Het enige op mijn bucketlist

Het gebeurt niet snel dat ik de aandrang krijg om er een blogje uit te persen. Het zit eigenlijk helemaal niet meer in mijn systeem. Maar vandaag dacht ik: laat ik mijn grote wens eens op het www gooien voordat iemand in mijn omgeving mijn droom steelt...hihi. Een droomwens die ik al een paar jaar heb, maar waar ik zeker ook nog een paar jaar op moet wachten voordat deze überhaupt werkelijkheid kan gaan worden. Als dat ooit al gaat gebeuren.......

Omdat ik niet zo'n die-hard vakantieganger ben en ik het liefst al mijn dierbaren dichtbij wil hebben, lijkt het mij helemaal geweldig om ooit....tadaaaa........komt ie....mijn wens......een heel groot vakantiehuis te huren, met zwembad, dichtbij zee, op een idyllische locatie en een heerlijk klimaat. En daar met man, kinderen, aanhang en (mocht we daar mee gezegend worden) kleinkinderen een geweldige tijd door te brengen. Veel bbqen, lang buiten keuvelen en vooral genieten van elkaar. Bijvoorbeeld hier.....

(afebeelding van internet)

Volgens mij heb ik dit zelfs nog nooit met man en kinderen gedeeld. Bang dat zij het helemaal niet leuk zouden vinden. Ach, we zien wel of mijn droom ooit uit gaat komen. Voorlopig gaan mijn man en ik af en toe een paar daagjes (is lang genoeg) alleen weg en trekken de kinderen ieder zelf hun plan. Oudste gaat weer naar Verweggistan (Azie), jongste zoon naar Marbella en dochter heeft (nog) niks gepland, want heeft zich op extra werken gestort deze zomer. Zij hoopt er nog een studie aan te plakken nu zij haar HBO-diploma in de pocket heeft.

Hoe het verder mij mij gaat?

Tja....weer iets meer beperking. Vorig jaar lang last gehad van een ontsteking in mijn knie. Na wat gedokter blijkt dat ik slijtage heb aan het kraakbeen. Helaas is een knieprothese geen optie. Ik heb namelijk een afwijkende vorm bot (niet door slijtage.....bot was helemaal intact) en daarom kan er geen knieprothese geplaatst worden....zucht.

Dus ik hobbel (letterlijk) verder en geniet van alles wat ik nog wel kan. Geniet van koffiemomentjes, lunches en etentjes en probeer op gewicht te blijven......

Oeps, dat laatste floepte er zomaar uit ;-)

Oh ja....en ik heb inmiddels een hele mooie badkamer. Heeft ook heel lang op mijn wensenlijst gestaan en het is eindelijk gelukt. Zo blij mee.....

Op de onderste foto zitten de steuntjes er nog in. Inmiddels verwijderd, want dat douchte makkelijker....whoehahahaha. 

Ik ga weer maar een rondje wandelen, want zitten op een gewone stoel is pijnlijk voor mijn knie. Beweging is altijd beter!! Doei blogbuurtjes en wie weet tot snel weer hier in blogland! Dikke kus.

Een familieuitje op 10 januari!

Het was een stormachtige dag, zaterdag 10 januari 2015, maar wat heb ik genoten. In 2014 vierde ik op deze dag mijn mijlpaalverjaardag (klik) en dat was zo'n perfecte dag, dat ik bang was dat het dit jaar alleen maar tegen kon vallen. Daarom gooide ik het over een andere boeg en plande een gezinsuitje met manlief en onze drie kinderen. Wij zijn sowieso bijna nooit meer compleet en dan ook nog eens met zijn vijfjes op stap is extra bijzonder voor deze sentimentele dwaas (bedoel ik mijzelf mee uiteraard)

Tijdens de kerstlunch gooide ik het eerste ideetje in 'de groep': James Bond tentoonstelling in de kunsthal Rotterdam. Helaas werd dit plan niet met veel enthousiasme ontvangen. 'Hebben jullie dan ideetjes?', vroeg ik meteen. Alleen jongste zoon had zijn antwoord klaar. Hij wilde wel naar het Nationaal Militair Museum in Soesterberg. Uhhh.....dat moest even bezinken. Er werden ook uitstapjes naar Gent of Brussel voorgesteld. Dat is heel leuk als het een beetje fatsoenlijk weer is. Helaas waren die vooruitzichten niet perfect.
Het idee van dat museum begon een beetje te groeien. Ik had op hun website gekeken en ook meegekregen dat het in de Kerstvakantie op een gegeven moment zo druk was dat de deur dicht ging. Alleen naar binnen als er iemand naar buiten ging. Dit maakte dat mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Dochter gepolst. Vond het geen probleem en oudste zoon zag dit ook wel zitten. Dus....het werd Soesterberg........

Na een toch wel turbulente autorit, krap zittend op de achterbank (tja, met zijn vijven mag ma in het midden achterin, want ik heb de kortste benen) kwamen we aan in Soesterberg waar we op de parkeerplaats bijna het linkerachterportier kwijtraakte door een flinke rukwind. Dat liep maar net goed af. Het was bar en boos buiten dus ik heb geen foto's van het imposante gebouw gemaakt. We wilden zo snel mogelijk naar binnen. Daar werden we getrakteerd op heel veel informatie over de geschiedenis van krijgsmacht en politie. Ondanks dat het niet zo 'mijn ding' was vond ik het reuze interessant. Jongste zoon had uiteraard de tijd van zijn leven, zijn pa ook en oudste zoon, die bouwkunde studeert op TUDelft keek vooral naar de constructies en ontwerpen van het gebouw zelf. En dochter en ik......maakten foto's ;-)
Daarom nu wat foto's..........

Ik heb nog veel meer foto's, voornamelijk van gevechtsvliegtuigen. Die hingen er heel veel. Aan het plafond. Oudste zoon stelde ons gerust dat die door de bijzondere dakconstructie, niet snel naar beneden zouden kukelen....hihi....

Na dit interessante museumbezoek wilden we de dag natuurlijk afsluiten met een heerlijke maaltijd. We hebben al vele 'keukens' uitgetest en dit keer wilden we een steakrestaurant uitproberen. Het Argentijns restaurant in onze eigen woonplaats was niet open....grrrrr. Onderweg in de auto diverse steakrestaurants in Breda gebeld. Nee hè....alles was vol. Dat kon toch niet waar zijn dat deze gezellige dag bij de Chinees zou eindigen :-) Om een lang verhaal kort te maken.....we zijn in Breda gaan zoeken, zijn 1 van de eerder gebelde restaurants binnen gegaan en kregen toch een tafel. We moesten alleen vòòr een bepaalde tijd weg zijn omdat er een reservering op stond. Eind goed, al goed. Bij Con Fuego hebben we genoten van een stevige maaltijd. Nou ja, de mannen dan. Oudste werkte een steak van 500 gram naar binnen en de andere twee mannen ieder een stuk vlees van 300 gram. Stelletje vreetzakken....lol.....
Het was een mooie dag, deze stormachtige 10 januari 2015!!!!!

Tien jaar naar uitgekeken!!!

Eindelijk, eindelijk, na 10 jaar wachten de herkansing van een 'mijlpaal'-verjaardag. Klinkt misschien een beetje vreemd voor de meeste van jullie, maar voor mij was dit heeeeel erg belangrijk.
De uitdrukking 'het leven begint bij 40' ging voor mij 10 jaar geleden namelijk niet op. Mijn leven stond toen een beetje stil en startte tergend langzaam weer op na 8 weken ziekenhuis. Dat is allemaal terug te lezen op mijn andere blog, About Sjonke

Dit jaar vierde ik, op 10 januari, mijn 50e verjaardag. Ik heb werkelijk heel de dag lopen glunderen en glimmen. En mijn dierbaren hebben me echt weten te verrassen. Ten eerste met een heuse Sarah-pop. Zoals ik mijn kinderen ken, had ik eigenlijk niet verwacht dat ze het voor elkaar zouden krijgen. Maar oudste zoon nam het heft in handen, zocht contact met mijn creatieve 'zussie'-vriendin Natasja en kocht de materialen. Hij heeft zelfs kleren uit mijn kast geplukt en dat heb ik helemaal niet in de gaten gehad. Terwijl ik het normaal altijd doorheb als er iemand aan mijn spullen heeft gezeten. Mijn dochter heeft samen met Natasja een prachtige pop in elkaar geknutseld en de jongens hebben die 's nachts opgehaald (moest wel heel laat, want ik ben een nachtbraker en de jongens slapen liever uit dan heel vroeg een Sarah ophalen)
Dus toen ik 's ochtends beneden kwam en eerst gefeliciteerd werd door mijn man, trok hij de gordijnen open en kwam verrassing nummer 1 tevoorschijn......

Omdat ik taarten bij Hema had besteld en ik meteen ook wat lekkers op mijn werk wilde afgeven, ging ik met mijn man mee richting stad. Helaas lukte het me niet om ongezien de lekkernijen in het keukentje te zetten, want ik moest ook mijn verlofaanvraag voor de zomervakantie inleveren. Van alle kanten werd ik bestormd door collega's die mij feliciteerden en......stiekem genoot ik enorm van deze aandacht ;-)

's Middags werd ik door man en kinderen getrakteerd op een overheerlijke lunch. Voordat ik mijn bordje met garnalenkroketjes voor mijn neus kreeg, kwam verrassing nummer 2, van manlief Peter deze keer........

Ik, die nog nooit heeft gevlogen, krijg een rondvlucht in een klein vliegtuigje!! Ik heb altijd heel stoer geroepen dat ik dat wel een mooi cadeau voor mijn 50e verjaardag zou vinden. Be careful what you wish for, want het gaat nu echt gebeuren. Sjonke gaat de lucht in. Alleen jammer dat het vliegtuigje niet groot genoeg is voor ons vijven........ Maar als dat vliegen mij bevalt gaan we gewoon een keer gezellig met 'the plane' naar Berlijn, Praag, Barcelona of Rome (wishlist)

Verrassing nummer 3 was dat mijn pa zich goed genoeg voelde om op mijn verjaardag te komen. Vorig jaar lag hij op mijn verjaardag in het ziekenhuis. En met zijn laatste opname en revalidatie (van oktober tot en met december) nog in mijn achterhoofd, kon het twee kanten opgaan. Of wij met de taart naar hun, of ik haalde pa en ma op om naar mij te gaan.......

Gelukkig het laatste. Zien jullie het ook, dat ik heel erg op mijn pa lijk. Vooral op deze foto. Ik heb gewoon dezelfde neus. Had eigenlijk liever de neus van mijn ma gehad....is niet zo groot......

Vergeet ik bijna het cadeau dat ik van mijn kinderen kreeg te laten zien. Van de iphone die ik van pa en ma kreeg heb ik nog niet eens een foto gemaakt.......da's de leeftijd denk ik....lol......

De pot staat inmiddels op zijn plekje voor het raam en de iphone is al in gebruik ;-)

De avond had ik zelf gepland. Niks spectaculairs, want daar hou ik helemaal niet van. Gewoon een gezellige avond met mijn vriendinnen. Ik heb genoten en kijk terug op een fantastisch mooie, warme (en laat de zon nu ook heel de dag geschenen te hebben), liefdevolle 50e verjaardag. Eentje met een gouden randje!!!!

Ik ben gezegend met al deze lieve mensen om mijn heen. Bedankt allemaal voor deze geweldig dag xxx

Een marathon van ruim twee maanden.....

.....en de finish niet gehaald.....
Het is toch ook wat. Het einde van de marathon is in zicht en ik ben net voor de eindstreep door mijn knieën gezakt. Weer geveld door 1 of ander virus. Hoesten, proesten en een pijnlijk lijf. Maar wat bedoel ik nu met die duurloop???
Dat zit zo....
Mijn pa kwam op 10 oktober in het ziekenhuis terecht. Daarna volgde het revalidatiecentrum. Vele avonden tufte ik met mijn ma richting de revalidatie om mijn pa te bezoeken. Alleen als ik moest werken of een (soms leuke) verplichting had, werd er een andere chauffeur opgetrommeld (Dank je Fons, Jeanne en Erica). Soms werd het een hele dag, want mijn ouders wilde mij er graag bij hebben als er patiëntgesprekken waren. Vorige week nog, haalde ik mijn pa op om even mee naar huis te gaan. De ergo-therapeute kwam kijken of er aanpassingen nodig waren in huis. Het was een vermoeiende dag voor mijn pa, maar de andere dag was hij weer zoveel vooruit gegaan. Ongelooflijk. En dan nu het goeie nieuws....hij mag morgen naar huis!!!!!! En net twee dagen (gisteren ziek uit mijn werk gekomen) voor dit heugelijke bericht heeft mijn toch al niet zo fitte lijf het begeven. Ik baal, want mijn kerstboom staat nu ook errug kaal te wezen :-(  Dus nu even weinig tot niks doen. Tot overmaat van ramp mis ik vandaag een leuk avondje op het werk. Helaas, het is niet anders.......al heb ik daar vorige week nog ontzettend lol om gehad omdat ik mij in een CSI-overall had gehesen.

Het is niet alleen kommer en kwel. Ik heb pasgeleden weer iets gewonnen op facebook. Zoooooo leuk!!! Een kerstmandje van Atelier Sezoentje en ik heb vandaag ook haar blog gevonden (klik) Het was een waar feest om alles uit te pakken. Ik heb het daarna zo goed mogelijk, naar haar voorbeeld, weer in het mandje gelegd. Het geurkaarsje brengt een echte kerstsfeer in huis en dat is wel nodig met die kale boom....hihi.....
Nogmaals heel erg bedankt Sonja!!!

Zelf ben ik ook nog aan het knutselen geslagen. Blij dat ik deze krans/lijst dinsdag al af had. Ik had zoiets gezien op Pinterest en het leek mij niet zo moeilijk om te maken.....

Hij hangt trouwens aan mijn voordeur, maar dat was niet mooi voor de foto. Ik heb namelijk een monsterlijk lelijke voordeur. (Wensenlijstje!) Het kleine kransje was kant en klaar hoor......heb ik zelf niks aan geknutseld.

Oh ja....ik was ook nog bij de kringloop en vond daar een keigave bestekbak. Van het schilderij wilde ik de lijst gebruiken voor bovenstaand, maar ik kreeg van beide zonen commentaar daarover. Oudste wilde het schilderij zelfs mee naar Delft nemen om het te redden...lol..... en ze zeuren altijd zo over mijn 'ouwe troep'.

En in de spirit van 'less is more' denk ik dat ik aan mijn dienblad op de salontafel niks meer doe ;-)

Op kamers

Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar het is nu eindelijk een feit....oudste zoon zit op kamers. Vanaf dag 1 van zijn studie, ruim 3 jaar geleden, 'dreigde' hij er mee. Ik zag het toen nog niet zo zitten. En met een hele gunstige treinverbinding deed hij ook niet veel moeite. Zeg maar gerust: GEEN moeite. Het was natuurlijk wel makkelijk om na een lange dag studeren lekker thuis je benen onder tafel te kunnen schuiven voor een voedzame maaltijd. Dat tijdperk is nu voorbij en ik moet zeggen dat we er allemaal aan toe waren. Niet dat mijn oudste zoon een lastpak is hoor. Integendeel. Maar tig keer per week vanaf half 7 gerommel in huis omdat hij zo vroeg weg moest was geen pretje. Vooral niet als je net als ik (en hij ook) geen ochtendmens bent. Nu kan hij voortaan ruim een uur langer op bed blijven liggen en eh....ik word ook niet meer zo vroeg wakker ;-)

Hij heeft er nog maar 1 nachtje geslapen en vandaag komt ie weer naar huis. Het was de bedoeling om maandag al te gaan, maar alles was nog niet klaar. Vorige week was mijn man meegegaan naar Delft om inkopen te doen en de boel in elkaar te zetten. Had netjes zijn boormachine meegenomen en.........de boortjes thuisgelaten. Tja, dan is het lastig gaatjes boren. Gisteren het karwei afgemaakt.

Delft heeft er officieel een nieuwe inwoner bij.
Ik ben trouwens benieuwd hoe hij zich gaat redden, want thuis is hij nogal gemakzuchtig. Ik hoop maar dat ie wat culinaire trucjes van zijn huisgenoten oppikt en zich niet meteen een ongezonde levensstijl aanmeet. Ik zal eens op zoek gaan naar een studentenkookboek. (tips zijn welkom!!)

Grappig dat ik gisteren een berichtje op mijn iPad kreeg of hij dat dekbedgedoe moest open knippen. Ik snapte eerst niet wat hij bedoelde. Uiteindelijk kwam ik erachter. Het overtrek was niet over de hele lengte open aan de onderkant en dat was meneer niet gewend. Na mijn instructies is het toch gelukt om het dekbed in de overtrek te krijgen....lol.....

Nu maar hopen dat onze andere kamerbewoner (mijn pa in de revalidatiekliniek) snel naar huis kan. Dan kom ik wat ruimer in mijn tijd te zitten en kan ik een keertje in Delft gaan kijken. Ben best wel  nieuwsgierig naar het nieuwe 'thuis' van mijn eerstgeborene........

Genoeg te vertellen, maar geen tijd om te bloggen

Hoe dat komt?
Tja, mijn pa rolde het ziekenhuis in en nu heb ik iets minder tijd om te 'lummelen'. Ik deel met een bijna obsessieve precisie mijn tijd in (ahum....overdrijven is ook een kunst) en daar zit weinig ruimte om zelf te bloggen of blogs te lezen.
Laat ik bij het begin beginnen......

Het eerste weekend van oktober voelde ik mij niet zo lekker. Dat bleek zich te ontwikkelen tot een fikse kaakholteonsteking die, gelukkig voor mij, niet vast kwam te zitten. Maar die tranende ogen, snotneuzen, blafferig hoesten en koorst waren iets teveel van het goeie dus lag ik een paar dagen geveld op de bank.
Vervolgens kwam mijn pa dus in het ziekenhuis te liggen. Hij heeft copd en had het al een paar dagen vreselijk benauwd. Ik helemaal in een dip, want in mijn toestand kon ik niks voor mijn pa of ma betekenen. Ik was niet van plan om met mijn bacteriehaard bij hen in de buurt te komen. Toen ik een klein beetje was opgeknapt, heb ik mijn taak als steun en toeverlaat snel opgepakt. Maar dat viel een beetje tegen, vandaar dat ik ook rustperiodes in moest plannen die eerste week.
Mijn pa knapte helemaal niet op en vorige week is hij naar een revalidatiekliniek verhuisd.  En daar 'woont' hij nu sinds een week. Ik probeer iedere avond even langs te gaan met mijn ma. Vandaar dat ik dus iets minder tijd heb voor andere dingen.

Mijn pa is sinds gisteren weer een klein beetje op aan het krabbelen. Al is dat betrekkelijk natuurlijk, want het kan evenzogoed zijn dat, als ik vanavond langs ga, hij weer helemaal uitgeput en oververhit in bed ligt. We moeten geduld hebben. Ze proberen hem zover op te lappen dat hij zich thuis weer een beetje kan redden. Moet te doen zijn. Ten minste....als er niks tegen zit. Een longonsteking is 'just around the corner'.....

Wil ik nog meer kwijt?
Jaaaaaa........oudste zoon heeft na 3 jaar universiteit zijn bachelor-diploma uitgereikt gekregen en dat was een leuke dag. Al is hij zo broodnuchter om te zeggen dat zo'n diploma weinig voorstelt. Maar mijn man en ik, beide mavo-klantjes, zijn heel trots op hem!! Hij is inmiddels aan zijn master begonnen en is van plan om er daarna nog 1 te doen. 'Dan pas heb ik basis', zegt ie. Hij is dus nog een paar jaartjes onder de pannen.......
Eenmaal terug van het ceremoniële en borrelgedeelte in Delft, zijn we in onze eigen woonplaats bij de Griek beland.

En deze prachtige foto van dochter moet ik gewoon laten zien. Die maakte ze helemaal zelf. Camera op het statief, timer ingesteld, oud dekbed zonder hoes als ondergrond en haar kittige little red dress.......ik vind deze foto geweldig.

En vooruit....ik heb natuurlijk nog een zoon. Als jullie mijn blog al wat langer volgen weet iedereen dat foto's van hem negen van de tien keer met 'de middelvinger' zijn. Wat vind ik op mijn cameraatje als jongste zoon zich verveelt...........

Die zal het weten als hij ooit trouwt, want ik bewaar al zijn maffe foto's. Dan komt er een avondvullende fotoserie, geprojecteerd op een megagroot scherm met middelvingerfoto's en gekke bekkenfoto's......hihi....ik heb nu al lol.

Oeps...bijna tijd om mijn ma weer op te halen. Snel de borden van dochter en mij afruimen (tussen het geblog door hebben we snel gegeten...alles in ettape's) en een was aanzetten. Hoe laat de jongens thuis zijn weet ik niet en mijn man heeft late dienst. Best wel druk, in je eentje.

ps. Heeft iemand een broer of zus voor mij. ik kan er wel eentje gebruiken. Liefst een aardige...hahahaha....

Heerlijke herinneringen

Wat kan ik toch genieten van een nostalgische bui. Vandaag verdwaalde ik op Pinterest en kwam de leukste dingen van vroeger tegen. Met stip op nummer 1: ROLSCHAATSEN. Jeweetwel, die verstelbare met die rode bandjes. Je kon er jaren mee doen, want ze groeiden mee.

En ik kon hard op die dingen, dat wil je niet weten. Overal bang voor (klimrek, zwemmen en zo), maar op rolschaatsen was ik onbevreesd. Gingen we met een groepje naar een stil geasfalteerd straatje en racen maar. Dat waren nog eens tijden.

Wat kwam ik nog meer tegen. Nou....deze dus.....

Ik had precies zo'n zelfde doos en als ik goed zoek weet ik bijna zeker dat ik hem terugvind op mijn zolder, want alles is mee verhuisd toen ik trouwde. De mooiste spiraalfiguren kon je hier mee maken. Ik was daar uren zoet mee.

Wat ik ook nog steeds heb is het kastje op deze foto. Waar die pop op ligt.....

Het is ooit in de schuur beland omdat ik wat mee wilde doen, maar helaas is dat nooit gebeurd. Weggooien kan ik niet. Misschien haal ik het weer naar binnen. Laat ik het goed droog worden en maak ik er nog wat van ;-)


Begin deze maand ook al zoveel plezier gehad met oude foto's kijken. Ik heb er een heleboel gedigitaliseerd. Grappig zijn de foto's door de jaren heen met mijn neef Peter. We schelen precies 50 weken in leeftijd........

Op de onderste foto was mijn haar heel ingenieus opgestoken. Ik kan me nog herinneren dat dat best een karwei was bij de kapper. Op de achtergrond zie je nog net een bruidspaar. Dat zijn mijn oom en tante, het was hun trouwdag. De foto's zijn gemaakt in een park waar ik nu op uitkijk als ik op mijn werk ben.

En wat dacht je hiervan. Samen met twee nichtjes op het 40-jarig huwelijksfeest van mijn opa en oma.

Zoveel geweldige herinneringen en hier was ik nog maar 6 jaar.

Om het plaatje compleet te maken plaats ik meteen de trouwfoto van mijn opa en oma en eentje die gemaakt is toen 1 van hun zonen trouwde.

Ik vind het geweldig. Die foto's zijn voor mij van onschatbare waarde. Daarom voel ik mij een stuk geruster nu ik er een hoop gescand heb. Ik kan nog uren doorgaan, maar dan wordt mijn blogje zo lang. Bewaar ik voor een volgende keer.

Da's nu wel duidelijk....

.....dat ik echt geen producten met lactose moet eten. Man oh man, wat ben ik moe vandaag en ik weet waarom. We hadden nog wat lekkere kaasjes over van gisteren (weer een jaartje ouder geworden) en die smeerde ik kwistig op mijn lunchbroodje. De ene helft met mascarpone, de andere helft met notenkaas. En dan gaat het dus mis. Vage hoofdpijn, beetje misselijk, lichtelijk depri en vreselijk moe. Ik zou na ruim een jaar met de wetenschap dat ik intolerant ben voor lactose toch beter moeten weten. Nou ja...lesson learned en hopelijk gaat het morgen beter.

Het waren sowieso weer vermoeiende dagen, want mijn pa kwam voor de tweede keer binnen 2 weken in het ziekenhuis te liggen. Toen hij op oudjaarsdag naar huis mocht, kreeg hij diezelfde avond last van een buikgriep. Waarschijnlijk hebben toen de medicijnen niet echt zijn werk kunnen doen (te snel weer eruit) en afgelopen woensdag kreeg hij het weer benauwd. Niet zo erg als de eerste keer, maar de dokter achtte het verstandig dat ie toch naar het ziekenhuis ging. Dat betekende voor mij dat mijn pa voor de allereerste keer in mijn 49-jarig leventje niet op mijn verjaardag was. Maar ik heb donderdag een groot stuk rijstevlaai naar het ziekenhuis gebracht ;-) , want hij knapte gelukkig heel snel op. En vandaag.......mocht hij weer naar huis. Heb ik nog snel wat lekkers bij elkaar geraapt zodat hij en mijn ma nog een after-party konden houden....hihi.

Ondanks alles heb ik toch weer een geweldige verjaardag gehad. Woensdag, na mijn werk, kreeg ik mijn eerste cadeautje van dochterlief. Ik werd getrakteerd op een lunch. Echt gezellig. Gelukkig waren we al thuis toen mijn ma belde......zie hierboven....

Donderdagavond kwamen mijn vriendinnen op visite en dat werd weer een hilarische bende. Net als vorig jaar hebben we vreselijk gelachen en ik hoop dat ik nog vele verjaardagen mag vieren met deze lieverds. Zij en mijn gezin hebben me weer verwend, maar hun gezelschap was het mooiste cadeau!!!!

Van dochter Daphne kreeg ik ook nog roosjes die ik wel heel erg snoezig vind staan op mijn voormalig kerstplateau......zo kan ik het nog even laten staan, want opruimen is niet mijn sterkste kant.

HELLUP.....mijn neus groeit......

Maar voordat ik met mijn eerste onzinverhaal van 2013 begin, eerst even dit.......

afbeelding van www

Laten we er met zijn allen een mooi jaar van maken en vooral heel veel genieten ondanks de crisis!!! 

Het laatste stukje van 2012 werd toch net even wat drukker dan de bedoeling was. Na een paar heerlijke Kerstdagen werd mijn pa donderdags ineens met spoed in het ziekenhuis opgenomen.  Hij heeft copd en kreeg een vreselijke benauwdheidsaanval. Gelukkig sloegen de medicijnen snel aan, maar hij mocht pas na het weekend weer naar huis. Aangezien mijn ma geen rijbewijs heeft, was ik de taxichauffeur. En da's helemaal niet erg. Ik doe het met liefde en plezier. Dan heb je alleen wat minder tijd om onzinverhaaltjes op blogger te schrijven en dat overleef ik wel ;-)

Maar hier ben ik dan. Met mijn groter gegroeide neus. En het is niet eens een gevalletje 'Pinokkio liegt'. Was de oplossing maar zo simpel. Ik zou voortaan alleen maar de keiharde waarheid vertellen. Zelfs geen leugentjes om bestwil meer. Hoe ziet dat er over zo'n 30 jaar uit? Want het is een bekend gegeven dat je neus EN oren je hele leven blijven groeien. Bof ik nog dat ik geboren ben met hele, kleine bescheiden oortjes. Daar hoef ik me voorlopig niet druk om te maken. Maar die grote gok. Tjonge, ik moet wel 100 foto's maken voordat ik er 1 heb waar die neus niet het hele beeld vult. Aan de andere kant.....soms zie je van die omgebouwde types met een heel klein neusje en dan kloppen de verhoudingen toch ook niet meer. Lijken het net mislukte barbiepoppen. Die zijn iets teveel doorgeslagen bij de plastisch chirurg.

Dan maar een iets groter reukorgaan. Het viel me gewoon op toen ik afgelopen week oude foto's aan het digitaliseren was. Ik kwam een portretfoto tegen van zo'n 30 jaar geleden en daar was mijn neus toch echt een stukske kleiner. Ik zeur er wel over, maar lijd er niet onder hoor!!! Om dit te bewijzen plaats ik gewoon de vergelijkingsfoto, dan weten jullie dat je je om mij geen zorgen hoeft te maken..........

En......lijk ik er nog op????

Een gouden paar

Vandaag, woensdag 31 oktober 2012, zijn mijn pa en ma 50 jaar getrouwd!!

Al 50 jaar lief en leed. Bijzonder in deze tijden. Het feestje houden we bescheiden, maar gisteren heb ik alvast de voordeur versierd en slingers opgehangen. Ook nog een verhaal......

Ik wilde ze verrassen, maar mijn ouders wonen in een galerijflat. Ik heb dus een sleutel nodig om op die galerij te komen. Ben ik er bijna, kom ik er achter dat ik mijn sleutels (ik heb er ook 1 van hun) in mijn andere jas heb laten zitten. Toen heb ik maar aangebeld. Misschien ook beter, want je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Ze zouden zich een hoedje schrikken van het gerommel en gestommel bij de voordeur......hihi....

Toch heb ik mijn pa en ma weten te verrassen met iets waar ik in het diepste geheim aan heb gewerkt. Nou ja, ik moest het telkens verstoppen, want ze komen regelmatig aangewaaid ;-)
Ik ben niet zo heel erg creatief, maar heb toch iets in elkaar weten te flansen en ze vonden het heel erg leuk. Waarom ik dat gisteren al heb gegeven?? Ik wilde gewoon de eerste zijn met mijn zelfgemaakte cadeautje.........

Lieve pa en ma, Van Harte Gefeliciteerd met jullie 50-jarig Huwelijksjubileum!!! Dikke knuffels en kusjes van ons allemaal!!

14 oktober 2012

Feest, versiering, volle koelkast, stapels chips. Bakken bier en appeltaarten in de schuur om koel te houden (geen foto, het regende te hard afgelopen zaterdag)) Het was feest afgelopen weekend. Oudste zoon werd 21 jaar en daarmee werd ie ook verstandig. Hij verdeelde zijn mega-grote vriendenclub over twee avonden. Dat kon onze huiskamer tenminste aan. Zaterdag rolde de laatste pas tegen 4 uur naar buiten. Zondag was het feest gelukkig iets vroeger afgelopen. Het was een vermoeiend, maar heel gezellig weekend.

Helaas weer (bijna) geen foto's gemaakt. Al wil ik die leuke van hem samen met opa en oma (mijn ouders) even delen.........

Ongelooflijk. Die 21 jaar zijn voorbij gevlogen. Het voelt nog zo kort geleden dat ik dat kleine prulleke voor het eerst in mijn armen hield. 47 centimeter en 2300 gram. Een kleintje dus. Maar daar is nu niks meer van te zien ;-) Ach...gelukkig heb ik veel foto's van dat kleine menneke, zodat deze ma nog vaak kan mijmeren over zijn jonge jaren.........

En toen....ging het licht uit.

Ik had eigenlijk willen beginnen met een kwinkslag. Dat bovenstaande titel niks met mijn lichamelijke of geestelijke toestand van doen heeft. Dat gewoon letterlijk het licht uitging. Helaas schijnt mijn lichtje ook niet zo helder op dit moment.
Maar eerst het begin......

Afgelopen maandag werkte ik, net als vrijdag en zaterdag, op de voor mij dichtstbijzijnde bieb-vestiging. Het was mega, mega, mega-druk en ik overdrijf nu een keertje niet. Omdat dit filiaal tijdens de vakantie 3 weken gesloten was, waren er heel, heel, heel veel boeken met 13 augustus als terugbezorgdatum. De basisscholen in onze regio begonnen weer en ja hoor........ALLE 13-AUGUSTUSBOEKEN werden deze maandag ingeleverd. Gelukkig was er een opruimhulp ingeschakeld anders waren mijn collega Lisette en ik bedolven onder de grote stapels boeken die terug kwamen. We hadden de taken verdeeld en bleven op onze post. Elsa ruimde op, Lisette leende uit en ik nam de boeken in en sorteerde ze. Het duurde een hele tijd voordat de bodem van de inleverbak tevoorschijn kwam. Was ik bijna klaar, kwam er weer een lading van 15 boeken keer 2. Na stug doorwerken met het verstand op nul (ook wel eens lekker) had ik het op een gegeven moment voor elkaar. De bak was leeg en het sorteren kon beginnen. En toen........ging dus het licht uit.

 afbeelding www

Niet alleen het licht, de computerschermen ook op zwart. Ik dacht eerst nog dat er een stop was gesprongen, maar Lisette had meteen door dat het 'groter' was. We keken richting winkelcentrum en daar brandde ook geen licht meer......zucht. Wat nu? Allerlei scenario's kwamen voorbij. Met elektrische schuifdeuren zagen we het al gebeuren dat we een hele avond in de bieb moesten blijven. We konden niet bellen en zelfs de mobiele telefoons gaven geen sjoege. Al kwam de sms van mijn dochter wel binnen. Die was alleen thuis, maar gelukkig niet in paniek geraakt. Na zo'n 40 minuten was de stroomstoring voorbij. We kregen alleen ons bibliotheeksysteem niet meer aan de praat. Inmiddels was de inleverbak weer goed gevuld. Dat moest wachten tot de volgende dag en andere collega's. Alles wat wel verwerkt was hebben we opgeruimd.

En toen kwam dinsdag. Een heerlijke dinsdag. Na de fysio ging ik met wandelvriendin Carla richting stad om een terrasje te pakken. Dat was haar verjaardagscadeautje van mij. Het was wel bloedverziekend heet, maar in een lagere versnelling was het goed te doen en hartstikke gezellig. Zelfs de terugtocht viel niet tegen.
's Middags pakte ik de fiets en ging met dochter naar de woonboulevard. Poeh poeh, wat een eind fietsen zeg. Was zeer vermoeiend. Vond dochter ook, dus het lag niet aan mij. Een paar boodschapjes gedaan waaronder een vliegenkap. En die kwam 's avonds weer van pas toen we voor de derde keer dit jaar gingen barbecueën. (En da's toevallig wel 3 keer meer dan vorig jaar.) Eindelijk waren we compleet. Alledrie de kids waren erbij. Eventjes dan, want oudste kwam laat thuis en jongste moest gaan werken.

In het echt zijn mijn kids niet gespikkeld hoor. Dit is voor hun privacy....whoooaaaaahahaha........
On top of all that heb ik 's avonds mijn Mount Everest der strijkbergen nog weggewerkt. Daarna was ik wel een beetje moe......

Is het al weer woensdag?? Time flies....you know!!! Deze woensdagochtend moest ik werken. Effe wennen, want het is volgens mijn nieuwe rooster. Toen ik 's ochtends naar de wc ging, merkte ik het al. Het voelde niet zoals anders. Het leek op ......ja hoor.....blaasontsteking. Ik ben gaan werken, ik heb het volgehouden en ik heb zo ongeveer 15 keer gebruik gemaakt van de sanitaire voorzieningen. Eenmaal thuis moest ik genoeg zien te produceren om bij de assistente van de huisarts na te laten kijken. En dat lukte alsmaar niet. Met 3 druppels doe je niet veel. Eindelijk, na vele glazen vocht kreeg ik het voor elkaar. Meteen op de fiets. Ik haalde net het toilet bij de wachtkamer.....Het is weer een fikse ontsteking. Durfde niet naar de apotheek. Daar is nl. geen pleeke. De assistente heeft er voor gezorgd dat de medicijnen thuisgebracht werden zodat ik meteen met de kuur kon beginnen.

Was ik heel erg blij om, maar man oh man, wat heb ik al veel zweetdruppeltjes gelaten op mijn toiletje. Hopelijk verstoort het mijn nachtrust niet, want dat gaat nu een stuk beter met die homeopatische tabletten. Nu nog de verkoudheid van manlief overnemen (zit er dik in dat dat gaat gebeuren) en je kunt me opvegen.....

Back to the ninetees

Afgelopen week kreeg ik ineens een flashback. Ik zag iets in de krant staan over eclipsbrilletjes, omdat de planeet Venus voor de zon zou verschijnen en in gedachten was ik terug naar 1999. Om precies te zijn 12 augustus, 1999. De dag van de zonsverduistering.

Wij waren destijds op vakantie in het Belgische Rekem en op die bewuste woensdag maakten we een uitstapje naar Maastricht. Met de boot naar de mergelgrotten in de St. Pietersberg. We stonden voor een lastige keus. Het was heel de dag al bewolkt en niet zeker of we iets van de eclips zouden kunnen zien. Precies rond die tijd was er een rondleiding in de grotten. Voor de volgende rondleiding moesten we anderhalf uur wachten. Jonge kinderen en wachten is een ware beproeving dus we kozen ervoor om de grotten in te gaan. Was heel erg indrukwekkend, vooral toen de gids even de bocht omging met de lamp. Letterlijk en figuurlijk aardedonker. Dat was onze eigen verduistering...hihi. Achteraf was de bewolking toch verdwenen zodat de zonsverduistering wel te zien was. Helaas, pindakaas, dat maak ik in mijn leven niet meer mee.

Terug met de boot doken we Maastricht in. Prachtige stad. Het overbekende Vrijthof was overvol. Van daaruit waren ook opnamen gemaakt voor het journaal en mijn razende reporters waren erbij........

We maakten nog een zeer angstig moment mee op het Vrijthof. We liepen tussen de terrassen op zoek naar een vrij plekje. Viel nog niet mee met die drukte, maar ineens was daar een leeg tafeltje, groot genoeg voor ons vijfjes. We wurmden ons tussen de andere gasten door en toen.........bleek jongste zoon er niet bij te zijn. Ik dacht dat mijn knieën het zouden begeven zo schrok ik. Mijn maag draaide alle kanten op en mijn hart klopte in mijn keel. Manlief ging meteen zoeken en 2 dames probeerden mij gerust te stellen. Na een minuut of 10 die voor mij uren leken, kwam manlief met de verloren zoon terug. Eigenlijk niet verwonderlijk dat ie niet met ons was afgeslagen. Hij hield altijd alles in de gaten, behalve zijn pa en ma. Met zijn blik op oneindig was hij rechtdoor gelopen. Gelukkig niet één van de zijstraten ingelopen. Dan had het waarschijnlijk veel langer geduurd voordat we hem hadden gevonden. Wat was ik opgelucht dat hij terecht was, maar die angst van toen voel ik weer nu ik het hier neertik(is dat een woord?)

Ik heb weer heerlijk door de vakantiealbums gespit en vond uit hetzelfde jaar deze gezellig strandfoto. Zie je die relaxte 'dude' met de zonnebril op zijn hoofd en lolly in zijn mond..........die was dus ff kwijt in Maastricht........

Samen in de speelgoedkist

Lief hè, twee van die ukken die de speelgoedkist leeghaalden en er zelf in gingen zitten......

Nu wil meneertje N. niet eens meer op de foto terwijl ik zo graag een foto had gemaakt van mijn 18-jarige tweeling. Die éne was een toevalstreffer en ik heb er maar een collage van gemaakt. Heb ik ze toch een beetje samen op de foto.

Zaterdag 10 maart was het zover.......nu heb ik alleen maar volwassen kinderen. Wat voel ik me ineens oud.

Thuis is het klein gevierd. Dochter D. ging vrijdag uit, met haar verjaardagskroontje op, en je snapt wel dat het 's nachts om 12 uur heeeeeeel gezellig was. Vele felicitaties vielen haar ten deel en ze heeft genoten. Kwam ook erg laat (of vroeg) binnenrollen.

Zoon N. ging 10 maart stappen en heeft ook een leuke avond gehad. Alleen geen foto's.....zucht

Vandaag, 'The day after', was helemaal een topdag. Na een ontbijtje in de tuin, en na een wandeling naar de stad met vriendin W. waar we ons eerste terrasje van het jaar hebben gepikt, zat ik zomaar met mijn 18-jarige tweeling in te tuin te keuvelen en van het heerlijke weer te genieten.

Ik heb niet alleen op mijn luie r..t gezeten hoor. Ben ook flink aan het snoeien geweest. Hortensia bijgewerkt, prunus aangepakt, vlinderstruik gesnoeid en mijn ceanothus (rechtsonder) misschien wel vermoord.....de tijd zal het leren..........