Καλοκαιρινές διακοπές (δ)

Η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη. Οι φίλοι μου υποδέχτηκαν τον Λάζαρο απλά και φυσικά. Χωρίς ερωτήσεις, χωρίς κρυφά γελάκια, χωρίς δεύτερη σκέψη. Είχαν ακούσει άλλωστε τόσα πολλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, που πέρα από την περιέργεια που είχαν να γνωρίσουν αυτόν που μ’ έκανε ευτυχισμένη τα περιθώρια για άλλες αντιδράσεις ήταν, μάλλον, περιορισμένα. Δεν ονειροβατώ φυσικά. Καταλαβαίνω πως αρχικά ίσως τους ξένισε η εικόνα μας. Η διαφορά της ηλικίας μας δεν ήταν μικρή και , ο Λάζαρος τουλάχιστον λόγω ωριμότητας και πείρας, μπορούσε να αντιληφθεί την εντύπωση που δίναμε σε τρίτους. Εγώ από την άλλη το αντιλαμβανόμουν σε ρομαντικότερο επίπεδο: μόνο σε σχέση με την εικόνα που δημιουργούν δυο οποιοιδήποτε ερωτευμένοι στους γύρω τους. Οι πραγματικά ερωτευμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να κρυφτούν. Όχι γιατί δεν έχουν πεποίθηση στην απάτη ή δεν ξέρουν τους κανόνες του κρυφτού. Απλά, γιατί όποιες και αν είναι οι συνθήκες της ζωής τους κατά βάθος δεν νιώθουν καμία ενοχή γι’ αυτό που ζουν και για τον άνθρωπο που διάλεξαν στο πλευρό τους. Γι’ αυτό και κάποια στιγμή θα κοιταχτούν βαθιά και αχόρταγα. Κάποια στιγμή, ανεξήγητα ίσως, θα φουσκώσουν από καμάρι για κάτι που είπε ο αγαπημένος τους αλλά όλοι οι υπόλοιποι προσπέρασαν. Κάποια στιγμή, αν προσέξεις καλά, το άγγιγμα τους θα είναι λιγότερο τυχαίο και περισσότερο απαλό. Είναι εκείνες οι μεγαλειώδεις στιγμές που ο μόνος στόχος μας είναι να μπούμε στο κάστρο. Και η τάφρος με τους κροκοδείλους, λεπτομέρεια.
Το κρυφτό στο σπίτι συνεχιζόταν. Μείναμε μερικές μέρες χωρίς οι παππούδες να καταλάβουν το παραμικρό. Υπήρξαν φυσικά στιγμές που φτάσαμε μια ανάσα από τη μεγάλη αποκάλυψη αλλά το δεχόμασταν στα πλαίσια της τρέλλας. Ένα πρωί για παράδειγμα, είχα ξεχάσει να κλειδώσω την εξώπορτα και πρόλαβα τη γιαγιά δύο σκαλοπάτια πριν το δωμάτιο μου κρατώντας ένα δίσκο με πρωινό. Το απίθανο ήταν πως ακόμα και μετά από αυτό ο Λάζαρος δεν πτοήθηκε. Απλά με εμπιστευόταν όταν του έλεγα πως γνώριζα το πρόγραμμα των παππούδων και πως οι ηλικιωμένοι παρεκκλίνουν από τη ρουτίνα τους σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις. Ευτυχώς, είχα δίκιο. Εκείνες τις μέρες άλλωστε, ήταν απόλυτα παραδομένος στον εφηβικό του έρωτα και δεν υπολόγιζε τίποτε. Και είναι παράδοξο πως τελικά γλιτώσαμε. Στον έρωτα πρέπει πάντα ο ένας να είναι ο γενναίος και ο άλλος ο σοφός. Εκείνο τον καιρό ήμασταν και οι δυο γενναίοι προκαλώντας τη τύχη μας.
Ήταν το καλοκαίρι που είδα για πρώτη φορά τον Λάζαρο να γίνεται 17 χρονών. Να παίζει, να γελάει, να τραγουδάει, να πηγαίνει στο θερινό σινεμά για να κάνει πλάκα και όχι για να παρακολουθήσει τη ταινία. Να μυρίζει γιασεμιά, να ηρεμεί, να περπατάει στα σοκάκια με τα χέρια ψηλά λες και ήθελε να φτάσει ξανά στον ουρανό. Τον έβλεπα να παρακολουθεί τους κώδικες τις παρέας, να απορροφά λεπτομέρειες για πρόσωπα που δεν γνώριζε και να τις συνδυάζει με ιστορίες που είχε ακούσει δυο μέρες νωρίτερα. Ζούσε μια άλλη ζωή και έπρεπε να την ρουφήξει πάση θυσία, λες και θα τέλειωνε. Οι φίλοι μου έδειχναν να τον συμπαθούν. Τον φώναζαν «Λαζ» και του μιλούσαν όπως μιλούσαμε μεταξύ μας: με ενδιαφέρον, τρυφερότητα και αυθάδεια. Ένιωθα μεγάλη ευγνωμοσύνη. Όταν μάλιστα σκέφτομαι πως έκαναν προσπάθεια γι’ αυτή τους την αποδοχή, το αίσθημα αυτό πολλαπλασιάζεται.
Στο δρόμο της επιστροφής από την εξοχή το αυτοκίνητο μας διασταυρώθηκε μ’ αυτό των γονιών μου. Οι μέρες μας στο χωριό είχαν τελειώσει χωρίς απώλειες.

Το καλοκαίρι μας όμως δεν τελείωσε σε αυτές τις λίγες παράνομες μέρες στην εξοχή. Οι γονείς μου εκείνη τη χρονιά είχαν αγοράσει ένα διαμέρισμα κοντά στο πατρικό μου με σκοπό να μείνει εκεί η γιαγιά μου. Οι γονείς είχαν περάσει το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού στην Αθήνα ανακαινίζοντας το. Όταν επέστρεψα από τις διακοπές, το διαμέρισμα ήταν φρέσκο, καθαρό και … άδειο. Το ίδιο βράδυ ‘μετακομίσαμε’ εκεί με τον Λάζαρο. Τέλη Αυγούστου ήταν. Θα μέναμε εκεί μόνοι μας για τουλάχιστον ένα μήνα.
Ξαναμπήκαμε στη ρουτίνα του Φλεβάρη: μάθαμε να χωράμε σ’ ένα μονό κρεβάτι και να περισσεύει χώρος για μια αγκαλιά παραπάνω. Ξυπνούσαμε το πρωί αποφασισμένοι να ευχαριστηθούμε την κάθε στιγμή που θα περνούσαμε μαζί γιατί ξέραμε πως τέτοιες ευκαιρίες δεν θα είχαμε πολλές. Σε λίγο καιρό θα ξαναέφευγα για την Αγγλία αλλά, για την ώρα ήταν κάτι που δεν συζητούσαμε. Αντιθέτως, φερόμασταν σα να είχαμε όλο τον χρόνο μπροστά μας. Περάσαμε χιλιάδες ώρες διαλέγοντας ηλεκτρικές συσκευές για το σπίτι του Λάζαρου, κρατώντας σημειώσεις για την κάθε συσκευή ξεχωριστά και κοιτάζοντας φωτογραφίες από ψυγεία, κουζίνες, πλυντήρια κλπ. Περνούσαμε μεσημέρια κι απογεύματα προσπαθώντας ν’ ανακαλύψουμε ποιος από τους δυο ταίριαζε καλύτερα αυτά που είχαμε δει στον χώρο που θα ζούσαμε. Φαντάζομαι πως έτσι κάνουν τα ζευγάρια που ετοιμάζονται να παντρευτούν. Μόνο που εμείς δεν συζητούσαμε πια κάτι τέτοιο. Όχι γιατί πάψαμε να το θέλουμε. Μάλλον γιατί εκείνη τη στιγμή αν ζητούσαμε κάτι παραπάνω από αυτό που είχαμε ίσως και να χάναμε τα πάντα. Παρ’ όλο που τυφλοί και οι δύο πάσχαμε από αδιαβάθμητη αναπηρία ως προς την εκτίμηση της ζωής μας, το ένστικτο μας απέτρεπε από αδιέξοδες συζητήσεις και απαιτήσεις. Για την ακρίβεια, η ανάγκη για κάτι παραπάνω είχε σχεδόν χειρουργικά αποκοπεί. Κατά τη γνώμη μου, είναι σωτήριο όταν αυτό συμβαίνει κάποιες φορές.
Θυμάμαι ένα Σαββατόβραδο που συζητούσαμε ως αργά σχέδια για το σπίτι του Λάζαρου. Κάποια στιγμή νιώσαμε και οι δυο την ανάγκη να βγούμε από το σπίτι. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε μέχρι την Ομόνοια για εφημερίδες. Και μετά πάλι πίσω. Ο δρόμος άνετος και στο ραδιόφωνο έπαιζε ένα τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου. Στην Πειραιώς να ακούμε το «… εμείς οι δυο σ’ αυτή την πόλη, που φύγαν όλοι». Σε όλη τη διαδρομή δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Μόνο ένα φιλί στο φανάρι έξω από τον ‘9,84’ στο Γκάζι. Όταν γυρίσαμε σπίτι συμφωνήσαμε πως ήταν ίσως η ωραιότερη βόλτα που είχαμε κάνει.
Εκείνο το βράδυ θα το θυμόμαστε για πάντα. Ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι που δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Για ακόμη μια φορά.