Klein maar dapper.......

...zomaar een overblijfsel van mijn zomerviooltjes. Ik heb de plantjes, die in de vergiet stonden, maanden geleden al weggegooid, maar de potgrond zit er nog in. En dan krijg je wel eens van die onverwachte 'cadeautjes' zoals dit dapper bloeiende viooltje. Zal niet lang meer bloeien vrees ik. Er komt kouder weer aan en dat was vandaag al een beetje te voelen.....brrrrr.

In huis ben ik ook lekker aan het rommelen. Op kleine schaal weliswaar, maar de dingetjes die ik nu verander zijn straks heel makkelijk en snel te transformeren tot kersthoekjes ;-) Zoals de pas gekochte glaasjes die ik tijdelijk heb voorzien van gedroogde roosjes en mijn stolpje, dat alleen nog wat miniballetjes en misschien wat groen nodig heeft.........

Verder was het een week met een dieptepunt en een hoogtepunt. Afgelopen dinsdag slaagde mijn dochter voor haar rijexamen. In één keer gehaald en dat was een geweldige prestatie. Het is niet dat ze er niet klaar voor was hoor. Maar 2 dagen eerder had vriendje de verkering uitgemaakt en zat mijn meiske in een emotionele achtbaan. Ze was vreselijk verdrietig. Urenlang hebben we gepraat en gelukkig heeft ze zich goed kunnen focussen op haar examen. Eigenlijk heeft ze zich over het algemeen goed 'herpakt' al zullen de verdrietjes nog wel eens om de hoek komen kijken. Tijd heelt alle wonden.......

Om haar extra op te peppen zijn we woensdag, na mijn werk, lekker appeltaart gaan eten bij Hema. Het leven is zo slecht nog niet....

Ik ben nog steeds aan het uitvogelen hoe ik foto's 'kleiner' kan maken en daar bedoel ik niet mee dat ik ze bij wil snijden. Dat is wel gesneden koek voor mij. Het gaat om de bestandsformaten. Misschien moet ik mijn fototoestel anders instellen, maar dan krijg je geen scherpe foto's. Als iemand een goed en eenvoudig programmaatje weet, vertel het me alsjeblieft.

Michael Clarke Duncan overleden

Bij wie ging er meteen een belletje rinkelen bij het zien van deze naam? Bij mij eerlijk gezegd niet. Pas toen ik vanochtend de link van het twitterberichtje opende en zijn foto zag,viel bij mij het muntje.
Het is John Coffey!!

Zijn meest memorabele rol was die van deze simpele geest met een hele bijzondere gave in de adembenemend mooie film 'The Green Mile'. Eén van de meest indrukwekkende films die ik ooit heb gezien. Tom Hanks speelt 1 van de andere hoofdrollen. En telkens als hij weer uitgezonden wordt op tv blijf ik 'hangen'. Mede door de manier waarop Michael Clarke Duncan deze John Coffey gestalte geeft. Heeft hij daar eigenlijk een award voor gekregen? Ik weet het niet, maar dan zou dat alsnog postuum moeten gebeuren.

R.I.P. Michael en bedankt voor deze wonderschone acteerprestatie die voor altijd zal blijven voortbestaan en waar ik vanaf nu anders naar zal kijken...........

HAAR NAAM WAS......RIETJE

In mijn eerdere blog 'Tante' Rietje heb ik het verhaal verteld van de zus van mijn moeder die in de Tweede Wereldoorlog tijdens een luchtaanval is omgekomen, terwijl dit deel van west-Brabant al bevrijd was. Inmiddels heb ik de foto's gescand om tante Rietje een gezicht te geven. Toen ik het herdenkingskaartje las, moest ik even iets wegslikken. Het vertelt het immense verdriet van ouders die hun kind verliezen en het geloof dat hun troost biedt. Mijn grootouders waren heel gelovige mensen.

Op het bidprentje staat dat Rietje een boodschap voor moeder deed. In mijn eerdere blog heb ik verteld dat zij de gerepareerde schoentjes van haar broertje Frans op ging halen. Het afschuwelijke toeval wil, dat oom Frans ook niet oud is geworden. Hij was 33 jaar toen hij overleed aan de gevolgen van een steigerongeluk in de bouw. Hij liet een gezin met 3 jonge kinderen achter. Ikzelf was nog maar 6 jaar toen dit gebeurde, dus ik heb het niet heel erg bewust meegemaakt. Mijn opa en oma hebben dus 2 van hun kinderen overleefd. Als moeder zijnde lijkt me dit 1 van de ergste dingen die je kunnen overkomen, dat je je kind overleefd.

Ondanks dit grote verdriet zijn mijn opa en oma niet onverschillig of cynisch geworden en hebben ze zich altijd staande weten te houden. Het waren twee lieve mensen die er altijd waren voor de rest van de kinderen (en later de kleinkinderen). Ik heb hele fijne herinneringen aan mijn opa en oma.

Zoals je misschien wel kunt zien is de foto van het bidprentje een uitsnede van deze gezinsfoto. Rietje helemaal rechts op de foto met naast haar Henk, Nolda, Frans, Zus, Jo (mijn moeder) en Arie. De jongste was nog niet geboren, dat was Rien. Op het herdenkingsmonument dat in Hoeven staat, klopt haar leeftijd niet. Rietje was 12 toen zij overleed, precies op de verjaardag van haar zusje Nolda.

Ik heb nog 1 foto van Rietje en die is genomen op de dag van haar Heilig Vormsel. (Of haar Eerste Communie, daar ben ik nog niet achter. Ik vind haar hier zoveel jonger lijken dan op de familiefoto) Als eerstegeboren kleindochter ben ik vernoemd naar Rietje. Mijn eerste doopnaam is Maria. Ik heb spulletjes geerfd die van Rietje zijn geweest en daar zal ik later een blog aan besteden. Ik ben blij dat ik haar verhaal hier heb kunnen vertellen. Voor altijd in ieders herinnering........

' TANTE' RIETJE

Het woordje 'tante' in de titel van deze blog staat tussen aanhalingstekens. Want het is Rietje nooit gegund  om echt tante te worden. Rietje is omgekomen in de Tweede Wereldoorlog toen zij op weg was om de schoentjes van haar kleine broertje Frans op te halen. Samen met een aantal andere kinderen is zij op straat getroffen door granaatscherven en overleden. De andere kinderen hebben deze aanval evenmin overleefd. Eén van de gruwelijkheden van de oorlog. Vele gezinnen raakten op deze manier hun dierbaren kwijt. Onschuldige slachtoffers die nog een heel leven voor zich hadden en die zo bruut daaruit weggerukt werden. In een deel van Nederland wat op dat moment al bevrijd was......

Op het monument staat haar naam: Maria de Graaf

Wie was Rietje?
Rietje was het oudste kind van mijn opa en oma de Graaf uit Hoeven. Omgekomen op de verjaardag van haar zus Nolda. Mijn oma was op dat moment in verwachting van haar jongste kind. Wat ik vroeger heel normaal vond en wat ik nu schrijnend vind is dat er altijd 2 gezinsfoto's op de schouw in de woonkeuken van mijn grootouders hebben gestaan. Beiden met 7 kinderen, maar tussen die 2 foto's in ligt een wereld van verdriet.

Mijn moeder, geboren in 1941, heeft haar grote zus eigenlijk niet gekend. De familieverhalen en foto's hebben 'tante' Rietje doen voortleven. Zelfs bij mij en mijn nichtjes en neefjes. En vandaag heb ik een klein stukje van haar verhaal verteld.

Ik wil nog meer verhalen vertellen en ga zo snel mogelijk de foto's bij mijn ouders ophalen en digitaliseren.

NOG 1 NACHTJE SLAPEN.......

Grote broer erbij, D + N bij mij op schoot

....en dan zijn mijn dochter Daphne en zoon Nils jarig. Voor wie het zich afvraagt: ja, 't is een tweeling. In 1994 geboren, een maand te vroeg,  na een zwangerschap met complicaties. Wat waren ze klein. Nils woog bij de geboorte 1900 gram en Daphne maar 1560 gram. Tot overmaat van ramp viel dat meiske nog af ook...haar laagste gewicht was 1490 gram. En ikzelf.....kwam NA de bevalling op intensive care te liggen. Bleek het HELLP-syndroom te hebben, een ernstige zwangerschapvergiftiging.
Gelukkig knapte ik vrij snel op en mocht na 2 dagen weer naar een gewone afdeling. Daar lag ik dan, net bevallen en mijn kindjes op een andere afdeling in een couveuse. Toen de kraamtranen kwamen brachten die lieve verpleegsters mij gewoon met bed en al naar mijn babietjes toe. Na 2 weken mocht ik naar huis, maar moest de tweeling nog blijven. Op 8 april mocht ik Daphne en Nils eindelijk mee naar huis nemen.

Die twee kleintjes waren bikkels en groeiden goed, Binnen een half jaar was niet meer te zien dat ze prematuur ter wereld gekomen waren. Bij het consultatiebureau bleek dat ze toen al op de gemiddelde groeicurve zaten. Het bewijs op deze schattige foto. Twee bolle koppies....

Die tijd ligt nu dus 17 jaar achter ons en alles is goed gekomen!!! Het zijn twee heerlijke pubers met af en toe een buitje. En dat hoort erbij op die leeftijd. Morgen vieren we het heuglijke feit dat ze weer een jaartje ouder worden. Bescheiden, want het is geen 'speciale' verjaardag. Dat was vorig jaar anders . Alhoewel....toen was er door geen van beiden een Sweet Sixteen gepland en werd het toch een supergezellig, spontaan puberfeest.

Nils en Daphne, 4e en 5e van links. Donker en blond :-)

De enige keer dat we hun verjaardag niet hebben gevierd was toen ze 10 jaar werden. Was mijn 'schuld'. Ik was half januari opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik heel erg ziek was. Mijn dochter vroeg nog: Mam, je bent op onze verjaardag toch wel thuis? Inderdaad, ik was thuis, al moet je niet vragen hoe. Ik mocht op 9 maart, na 8 weken ziekenhuis (2 verschillende ziekenhuizen), op sterven na dood geweest te zijn, 2 operaties later en een blijvende handicap, naar huis. Maar zelfs dat hebben we overwonnen.

Morgen denken we alleen maar aan alle leuke dingen. En die verdrietige dingen........die maken dat we extra genieten van alle, mooie, blije gebeurtenissen zoals de verjaardag van Daphne en Nils.

 Zo....en nu ga ik de slingers ophangen........