Back to the ninetees

Afgelopen week kreeg ik ineens een flashback. Ik zag iets in de krant staan over eclipsbrilletjes, omdat de planeet Venus voor de zon zou verschijnen en in gedachten was ik terug naar 1999. Om precies te zijn 12 augustus, 1999. De dag van de zonsverduistering.

Wij waren destijds op vakantie in het Belgische Rekem en op die bewuste woensdag maakten we een uitstapje naar Maastricht. Met de boot naar de mergelgrotten in de St. Pietersberg. We stonden voor een lastige keus. Het was heel de dag al bewolkt en niet zeker of we iets van de eclips zouden kunnen zien. Precies rond die tijd was er een rondleiding in de grotten. Voor de volgende rondleiding moesten we anderhalf uur wachten. Jonge kinderen en wachten is een ware beproeving dus we kozen ervoor om de grotten in te gaan. Was heel erg indrukwekkend, vooral toen de gids even de bocht omging met de lamp. Letterlijk en figuurlijk aardedonker. Dat was onze eigen verduistering...hihi. Achteraf was de bewolking toch verdwenen zodat de zonsverduistering wel te zien was. Helaas, pindakaas, dat maak ik in mijn leven niet meer mee.

Terug met de boot doken we Maastricht in. Prachtige stad. Het overbekende Vrijthof was overvol. Van daaruit waren ook opnamen gemaakt voor het journaal en mijn razende reporters waren erbij........

We maakten nog een zeer angstig moment mee op het Vrijthof. We liepen tussen de terrassen op zoek naar een vrij plekje. Viel nog niet mee met die drukte, maar ineens was daar een leeg tafeltje, groot genoeg voor ons vijfjes. We wurmden ons tussen de andere gasten door en toen.........bleek jongste zoon er niet bij te zijn. Ik dacht dat mijn knieën het zouden begeven zo schrok ik. Mijn maag draaide alle kanten op en mijn hart klopte in mijn keel. Manlief ging meteen zoeken en 2 dames probeerden mij gerust te stellen. Na een minuut of 10 die voor mij uren leken, kwam manlief met de verloren zoon terug. Eigenlijk niet verwonderlijk dat ie niet met ons was afgeslagen. Hij hield altijd alles in de gaten, behalve zijn pa en ma. Met zijn blik op oneindig was hij rechtdoor gelopen. Gelukkig niet één van de zijstraten ingelopen. Dan had het waarschijnlijk veel langer geduurd voordat we hem hadden gevonden. Wat was ik opgelucht dat hij terecht was, maar die angst van toen voel ik weer nu ik het hier neertik(is dat een woord?)

Ik heb weer heerlijk door de vakantiealbums gespit en vond uit hetzelfde jaar deze gezellig strandfoto. Zie je die relaxte 'dude' met de zonnebril op zijn hoofd en lolly in zijn mond..........die was dus ff kwijt in Maastricht........