Κόκκινη λέξη

Τέλος γράψε με το κραγιόν σου στον καθρέφτη

και στάσου πίσω από την κόκκινη την λέξη

κι έτσι σαν η ματιά σου στην εικόνα σου θα πέφτει

σκέψου πως θέατρο τα χρόνια αυτά έχεις παίξει....

Θά'ναι η αλήθεια που θα δεις σαν ματωμένη

χρώμα θα πάρει απ' το φτηνό το κοκκινάδι...

Του έρωτα τα δυο φτερά αγριεμένη

καιρό πολύ τα είχες βάλει στο σημάδι...

Στάσου και δες πως ξεμακραίνεις από μένα

μέσα στην άτακτη αυτή φυγή σου....

Θεέ μου πως ζήσαμε τόσο καιρό στο ψέμα....

πόσο μια θεατρίνα ήσουν στην ζωή σου.........

Αργοναύτης 30/03/2011

(Γραμμένο σήμερα στην δημιουργική γραφή.... Δόθηκαν οι λέξεις φτερά, φυγή, τέλος και έπρεπε να συμπεριλαμβάνονται όπως έπρεπε μία από αυτές να είναι υποχρεωτικά η πρώτη.... Επίσης μας ζητήθηκε μία σύντομη φράση κατά προτίμηση στίχοι, που θα μπορούσαν να αναρτηθούν σε δημόσιο μέσον ή χώρο και να είναι το μήνυμά μας στον κόσμο.... Θέλετε να δοκιμάσετε;;;;; Στείλτε τά μου στο e-mail.... drmakspy@hotmail.com.... Θα επιλέξουμε μαζί κάτι από αυτά.... Θα βάλουμε και κάποιο δωράκι... Σε βιβλίο.... Εγώ σκάρωσα αυτό που ακολουθεί..... )

Τώρα που αυτό το λεωφορείο

σε πάει ή σε φέρνει απ' την δουλειά σου

σκέψου να φέρεις ζεστασιά στο κρύο

μ'ένα χαμόγελο βγαλμένο απ' την καρδιά σου...

Αργοναύτης 30/03/2011

Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα... (Γ. Σεφέρης)

(Αφιέρωμα με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας ποίησης)

Αναρωτηθήκατε ποτέ ποια είναι η πρώτη μουσική που ακούει ο άνθρωπος στην ζωή του; Κάποιοι ίσως το ξέρετε ήδη ή το φαντάζεστε... Είναι ο ρυθμικός χτύπος της καρδιάς της μάνας πριν ακόμα δούμε το πρώτο φως. Η καρδιά του εμβρύου συντονίζεται σ' αυτόν τον ρυθμό. Κι αυτός ο ρυθμός παραμένει χαρακτηριστικός... με την γέννηση η πρώτη ανάσα. Κι εκείνη έρχεται να συντονιστεί στον ρυθμό της καρδιάς του νεογέννητου. Πριν η επίγνωση του κόσμου διαταράξει τον ρυθμό της καρδιάς ή της ανάσας βαδίζουν ήρεμα ήρεμα στον πρωταρχικό ρυθμό, στην μουσική της καρδιάς της μάνας.

Έχει ρυθμό και μέτρο η ανάσα πριν γνωρίσει τον κόσμο. Κι αυτό είναι η απαρχή της ποίησης. Όταν κάποια στιγμή το μυαλό αρχίζει να παίζει με τις λέξεις, αν συντονιστεί σ' αυτόν τον ίδιο τον ρυθμό και μέτρο, αυθόρμητα γεννά στίχους., δικαιώνοντας τον Σεφέρη που λέει ότι η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. Μήπως όταν μας πλημμυρίζουν στίχοι, στο στήθος μέσα δεν τους νιώθουμε βαθιά;

Άρρηκτα δεμένη η ανάσα με το συναίσθημα... Βαριανασαίνουμε στην λύπη... κονταίνει και καλπάζει στους φόβους μας... Βαθαίνει στην ανακούφιση... Φτερουγίζει ανέμελα στην χαρά. Όταν σ' αυτά τα συναισθήματα θέλουμε να δώσουμε διάσταση πως μας φούσκωσαν τα στήθια λέμε... Κι αν να τα εκφράσουμε θέλουμε οι στίχοι από εκεί ανεβαίνουν στο στόμα, στο χέρι που χαράζει τις λέξεις στο χαρτί... Όπως οι περισσότεροι έτσι κι εγώ...

Πάντα σαν ήθελα να βγάλω από μέσα μου κάτι, στους άλλους αλλά και σε μένα τον ίδιο να το δείξω, τρίτο μάτι να γίνω, να το δω από απόσταση, στους στίχους κατέφευγα, στην ποίηση... Μονόδρομος για να εκφράσω την αγάπη, την χαρά, την θλίψη, τον πόνο, τις αγωνίες μου... Με ρίμες ή χωρίς, στην γλώσσα μου ή σε άλλη, σοβαρή ή σκωπτική, η ποίηση έβγαινε πάντα μπροστά να με εκφράσει, να με λυτρώσει. Και πάντα σε κάποιο ποίημα θα καταφύγω για να βρω ισορροπία. Παράξενο πως η αγάπη κυρίως σε κάνει ποιητή... Ίσως γιατί η αληθινή αγάπη είναι από τα πιο δυνατά συναισθήματα. Κι ο πιο πεζός άνθρωπος για χάρη της γίνεται μια φορά τουλάχιστον στην ζωή του ποιητής... Εκείνη κάποτε με έκανε να γράψω για πρώτη φορά στα γερμανικά κι ας μην ήξερα ακόμα την γλώσσα αυτή.

Γράφω λοιπόν στιχάκια κι εγώ... Γράφω για να εκφραστώ, να λυτρωθώ, να ξανανιώσω κάτι, να το διαγράψω ή να το ξαναζήσω, να το ξορκίσω ή να ξαναμαγευτώ απ' αυτό...

________________________

(από το παιχνίδι δημιουργικής γραφής, Τετάρτη 23/03/11 όπου ο καθένας τραβούσε έναν σελιδοδείκτη επάνω στον οποίο υπήρχε μια φράση σχετική με την ποίηση, ειπωμένη από κάποιο μεγάλο πνεύμα, και καλούνταν να την υποστηρίξει, όπως και να πει αν και γιατί γράφει ποίηση... )

_______________________

Την Δευτέρα που μας πέρασε με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας ποίησης η ομάδα μας των bookcrossers του Βόλου οργανώσαμε μια βραδιά ποίησης όπου όποιος ήθελε διάβαζε ένα δικό του, αν έγραφε ποίηση, κι ένα γνωστού ποιητή που αγαπά.... Η βραδιά είχε μεγάλη επιτυχία με πολλά νέα πρόσωπα, αν και λιτή και απέριττη χωρίς κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία... Ψυχή είχε από μας δοσμένη κι αυτό τελικά έφτασε...

Προσωπικά επέλεξα να απαγγείλω το “Μελίνα Αχ Μελίνα” που γνωρίσατε σε προηγούμενη ανάρτηση και το πολυαγαπημένο μου “Η περιφραστική πέτρα” της Κικής Δημουλά... Μετά από αυτό δέχτηκα μια ανέλπιστη πρόταση να συμμετέχω σε εκδήλωση προς τιμήν του P. Neruda στο θέατρο της Παλιάς ηλεκτρικής στις 18 Μαΐου απαγγέλλοντας δύο ή τρία ποιήματά του (θα είμαστε 4 άνδρες και 1 γυναίκα στις απαγγελίες).

Το ίδιο βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι με το αυτοκίνητο γεμάτος, σε ένα φανάρι, άρχισαν να αναβλύζουν οι στίχοι του τελευταίου εξάστιχου από το παρακάτω ποίημα-αποτίμηση της βραδιάς... Έμελλε να συμπληρωθεί την επομένη το πρωί με τα δυο πρώτα εξάστιχα..... Το παράξενο είναι ότι την Τετάρτη στην δημιουργική γραφή τράβηξα τον σελιδοδείκτη με την φράση εκείνη του Σεφέρη... Οι πρότερα γραμμένοι στίχοι λένε “Κι ύστερα γέμισε ο χώρος στίχους καρτερικά που ανέμεναν στο στήθος....”. Από τα ανεξήγητα παιχνίδια του Σύμπαντος.... Τυχαίο; Δεν νομίζω....

Ποιητική βραδιά

Την μέρα που την μούσα τους τιμούσαν

βρεθήκανε σε αίθουσα μεγάλη

καθένας έχοντας ένα παιδί του

στο ένα χέρι και στο άλλο, πάλι,

παιδί του αγαπημένου ποιητή του,

δυο ποιήματα ο καθείς αρκούσαν...

Κόσμος μαζεύτηκε πολύς στον χώρο,

κι η προσμονή μεγάλη για την ώρα

που στη σειρά θ' ανέβαινε στο βήμα

για να προσφέρει τα δικά του δώρα,

αγαπημένο απ' την ψυχή του ποίημα

στη μούσα ν' αποτίσει έτσι φόρο...

Κι ύστερα γέμισε ο χώρος στίχους

καρτερικά που ανέμεναν στο στήθος

κουράγιο να βρεθεί ν' απαγγελθούνε

μπροστά στ' ανθρώπινο αυτό πλήθος

γυμνούς που θα τους δει σαν γεννηθούνε

για να χαθούν μέσα στους άλλους ήχους...

Αργοναύτης 22/03/2011

Υ.Γ. Τελευταία μετά βίας προλαβαίνω να αναρτώ κάτι τις.... Σε κάποιους μπαίνω και διαβάζω αλλά δεν προλαβαίνω να κάνω σχόλια.... Δεν σας ξεχνώ... Θα επανέλθω σε κανονικούς ρυθμούς....

Κι ένας καφές σε ένα μπαλκόνι με θέα...

Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα... Έφτιαξε καφέ και βγήκε στην άπλα της βεράντας που έβλεπε όλη την πόλη και τον όρμο που την φιλοξενούσε κάτω της... Τι ευτυχία αυτό το σπίτι που νοίκιασαν... Για αυτήν την θέα είπε ναι...

Κάθισε απολαμβάνοντάς την και μαζί απόλαυσε και την πρώτη γουλιά από τον καφέ του. Ήταν μόνος. Η σύντροφος της ζωής του έλλειπε καιρό τώρα. Σαν μάνα έβαζε, και μεταξύ μας καλά έκανε, το παιδί της πάνω απ' όλα. Έπρεπε να ήταν κοντά του... Εκείνος παιδί μαζί της δεν είχε. Όλη του η έννοια πρώτα απ' όλα ήταν εκείνη. Την μέτραγε στο κενό που άφηνε όταν έφευγε, στα αντικείμενα που γέμιζε το σπίτι, με τόση χάρη βαλμένα, και το έκαναν , όπως είπε μια φίλη που τον επισκέφτηκε κάποια στιγμή, “σπίτι”.... Σπίτι αληθινό, ζεστό, γεμάτο ζωή, χρώμα, στιγμές...

Αυτά ήταν τώρα στο μυαλό του. Το άδειο από εκείνη σπίτι, είχε σε κάθε γωνιά ένα δικό της κομμάτι, χάρη στο γούστο και την φροντίδα της. Αυτά τα μικρά, ασήμαντα σημαντικά για εκείνον πράγματα που ήταν το “σπίτι” του κι όπου κι αν πήγαιναν, όσα σπίτια κι αν άλλαζαν, θα έκαναν τους περιμετρικούς τοίχους και την στέγη σπίτι τους.

Με νύχια και με δόντια πάλευε για το νοίκι και με την βοήθεια της μάνας του... Νά 'ναι καλά, που φροντίζει ο Θεός να την κρατάει καλοστεκούμενη και γερή στα ογδόντα της που δεν της φαίνονται... Η σταθερή δουλειά που δεν φαίνεται στον ορίζοντα ακόμα... Αυτό θα το ξεπερνούσε μόνος του αλλά αν δεν είχε εκείνη κι ένα “σπίτι” δικό του τι θα άξιζε η ζωή του;... Τίποτε... Προτεραιότητες.... Εκείνη, ένα σπίτι που νά 'ναι “σπίτι”, μια σταθερή δουλειά να αγαπάς, μια μάνα για τα δύσκολα.... Κι ένας καφές σε ένα μπαλκόνι με θέα...

Άδειασε την ψυχή του γουλιά γουλιά. Έμεινε για λίγο μόνο άδειος, ένα βάζο κενό... Άρχισε μετά να γεμίζει λίγο λίγο το κενό μέσα του. Έβαλε τον βράχο του πρώτα μέσα. Εκείνη... Σαν θεμέλιο. Μετά κομμάτι κομμάτι το “σπίτι” του... Ύστερα όλες τις σκέψεις, τις αγωνίες και τα σχέδια για την δουλειά. Κατόπιν την μάνα του. Έπειτα πολλά πολλά μικρά και μεγαλύτερα που γέμιζαν τα διάφορα κενά στη ζωή του. Τα βιβλία, την παρέα της γραφής, μέσα στην οποία βρήκε τους πρόσφατους μεν αλλά από τους καλύτερους φίλους του, το blog του, μέσα από το οποίο έβρισκε έκφραση και ανθρώπους. Έβαλε τέλος κι αυτό το καφεδάκι που κατέβαζε γουλιά γουλιά... Γέμισε πάλι...

Έπειτα ένιωσε άβολα... Κατάλαβε ότι κάποιες στιγμές για να έχει κάτι από αυτά τα τελευταία, τα “μικρομέγαλά” του που τον κάνουν να νιώθει πιο όμορφα, ξέχασε να φροντίσει τον βράχο του. Στιγμές στιγμές, ομολόγησε στον εαυτό του πως προσπάθησε κιόλας να τον ξεχάσει για να κάνει λίγο χώρο μέσα του και για άλλα... Νά 'ταν άραγε γι αυτό ή μήπως γιατί ένιωθε αδύναμος, εξ αιτίας της οικονομικής του κατάστασης, να αντιμετωπίσει κάποια από τα σοβαρά προβλήματα υγείας που ταλάνιζαν εκείνη; Η αλήθεια ήταν αυτή η τελευταία. Όμως, ίσως από δικούς του λάθος χειρισμούς, εκείνη έβλεπε μόνο εγωισμό... Απόγνωση. Το λάθος ίσως ήταν πάλι δικό του...

Περί μοίρας

“Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει”. Η λαϊκή σοφία έχει τον τρόπο της να λέει τις αλήθειες της ζωής... Για την μοίρα έχει πει πολλά... Τι να πρωτοθυμηθώ;... “Όπου φτωχός κι η μοίρα του”, “Ότι γράφει δεν ξεγράφει”, “Συν Αθηνά και χείρα κίνει”, “Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον”. “Γεννημένος με το πουκάμισο” λένε οι Ιταλοί για τους τυχερούς της ζωής.... Κι όλα ισχύουν... Τουλάχιστον για κάποιους...

Πολλά εξαρτώνται από την του καθενός μας μοίρα... Κυρίως ο τόπος, ο χρόνος, η οικονομική κατάσταση της οικογένειας, η κοινωνική της θέση είναι αυτά που καθορίζονται από την μοίρα... Και φυσικά μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην πορεία και στην εξέλιξη του κάθε ανθρώπου. Και λέω μπορούν γιατί νομίζω πως κάθε ένας από εμάς έχει την δυνατότητα να αλλάξει την μοίρα του. Κι αν το καλό του αστέρι τον έφερε στον κόσμο ανάμεσα στα πλούτη, να βρεθεί από τα δικά του πεπραγμένα στον δρόμο ή αν γεννήθηκε στην φτώχεια να καταφέρει παλεύοντας να αποκτήσει δόξα και πλούτη... “Από τα αλώνια στα σαλόνια” ή και αντίστροφα θα πει η λαϊκή μούσα...

Η μοίρα, ναι, παίζει το ρόλο της... Δεν διαλέγουμε εμείς σε ποιόν κόσμο θα έρθουμε... Όμως μπορούμε να παλέψουμε για ένα καλύτερο μικρόκοσμο γύρω μας. Κι αν κάποιοι θα ήθελαν να είχαν γεννηθεί βασιλιάδες κι ευγενείς, ήθελα να ήξερα αν θα το ήθελαν και κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης!!!

Αυτό το τελευταίο με κάνει να σκέφτομαι πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το να βρισκόμαστε στον κατάλληλο τόπο την κατάλληλη στιγμή. Μια μικρή αληθινή ιστορία που άκουσα πρόσφατα, για ένα κοριτσάκι που με τις οικονομίες του, 1,11$, ήθελε να αγοράσει από το φαρμακείο ένα θαύμα για να σώσει το αδελφάκι της από έναν όγκο στον εγκέφαλο και βρέθηκε εκεί όταν παραβρίσκονταν ο αδελφός του φαρμακοποιού, διάσημος νευροχειρουργός, το επιβεβαιώνει... Όμως ακόμη κι αν είμαστε εκεί που πρέπει την στιγμή που πρέπει πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι για αυτήν την συγκυρία που μπορεί να γεννήσει ένα θαύμα; Πόσοι από εμάς έχουν την αντίληψη της κατάλληλης στιγμής; Πόσοι μπορούν να αδράξουν την ευκαιρία, το τραίνο που περνά από μπροστά τους; Λίγοι ίσως... Και λιγότεροι ακόμα είναι εκείνοι που πιστεύουν με όλη τους την δύναμη στις ικανότητές τους να τα καταφέρουν, να εκμεταλλευτούν την χρυσή στιγμή... Οι άλλοι είναι ήδη χαμένοι σ' αυτό το παιχνίδι...

Αν λοιπόν ζητάς ένα θαύμα, πίστεψέ το, πίστεψε ότι μπορείς να το δημιουργήσεις κι έχε τα μάτια της ψυχής και του νου ανοιχτά... Γρήγορα το σύμπαν θα σε φέρει στο μέρος που πρέπει την στιγμή που πρέπει και τότε μόνο εσύ θα έχεις την μοίρα σου στα χέρια σου... Τότε εσύ θα διαμορφώσεις τον καταρράκτη γεγονότων που θα ακολουθήσουν προς την μία ή προς την άλλη μεριά... Και έχε το νου σου... Μπορεί να έρθει κι άλλο τραίνο μετά από αυτό αν το χάσεις. Αλλά ούτε πότε μπορείς να ξέρεις, ούτε που πάει εκείνο... Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάει αλλού...

Χρόνια πολλά σε όλες τις φίλες του blog και...

..... ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΣΦΟΔΡΗΣ ΧΙΟΝΟΠΤΩΣΗΣ με πολλαπλές παρενέργειες, μέχρι νεωτέρας.... Σας αγαπώ πολύ όλες.... και όλους βρε... Δεν ξεχνάμε και τα αγόρια.... Συγνώμη αν χάθηκα από τα σχόλιά σας...

Αφιέρωμα στην Μελίνα....

Μέχρι αυτή την στιγμή πουθενά δεν άκουσα για την επέτειο θανάτου της Μελίνας... Εγώ το θύμισα και στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ... Θλιβερό.... Ξεχνάμε γρήγορα... Πάνε 17 χρόνια... Εγώ είχα ετοιμάσει αυτό...

Έξι Μαρτίου Χίλια εννιακόσια ενενήντα τέσσερα... Μια χαρισματική μορφή που σημάδεψε την Ελληνική πραγματικότητα για χρόνια, που σε κάθε ευκαιρία έφερνε την Ελλάδα, τα δίκια της και τους αγώνες της στο προσκήνιο της επικαιρότητας στρέφοντας τα μάτια των ξένων με συμπάθεια σ' αυτήν, φεύγει νικημένη από την επάρατο νόσο. Ήταν Κυριακή, όπως είναι πάλι σήμερα δεκαεπτά χρόνια μετά... Άλλοι την αγάπησαν, άλλοι την λάτρεψαν, άλλοι την ζήλεψαν, άλλοι τη μίσησαν... Όμως όλοι ένιωσαν το μεγάλο κενό που άφησε πίσω της... Ήμουν στην Ιταλία όταν έφτασε η άσχημη είδηση. Η Corriere della Sera έγραφε στο πρωτοσέλιδό της, το σχεδόν ολοκληρωτικά αφιερωμένο σε εκείνη, “Έφυγε η τελευταία Ελληνίδα Θεά”... Η Μελίνα, ένα πρόσωπο που ενσάρκωσε όσο κανένα άλλο την ίδια την Ελλάδα, έφυγε από κοντά μας... Ένιωσα πόνο σαν να ήταν δικό μου πρόσωπο, γιατί για μένα όπως και για ένα πλήθος άλλων ανθρώπων, η Μελίνα είχε καταφέρει να γίνει ο δικός μας άνθρωπος.... Εκείνο το βράδυ έγραψα ένα ποίημα για εκείνη... Αλλά κι ένα χρόνο μετά, το '95, κι άλλοι στίχοι πλημμύρισαν την καρδιά και το μυαλό μου, ακούγοντας ένα αφιέρωμα στο ραδιόφωνο... Όλα αυτά στάλθηκαν κάποτε στον σύντροφό της τον επίσης χαρισματικό Jules Dassin, που δεν παρέλειψε να με ευχαριστήσει με απαντητική επιστολή.

Και να τι βγήκε από τα σπλάχνα μου τότε....

Στην Μελίνα

Θεά συ που κατέβηκες

στην χώρα των προγόνων,

στο φως του ήλιου, στων ναών

τις άσπρες τις κολώνες

κι αγάπησες τον έρωτα

κι αγκάλιασες την μάχη

για ιδανικά περήφανα,

φώναξες για τα δίκια,

παθιάστηκες με την ζωή

και γεύτηκες την σάρκα της,

ήπιες απ' τους χυμούς της

σαν σε ταινία αλλιώτικη

γεμάτη απ' αλήθεια,

ω τελευταία εσύ Θεά,

Μελίνα, Μελινάκι,

στον Άδη χαμογέλασες

μια Κυριακή του Μάρτη

κι ας τό 'ξερες Μελίνα μου

“ποτέ την Κυριακή”....

Αργοναύτης

Catania 06/03/94

Ένας χρόνος πέρασε και το πρώτο ραδιοφωνικό αφιέρωμα-μνημόσυνο με ενέπνευσαν για τα παρακάτω...

Ένα χρόνο μετά από σένα

Ένα χρόνο μετά από σένα

και στο ράδιο η φωνή σου σαν χάδι

στο σκοτάδι....

Ένα χρόνο μετά κι ανεβαίνουν

λίγα λόγια σεμνά για μια φίλη

στα χείλη...

Ένα χρόνο μετά ένας κόμπος

μία πίκρα στου λαιμού μου μιαν άκρη

στο δάκρυ....

Ένα χρόνο μετά κι εσύ μένεις

σ΄ αναμνήσεων ζούγκλα αγρίμι

στη μνήμη...

Ένα χρόνο μετά είσαι αγάπη

σαν πατρίδα γλυκιά μακρυά μου

στην καρδιά μου...

Ένα χρόνο μετά και για σένα

στον Παράδεισο στέλνω στιχάκι

Μελινάκι...

Αργοναύτης

Catania 06/03/95

Μελίνα αχ Μελίνα

Κοιμήθηκες'

κλαιν τα παιδιά μονάχα, στο λιμάνι

π' αγάπησες, κι η θάλασσα

που γλυκοτραγουδούσες

κλαίει κι αυτή, πικράθηκε

κι άρχισε μοιρολόι

σαν τις Μανιάτισσες γριές,

μα εσένα δεν σου πρέπει,

γιατί ήσουνα χαμόγελο,

τραγούδι, φαντασία,

ήσουν κομμάτι από ζωή

και ήλιο της Ελλάδας,

μάρμαρο της Ακρόπολης,

της Επιδαύρου πέτρα,

της Πλάκας στενοσόκακο,

του Αλεξάνδρου μάνα,

αμπέλι στο Μαρκόπουλο,

των Μετεώρων βράχος,

του Αιγαίου ήσουνα νησί,

της Κρήτης ακρωτήρι

και τ' όνομά σου γράφτηκε

'κει στις πλαγιές του Ολύμπου

πλάι στων Θεών, Θεά κι εσύ

στην μνήμη, στην καρδιά μας

και θα το τραγουδάει γλυκά

η μάνα σου η Αθήνα

“Μελίνα, αχ Μελίνα”...

Αργοναύτης

Catania 06/03/95

Γεννήθηκα Ελληνίδα

Θα ερμηνεύεις ρόλους σ' αιθέρια θέατρα

κι αγγέλων στρατιές θε να δακρύζουν

κι όταν τραγούδι θε να λες για την Ελλάδα σου

αρχαίοι Θεοί ζεϊμπέκικο θ' αρχίζουν...

Κι αν από κει ψηλά βλέπεις το άδικο

βαρβάρων, την Πατρίδα μας να ζώνει

με λόγια πύρινα χιλιάδες τις ψυχές

στον Άδη η φωνή θα ξεσηκώνει...

Οι νέοι αγώνες μας σε σέ θα βρίσκουνε

τη δύναμη να παίρνουν, στ' όνομά σου

κι όταν Ελγίνεια στους Παρθενώνες σου

γυρνούν πάλι, θα χαίρεται η καρδιά σου...

Σ' όποιον γεννήθηκε μετά από σένανε

το μύθο σου οι παλιότεροι θα λένε...

Για τα παιδιά θα λεν, που στο λιμάνι σου

Μελίνα μου, ορφάνεψαν και κλαίνε...

Θα ιστορούν πως έλεγες περήφανα

σ' όποιον ρωτούσε τη δική σου την πατρίδα

σ' ανατολή και δύση, χαμογέλαγες

και βροντοφώναζες “Γεννήθηκα Ελληνίδα!”....

Αργοναύτης

Catania 10/03/95

Κλείνω εδώ αυτό το μικρό μου αφιέρωμα σε εκείνη που αν ζούσε σήμερα θα είχε φέρει τα πάνω κάτω και τα Ελγίνεια θα είχαν βρει την θέση τους στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης... Όπως και το σηκωμένο δάκτυλο στο πρόσθετο χέρι της Αφροδίτης της Μήλου στο αισχρό εξώφυλλο του Focus θα έβρισκε την θέση του στους πάτους, συγχωρέστε μου την έκφραση, αυτών που τόλμησαν κάτι τέτοιο... Να είστε σίγουροι γι αυτό...