Op stap

En da's voor mij best bijzonder. Ik ben niet zo'n 'uitgaander'. Het echte stappen is niet aan mij besteed. Bij iemand op de koffie gaan (in mijn geval thee) of lunchen met een vriendin vind ik zeker zo leuk. Heb je in ieder geval geen suizende oren van te harde muziek of een wattenhoofd van te laat naar bed. Het ligt ook wel aan het feit dat ik niet zoveel energie heb. Ik moet constant keuzes maken. Dit doen OF dat doen, nooit EN EN. En goed plannen heb ik ook niet onder de knie.Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik ,voor ik die beperkingen had, ook niet erg uithuizig was. Ik ben gewoon graag thuis. Als ik maar niet ziek ben en de vrijheid heb om te doen waar ik zin in heb, dan geniet ik het meest.

Gisteren was een uitzondering en ben ik met 2 vriendinnen naar een theaterconcert geweest. Eén van de twee doet dat ook nooit. De andere wel, met haar man of schoonzus. Mijn man krijg ik nergens mee naar toe. Daar heb ik me allang bij neergelegd. Anyway...ik ken deze 2 dames al heel erg lang. C. van de lagere school en M. vanaf het middelbaar. Met C. heb ik door de jaren heen altijd contact gehouden en M. heb ik 3 jaar geleden 'teruggevonden'. Via haar zus die op Hyves zat. De laatste keer dat we bij elkaar op visite waren klaagde ik erover dat ik weer een theaterbon had gekregen in mijn kerstpakket en dat ik er door de jaren heen imiddels 3 bij elkaar gespaard had.Toevallig had ik een folder van de schouwburg bij de hand en gingen we voor de grap eens kijken naar het programma. En je raadt het al........er stond iets in wat ons wel leuk leek.

En zo is het gekomen dat we gisteren naar de schouwburg zijn geweest. Naar een concert van U2NL-In Blinding Lights. En verblindend was het.....een hele mooie lichtshow, muziek die de echte U2 heel goed benaderde en een bijna net zo'n charismatische zanger als Bono. We hebben genoten en we hebben al plannen gemaakt om dit vaker te doen. En nu ik eindelijk mijn theater-vuurdoop heb gehad, zal dat vast en zeker gebeuren..........

Zelf ook nog een filmpje gemaakt van een deel van een nummer (dacht dat het niet zou lukken, maar op de valreep toch geprobeerd met mijn 7 jaar oude cameraatje)



Jippie...'t is gelukt...

Eindelijk is het me gelukt om een brede afbeelding bovenaan mijn blog te krijgen. En dat gewoon met Picasa. Toevallig zag ik dat als je een collage wil maken, je de pagina-indeling kunt veranderen. Ik heb gekozen voor 5:3 Breedbeeld fotoframe en dat gaf het gewenste resultaat. Een collage met meerdere afbeeldingen wil (nog) niet lukken. Misschien als ik foto's maak zonder in te zoomen. Ik wilde mijn hartjes doen, maar de helft van de tekst viel weg. Maar......met 1 enkele foto heb ik het dan toch voor elkaar gekregen. Wie weet lukt het me ook nog een keer MET tekst. Dan zou ik helemaal tevreden zijn.

Die ontdekking heb ik overigens gisteravond gedaan, want je snapt wel dat ik met dit schitterende weer heel veel buiten ben geweest. Vanochtend gewandeld en vanmiddag lekker in mijn stoeltje in de tuin, sudokuutje uit de krant, bakkie nescafé erbij en niemand doet me wat. Was heerlijk. En als ik dan even de waterkoker moest aanslingeren voor mijn bakkie, keek ik meteen even of er nieuwe blogjes waren geplaatst. Want dat bloggen verslavend is, heb ik wel gemerkt.......

Wat een weertje.....

GENOTEN in hoofdletters...een zondag om in te lijsten. En niet eens iets bijzonders gedaan. Me niet laten verleiden om dat gemiste uurtje langer op bed te blijven liggen en dat was maar goed ook. Vriendin belde me of ik nog plannen had. Eigenlijk heb ik die zelden op zondag. Manlief naar de voetbal, pubers slapen uit en ik laat de zondag maar gebeuren. Heel vaak ga ik met vriendin wandelen. Zomaar een uurtje flink de pas erin. Maar daar had zij deze zondag geen zin in. Ze had een ander plan.... Of we niet op de fiets naar de pas geopende Jumbo konden. Oké, ik was er ook wel nieuwsgierig naar. We hadden beiden nog 'was-verplichtingen' maar tegen 1 uur gingen we op pad. Was die Jumbo niet open....grrrr. Terwijl het een koopzondag was. Helaas hield Jumbo zich aan de gebruikelijke openingstijden, van 4 tot 8. Nou ja, pech gehad. Dan maar naar Albert Heijn in het centrum. Onderweg daar naar toe hebben we voor nog wat leuke afleidingen gezorgd. We fietsten door een straat waar we eigenlijk nooit komen en passeerden een tweedehands boekwinkel. Geweldig...binnenkort ga ik daar een paar mooie boeken aanschaffen om te 'stapelen'...hihihi. Met mooie linnen kaften (is dat linnen?? Kweetniet) Het was echt terrasjesweer en wij natuurlijk even een terrasje gepikt. Ik een theetje en vriendin een cappucino. We kregen er een miniglaasje likeur met slagroom bij....mmmmmm. Omdat ik laatst een boodschap van mijn lijstje was vergeten vroeg ik of ze even mee wilde lopen naar Big Bazaar (soort Action, wel iets kleiner). En daar heb ik gigantisch gefunshopt. Het begon al met een Paashazen-paar, een bloembakje, elastiekjes, schuursponsjes (die had ik nodig), microvezel glasdoek, mooie thee en keukendoek en last but not least, leistenen hartjes met spreuken. En daar werd ik echt blij van.

Ik kon niet kiezen en heb ze gewoon alledrie gekocht. Waar ik de hartjes ga hangen weet ik ook nog niet. Ik ga er vast een mooi plekje voor vinden.

Verder heb ik de rest van de middag in de tuin zitten lezen. Heb, toen de zon weg was, nog snel wat huishoudelijke schijnbewegingen gemaakt. En het is me zelfs gelukt om de jas van jongste zoon te repareren. Die was bij de mouw tot halverwege de zijnaad losgegaan omdat hij ergens achter was blijven hangen. Gelukkig niet gescheurd. Voering losgemaakt en vanaf de binnenkant de twee helften weer aan elkaar genaaid. Ik ben er best trots op, want zo handig ben ik niet. De strijk spaar ik op.....kan nog wel even.......ik geniet nog even na van deze fijne zondag.....

HAAR NAAM WAS......RIETJE

In mijn eerdere blog 'Tante' Rietje heb ik het verhaal verteld van de zus van mijn moeder die in de Tweede Wereldoorlog tijdens een luchtaanval is omgekomen, terwijl dit deel van west-Brabant al bevrijd was. Inmiddels heb ik de foto's gescand om tante Rietje een gezicht te geven. Toen ik het herdenkingskaartje las, moest ik even iets wegslikken. Het vertelt het immense verdriet van ouders die hun kind verliezen en het geloof dat hun troost biedt. Mijn grootouders waren heel gelovige mensen.

Op het bidprentje staat dat Rietje een boodschap voor moeder deed. In mijn eerdere blog heb ik verteld dat zij de gerepareerde schoentjes van haar broertje Frans op ging halen. Het afschuwelijke toeval wil, dat oom Frans ook niet oud is geworden. Hij was 33 jaar toen hij overleed aan de gevolgen van een steigerongeluk in de bouw. Hij liet een gezin met 3 jonge kinderen achter. Ikzelf was nog maar 6 jaar toen dit gebeurde, dus ik heb het niet heel erg bewust meegemaakt. Mijn opa en oma hebben dus 2 van hun kinderen overleefd. Als moeder zijnde lijkt me dit 1 van de ergste dingen die je kunnen overkomen, dat je je kind overleefd.

Ondanks dit grote verdriet zijn mijn opa en oma niet onverschillig of cynisch geworden en hebben ze zich altijd staande weten te houden. Het waren twee lieve mensen die er altijd waren voor de rest van de kinderen (en later de kleinkinderen). Ik heb hele fijne herinneringen aan mijn opa en oma.

Zoals je misschien wel kunt zien is de foto van het bidprentje een uitsnede van deze gezinsfoto. Rietje helemaal rechts op de foto met naast haar Henk, Nolda, Frans, Zus, Jo (mijn moeder) en Arie. De jongste was nog niet geboren, dat was Rien. Op het herdenkingsmonument dat in Hoeven staat, klopt haar leeftijd niet. Rietje was 12 toen zij overleed, precies op de verjaardag van haar zusje Nolda.

Ik heb nog 1 foto van Rietje en die is genomen op de dag van haar Heilig Vormsel. (Of haar Eerste Communie, daar ben ik nog niet achter. Ik vind haar hier zoveel jonger lijken dan op de familiefoto) Als eerstegeboren kleindochter ben ik vernoemd naar Rietje. Mijn eerste doopnaam is Maria. Ik heb spulletjes geerfd die van Rietje zijn geweest en daar zal ik later een blog aan besteden. Ik ben blij dat ik haar verhaal hier heb kunnen vertellen. Voor altijd in ieders herinnering........

'Vreet'stapel

Nee hoor...ik doe (nog) niet mee met 'Stapelen op vrijdag', maar ik zag deze stapel en vond het een kiekje waard. Jongste zoon viert morgen zijn verjaardag en heeft een hoop hongerige pubers uitgenodigd. Onze (voorraad)kasten zitten al propvol en de zakken chips pasten er niet bij. Vandaar dat manlief ze oneerbiedig in een hoekje heeft gedumpt. Ach...'t is maar voor even. Morgenavond is deze stapel verdwenen als sneeuw voor de zon.......

Wat erger is.....het is sowieso ons dumphoekje waar spullen gestald worden waar ik even geen weg mee weet. Opruimen is niet mijn sterkste kant.....zucht.....

aanvulling:

Ruim een uur verder heb ik me dan toch opgegeven voor Stapelen op vrijdag. Nog even uitvogelen hoe dat 'linken' werkt......

aanvulling 2:

Ik snap het al...gewoon de link van Irma's bericht:

http://allemaalkleurtjes.blogspot.com/2011/03/heeeeeele-lange-post.html

Oude, nieuwe terrine.

Hèhè...eindelijk ben ik in de gelegenheid om met mijn terrine te 'pronken'. Vorige week gekocht bij de plaatselijke Kringloper. Daar moest ik mijn bezoekje inkorten, omdat ik me niet zo lekker voelde. Koud en koortsig kwam ik thuis en werd overvallen door een (buik)griepje. Inmiddels ben ik weer opgeknapt en zelfs weer gaan werken. En vandaag was ik vrij (ik ben een part-timer met pretrooster). Vanochtend ben ik op mijn fiets gesprongen om te gaan snuffelen bij La Nostalgia, een hele mooie brocante-winkel in een geweldig sfeervol pand waar ik mijn ogen uitkeek. Op de blog van Antonia zijn foto's terug te vinden - klik- De keuken met keukenspulletjes, de badkamer met badkamerspulletjes en maar liefst 4 slaapkamers met een eigen thema.......ik had er uren kunnen ronddwalen en mijmeren over vroeger. Maar ja....het mooie weer lonkte en ik wilde lekker met mijn snufferd in de zon gaan zitten. Na een tussenstop bij de bloemist heb ik het grootste deel van de middag in de tuin vertoefd.
En dan nu....tadaa.....mijn nieuwe, oude(?) terrine.....

Waarschijnlijk is ie helemaal niet oud, maar ik ben er helemaal verliefd op. De vorm, de klimop (of is het een druiventakje?)..alles vind ik er mooi aan. Alleen had ik een probleem...ik wist niet goed hoe ik hem moest 'stylen'. Ik zie bij iedereen de meest fantastische hoekjes en ik ben nog maar net begonnen en dus heb ik nog niet veel spulletjes.
Beetje rondgekeken in mijn woonkamer en toen zag ik de 2 glazen die ik eigenlijk alleen met kerst versier. De rest van het jaar staan ze een beetje nutteloos te wezen op mijn commodekast. Huppekee, op het dienblad ermee. Mijn ma had laatst een verzilverd roomstelletje meegebracht en de suikerpot met hortensia heb ik ook op het dienblad geplant.

Enneh....ik ben natuurlijk niet met lege handen bij La Nostalgia weggegaan. Ik heb 2 kleine dingetjes gekocht. Een klein glazen flesje met stolp (is het een parfumflesje? ik weet het niet, ben een groentje op dat gebied) en een mooi hartvormig label met een afbeelding van 2 engeltjes. Helaas is dat laatste niet goed te zien op de foto's. Maak ik nog een keer een nieuwe van.

Nu sta ik open voor styling-tips, dus als iemand denkt: hmmm, dat kan beter...laat het me weten.

Nog even over de spiegeltjes van de blog 'Er was eens....'. De meesten dachten dat het ooit een welkomstgeschenk bij de Ariadne is geweest en 1 iemand wist het zeker want die had ze ook.......
Is dat mysterie ook weer opgelost ;-)

OPGRAVINGEN

Vele jaren geleden...oeps, wat klink ik weer oud. Maar het is ook heel wat jaartjes geleden. Minstens 10 jaar, waarschijnlijk langer. Toen mijn kinderen nog buiten speelden en diepe kuilen groeven in de zandbak bij 'het speeltuintje'. Vooral oudste zoon had er een handje van om met zijn 'schep op maat' naar olie te graven. Onvermoeibaar ging hij steeds dieper en dieper en op een dag.......vond hij iets!!!

Tot op de dag van vandaag verwonderen wij ons erover wat het precies is. 't Is een klein kistje. Op de collagefoto staat 1 afbeelding met een balpen om de maat aan te geven. We denken dat het uit de oorlogstijd stamt. Misschien heeft er munitie of een onderdeeltje van een geweer ingezeten. Op internet word ik (nog) niet veel wijzer, al heb ik wel de merknaam en een Wikipedia van deze firma teruggevonden. De firma Mauser. Wie weet er meer van?

Deze week heb ik nog een opgraving gedaan en wel in de grote doos der herinneringen. Op aanwijzing van mijn moeder vond ik een bijzondere ansichtkaart die gericht was aan 'tante' Rietje uit mijn eerdere blog. Ik heb er nog een paar, maar deze was veruit het mooist. Ik heb nu ook meer foto's en daar ga ik vast nog een keer een blog aan besteden.

Verder vind ik het een beetje mysterieus dat mijn 'tante Rietje' blog zo heel vaak bekeken is. Inmiddels 116 keer. Mijn andere blogjes gaan echt niet zo hard. Via Blogger in Draft kun je dat zo'n beetje volgen en het tellertje schoot omhoog. Bij 'verkeersbronnen' stond niks of misschien 1 of 2 bronnen en keek ik bij 'publiek' dan waren er heel veel pageviews vanuit webbrowser SimplePie. Kent of gebruikt iemand SimplePie? Ik had er eigenlijk nog nooit van gehoord. En worden daar misschien Blogspot-blogs gepromoot?

Ach, ik moet daar eigenlijk niet over zeuren. Het is eigenlijk net als wat ik afgelopen week aan mijn moeder vroeg. Of het vroeger niet pijnlijk was voor oma dat wij altijd over tante Rietje zijn blijven praten en vragen. Zeker niet, zei mijn moeder, het was pas pijnlijk geweest als we haar verzwegen hadden........

Wonderbaarlijk herstel.....

Nou ja, wonderbaarlijk. Valt wel mee. Maar in tegenstelling tot gisteren voel ik me vandaag veeeeeeeel beter. En ik weet nu ook wat er aan de hand was. Ik had last van uitdrogingsverschijnselen. Om uit te leggen waarom dat bij mij zo snel kan ontstaan, moet ik ook meteen een andere onthulling doen. In een eerdere blog heb ik zijdelings al vertelt dat ik aan mijn ziekzijn in 2004 een handicap heb overgehouden. Tja...nu gooi ik het er maar uit: ik heb een stoma. (NEE, ik ben niet zielig, want na die moeilijke periode heb ik de draad van mijn leven weer opgepakt en ben verder gegaan...en ik GENIET van de kleinste dingen, want het leven is geweldig)

Die griep die ik dacht te hebben, bleek een ordinaire buikgriep. En juist omdat ik een stoma heb en nooit last heb van buikkrampen (voordeeltje), duurde het even voordat ik het doorhad.Ik hoef er tenslotte ook niet voor naar de wc te hollen (nog een voordeeltje). Ik lag dus gewoon ziek te wezen op bed zonder mij te bekommeren om dat zakske op mijn buik. Dat kreeg ik pas na anderhalve dag in de smiezen. Anderhalve dag van enorm veel vochtverlies door transpiratie, dunne ontlasting (sorry, moet ff) en veel te weinig drinken. Na mijn zielig berichtje van gisteren (vrijdag) heb ik me vermand (ik heb geen ballen, wel een zakske....hihihihi) en heb er heel de dag door voor gezorgd dat ik vocht en vooral veel zout binnenkreeg. Wat ik kon verdragen met zout, heb ik op. Cup a soup met extra zout, gekookte eitjes met extra zout, de zoutste snijwaren die ik kon vinden, zelfs chips en een paar glazen met O.R.S. oplossing. En natuurlijk de nodige glazen water en bakken thee. Vandaar mijn miraculeuze herstel. Ik ben er nog niet, want de hoofdpijn sluimert nog na en de buikgriep is nog niet helemaal over. Maar ik ben weer genoeg herstelt om te gaan stalken in blogland.

VERGEET IK BIJNA IEDEREEN TE BEDANKEN VOOR DE BETERSCHAPSWENSEN.
Een mooie roos voor jullie allemaal:

Even afwezig

Ik ben geveld door de griep. En niet zo zuinig ook. 't Is een venijnig griepvirus.
 Ben nog niet in staat om mezelf lekker ontspannen achter de computer te positioneren en alle nieuwe blogs te lezen. Komt weer wel als ik beter ben. Voorlopig slaap ik veel en moet ik mijn vochthuishouding op peil zien te houden en weer meer gaan eten, want 2,5 kilo kwijt op 3 dagen is wel erg veel.
Tot snel (hopelijk)

Er was eens.....

......heel lang geleden een mooi woonblad waar mijn blik naar toegetrokken werd in het schap van vele tijdschriften. De naam van het tijdschrift ben ik vergeten, zolang is het geleden. Ik kocht het en keek mijn ogen uit. Ik werd er heel hebberig van en wilde meer nummers van dit tijdschrift. Ik had geluk, er stond een geweldige aanbieding in. Als je abonnee werd kreeg je 2 mooie white-washed spiegeltjes. Kwijl liep uit mijn mond. Hebben, hebben, hebben en voordat ik het wist had ik de bon al ingevuld. Met een blij gevoel wandelde ik naar de brievenbus en postte de aanvraag. Zo deed je dat in die tijd, want internet hadden we nog niet.

Na enige tijd, ik denk zo'n 2 tijdschriftnummers later, werden de spiegeltjes bezorgd. Ik vond ze super, maar wist er even geen raad mee. Er stond een verbouwing op het programma en ik zou het vreselijk vinden als er iets met de spiegeltjes zou gebeuren. Want bijgeloof beweert dat als je een spiegel breekt, er 7 jaren van ongeluk zullen volgen. Ik zocht een veilig plekje voor mijn nieuwverworven schatten. In de originele verpakking werden ze onder mijn ladekast in de slaapkamer opgeborgen.

Jaren gingen voorbij en de spiegeltjes raakten een beetje in de vergetelheid. De uitbouw van de woonkamer had inmiddels plaatsgevonden in het jaar 2002. Heel af en toe kwam ik de doos tegen en dacht na over een mooi plekje voor deze schitterende spiegeltjes. Ik kwam er helaas nooit aan uit waar ze het beste tot hun recht zouden komen. En om zomaar in het wilde weg gaten te gaan boren in onze (toen nog) vers gestucte muren zag ik ook niet zitten.

Zo'n anderhalf jaar geleden kwam ik de spiegels weer een keertje tegen en vond het zo erg dat ze al die tijd in de verpakking onder mijn kastje hadden gelegen, dat ik de knoop heb doorgehakt. Als ik geen plekje kan vinden om ze naast elkaar te hangen, dan moeten ze maar uit elkaar gehaald worden.
En zo is het gekomen dat 1 spiegeltje in het halletje bij de voordeur hangt en het andere spiegeltje een plaatsje aan de muur in het kleinste kamertje heeft gekregen......

Nu vraag ik mij toch af of er hier iemand in blogland is met dezelfde spiegeltjes en of er iemand is die weet bij welk woontijdschrift dit ooit als welkomstcadeau gekozen kon worden.

' TANTE' RIETJE

Het woordje 'tante' in de titel van deze blog staat tussen aanhalingstekens. Want het is Rietje nooit gegund  om echt tante te worden. Rietje is omgekomen in de Tweede Wereldoorlog toen zij op weg was om de schoentjes van haar kleine broertje Frans op te halen. Samen met een aantal andere kinderen is zij op straat getroffen door granaatscherven en overleden. De andere kinderen hebben deze aanval evenmin overleefd. Eén van de gruwelijkheden van de oorlog. Vele gezinnen raakten op deze manier hun dierbaren kwijt. Onschuldige slachtoffers die nog een heel leven voor zich hadden en die zo bruut daaruit weggerukt werden. In een deel van Nederland wat op dat moment al bevrijd was......

Op het monument staat haar naam: Maria de Graaf

Wie was Rietje?
Rietje was het oudste kind van mijn opa en oma de Graaf uit Hoeven. Omgekomen op de verjaardag van haar zus Nolda. Mijn oma was op dat moment in verwachting van haar jongste kind. Wat ik vroeger heel normaal vond en wat ik nu schrijnend vind is dat er altijd 2 gezinsfoto's op de schouw in de woonkeuken van mijn grootouders hebben gestaan. Beiden met 7 kinderen, maar tussen die 2 foto's in ligt een wereld van verdriet.

Mijn moeder, geboren in 1941, heeft haar grote zus eigenlijk niet gekend. De familieverhalen en foto's hebben 'tante' Rietje doen voortleven. Zelfs bij mij en mijn nichtjes en neefjes. En vandaag heb ik een klein stukje van haar verhaal verteld.

Ik wil nog meer verhalen vertellen en ga zo snel mogelijk de foto's bij mijn ouders ophalen en digitaliseren.

PEACH MANGO vs PERZIK MANGO

Peach mango......dat staat er op het doosje van mijn favoriete theetje van dit moment. Zo'n overheerlijk geurende Lipton pyramid variant. Afgelopen zomer, tijdens onze vakantie in Frankrijk, heb ik deze ontdekt. En op het franse doosje staat het keurig in het frans: pêche mangue.
DUS WAAROM STAAT HET OP HET IN NEDERLAND GEKOCHTE DOOSJE NIET GEWOON IN HET NEDERLANDS!!!!!!!
Wat is er mis met PERZIK MANGO. Klinkt toch net zo goed.
Het is gewoon taalvervuiling en ik moet bekennen, ik doe er net zo hard aan mee als ieder ander. Zelfs ik kan soms niet op de juiste nederlandse vertaling komen van een woord wat ik ongeneerd uit het engels 'leen'.
En in theeland is het schering en inslag heb ik ontdekt. Heb ff wat research gedaan op de sites van Lipton en Pickwick. Lipton heeft gewoon alles in het engels in de schappen staan. Op de fruithee van Pickwick staat het netjes in het nederlands. De andere Pickwick-varianten hebben daarentegen weer een engelstalig etiketje.
Waarom heeft Frankrijk wel theetjes in hun eigen taal???? Is dat zo'n wereldtaal. Of willen de Fransen nog steeds niet aan het engels? Ligt dat nog steeds gevoelig?

Ach ja, het zal me eigenlijk een worst wezen. Wat vervelender was, was dat ik er na onze vakantie achter kwam dat mijn smaakje in geen 1 winkel in mijn eigen woonplaats te koop was. Na een zielige oproep op mijn Hyves kreeg ik hulp van een biebmiep uit Grave. We hebben samen op de opleiding 'informatiemedewerker' gezeten en zij had bij de plaatselijke Jumbo mijn favo theesmaakje ontdekt. Dan is het handig om allebei in een bieb te werken, want via het interbibliothecair leenverkeer (wij noemen dat overigens gewoon ibl) werden de pakjes Lipton thee netjes op mijn eigenste werkplek afgeleverd. En toen mijn BFF (oeps..eh....bvva -beste vriendin voor altijd- hihihi) Natasja boodschappen ging doen bij de Jumbo in een naburige plaats, bracht ze voor mij ook meteen een voorraadje peach/mango mee. Voorlopig kon ik eventjes door met mijn 6 dozen Lipton. En wat wil nu het geval: deze maand nog opent, hier in mijn geboortestadje, de zoveelste Jumbo van het land en kan ik voortaan op de fiets mijn thee-boodschapjes doen.......

Mijn inspiratie voor dit blogje kreeg ik door de 'Stapel op thee'-blog van Eefie

BEDANKT LIEVE BLOGVRIENDEN....

....voor jullie reacties en felicitaties voor de verjaardag van onze tweeling Daphne en Nils!!!

NOG 1 NACHTJE SLAPEN.......

Grote broer erbij, D + N bij mij op schoot

....en dan zijn mijn dochter Daphne en zoon Nils jarig. Voor wie het zich afvraagt: ja, 't is een tweeling. In 1994 geboren, een maand te vroeg,  na een zwangerschap met complicaties. Wat waren ze klein. Nils woog bij de geboorte 1900 gram en Daphne maar 1560 gram. Tot overmaat van ramp viel dat meiske nog af ook...haar laagste gewicht was 1490 gram. En ikzelf.....kwam NA de bevalling op intensive care te liggen. Bleek het HELLP-syndroom te hebben, een ernstige zwangerschapvergiftiging.
Gelukkig knapte ik vrij snel op en mocht na 2 dagen weer naar een gewone afdeling. Daar lag ik dan, net bevallen en mijn kindjes op een andere afdeling in een couveuse. Toen de kraamtranen kwamen brachten die lieve verpleegsters mij gewoon met bed en al naar mijn babietjes toe. Na 2 weken mocht ik naar huis, maar moest de tweeling nog blijven. Op 8 april mocht ik Daphne en Nils eindelijk mee naar huis nemen.

Die twee kleintjes waren bikkels en groeiden goed, Binnen een half jaar was niet meer te zien dat ze prematuur ter wereld gekomen waren. Bij het consultatiebureau bleek dat ze toen al op de gemiddelde groeicurve zaten. Het bewijs op deze schattige foto. Twee bolle koppies....

Die tijd ligt nu dus 17 jaar achter ons en alles is goed gekomen!!! Het zijn twee heerlijke pubers met af en toe een buitje. En dat hoort erbij op die leeftijd. Morgen vieren we het heuglijke feit dat ze weer een jaartje ouder worden. Bescheiden, want het is geen 'speciale' verjaardag. Dat was vorig jaar anders . Alhoewel....toen was er door geen van beiden een Sweet Sixteen gepland en werd het toch een supergezellig, spontaan puberfeest.

Nils en Daphne, 4e en 5e van links. Donker en blond :-)

De enige keer dat we hun verjaardag niet hebben gevierd was toen ze 10 jaar werden. Was mijn 'schuld'. Ik was half januari opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik heel erg ziek was. Mijn dochter vroeg nog: Mam, je bent op onze verjaardag toch wel thuis? Inderdaad, ik was thuis, al moet je niet vragen hoe. Ik mocht op 9 maart, na 8 weken ziekenhuis (2 verschillende ziekenhuizen), op sterven na dood geweest te zijn, 2 operaties later en een blijvende handicap, naar huis. Maar zelfs dat hebben we overwonnen.

Morgen denken we alleen maar aan alle leuke dingen. En die verdrietige dingen........die maken dat we extra genieten van alle, mooie, blije gebeurtenissen zoals de verjaardag van Daphne en Nils.

 Zo....en nu ga ik de slingers ophangen........

EEN KLEIN BEETJE CARNAVAL

Ook al vier ik zelf geen carnaval, ik ben er toch altijd een klein beetje mee bezig. Op mijn eigenste bieb mag ik altijd creatief (ahum) aan de slag om een sfeerhoekje te maken met de actuele onderwerpen van het moment. En hier in het Brabantse is carnaval natuurlijk heel erg actueel. Ik heb op de valreep een paar foto's gemaakt met een geleend toestelletje, want ik was mijn eigen camera vergeten. De foto's zijn helaas niet van allerbeste kwaliteit. Toch wil ik ze delen want ik ben blij dat ik met de weinig middelen die ik tot mijn beschikking heb (zoals bij zovele bibliotheken moeten wij ook zuinig zijn),  toch iets heb weten te fabriceren........

HUISVROUW SJONKE.....0 PUNTEN

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik de naam ‘huisvrouw’ niet waard ben. Ik heb gefaald en hoe!!!! Laatst wilde ik mijn was uit de machine halen en zag tot mijn grote schrik dat deze vuiler was dan toen ik hem in de wasmachine had gestopt. Het leek wel of er een stuk karton was meegewassen. Overal zaten stukjes papperige, grijze smurrie. Ik had me al verwonderd over het plasje water dat ik telkens voor de machine vond als ik een wasje gedraaid had. Dacht dat er iets met het rubber was van het waspoederbakje. Nou….niet dus.

Bij nader inspectie bleek dat dit desbetreffende waspoederbakje niet zo schoon meer was. En dat is nogal zacht uitgedrukt. Het was ronduit smerig. Er zaten grote klodders aangekoekte waspoederresten in alle hoeken en gaten van het bakje. Na wat wrikken kreeg ik het uit mijn Miele gepeuterd en ik ben zeker een half uur bezig geweest om de brokken viezigheid weg te schrobben en spoelen. Jakkie….. echt goor . Sommige stukjes leken een beetje te leven. Heb ik dus bijna een nieuwe diersoort gekweekt in mijn eigen wasmachine door mijn huishoudelijke nalatigheid.

Hoe heb ik het zover kunnen laten komen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat mijn vorige wasmachines nooit zo lang meegingen. Daar heb ik volgens mij nooit het bakje schoon hoeven maken. Maar ja…Miele-wasmachines staan er om bekend dat deze bijna onverwoestbaar zijn. En dan krijg je na jaren wassen dus heeeeeeele vieze waspoederbakjes.

Anyway…het karweitje is nu geklaard. Ik ga dat ding in het vervolg maar vaker schoonmaken. Ik heb al genoeg was, zonder dat ik 2 keer dezelfde moet laten draaien. Ik denk dat mijn was vanaf nu een stuk schoner en frisser zal zijn......

AGGE MAR LEUT ET

Dat is dè zin die je in mijn 'Tullepetoanestad' overal zult horen de komende dagen. Hier in het Brabantse is carnaval weer losgebarsten. Vier dagen  van hossen, zeulen, dweilen, ziengen en dat alles in een kèk carnavalsoutfitje onder het Tullepetoanse carnavalsmotto van 2011: Vlieg d'ok meej. Het is voor mij vele jaren geleden dat ik me in het carnavalsgedruis heb gestort. En ook al heb ik 'meej veul leut'(met het grootste plezier) carnaval gevierd in die tijd, ik zou het nu niet meer op kunnen brengen. Overvolle café's, waar je ongeveer 1 vierkante centimeter ruimte hebt (misschien overdrijf ik een beetje). Rijen bij de toiletten. Je krijgt sloten bier over je heen en ruikt bij thuiskomst naar een overvolle asbak. Al weet ik dat laatste niet zeker, want hoe staat het met het rookbeleid in de Nederlandse Horeca?? Ik ga het niet uitzoeken. Ik hoor het wel van mijn 3 pubers die zich gisteren (vrijdagavond) al vol overgave hebben ondergedompeld in carnavaleske sferen.
In Tullepetoanestad ontvangt Prins Ries vandaag de stadssleutel van de burgemeester. Meteen daarna wordt het startschot gegeven voor de Tullepetaonse leutstoet (optocht) en mag hij 4 dagen regeren over de Tullepetoanse onderdanen. Ook al vier ik het niet mee, ik zijn nun echte Tullepetoan meej un Tullepetoans hart!!!!!

En iedere keer als ik van mijn werk naar huis rijd, kom ik voorbij het standbeeld van onze Tullepetoan!!!!!

LEKKER

Omdat ik nogal vaak van de hak op de tak spring, gooi ik er eventjes een ander soort blogje tussendoor. Eéntje over eten. Over lekker eten. Ik ben geen keukenprinses en al helemaal geen alleseter. Groente is niet mijn favoriete eten. Maar een maaltijdsalade....mmmm.....daar kan ik zo van genieten. Kleine bekentenis: weinig sla en veel extra, zo eet ik hem het liefst. En dat alles onder het mom van 'gezond bezig'. Al denk ik niet dat mijn maaltijdsalade heel erg gezond is.......maar wel heel erg lekker.
Wat ik er ingooi?
Klein gesneden krieltjes, kidneybonen (beiden van Bonduelle), mini-tomaatjes, gerookte kipreepjes (of in stukjes gesneden salamiworst) en last but not least.....blokjes fetakaas. Klein beetje gemengde sla erbij, honing-mosterd dressing en......smullen maar.

OVER VOLGERS, AWARDS EN ANDERE BLOGZAKEN

Wow, Manuela van de blog Manuela & co heeft mij goed geholpen door reclame te maken voor mijn blog. Ik heb inmiddels een gezellig clubje volgers bij elkaar gesprokkeld. En ik volg deze mensen natuurlijk terug. Want stalken moet wel van 2 kanten komen anders wordt het eng ;-)

Uit een paar reacties begreep ik dat ik eerst niet te vinden was. Als ik op iemands blog had gereageerd, dan kon men via mijn foto niet op mijn blog komen. Had ik ook last van. Ik kon bijvoorbeeld niet op de blog van Manuela komen totdat zij een reactie bij mij achterliet en via die omweg lukte het wel. En ik heb gemerkt dat als ik via dashboard mijn volgers bekijk, ik soms op iemands blog kan komen, maar soms ook niet. Beetje verwarrend allemaal. Wie weet waar dat aan ligt?

Een tijdje geleden heb ik een aanmoedigingsaward gekregen van Antonia. Nu weet ik dat ik deze award aan 3 beginnende bloggers moet doorgeven. Maar ik ben zelf nog maar zo kort bezig, dat het moeilijk wordt om beginnende bloggers te vinden. Als iemand een tip voor mij heeft, dan hoor ik dat graag. Want ik wil wel aan mijn verplichtingen voldoen anders voel ik me schuldig.

Nu die andere blogzaken……

Jeetje, waar zal ik beginnen. Eh…bovenaan de blog dan maar. Ik zie bij bijna iedereen zo’n schitterende banner en ik weet absoluut niet hoe ik er één moet maken. Nu hoor ik iedereen denken: Je hebt er toch één. Nou ja…als ik vertel hoe ik dat ding gefabriceerd heb, dan liggen alle profs in een deuk. Op 1 of andere gratis website heb ik die banner gemaakt, maar om de code te krijgen om hem te gebruiken, moest ik registreren. Netjes gedaan en nog een keer geprobeerd en toen…..kwam er een betaalscherm. Ja doeiiii……daar doe ik niet aan mee. Vooral niet omdat ik door het woordje gratis naar deze website was gelokt. Ik heb heel goochem een printscreen gemaakt, geplakt in Paint en bewerkt in Picasa. Helaas gaat hierdoor de kwaliteit van de foto achteruit. Al bedenk ik me ineens dat dit ook kan zijn omdat ik maar een stukje van een foto heb gebruikt en dat heb vergroot .

Het volgende wat ik wil vragen is hoe je een foto als link in je sidebar kunt plaatsen. Zie ik vaak bij de give aways. Ik heb nog niks uitgeprobeerd, maar ik hoef het buskruit niet opnieuw uit te vinden dus ik vraag het gewoon.

Nou, valt toch nog mee. Niet zoveel vragen, al weet ik zeker dat er na het publiceren van dit stukje heel veel vragen naar boven komen borrelen. En die bewaar ik netjes voor een andere keer…….

HAPKLARE BROKJES

Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn blog-verhaaltjes nooit meer zullen worden dan hapklare brokjes. Je kunt ze zonder te kauwen doorslikken en hoeft er niet bij na te denken.
Ik heb er geen problemen mee hoor en houd er ook geen minderwaardigheidscomplex aan over. Ik beleef heel veel plezier aan het schrijven van deze niemendalletjes. ‘What you see, is what you get’. Zoals ik het zou vertellen, zo schrijf ik het op. Kort en simpel.

En toch…..heel af en toe slaat de onzekerheid toe. Vooral als ik een blog tegenkom die gelardeerd is met kleurrijk en intelligent taalgebruik. Of een blog waarin een gebeurtenis reflecterend wordt omschreven. Oh, als ik dat toch eens kon. Maar helaas……dat zit er gewoon niet in. Ik schrijf in ‘Jip&Janneke’-taal en dat zal altijd zo blijven.

Ik ben ruim 3 jaar geleden begonnen met bloggen op Hyves. Ik was zo overdonderd door de lieve, warme reacties van mijn collega’s toen mijn jubileum gevierd werd, dat ik bijna uit mijn vel barste. Dat moest ik ergens kwijt en tadaaa….mijn eerste blogje was geboren. Een soort van therapeutisch schrijven. Ik vond het best wel eng om een stukje van mijzelf te laten zien, ondanks dat alleen mijn hyvesvrienden het konden lezen. Maar toen ik voor het eerst een reactie kreeg op 1 van mijn verhaaltjes, liep ik op wolken, zo leuk vond ik dat. Door de jaren heen heb ik heel wat stukskes getypt. Het leukste vind ik grappige anekdotes. Ook al zijn die op het moment dat ik ze beleefd heb niet altijd grappig geweest. Maar als ik het met een kwinkslag van me af kan schrijven, is het leed snel vergeten en kan ik er met een lach op terugkijken. En nu ben ik dus hier op Blogspot aan het bloggen geslagen. Een beetje een sprong in het diepe, want je weet niet of ze gelezen worden (nou ja, ik kijk wel stiekem naar de statistieken en zet een link op Hyves en op Twitter) en je weet helemaal al niet wie ze leest. Omdat niet veel mensen mijn ‘Sjonke’s Kronkels’-blog volgen voelt het een beetje alsof ik in het luchtledige aan het lullen ben. Ach ja, dat doe ik wel vaker..….en ondertussen heb ik weer een blogje af……… ;-)

Ik zou het trouwens ontzettend leuk vinden als mensen die dit blogje lezen een reactie achterlaten. Gewoon omdat ik nieuwsgierig ben wie mijn blog bezoekt…………..