Πέντε χρόνια μετά..εδώ..χάθηκε ο Γκρηκστόρης στο πεντάχρονο παρελθόν, σ έναν κυκεώνα βιωμάτων, σ’ ένα στρόβιλο εμπειριών, στα άλλα μονοπάτια που τον οδήγησε η ζωή του μετα την λύτρωση του, μετά που έσπασαν οι αλυσίδες που τον κρατούσαν έρμαιο σαν τον Προμηθέα στην σαρκοβόρα αιχμαλωσία του. Οχτώ χρονια πέρασαν συγκεκριμένα αλλα οι θύμησες του Γολγοθά δεν έχουν αβηστει ακόμα. Κι ούτε πρόκειται αν και δεν είναι πια αναμνήσεις που φθείρουν, είναι απλα πια μέρος του είναι του. Είναι εκεί κάπου στο πισω μέρος του μυαλού του, υπάρχουν, υφίστανται, σαν ενας απενεργοποιημένος πια ιος.
Πεντε χρονια χαθηκε ο Γκρηκστορης σε ταξιδια ασυνειδητης αναζητησης.
Ψυχες και σωματα, οι αναζητησεις μου στους ερωτες της νυκτας, στα ανωνυμα σωματα, οι περιπετειες μου οι τραγελαφικες, οι μεγαλες και οι παροδικες μου αγαπες. Ολα μια αναζητηση στην αβυσσο του εγω, στο καθε μερα, μια αναζητηση για απαντησεις στα μεγαλα ερωτηματικα, δεν υπαρχουν απαντησεις, μονο μια πορεια που με δοκιμαζει, που με ωριμαζει, που με βαζει σε νεες δοκιμασιες και μου δημιουργει περισσοτερες ερωτησεις παρα που μου δινει απαντησεις.