Θυσια της περασμενης Χρονιας

Ντυμμενη στα μαυρα με την αλμυρα στο στομα. Απο τη μια τα χερια και το κορμι να παλλονται και απο την αλλη η λογικη και η συνεση. Μια φωνη πανω απο ολα να τα σκεπαζει. Να τα ζεσταινει. Μα η φωνη γεννα περισσοτερο κρυο. Τι κι αν προερχεται απο γυναικεια χειλη? Ειναι σκληρη φωνη. Κοβει και σπαει και λυγιζει και κατακρεουργει. Θελει. Απαιτει. Αναζητα τους παλιους ορκους. Προσκολλημενη πισω στις παναρχαιες προσταγες του αιματος. Πλαι στους πεθαμενους θεους στηνει χορο. Δεν θελει να πιστεψει πως ολα εχουν τελειωσει. Νιωθει προδοσια. Το ξερει πως δεν ειναι ακριβως ετσι. Αλλα τρομαζει. Αυτος ο νεος κοσμος την τρομαζει. Δεν ειναι ο κοσμος της. Κι αυτο που μεγαλωνει μεσα της δεν ειναι η Μαρια-Ηλεκτρα. Δεν θελει να επιθυμει. Θελει να ποθει. Ολα ενα δαχτυλιδι σφιχτο που της πνιγει θηλια το λαιμο. Η μαγικη γενια της την κανει ν' ακουει πισω απο τις λεξεις που εκστομιζονται δηθεν τυχαια. Να διαβαζει κατω απο τις γραμμες. Ενας ερημος τοπος παντου. Αλμυρα. Λιγο αερακι ισα ισα να το αφουγκραζεσαι. Αναρωτιεται τι να θυσιασει σ' εναν Κοσμο που δεν της ταιριαζει. Ειναι (αφιλο)ξενος σ' αυτην.

Φοβαμαι. Φοβαμαι. Κατηγοριες απο κεινους που αγαπας. Ταχα σε νοιαζονται. Ταχα σ' αγαπουν. Το Αστερακι ειχε πει πως αν η αγαπη ητανε ηχος θα γινοτανε μια μελωδια που θα ελιωνε τ' αστερια... Ομως το Αστερακι ειναι μακρια. Ολοι οσοι αγαπω ειναι μακρια. Ακομα κι αυτοι που μ' απομειναν στην ομορφη πολη μου... αυτοι ειναι ακομα πιο μακρια.
Εχει τοσο κρυο η Ενηλικιωση. Παγωνουν τα χερια. Τα φιλτρα της Εκατης δεν γιατρευουν τη μοναξια. Εχω τα δακρυα του πονου να βαλω μεσα... Δεν εχω τα δακρυα της ερωτευμενης γυναικας... Αυτα λειπουνε και δεν δενει το ξορκι. Στα ανεβοκατεβασματα αυτης της σπαραχτικης φωνης κρυβονται οι σκεψεις. Δεν εχουν σχημα ακομα. Αμορφες μαζες που σπερνουν πληγες στα ματια.

Δεν το περιμενα αυτο κι αυτο κι αυτο... Οσο περνανε οι μερες αυτοι που νοιαζονται λιγοστευουν. Το ξερω πως εχουν δικιο. Το ξερω πως οι αλλοι απλως συνεχιζουν. Το ξερω πως κι εγω ετσι θα πρεπε να κανα. Το ξερω οτι ενας υπαλληλος του νομου δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος. Το ξερω πως καποιος που δεν εχει βιωσει την παλη της ψυχης δεν μπορει να καταλαβει. Ενα απλο προσκλητηριο εξοδου. Ποτε δεν περιμενα κατι παραπανω. Μα κι εκεινοι που καταλαβαινουν εχουνε περπατησει πολλα βηματα μπροστα. Δεν ειμαστε πια πλαι πλαι.
Ουτε ενα "χρονια πολλα" απο παλιους αγαπημενους.
Ουτε ενα.
Ουτε ενα.
Ουτε ενα.
Καταλαβαινω. Ειναι στη φυση μας να κουραζομαστε. Ειναι στη φυση μας να ξεχναμε. Κι εγω την ιδια φυση φερω. Και δεν θελω. Δεν τη θελω τη φυση αυτη.

Χαμενη σε προσδοκιες και ονειρα. Απογοητευμενη απο ολους. Σχεδον ολους.
Πιο πολυ απο τον Εαυτο μου.
Δεν θελω να ειμαι αλλο σκλαβα. Εχω πινελα κι εναν αδειο καμβα. Ποσο δυσκολο ειναι να αφησω την πρωτη πινελια? Κι επειτα να εγκαταλειψω τα οχυρα και το πινελο να τσουλησει περα δωθε... Περα δωθε.
Δεν εχω καμια ορεξη να δω κανεναν. Δεν εχω καμια ορεξη για ψευτικα φιλια. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που σε χτυπουν εκει που πονα. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που δεν θυσιαζουν το παραμικρο πλεον για σενα.
Δεν εχω καμια ορεξη για τιποτα.
Και για κανεναν.

Στη σιωπη μοναχα η μελωδια ενωνει την καρδια-παιδιου με το μυαλο-γριας και το σωμα της νιοτης.
Σε αυτο το ακουσμα μοναχα κατορθωνω
να ειμαι
Ενα αδιαιρετο Ολον...

Sacrifice--Lisa Gerrard

Ντυμμενη στα μαυρα με την αλμυρα στο στομα. Απο τη μια τα χερια και το κορμι να παλλονται και απο την αλλη η λογικη και η συνεση. Μια φωνη πανω απο ολα να τα σκεπαζει. Να τα ζεσταινει. Μα η φωνη γεννα περισσοτερο κρυο. Τι κι αν προερχεται απο γυναικεια χειλη? Ειναι σκληρη φωνη. Κοβει και σπαει και λυγιζει και κατακρεουργει. Θελει. Απαιτει. Αναζητα του παλιους ορκους. Προσκολλημενη πισω στις παναρχαιες προσταγες του αιματος. Πλαι στους πεθαμενους θεους στηνει χορο. Δεν θελει να πιστεψει πως ολα εχουν τελειωσει. Νιωθει προδοσια. Το ξερει πως δεν ειναι ακριως ετσι. Αλλα τρομαζει. Αυτος ο νεος κοσμος την τρομαζει. Δεν ειναι ο κοσμος της. Κι αυτο που μεγαλωνει μεσα της δεν ειναι η Μαρια-Ηλεκτρα. Δεν θελει να επιθυμει. Θελει να ποθει. Ολα ενα δαχτυλιδι σφιχτο που της πνιγει θηλια το λαιμο. Η μαγικη γενια της την κανει ν' ακουει πισω απο τις λεξεις που εκστομιζονται δηθεν τυχαια. Να διαβαζει κατω απο τις γραμμες. Ενας ερημος τοπος παντου. Αλμυρα. Λιγο αερακι ισα ισα να το αφουγκραζεσαι. Αναρωτιεται τι να θυσιασει σ' εναν Κοσμο που δεν της ταιριαζει. Ειναι ξενος απο αυτην.

Φοβαμαι. Φοβαμαι. Κατηγοριες απο κεινους που αγαπας. Ταχα σε νοιαζονται. Ταχα σ' αγαπουν. Το Αστερακι ειχε πει πως αν η αγαπη ητανε ηχος θα γινοτανε μια μελωδια που θα ελιωνε τ' αστερια... Ομως το Αστερακι ειναι μακρια. Ολοι οσοι αγαπω ειναι μακρια. Ακομα κι αυτοι που μ' απομειναν στην ομορφη πολη μου... αυτοι ειναι ακομα πιο μακρια. Εχει τοσο κρυο η Ενηλικιωση. Παγωνουν τα χερια. Τα φιλτρα της Εκατης δεν γιατρευουν τη μοναξια. Εχω τα δακρυα του πονου να βαλω μεσα... Δεν εχω τα δακρυα της ερωτευμενης γυναικας... Αυτα λειπουνε και δεν δενει το ξορκι. Στα ανεβοκατεβασματα αυτης της σπαραχτικης φωνης κρυβονται οι σκεψεις. Δεν εχουν σχημα ακομα. Αμορφες μαζες που σπερνουν πληγες στα ματια.

Δεν το περιμενα αυτο κι αυτο κι αυτο... Οσο περνανε οι μερες αυτοι που νοιαζονται λιγοστευουν. Το ξερω πως εχουν δικιο. Το ξερω πως οι αλλοι απλως συνεχιζουν. Το ξερω πως κι εγω ετσι θα πρεπε να κανα. Το ξερω οτι ενας υπαλληλος του νομου δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος. Το ξερω πως καποιος που δεν εχει βιωσει την παλη της ψυχης δεν μπορει να καταλαβει. Ενα απλο προσκλητηριο εξοδου. Ποτε δεν περιμενα κατι παραπανω. Μα κι εκεινοι που καταλαβαινουν εχουνε περπατησει πολλα βηματα μπροστα. Δεν ειμαστε πια πλαι πλαι. Ουτε ενα "χρονια πολλα" απο παλιους αγαπημενους. Ουτε ενα. Ουτε ενα. Ουτε ενα. Καταλαβαινω. Ειναι στη φυση μας να κουραζομαστε. Ειναι στη φυση μας να ξεχναμε. Κι εγω την ιδια φυση φερω. Και δεν θελω. Δεν τη θελω τη φυση αυτη.

Χαμενη σε προσδοκιες και ονειρα. Απογοητευμενη απο ολους. Σχεδον ολους. Πιο πολυ απο τον Εαυτο μου. Δεν θελω να ειμαι αλλο σκλαβα. Εχω πινελα κι εναν αδειο καμβα. Ποσο δυσκολο ειναι να αφησω την πρωτη πινελια? Κι επειτα να εγκαταλειψω τα οχυρα και το πινελο να τσουλησει περα δωθε... Περα δωθε.
Δεν εχω καμια ορεξη να δω κανεναν. Δεν εχω καμια ορεξη για ψευτικα φιλια. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που σε χτυπουν εκει που πονα. Δεν εχω καμια ορεξη για αγαπημενους που δεν θυσιαζουν το παραμικρο πλεον για σενα. Δεν εχω καμια ορεξη για τιποτα. Και για κανεναν.

Στη σιωπη μοναχα η μελωδια ενωνει την καρδια-παιδιου με το μυαλο-ηλικιωμενης και το σωμα της νεοτητας. Σε αυτο το ακουσμα μοναχα κατορθωνω να ειμαι Ενα αδιαιρετο Ολον.

Emmeleia--Dead can Dance

Sota mono tratao no trateja mon

Uto traja satija totaja tom
Ima toja satao no trateja mon
Uto traja satija tom, satija tom

Sadom sadom
Sadom sadom

Una torti sadom
Una parki sadom

II. Suta mono tratao na trateja ton
Uto traja satija totaja ton
Ima toja satao uno trateja ton
Uto traja satija tom, satija tom

Sadom sadom
Sadom, sadom

Una torti sadom
Una parki sadom

Αν καποτε κανω κορη θα την πω Εμμελεια... Και ξαφνικα ανακαλυπτω ενα τραγουδι με αυτο το ονομα και στιχους ακαταληπτους. Δεν καταλαβαινω τι θελουν να πουν. Το νιωθω ομως.

Ειναι ενα μοιρολοι. Ειναι μια προσευχη. Μια πανανθρωπινη προσευχη, χωρις τις φυλακες καμιας θρησκειας με τους βιαιοκολακες "αστυνομους" των Εντολων.

Η γυναικεια φωνη μοιαζει με μανα... Ειτε προσευχεται να ειναι παντοτε καλα το ανθακι της... Ειτε μοιρολογει περηφανα για το χαμενο παιδι... Κι ενα παιδι που ποτε δεν ηρθε στη ζωη μας ειναι κι αυτο ενα χαμενο παιδι... Τι κι αν δεν ηρθε? Εχουμε ηδη ονειρευτει τα ματια του, τα μαλλια του, τη φωνη του... Νιωσαμε το λιλιπουτειο χερακι μεσα στο δικο μας. Κι αφου το νιωσαμε παει να πει οτι σε καποια διασταση του πραγματικου ή του φανταστικου υπηρξε. Υπηρξε στ' αληθεια.
Τα ονειρα ειναι το ιδιο πραγματικα με εμας.

Ισως και μεις ειμαστε το ονειρο καποιου.

Η γυναικα-Lisa φτυνει λεξεις α-νοητες... Ομως μονη αδυνατει να γονιμοποιηθει. Με χαρτι και μολυβι γραφει τους ηχους της γλωσσας της ωστε ο αντρας-Brendan να μπορεσει να τραγουδησει μαζι της τη μουσικη της αρχαιας τραγωδιας.

Μα εμενα η θλιψη μου δεν εχει ΠαΤΕρΑ.

Εχει μονο μητερα. Το εννοω απολυτα αυτο.

Δεν εχει πατερα οχι επειδη κανεις δειλος δεν την αναγνωρισε, μα επειδη η μητρα μου δεν δεχτηκε κανενα σπερμα.

Αυτο-γονιμοποιηθηκα ως αλλη Μαρια η Παρθενος. Δεν γεννησα τον Σωτηρα μου. Μην περιμενετε μεγαλα πραγματα απο μενα. Εγω ειμαι μια ασημαντη γυναικα σημαντικη μονο σ' εκεινους που μ' αγαπουν.

Εχω χαθει απο κοντα Τους. Οσο το μωρο μεγαλωνει μεσα μου δυσκολευομαι να βγω εξω. Νιωθω ναυτια και κανω εμετο. Αν κουραστω πολυ αιμορραγω λιγακι απο κατω. Πρεπει να προσεχω. Κι επειτα με τους μηνες στρογγυλευω και λαχανιαζω με την παραμικρη ανασα.

Τουτη η κυοφορια δεν ειναι μια κοινη κυοφορια που κραταει εννια μηνες.

Δεν ξερεις ποτε ποσο θα κρατησει.

Ειναι σ' ενα μηνα Χριστουγεννα, μα γω θελω να πιω βακχικο κρασι και να χορεψω τη μελωδια της Cantara.

Μπλεγμενα πεπλα του Ινδουισμου με αρχαιοελληνικη δραματουργια... με μεσαιωνικες νοτες.

Mon seul desire, λεω και γδυνομαι απο στολιδια και χρυσαφια. Δεν τα εχω αναγκη. Η περιουσια μου εμενα δεν εχει υλη.

Ακουω το ιδιο τραγουδι ξανα και ξανα.

Αν κανω ποτε κορη θα την πω Εμμελεια ...