ταξιθέτης χρόνος

23:58 Πλήκτρα γράμματα πλήκτρα γράμματα – όλη μέρα η σκέψη μου επιβάλλει σε γράμματα να στοιχηθούν

00:03 Τα αποδομείς τα επαναφέρεις παίζεις με τις ιεραρχίες, τα συντρίβεις

00:04 τα προσκυνώ

00:32 Ιερή διαδικασία καθολικής μεταβολής των αισθήσεων

00:47 Άγγιγμα σεβασμού στους ρυθμούς του “είναι”

01:13 Απαλά, χωρίς βιασύνη, μέχρι να θέλήσει να μετουσιώσει τις απ άκρη σ άκρη εκρήξεις που ζητάν λύτρωση απ την ίδια πηγή

01:15 Το τίμημα της εύνοιας είναι να διαλέξω την έξη η τη μέθεξη

01:17 Θυσιάζω την εύνοια επιστρέφοντας κατάμουτρα τα δώρα

01:43 Έχω ανάγκη χειροναξίας

02:28 Τριγυρνώ μέσα στη φθορά του ύπνου και στην αφθαρσία του εκκρεμούς στην αέναη ιερή κίνηση που μπορεί να με καταστήσει θεότητα.

02:54 Σε πλάνη οι λέξεις σε δοκιμή οι σιωπές

03:21 Παγιδευμένη σε γνώριμους τρόπους έκφρασης αρχέγονων εντάσεων αναρωτιέμαι αν έχω την τόλμη να δοκιμάσω την πλάνη μυθικών διαδρομών

03:39 Χαρίζω και χαρίζομαι / η τ τ η τ ή ς και ηττημένος

03:52 Το μεγαλείο και η ομορφιά του άκρατου ερωτικού εγωισμού μπορεί να υπάρχει μόνο σε ενεστώτα χρόνο και ενεργητική φωνή

04:11 Η ντροπαλή αναίδεια των δώρων ακροβατεί ανάμεσα σε λέξεις και σημεία στίξης

05:52 Δεν θα δώσω τροφή σε ανάρμοστες φαντασιώσεις

07:18 Θα γυαλίσω το πάτωμα με βαμβάκι για ντεμακιγιάζ και θα πλύνω τα πλακάκια του μπάνιου με οδοντόβουρτσα


Υ.Γ 1 Θα μπορούσε να είναι ένα παιχνίδι με το χρόνο. Η "δήλωση" μπορεί να κάνει πιο εύκολη την κατανόηση αλλά χάνεται η ηδονή της αναζήτησης. Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι, πού και πού έχουμε ανάγκη τις δηλώσεις, τη σαφήνεια, την τάξη... (ίσως κι από οκνηρία όπως σχολιάζει η Μ στην "άτακτη" εκδοχή του κειμένου)

Υ.Γ 2 Για την καλύτερη κατανόηση του Υ.Γ 1, θα πρέπει κανείς να υποστεί τη δοκιμασία να διαβάσει και την αμέσως προηγούμενη "α-ταξία"

α-ταξία

Πλήκτρα γράμματα πλήκτρα γράμματα – όλη μέρα η σκέψη μου επιβάλλει σε γράμματα να στοιχηθούν. Τα αποδομείς τα επαναφέρεις παίζεις με τις ιεραρχίες, τα συντρίβεις και γώ τα προσκυνώ. Ιερή διαδικασία καθολικής μεταβολής των αισθήσεων. Άγγιγμα σεβασμού στους ρυθμούς του “είναι”. Απαλά, χωρίς βιασύνη, μέχρι να θελήσει να μετουσιώσει τις απ άκρη σ άκρη εκρήξεις που ζητάν λύτρωση απ την ίδια πηγή. Το τίμημα της εύνοιας είναι να διαλέξω την έξη η τη μέθεξη. Θυσιάζω την εύνοια επιστρέφοντας κατάμουτρα τα δώρα. Έχω ανάγκη χειροναξίας. Τριγυρνώ μέσα στη φθορά του ύπνου και στην αφθαρσία του εκκρεμούς στην αέναη ιερή κίνηση που μπορεί να με καταστήσει θεότητα. Σε πλάνη οι λέξεις σε δοκιμή οι σιωπές. Παγιδευμένη σε γνώριμους τρόπους έκφρασης αρχέγονων επιθυμιών αναρωτιέμαι αν έχω την τόλμη να δοκιμάσω την πλάνη μυθικών διαδρομών. Χαρίζω και χαρίζομαι / ηττητής και ηττημένος; Το μεγαλείο και η ομορφιά του άκρατου ερωτικού εγωισμού μπορεί να υπάρχει μόνο σε ενεστώτα χρόνο και ενεργητική φωνή. Η ντροπαλή αναίδεια των δώρων ακροβατεί ανάμεσα σε λέξεις και σημεία στίξης. Δεν θα δώσω τροφή σε ανάρμοστες φαντασιώσεις. Θα γυαλίσω το πάτωμα με βαμβάκι για ντεμακιγιάζ και θα πλύνω τα πλακάκια του μπάνιου με οδοντόβουρτσα. 

προ-δίνω

Και όσο οι λέξεις μου παίζουν κρυφτό ή μου κρατάνε μούτρα ή μου κάνουν τεστάκια να βεβαιωθούν για τον έρωτά μου, εγώ βουτάω σε λέξεις που με κρατάνε όρθια. Επιστροφή στις πηγές το λένε; Να πίνω να ξεδιψάω τη λαχτάρα μου.  Και πάλι ο κ.Κ. που με κανακεύει και χαϊδεύει τις ενοχές μου για όσα προ-δίνω ή όσα νομίζουν ότι τα πρόδωσα (ίσως μέσα σ αυτά να είναι και οι λέξεις μου).

"Για την προδοσία

Πρέπει να κρατάμε μιάν υπόσχεση;

Πρέπει να δίνουμε μιάν υπόσχεση;

Εκεί που χρειάζονται υποσχέσεις δεν υπάρχει τάξη.

Πρέπει λοιπόν να οικοδομηθεί η τάξη.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα.

Τι υπόσχεται το χέρι στο κεφάλι;

Ότι θα παραμείνει χέρι και δε θα γίνει πόδι.

Γιατί το χέρι γίνεται, κάθε εφτά χρόνια, κι ένα άλλο χέρι.

Όταν δώσεις σε κάποιον μιάν υπόσχεση και κατόπιν τον προδώσεις είναι σίγουρο ότι πρόδωσες τόν ίδιον άνθρωπο;

Όταν δίνεις σ΄έναν άνθρωπο μιάν υπόσχεση κι αυτός βρίσκεται αδιάκοπα κάτω από διαφορετικές συνθήκες που σημαίνει οτι αλλάζει αδιάκοπα ανάλογα με τις συνθήκες και γίνεται άλλος άνθρωπος, πώς είναι δυνατό να κρατήσεις μιάν υπόσχεση που έδωσες σε κάποιον άλλο;

Αυτός που σκέφτεται προδίνει. Αυτός που σκέφτεται δεν υπόσχεται τίποτα εκτός από τ΄ότι θα εξακολουθήσει πάντα να σκέφτεται."

Μπέρτολτ Μπρέχτ, "Ιστορίες του κ. Κόϋνερ", Εκδόσεις Θεμέλιο.   

Μια αριστοκρατική στάση

"Ο κ. Κ. είπε: Έτυχε να πάρω κι εγώ κάποτε μιάν αριστοκρατική στάση. (Ξέρετε, όρθιος, στητός, περήφανος, με το κεφάλι ριγμένο πίσω). Βρισκόμουν βλέπετε στο νερό και η στάθμη του όλο ανέβαινε. Επειδή έφτασε ώς το σαγόνι μου αναγκάστηκα να πάρω αυτή τη στάση."


Μπέρτολτ Μπρέχτ, "Ιστορίες του κ. Κόϋνερ", Εκδόσεις Θεμέλιο

Κάπα Βάφη δεν είσαι ο μόνος

"Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή· ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Αδιάφορον εάν δεν συμφωνή κανένας μαζί μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας – εις ευνοϊκήν περίστασιν εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιπτώσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. – Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι’ αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια – εμού του δειλού– θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος. "

16.10.1902 

(Γ.Π. Σαββίδης, «Ανέκδοτα σημειώματα ποιητικής και ηθικής», Μικρά Καβαφικά, Β´, Ερμής, 1987)

Πηγή: Ο Επίσημος Δικτυακός Τόπος του Αρχείου Καβάφη

που πήγαν;

Φεύγουν οι λέξεις μου. Κρύφτηκαν; Το έσκασαν; Μου κάνουν πλάκα; Μου κρατάνε μούτρα; Θα ξανάρθουν; Πότε; Τι θέλουν; Γιατί το κάνουν; Τι θα κάνω; 

έχω δουλειά...

- Έλα καλημέρα!
- Καλημέρα!
- Τι γίνεται;
- Καλά. Εσείς τι κάνετε;
- Καλά και μεις. Άρχισαν σχολεία, φροντιστήρια, τρέξιμο. Εσύ καλά είσαι;
- Καλά.
- Λέμε το βραδάκι να πάμε μέχρι την πλατεία να πιούμε κάτι να τσιμπήσουμε κάτι, έτσι για την   παρέα, να τα πούμε λίγο. Θάρθεις;
- Τι ώρα;
- Κατά τις εννιά είπαμε. Σε βολεύει;
- Δε νομίζω ότι θα έρθω. Τελειώνω πολύ αργά και θα είμαι μάλλον πτώμα.
- Έλα ρε συ! Αμάν! Είναι η τρίτη φορά που λες όχι. Τι συμβαίνει; Δε σου αρέσει πια η παρέα μας;
¨- Έλα μη λες χαζομάρες. Απλώς έχω δουλειά και θα τελειώσω πολύ αργά.
- Καλά. Τουλάχιστον έχεις δουλειά. Κάτι είναι κι αυτό.
- Ναι... κάτι είναι κι αυτό.
- Αύριο το πρωί έχω κενό. Πάμε τουλάχιστον για έναν καφέ; Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε.
- Να μιλήσουμε καλύτερα αύριο για να δω τι δουλειά θα έχω;
- Θα αρχίσω να το παίρνω προσωπικά. Να σου πω... Μήπως είναι θέμα χρημάτων όλες αυτές οι αρνήσεις;
- Όχι βρε
- Αν είναι θέμα χρημάτων να μου πεις. Θα κεράσω εγώ. Εντάξει δε μου τρέχουν απ τα πατζάκια αλλά έναν καφέ, ένα τσίπουρο, διάολε, μπορώ να το κεράσω.
- Όχι όχι δεν είναι θέμα χρημάτων.
- Τότε;
- Δουλειά, κούραση... είναι και κείνη η δίαιτα που άρχισα... δεν είμαι για πειρασμούς.
- Καλά δεν θα επιμείνω αλλά να ξέρεις ότι μας λείπεις.
- Και μένα μου έχετε λείψει όλοι. Ελπίζω σύντομα να τα καταφέρουμε να βρεθούμε.
- Καλά, αν αλλάξει κάτι πάρε με. Εμείς κατά τις 9 είπαμε να βρεθούμε στην πλατεία στα Πετράλωνα. Οκ;
- Οκ. Αν αλλάξει κάτι θα πάρω τηλέφωνο ή θα εμφανιστώ.
- Φιλάκια
- Γεια. Φιλιά να δώσεις σε όλους.

Έκλεισε το τηλέφωνο... άνοιξε το πορτοφόλι... μέτρησε τα ψιλά...

Θα συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμα να...έχει δουλειά... να κάνει δίαιτα... να μην έχει χρόνο... να είναι πτώμα στην κούραση.... Ούτε καν μια επανάσταση δεν προλαβαίνει...

unlimited limit

Δεν έβλεπε την ώρα να φτάσει σπίτι. Μα αργούσαν πάντα τόσο πολύ τα φανάρια; Δύο ακόμα. Και στο τελευταίο που έχουν προτεραιότητα οι πεζοί, έγινε αγενής και δεν άφησε εκείνον τον κύριο να περάσει. Τι έχει πάθει; Οι πεζοί είχαν πάντα προτεραιότητα – και τα πεζά επίσης, τώρα που το σκέφτεται. Α! Να αυτό είναι που λένε ότι το σύμπαν συνωμοτεί. Μόλις άδειασε μια θέση!

Τι ώρα πήγε; Θα είναι άραγε εκεί; Γιατί να είναι; Δεν είπαν να ξαναβρεθούν. Δεν είπαν τίποτα. Γιατί δεν είπε εκείνη κάτι;

Μπήκε κουτρουβαλώντας στο σπίτι. Παράτησε τσάντα, κλειδιά, τα πάντα στο πάτωμα και έτρεξε να ανοίξει τον υπολογιστή.

Μα τι της συμβαίνει; Είναι δυνατόν να κάνει έτσι; Και στο κάτω κάτω πως ξέρει ότι θα είναι εκεί; Πως μπορεί να κάνει έτσι, σαν έφηβη για μια τέτοια γνωριμία; Η οθόνη ξεγελάει. Δεν ξέρεις ποιος είναι πίσω από τις λέξεις που σε μαγεύουν. Μα γράφει τόσο όμορφα... Είναι δυνατόν; Φοβάται λίγο. Παραξενεύεται πολύ. Αυτή μια ζωή ήταν τέρας ψυχραιμίας και λογικής. Δεν είναι τυχαίο που την αποκαλούν βούδα οι φίλοι της. Και σε ποιόν να τολμήσει να πεί οτι μπήκε σε chatroom; Και νάτην τώρα. Να τρέχει σαν τρελή στην οθόνη. Δεν έβγαλε ούτε τα παπούτσια της. Connect και η καρδιά της χτυπάει γρήγορα. Θα είναι εκεί; Μπήκε... Κοιτάει αλαφιασμένα την δεξιά στήλη με τα ονόματα. Δεν το βλέπει... Μήπως δεν τα είδε καλά; Ξανά... Μα... ¨Έλα συγκεντρώσου! L … k, l, m... limited... όχι δεν είναι εδώ. Δεν υπάρχει limited... Μήπως μπήκε και έφυγε επειδή δεν τη βρήκε; Μήπως δεν ήρθε;  Μήπως... Μήπως... Μήπως είσαι υπερβολική; Μήπως να συνέλθεις λιγάκι; Μια απλή κουβέντα ήταν. Τι έχεις πάθει;

Πρέπει να ρωτήσω το Γιώργο πως δουλεύει αυτό το πράγμα. Πρέπει να μην παρασυρθώ. Ο Γιώργος ήταν κάθετος και αυστηρός. “Κοριτσάκι μου το ίντερνετ θέλει προσοχή. Και ένας κανόνας είναι α π α ρ ά β α τ ο ς! Δεν δίνεις κανένα στοιχείο σου. Ούτε όνομα ούτε περιοχή ούτε τηλέφωνο ούτε διεύθυνση! Και μην τολμήσεις να ερωτευτείς την οθόνη σου!” Ήταν τόσο σίγουρη όταν απαντούσε “Έλα ρε Γιώργο, μωρό είμαι; Σιγά μην ερωτευτώ την οθόνη! Έλεος δηλαδή...”. Το βλέμμα του Γιώργου κάτι έλεγε αλλά δεν έδωσε σημασία. Σιγά μην ερωτευτεί μια οθόνη στην ηλικία της. Αυτά τα παθαίνουν τα πιτσιρίκια!
Ευτυχώς δεν τη ρώτησε το όνομά της. Θα ένιωθε πολύ άβολα να μην το πει, μετά από τόσα που είπαν όλη νύχτα... Τι όμορφη νύχτα... Ούτε και κείνη ρώτησε. Δεν είχε σημασία άλλωστε. Ήταν μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα συνομιλία... έτσι της είπε. Έτσι το ένιωθε και κείνη αλλά...

Πως γίνεται να μπορείς να νιώθεις τέτοια εγγύτητα; σχεδόν συγγένεια; Πως γίνεται να μιλάς με κάποιον άγνωστο και να βλέπεις να σχηματίζονται στην οθόνη σου λέξεις που σε χτυποκαρδούν τόσο έντονα; Πως γίνεται οι λέξεις από άγνωστη πηγή να προκαλούν κύματα συγκίνησης;  Όλη μέρα είχε εκείνο το περίεργο ζαλισμένο άυπνο χαμόγελο. Πήγε κατ ευθείαν στη δουλειά. Μα πού είναι; Μάλλον δεν θα μπει πάλι. Έτσι είναι μάλλον αυτές οι κουβέντες, αυτές οι γνωριμίες... Μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα συνομιλία...