορεί να φαίνονται σαν τεράστιοι γίγαντες, αλλά μετά θα μικρύνουν. Και το βράδυ είναι πάντα χειρότερα. Ποτέ δεν θα ξεχάσεις πόσο δυσκολεύτηκες, αλλά ευτυχώς θα ξεχάσεις πώς ένιωθες τόσες μέρες ξαπλωμένη με ναυτία ή όταν προσπαθούσες να κάνεις κάτι και τα χέρια σου έτρεμαν.

I aim with my eye.
I shoot with my mind.
I kill with my heart.