μΗΝ αφΗΣεις ΑυΤο πΟΥ σΕ τΡωΕΙ νΑ χΟΡτΑσΕι

Sophey-Lou: VooDoo Girl

Her skin is white cloth,

and she's all sewn apart

and she has many colored pins

sticking out of her heart.

She has many different zombies

who are deeply in her trance.

She even has a zombie

who was originally from France.

But she knows she has a curse on her,

a curse she cannot win.

For if some-One gets

too close to her,

the pins stick farther in.

--Tim Burton

Products of Love and Chaos

Κοιταζω τη Δαναη που κοιμαται και σκεφτομαι: "αν ημουν κι εγω τοσο ομορφη. πως θα αντεχα να αντικρυζω στον καθρεφτη μου μια τετοια ομορφια?"
Τη στιγμη που ακουστηκε να λεει δε θα χουμε τιποτα πια για καιρο η ζωη του χαρισε επιτελους πλατυ χαμογελο λαμπρο
Αναμεσα στον Θανατο και σε μας δεν παρεμβαλλεται καμια φορα παρα ενα μοναχο πλασμα. Αν αυτο το πλασμα χαθει, θα μεινει μονον ο Θανατος...
Μια καρδια ισως ειναι κατι αναρμοστο. Ανηκει στην ταξη των αντικειμενων που βρισκουμε στα τραπεζια των ανατομων και του χασαπη. Προτιμω το κορμι σου

Tα δαχτυλα μου φερανε στο κρεββατι τη συντροφια και της Μαριας-Ηλεκτρας να μου πει "σ' αγαπαω" κι οχι "σ' αγαπω". Ξεφυλλιζοντας τα αγουρα σχεδια της, τα γραπτα της, αγγιζοντας το χιλιοτυπωμενο χαρτι απο τις εκδοσεις in illusions νιωθω για λιγο εστω μια απεραντη αγαπη. Νιωθω να αγαπαω αυτο το πλασμα που σαν πυροτεχνημα ηρθε κι εφυγε μυστηριωδως. Δεν την ξερω. Δεν τη γνωρισα ποτε. Οταν εφυγε εγω ημουνα δεκατριων χρονων και μολις εμπαινα σε μια ταραγμενη εφηβεια... Αλλα αισθανομαι την αναγκη να της πω "κι εγω σ' αγαπαω Μαρια-Ηλεκτρα". Οχι σαν απαντηση στο δικο της καλεσμα, μα σαν αυθορμητο νερο που πεταν τα χειλη μου. Ποιος ξερει γιατι... Ποιος ξερει...

Θελω να παρω το αμαξι μου (ετσι και κουτσουρεμενο--ας ειναι) και να παω οπου με παει ο δρομος μεχρι να μεινω απο βενζινη. Και καπου στην πορεια να βρω κι αλλους κι αλλους και να φτιαξουμε εναν θιασο και να γινουμε σαλτιμπαγκοι και να δινουμε παραστασεις Αγαπης και Χαους και να ζουμε ελευθεροι. Να αγαπαμε με το τροπο που εσυ ορισες την αγαπη Ηλεκτρα: κατι μεταξυ του εαυτου μας και του Θανατου. Να τραγουδαμε, να μαγειρευουμε, να λεμε ιστοριες της αλλοτινης, καθωσπρεπει ζωης μας και να γελαμε.

Γιατι οποιος γευτει την απολυτη ελευθερια μετα γελαει το παρελθον του με τα αγχη και τις προθεσμιες και τα απειρα μαθηματα της σχολης που διωχνουν τη μαγεια. Που μου λενε οτι η καρδια ειναι ενα οργανο με κοιλιες και κολπους... Χαρισμα σας η καρδια Κυριοι Καθηγητες... Προτιμω την εγκυκλοπαιδεια της Μαριας-Ηλεκτρας Ζογλοπιτου.

Se te é impossível viver só, nasceste escravo..

Το Κομμάτι-που-Λείπει καθόταν μοναχό του... περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου.

Κάποιοι του ταίριαζαν... αλλά δε μπορούσαν να κυλίσουν.

Άλλοι μπορούσαν να κυλίσουν, αλλά δε του ταίριαζαν.

Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα.

Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα από ο,τιδήποτε.

Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος.

Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο... και το άφησε εκεί.

Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια.

Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.

Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους.

Ήρθαν κι άλλοι.

Μερικοί το κοίταξαν από πολύ κοντά.

Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.

Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό... Άδικος κόπος...

Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό... αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.

Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα. Ξαφνικά... το Κομμάτι-που-Λείπει άρχισε να μεγαλώνει... Και να μεγαλώνει!

"Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις".
"Ούτε κι εγώ το ήξερα" είπε το Κομμάτι-που-Λείπει.
"Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει...",είπε κι έφυγε...

Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.

"Τι θέλεις από μένα?" ρώτησε το Κομμάτι-που-Λείπει.
"Τίποτα".
"Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω?".
"Τίποτα".
"Ποιος είσαι?" ρώτησε το Κομμάτι-που-Λείπει.
"Είμαι το Μεγάλο Ο" είπε το Μεγάλο Ο.
"Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ", είπε το Κομμάτι-που-Λείπει.
"Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει?".
"Όμως,δε μου λείπει κανένα κομμάτι" είπε το Μεγάλο Ο.
"Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις...".
"Κρίμα..." είπε το Κομμάτι-που-Λείπει, "ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου...".
"Δε μπορείς να κυλήσεις μαζί μου" είπε το Μεγάλο Ο. "Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου".
"Μόνο μου? ένα Κομμάτι-που-Λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".
"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ?" ρώτησε το Μεγάλο Ο.
"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-Λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!".
"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο., "Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα".

Και κύλησε μακριά.

Το Κομμάτι-που-Λείπει έμεινε πάλι μόνο του. Για πολύ καιρό απλώς καθόταν... Μετά σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία... Και έπειτα σωριάστηκε πάλι. Μετά, σήκω-τράβα-πέσε... άρχισε να προχωράει... Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν... Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε... Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει... και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται... και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται... και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει... Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δε το ένοιαζε.

Κυλούσε!

Τι ομορφο παραμυθι για να σε ξυπναει κανεις...