have to touch myself

Who am I that I come to be here...?

beauty

Τοση ομορφια σπαταλημενη στο χρονο. Και μετα κατηγορουμε το χρονο που μας γερναει. Αν μας αφηνε ελευθερους στην αιωνιοτητα ποση ακομα σπαταλη θα καναμε. Ο καθενας που εχει καρδια ας ακολουθησει την καρδια. Οι υπολοιποι ευτισμενη μεσα στις φυλακες του απο καρτεσιο και μαλακο ασημι. Δεν με νοιαζει ν'αλλαξω κανενος τον κοσμο πια. Τον δικο μου κοσμο πασχω να αλλαξω και τις δικες μου μεταμορφωσεις να βρω. Εξελισσομαι αυτονομα και αγαπω επωνυμα. Αυτη ειμαι. Κι αυτη ακριβως θελω να ειμαι. Τα δικα μου κελια σπαω. Τη δικη μου φυλακη καταριεμαι. Τη θεση μου σ'αυτο το σωμα που επεσα πανω του ψαχνω. Τα λογια που αυτη η γλωσσα μου δανεισε διαλεγω να φτιαξω προτασεις που μιλανε τη σαρκα μου. Αισθανομαι στα ακρα, αλλα εχω συναισθηση του μεσου. Πορευομαι κι ευχομαι μοναχα να διαβατω στο δικο μου μονοπατι. Στον αυθεντικο λαβυρινθο της δικης μου υπαρκτοτητας. Εχω αναγκη να ερωτευομαι ανθρωπους και να τους μοιραζω τη σαρκα μου. Δεν ειναι η σαρκα που μου κοστιζει ακριβα. Καθε φορα που λιγοστευω γιγαντωνω. Μολις ξεκινησα κι αργησα. Η ισως παλι οχι. Η ελευθερια ειναι δυσκολη και απαιτει παλι. Με τους αλλους, με τις δομες των κοινωνιων, με τα δεδομενα, με τον εαυτο σου τον ιδιο. Μιλω στην γλωσσα που αγαπω κι αγαπω στη γλωσσα που μιλω. Κι οσο πιστευω πως προχωρω μπροστα θα προχωραω.

the embrace becomes a shove

Ich bin ein Wanderer in meinem Herzen

O großes Jenseits, o ungestürmes Rufen Deiner Flöte.
Ich vergesse, ich vergesse immer,
Daß ich keine Schwingen zum Fliegen habe,
Daß ich an dieses Stück Erde gefesselt bin
Für alle Zeit.

Ich bin voll Verlangen und wachsam,
Ich bin ein Fremder im fremden Land;
Dein Odem kommt zu mir
Und raunt mir unmögliche Hoffnungen zu.
Deine Sprache klingt meinem Herzen vertraut
Wie seine eig'ne.
O Ziel in Fernen, o ungestümes Rufen deiner Flöte.
Ich vergesse immer, ich vergesse,
Daß ich nicht den Weg weiß,
Daß ich das beschwingte Roß nicht habe.

Ich bin ruhlos, ich bin ein Wanderer in meinem Herzen.
Im sonnigen Nebel der zögernden Stunden
Welch gewaltiges Gesicht von dir wird gestaltet
In der Bläue des Himmels.
O fernstes Ende, o ungestümes Rufen deiner Flöte.

Ich vergesse, ich vergesse immer,

Daß die Türen überall verschlossen sind in dem Hause,

Wo ich einsam wohne.

  

Alexander Zemlinsky, Lyrische Symphonie (1923)

I'm not here

 This isn't happening

time to wake up

Flow flow to make the fascist man know 

That unity is here and unity will grow 

Open your eyes 

Time to wake up 

Enough is enough is enough is enough 

Give the fascistman a gunshot

where is the law ?

Μαλλον ζουμε σε εκεινους τους καιρους που μετα απο μερικα χρονια τα εγγονια της γενιας μας θα διαβαζουν και θα δινουν εξετασεις στο μαθημα της ιστοριας. Ειναι δυσκολο τελικα να ζεις την ιστορια που αλλαζει. Δεν το συνειδητοποιεις πως ειναι δυνατον να ξανα-συμβαινουν τα ιδια και τα ιδια πραγματα. Πιστευα πως ειναι χαρακτηριστικο μας να μαθαινουμε και να εξελισσομαστε. Να μην κανουμε τα ιδια λαθη. Αν ομως ο Θουκιδιδης ειναι σαν να γραφτηκε σημερα ποσο να περιμενεις να εχουμε αλλαξει ή ποσα να εχουμε μαθει. Το λαθος ειναι ισως πως μετραμε το χρονο στα μικρα ψιχουλα που διαρκει μια, δυο, τρεις γενιες. Εαν η ολοτητα του κοσμου και της ανθρωποτητας ηταν ενας μοναχα ανθρωπος [ας τον πουμε ο ανθρωπος Χ] που δεν εχει ηλικια, που ζει και υπαρχει απο το πλην στο συν απειρο [ας το παρουμε ως δεδομενο εφοσον το απειρομετρησιμο του συμπαντος ειναι πρακτικα "απειρο" για τον κοινο μας νου] πως να περιμενουμε να εξελισσεται σε χρονο συμβατικο της δικη μας αριθμητικης του βιου. 

Στο χρυσο κλουβι της Ευρωπης μπορει να πολεμαμε τις ανισοτητες, αλλα η πλειοψηφια του κοσμου λιμοκτονει, ειναι αναφαλβητη, εχει καστες, εχει παιδια να πολεμουν με αληθινα οπλα, εχει γυναικες να βασανιζονται μονο και μονο επειδη γεννηθηκαν γυναικες.. Εξω απο το χρυσο κλουβι παραμενουμε τοσο πρωτογονοι. Κι οπως αποδεικνυεται τα τελευταια χρονια, μετα τους τεραστιους εορτασμους για τη νεα χιλιετια, παμε ολοενα προς τα πισω. Δεν αντιλαμβανομαι τα περιπλεκομενα των οικομικων. Ποτε δεν μου αρεσαν και ποτε δεν προσπαθησα να τα καταλαβω. Αυτο που βιωνω ειναι μια αυξημενη εντροπια. Φοβο. Μισος. Ρατσισμο. Βια. Απελπισια. Θανατο. Απληστια. Πορνεια. Ψεμα. Αμαθεια.

[...] η ιστορια συνεχιζεται

more extraordinary musik

extraordinary musik

saudade

οι πιο πολλοι λενε πως η γλωσσα ειναι πηγη παρεξηγησεων. πως η γλωσσα μπερδευει. πως η γλωσσα ειναι φτωχη. πως αλλο εννοω εγω κι αλλο εσυ. το μπορντω γω το λεω κοκκινο, εσυ μωβ. πολλοι λενε οτι τα συναισθηματα δεν υπαρχουν λεξεις να τα πουνε. μονο να περιγραψουνε τα συμπτωματα κι υστερα να τα βαφτισουμε ολα αυτα σε μια εννοια. κι υστερα απο τουτες τις μεγαλοστομες παραδοχες ερχεται μια λεξη απο το πουθενα και αντιλαμβανεσαι πως η βαβελ οντως υπηρξε. και οι μυθοι ειναι αληθεια. γιατι τα συναισθηματα ειναι παγκοσμια. η πιο παγκοσμια γλωσσα. περα και πανω και εξω απο ολες τις αλλες τεχνες. το αυτι, το ματι, η κουλτουρα σε μαθαινουν να αναγνωριζεις σε διαφορετικα ηδη τον πονο, τη χαρα ή τον ερωτα σου. την απωλεια και το πενθος. το θυμο και το ανομολογητο. 

αν μοναχα μπορουσαμε να μιλουσαμε και να σκεφτομαστε σε ολες τις γλωσσες τοτε μοναχα αυτη η αποσταση αναμεσα στα λογια και τις αισθησεις θα γινοταν ενα. ολες οι προτασεις θα μικραιναν σε υψος και το βελος της εννοησης θα χτυπουσε το αλικο κεντρο. καθε φορα. ενα επιθετο. ενα ρημα. ενα ουσιαστικο. θα ειχαμε τη λιτοτητα του Χεμινγουεη και τη μαγια του Νερουντα και ολων των ποιητων. ενω τωρα, τωρα που το τρωτο μυαλο δεν χωραει καν να θυμαται ποσες λαλιες μιλουνται στον κοσμο, αυτον τον κοσμο τον μικρο, τον μεγα, αρκεισαι σε τυχαιες συναντησεις σκορπιων λεξεων. σπανιες, μα τοσο δυνατες.

κι ετσι καπως ερωτευτηκα μια λεξη. μηνες ψαχνω να βρω τι ειναι αυτο που μεταμορφωνομαι. τι προσωπο φορει αυτο που κυοφορω στην καρδια μου. και οπως συμβαινει με ολους τους μεγαλους κι αληθινους ερωτες η συναντηση εγινε εκει που δεν το περιμενα. σε μια εντελως ακαταλληλη στιγμη που σφιζω απο βαρεμαρα κλεισμενη μεσα στους τεσσερις τοιχους της δουλειας εδω και σαρανταοχτω ωρες. μιας δουλειας που ρουφα τα τελευταια ζωηρα κυτταρα της φαντασιας και της φαιας ουσιας μου. την ωρα που πιστευα οτι πασχω απο καλπαζουσα αλλοφροσυνη. απο εμμονες ανεκπληρωτες ή παντελως φαντασιακες. την ωρα που μου λειπει αυτο που δεν εχω. την ωρα που μισω αυτο που εχω ή αμφιβαλλω αν οντως τελικα το ειχα και ποτε. την ωρα που ζηλευω εκεινο που λατευω. και παει λεγοντας. δεν μπορω να το εξηγησω. 

και να τη η λεξη μου. να την. τοσο ομορφη. τοσο υπεροχη. εχει τα δακρυα για φορεμα και τα χαμογελα για γιορντανια. εχει το παθος και την αγαπη και τη νοσταλγια και τη μελαγχολια και το φοβο και την απογνωση και την επιγνωση. εχει τα παντα. ειναι τελεια. και ειναι εγω.

Saudade λοιπον. 

ai solidao e un sina...

  ..meu sina

silence

I truly do not understand.

I am on Fire

I'm no longer anyone I know

σημερα. . .

Queen- Somebody to Love

Yasmin Levy --Una Noche Mas

The Mess I'm In

this mess.. this mess.. this mess...

perfect bliss