over houtvuurtjes..

De herfst is de tijd om te snoeien!
Tenminste dat heb ik bedacht, want de boom voor ons terras groeit boven het dak van het huis uit.
De ' gele trompetter' heeft steun gezocht bij de takken van de boom..en alles groeit door elkaar.
Het wordt echt een flinke warboel daar boven, dus kwam de zaag te voorschijn.

En na een middagje zagen, heb je dan niet alleen een geknotte boom (en heel veel licht op het terras..), maar ook een enorme berg takken..
Gelukkig mogen wij nog gewoon een fik maken op ons eigen terrein en niets ruikt lekkerder dan een houtvuur waar de afgeknipte takken van de rozemarijn mee knetteren!

Om de winter goed door te komen hebben wij ook hout nodig voor onze kachels en Jacques, onze houtman kwam met zijn tractor 2 kub brengen. Alle balkjes netjes op 30 cm gezaagd, zodat ze zo de kachel in kunnen.

 De aanhanger draait de grote stal in, de klep gaat omhoog en met donderend geraas komt het hout op de vloer terecht!

Okay, dat wordt een middagje hout stapelen....maar als het muurtje eenmaal is gemaakt, voel ik mij weer heel rijk. De winter kan beginnen..

pays des merveilles...

Eén van mijn goede voornemens is om iets vaker op dit blog te schrijven..
Er zijn genoeg verhalen en als ik eenmaal 'daar' ben, bedenk ik die ook en maak allerlei foto's.

Maar eenmaal 'hier' is het leven druk en vol en schuift ons franse huis, ons franse dorp en alles wat daar verder mee te maken heeft, naar de achtergrond.
Totdat ik die foto's langs zie komen, dan borrelt alles weer naar boven..

Ons wekelijkse bezoek aan de rommelmarkten bijvoorbeeld, waar wij altijd weer met heel veel franse boeken van terugkeren. Vooral kinderboeken, want die vind je er volop, met van die prachtige prentjes.
Voor Alice heb ik een zwak, ooit maakte ik de kostuums voor een musical Alice in Wonderland en moest ik diep in het verhaal duiken. Het boekje staat hier op de plank in het Nederlands, Engels en nu dus ook in het Frans..

Dat blijft een lastige taal, vandaar dat kinderboeken of le petit Larousse (met veel plaatjes..) voor ons net te behappen zijn..
Voor Islay is een andere taal niets vreemds, met onze franse buurvrouw schakelde zij net zo makkelijk over op die paar franse woordjes die wij haar geleerd hadden.., maar wij moeten misschien maar les nemen in dit franse klasje..

Geen slecht idee ook, poezen die ons huis muisvrij houden...

scherven uit een verleden

Soms droom ik van ons huis, heel vaak is het dezelfde droom..

 Ik loop door het huis en ontdek steeds weer nieuwe kamers....
Het huis lijkt veel groter te zijn en al die nieuw ontdekte ruimtes zijn leeg. 
Op hier en daar iets kleins na, dat de vorige bewoners hebben achter gelaten

Het huis is oud, erg oud!

Hoog onder de dak, staan namen geschreven en een datum 1817 en op een muur die later aangebouwd staat 1906

Maar de stenen waar het huis mee opgebouwd is, zijn pas echt oud..

Enorme stenen met fossielen erin van schelpen en bladeren

Hierbij staat mijn verstand soms stil, waar komen deze stenen vandaan, waar komen die schelpen vandaan, de zee is hier 1200 km vandaan..? 

Wij wonen op een heuvel, als hier al zee was, dan moet dat wel een miljoen jaar geleden zijn geweest.. 

Kun je je dat voorstellen, ik eigenlijk niet, maar met al die stenen om ons heen, wordt je wel steeds nieuwsgieriger naar wie het huis hebben gebouwd en wie er in die 200 jaar gewoond hebben..

Van de laatste bewoners weten wij hun naam en dat hun servies blauw was.  

truffels zoeken..

Dat het in oktober nog zo warm kon zijn, hadden wij niet verwacht...ook niet dat je in ons eigen dorp truffels kan zoeken....

Op onze wandelingen hadden wij wel gezien dat er een soort park was aangelegd met heel veel hazelaars, jaren geleden al, maar het hoe en waarom, was ons onduidelijk.

Tot wij een uitnodiging kregen om mee te gaan truffels te zoeken, hoewel, eigenlijk de hondjes Azur en Ixelle snuffelen en zoeken onder de bomen en zodra ze iets vinden, grijpt Jean in...
De truffel verdwijnt in zijn jaszak en de honden krijgen iets lekkers..

Het zijn echt schatjes, de honden en speciaal hier voor opgeleid.
Ze genieten net zo van het mooie weer als wij en terwijl de uitleg over de verschillende soorten truffels doorgaat, alles uiteraard in een rap frans,..., prijs ik mijzelf zo gelukkig dat wij ooit in deze prachtige omgeving terecht zijn gekomen!

Na alle vragen beantwoord te hebben, schuiven wij aan een lange tafel, waar de wijn en allerlei truffelgerechten al klaarstaan. Het is nog geen 12 uur, maar de witte wijn smaakt erg lekker en ons frans wordt steeds beter..

Als dessert komen er maracons te voorschijn, achteraf blijkt dat onze franse buurman deze heeft gemaakt met truffelcrème. Het klinkt misschien raar, maar ze waren echt lekker..of was het toch de wijn...
Jean en Nadine blijken ook een blog bij te houden, superleuk, hier vind je nog wat informatie en foto's, binnenkort waarschijnlijk ook een echte groepsfoto met ons erop....