Fon müziği Hoobastank, The First of Me. Günlerden çarşamba. Ocak ayına benzemeyen bir ocak ayı. Diyelim ki, ömrün boyunca ayağına bol gelen ayakkabılarla yürümüşsün ve birdenbire ayağına tastamam uyan ayakkabılar giymişsin. Farzet ki televizyon seyrediyorsun. Ama görüntü ve ses eş zamanlı devam etmiyor. Ses geriden geliyor, görüntüye uymuyor bir türlü. Birbirine uymayan anlamsız görüntü ve sesler. Sonra bir gün aniden ses görüntüye yetişiyor. Her şeyin yerli yerinde olmasından doğan sakin bir huzur hali sana hakim oluyor. Hep gözlerini kısıp bakmışsın hayata ama bir gün açıvermişsin gözlerini gibi düşün. Hep dalgalı denizde yol almışsın da, birden durulmuş deniz. Çok sıcak ve nemli bir havada nefes almakta zorlanırken birden tatlı ilkbahar serinliğine dalmışsın diyelim. Nasıl hissederdin? Siyah beyaz seyretiğin filmi ilk kez renkli seyreder gibisin. Hayal etmeye çalış! Uzun yoldan geldin, yetişemeyeceğini sandın ama tam da zamanında yerini aldın. Şimdiye dek başrolünde olman gereken hayatında ilk kez gerçekten başroldesin. Kral kelebeklerine baksana. On milyonlarca kral kelebeği her yıl dört bin sekiz yüz kilometre yol alıyor. Üstelik yolculuğu tamamlayanlar yola çıkanlar değil. Kafa karıştırıcı gibi, değil mi? Yola çıkan ilk nesiller yolda telef oluyor ama yeni doğanlar aynı yolculuğa devam ediyor. Tam dört nesil. Bir neslin ömrü yalnızca altı hafta. Ama dördüncü nesil diğer nesillerden altı ay daha fazla yaşıyor. Üç nesilin katettiği yolu son nesil tek başına alıyor. Bu son nesilin daha dayanıklı olması sayesinde soyu tükenmiyor göçmen kelebeklerin. Nasıl oluyor da binlerce kilometrelik yolu böyle kendinden emin bulabiliyorlar. Güneşin konumuna göre ya da manyetik alan çizgilerine göre hareket ettikleri söyleniyor. Boyu santimlerle ölçülen bu yaratık gibi sen de en sonunda kendini dünyanın manyetik alanına teslim edersen ne hissedersin? Nasıl bir his olurdu yaşama o kadar güvenebilmek? Hayal edebiliyor musun? İşte öyle bir şeyler hissediyorum bu günlerde. Hem yolu biliyorum hem de dördüncü nesildenim.
