Qui rêve de cœur souvent est servi de pique Noir

Υποφερει. Το σωμα υποφερει. Η σκεψη υποφερει. Η ψυχη υποφερει. Ο λυκος μεσα κλειδωμενος σε τουτο το προστυχο σαρκιο ουρλιαζει απο οποια χαραμαδα βρει με τη λυσσα να ακουστει. Και πανω στη βια του ξεσκιζει τα μεσα και η φωνη του φτανει μεχρι τους γυρω. Οι γυρω τρομαζουν και αποστρεφουν το βλεμμα. Το ανθρωπινο κομματι ντρεπεται για την λυκισια αγριοτητα. Δεν ηταν φυσικο για αυτο το αγριμι να υπαρξει υποταγμενο σε νορμες και κανονες. Σε συμπεγματα. Σε λουρια. Στην πεινα. Υποταγη. Διασυρμος. Ενα περιπλανωμενο, ματωμενο ζωο περιφερομενο στους δρομους του εξευτελισμου. Κι υστερα μια νεα πολη. Μια ευκαιρια που τα λουρια λαφραινουν. Το καταναγκαστικα εξημερωμενο ζωο βρισκει την πεθαμενη του φυση και αναστανεται η κραυγη του. Τρομαζει το ιδιο στο ακουσμα της. Ειναι φωνη καλεσματος, μα βγαινει βραχνη και διωχνει τους αλλους μακρια. "Που ειναι εκεινος που θα καταλαβει τη γλωσσα του λυκου?". "Που ειναι εκεινοι που θα μιλανε την ιδια λυκισια γλωσσα?". Πιο πολυ λυκαινα στο νεο τοπο θυμαται πως η ζεστη της αγκαλιας ειναι του ανθρωπινου εαυτου. Οι λυκαινες ειναι ταγμενες στην μοναχικοτητα κι οταν φωναζουν ειναι για να κατασπαραξουν. Μοναχα που η συγκεκριμενη λυκαινα φωναζει για να αυτσπαραχτει.

 Qui cherche un regard reçoit des rires moqueurs