Spirogyrismata: Απριλίου 2013

Μια κουβεντούλα βράδυ με την Joan Petra μεταξύ γέλιου και δακρύων, από ανάρτηση σε ανάρτηση σπασμένη και σαν σκωτσέζικο ντουζ έγινε αφορμή να διαπιστώσω ότι ΔΕΝ σας είχα αναρτήσει κάτι που έγραψα για την μητέρα μου πριν φύγει... Έφυγε στις 11/11... Εικοσιδύο μέρες πριν πρόλαβε να διαβάσει....

Στη Μάνα...

Είναι στιγμές που κι η ελπίδα μου στερεύει

λυγάει η ψυχή απ' της ζωής το βάρος

σαν μια βαρκούλα με καιρό που αγριεύει

και πουθενά δεν φαίνεται ένας φάρος...

Τότε σε σένα καταφύγιο εγώ βρίσκω

σε σένα που είσαι η Παναγιά η δικιά μου

λουλούδι εγώ απ' το δικό σου μίσχο

Μάνα εσύ πάντα και αέρας στα φτερά μου.

Κι αν πια κοντεύω τα πενήντα να πατήσω

τώρα που ανάγκη από μένα έχεις εσύ

στο στήθος σου γλυκά θε ν' ακουμπήσω

σαν νά 'μουνα ξανά μικρό παιδί...

Παρηγοριά για νά 'βρω και κουράγιο

όσο κοντά μου εσύ ακόμα ζεις

μάνα δροσιά μου εσύ, μάνα μουράγιο

στήριγμα ακόμα της δικής μου της ζωής.

Αργοναύτης

Βόλος 20/10/2012

Ευτυχώς Θεέ μου μου έστειλες τα λόγια που έψαχνα πριν φύγει....

Υ.Γ. Ευχαριστώ Joan Petra που έγινες αφορμή να διαπιστώσω την παράλειψη...

Μεγάλη ήταν η αδημονία... Οι μέρες δεν περνούσαν... Έτσι έμοιαζε... Φρεναρισμένος ο χρόνος. Κι όμως έφτασε η προηγούμενη μέρα. Και τότε ήταν οι ώρες που δεν πέρναγαν... Διαστέλλεται ο χρόνος όταν πλησιάζει κάτι που καιρό ποθείς. Ανάλογα με τον πόθο μεγαλώνει η αίσθησή του. Οι ώρες γίνονται αντιληπτές σαν μέρες. Τα λεπτά σαν ώρες. Ο ύπνος χάνεται. Οι σκέψεις έρχονται.

Προβάλλεις στο μυαλό σου εικόνες που ΘΑ ζήσεις. Προσπαθείς να κλέψεις την γεύση της στιγμής που δεν ήρθε ακόμη. Πως θα είναι να αγκαλιάσεις έναν άνθρωπο που αγαπάς κι εκτιμάς τόσο μα τόσο πολύ κι όμως δεν γνώρισες ποτέ από κοντά; Θα καταφέρεις άραγε να του δείξεις τι νιώθεις; Άραγε η προετοιμασία που έκανες και το αποτέλεσμα θα είναι αντάξια των υποσχέσεων που έδωσες; Οι άλλοι;;; Θα νιώσουν ότι έχεις νιώσει εσύ και θα καταλάβουν το γιατί επέμενες, γιατί τόση αγάπη κι εκτίμηση; Και απαντάς μόνος σου σ' αυτό το τελευταίο... Ναι! Ναι! Δεν μπορεί να μην τους συνεπάρει ότι άγγιξε τόσους άλλους όσο λίγος κι αν σταθείς εσύ...

Νύχτωσε... Αναπάντεχο μήνυμα στον υπολογιστή... Πέρα μακριά, πάνω στο Χρυσοπράσινο φύλλο μια ακόμη καρδιά χτυπούσε... Τόσο δυνατά που σχεδόν την άκουγες δίπλα σου. Η Έλενα. Ίδια αγωνία και ίσως περισσότερη. Και πίκρα που δεν μπόρεσε να είναι εδώ. Αν γινότανε λέει να συνδέονταν μέσω Skype... Θεέ μου... Μα ήταν τόσο εύκολο και λίγο ότι ζητούσε. Κι έπειτα η απροσδόκητη έκπληξη. Είχε φροντίσει να την γλυκάνει από μακρυά... Πόσο μου φάνηκε παράξενο! Να βρήκα αγάπη μεγαλύτερη από την δική μου; Κι έπειτα σκέφτηκα και είπα όχι. Ίσες κι όμοιες είναι οι αγάπες. Ψάχνουν τρόπο να εκφραστούν μόνο, καθεμιά δικό της.

Ξημέρωσε Κυριακή 7 Απρίλη. Το μεσημέρι δεν έλεγε να έρθει. Κι εγώ έψαχνα τα λόγια. τα λόγια της πρώτης αγκαλιάς. Τα λόγια μεταξύ μας μετά. Τα λόγια της βραδιάς που δεν ήθελα να είναι γραμμένα πουθενά παρ' εκτός στα φυλλοκάρδια μου... και σαν ανέβηκε ο ήλιος στο κέντρο του ουρανού πήγα στα ΚΤΕΛ. Φώναζα μέσα μου "Τρέχα οδηγέ. Φέρε μου γρήγορα εκείνη που μ΄έκανε να ονειρεύομαι ότι κρέμομαι στην ποδιά της ακούγοντας ιστορίες κιτρινισμένες από τον χρόνο και τους γλυκόπικρους χυμούς της ζωής. Η μάνα μου πάει... Κι αυτή είναι λίγο μάνα μου χρόνια τώρα"... Ήρθε κι ο Χρήστος. Ευτυχώς. Κάποιος να με συγκρατεί όταν έφτασε το λεωφορείο.

Η γαλήνια μορφή της γεμάτη σεμνότητα ξεπρόβαλε. Για λίγο μίλησαν οι αγκαλιές. Τα υγρά μάτια. Ψίθυροι επικοινωνίας καρδιάς με καρδιά. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Χρήστου. Ζήτησα να περάσουμε πρώτα από εκεί που ήταν το ψιλικατζήδικο του πατέρα μου. Εκείνο που ζωντάνεψα σε μια ιστορία με αφορμή εκείνη την δική της την "Παστρικιά"... Κι έπειτα ένα γύρο περιφερειακά την πόλη. Μια γρήγορη ματιά ψηλά από την Παναγιά Γορίτσα. Κι έπειτα στο Ξενία να τακτοποιηθεί και να πάρε μια ανάσα. Χάρηκε σαν παιδί το δωμάτιο μπροστά στη θάλασσα με την θέα απέναντι... Πόσο η χαρά της με γέμισε χαρά... Για λίγο μόνη, την περιμέναμε να φρεσκαριστεί να πάμε για φαγητό... Ήρθε και η Μαριάννα. Αχ Αντιγόνη! Κρεμαστήκαμε στο βλέμμα της, στα λόγια της, στα μάτια της... Πόσο μας μάγεψε όλους μας.... Θαρρείς το πηρουνάκι είχε γίνει ραβδάκι νεράιδας στα χέρια της... Η στενοχώρια μου που δεν έτρωγε σχεδόν τίποτε... Τι κρίμα.

Χωρίσαμε. Ξεκούραση για εκείνη. Και τώρα τρέχουμε... τα ερωτηματικά... το άγχος πια διπλό έχοντας πια την βεβαιότητα ότι αυτός ο Άνθρωπος αξίζει τόσα κι άλλα τόσα! Είναι όλα έτοιμα άραγε; Τα κείμενα; Ο υπολογιστής για την μυστική γέφυρα μέχρι Κύπρο; Η τούρτα-βιβλίο της Έλενας έφτασε; Το ηχητικό της Νανάς με την γλυκύτατη κριτική της Σοφίας Βόικου θα ακούγεται καλά; Οι απόδοση των κειμένων θα έχει το σωστό χρώμα απ' όλους; Θα έχει κόσμο; Θα έρθουν To alataki (Ιωάννα Φωτιάδου) και Θεοφανώ από Λάρισα; Η Artanis; Όλα μέρος της ιστορίας και των εκπλήξεων... Και το πιο βασανιστικό... Θα βρω τα λόγια;

Βιογραφικό με Χρήστο

Παλιά διηγήματα

Μαζευτήκαμε λίγοι. Η ομάδα σχεδόν σε απαρτία. Κάποιοι επέλεξαν να λείπουν. Εκείνοι έχασαν. Κάποιοι νέοι φίλοι... Η ομάδα της Λάρισας με την ίδια αγωνία και προσμονή. Η τούρτα στο ψυγείο. Ο υπολογιστής με την κάμερα στραμμένη στο πάνελ και η Έλενα κρυμμένη πίσω από την εικόνα της Αντριάννας σιωπηλή, υπομονετική, αδημονούσα... Η Αντιγόνη μας... Οι συστάσεις. Η συγκίνηση στα ύψη. Ένα σύντομο βιογραφικό από τον Χρήστο. Ξεκίνησα την ιστορία. Πως από την εκπομπή της Νανάς γνώρισα την Θεοφανώ αλλά και το blogging και φυσικά την Γιαγιά Αντιγόνη. Πως γνώρισα την Θεοφανώ από κοντά και εκείνη με έφερε στην ομάδα Bookcrossing του Βόλου... Πως γνώρισα μέσω της Θεοφανώς to alataki και πως ξεκινήσαμε με το δικό της βιβλίο την περιπέτεια αυτή των παρουσιάσεων... Το νούμερο ένα και το νούμερο πενήντα, η Αντιγόνη μας, μαζί. Βρήκα τα λόγια μέσα μου για το πως και γιατί ερωτεύτηκα τις λέξεις της... αγάπησα τους ήρωές της... λάτρεψα τις εικόνες της... Διάβασα εγώ και η Άννα Μαρία αγαπημένα από τα παλιά κείμενα για να με νιώσουν, να δουν την Αντιγόνη με τα μάτια της δικής μου ψυχής. Και μια γλύκα απλώθηκε ολόγυρα... Το έβλεπες στα βλέμματα. Το άκουγες στην κατανυκτική σιωπή. Πίσω στην οθόνη της τηλεόρασης ψηλά, έτρεχαν εικόνες... Πειραιάς την μια... Αίγινα την άλλη.... Έκπληξη και υγρά μάτια καρφωμένα εκεί όσο οι φωνές χάιδευαν τα αυτιά. Έπειτα ήρθε η γλυκιά φωνή της Νανάς με την ομορφιά της κατάθεσης της Σοφίας Βόικου να ξαφνιάσει την συντροφιά... Κι έπειτα η κατάθεση καρδιάς της Έλενας που ανέλαβε ο Χρήστος. Και τα αποκαλυπτήρια της ίδιας... Εκεί στην οθόνη του υπολογιστή συγκινημένη. Τόσο μακρυά και τόσο κοντά συνάμα. Μετά κομμάτια διαλεγμένα από το βιβλίο.διάβασαν η Μαριάννα και η Δήμητρα. Μας ξάφνιασαν με διαλόγους. Με ζεστό χρώμα στην φωνή... Τελευταία έκπληξη η τούρτα βιβλίο της Ελενας με το εξώφυλλο των Αύγουστων επάνω και τα λουλούδια από την Έλενα αλλά και από τον κ.ο Βασίλη Μητσάκη και την σύζυγό του την Αμαλία Γκιζά, τους υπέροχους ηθοποιούς, (http://www.facebook.com/events/590597094285899/?notif_t=plan_edited την επόμενη έκπληξη που δεν θα ήταν στον όμορφο χώρο της Αριάδνης)...

Παλιά διηγήματα με Άννα Μαρία

Λίγοι μεν, εκλεκτοί και προσηλωμένοι δε, στον ζεστό χώρο.

Αποσπάσματα του βιβλίου από
Δήμητρα και Μαριάννα

Όμορφος κόσμος όμορφος χώρος

Η Έλενα μέσω skype κοντά μας

Ο Χρήστος με την τούρτα της Έλενας!

Το πάνελ εν απαρτία

Με την Θεοφανώ

Με to alataki Ιωάννα Φωτιάδου

Εγώ η Θεοφανώ η Ιωάννα και η Δήμητρα

Ιωάννα Τάσος Θεοφανώ η παρέα της Λάρισας

Καταλήξαμε στον Πολυχώρο Φουντούλη για την παράσταση του κ.ου Μητσάκη Επικήδειος (Ι.Καμπανέλλη)... Ενθουσιάστηκε παρά την κούραση... Αδυσώπητα γρήγορος ο χρόνος κυλάει αντίστροφα.... Αυτές οι ώρες ήταν τόσο λίγες θαρρείς... Τις κράτησα μέσα μου... Βαθιά. Τόσο που δεν έβρισκα λόγια να γράψω. Η Αντιγόνη έφυγε μόνη την άλλη μέρα. Δεν μπορούσα να είμαι εκεί σαν έφευγε λόγω απασχόλησης. Πίσω έμεινε στις καρδιές μας η σεμνότητα και η τρυφερότητα μιας μεγάλης συγγραφέως, μιας τεράστιας σε δύναμη πέννας συγγραφέως, που εμείς οι αναγνώστες χρίσαμε συγγραφέα ενώ η ίδια δεν θέλησε ποτέ να ανέβει ψηλά εκεί που η θέση της μόνο και μόνο για να μας χρειαστεί ποτέ να μας κοιτάξει από εκεί...