Frenemies

Oι εβδομάδες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες. Μερικές μέρες, μάλιστα, ήταν εξαιρετικά δύσκολες.
Στο σπίτι η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστη. Ξυπνούσα το πρωί και αφουγκραζόμουν τους θορύβους για να δω αν ξύπνησαν η συγκάτοικος μου και η μητέρα της. Αν άκουγα ησυχία, σηκωνόμουν βιαστικά και μέσα σε λίγα λεπτά είχα ήδη φύγει από το σπίτι. Άλλοτε δεν έβγαινα από το δωμάτιο μου αν δεν έφευγαν εκείνες πρώτα. Τα βράδυα τα περνούσα κλεισμένη στο δωμάτιο, πολλές φορές πνιγμένη από την ίδια την πίκρα του σπιτιού. Μιλούσαμε πολύ λίγο πια και πολλές φορές η μητέαρ της συγκατοίκου μου, με το άλλοθι της ηλικίας και της γνώσης που σέρνουν πίσω τους τα χρόνια, μου μιλούσε για τον Λάζαρο με λόγια υποτιμητικά. Με ‘συμβούλευε’ για τους λάθος χειρισμούς μου και τη ζωή μου που ήταν πολύ νωρίς να καταστρέψω. Δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο είναι να αναχαιτίσεις μια γυναίκα που πιστεύει πως στη ζωή μας υπάρχουν μόνο δυο ρόλοι: αυτού που εκμεταλλεύεται και αυτού που τον εκμεταλλεύονται. «Η αγάπη και η τρυφερότητα είναι συναισθήματα που φθίνουν γρηγορότερα απ’όσο θέλουμε. Γι’ αυτό καλό είναι να είμαστε στην μεριά των κερδισμένων» έλεγε. Όλες αυτές οι κουβέντες ξεπερνούσαν τα όρια πολλές φορές. Όλα λέγονταν ‘με το γάντι’. Δυστυχώς όμως δεν χρησιμοποιούσαν γάντια όταν δεν ήμουν παρούσα. Και δεν θεωρούσαν απαραίτητο να μιλούν πάντα διακριτικά.
Στον Λάζαρο έλεγα ψέματα πως όλα ήταν μια χαρά. Του έλεγα πως βγαίναμε βόλτες και έμενα μόνη στο σπίτι. Του έλεγα πως πηγαίναμε σινεμά όλοι μαζί κι ας ήμουν συνήθως μόνη. Ψέματα πολλά. Ήταν όμως τα πιο ευχάριστα της ζωής μου. Ο Λάζαρος με αγαπούσε πολύ κι αυτό το γνώριζα. Δεν έβρισκα λοιπόν ένα σοβαρό λόγο γιατί θα έπρεπε να τον επιβαρύνω με τα δικά μου προβλήματα, τουλάχιστον στο βαθμό που μπορούσα να τα διαχειριστώ. Όσες φορές και αν το αρνήθηκα, ήξερα πάντα πως εγώ με τον Λάζαρο είχαμε πολλά εμπόδια μπροστά μας – αν και ομολογώ πως η παρούσα κατάσταση στο σπίτι ήταν κάτι αδιανόητο. Παρ’ όλα αυτά, θεωρούσα καθήκον μου να κρύβω τις πληγές και να κρατώ μυστικές τις μάχες μου. Κι ας φαινόταν πως όλα έρχονται εύκολα στη ζωή μου. Κι ας φαίνονταν όλα απλά και άδικα σε σύγκριση με τους αγώνες των άλλων. Εγώ ήξερα και αυτό είχε σημασία.
Η μαμά της συγκατοίκου μου έμεινε μαζί μας 20 μέρες. Αρκετό διάστημα για να αποξενωθούμε με τη φίλη μου. Λίγες μέρες μετά ήταν προγραμματισμένο να έρθει ο αρραβωνιαστικός της. Ένα ταξίδι που σχεδίαζαν μήνες κι εκείνη το περίμενε με απερίγραπτη χαρά. Σαν το τελευταίο πράγμα στον κόσμο. Δυστυχώς, όμως 5 μέρες νωρίτερα της ανακοίνωσε πως είχε πολύ δουλειά και δεν θα μπορούσε να μας επισκεφτεί τελικά. Έκλαιγε δυο ολόκληρες μέρες.
Την Τρίτη μέρα, δεν έκλαιγε αλλά δεν ήταν και πολύ καλύτερα. Η κακή διάθεση και τα νεύρα της επιδεινώθηκαν όταν το μεσημέρι, την ώρα που έτρωγε σ’ ένα εστιατόριο με τις κατά συνθήκη φιλενάδες της, γεμάτη χαρά την πλησίασα και της είπα πως την μεθεπόμενη το βράδυ, κι αφού ακυρώθηκε το ταξίδι του αρραβωνιαστικού της, θα ερχόταν ο Λάζαρος για λίγες μέρες!
Της πήρε μερικά δευτερόλεπτα να βρει ξανά τη μιλιά της (και το χρώμα της). «Να ξέρεις πως αυτή τη φορά δεν θα φύγω από το σπίτι», μου γάβγισε και σηκώθηκε από το τραπέζι.