Een familieuitje op 10 januari!

Het was een stormachtige dag, zaterdag 10 januari 2015, maar wat heb ik genoten. In 2014 vierde ik op deze dag mijn mijlpaalverjaardag (klik) en dat was zo'n perfecte dag, dat ik bang was dat het dit jaar alleen maar tegen kon vallen. Daarom gooide ik het over een andere boeg en plande een gezinsuitje met manlief en onze drie kinderen. Wij zijn sowieso bijna nooit meer compleet en dan ook nog eens met zijn vijfjes op stap is extra bijzonder voor deze sentimentele dwaas (bedoel ik mijzelf mee uiteraard)

Tijdens de kerstlunch gooide ik het eerste ideetje in 'de groep': James Bond tentoonstelling in de kunsthal Rotterdam. Helaas werd dit plan niet met veel enthousiasme ontvangen. 'Hebben jullie dan ideetjes?', vroeg ik meteen. Alleen jongste zoon had zijn antwoord klaar. Hij wilde wel naar het Nationaal Militair Museum in Soesterberg. Uhhh.....dat moest even bezinken. Er werden ook uitstapjes naar Gent of Brussel voorgesteld. Dat is heel leuk als het een beetje fatsoenlijk weer is. Helaas waren die vooruitzichten niet perfect.
Het idee van dat museum begon een beetje te groeien. Ik had op hun website gekeken en ook meegekregen dat het in de Kerstvakantie op een gegeven moment zo druk was dat de deur dicht ging. Alleen naar binnen als er iemand naar buiten ging. Dit maakte dat mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Dochter gepolst. Vond het geen probleem en oudste zoon zag dit ook wel zitten. Dus....het werd Soesterberg........

Na een toch wel turbulente autorit, krap zittend op de achterbank (tja, met zijn vijven mag ma in het midden achterin, want ik heb de kortste benen) kwamen we aan in Soesterberg waar we op de parkeerplaats bijna het linkerachterportier kwijtraakte door een flinke rukwind. Dat liep maar net goed af. Het was bar en boos buiten dus ik heb geen foto's van het imposante gebouw gemaakt. We wilden zo snel mogelijk naar binnen. Daar werden we getrakteerd op heel veel informatie over de geschiedenis van krijgsmacht en politie. Ondanks dat het niet zo 'mijn ding' was vond ik het reuze interessant. Jongste zoon had uiteraard de tijd van zijn leven, zijn pa ook en oudste zoon, die bouwkunde studeert op TUDelft keek vooral naar de constructies en ontwerpen van het gebouw zelf. En dochter en ik......maakten foto's ;-)
Daarom nu wat foto's..........

Ik heb nog veel meer foto's, voornamelijk van gevechtsvliegtuigen. Die hingen er heel veel. Aan het plafond. Oudste zoon stelde ons gerust dat die door de bijzondere dakconstructie, niet snel naar beneden zouden kukelen....hihi....

Na dit interessante museumbezoek wilden we de dag natuurlijk afsluiten met een heerlijke maaltijd. We hebben al vele 'keukens' uitgetest en dit keer wilden we een steakrestaurant uitproberen. Het Argentijns restaurant in onze eigen woonplaats was niet open....grrrrr. Onderweg in de auto diverse steakrestaurants in Breda gebeld. Nee hè....alles was vol. Dat kon toch niet waar zijn dat deze gezellige dag bij de Chinees zou eindigen :-) Om een lang verhaal kort te maken.....we zijn in Breda gaan zoeken, zijn 1 van de eerder gebelde restaurants binnen gegaan en kregen toch een tafel. We moesten alleen vòòr een bepaalde tijd weg zijn omdat er een reservering op stond. Eind goed, al goed. Bij Con Fuego hebben we genoten van een stevige maaltijd. Nou ja, de mannen dan. Oudste werkte een steak van 500 gram naar binnen en de andere twee mannen ieder een stuk vlees van 300 gram. Stelletje vreetzakken....lol.....
Het was een mooie dag, deze stormachtige 10 januari 2015!!!!!

Genoeg te vertellen, maar geen tijd om te bloggen

Hoe dat komt?
Tja, mijn pa rolde het ziekenhuis in en nu heb ik iets minder tijd om te 'lummelen'. Ik deel met een bijna obsessieve precisie mijn tijd in (ahum....overdrijven is ook een kunst) en daar zit weinig ruimte om zelf te bloggen of blogs te lezen.
Laat ik bij het begin beginnen......

Het eerste weekend van oktober voelde ik mij niet zo lekker. Dat bleek zich te ontwikkelen tot een fikse kaakholteonsteking die, gelukkig voor mij, niet vast kwam te zitten. Maar die tranende ogen, snotneuzen, blafferig hoesten en koorst waren iets teveel van het goeie dus lag ik een paar dagen geveld op de bank.
Vervolgens kwam mijn pa dus in het ziekenhuis te liggen. Hij heeft copd en had het al een paar dagen vreselijk benauwd. Ik helemaal in een dip, want in mijn toestand kon ik niks voor mijn pa of ma betekenen. Ik was niet van plan om met mijn bacteriehaard bij hen in de buurt te komen. Toen ik een klein beetje was opgeknapt, heb ik mijn taak als steun en toeverlaat snel opgepakt. Maar dat viel een beetje tegen, vandaar dat ik ook rustperiodes in moest plannen die eerste week.
Mijn pa knapte helemaal niet op en vorige week is hij naar een revalidatiekliniek verhuisd.  En daar 'woont' hij nu sinds een week. Ik probeer iedere avond even langs te gaan met mijn ma. Vandaar dat ik dus iets minder tijd heb voor andere dingen.

Mijn pa is sinds gisteren weer een klein beetje op aan het krabbelen. Al is dat betrekkelijk natuurlijk, want het kan evenzogoed zijn dat, als ik vanavond langs ga, hij weer helemaal uitgeput en oververhit in bed ligt. We moeten geduld hebben. Ze proberen hem zover op te lappen dat hij zich thuis weer een beetje kan redden. Moet te doen zijn. Ten minste....als er niks tegen zit. Een longonsteking is 'just around the corner'.....

Wil ik nog meer kwijt?
Jaaaaaa........oudste zoon heeft na 3 jaar universiteit zijn bachelor-diploma uitgereikt gekregen en dat was een leuke dag. Al is hij zo broodnuchter om te zeggen dat zo'n diploma weinig voorstelt. Maar mijn man en ik, beide mavo-klantjes, zijn heel trots op hem!! Hij is inmiddels aan zijn master begonnen en is van plan om er daarna nog 1 te doen. 'Dan pas heb ik basis', zegt ie. Hij is dus nog een paar jaartjes onder de pannen.......
Eenmaal terug van het ceremoniële en borrelgedeelte in Delft, zijn we in onze eigen woonplaats bij de Griek beland.

En deze prachtige foto van dochter moet ik gewoon laten zien. Die maakte ze helemaal zelf. Camera op het statief, timer ingesteld, oud dekbed zonder hoes als ondergrond en haar kittige little red dress.......ik vind deze foto geweldig.

En vooruit....ik heb natuurlijk nog een zoon. Als jullie mijn blog al wat langer volgen weet iedereen dat foto's van hem negen van de tien keer met 'de middelvinger' zijn. Wat vind ik op mijn cameraatje als jongste zoon zich verveelt...........

Die zal het weten als hij ooit trouwt, want ik bewaar al zijn maffe foto's. Dan komt er een avondvullende fotoserie, geprojecteerd op een megagroot scherm met middelvingerfoto's en gekke bekkenfoto's......hihi....ik heb nu al lol.

Oeps...bijna tijd om mijn ma weer op te halen. Snel de borden van dochter en mij afruimen (tussen het geblog door hebben we snel gegeten...alles in ettape's) en een was aanzetten. Hoe laat de jongens thuis zijn weet ik niet en mijn man heeft late dienst. Best wel druk, in je eentje.

ps. Heeft iemand een broer of zus voor mij. ik kan er wel eentje gebruiken. Liefst een aardige...hahahaha....

Grote verrassing!!!

Jaja, het onmogelijke is gebeurd. De kinderen hebben voor een ontzettend leuke verrassing gezorgd, deze Moederdag. Twee jaar geleden schreef ik er al over (klik). Over mijn grootste wens op mijn moederdagverlanglijstje: een mooie foto van mijn driespan. Destijds heb ik tijdens ons tripje Parijs verschillende foto's van hun drieën gemaakt en op de mooiste foto presteerde jongste zoon het om niet één, maar twee middelvingers omhoog te steken (rechtsonder in collage)

Dit jaar had ik wederom 'de foto' op mijn verlanglijst gezet en zie hier....de aanhouder wint. Toen de andere cadeautjes waren uitgepakt, zei oudste zoon ineens dat er nog een cadeautje was maar daar moest ik naar zoeken. Volgens het koud, koud, warm, warm spelletje....wat een klier.
Maar toen ik eindelijk het laatste presentje vond was ik sprakeloos en schoot ik helemaal vol. Een prachtige foto van mijn drie kanjers. Oudste zoon had iedereen 'gemobiliseerd'. Dochter had de camera met de zelfontspanner ingesteld en jongste zoon (van die middelvingers) werkte zowaar een beetje mee wat op zich al een klein wonder is.

En ook al is deze foto misschien niet helemaal perfect belicht, voor mij is ie van onschatbare waarde!!!

Stiekeme Piet

Ook al doen wij niks aan Sinterklaas, ik kon het niet laten. Ik mis het surprise maken (samen met de kids voor school heel wat geknutseld) en ben toch aan de slag gegaan. Andere jaren kocht ik meestal een klein cadeautje wat ik dan samen met een envelop met inhoud inpakte. Dit jaar niet gelukt. Druk, geen inspiratie en die %@&*#-rug. (Ik maak voor woensdag  een afspraak om de uitslag van de röntgenfoto te bespreken)

Op de valreep heb ik kleine, gemakkelijke surprises gemaakt om een envelopje in te verwerken. Voor oudste zoon een weegschaal. Dat is zijn sterrenbeeld. Toevallig kwam ik deze een poosje geleden tegen bij de kringloopkoopjeshal.

Dochter had laatst iets te schielijk wijn gedronken en die was er net zo hard weer uitgekomen. Eigen schuld, dikke bult en niet erg charmant natuurlijk. Ik betwijfel of zoiets nog vaak zal gebeuren....les geleerd. Aangezien ik een klier van een moeder ben, heb ik een wijnfles gevuld met water en een speciaal etiket gemaakt. (Oeps, chateau blijkt zonder x te zijn)

Jongste zoon is een echte gamer. Dat was ook makkelijk te maken. Leeg cd-rom doosje, cover uitprinten en i.p.v. een schijfje, heb ik de envelop er in gestopt.

Heb ik me toch een beetje uit kunnen leven dit jaar. Wat zou ik toch graag traditioneel sinterklaas vieren met lootjes trekken, surprises en gedichten maken. Zit er helaas niet in. Dochter zou nog wel zo gek te krijgen zijn maar het manvolk.......ECHT NIET.......

Rusteloos wachten......

We zijn weer bijna compleet. Zaterdag komt oudste zoon thuis na een vakantie in Turkije van maar liefst 15 dagen. Hij is inmiddels 19 jaar en loopt niet in 7 sloten tegelijk, maar ik blijf bezorgd. Heb mijn kinderen het liefst dicht in de buurt. Al zal ik ze nooit of te nimmer tegenhouden als zij andere plannen hebben!!!!
Zo ook jongste zoon niet, die dit jaar voor het eerst met vrienden op vakantie ging. In Nederland weliswaar, maar  toch.....zijn vriendengroep is nogal een zooitje ongeregeld wat verantwoordelijkheid betreft.

Dit jaar vieren man en ik (en dochter) onze vakantie thuis. Geen stress, geen slapeloze nachten van te voren, geen lange autoreis en helaas ook GEEN ZON. Maar ja, als we naar Frankrijk waren afgereisd, 2 dagen onderweg, hadden we ook bewolking kunnen hebben. Ten minste, de paar keer dat ik het Europese weer meekreeg zat Frankrijk eveneens onder een dik wolkenpak verscholen. Dan is een caravan al snel te klein. En vochtig, wat weer slecht is voor mijn gewrichten. Had ik 2 jaar geleden in Normandië enorm veel last van.

Vorig jaar zijn we voor het laatst geweest. Met zijn viertjes naar het zuiden van Frankrijk. Oudste zoon ging, net als 2 jaar terug, niet mee. Wat een stress dat voor mij gaf, niet normaal. Ik had totaal geen vakantiegevoel en zag duizend beren op de weg. Wat als er met ons iets gebeurd? Hij zit daar moederziel alleen in Nederland. Wat als er met hem iets gebeurd.....
Nu weet ik wel dat een ongeluk overal kan gebeuren en niks zeker is in het leven. Maar dit jaar wilde ik eventjes zonder die stress. En dat is gelukt. Ik heb tot nu toe een heerlijk relaxte vakantie. Jammer genoeg wat weinig ondernomen. Dat lag uiteraard aan het weer (en mijn pijnlijke gewrichten....zucht). We hebben wel verschillende karweitjes van de 'to do-list' kunnen afstrepen en dat geeft veel voldoening.

Alleen een beetje jammer voor dochterlief. Zij mocht mee naar Spanje met een vriendin en haar ouders, maar bleef toch liever thuis. Volgens mij is zij stiekem net zo'n huismus als ik ben. Ik heb niet bepaald reizigersbloed door mijn aderen stromen. Gelukkig voor haar werd ze aangenomen bij de Jumbo supermarkt en kon ze eindelijk die felbegeerde Iphone kopen. Stond hoger op haar wensenlijstje dan een vakantie!!!

Wat de plannen voor volgend jaar zijn weet ik nog niet. Misschien dat we in het voorjaar weer een stedentripje doen. Liefst met zijn allen net als ons geweldige tripje Parijs. Misschien dat manlief en ik net 'voor het seizoen' een paar daagjes pakken. We zien wel. Nu nog even rusteloos wachten tot oudste zoon weer veilig aangekomen is.........

En als ik deze collage zie, dan krijg ik weer even dat mooi-weer gevoel van vorig jaar:

NOG 1 NACHTJE SLAPEN.......

Grote broer erbij, D + N bij mij op schoot

....en dan zijn mijn dochter Daphne en zoon Nils jarig. Voor wie het zich afvraagt: ja, 't is een tweeling. In 1994 geboren, een maand te vroeg,  na een zwangerschap met complicaties. Wat waren ze klein. Nils woog bij de geboorte 1900 gram en Daphne maar 1560 gram. Tot overmaat van ramp viel dat meiske nog af ook...haar laagste gewicht was 1490 gram. En ikzelf.....kwam NA de bevalling op intensive care te liggen. Bleek het HELLP-syndroom te hebben, een ernstige zwangerschapvergiftiging.
Gelukkig knapte ik vrij snel op en mocht na 2 dagen weer naar een gewone afdeling. Daar lag ik dan, net bevallen en mijn kindjes op een andere afdeling in een couveuse. Toen de kraamtranen kwamen brachten die lieve verpleegsters mij gewoon met bed en al naar mijn babietjes toe. Na 2 weken mocht ik naar huis, maar moest de tweeling nog blijven. Op 8 april mocht ik Daphne en Nils eindelijk mee naar huis nemen.

Die twee kleintjes waren bikkels en groeiden goed, Binnen een half jaar was niet meer te zien dat ze prematuur ter wereld gekomen waren. Bij het consultatiebureau bleek dat ze toen al op de gemiddelde groeicurve zaten. Het bewijs op deze schattige foto. Twee bolle koppies....

Die tijd ligt nu dus 17 jaar achter ons en alles is goed gekomen!!! Het zijn twee heerlijke pubers met af en toe een buitje. En dat hoort erbij op die leeftijd. Morgen vieren we het heuglijke feit dat ze weer een jaartje ouder worden. Bescheiden, want het is geen 'speciale' verjaardag. Dat was vorig jaar anders . Alhoewel....toen was er door geen van beiden een Sweet Sixteen gepland en werd het toch een supergezellig, spontaan puberfeest.

Nils en Daphne, 4e en 5e van links. Donker en blond :-)

De enige keer dat we hun verjaardag niet hebben gevierd was toen ze 10 jaar werden. Was mijn 'schuld'. Ik was half januari opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik heel erg ziek was. Mijn dochter vroeg nog: Mam, je bent op onze verjaardag toch wel thuis? Inderdaad, ik was thuis, al moet je niet vragen hoe. Ik mocht op 9 maart, na 8 weken ziekenhuis (2 verschillende ziekenhuizen), op sterven na dood geweest te zijn, 2 operaties later en een blijvende handicap, naar huis. Maar zelfs dat hebben we overwonnen.

Morgen denken we alleen maar aan alle leuke dingen. En die verdrietige dingen........die maken dat we extra genieten van alle, mooie, blije gebeurtenissen zoals de verjaardag van Daphne en Nils.

 Zo....en nu ga ik de slingers ophangen........

Zomaar een zaterdagnacht…

’t Is na twaalven. Ik ben alleen thuis. Oudste zoon is met zijn auto weg, maar heeft zijn scooter eerder die avond, met de sleutel nog in het contact, in de achtertuin geparkeerd. Ik krijg de sleutel er niet uit en kan dus ook zijn slot niet uit de buddy pakken. Poort kan nog niet op slot, want broer en zus zijn met de fiets weg. Ik wil naar bed, manlief heeft zaalvoetbaltoernooi met ‘nabeschouwing’. Dusssss……..stoeien met een scooter.

Tegen half 1. Scooter eindelijk IN de schuur gekregen. (Staat namelijk nog een scooter in die ik met geen mogelijkheid verplaatst krijg) De sensorlamp floept aan. Jongste zoon morrelt aan de achterdeur. Komt strompelend binnen. Heeft vreselijke buikpijn. Deze ma blijft nog maar even beneden hangen. Waar zit de pijn? Moet ik met je naar de dokterspost? Nee, dat hoeft niet.

Kwartier later. Oudste zoon komt langs voordeur binnen. Ik vertrek naar de badkamer. Jongens vertrekken ook naar boven. Voordat ik begin met tanden poetsen, hoor ik iets in de tuin. Licht in de schuur is aan. Verder zie ik niets of niemand. Met kloppend hart naar beneden. Gelukkig een bekende, het is manlief die binnen komt waggelen. Zo zat als een ‘pinneke’. Hij hijst zich naar boven en ploft op bed. De lucht is bijna brandbaar van de alcoholische walmen die hij uitstoot. Aangezien mijn bank niet lekker ligt, ben ik genoodzaakt om er naast te gaan liggen. Hij ligt deels op mijn helft en…grrrrr…..met zijn gezicht mijn kant op. Ik ga maar wat lezen, want eh….stel dat hij misselijk wordt, dan kan ik tenminste vluchten.

Tegen 3 uur (geloof ik, weet het niet meer). Ik ben blijkbaar toch, half zittend, weggedoezeld. Ik word wakker van dochter die ineens paniekerig hijgend in onze slaapkamer staat. Ik voel ook meteen paniek, want ik denk altijd het ergste. Met een snik in haar stem verteld ze dat ze zonder jas naar huis is gekomen en dat ze het f#cking koud heeft. Zij en vriendin hadden de garderobebonnen aan iemand die vriendin kende meegegeven om de jassen te halen en die persoon kwam alsmaar niet opdagen. Na 3 kwartier wachten zijn de ze zonder jas vertrokken.

Rust wedergekeerd, behalve in mijn hoofd. Shit, manlief beweegt……hij moet toch niet kot.....eh….overgeven. Nee, hij zigzagt naar de wc. Kwartier later. Zou dochter de poort op slot gedaan hebben. Ik ga het voor de zekerheid maar even vragen. En……nee hoor, natuurlijk niet. Dus ik midden in de nacht, in mijn pon, naar buiten om de poort op slot gaan doen. Kan ik maar beter zelf doen, want anders vraag ik me constant af of ze de achterdeur weer afgesloten heeft.

Zondagochtend was ik voor 8 uur wakker. Kort nachtje dus. En dan gaat het weer malen….die jas…..waar is die nu. ’t Was haar ‘reserve’-jas. Nog goed te gebruiken voor uitgaan en zo. Nu heeft ze maar 1 jas meer. Wat als daar iets mee gebeurt? Ik ga maar kijken of er nog iets in de uitverkoop hangt en als dochter NIET verder op onderzoek uitgaat en bij Chagall gaat kijken, kan ze hem zelf betalen!!!!! En ik…..ik ga proberen deze dag door te komen. Zal niet meevallen na een onrustige nacht met veel te weinig slaap.