Τα είκοσι λεπτά είχαν περάσει, περασμένα πια μεσάνυχτα αλλά ο Δεκαέξι Εκατοστά δεν είχε έρθει ακόμα. Βγήκα στο μπαλκόνι να κοιτάξω αν ήταν ήδη έξω και περίμενε τον τρίτο που είχε διευθετήσει για να βρεθούμε όλοι στο σπίτι μου για ένα μενάζ α Τρουά. Ναι, ναι, αυτά τα μενάζ είναι πολύ μες την καθημερινότητα μου τον τελευταίο καιρό. Όπως και ο Δεκαέξι Εκατοστά, που από μια απλή, αστραπιαία περίπτυξη πριν από οκτώ χρόνια εξελίχτηκε σε μια συμπαθητική γνωριμία, μια γνωριμία του κρεβατιού που γι άγνωστο λόγο την κρατούσα όχι γιατί βρισκόμασταν σε τακτικά χρονικά διαστήματα κι ούτε γιατί το κρεββάτι μαζί του ήταν ηφαιστειώδες. Απλά την κρατούσα γιατί τον έβρισκα συμπαθητικό αν και δεν ήθελε ποτέ να κρεβατωθεί μαζί μου μόνος αλλά πάντα σε μενάζ. Αυτό ήταν ότι έπρεπε βέβαια για την αυτοπεποίθηση μου αλλά σαν βλάκας με βούλα διατηρούσα και αυτή την κατάσταση που υπόσκαπτε τον αυτοσεβασμό μου. Με τα χρόνια έμαθε να με συμπαθά όλο περισσότερο, πότε εξαφανιζόταν για μήνες φουλ ερωτευμένος με κάποιον, πότε εμφανιζόταν για κάποιες φορές θέλοντας να εξετάσει την αγοραστική του αξία σαν κρέας, αυτό που παράμενε πάντα σταθερό ήταν η αποφυγή του μενάζ α ντε (έλα ντε, γιατί;) και η η πιο έντονη παρέα. Α, και τα δεκαέξι εκατοστά παρέμεναν επίσης δεκαέξι εκατοστά, ούτε αυτό άλλαξε. Ήμουν βασικά μια σπάνια σταθερά στην ζωή του κι αυτός στην δική μου.
