χωρίς αρχή

Ήταν ακόμα 

νωπό το ρούχο από το αίμα

και το σκοτάδι ίδιο με το φως.

Εσύ μιλούσες στο τρελό κοπάδι

που έχτιζε τη καταδίκη σου

κι εγώ να ψάχνω την άκρη του κορμιού.

Δεν μπορώ να ξέρω 

αν θα μπορέσω να πληρώσω.

Δεν μπορώ να ζω

κάτω απ τον ίδιο ουρανό,

χωρίς να βλέπω,

χωρίς να αισθάνομαι.

Βαριέμαι να κοιτώ ψηλά

κοίτα εσύ αν θες κάτω.

Του κακού σύντροφος και δημιουργός

με την δικαιολογία του αντισταθμίσματος. 

Μία Όχι και τόσο Ψεύτικη Ιστορία

             

                     Με την Farrah Fawcett γνωρίστηκα για πρώτη φορά λίγο μετά το Πολυτεχνείο στο ψιλικατζίδικο του Ζαμάνη εκεί στην αρχή της ανηφόρας για το 3ο δημοτικό σχολείο. Ήταν ένα μικρό μαγαζάκι που πουλούσε διάφορα πράγματα για την γειτονιά και κάποια απαραίτητα για το σχολείο, όπως σοκολάτες ΙΟΝ, Παυλίδη Υγείας, και τύχες με χαρτάκια από ποδοσφαιριστές, αυτοκίνητα, ηθοποιούς και άλλα που δεν θυμάμαι. Τα χαρτάκια ήταν το βασικό παιχνίδι, μετά το ποδόσφαιρο μπροστά από τις τουαλέτες (αν έβρεχε, μέσα) με τενεκεδάκι από κονσέρβα για μπάλα (με καλύτερη ποιότητα σε φάλτσα από τα ζαμπόν Zwan και τα Godzilla corned beef).

Την μέρα εκείνη είχα αγοράσει δύο πακέτα με τύχες και μια μικρή Παυλίδη για να έχω lunch μαζί με το φραντζολάκι από του Τσαμπάση που προμηθευόμαστε από το κυλικείο του σχολείου. Λίγο μετά την πόρτα του Ζαμάνη ανοίγω τα φακελάκια με τις τύχες. Οι πρώτες φωτογραφίες από κάποιους ποδοσφαιριστές και λίγο πριν το τέλος οι «Άγγελοι του Τσάρλι». Κοντοστάθηκα στην ανηφόρα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Η Farrah κάθονταν στα αριστερά. Εκείνη την ώρα με πλησίασε ο Νίκος ο Μαραγκός για να συνεχίσουμε μαζί για το σχολείο και ‘γω αστραπιαία έκρυψα την Farrah στην τσάντα μου αφήνοντας σε κοινή θέα τον Κυράστα, τον Γαλάκο, τον Λοσάντα και αν δεν κάνω λάθος και τον Πουπάκη. Αρχίσαμε να μιλάμε για το πόσο σπάνιο ήταν το χαρτάκι με τον Πουπάκη αλλά και το πιο σπάνιο ακόμα με τον Κελεσίδη και ότι με ένα τέτοιο στη τσέπη άνετα το άλλαζες για τουλάχιστον είκοσι, άλλα και με απαίτηση να υπάρχει σε αυτά και κάποιος από Βραζιλία. Έξω από του Σαλβάνου και ενώ ο Νίκος είχε ανέβει τα πλαϊνά σκαλοπάτια ρίχνω μια τελευταία ματιά στη Farrah…ακόμα εκεί στ’ αριστερά να με κοιτάει. Η πρώτη ώρα είχε ανάγνωση και ορθογραφία καθώς και η δεύτερη. Στο τρίτο διάλλειμα μετά τα μαθηματικά την ξανάδα και μετά λίγο πριν το τέλος στα θρησκευτικά. Έπρεπε να μοιράσω την γνωριμία μου γιατί το βάρος της ήταν ασήκωτο και στο γυρισμό από την Καρατζά και λίγο πριν την άπλα του Πούλου το ξεστόμισα στον Θανάση τον Νανόπουλο. «Την ξέρω»… μου είπε κοφτά και συνεχίσαμε. Ξέρει την Farrah; Την Farrah που μόλις εγώ είχα γνωρίσει; Δεν μίλησα άλλο γι αυτήν και στη Γούναρη μετά τον χωρισμό μας την έσκισα και την πέταξα. Το αριστερό μέρος μόνο, γιατί η Kate Jackson μια χαρά κορίτσι φαινότανε και κανείς δεν ήξερε ακόμα γι αυτήν.

Την άλλη την ξανασυνάντησα αρκετές φορές από τότε αλλά δεν ήταν το ίδιο. Κάτι είχε σπάσει μέσα και στους δυο μας. Την μία φορά την αντάλλαξα με τον Ζαϊρζίνιο και μια άλλη με τον Γιόχαν Κρόιφ και μετά την ξανάδα τυχαία σε κάποια άλλα χέρια, μακρινά. Μέχρι που ήρθε η γνωριμία με την Jacqueline Bisset στον «Βυθό» στο καλοκαιρινό σινεμά «Ηλέκτρα» που έμελε να γίνει το ξεκίνημα μιας φουρτουνιασμένης σχέσης. Μόνο που στο τέλος του 78 δεν υπήρχαν χαρτάκια να την ανταλλάξω για κάτι καλύτερο και χάθηκε στη σκιά της Ornella Muti στο “la vita e bella”

οι Φόβοι στις άκρες

Σε κάποιο σκοτεινό σημάδι του Σεπτέμβρη βρήκα κρυμμένο 

το κομμάτι της ψυχής που χρειάστηκε για να κλείσει το σώμα,

να το προστατεύσει απ της αυγής το φίλημα,

την ώρα που τρέχει μέσα από δρόμους στενούς να λιώσει την εμμονή.

Ακούω το αίμα που σφηνώνει στους κροτάφους

ακούω τη λύσσα που αφρίζει το σάλιο,

πως να χτυπήσω τη γροθιά ξανά πάνω στη πέτρα.

Όμως μη θες να βρεις παρηγοριά στου πόνου το λημέρι,

αν δεν ακούς τα χάδια της αγάπης.

Και αν φωνάξω δυνατά μέσα στην άδεια μνήμη μη φύγεις.

Σταυροφόρε του ήλιου

αλίμονο στη στιγμή που θα κλέψω την ομορφιά μου για την δικιά μου παρηγοριά,

σ' ένα κατάμεστο από φωνές μυαλό αυτονόητο παιχνίδι στις όχθες της πίκρας,

κατηφορίζω μαζί σας στο βάθος, για να πάρω του τέλους τη γεύση,

άρωμα αληθινό χτυπημένο στους ανέμους που χωρίζουν το σπίτι στην άκρη της αφήγησης.

Και αδειάζουν σε μια τρύπα όλο το άλλοθι που 'χαν αφήσει για του φόνου τη μέρα.

Βαρέθηκαν πια να περιμένουν,

άκου πως φεύγουν τα κορμιά,

άκου πως δακρύζουν οι γυναίκες που χωρίς τροφή αφήνουν το μυαλό τους στης αγωνίας το κάλεσμα.

Όμως εγώ αργώ να βγω, να δω το τελείωμα,

γιατί ο φόβος είναι φίλος παλιός πολύτιμος κάθε φορά που τον συναντώ. 

Μαζί του έμαθα να παίζω

να κερδίζω

να χάνω

να φεύγω στην άκρη του τέλους

να διαβάζω τα σημάδια

σ' ένα κρυφό παιχνίδι αφηρημένης ουσίας που είναι θεμέλιο για το αύριο.

Φόβε που κατοικείς πίσω στο αίμα μου έλα ξανά να αγκαλιαστούμε.

Φόβε που διαβαίνεις το κατώφλι της μνήμης σφίξε δυνατά με την θηλιά σου.

Φόβε αδερφέ μου

πόσο αλήθεια μου 'χεις λείψει

τόσες νύχτες χωρίς ιδρώτες και των ονείρων το πέρασμα απλό

σαν όμορφη δενδροστοιχία αρχή του Φθινοπώρου.

Κοίτα με

πόσο δυνατός μπορεί να είμαι σ' αυτό το διάστημα,

πόσο χαίρομαι που αρχίζεις το χορό σου φίλε τρισάθλιε,

ακουμπώντας τη γνώση, ρουφάς τη σκόνη σ' ένα δρασκέλισμα σου πάνω στο καθημερινό. 

Χωρίς σταματημό διατάζεις, φόβε που βρίσκεσαι μέσα στα χαρτιά.

Άφησε με να βρω το χρώμα σου

να μαντέψω τη μυρωδιά σου

πάνω στα σαπισμένα από το χρόνο

φύλλα της νιότης μου

που θυσίασα για σένα

αχάριστε φίλε μακρινέ.

Όλα απόψε μαζί μου στο χόρτασμα, σκαρφάλωσε ξανά στη ραχοκοκαλιά μου

και κάνε τα σκέλια μου να κοπούν στα δύο,

μούδιασε ξανά την καρδιά μου

δέσε το στομάχι μου κόμπο, αποκρουστικέ μου σύντροφε να 'ξερες πόσο σ' αγαπώ.

Αφήνεις το παιχνίδι στη τύχη του, μόνο που ξέρουμε καο οι δυο μας το αποτέλεσμα -άκου τα γέλια μέσα στη νύχτα- σε βλέπω

πάνω απ τα στεφάνια τους.

Μην κρύβεσαι πια τώρα που ξέρω, μαζί θα λιώσουμε το δάκρυ της απόγνωσης και θα είμαστε βασιλιάδες της προσήλωσης στο κενό που αφήνει η μυρωδιά τους.

Ζητιάνοι της στιγμής.

Παντοκράτορες στους αιώνες.

Εμείς που βρήκαμε του ουρλιαχτού το μονοπάτι

και κάτσαμε μαζί στο σκότωμα της τύψης, πόσοι χαίρομαι που απόψε βρίσκω την ίδια στιγμή καρφωμένη σε δύο κομμάτια πανιού. Πόσο δυνατός γίνομαι, χρησιμοποιώ τη γνώση πάνω στο τετριμμένο και βγάζω το στέμμα της βασίλισσας.

Θέλω να διώξω την ασχήμια του μυαλού σας πίσω απ' το φως. Ακούστε για λίγο μια προσπάθεια που ξεκινάει ένα μέτρο μετά της νίκης της ιαχές.

Αναρωτήθηκες ποτέ 

τι 'ναι αυτό που χρειάζεσαι για να ζήσεις. 

Άσε να σου δείξω λίγο τον τρόπο της ζωής

έτσι όπως τον έκλεψα απ τον καθρέπτη,

έτσι όπως τον βρήκα θαμμένο 

κάτω από ένα σωρό φωτογραφίες με αρώματα νύχτας

ριγμένες στις άκρες των ματιών

καρφωμένες στις ενδείξεις

ενός μάταιου δωματίου

που αποσκοπούσε στης ζήλιας το ξέπλυμα.

Άσε να σου μάθω 

το μέγεθος της ψυχής μου

και της δικιάς σου.

Σταμάτα πια να την αφήνεις 

χωρίς τρφή

στη μέση μιας νύχτας

καμωμένης από της μέρας τον περίσσιο λούσο.

Καταραμένοι κλέφτες του ονείρου στις άκρες των κλαδιών που τρίζουν πατούν οι μέρες σας.

Αρχίζω τώρα να ξεσπάω πάνω στην ώρα

που η καρδιά δένεται με το σήμερα

με την ιδέα του ενός

ακόμα φοβάμαι,

ακόμα να δεις πόσο προχώρησα πάνω στις δικές μου αμέτρητες ανηφοριές.

Αρχίζω να δείχνω απ την αρχή τη προσπάθεια,

ίσως κάποια στιγμή να πιστέψω πως αυτό που χάθηκε ήταν της φαντασίας παιδί,

ίσως κάποτε να βρω της λησμονιάς το καυτό χνώτο απλωμένο στη πλάτη μου.

Ακόμα φοβάμαι

την άδεια σκηνή που χώρεσε τόσες απέραντες ομορφιές,

μονολόγους 

που δεν τέλειωναν στην τελεία,

απλά κυλούσαν

στο σκοπό της καρδιάς

περιγράφοντας μια στιγμή καρφωμένη στη σχισμή ενός μυαλού

που στη μνήμη

βαστούσε ακόμα την ομορφιά μιας ζωγραφιάς στο πίσω μέρος του τετραδίου

χιλιοστολισμένη με γράμματα άσχετα κι αριθμούς άνισα μοιρασμένα.

Ακόμα γελάω με το μικρό άνοιγμα στη πράξη της τελειότητας που γέμισε ξανά τη θάλασσα.

Ένοχε θυρωρέ της ψυχής μου

άνοιξε.

Ακόμα φοβάμαι

πως ν' αντέξω μιας νύχτας το βόλεμα,

μετράω την ασχήμια και την αφήνω αρχηγό 

ολέθρια σχέση ακουμπισμένη στο πέλαγο.

Χωρίς ήχο πια μοιράζω την μορφή μου

πάνω στις μέρες που κλείνουν την ανάγκη,

ακόμα φοβάμαι πόσο δυνατός μπορεί να 'μαι. 

          ΟΔΟΣ ΦΥΛΗΣ

              Ήταν από εκείνες τις τρίτες που οι περισσότεροι φαντάροι δεν σπαταλούσαν τα λεφτά τους στους έρωτες της οδού Φυλής και η παγωνιά άφηνε την πόρτα κλειστή για ώρες κρατώντας μέσα αυτό το φτηνό άρωμα που ‘χε ποτίσει τα πάντα στο σπίτι.

Η γριά Λουκία, μια αδερφή που ‘χε ξεμείνει στα μπουρδέλα νομίζοντας ότι έτσι θα διώξει τους χρόνους που βάραιναν τη πλάτη της, χάζευε τα σεντόνια από τις ανοικτές πόρτες στα δωμάτια κουνώντας νωχελικά τα πόδια της και κάθε τόσο κοιτούσε λοξά την Μαρίνα που τα μπούτια της τόσο αναπάντεχα όμορφα περίμεναν στην άκρη του ματιού της. Η Μαρίνα δούλευε πουτάνα εδώ και δώδεκα χρόνια, πάντα σε σπίτι και με ιδιοτροπίες για την πελατεία της . Είχε καταφέρει να επικρατεί ησυχία ναού στην αίθουσα αναμονής σε αντίθεση με τη χάβρα που επικρατούσε στην περιοχή και ειδικά τις μέρες που οι άντρες είχαν διαθέσεις που διακρίνονταν στα φουσκωμένα παντελόνια. Με τη Λουκία είχαν σχέσεις καθαρά επαγγελματικές και ψυχρές που έφταναν σε ατέλειωτες μάχες ακόμα και μπροστά στους πελάτες που τις άκουγαν πίσω από το μικρό καμαράκι που χρησιμοποιούσε η Μαρίνα για να ετοιμάζεται. Στεναχωριόταν η Λουκία και έπνιγε το θυμό της εξαιτίας της δουλειάς που’ χε τόσο ανάγκη τώρα που η ομορφιά της είχε περάσει μέσα της. Αναπολούσε τέτοιες στιγμές τα νιάτα της που οι άντρες άφηναν τις ντροπές και σκορπούσαν τα σπέρματα τους πάνω στις κολασμένες μέρες της .Όχι η Μαρίνα δεν ήξερε τίποτα για τα χρόνια που’ χε περάσει τότε που ακόμα στην καρδιά της η Λουκία ερωτευόταν και χώριζε ,απατούσε και ζήλευε και χαλούσε τις συνταγές μιας ολάκερης γενιάς στο τι είναι αντρικό και στο τι πρέπει. Αυτή την Τρίτη, που εξαιτίας της μεγάλης εβδομάδας που τύχαινε να είναι και το μπουρδέλο έπαιρνε μια μορφή καθαρτηρίου, η Μαρίνα είχε αποφασίσει να μην δώσει αφορμή για καυγά με τη Λουκία. Φορούσε μια μακριά νυχτικιά κόκκινη που έκρυβε επιμελώς το κορμί της αφήνοντας το κάθε μάτι που θα την αγόραζε να φανταστεί  μια συνέχεια που θα οδηγούσε το χέρι στη τσέπη.

              H πόρτα ήταν η ανάσα της Λουκίας καθώς μαζί της έπαιρνε και τη κάθε σκέψη της που γυρνούσε στα μίση και στα υπαρξιακά της προβλήματα που τώρα τελευταία είχαν γίνει αφόρητα. Τόσα χρόνια πάνω της γέμισαν το πίσω μέρος του μυαλού της και αυτό με τη σειρά του ζητάει να γεμίσει τα κενά που δεν χόρτασε. Προσπαθεί να ξεγελάσει το χρόνο χρεώνοντας με μίσος της μέρες της. Προσπαθεί να ημερέψει της μνήμες της μέσα από τη δανεική ομορφιά της Μαρίνας που άθελα της την απλώνει σπάταλα πάνω στις ζάρες της.

              _ Μη κάθεσαι πολύ στα δωμάτια με τους πελάτες, στη σάλα μετά γίνεται ένας χαμός και μετά χάνουμε και μερικούς από δαύτους …

H Μαρίνα δεν απάντησε γιατί  μια κουβέντα τέτοια θ'άναβε τη μάχη που το αμφίρροπο τέλος της εκείνη τη στιγμή έμοιαζε εφιάλτης που θα στοίχειωνε στις αύρες τους. Γύρισε τη πλάτη της στην τηλεόραση και δυνάμωσε λίγο τη μουσική. Ο σταθμός ήταν από καιρό βαλμένος στο ράδιο και κανείς δεν ενοχλήθηκε από την επανάληψη που μάλλον συνέβαλε στο να συντηρείται ένα τέτοιο κλίμα. Κάποια λαϊκά, άτυχες στιγμές για τους δημιουργούς τους, έκαναν την ατμόσφαιρα ιδανική για αγορασμένους έρωτες. Μερικές φορές η Μαρίνα χόρευε στο καμαράκι και μουρμούριζε κάποιους στίχους που μάλλον από τις πολλές φορές είχε μάθει παρά από την αξία που'χε για 'κείνη το τραγούδι.   Τότε άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένα αγγελικό αντρικό κορμί και μαζί του και μια παράξενη αίσθηση φόβου. Η Λουκία σηκώθηκε και πήγε στη σάλα για να αναγγείλει τα προσόντα της Μαρίνας. Πήρε μια βαθιά ανάσα και αφού με τα μάτια της έγδυσε αυτό το πλάσμα άρχισε να λέει τα λόγια της.

             - Το κορίτσι δουλεύει και κάνει πολύ ωραία δουλειά...

Τα λόγια της έμειναν στον αέρα καθώς η Μαρίνα με αυτό το λιονταρίσιο ύφος μπήκε στην αίθουσα και τα πόδια της μπροστά απο το κάθε τι εκει μέσα έδειξαν το ποιός θα ναι ο νικητής. Σηκώθηκε να μπει στο δωμάτιο και μαζί έδωσε και τα λεφτά στη Λουκία που εκείνη τη στιγμή έστρωνε και τα σεντόνια τους.

            -Μισό και σου φέρνω τα ρέστα , είπε και η φωνή της είχε θυμηθεί κάτι απο τα παλιά. Την ώρα που γύρισε να δώσει τα λεφτά αυτός ήταν όρθιος και γυμνός φτιάχνοντας τα ρούχα του με τάξη στη καρέκλα. Με το ένα χέρι δείνει τα λεφτά και με το άλλο τον αρπάζει απο τα σκέλια του. Γονατίζει και αφήνει τη γεύση του να νικήσει τα χρόνια. Δευτερόλεπτα μετά ήταν όρθιος και αφού ζήτησε ταπεινά συγνώμη άνοιξε και γύρισε στο καμαράκι λέγοντας στη Μαρίνα ότι τα πάντα ήταν έτοιμα. Έφυγε η Μαρίνα για το δωμάτιο με μια σιγουριά απέραντα όμορφη, κάνοντας τα βηματά της σαν του αλόγου σταθερά. Μπήκε και έκλεισε τη πόρτα πίσω της και μαζί και τους θορύβους του δρόμου και της πόλης καθώς και τις βαθειές μακρόσυρτες ανάσες της Λουκίας που σαν πρωτάρα της ήταν δύσκολο να ξεχωρίσει το καρδιοχτύπι  του έρωτα απο την καρδιακή προσβολή που την περίμενε μόνη στα 75 της χρόνια σε ένα καμαράκι ενός μπουρδέλου της οδού Φυλής. Χαμογέλασε πριν πεθάνει γιατι βαθειά μέσα της ήξερε οτι αυτή ήταν εκείνη τη στιγμή η πιο ευτυχισμένη αδερφή πάνω στη γη, σκοτωμένη απο το ακόντιο ενός πολεμιστή που της τρύπησε πέρα για πέρα τις ζαρωμένες σάρκες σημαδεύοντας στο κέντρο της ομορφιάς της ακριβώς εκεί που κάποιοι το λένε πεπρωμένο...

...

Ίσως ποτέ δεν βρούμε
το χώρισμα
από το επιβεβλημένο στο αυθόρμητο
παρά σε μια γωνιά
κρυμμένοι
καραδοκούμε
τη σειρά
μας να πεθάνουμε.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ακόμα μονομαχώ

πάνω στις ιδιοκτησίες της απόλαυσης.

Ακόμα προσποιούμαι

της μνήμης την γενναιόδωρη σκιά.

Ακόμα βρίσκω

της ασχήμιας την φρεσκάδα

πάνω στα πρόσωπα.

Μένω κοντά σας ξανά μικροί μου άνθρωποι.

Αλωνίζω πάνω στα στάχυα

ξεδιαλύνωντας τους σπόρους.

Πόσο αντέχω της λόγχης το γλυκό κόψιμο,

συνήθεια

στις δικές σας μέρες.

Φύλακας,

μιας πύλης άγνωστης,

αδιάβατης,

σκουριασμένης,

απρόσμενα άσχημης στην άκρη της τύχης.

Περιμένω τον ερχομό σας

να διαλύσω την αδηφάγα βασιλεία σας. 

αυτογνωσία 

Έχουν σωπάσει τώρα οι κραυγές

ενός αθέλητου παιχνιδιού στο χρόνο,

μιας μάγισσας ξόρκι στην αβέβαιη μεριά της διάστασης.

Όμως ακόμα υπάρχω

κάθομαι

απλά

στην ξαφνική αδιαθεσία

ενός κόσμου

απέραντα

μελαγχολικού,

διακηρύττοντας

το χρώμα το κόκκινο
και ανακαλύπτω πίσω από τις σημασίες των γραμμάτων
το κενό της ομορφιάς και του σύμπαντος
κρυμμένος πίσω από τους πλανήτες
κρυφοκοιτάζω τη διακόσμηση μιας ψυχής.

Αρχιτέκτονας
στο τυχαίο
ρακένδυτος
απρόσμενα διαφανής
περπατάω
και πάω
ίσα
σε μια κατεύθυνση μαθηματικής ακολουθίας
χαλώντας το περιτύλιγμα,
βρίσκω της ασυναρτησίας την απόλαυση
προσδοκώ
του χρόνου τη λήθη.