«ΚΑΘ’ ΕΚΑΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΑΠΟΘΝΗΣΚΩ».

Ο Παύλος τόσο σκληρά και επικίνδυνα περνούσε τη ζωή του, που έφθανε στο σημείο, όπως ομολογεί και ο ίδιος (Α´Κορ. 15, 31), να πεθαίνει καθημερινά. Αυτό που ούτε η φύση δέχεται, διότι ένα θάνατο γνωρίζει, αυτό το πάθαινε ο άγιος απόστολος Παύλος, λόγω της φιλοτιμίας της διαθέσεώς του. Πέθαινε καθημερινά από την κούραση, το μόχθο, την αγρύπνια, την μέριμνα των εκκλησιών, το διηνεκές μαρτύριο, τον κατατρεγμό τη συκοφαντία από τους ψευδαδέλφους, την πείνα και την δίψα.
Όταν κατηγόρησαν τον Παύλο κάποιοι ψευδάδελφοι και σούπερ Ιουδαίοι ότι δήθεν δεν είναι γνήσιος απόστολος, δεν είναι αυθεντικός και αληθινός όπως αυτοί, τότε ο Παύλος αναγκάσθηκε να μιλήσει για τον εαυτό του και να παραθέσει τις περγαμηνές και τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι είναι αληθινός απόστολος.
Επιπλέον όμως αναγκάσθηκε να παρουσιάσει τα ουσιαστικά παράσημά του· αυτά που στοιχίζουν και δεν μπορείς να τα έχεις με το αζημίωτο. «Είναι Εβραίοι (αυτοί που τον κατηγορούσαν); Κι εγώ είμαι. Είναι Ισραηλίτες; Και εγώ είμαι. Είναι από το σπέρμα του Αβραάμ; Κι εγώ το ίδιο. Είναι διάκονοι Χριστού; Θα μιλήσω σαν παράφρονας, εγώ είμαι παραπανω απ’ αυτούς. Σε κόπους περισσότερο, σε πληγές περισσότερο, σε φυλακίσεις περισσότερο, σε θανάτους περισσότερο. Από τους Ιουδαίους μαστιγώθηκα πέντε φορές, με σαράντα παρά μία μαστιγώσεις κάθε φορά. Τρεις φορές με ράβδισαν, μια με λιθοβόλησαν, τρεις φορές ναυάγησα, ένα ημερονύκτιο πάλευα στο πέλαγος. (Υπηρέτησα τον Κύριο και το ευαγγέλιο) πολλές φορές με οδοιπορίες, με κινδύνους από ποταμούς, με κινδύνους από ληστές, με κινδύνους από τους ομοεθνείς μου, με κινδύνους από ψευδαδέλφους. Με κόπο και με μόχθο, με αγρυπνίες, με πείνα και δίψα, με νηστείες, με ψύχος και χωρίς ρούχα. Και εκτός από αυτά, αντιμετοπίζοντας κάθε μέρα συνεχείς πιέσεις και φροντίζοντας για τις ανάγκες ων εκκλησιών. Ποιός ασθενεί και δεν ασθενώ κι εγώ μαζί του; Ποιος σκοντάφτει και πέφτει και δεν υποφέρω κι εγώ; Εάν πρέπει να καυχηθώ κι εγώ (όπως κάνουν οι εχθροί μου), εγώ δεν θα καυχηθώ για επίγειους τίτλους ευγενείας και για σωματικά και φυλετικά χαρακτηριστικά αλλά μόνο για τα παθήματά μου και τις θλίψεις μου» (Β´Κορ.11,22-30).
Διαβάζοντας το κείμενο που παραθέσαμε, καταλαβαίνουμε γιατί ο Παύλος έλεγε ότι πεθαίνει κάθε μέρα, αλλά και γιατί έλεγε «εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλιπ. 1,21). Ο οριστικός θάνατος, αν ερχότανε, θα ήτανε μία λύτρωση γι’ αυτόν. Ο άγιος Χρυσόστομος λέγει σε κάποια ομιλία του ότι φοβόμαστε το θάνατο, γιατί έχουμε αμαρτίες και γιατί ζούμε μια πλαδαρή και μαλθακή ζωή γεμάτη ανέσεις και ευκολίες. Ζούμε για να τρώμε και δεν τρώμε για να ζούμε. Καθημερινώς επιζητούμε την πάσης φύσεως ηδονή, την καλοπέραση, την τρυφή, την ραστώνη. Αντίθετα από εμάς ο Παύλος που αξιώθηκε τόσων δωρεών και που ζούσε τόσο μαρτυρικά, επειδή φοβάται την πλαδαρή και μαλθακή ζωή μήπως τον επηρρεάσει και τον αχρηστέψει διακηρύττει «σκληραγωγώ το σώμα μου και το μεταχειρίζομαι σαν υπηρέτη, από φόβο μήπως και συμβεί εγώ που κηρύττω σε άλλους και τους κατηχώ, γίνω ακατάλληλος για να κερδίσω την βασιλεία των ουρανών» (Α´Κορ. 9,27). Αν ο Παύλος που είχε τόσα χαρίσματα και συγχρόνως ζούσε τόσο μαρτυρικά φερότανε έτσι τι πρέπει να κάνουμε εμείς που στερούμαστε όλα τα θεία αγαθά και επιπλέον έχουμε πλήθος αμαρτημάτων.

Και για να έρθουμε στα χαρίσματα που είχε ο Παύλος, στο 12ο κεφάλαιο της Β´προς Κορινθίους επιστολής, αποκαλύπτει ότι είχε και προσόντα για τα οποία τρελλαίνονται οι ανά τους αιώνες επιπόλαιοι και ρηχοί χριστιανοί, χωρίς όμως να ποθούν παρόμοια το χάρισμα των χαρισμάτων το μαρτύριο. Είχε ο Παύλος οπτασίες και αποκαλύψεις. Είχε ουράνιες αναβάσεις. Επισκέφθηκε τον παράδεισο απ’ αυτή τη ζωή. Βάδισε στον τρίτο ουρανό, όπως βαδίζει στη γη. Έκανε ουράνιες πορείες και άκουσε «άρρητα ρήματα» τα οποία δεν μπορεί να τα αποκαλύψει. Και για να μη νιώσει περηφάνια, σαν άνθρωπος που ήταν, του έδωσε ο Θεός «σκόλοπα τη σαρκί» δηλαδή ένα αγκάθι που τον κεντούσε συνεχώς. Κι ενώ προσευχήθηκε στον Κύριο τρεις φορές (πολλές φορές σημαίνει αυτό), εκείνος αρνήθηκε να τον ελευθερώσει λέγοντάς του ότι του είναι αρκετό που έχει συνεχώς τη χάρη και την ευλογία του Θεού. Και ο Παύλος προτίμησε να έχει τη χάρη του Θεού κι ας έχει πειρασμούς και θλίψεις. «Όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός εμί» (Β´Κορ. 12,10).
Ο πατήρ Εμμανουήλ Μυτιληναίος (1900-1960), ένας ικανός, πολυμαθής και χαλκέντερος κληρικός, που υπηρέτησε σε νευραλγικές και επιτελικές θέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και ένας κληρικός που γεύθηκε κατά κόρο τον πόνο και το μαρτύριο λέγει σε κάποιο κήρυγμά του· «Με τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν μας αγαπά και ότι πραγματικά δεν μας ευλογεί. Ίσα-ίσα τότε μας αγαπά και μας ευλογεί περισσότερο. Μόνο που πρέπει εμείς να είμαστε ικανοί και έτοιμοι ν’ αρπάξουμε την ευλογία. Η ευλογία κυριολεκτικά χύνεται σαν ποταμός μπροστά σου, μόνο που πρέπει εσύ να την αρπάξεις και να μη την αφήσεις να φύγει ανεκμετάλευτη. Τότε θα είσαι το άλας της γης, που τη σώζει από τη σήψη και την φθορά...».
Και αλλού λέγει· «Μαρτύριο καθημερινό είναι ο χριστιανισμός, η ζωή του χριστιανού. Καθημερινά καλούμεθα να ομολογήσουμε την πίστη μας όχι απλώς με τους λόγους μας αλλά και με τα έργα μας. Κάθε φορά που η κακία παρουσιάζεται θελκτική και γοητευτική, κάθε φορά που γύρω μας, μας κυνηγούν τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα, κάθε φορά εμείς γινόμαστε αναίμακτοι μάρτυρες, εάν υποφέρουμε αυτά τα βέλη χωρίς να πέσουμε...» (Αθανασίου Κοτταδάκη, Ιερωσύνη ανοιχτής διακονίας, πρωτοπρεσβύτερος Εμ. Μυτιληναίος (1900-1960), Αθήνα 1997, σελ.285).
Συνεπώς ακόμη κι αν θλιβόμαστε, ακόμη κι αν πεθαίνουμε καθημερινώς σαν τον Παύλο, ας μη τα χάνουμε ούτε ν’ απελπιζόμαστε. Μόνο ας δράττουμε την ευκαιρία ν’ αρπάζουμε την ευλογία, που πληθωρικά παραθέτει μπροστά μας ο Κύριος και Θεός μας.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
http://www.pmeletios.com/

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 28 Αυγούστου.
IA΄Ματθαίου: Ματθαίος ιη΄23-35.

Κείμενο :
Δια τούτο ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, ος ηθέλησε συνάραι λόγον μετά των δούλων αυτού. αρξαμένου δε αυτού συναίρειν προσηνέχθη αυτώ εις οφειλέτης μυρίων ταλάντων μη έχοντος δε αυτού αποδούναι εκέλευσεν αυτόν ο κύριος αυτού πραθήναι και την γυναίκα αυτού και τα τέκνα και πάντα όσα είχε, και αποδοθήναι. πεσών ουν ο δούλος προσεκύνει αυτώ λέγων· κύριε, μακροθύμησον επ΄ εμοί και πάντα σοι αποδώσω. σπλαγχνισθείς δε ο κύριος του δούλου εκείνου απέλυσεν αυτόν και το δάνειον αφήκεν αυτώ. εξελθών δε ο δούλος εκείνος εύρεν ένα των συνδούλων αυτού, ος όφειλεν αυτώ εκατόν δηνάρια, και κρατήσας αυτόν έπνιγε λέγων· απόδος μοι ει τι οφείλεις. πεσών ουν ο σύνδουλος αυτού εις τους πόδας αυτού παρεκάλει αυτόν λέγων· μακροθύμησον επ΄ εμοί και αποδώσω σοι. ο δε ουκ ήθελεν, αλλά απελθών έβαλεν αυτόν εις φυλακήν έως ου αποδώ το οφειλόμενον. Ιδόντες δε οι σύνδουλοι αυτού τα γενόμενα ελυπήθησαν σφόδρα, και ελθόντες διεσάφησαν τω κυρίω εαυτών πάντα τα γενόμενα. τότε προσκαλεσάμενος αυτόν ο κύριος αυτού λέγει αυτώ· δούλε πονηρέ, πάσαν την οφειλήν εκείνην αφήκά σοι, επεί παρεκάλεσάς με· ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου, ως και εγώ σε ηλέησα; και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεναυτόν τοις βασανισταίς έως ου αποδώ παν το οφειλόμενον αυτώ. Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτού από των καρδιών υμών τα παραπτώματα αυτών.

Μετάφραση:
«Γι΄ αυτό η βασιλεία των ουρανών μοιάζει μ΄ ένα βασιλιά, που θέλησε να του αποδώσουν λογαριασμό οι δούλοι του. Μόλις άρχισε να κάνει το λογαριασμό, του φέρανε κάποιον που όφειλε δέκα χιλιάδες τάλαντα. Επειδή δεν μπορούσε να τα επιστρέψει, ο κύριός του διέταξε να πουλήσουν τον ίδιο, τη γυναίκα του, τα παιδιά του κι όλα τα υπάρχοντά του και να του δώσουν το ποσό από την πώληση. Ο δούλος τότε έπεσε στα πόδια του, τον προσκυνούσε κι έλεγε: δείξε μου μακροθυμία και θα σου τα δώσω όλα τα χρέη μου πίσω. Τον λυπήθηκε λοιπόν ο κύριός του εκείνον το δούλο και τον άφησε να φύγει· του χάρισε μάλιστα και το χρέος. Βγαίνοντας έξω ο ίδιος δούλος, βρήκε έναν από τους συνδούλους του, που του όφειλε μόνο εκατό δηνάρια· τον έπιασε και τον έσφιγγε να τον πνίξει λέγοντάς του: ξόφλησέ μου αυτά που μου χρωστάς. Ο σύνδουλός του τότε έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε: δείξε μου μακροθυμία, και θα σου τα ξεπληρώσω. Εκείνος όμως δε δεχόταν, αλλά πήγε και τον έβαλε στη φυλακή, ώσπου να ξεπληρώσει ότι του χρωστούσε. Όταν το είδαν αυτό οι σύνδουλοί του, λυπήθηκαν πάρα πολύ, και πήγαν και διηγήθηκαν στον κύριό τους όλα όσα έγιναν. Τότε ο κύριος τον κάλεσε και του λέει: κακέ δούλε, σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος, επειδή με παρακάλεσες· δεν έπρεπε κι εσύ να σπλαχνιστείς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σπλαχνίστηκα εσένα; Και οργισμένος τον παρέδωσε στους βασανιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όσα του χρωστούσε. Έτσι θα κάνει και σ΄ εσάς ο ουράνιος Πατέρας μου, αν ο καθένας σας δε συγχωρεί τα παραπτώματα του αδερφού του μ΄ όλη του την καρδιά».

Σχόλια:

ΑΝΕΞΙΚΑΚΟΙ !

«Ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλον σου,
ως και εγώ σε ηλέησα;»

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ της παραβολής που ακούσαμε σήμερα, ο Κύριος έκρυψε μια από τις μεγαλύτερες αρετές, την ανεξικακία. Τι σημαίνει ανεξικακία; Μακροθυμία και ανοχή των κακών που μας προξενούν οι άλλοι, οι συνάνθρωποι μας. Ακόμη, διάθεση ειλικρινής και πηγαία όχι μόνο να μη θυμόμαστε τα κακά αυτά που μας προξένησαν και να μη θέλουμε να αντεκδικηθούμε, αλλά και να συγχωρούμε εκείνους που μας έβλαψαν και να ανταποδίδουμε καλό αντί του κακού που μας έκαναν.
Στο πρόσωπο του βασιλιά της παραβολής, που είναι ο ίδιος ο Θεός, βλέπουμε την ευσπλαχνία και τη συγγνώμη. Στο πρόσωπο του δούλου την ασπλαχνία και την κακότητα. Ενώ ο ίδιος συγχωρείται, ενώ του παραγράφεται το τεράστιο χρέος του εκείνος αρνείται να συγχωρήσει τον σύνδουλο του και να μακροθυμήσει για λίγο, ώστε να μπορέσει ο δυστυχής συνάδελφος του να του εξοφλήσει το μικρό χρέος. Γι’ αυτό και το ερώτημα που θα του θέσει ο βασιλιάς μετά από την καταγγελία των άλλων δούλων θα είναι αμείλικτο: «Πονηρέ δούλε, διότι με παρακάλεσες, σου άφησα όλο εκείνο το τεράστιο χρέος. Δεν έπρεπε, λοιπόν, όπως εγώ σε λυθήθηκα, να λυπηθείς και συ τον σύνδουλο σου;»
Και ο Κύριος κλείνει την παραβολή μ’ ένα ιδιαίτερης σημασίας συμπέρασμα: «Έτσι θα κάνει και σε σας ο επουράνιος Πατέρας μου, προς τον οποίο είστε οφειλέτες ανεξόφλητου χρέους λόγω των αμαρτιών σας, αν δεν συγχωρήσετε ο καθένας τον αδελφό του και όχι μόνο με το στόμα σας, αλλά από την καρδιά σας». Πολύ εύλογα, λοιπόν, γεννιέται το ερώτημα: Που έγκειται η σημασία της ανεξικακίας; Γιατί πρέπει να είμαστε ανεξίκακοι;
Πρώτον, διότι

είναι εντολή του Κυρίου μας.

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ την επί όρους ομιλία Του: «Ηκούσατε ότι ερρέθη, αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον εχθρόν σου. Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεστε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ. 5, 43-44). Εντολή, λοιπόν, Κυρίου. Εντολή καινούργια. Άγνωστη στους αρχαίους. Τη θέσπισε πρώτος ο Κύριος. Και μ’ αυτή μας ζητά να αγαπούμε εκείνους που θέλουν το κακό μας και μας καταδιώκουν. Που μας μισούν και μας αδικούν. Με μια λέξη: που είναι εχθροί μας. Και όχι μόνο να τους αγαπούμε, αλλά και να τους ευεργετούμε και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς.
Στην καρδιά του χριστιανού δεν είναι νοητό να υπάρχει απέχθεια και μίσος. Για κανένα λόγο. Μισούμε και αποστρεφόμαστε την αμαρτία και την κακία. Ποτέ τα πρόσωπα που αμαρτάνουν ή δείχνουν κακότητα. Κάθε άνθρωπος, παρ’ όλη ίσως την κακότητα του, παραμένει πλάσμα και εικόνα του Θεού και σαν τέτοιο έχει δικαιώματα στην αγάπη μας.
Το γνώρισμα μας ως χριστιανών είναι η αγάπη. Να ξέρουμε να συγχωρούμε. Το να κάνουμε το καλό στο καλό είναι ανθρώπινο. Το να κάνουμε, όμως, το καλό στο κακό, αυτό είναι ηρωισμός. Είναι το γνήσιο χριστιανικό ήθος. Τότε πράγματι βρισκόμαστε κοντά στο Θεό, όταν απαντούμε στο κακό με το καλό, στο μίσος με την αγάπη, στην αχαριστία και την ευεργεσία και όταν ειλικρινά συγχωρούμε αυτούς που μας εχθρεύονται και μας βλάπτουν.
Δεύτερον, διότι

είμαστε παιδιά του Θεού.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ είμαστε παιδιά του Θεού. Αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε γνήσια και αληθινά παιδιά Του, οφείλουμε να ακολουθούμε το παράδειγμα Του. Τι έκανε για μας ο Θεός; Μας συγχώρησε όλα τα παραπτώματα μας. «Εχαρίσατο ημίν πάντα τα παραπτώματα, εξαλείψας το καθ’ ημών χειρόγραφον...., και αυτό ήρεν εκ του μέσου προσηλώσας αυτό τω σταυρώ» (Κολ. 2, 13-14). Και αφού μας συγχώρησε, μας υιοθέτησε. Μας έκανε παιδιά του αγαπημένα. Ως παιδιά, λοιπόν, του Θεού, ας μιμούμαστε το παράδειγμα του Πατέρα μας. «Γίνεσθε ούν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λουκ. 6,36).
Στην Κυριακή προσευχή ονομάζουμε τον Θεό πατέρα μας. Αλλά πως μπορούμε να τον επικαλούμαστε, αν δεν συμφωνούμε με το παράδειγμα Του και δεν συμμορφωνόμαστε με την εντολή Του;
Τρίτον, οφείλουμε να είμαστε ανεξίκακοι απέναντι των άλλων,

για να φανεί ανεξίκακος ο Θεός και σε μας.

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ μακρόθυμος και πολυέλεος. Αν μετανοούμε ειλικρινά για τα σφάλματα μας και προστρέχουμε κοντά Του, είναι πάντοτε πρόθυμος να μας συγχωρήσει. Υπό μια, όμως, απαράβατη προϋπόθεση: Ότι κι εμείς θα συγχωρούμε όσους μας αδικούν και μας βλάπτουν. «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος. Εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. 6, 14-15).
Τα λόγια του Κυρίου είναι σαφή και καθαρά. Κατά το μέτρο της δικής μας συγγνώμης και ανεξικακίας απέναντι των άλλων, θα φανεί ίλεως και ανεξίκακος και σε μας ο Θεός. «Ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλον σου, ως και εγώ σε ελέησα;», θα πει και σε μας ο Θεός, αν δεν συγχωρούμε τον πλησίον μας.
Τέταρτον,
για να εισακούσει ο Θεός τις προσευχές μας

ΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΝ θέλουμε ν’ ακούει ο Θεός τις προσευχές μας, χρεωστούμε να είμαστε συμφιλιωμένοι με τους αδελφούς μας. Διότι αν μέσα μας φωλιάζει εχθρότης, μνησικακία και αντιπάθεια, τότε ούτε μας συγχωρεί ούτε ακούει την προσευχή μας. Η εντολή του Κυρίου είναι ολοκάθαρη: «Εάν, όταν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, τότε άφησε το δώρο σου μπρος στο θυσιαστήριο και πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου, και τότε έλα να προσφέρεις το δώρο σου» (Ματθ. 5, 23-24).
Ο Θεός δεν θέλει τόσο τα δώρα μας, όσο την καρδιά μας. Δεν ενδιαφέρεται για την εξωτερική συμπεριφορά μας, όσο για τις εσωτερικές διαθέσεις μας. Δεν προσέχει στα όσα προφέρουν τα χείλη, όσο στα όσα κρύβονται στο βάθος της καρδιάς. Και αυτό που ζητά για να υπάρξει ουσιαστική κοινωνία μαζί Του, είναι η παρουσία μέσα μας της συγγνώμης και της ανεξικακίας.

Ανεξίκακοι διότι δεν είμαστε αναμάρτητοι

ΚΙ ΕΝΑ τελευταίο: Οφείλουμε να είμαστε ανεξίκακοι, διότι απλούστατα δεν είμαστε αναμάρτητοι. Είναι βέβαιο ότι κι εμείς σφάλλουμε. Κι εμείς πικραίνουμε. Κι εμείς αδικούμε. Κι εμείς ανοίγουμε το στόμα μας και κατακρίνουμε και κακολογούμε. Ωστόσο θέλουμε οι άλλοι να μας συγχωρούν. Να μη μας κρατούν κακία. Το ίδιο, λοιπόν, ας κάνουμε κι εμείς, εφόσον κι εμείς έχουμε ανάγκη από τη συγγνώμη και την επιείκεια των άλλων.

* * *

Αδελφοί μου,
Με την παραβολή που ακούσαμε σήμερα ο Κύριος μας ζητά να είμαστε άνθρωποι της αγάπης και της συγγνώμης. Μας προτρέπει να ακολουθούμε πάντοτε τον ευλογημένο δρόμο της ανεξικακίας. Είναι δρόμος σωτηρίας. Έτσι θα σωθούμε. Είναι δρόμος μεγαλείου και δόξας. Έτσι θα δοξαστούμε στην ουράνια Βασιλεία Του. Είναι ο δικός Του δρόμος. Αυτόν περπάτησε κι Εκείνος. Πάνω από το ύψος του σταυρού με τα λόγια Του «Πάτερ άφες αυτοίς...» (Λουκ. 23, 34) μας άφησε αιώνιο υπόδειγμα ανεξικακίας. Είναι ο δρόμος των Αγίων του Θεού. Ας θυμηθούμε τον πρωτομάρτυρα Στέφανο: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» (Πραξ. 7,60). Λόγια που αποκαλύπτουν ανέκφραστο βάθος ανεξικακίας. Ας θυμηθούμε ακόμη και τους αγίους Αποστόλους: «Λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν...» (Α’ Κορ. 4, 12-13).
Τον δρόμο αυτό ας ακολουθήσουμε κι εμείς, αδελφοί μου. Αποτελεί ιερό χρέος. Είναι βαθιά ανάγκη. Για να είμαστε αληθινοί άνθρωποι, εικόνες και παιδιά του Θεού. Για να γίνουν ανθρωπινότερες οι κοινωνίες μας. Για να έχουμε δικαιώματα στο έλεος και την ανεξικακία του Θεού. Και τώρα και κατά την ημέρα της κρίσεως.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ.

Από το βιβλίο "Κοσμάς ο Αιτωλός" του Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγ. Καντιώτη, εκδ. Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητας "Ο Σταυρός".

1. "Αυτό μια μέρα θα γίνει Ρωμαίικο και καλότυχος όποιος ζήσει σε κείνο το βασίλειο."
(Συνήθιζε να λέγει εις διάφορα μέρη της υποδούλου Ελλάδος, τα οποία μετά ταύτα απηλευθερώθησαν)
2. "Ω ευλογημένο βουνό, πόσες ψυχές γυναικόπαιδα θα σώσεις όταν έλθουν τα χαλεπά χρόνια ! "
(Είπε την προφητείαν αυτήν εν Σιατίστη και αλλαχού αντικρύζων τα βουνά, τα οποία κατά τούς χρόνους της Ελληνικής Επαναστάσεως έγιναν κρησφύγετα των γυναικοπαίδων).
3. "Καλότυχοι σεις, οι οποίοι ευρέθητε εδώ πάνω εις τα ψηλά βουνά, διότι αυτά θα σας φυλάξουν από πολλά δεινά. Θα ακούτε και δεν θα βλέπετε τον κίνδυνο. Τρεις ώρες ή τρεις μέρες θα υποφέρετε."
(Ελέχθη εις την περιφέρειαν Σιατίστης)
4. "Το ποθούμενο θα γίνει στην τρίτη γενεά. Θα το ιδούν τα εγγόνια σας. "
(Ελέχθη εν Χειμάρρα - Η σπουδαιοτάτη αύτη προφητεία του Αγίου, η οποία έτρεφε την γλυκυτέραν ελπίδα του υποδούλου Γένους, έλαβε καταπληκτικήν επαλήθευσιν. Διότι οι χρόνοι της απελευθερώσεως του Έθνους είναι πράγματι η τρίτη γενεά από των χρόνων που προεφήτευσεν αυτήν ο Άγιος, καθόσον, ως γνωστόν, εκάστη γενεά υπολογίζεται εις 25 έτη)
5. "Θάρθη καιρός να σας πάρουν οι εχθροί σας και τη στάχτη από τη φωτιά, αλλά σεις να μην αλλάξετε την πίστη σας, όπως θα κάμνουν οι άλλοι. "
(Ελέχθη εν Σιατίστη)
6. Σας λυπάμαι για την περηφάνια, όπου έχετε. Το ποδάρι μου εδώ δεν θα ξαναπατήσει. Και εάν δεν αφήσετε αυτά τα πράγματα που κάνετε, την αυθαιρεσία και ληστεία, θα καταστραφείτε. Σε κείνο το κλαρί, που κρεμάτε τα σπαθιά σας, θαρθή μια μέρα που θα κρεμάσουν οι γύφτοι τα όργανά τους. "
(Ελέχθη εις το χωρίον Άγιος Δονάτος Σουλίου)
7. "Θάρθουν οι κόκκινοι σκούφοι κι ύστερα οι Άγγλοι επί 54 χρόνια, και κατόπιν θα γίνει Ρωμαίϊκο."
(Ελέχθη εν Κεφαλληνία περί της απελευθερώσεως της Επτανήσου - "Κόκκινοι σκούφοι" ονομάζονται οι Γάλλοι στρατιώται ως εκ του χρώματος των καλυμμάτων της κεφαλής κατά τούς ναπολεοντείους χρόνους. Η προφητεία αύτη εύρε καταπληκτικήν εκπλήρωσιν. Διότι μετά τούς Ενετούς εις την Επτάνησον εγκατεστάθησαν οι Γάλλοι, και μετά την αναχώρησιν τούτων ήλθον οι 'Aγγλοι, των οποίων η παραμονή διήρκεσε 54 έτη, δηλαδή όσα και προεφήτευσεν ο 'Aγιος. Το 1810 κατέλαβον ουσιαστικώς οι 'Aγγλοι την Επτάνησον (εκτός της Κερκύρας, η οποία παρεδόθη το 1815 εις τον Κάμπελλ), και το 1864 παρέδωκαν αυτήν εις την Ελλάδα.)
8. "Τα όρια του Ρωμαίικου θάνε η Βωβούσα (ο ποταμός Αώος) ".
(Ελέχθη εν Παλαιά 'Aρτη)
9. "Εκείθε θάρθη το Ρωμαίικο".
(Την προφητείαν ταύτην είπεν ο 'Aγιος εν Πρεβέζη δεικνύων το μέρος της Στερεάς, από το οποίον θα προήρχετο ο στρατός της ελευθερίας. Η προφητεία επραγματοποιήθη το 1912).
10. "Τα βάσανα είναι ακόμη πολλά. Θυμηθείτε τα λόγια μου · προσεύχεστε, ενεργείτε και υπομένετε στερεά. Έως ότου να κλείσει αυτή η πληγή του πλατάνου, το χωριό σας θάνε σκλαβωμένο και δυστυχισμένο".
(Ελέχθη εις Τσαραπλανά, το σημερινόν Βασιλικόν της Ηπείρου. Η πληγή του πλατάνου έκλεισε το 1912, έτος απελευθερώσεως της Ηπείρου)
11. "Πότε θαρθή το ποθούμενον; " ηρώτησαν τον 'Aγιον εις Τσαραπλανά της Ηπείρου. "Όταν σμίξουν αυτά", απήντησεν ο 'Aγιος δεικνύων δύο δενδρύλλια.
(Τα δενδρύλλια εμεγάλωσαν, επάχυναν και έσμιξαν το 1912)
12. "Το ποθούμενον θα έρθει όταν θαρθούν δύο πασχαλιές μαζί".
(Πράγματι το 1912 αι εορταί Ευαγγελισμού και Πάσχα συνέπεσαν)
13. "'Aμα κλείσει το δένδρον και κλεισθεί μέσα το παλούκι, τότε θα έλθει το ποθούμενον. Θα γίνει κάποιο σημάδι και να μη φοβηθήτε. Να πηγαίνετε βασίλεμα ηλιού σ' εκείνα τα βουνά (της Ομάλιας και της Μερόπης), όπου θα γλιτώσουν πολλές ψυχές. Μαζί σας μη πάρετε τίποτε, μόνον τις ψυχές σας να γλιτώσετε. Και δεν θα βαστάξει το κακό περισσότερο από 24 ώρες".
14. "Τα χωριά του κάμπου θα πάθουν χαλάστρα, ενώ στις ποδιές του Κισσάβου θα κοιμηθούν σκλάβοι και θα ξυπνήσουν ελεύθεροι".
(Ελέχθη εν Λαρίση)
15. "Αν το κυπαρίσσι αυτό ξεραθεί από την κορυφή, η Ελλάς θα ελευθερωθεί· αν ξεραθεί από κάτω, δεν θα ελευθερωθεί".
(Ελέχθη εν Ζελενίτσα (Πρασιά) της Ευρυτανίας)
16. "Με δυσκολία θάρθη"
(Εννοείται το ποθούμενον)
17. "Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενο στην Άσπρη Θάλασσα, τότε θάρθη".
18. "Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά νερά, τότε θάρθη".
19. "Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθεί το ζήτημα της Πόλης"
20. "Θάρθη ξαφνικά. Να έχετε ένα σακούλι σιτάρι κρεμασμένο στη θύρα. Αυτό θα σας εμποδίσει φεύγοντας. Μη το αφήσετε. Να το πάρετε μαζί σας, για να φάνε τα παιδιά σας".
21. Στην Αυλώνα θα γίνει χαλασμός. Θα έλθουν στρατεύματα να ελευθερώσουν τον τόπο".
22. "Στο Μπουκορμέ θα χυθεί πολύ αίμα".
23. "Όταν ακούετε ότι ο πόλεμος άρχισε, τότε κοντά είναι".
24. "Όσα χωριά είναι κοντά σε δρόμο πολλά θα τραβήξουν".
25. "Η Δρόπολις θα πάθη, διότι ο τόπος είναι γυμνός".
26. "Η Δρόπολις θα είναι γεμάτη στρατεύματα".
27. "Θα χαθεί η σοδιά της χρονιάς από την εύφορη Δρόπολι και - μάνα μου ! - αίμα πολύ που έχει να χυθεί".
28. "Λάκκοι και βράχοι στη Δρόπολι θα είναι γεμάτοι φεύγοντας".
(Εις το αλβανικόν χειρόγραφον, η προφητεία αύτη έχει ως εξής: "Τα βουνά, οι χαράδρες και οι κάμποι της Δρόπολης θα γεμίσουν προσφυγιά").
29. "Εις τα χωριά Πέπελη σεις άδικα θα φοβάσθε· τίποτε δεν θα πάθετε. Μόνον τα παιδιά σας που θα είναι στους δρόμους τα κλαίτε".
30. "Οι αντίχριστοι θα φύγουν, αλλά θάρθουν πάλι· έπειτα θα τούς κυνηγήσετε έως την Κόκκινη Μηλιά".
31. "Θαρθή όταν έρθουν δυο καλοκαίρια και δυο πασχαλιές μαζί".
32. "Ξένος στρατός θα έλθει, Χριστό θα πιστεύει, γλώσσα δεν θα ξέρη ... ".
33. "Θαρθή και μια φορά ασκέρι ξένο που το Χριστό θα πιστεύει. Αλλά σεις δεν θα το ξέρετε".
34. "Με άλλους θα κοιμηθείτε και με άλλους θα ξημερώσετε".
35. "Θα ιδείτε τρεις φαμίλιες σ’ ένα σπίτι".
36. "Εσείς θα πάτε να κατοικήσετε αλλού και άλλοι θάρθουν να κατοικήσουν σε σας".
37. "Θα ιδείτε 40 άλογα να τα δένουν σε ένα παλούκι".
38. "Πολλοί θα χάνονται από την πείνα".
39. "Οι πλούσιοι τα γίνουν πτωχοί και οι πτωχοί θα πεθάνουν".
40. "Μια χούφτα μάλαμα μια χούφτα αλεύρι".
41. " Θα έρθει καιρός που οι Ρωμιοί θα τρώγονται αναμεταξύ τους. Εγώ συστήνω ομόνοιαν και αγάπην".
42. "Θα ιδείτε και τακτικό στρατό, θα ιδείτε και ρέμπελο (αντάρτικο)· από αυτούς πολλά θα υποφέρετε".
43. "Θα σας ζητήσουν τα ντουφέκια· να έχετε διπλά· να δώσετε το ένα και να κρατήσετε το άλλο. Ένα ντουφέκι 100 ψυχές θα γλιτώσει".
44. "Θα έρθει καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα".
("Τα άλαλα και τα μπάλαλα" - Εννοεί τα άψυχα μηχανήματα των διαφόρων εφευρέσεων. Αυτά αντικατέστησαν και ολονέν αντικαθιστούν τας εργατικάς χείρας και κυριαρχούν εις την ζωήν των ανθρώπων, ως νεώτερα είδωλα προσκυνούμενα υπό του υλόφρονος κόσμου.)
45. "Η αιτία του γενικού πολέμου θα είναι από τη Δαλματία".
46. "Η αιτία του γενικού πολέμου θάρθη από τη Δαλματία. Πρώτα θα διαμελιστεί η Αυστρία και ύστερα η Τουρκία".
47. "Ο χαλασμός θα γίνει από ένα κασσιδιάρη".
(Η προφητεία εις το αλβανικόν χειρόγραφον φέρεται ως εξής: "Ο χαλασμός θάρθη από τυφλό και κασσιδιάρη")
48. "Θα προσπαθούν να το λύσουν με την πέννα, μα δεν θα μπορούν. 99 φορές με τον πόλεμο και μια με την πέννα".
49. "Αν βρεθούν 3 δυνάμεις σύμφωνες, τίποτε δεν θα πάθετε".
50. "Αν το ζήτημα λυθεί με τον πόλεμο, θα πάθετε πολλές καταστροφές· σε τρεις χώρες μια θα μείνει... "
51. "Θα έρθει καιρός που δεν θα ακούτε (=μαθαίνετε) τίποτε".
52. "Ότι σας ζητούν, να δίνετε· ψυχές μόνον να γλιτώνετε".
53. "Αν βρίσκουν στο δρόμο ασήμι, δεν θα σκύβουν να το πάρουν. Για ένα όμως αστάχυ θα σκοτώνονται ποίος να το πρωτοπάρει... ".
54. "Το κακό θα σας έρθει από τούς διαβασμένους".
55. "΄Η τρεις μέρες ή τρεις μήνες ή τρία χρόνια θα βαστάξει".
56. "Θάρθη καιρός που δεν θα υπάρχει αυτή η αρμονία που είναι σήμερα μεταξύ λαού και κλήρου".
57. "Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων".
58. "Στην Πόλι θα χυθεί αίμα που τριχρονίτικο δαμάλι θα πλέξη (=πλεύση) ".
59. "Καλότυχος όποιος ζήσει μετά το γενικό πόλεμο. Θα τρώγει με ασημένιο κουτάλι... ".
60. "Μετά το γενικό πόλεμο θα ζήση ο λύκος με τ’ αρνί".
61. "Θάρθη πρώτα ένα ψευτορωμαίϊκο· να μη το πιστέψετε· θα φύγει πίσω".
62. "Θα μαζωχτή το χιλιάρμενο στο Σκάλωμα ('Aγιοι Σαράντα) και θάρθουν κοκκινογέλεκοι, να πολεμήσουν για σας".
63. "Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τούς διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τούς Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά".
("Κόκκινη Μηλιά". Τοποθεσία, την οποίαν η φαντασία των υποδούλων Ελλήνων έθετεν εις τα βάθη της Μ. Ασίας).
64. "Τόσα πολλά θα γίνουν, που οι μανάδες θα γεννήσουν πρόωρα από το φόβο τους".
65. "Ζώα δεν θα μείνουν· θα τα φάνε. Φάτε και σεις μαζί μ΄ αυτούς. Στα Τζουμέρκα θα πάρετε σπόρο".
(Εις το αλβανικόν χειρόγραφον διαβάζομεν: "Άλογα δεν θα μείνουν. Θα πάτε και σεις μαζί μ’ αυτά. Από τα Τζουμέρκα θα ξαναπιάσετε τη ράτσα τους")
66. "'Σπίτια μεγάλα μη κάμνετε. Λιάσες να κάμνετε να μη σας έρχονται μέσα".
67. "Θα σας επιβάλουν μεγάλο και δυσβάστακτο φόρο, αλλά δεν θα προφθάσουν".
68. "Θα βάλουν φόρο στις κότες και στα παράθυρα".
69. "Θα ζητήσουν να σας πάρουν και στρατιώτες. Δεν θα προφθάσουν όμως".
70. "Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό 3 μέρες γρηγορότερα από τούς Χριστιανούς".
(Το αλβανικόν χειρόγραφον έχει την προφητείαν ως εξής: "Οι Τούρκοι θα το καταλάβουν τρεις ημέρες γρηγορότερα από τούς Χριστιανούς")
71. "Όταν ακούσετε ότι ο πόλεμος πιάστηκε από κάτω, τότε κοντά θα είναι".
72. "Αν ο πόλεμος πιαστεί από κάτω, λίγα θα πάθετε· αν πιαστεί από πάνω, θα καταστραφείτε".
73. "Οι βράχοι και οι λάκκοι θα είναι γεμάτοι κόσμο".
74. "Θάρθη ξαφνικά· ή το βόιδι στο χωράφι ή το άλογο στ΄ αλώνι".
75. "Λυπηρόν είναι να σας το ειπώ· σήμερον, αύριον καρτερούμεν δίψες, πείνες μεγάλες που να δίδωμεν χιλιάδες φλουριά και να μην ευρίσκωμεν ολίγον ψωμί".
76. "Μετά τον πόλεμο οι άνθρωποι θα τρέχουν μισή ώρα δρόμο, για να βρίσκουν άνθρωπο και να τον κάμουν αδελφό".
77. "Αμπέλια μη φυτεύετε, διότι θα χαλάσουν καθώς εκείνα στη Δρυϊνούπολι".
78. "Θα γίνει ένα χαρτοβασίλειο, που θα έχει μέγα μέλλον στην Ανατολή".
79. "Ο κόσμος τόσον θα πτωχεύσει, που θα ζώνεται με κληματσίδες".
80. "Η αιτία θα έλθει από τα Δελειατά".
81. "Η Γαλλία θα ελευθερώσει πολλά ελληνικά μέρη και ιδίως οι Ιταλοί".
82. "Η Γαλλία θα λευτερώσει την Ελλάδα, την Ήπειρο η Ιταλία".
83. "Από τρία μπουγάζια στενά, Κρά, Κράψη και Μουζίνα, θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλι. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σας ρωτούν αν είναι μακριά η Πόλι· εσείς να μη λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν. Ο στρατός αυτός δεν θα φθάσει στην Πόλι, στη μέση του δρόμου θα μάθη ότι ο πόλεμος τελείωσε".
84. "Θα έρθει καιρός, που θα φέρει γύρες ο διάβολος με το κολοκύθι του".
85. "Θα βλέπετε να πηγαίνουν άλλοι επάνω και άλλοι κάτω".
86. "Η λευτεριά θαρθή από κάτω από όπου χύνονται τα νερά".
87. "Από πάνω και από τη σκάλα χαλασμό μη περιμένετε".
88. "Ένα ψωμί θα χαθεί το μισό, και ένα ολόκληρο".
89. "Θα έρθει καιρός που μια γυναίκα θα διώχνει δέκα Τούρκους με τη ρόκα".
90. "Τον Πάπαν να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία".
91. "Ο χαλασμός στον τόπο θα γίνει από ένα όνομα αξιωματούχου ... (δυσανάγνωστον) ".
92. "Πολλά χωριά θα καταστραφούν, οι τρεις χώρες θα γίνουν μία".
93. "Να έχετε τρεις θύρες· αν σας πιάσουν τη μια, να φύγετε από την άλλη".
94. "Πίσω από τη μια θύρα να κρυφθεί κανείς, γλιτώνει· θα είναι βιαστικό".
95. "Να παρακαλείται να είναι μέρα και όχι νύκτα, καλοκαίρι και όχι χειμώνας".
96. "Οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί, γιατί δεν θάχουν αγάπη στα δένδρα".
97. "Οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί, γιατί θα γίνουν τεμπέληδες".
98. "Από ψηλά, μέσα από το λιμάνι θάρθη ο χαλασμός".
99. "Θα σας ρίξουν παρά πολύ· θα σας ζητήσουν να τον πάρουν πίσω, αλλά δεν θα μπορέσουν".
100. "Εσείς θα σώσετε άλλους και οι άλλοι εσάς".
101. "Εσείς θα φύγετε απ’ τ’ αριστερά βουνά· από τη δεξιά μεριά όχι· από τις σπηλιές μη φοβάστε".
102. "Θαρθή ξαφνικά· τ΄ άλογα θ΄ απομείνουν ζεμένα στις δουλειές τους και σεις θα φύγετε".
103. "Θάνε όγδοος αιώνας που θα γίνουν αυτά".
104. "Να κρυφθείτε ή κοντά στην πόρτα ή κοντά στην πλάκα, αν είναι βιαστικό και γρήγορο".
105. "Πολλά θα συμβούν. Οι πολιτείες θα καταντήσουν σαν μπαράγκες".
106. "Θαρθή καιρός που θα βγει ο καταραμένος δαίμονας από το καυκί του".
107. "Θαρθή μια φορά ένας ψευτοπροφήτης· μη τον πιστέψετε και μη τον χαρείτε. Πάλι θα φύγει και δεν θα μεταγυρίσει".
108. "Θάρθη καιρός που οι χριστιανοί θα ξεσηκωθούν ο ένας κατά του άλλου".
109. "Νάχετε το σταυρό στο μέτωπο, για να σας γνωρίσουν ότι είσθε χριστιανοί".
110. "Δεν θα φθάσει ο στρατός στην Πόλι· στη μέση του δρόμου θάρθη το μαντάτο, ότι έφθασε το ποθούμενο".
111. "Πήγαινε και στο δρόμο θ΄ ανταμειφθείς".
(Ελέχθη εν Δερβιστάνη περί τίνος, όστις ειρωνεύθη τον Άγιον. Ούτος μετ’ ολίγον ετραυματίσθη καθ’ οδόν υπό τινός εχθρού του)
112. "Ειπέ εις τα είδωλα εκείνα να μην έρθουν εδώ, αλλά να γυρίσουν εις τα οπίσω".
(Καθώς ο Άγιος εδίδασκεν εις Άσσον της Κεφαλληνίας, διέκοψε μίαν στιγμήν το κήρυγμά του και απέστειλεν ένα ακροατήν του εις την οικίαν του άρχοντος του τόπου ειπών τούς λόγους τούτους. Ούτος απελθών εύρε 4 κυρίας της αριστοκρατίας ασέμνως ενδεδυμένας, αί οποίαι ήσαν έτοιμοι να έλθουν και παρακολουθήσουν το κήρυγμα του Αγίου)
113. "Φτιάνετε σπίτια τορνευτά και δεν πρόκειται να κατοικήσετε σ΄ αυτά".
(Είπε τούς λόγους τούτους ο Άγιος εις Άσσον της Κεφαλληνίας, όταν μίαν ημέραν διήρχετο πρό μιάς νεοκτίστου οικίας. Μετ’ ολίγον όλοι οι ιδιοκτήται απέθανον πλην μιας μοναχής).
114. "Το παιδί αυτό θα προκόψει, θα κυβερνήσει την Ελλάδα και θα δοξαστεί".
(Ελέχθη περί του Ιωάννου Κωλέττη).
115. "Θα γίνεις μεγάλος άνθρωπος, θα κυριεύσεις όλη την Αρβανιτιά, θα υποτάξεις την Πρέβεζα, την Γάργα, το Σούλι, το Δέλβινο, το Γαρδίκι και αυτό το τάχτι του Κούρτ πασά. Θα αφήσης μεγάλο όνομα στην οικουμένη. Και στην Πόλι θα πάς, μα με κόκκινα γένια. Αυτή είναι η θέληση της θείας προνοίας. Ενθυμού όμως εις όλη την διάρκεια της εξουσίας σου να αγαπάς και να υπερασπίζεσαι τούς χριστιανούς, αν θέλεις να μείνει η εξουσία εις τους διαδόχους σου".
(Ελέχθη εν Τεπελενίω περί του Αλή πασά)
116. "Θα βγουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται".
117. "Θα δείτε στον κάμπο αμάξι χωρίς άλογα να τρέχει γρηγορότερα από τον λαγό".
118. "Θάρθη καιρός που θα ζωστεί ο τόπος με μια κλωστή".
(Ελέχθη εν 'Aσσω της Κεφαλληνίας).
119. "Θαρθή καιρός που οι άνθρωποι θα ομιλούν από ένα μακρινό μέρος σε άλλο, σαν νάνε σε πλαγινά δωμάτια, π.χ. από την Πόλι στη Ρωσία".
120. "Θα δείτε να πετάνε άνθρωποι στον ουρανό σαν μαυροπούλια και να ρίχνουν φωτιά στον κόσμο. Όσοι θα ζουν τότε θα τρέξουν στα μνήματα και θα φωνάξουν: Εβγάτε σεις οι πεθαμένοι να μπούμε εμείς οι ζωντανοί".
(Αι πέντε κατά σειράν προφητείαι (116η - 120ή) του Αγίου αναφέρονται προφανώς εις τας μεγάλας εφευρέσεις του αιώνός μας. Το αμάξι χωρίς άλογα είναι οι σιδηρόδρομοι και τ΄ αυτοκίνητα. Η κλωστή που θα ζώσει όλον τον κόσμον είναι τα καλώδια των τηλεγραφείων. Με τας συσκευάς της τηλεπικοινωνίας η φωνή ακούεται εξ αποστάσεως χιλιάδων χιλιομέτρων ως να προήρχετο εκ γειτονικής οικίας. Τα μαυροπούλια, που θα ρίψουν το πυρ εις την γην, είναι τα αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας. Αυταί αι προφητείαι του αγίου Κοσμά είναι γεγραμμέναι εις τα βιβλία χρόνους πολλούς, αιώνα περίπου πριν γίνουν αι σχετικαί εφευρέσεις)
121. "Το κακόν τα έλθει μέχρι τον Σταυρόν και δεν θα μπορέσει να πάει κάτω. Μη φοβηθείτε. Μη φύγετε από τα σπίτια σας".
(Ελέχθη εις την περιοχήν Πολυνερίου Γρεβενών. Πράγματι το 1940 οι Ιταλοί έφθασαν μέχρι την τοποθεσίαν Σταυρός, όπου είχε κηρύξει ο Άγιος και εσταμάτησαν)
122. "Όταν θα πέσει ο κλώνος (που είναι στημένος ο Σταυρός), θα γίνει μεγάλο κακόν, που θα έλθει από το μέρος όπου θα δείξει ο κλώνος· και όταν θα πέσει το δένδρον, θα γίνει ένα μεγαλύτερον κακόν".
(Ελέχθη εις το χωρίον Τσιράκι (σήμερον Άγιος Κοσμάς) Γρεβενών. Πράγματι το 1940 έπεσεν ο κλώνος και ο Σταυρός προς το μέρος της Αλβανίας, όθεν επετέθησαν οι Ιταλοί, και το 1947 το δένδρον, ότε η περιοχή κατεστράφη εντελώς από τον συμμοριτοπόλεμον).

Ο ιερέας της Σπιναλόγκα.

Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της αγγλίδας Victoria Hislop, το οποίο έγινε σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση.Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού..

- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ' έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.

Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση..
Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θα ’ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.
Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το "θαύμα της Σπιναλόγκα" συνέβαινε ξανά και ξανά.
To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους.Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να το βρω.

Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 21 Αυγούστου.
Ευαγγελιστής Ματθαίος ιζ΄14-23.

Κείμενο:
Και ελθόντων αυτών προς τον όχλον προσήλθεν αυτώ άνθρωπος γονυπετών αυτόν και λέγων· Κύριε, ελέησόν μου τον υιόν, ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει· πολλάκις γαρ πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ. και προσήνεγκα αυτόν τοις μαθηταίς σου, και ουκ ηδυνήθησαν αυτόν θεραπεύσαι αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν· ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ΄ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών; φέρετέ μοι αυτόν ώδε. και επετίμησεν αυτώ ο Ιησούς, και εξήλθεν απ΄ αυτού το δαιμόνιον και εθεραπεύθη ο παις από της ώρας εκείνης. Τότε προσελθόντες οι μαθηταί τω Ιησού κατ΄ ιδίαν είπον· διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό; ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· δια την απιστίαν υμών. αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν. τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία. Αναστρεφομένων δε αυτών εις την Γαλιλαίαν είπεν αυτοίς ο Ιησούς· μέλλει ο υιός του ανθρώπου παραδίδοσθαι εις χείρας ανθρώπων και αποκτενούσιν αυτόν, και τη τρίτη ημέρα εγερθήσεται. και ελυπήθησαν σφόδρα.

Μετάφραση:

Όταν έφτασαν στο πλήθος, τον πλησίασε ένας άνθρωπος, γονάτισε μπροστά του και είπε: «Κύριε, σπλαχνίσου το γιο μου, γιατί είναι επιληπτικός και υποφέρει· πολλές φορές μάλιστα πέφτει στη φωτιά και στο νερό. Τον έφερα στους μαθητές σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν». Ο Ιησούς απάντησε: «Γενεά άπιστη και διεφθαρμένη, ως πότε θα είμαι μαζί σας; Ως πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε μου τον εδώ». Ο Ιησούς επιτίμησε το δαιμόνιο, και βγήκε απ΄ αυτόν· από ΄κείνη την ώρα το παιδί γιατρεύτηκε. Πήγαν τότε ιδιαιτέρως στον Ιησού οι μαθητές και τον ρώτησαν: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;» «Εξαιτίας της απιστίας σας», τους είπε ο Ιησούς. «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σ΄ αυτό το βουνό «πήγαινε από ΄δω εκεί», και θα πηγαίνει· και τίποτα δε θα είναι αδύνατο για σας. Αυτό το δαιμονικό γένος δε βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Ενώ οι μαθητές περιέρχονταν στη Γαλιλαία, τους είπε ο Ιησούς: «Ο Υιός του Ανθρώπου πρόκειται να παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων· θα τον θανατώσουν, και την τρίτη μέρα θα αναστηθεί». Και λυπήθηκαν πάρα πολύ.

Σχόλια:

ΠΟΤΕ ΜΑΣ ΑΚΟΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ

«Διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν;»

ΣΥΧΝΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ προσευχόμαστε στο Θεό. Τον παρακαλούμε για κάτι, που τελικά όμως δεν πραγματοποιείται. Το αίτημα μας δεν εκπληρώνεται. Η ικεσία μας δεν βρίσκει ανταπόκριση.
Και αυτό που ζητούμε από τον Θεό δεν είναι κάτι το παράλογο ή το αθέμιτο. Διότι οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι δεν δικαιούμαστε, δεν είναι καν επιτρεπτό να παρακαλούμε τον Θεό για πράγματα που είναι αντίθετα προς το Ευαγγέλιο Του, για πράγματα των οποίων η εκπλήρωση ικανοποιεί τον εγωισμό και την αρρωστημένη φαντασία μας.
Ζητούμε, λοιπόν, πράγματα λογικά και θεμιτά. Παρακαλούμε για κάτι που δεν αντιτίθεται στο θέλημα του Θεού. Ωστόσο απάντηση δεν παίρνουμε, το αίτημα μας δεν ικανοποιείται. Και πολύ φυσικά τότε αναρωτιόμαστε; Γιατί; Γιατί δεν απαντά στην προσευχή μας ο Θεός;
Στο ερώτημα αυτό, που ακούμε να διατυπώνουν συχνά πολλοί αδελφοί μας χριστιανοί, έρχεται να δώσει απάντηση η σημερινή ευαγγελική περικοπή.

Η θαυμαστή ίαση του σεληνιαζομένου νέου

ΚΑΠΟΤΕ ΠΡΟΣΗΛΘΕ στον Χριστό ένας δυστυχισμένος πατέρας. Ο γιος του ήταν άρρωστος, σεληνιαζόταν και υπέφερε φρικτά. «Πολλάκις γαρ πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ», ανέφερε στον Ιησού με πόνο ο πατέρας. Αρχικά τον είχε οδηγήσει στους μαθητές του Κυρίου, αλλά εκείνοι δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν. Ο Κύριος επιπλήττει το ακάθαρτο πνεύμα, και το δυστυχισμένο μέχρι εκείνη την ώρα παιδί ελευθερώνεται από την δαιμονική ενέργεια.
Οι μαθητές τότε πλησίασαν ιδιαιτέρως τον Χριστό και τον ρώτησαν: «Διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό;». Δηλαδή, γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε αυτό το δαιμόνιο; Και ο Κύριος απάντησε: «Δια την απιστίαν υμών». Αιτία της αδυναμίας τους ήταν η αδύναμη πίστη, είτε η δική τους είτε, ίσως, του πατέρα και όσων παρευρίσκονταν.

Ο Θεός μας ακούει όταν πιστεύουμε ακλόνητα

Η ΙΔΙΑ ΑΙΤΙΑ βρίσκεται πίσω από τη σιωπή του Θεού και στη δική μας προσευχή, στα διάφορα αιτήματα που του απευθύνουμε. Ο Θεός σιωπά στην προσευχή μας γιατί προσευχόμαστε χωρίς βαθιά και ζωντανή πίστη. Τα όσα του ζητούμε μένουν ανεκπλήρωτα και αναπάντητα, διότι δεν τον πλησιάζουμε με εμπιστοσύνη και δεν τον παρακαλούμε με θερμή αγάπη και καθαρή καρδιά. Αυτό μας επισημαίνει ο απόστολος Παύλος: «Πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω Θεώ ότι έστι και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται» (Εβρ. 11,6). Η πίστη – η εμπιστοσύνη δηλαδή – και η αγάπη προς τον Θεό ανοίγει τον δρόμο και της αληθούς επικοινωνίας μαζί Του. «Ο αγαπών τον Θεόν», διδάσκει ο άγιος Νείλος ο Ασκητής, «τούτω ως πατρί αεί συνομιλεί».
Ο ίδιος ο Κύριος μας έχει διδάξει: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ. 7. 7). Μόνο που αυτό πρέπει να γίνεται με θερμή πίστη, όπως επισημαίνει αλλού: «Όσα αν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε» (Ματθ. 21,22). Και όπως πάλι ο ίδιος υπογραμμίζει στο σημερινό Ευαγγέλιο, «αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού θα λέτε σ’ αυτό το βουνό πήγαινε από δω εκεί και θα πηγαίνει. Και κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο για σας» (στιχ. 20).

Ο Θεός μας ακούει όταν προσευχόμαστε θερμά

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΟΜΩΣ προσθέτει και κάτι άλλο που φωτίζει το ερώτημα των μαθητών Του: «Τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Δηλαδή, αυτό το είδος των δαιμονίων δεν βγαίνει από τον άνθρωπο που έχει καταληφθεί από αυτό, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία. Η χριστιανική μας υπόσταση δεν ορίζεται μόνο από την πίστη, μια πίστη θεωρητική και άκαρπη πολλές φορές. Αξεχώριστο και συστατικό της στοιχείο είναι και η πράξη, η εν Χριστώ ζωή. Και δυο από τις βασικές εκδηλώσεις μιας γνήσιας χριστιανικής ζωής είναι η προσευχή και η νηστεία.
Για να μας ακούσει ο Θεός οφείλουμε να προσευχόμαστε. Να προσευχόμαστε με εμπιστοσύνη και θερμή διάθεση, με επιμονή και αφοσίωση. Στο ναό μαζί με όλους τους άλλους αδελφούς μας. Στο δρόμο, στην πόλη, στην εξοχή. Την ημέρα, τη νύχτα. Τίποτε δεν υπάρχει πιο γλυκό από την θερμή, την πύρινη προσευχή. Αλλά και τίποτε δραστικότερο. «Πανοπλία γαρ ως αληθώς ουράνιος η θεία προσευχή» παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και αυτό αποδεικνύεται από την προσευχή των Αγίων, με τη δύναμη της οποίας γίνονται θαύματα.

Ο Θεός μας ακούει και όταν νηστεύουμε θεαρέστως

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΠΛΑ στην προσευχή τοποθετεί και τη νηστεία. Με την προσευχή επιδιώκουμε να συναντήσουμε τον Θεό και να συνομιλήσουμε μαζί Του. Αλλά κάτι τέτοιο προϋποθέτει την ελευθερία από τα πάθη μας. Την αποδέσμευση μας από οποιαδήποτε δεσμά που μας κρατούν αιχμαλώτους και ανακόπτουν την επιθυμία μας για μια γνήσια προσευχή. Στην προσπάθεια αυτή βοηθά η νηστεία, η κακοπάθεια γενικότερα του σώματος. Δυστυχώς η υλιστική νοοτροπία της εποχής μας δεν επιτρέπει σε πολλούς ανθρώπους να κατανοήσουν την αξία της νηστείας και γενικότερα της σωματικής ασκήσεως της νηστείας και γενικότερα της σωματικής ασκήσεως για λόγους πνευματικούς. Ωστόσο θα πρέπει να γίνει απολύτως σαφές ότι προσευχή χωρίς άσκηση δεν υπάρχει. Προσευχή χωρίς αγώνα πνευματικό δεν επιτυγχάνεται. Προσευχή χωρίς την υπερνίκηση του σαρκικού φρονήματος είναι αδύνατον να κατορθώσουμε.
Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στη ζωή των Αγίων. Την προσπάθεια τους για προσευχή συνόδευε και η άσκηση του σώματος. Η προσευχή τους ενίσχυε τον αγώνα τους. Και ο αγώνας τους ενδυνάμωνε την προσευχή τους. Η νηστεία κατά την απλανή διδασκαλία των θεοφόρων Πατέρων μας αποτελεί ένα πνευματικό αγώνισμα. Φυγαδεύει τους δαίμονες. Ελευθερώνει τον άνθρωπο από την κυριαρχία των παθών. Νεκρώνει τις σαρκικές επιθυμίες. Δυναμώνει την προσευχή. Και εξαγνίζοντας το νου τον ανεβάζει μέχρι τον θρόνο του Θεού.

Μια προσευχή που έγινε εισακουστή αμέσως

ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΝ Ευεργετινό ότι κάποτε στο όρος Σινά ασκήτευε ένας γέροντας ασκητής. Μια μέρα στην έρημο τον συνάντησε ένας νεότερος μοναχός και του είπε με αναστεναγμό:
- Πάτερ μου, ταλαιπωρούμαστε πολύ εξαιτίας της ανομβρίας.
- Γιατί, ρώτησε ο γέροντας, δεν προσεύχεστε και δεν παρακαλείτε τον Θεό να βρέξει;
- Και προσευχόμαστε, απάντησε ο αδελφός, και λιτανείες κάνουμε. Αλλά δεν βρέχει.
- Ασφαλώς, λέει πάλι ο ασκητής, δεν θα προσεύχεσθε εντατικά και από τα βάθη της ψυχής σας. Θέλεις, λοιπόν, να το διαπιστώσεις και συ; Ας προσευχηθούμε μαζί.
Τότε ο γέροντας ασκητής ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό και προσευχήθηκε. Και αμέσως άρχισε να βρέχει!

* * *

Αδελφοί μου,
Χρειαζόμαστε μια ζωντανή και αταλάντευτη πίστη. Και όταν μαζί με την πίστη συμπορεύεται η θερμή προσευχή και το αγώνισμα της νηστείας, ο Θεός ακούει αυτά για τα οποία τον παρακαλούμε.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

«Τὴ ΙΕ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς πανσέπτου Μεταστάσεως τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας».

Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο σπίτι του, όπου διέμεινε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου.
Όταν δεν ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πιο πριν ότι πρόκειται να γίνει η μετάστασή της από τη γη στον ουρανό.
Πήγε τότε ο Άγγελος και της είπε: «Αυτά λέγει ο Υιός σου: είναι καιρός να παραλάβω τη μητέρα Μου κοντά Μου. Γι’ αυτό να μην ταραχθείς, αλλά δέξου το μήνυμα με ευφροσύνη, επειδή μεταβαίνεις σε ζωή αθάνατη».
Μόλις το άκουσε η Θεοτόκος, χάρηκε πολύ και από τον πολύ πόθο της να μεταβεί στον μονογενή Υιό της, ανέβηκε με βιασύνη και προθυμία στο Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, διότι είχε αυτή τη συνήθεια, να ανεβαίνει συχνά σ’ αυτό το όρος. Τότε ακολούθησε θαύμα παράδοξο. Όταν ανέβηκε εκεί η Θεοτόκος, έκλιναν την κορυφή τους τα δέντρα, σαν να ήταν έμψυχα και λογικά, και την προσκύνησαν και έτσι έδειξαν το σεβασμό τους και τίμησαν την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου.
Αφού προσευχήθηκε αρκετά η Πανάχραντη, επέστρεψε στην οικία της. Άναψε φώτα πολλά, ευχαρίστησε τον Θεό και κάλεσε τις συγγενείς και τις γειτόνισσες. Στη συνέχεια, ετοιμάζει όλα τα απαραίτητα για τον ενταφιασμό της. Φανερώνει και στις άλλες γυναίκες τα λόγια που της είπε ο Άγγελος για της εις τους ουρανούς μετάστασή της και σαν απόδειξη των λόγων της, δείχνει το χαροποιό και νικητικό σημείο, που της έδωσε ο Άγγελος, ένα κλαδί φοίνικα.
Οι καλεσμένες γυναίκες, μόλις άκουσαν αυτό το λυπηρό μήνυμα, άρχισαν τους θρήνους και έπειτα παρακαλούσαν την Παναγία να μη τις αφήσει ορφανές. Και η Θεοτόκος τις βεβαίωσε ότι, αφού μετασταθεί στους ουρανούς, θα φυλάει όχι μόνον αυτές αλλά και όλο τον κόσμο. Με τέτοια παρηγορητικά λόγια στάματησε την υπερβολική λύπη τους.
Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση του αγγέλου, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της.
Μαζί με τους Αποστόλους ήρθε και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Απόστολος Τιμόθεος και οι λοιποί θεόσοφοι ιεράρχες. Όλοι αυτοί, μόλις έμαθαν την αιτία για την οποία συνάχθηκαν αιφνιδίως και παραδόξως, έλεγαν στην Θεοτόκο: «όσο σε βλέπαμε, Δέσποινα, να ζεις και να μένεις στον κόσμο, παρηγορούμεθα σαν να βλέπαμε τον Υιόν σου. Επειδή όμως τώρα με τη βουλή του Υιού σου και Θεού μεταβαίνεις στα ουράνια, γι’ αυτό καθώς βλέπεις θρηνούμε και δακρύζουμε, αν και από την άλλη χαιρόμαστε για όσα θαυμαστά σου έγιναν». Τότε η Θεοτόκος τους αποκρίθηκε: «Μαθητές του Υιού μου και Θεού, μην κάνετε πένθος και λύπη τη χαρά μου».
Όταν ειπώθηκαν αυτά τα λόγια φτάνει και ο Απόστολος Παύλος. Έπεσε στα πόδια της Θεομήτορος, την προσκύνησε και την εγκωμίασε με πολλά ουράνια εγκώμια: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής, διότι αν και δεν έζησα σωματικώς κοντά στον Υιό σου, βλέποντας όμως εσένα, νόμιζα ότι έβλεπα Εκείνον».
Μετά αποχαιρετά όλους, ξαπλώνει πάνω στο νεκροκρέββατο, σταύρωσε τα χέρια της, προσφέρει δεήσεις και ικεσίες στον Υιό της για τη σύσταση και την ειρήνη όλου του κόσμου, γεμίζει τους Αποστόλους και ιεράρχες από την ευλογία του Υιού της που δίνεται απ’ αυτήν στους ανθρώπους, και έτσι αφήνει στα χέρια του Υιού της και Θεού την ολόφωτη και παναγία ψυχή της.
Τότε ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος άρχισε να λέει στην Θεοτόκο επιτάφια εγκώμια, ενώ οι άλλοι Απόστολοι σήκωσαν το νεκροκρέβατο. Άλλοι προπορεύονταν βαστάζοντας λαμπάδες και ψάλλοντας ύμνους και άλλοι ακολουθούσαν ως το τάφο το σώμα της Θεομήτορος. Ακούγονταν και Άγγελοι από τον ουρανό που έψαλλαν και γέμιζαν τον αέρα οι μελωδίες τους.
Όλα αυτά μην υποφέροντας να βλέπουν και να ακούν οι άρχοντες των Ιουδαίων, παρεκίνησαν κάποιους από το λαό και τους έπεισαν να παρεμποδίσουν την πομπή. Όμως η θεία δίκη πρόφτασε και παίδεψε τους τολμήσαντας με το να τους τυφλώσει.
Έπειτα οι έφτασαν οι Απόστολοι στη Γεσθημανή, ενταφίασαν το πάναγνο σώμα της Θεοτόκου και περίμεναν εκεί τρεις μέρες ακούγοντας ακαταπαύστως σε όλο αυτό το διάστημα τους ύμνους και τις μελωδίες των αγίων Αγγέλων.
Μετά από τρεις ημέρες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Και βέβαια όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής».
Η υπεραγία Θεοτόκος είναι ο πραγματικός οδηγός, για όσους θέλουν ν’ ανυψώνονται προς τον Θεό. Έργο της είναι να πρεσβεύει στον Τριαδικό Θεό για όλους τους ανθρώπους. Για μας τους ορθοδόξους η Θεοτόκος είναι η «ακαταίσχυντος προστασία και η αμετάθετος προς τον ποιητή μεσιτεία».
Δίκαια μπορούμε να αποθέσουμε τις ελπίδες μας προς την υπεραγία Θεοτόκο αφού, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, «κανένα άλλο κτίσμα στον κόσμο δεν αγάπησε ποτέ τόσο πολύ τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ούτε συμμορφώθηκε τόσο στο θέλημά Του όσο η Παναγία Μητέρα του».Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τιμή προς την Παναγία ανάγεται στον Υιό της, κατά τον άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό.

«ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΣΧΑ»
«…Ο Χριστιανός φεύγει από τον κόσμο αυτό, πλαισιωμένος από τη Στρατευομένη Εκκλησία ενώ στην αντίπερα όχθη τον υποδέχεται η Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Αν η έξοδος ενός απλού μέλους της Εκκλησίας από τον κόσμο τούτο είναι εκκλησιαστικό γεγονός, η Έξοδος της Πρώτης μέσα στην Εκκλησία, της Θεοτόκου, ήταν κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικό γεγονός. Απήχησις της αλήθειας αυτής είναι ο πάνδημος εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή στην Ορθοδοξία αποτελεί ένα δεύτερο Πάσχα…»

Η των απελπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμούμενων βοήθεια.

Είναι αλήθεια , αγαπητοί μου αδελφοί, ότι ο πολύμορφος πόνος και η θλίψη στην ζωή καταβάλλουν τον άνθρωπο και του δημιουργούν τις προϋποθέσεις της απογνώσεως. Βέβαια, εάν υπάρχει η ρίζα της βαθειάς πίστεως, τότε ο άνθρωπος μπορεί να αντιπαρέλθει και τον ισχυρότερο πόνο και την μεγαλύτερη θλίψη που υπάρχει στην ζωή.Έχουμε μιλήσει πάρα πολλές φορές για το θέμα αυτό, όμως είναι πάντοτε επιτακτικό, πάντοτε προβάλλεται στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους είτε αυτοί βρίσκονται κοντά μας , είτε βρίσκονται μακρύτερα από μας. Είναι ένα θέμα το οποίο πρέπει να το εξετάζει κανείς πάντοτε κάτω από την παρουσία του Θεού, για να μπορεί να δίνει σε κάθε στιγμή τη σωστή λύση.Γονατίζει όντως ο άνθρωπος στον πόνο της ζωής, διότι πάρα πολλές φορές απροσεκτεί, πάρα πολλές φορές δεν υπολογίζει τι μπορεί να προκαλέσει στον εαυτό του και τον πλησίον του, μία αβλεψία του, αδεξιότητα, μια ενέργειά του.Και όταν συσσωρεύονται πολλές θλίψεις και δοκιμασίες, τόσο οι φυσικά υπάρχουσες γύρω μας και τις οποίες ο Κύριος χρησιμοποιεί για τον καταρτισμό των ψυχών μας, για την απόκτηση της υπομονής και της ταπεινοφροσύνης , όσο και οι από άλλα αίτια προσερχόμενοι πόνοι, προβάλλουν επιτακτικό το ερώτημα: Γιατί τόσος πόνος στη ζωή;Ο πόνος προέρχεται από πολλές αιτίες, από ασθένειες, από θανάτους, από δυσαρμονία μέσα στην οικογένεια, στην συζυγία, μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ γειτόνων, καθημερινά άλλωστε προβάλλονται αφορμές και αιτίες για να αυξηθεί και να πολλαπλασιαστεί ο πόνος στη ζωή, αυτή την στιγμή λοιπόν του οποιουδήποτε πόνου, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία είναι η βασίλισσα του πόνου, αφού είδε τον Κύριό μας και Υιό της επάνω στον σταυρό , υπέφερε ως μητέρα ακούγοντας τα όσα εις βάρος του Κυρίου μας έλεγαν με ζηλοτυπία και ζηλοφθονία οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, έβλεπε το μίσος που είχαν εναντίον του Κυρίου μας, έβλεπε τον Κύριό μας να υβρίζεται, να δέχεται εμπτυσμούς, κολαφισμούς, μαστιγώσεις, ακάνθινο στεφάνι και βαρύ σταυρό και να οδηγείται στον Γολγοθά. «Ρομφαία διήλθεν την καρδίαν αυτής» και γι’ αυτό πάντοτε συντρέχει στον ανθρώπινο πόνο και όποιος τρέχει με πίστη, λαμβάνει το δώρημα «προς το συμφέρον της αιτήσεως».Δεν μας φθάνουν όχι μία ώρα, αλλά ημέρες και χρόνια να διηγούμεθα τα όσα η Υπεραγία Θεοτόκος έχει προσφέρει στον κάθε ένα χωριστά και σ’ όλους μαζί τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων, όταν την επικαλούνται με πολλή θέρμη και με πολλή πίστη. « Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ δυο το κάλλος;» θρηνωδούσα η Υπεραγία Θεοτόκος κάτω από τον σταυρό ,έλεγε αυτά τα λόγια προς τον Υιό της και Θεό μας. Βεβαίως ο ίδιος ο Κύριός μας στον κήπο της Γεσθημανή, προσευχόμενος στον επουράνιο πατέρα σαν άνθρωπος, αισθάνεται αγωνία . «Και εν αγωνία γενόμενος εκτενέστερον προσηύχετο και έτρεχεν ο ιδρώς ωσεί θρόμβοι αίματος». Μια σήκωνε τον βαρύ σταυρό και γονάτισε κουβαλώντας τον. Βρέθηκε όμως ο Σίμων Κυρηναίος, ο οποίος Τον βοήθησε. «Και ηγγάρευσαν άνθρωπον Κυρηναίον ίνα άρη τον σταυρόν αυτού». Μέσα λοιπόν στο πλήθος του πόνου, θα υπάρχει πάντοτε κι ένας Κυρηναίος. Ο Κυρηναίος είναι η θείας χάρις που αναβλύζει από την σταυρική θυσία του Χριστού. Ο Κυρηναίος είναι η Υπεραγία Θεοτόκος η οποία συμπαραστέκει, η οποία ακούει το βουβό κλάμα κάθε πονεμένου ανθρώπου. Η Υπεραγία Θεοτόκος στέκει και παρηγορεί, είναι η «πάντων ελπίς», «η των απελπισμένων μόνη ελπίς».Στο κάτω μέρος του Ναού μας έχουμε την μεγάλη εικόνα την θαυματουργό, η οποία είναι από την Κωνσταντινούπολη κι επιγράφεται , «η πάντων ελπίς». Να την παρακαλούμε λοιπόν, με θέρμη πολλή.Δεν είμεθα οι μόνοι που πονάμε στην ζωή. Όλοι οι άνθρωποι , είτε είναι κοντά στον Θεό, είτε είναι μακριά από τον Θεό, όλοι έχουν έναν πόνο και δεν είναι πάντοτε συγκεκριμένος, αλλά εναλλάσσεται. Με την θερμή παράκληση φεύγει ο ένας πόνος, έρχεται ο άλλος, ώστε ο άνθρωπος να μην μένει χωρίς πόνο και αυτό κατά χάριν Θεού για να μπορεί να είναι ο άνθρωπος συνεχώς κοντά στον Θεό και να αναζητάει τον Θεό. «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν σου». Δηλαδή, Κύριε σε θυμηθήκαμε μέσα στον πόνο μας , λέει ο προφήτης.Κι έτσι ο πόνος θα πρέπει να είναι ο φίλος μας. Λένε τα αγιολόγια της εκκλησίας μας, ότι υπήρχε ένας υποτακτικός , ο οποίος παρακαλούσε επί επτά ολόκληρα χρόνια να του πάρει ο Θεός τις θλίψεις και τον πόνο. Και πάει περιχαρής μετά από επτά χρόνια στον γέροντά του, ένα άγιο άνθρωπο και του λέει: Γέροντα, με τις πολλές προσευχές επί επτά χρόνια γλύτωσα από τον πόνο . Τότε ο γέροντας δάκρυσε και του είπε: Παιδί μου , πήγαινε και προσευχήσου άλλα επτά χρόνια, να δώσει ο Θεός πάλι τον πόνο, γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορείς να σωθείς.Έτσι εξηγούνται, λοιπόν, αυτά που είπε ο ίδιος ο Κύριός μας: «Δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των ουρανών» και «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Η νίκη , λοιπόν, έχει σημασία στην ζωή και για να νικήσει ο άνθρωπος την αμαρτία , για να νικήσει τις θλίψεις και τις δοκιμασίες, χρειάζεται την δύναμη εξ ύψους. Μόνο ο Θεός είναι Εκείνος ο οποίος μπορεί να δώσει τη δύναμη προς σωτηρία.Αλλά υπάρχουν κι οι άγιοι. Θα μπορούσε να πει κάποιος και να δικαιολογηθεί: Ναι Πάτερ, όντως ο Κύριός μας υπέφερε, όμως είναι και Θεός, εγώ είμαι άνθρωπος. Ας προσβλέψουμε λοιπόν, στην Υπεραγία Θεοτόκο η οποία υπήρξε άνθρωπος σαν κι εμάς, με ψυχή ανθρώπινη και σώμα ανθρώπινο. Είναι ο πρώτος και ο βασικώτερος εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους δίπλα στον Υιό και Λόγο του Θεού, στον Κύριό μας. Είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, αυτοί οι οποίοι πέτυχαν μέσα στο καμίνι του πόνου να χαλκεύσουν μία αγία ψυχή. Είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας οι οποίοι πέρασαν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου από το καμίνι του πόνου ή ακόμη από τον πόνο της μονώσεως, εκεί όπου ο διάβολος τους πείραξε πολύ δια των λογισμών. Έχουμε τους μάρτυρες οι οποίοι με τα πλήθη των μαρτυρίων υπέφεραν προς δόξαν Θεού και ακόμη τους όσιους και θεοφόρους πατέρες.
Όλοι αυτοί πέρασαν από το καμίνι του πόνου. Γιατί; Για δυο λόγους. Πρώτον, διότι η ψυχή χαλκεύεται μέσα από τον πόνο και δεύτερον διότι όποιος αποφάσισε να ακολουθήσει τον Χριστό, σίγουρα θα υποφέρει, διότι θα συναντήσει την μανία του αρχέκακου και ανθρωποκτόνου διαβόλου. Κι εμείς, μέσα στην κοιλάδα του κλαυθμώνος που περπατάμε σ’ αυτή την ζωή , ας μην ξεχνάμε ότι σε κάθε πόνο παραμονεύει η απελπισία . Και την απελπισία μπορεί να την διώξει κανείς φωτίζοντας την ψυχή του με την βαθειά πίστη στον Χριστό και με την αγάπη σ’ Αυτόν. Η απελπισία δεν έχει καμία θέση μέσα στην χριστιανική ψυχή.Να μην ξεχνάμε ποτέ, σε κάθε πόνο, να αναφερόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο και να την παρακαλούμε με θέρμη: «Υπεραγία Θεοτόκε, η των απελπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμουμένων βοήθεια, βοήθησε κι εμένα να βγω νικητής μέσα απ’ αυτόν τον πόνο της ζωής».

Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ +Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος.
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου».
Τόμος 5ος ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996.

ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ;

Κάθε δεσποτική εορτή της Εκκλησίας μας αποκαλύπτει στους πιστούς θεολογικές αλήθειες του μυστηρίου της θείας οικονομίας, οι οποίες είναι απαραίτητες για την σωτηρία μας. Έτσι και η εορτή της Μεταμορφώσεως μας αποκαλύπτει·

α´) Ότι ο Χριστός είναι Υιός Θεού και Θεός.

Το άκτιστο φως που βγαίνει μέσα από τον Χριστό και τον περιλούζει και λάμπει το πρόσωπό του ως ο ήλιος· η «φωτεινή νεφέλη», που είναι στην αγία Γραφή σημείο της παρουσίας του Θεού και η φωνή του Θεού πατρός που ακούγεται μέσα από τη νεφέλη να λέγει «ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» και (Ματθ. 17,5)· ο Μωυσής και ο Ηλίας οι θεόπτες και μεγάλοι προφήτες που τον αναγνωρίζουν ως Κύριό τους και αποκαλύπτουν ότι ο Χριστός είναι Κύριος ζώντων και νεκρών, ότι δεν είναι ένας προφήτης σαν κι αυτούς, ότι δεν είναι κάποιος που εκφράζεται αντίθετα απ’ αυτούς και εναντίον του Θεού, όπως τον παρουσίαζαν οι Ιουδαίοι, και που συζητούν μαζί του για την «έξοδο του» (Λκ. 9,32)· οι μαθητές που πέφτουν κάτω μπρούμυτα έκπληκτοι και θαμπωμένοι από τη Θεοφάνια του Χριστού, όλα αυτά αποκαλύπτουν και παρουσιάζουν παραστατικά και με μεγαλοπρέπεια τη θεία φύση του Χριστού. Τη θεία φύση που κρυβόταν θεληματικά πίσω από την ανθρώπινη. Τη θεία φύση που ο Χριστός αποκαλύπτει σε όσους τον αναζητούν και είναι καλοπροαίρετοι και χωρίς δόλο (πρβλ. Ιω. 1, 42·46·48).

β´) Τη δόξα της ανθρώπινης φύσεως.

Κατά τη μεταμόρφωση του Χριστού, το ανθρώπινο του πρόσωπο και το ανθρώπινο του σώμα –που αργότερα σταυρώθηκε και θάφτηκε– αυτό έλαμπε, αυτό ακτινοβολούσε. Ακόμη και τα ρούχα που το καλύπταν κι αυτά έλαμπαν και ακτινοβολούσαν (Λκ. 9,29). Η λάμψη του σώματος του Χριστού επεκτεινόταν και σ’ αυτά. Συνεπώς στη Μεταμόρφωση, φάνηκε εκτός από την θεότητα του και η δόξα της ανθρώπινης του φύσεως. Η δόξα του νέου Αδάμ, που δεν μολύνθηκε ποτέ από την αμαρτία.
Η ανθρώπινη του φύση ήταν μεν δοξασμένη από τα σπλάχνα της Θεοτόκου, αλλά μέχρι τότε δεν φαινόταν. Κρατούντο τα μάτια των μαθητών και δεν την έβλεπαν. Τώρα όμως, για πρώτη φορά άνοιξαν, για να δουν αυτό που είχε ο Χριστός από τη στιγμή που ενανθρώπισε. Δηλαδή στην πραγματικότητα δεν μεταμορφώθηκε ο Χριστός, αλλά μεταμορφώθηκαν τα μάτια των μαθητών του πνευματικά, ώστε να μπορούν να δουν το άκτιστο φως. Το φως το οποίο θα φωτίζει την ανέσπερη βασιλεία του Θεού (Αποκ. 22,5).
Και με την πράξη του αυτή ήταν σαν να έλεγε ο Χριστός· «Προσέξτε· έτσι όπως λάμπω τώρα, έτσι θα λάμψετε και εσείς οι άνθρωποι. Όλοι οι πιστοί και αφοσιωμένοι χριστιανοί». Αυτό που είχε πει κάποτε σ’ ένα κήρυγμα του ότι «οι δίκαιοι εκλάμψουσι ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτών» (Ματθ. 13,43), έρχεται τώρα να το πιστοποιήσει και να το αποδείξει εμπειρικά. Και θα το πιστοποιήσει και αργότερα ο Χριστός, όταν θ’ αποστείλει το Πνεύμα το Άγιο, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, και οι τότε πιστοί θα ζήσουν θείες εμπειρίες και θ’ αποκτήσουν κατά Θεό ένδοξα χαρίσματα. Και θα το πιστοποιεί συνεχώς δια του φωτισμού και της λάμψεως που εκπέμπουν οι ανά τους αιώνες άγιοί του.

γ´) Να υπακούμε στο Θεάνθρωπο Χριστό και το λόγο του.

Είναι ο Χριστός τέλειος Θεός, ο ένας της Αγίας Τριάδος, που ενσαρκώθηκε και έγινε και τέλειος άνθρωπος. Πρέπει να τον αναγνωρίζουμε ως Σωτήρα μας και να ακολουθούμε το θέλημά του. Αυτό πρέπει να είναι και το κύρια αίτημά στην προσευχή μας, όπως μας δίδαξε ο ίδιος. «Αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου» λέμε στο «Πάτερ ημών».
Όταν έτσι ζούμε και έτσι πολιτευόμαστε, απ’ αυτή τη ζωή θα ζούμε τη δόξα του και τη βασιλεία του, όπως οι προφήτες, οι απόστολοι και οι ανά τους αιώνες άγιοι. Τα υλικά αιτήματα και οι υλικές ανάγκες δεν θα είναι το πρόβλημά μας. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που παρατηρούμε στην εποπτεία της Μεταμορφώσεως. Στο Θαβώρ αναστέλλονται όλες οι ανθρώπινες επιθυμίες. Δεν σκέφτονται οι απόστολοι τι θα φάνε, τι θα πιούνε, που θα μείνουνε. Σκέφτονται μόνο για τον Χριστό, τον Μωυσή και τον Ηλία, να τους κάνουνε τρεις σκηνές. Και το λένε αυτό, γιατί εκείνη τη στιγμή τα έχουνε χαμένα και δεν ξέρουν τι λένε (Μαρκ. 9,7·Λκ. 9,34). Και όχι γιατί σκέπτονται με υλική προοπτική για τον Χριστό και τους δύο προφήτες. Να συνεπώς τι είναι η βασιλεία του Θεού. Ελαχιστοποιεί και ασημαντοποιεί όλα αυτά που θεωρούμε σπουδαία, ζωτικά και αναγκαία για την ύπαρξή μας. Και γι’ αυτό ο Χριστός μας γυμνάζει με τις εντολές του να μη εξαρτώμαστε από πράγματα τα οποία δεν θα υπάρχουν στη βασιλεία του.

Τι θα γίνει αν δεν αναγνωρίσουμε τον Θεάνθρωπο Χριστό ως Σωτήρα μας και δεν υπακούσουμε στο λόγο του; Αν σκεπτόμαστε συνεχώς ανθρωποκεντρικά και πιστεύουμε «πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος» (Πρωταγόρας 490-420 π. Χ.) και όχι ο Θεάνθρωπος;

Την απάντηση μας δίνει ιστορικό γεγονός που συνέβη την ίδια μέρα με την οποία γιορτάζει η Εκκλησία μας τη Μεταμόρφωση του Χριστού μας, το 1945. Στις 6 Αυγούστου του 1945 οι Αμερικανοί ρίχνουν την πρώτη ατομική βόμβα στην Χιροσίμα και την κάνουν στάχτη. Τυχαίο γεγονός ή σατανική επινόηση; Αγνοούμε. Πάντως γνωρίζουμε ότι ο φασίστας Χίτλερ όλους τους πολέμους τους άρχιζε Κυριακή και ότι οι δημοκρατικοί και πολιτισμένοι και «χριστιανοί» Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι κηρύξαν τον πόλεμο στην Σερβία το 1999 την παραμονή της 25ης Μαρτίου, ημέρας του Ευαγγελισμού, και οι Άγγλοι συνέχισαν τους βομβαρδισμούς και το Πάσχα που ακολούθησε, ρίχνοντας βόμβες με την επιγραφή «καλό Πάσχα».
Λοιπόν, αν δεν δεχθούμε ­–δια της υπακοής στον Χριστό– να μας φωτίσει και να μας αγιάσει το άκτιστο φως της Μεταμορφώσεως, θα έρθουν τα «φώτα» της σύγχρονης τεχνολογίας, χρησιμοποιούμενα από δαιμονικά μυαλά, να κονιορτοποιήσουν και να καταστρέψουν ολοσχερώς τον ανθρώπινο πολιτισμό. Κι αυτό θα γίνει όχι μόνο με τις πολεμικές συγκρούσεις αλλά και με ατυχήματα σαν το Τσερνομπίλ και της Φουκοσίμα, στα οποία αποδείχτηκε, ότι ο άνθρωπος, αφού επένδυσε όλες τις ελπίδες του κι όλα τα όνειρά του στις προόδους της επιστήμης, για ν’ απολαμβάνει μέσω της αλόγιστης χρήσεως των επιστημονικών ανακαλύψεων μια ξέφρενη ζωή απολαύσεων και ανέσεων με το πιο χαμηλό κόστος, στο τέλος χλώμιασε από φόβο και ανασφάλεια για το μέλλον του.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ.

Παν δένδρον, μη ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται.

Κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο χρωστά την ύπαρξή του στο Θεό, που είναι ο χορηγός της ζωής και η πνοή των πάντων. Φέρει σώμα και ψύχη που μοιάζει με αγρό και χωράφι, της οποίας ιδιοκτήτης και καλλιεργητής είναι ο ίδιος ο Θεός. Αυτή την ιδιοκτησία ο Θεός Πατήρ πολύ την αγαπά. Ποτέ του δεν την εγκαταλείπει. Επιθυμεί για τον κάθε άνθρωπο – που είναι πλάσμα της αγάπης Του – να γίνει ένας μυστικός κήπος χαρίτων που να ευωδιάζει τις αρετές του Αγίου Πνεύματος και να παράγει συνεχώς πλούσια πνευματική συγκομιδή. Και επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του να δημιουργήσει κάτι, έρχεται δίπλα του ο Θεός και αναλαμβάνει να γεωργήσει ο ίδιος προσωπικά τον αγρό της ψυχής του. «Ο πατήρ μου ο γεωργός εστί» (Ιω. ιε΄ 1), μας είπε ο Κύριος το βράδυ του Μυστικού Δείπνου. Και η συγκινητική αυτή αλήθεια επιβεβαιώνεται με ισχυρές αποδείξεις.
Πρώτο μέλημα του ουρανίου Γεωργού μας είναι να περιφράξει και ν’ ασφαλίσει τον αγρό της ψυχής μας. Με το Μυστήριο του ιερού Βαπτίσματος απαλλασσόμαστε από την κυριαρχία του διαβόλου. Γινόμαστε μέλη της αγίας Του Εκκλησίας. Έχουμε πλέον κοντά μας το Θεό προστάτη και δίπλα μας τους ουρανίους φωτοειδείς Αγγέλους που μας ασφαλίζουν από κάθε κακό.
Το έδαφος της ψυχής μας είναι πλέον γόνιμο για να δεχτεί τον εκλεκτής ποιότητας θεϊκό σπόρο (Λουκ. η΄ 11). Ο Λόγος του Θεού «ο γλυκύτερος υπέρ μέλι και κηρίον» σπέρνεται άφθονος στις καρδιές μας κάθε φορά που μελετούμε με προσοχή την Αγία Γραφή ή ακούμε κάποιο θείο κήρυγμα.
Με τη ζωοποιό επίδραση των ακτίνων του Αγίου Πνεύματος – στη συνέχεια – ο ουράνιος Γεωργός ενισχύει την ψυχή μας, ώστε ο σπόρος τη αλήθειας να φυτρώσει. Αισθανόμαστε τότε κατάνυξη και συγκίνηση, καθώς παίρνουμε σταθερές αποφάσεις και ξεκινάμε τον ωραίο αγώνα της εφαρμογής του Λόγου του Θεού, που μας οδηγεί στη ζωή του αγιασμού.
Ενδέχεται όμως το μικρό «φυτράδι» ξαφνικά να μαραθεί από εγωισμό ή ραθυμία ή να συμπνιγεί από τα αγκάθια των γήινων μεριμνών και φροντίδων (Λουκ. η΄ 14). Αλλά και τότε παρών ο Γεωργός – Χριστός μας. Μας προσφέρει ως φάρμακο θεραπείας το Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως και μετανοίας. Εκεί οι πιστοί καταθέτουμε στο Χριστό τα κρίματά μας, ξεριζώνουμε τα αγκάθια των αδυναμιών, πετούμε τις πέτρες των αμαρτιών μας και ο «αγρός» της ψυχής ελευθερώνεται από την ενοχή. Η φυτεία αποκτά και πάλι τη θαλερότητά της
Και ο Κύριος συνεχίζει να αρδεύει με ζωογόνα νερά την ύπαρξή μας. Με την αγία διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας και τις σοφές συμβουλές ενάρετων καθοδηγών προφυλάσσει την κάθε ψυχή από τους καύσωνες και τους απειλητικούς ανέμους των αιρέσεων.
Τέλος δε ο ουράνιος Γεωργός φροντίζει και τρέφει τις ρίζες. Αντί άλλου λιπάσματος χορηγεί την υπερφυή τροφή της Θείας Ευχαριστίας, αυτό το Πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού και το Τίμιο Αίμα Του…
Εκτός όμως από τη γενική αυτή φροντίδα και καλλιέργεια των ανθρώπων ο πανάγιος Θεός επιμελείται και την κάθε ψυχή ξεχωριστά με προσωπική καλλιέργεια. Την επισκέπτεται με το πικρό κλάδεμα κάποιας ασθένειας ή άλλης δοκιμασίας πάντοτε κατά την αντοχή του ανθρώπου, προκειμένου η ψυχή να καρποφορήσει αγιότητα, πίστη, υπομονή (δες Ιω. ιε΄ 2). Ύστερα από την τόσο επιμελημένη και άγρυπνη φροντίδα περιμένει ο Κύριος να δει την κάθε ψυχή να είναι «Θεού γεώργιον» (Α΄ Κορ. γ΄ 9), δηλαδή δικό Του χωράφι, που να φέρει καρπό. Να καρποφορεί τις άγιες αρετές που παρουσιάζουν τον άνθρωπο ομοίωμα Θεού. Ωραία σχολιάζει ο υπομνηματιστής: Ο ουράνιος Γεωργός «δεν αρκείται εις τας επικλήσεις Κύριε, Κύριε· ούτε εις υποσχέσεις και αποφάσεις επιπολαίας. Θέλει αι σκέψεις μας, οι λόγοι μας και αι ενέργειαί μας να είναι πάντοτε σύμφωνοι προς το Ευαγγέλιον του φωτός και της αγάπης. Αυτοί είναι οι καρποί τους οποίους εξ ημών ζητεί» (Π. Ν. Τρεμπέλας).
Ναι! έχει απαιτήσεις ο Κύριος, όπως μας το απέδειξε και με την παραβολή της ακάρπου συκής (Λουκ. ιγ΄ 6-9). Τρία ολόκληρα χρόνια φρόντιζε εκείνο το δέντρο με πολλή αγάπη. Και καρπούς δεν έβγαζε. Γι’ αυτό διέταξε τον αμπελουργό να την ξεριζώσει βίαια: «έκκοψον αυτήν», του είπε, «ινατί και την γην καταργεί;». Πρόκειται για την τιμωρία των αμετανόητων και σκληρών και άκαρπων ανθρώπων.
Όσοι αισθανόμαστε ελλείψεις ή ενοχή ας ζητήσουμε συγγνώμη και έλεος από τον καλλιεργητή των ψυχών μας. Και από σήμερα ας συνεργαστούμε μαζί Του και ας αγωνιστούμε με πίστη και με χαρά τον ωραίο μας αγώνα. Γιατί από την καρποφορία εξαρτάται η σωτηρία της ψυχής μας.
Αδελφοί, πρόσχωμεν!
Γιατί «παν δένδρον, μη ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ματθ. γ΄ 10). Πρόσχωμεν!

Πηγή: Απόπασμα από το τεύχος 1894 του "Σωτήρος"