Κάθε τέλος κι αρχή...

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να κλείσω το μπλογκ. Να πατήσω ένα κουμπί και να σβηστεί σα να μην υπήρξε ποτέ, σα να ήταν μια καλά μοιρασμένη ψευδαίσθηση. Μπορεί να υπήρξα ασυνεπής αλλά δεν θα ήθελα να φορτωθώ και το επίθετο 'άδικη'.
Ήθελα να σας πω ότι η αφήγηση της ιστορίας τελειώνει εδώ. Για την ακρίβεια έχει τελειώσει εδώ και αρκετό καιρό αλλά αν δεν μπει η τελευταία μολυβιά, κανένας κύκλος δεν κλείνει. Σταματάω όχι γιατί δεν έχω χρόνο ή διάθεση ούτε γιατί περνώ προσωπικά θέματα που δυσκολεύουν την εξιστόρηση. Σταματάω γιατί η ιστορία με τον Λάζαρο δεν υπάρχει πια μέσα μου. Και αυτό οφείλεται σε τούτες τις γραμματοσειρές.
Όταν ξεκίνησα να γράφω ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια υπέροχη ιστορία αγάπης που πέρα από τις δυσκολίες της δεν έπαψα στιγμή να την αντιμετωπίζω σαν παραμύθι. Δεν έγραψα καμία ανακρίβεια και προσπαθούσα να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική απέναντι στα πρόσωπα, τα γεγονότα και κυρίως τη ζωή μου. Πιστεύω πως το κατάφερα. Αυτό όμως που είχα παραβλέψει ήταν πως η μπαταρία που φόρτιζε αυτό το μπλόγκ δεν ήταν άλλη από τον ίδιο τον καημό που έκανα πως δεν ένιωθα. Έναν καημό που είχα πάντα για τα όσα μοιράστηκα με τον Λάζαρο, για όσα κρατήσαμε,για όσα πετάξαμε μα κυρίως για το πόσο ανεπανόρθωτα και τελεσίδικα αλλάξαμε.
Εδώ και καιρό όμως, αυτός ο καημός δεν υπάρχει πια. Χάθηκε μια ακαθόριστη στιγμή στους μήνες που μεσολάβησαν, χωρίς καν να το καταλάβω. Γι' αυτό και τα τελευταία ποστ ήταν τόσο αραιά: τα έγραφα γιατί τα περιμένατε όχι γιατί έπρεπε να φανερωθεί ένα νέο κομμάτι όσων ζήσαμε.
Λυπάμαι που κλείνω αυτό το λαθραίο μπλόγκ. Το άνοιξα παράλληλα με το πραγματικό μου μπλόγκ χωρίς να τα συνδέσω μόνο και μόνο γιατί αυτό ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου που έπρεπε να αποσπάσω απ' οτιδήποτε άλλο.
Δεν ξέρω τι συνέβη, πώς συνέβη και πότε. Ξέρω όμως πως μια πληγή που κουβαλούσα εδώ και καιρό έχει κλείσει οριστικά. Και χαίρομαι γιατί έμειναν οι αναμνήσεις και όχι τα φαντάσματα. Και ό,τι όμορφο και ανεμπόδιστο από το παρελθόν κρύβεται στο μέλλον. Και τώρα πια ξέρω πως αυτός είναι πιο γλυκός αναστεναγμός που μπορεί να γεννήσει το στήθος του ανθρώπου: ελευθερία από αυτό που πέρασε.
Δεν ξέρω αν έγινα καλύτερος άνθρωπος, ξέρω όμως με βεβαιότητα πως έκανα ένα βήμα πιο πέρα. Μπροστά. Και αυτό, να θυμάστε, πως είναι μεγάλη υπόθεση.
Θα ήθελα να ήξερα πολλές λέξεις για να σας ευχαριστήσω με τους χιλιάδες τρόπους που νιώθω. Γιατί ξέρω καλά, κι εσείς το ξέρετε, πως σε αυτή την ιστορία όλοι είδατε ένα κομμάτι του εαυτού και των αισθημάτων σας. Νιώθω πως σας μοίρασα αυτό που με βάραινε σε τόσα πολλά μικρά κομμάτια που στο τέλος χάθηκε. Σα να έκοβα κομμάτια από το βουνό μέχρι να γίνει πεδιάδα. Και τώρα μπορώ να δω τι κρυβόταν τόσο καιρό από πίσω. Ίσως να απογοητεύω κάποιους που θεωρούσαν πως είμαι πιο δυνατή από εκείνους. Σας το είχα πει όμως από την αρχή: αυτή είναι μια ιστορία τόσο απλή και καθημερινή όσο και εμείς οι ίδιοι.
Σας ευχαριστώ για τα λόγια και κυρίως για τα αισθήματα σας. Για όποιο κομμάτι της ζωής σας μου επιτρέψατε να αγγίξω. Σας ευχαριστώ για την ειλικρίνεια, το θάρρος και χίλια άλλα που πραγματικά αδυνατώ να εκφράσω. Όσες φορές και αν το γράψω θα είναι λίγες σε σχέση με αυτό που νιώθω για την παρουσία σας. Ίσως να μην σας γνωρίσω ποτέ αυτό όμως δεν σας κάνει λιγότερο πολύτιμους. Με βοηθήσατε να κερδίσω μια μάχη που έδινα ερήμην μου και νιώθω πως πολεμήσατε εσείς αντί για 'μένα. Από τα βάθη της καρδιάς μου, σας ευχαριστώ. Πολύ σας ευχαριστώ.

Σούζυ Γραμματικού