48th Thessaloniki International Film Festival

day 7
Film Critique on the Internet:The Case of Blogs

Μιά πολύ ενδιαφέρουσα συζητηση-γνωριμια που αγνοήθηκε απο το σύνολο των Ελληνων Κριτικων Κινηματογραφου σε αντίθεση με τους Ευρωπαίουςκι Αμερικάνους συναδέφους τους και τον Γιώργο Χωραφά που ήταν όλοι στον "Παυλο Ζαννα"

Yo Rafa Cortes

Το μηλο μεσα στο κεφάλι σου Αγγελος Σπάρταλης
Η καλύτερη Ελληνικη ταινία για φετος, μακραν των υπολοιπων. Φρέσκια. Νεα. Συγχρονη. Αιρετική. Συναρπαστική. Εικαστικά άψογη. Ενα μεγαλο ταλέντο απο τον Αγιο Νικόλαο Κρήτης
Padre Nuestro Christopher Zalla

Ο Χουάν, κυνηγημένος στο Μεξικό, πηδάει σε ένα φορτηγό που κατευθύνεται λαθραία στο Μπρούκλιν. Εκεί, γνωρίζει τον αθώο κι άβγαλτο Πέδρο, ο οποίος έχει στα χέρια του μια επιστολή από τη -νεκρή πλέον- μητέρα του, με τη διεύθυνση του πραγματικού του πατέρα γραμμένη επάνω της. Ο Πέδρο δεν γνωρίζει αγγλικά και ζητάει τη βοήθεια του Χουάν. Λίγα λεπτά ύπνου είναι αρκετά, για να εξαφανιστεί ο Χουάν με την επιστολή του Πέδρο και να διεκδικήσει τη ζωή του… Δύο μεξικανόπουλα στη Νέα Υόρκη, ψάχνουν να αποκτήσουν την οικογένεια που ποτέ δεν είχαν, αλλά και ένα μικρό παράθυρο διαφυγής από την απελπισία της μιζέριας…

Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Κρίστοφερ Ζάλα είναι ένα μείγμα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και ατμοσφαιρικού θρίλερ. Μια προκλητική ιστορία κλεμμένης ταυτότητας και μοίρας, το Padre Nuestro είναι και μια βαθιά ματιά στην ανάγκη και την αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης ν’ αγαπηθεί. Κάποιοι κριτικοί το χαρακτήρισαν ως παραλλαγή του «Θησαυρού της Σιέρα Μάντρε», του Χιούστον, και άλλοι το βρήκαν εξαιρετικά επιτηδευμένο. Και, παρόλο που μιλάμε για ένα ισπανόφωνο φιλμ, με εντελώς άγνωστους ηθοποιούς, η ταινία έπεσε σαν βόμβα στο Φεστιβάλ του Σαντάνς και κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.

Joy Division
Το ντοκυμαντερ που λατρέψαμε...
In Search of a Midnight Kiss Alex Holdridge

Ασπρόμαυρη ανεξάρτητη ποίηση στο L.A. της μοναξιας, της γκλαμουριάς και του δήθεν. Μια αλλιώτικη χριστουγεννιάτικη ερωτική ιστορία που σε κανει να φιλήσεις το πρωτο άτομο που θα βρεθει μπροστα σου μολις βγεις απο την αίθουσα
τ.φ/sfg

Ποια είστε, Πόλι Μαγκού; / Ουίλιαμ Κλάιν (αφιέρωμα Όυίλιαμ Κλαιν)΄

( οι τίτλοι του φίλμ σε μουσική Μισέλ Λεγκράν)
Μια κριτική στον κόσμο της μόδας και των τηλεοπτικών (και όχι μόνο) ειδώλων μέσα από έναν τραγελαφικό παροξυσμό εικόνων και καταστάσεων. Η διάβολος που φορά Πράντα συναντά το ανελέητα σατιρικό βλέμμα του Κλάιν, μέσα από την ιστορία της Πόλυ Μαγκού -ενός αφελούς σικάτου μοντέλου που ..επελέγη να γίνει πρότυπο στην εποχή της. Σίγουρα ενδιαφέρουσα, η πρώτη μου συντάντηση με τον κινηματογραφιστή Κλάιν απλώς μου άνοιξε την όρεξη για ακόμα περισσότερες εικόνες του..

διόρθωση / Θάνος Αναστόπουλος (Διεθνές Διαγωνιστικό)

Μια ελληνική ταινία -Με αρνητική ή θετική χροιά, όπως έχει μάθει να αντιμετωπίζει ο καθένας μας αυτόν τον όρο, είναι ακριβώς αυτός που δίνει το στίγμα για αυτό το φιλμ. Αν και σίγουρα υπήρχε το αναμφισβήτητα ενδιαφέρον θέμα και σίγουρα μια καλή οπτική, προσωπικά ένιωσα πως δεν έβλεπα τίποτα παραπάνω απ το "σοβαρό" σινεμά που έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς όμως κάποια νέα εισφορά. Δε λείπει το ιδιαίτερο βλέμμα και η καλή κινηματογράφηση, λείπει όμως η δραματουργική επεξεργασία (η ταινία έχει ιδανικό περιεχόμενο για μικρού μήκους δημιουργία, αφού στη μεγάλου μήκους διάρκεια μοιάζει να χάνεται και να ξεθυμαίνει). Πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο για την πολυπολιτισμική κοινωνία, για τον αποκλεισμό (και τις πολιτικές αποκλεισμού), για τον φανατισμό και την τυφλή βία, αλλά και για τη συγχώρεση, την ενοχή και την ανθρωπιά. Επίκαιρο και φλέγον το ζήτημα, και πραγματικά ενδιαφέρουσα η ιδέα, αλλά έμοιαζε επίπεδη και προβλέψιμη η μεταφορά της. Τόσες αντιθέσεις, τόσες υπόγειες εντάσεις που προσπαθούν να καλλιεργηθούν στη διάρκεια της ταινίες δεν καταφέρνουν να βρουν διέξοδο παρά μόνο σε λάθος χρόνους, και, νομίζω, προς λάθος -τους προφανείς- στόχους.


Καφές με Bloggers και συζήτηση για το μέλλον της κινηματογραφικής κριτικής μέσα από το διαδίκτυο. Δημοσιογράφοι και κριτικοί σε μια ανοιχτή συζήτηση στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, συζήτησαν, ανησύχησαν αλλά και φάνηκαν να ελπίζουν για το μέλλον που γεννιέται σήμερα μέσα από τα cinblogs.

Κόλπα / Αντρέι Γιακιμόφσκι (Ημέρες Ανεξαρτησίας)

Από την Πολωνία αυτό το γλυκό φιλμ που διηγείται την ιστορία του μικρού Στέφεκ, παιδί χωρισμένων γονιών, που νομίζει πως προκαλώντας και εξαγοράζοντας την τύχη, θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τους στόχους του. Και η τύχη, σε αντάλλαγμα, του παίζει παράξενα παιχνίδια, κάνοντάς τον να πιστεύει πραγματικά πως με τα δικά του κόλπα χαράζεται το μέλλον. Κι έτσι, ο Στέφεκ νομίζοντας πως καθορίζει τη μοίρα τη δική του και των γύρω του, θα κάνει τα πάντα για να ξαναφέρει κοντά του τον απομακρυσμένο πατέρα του. Ένα πολύ όμορφο φιλμ για την παιδική αθωότητα αλλά και τα γυρίσματα της τύχης, με δύο εκφραστικότους πρωταγωνιστές και ωραία αισθητική στην κινηματογράφηση.

Κους-κους με φρέσκο ψάρι / Αμπντελατίφ Κεσίς(Ημέρες Ανεξαρτησίας)

Ένα τόσο απλό θέμα, ένα τόσο λιτό φιλμ, κι όμως μια σπάνια ένταση και έντονα συναισθήματα. Η συντριβή μέσα από τα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας αλλά και η ελπίδα που μας δίνει το κίνητρο να μην σταματάμε ποτέ. Μια αδιάφορη και απλή συνταγή όσο το κους κους με φρέσκο ψάρι μπορεί να αποδειχθεί πραγματικά θεσπέσια όταν κατεβαίνει στον ουρανίσκο, όπως ακριβώς συμβαίνει με το φιλμ του Αμπντελατίφ Κεσίς. Αν και είναι μεγάλο σε διάρκεια και σε στιγμές κουραστικό με την εμμονή στη λεπτομέρεια της καθημερινότητας, είναι ένα από τα πιο ρεαλιστικά αλλά και ανθρώπινα φιλμ που προκαλεί αληθινά και ειλικρινή συναισθήματα στον θεατή.

Υπηρέτησα το Βασιλιά της Αγγλίας / Γίρι Μένζελ (ειδική προβολή)

Τιμητική βράβευση με τον Χρυσό Αλέξανδρο για τον πρόεδρο της φετινής κριτικής επιτροπής τσέχο σκηνοθέτη Γίρι Μένζελ και στη συνέχεια προβολή της τελευταίας του ταινίας, Υπηρέτησα το Βασιλιά της Αγγλίας. Η προσωπική πορεία του φιλόδοξου και φιλοχρήματου Γιαν Ντίτε, ενός "μικρού" ανθρώπου που ξεκίνησε από τα χαμηλά για να φτάσει στην κορυφή, μέσα από τις διαδοχικές του μετακινήσεις ως υπάλληλος και μετρ των μεγαλύτερων ξενοδοχείων. Σε στιγμές ξεκαρδιστική, σε στιγμές νοστλαγική, μια πόλύ όμορφη ταινία για την ιστορία ενός ανθρώπου αλλά και μια ολόκληρης χώρας, μέσα από τους σταθμούς μιας πραγματικά ξεχωριστής προσωπικής διαδρομής.

Μαριάννα Ράντου

48th Thessaloniki International Film Gallery

Φωτορεπορταζ και κους κους 4

Ολυμπιον: το ευγενικο και πολιτισμενο καλωσόρισμα στην επισημη αιθουσα προβολων του Φεστιβαλ

All time cinephille Γιώργος Τούλας( Παράλλαξη-Πρώτο Πλάνο) Νίκος Γουλιάς ( Σινεμανία ετ3 -star FM) διαχρονικές αξίες.

Δημήτρης Καραθάνος super star!

48th Thessaloniki International Film Festival

Μερικές σκέψεις μ΄αφορμη τη Διόρθωση του Θανου Ανασόπουλου

Μόλις επέστρεψα από την Διόρθωση. Κρίμα ένα τόσο καταρτισμένο άτομο τεχνικά, ένας ολοκληρωμένος ιδεολογικά και αισθητικά .καλλιτέχνης σαν τον Θάνο Αναστόπουλο, να μη μπορεί να κάνει μια ταινία φιξιον, αλλά ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με έναν ασκόπως πλάνητα, (βλέμμα και σώμα, )σιωπηλο σα σφίγγα πρωταγωνιστή. (Τουλάχιστον να του έλεγε να μη βγάλει τα φρύδια του.)
Ελπίζω ο σκοπός του ,να μην ηταν ,να μας σοκάρει, με την ταινία του, γιατι σίγουρα τα ντοκυμαντερ του Στέλιου Κούλογλου η του Δημήτρη Αυγερόπουλου το έχουν καταφέρει παλιότερα με επιτυχία, ( οπως και ο ίδιος άλλωστε με το συναρπαστικό "Πως σε λένε το 1998, η το " ¨Ολο το βάρος του κόσμου" πριν 3 χρόνια, αλλα να μας διδαξει έμπρακτα ,την βιρτουοζιτε του καλου "οτέρ" σ΄ολο το στησιμο της κάμερας, φωτισμου, καδρου και μετα από αυτό, το απόλυτο …χάος.
Τέτοιες ταινίες παίζανε στα 70΄ς οι "δημιουργοί" κι αδειάσανε τα σινεμα. Απολύτως δήθεν, επιδερμικό, ίχνος σκηνών με στοιχειώδη δραματουργία ο πρωταγωνιστής λέει ακριβώς 15 λέξεις όλες κι όλες κι αυτές φτιαχτές ψεύτικες πολυπολιτισμικες πολιτικαλ κορεκτ. Πλήρης αγνοια του μικρόκοσμου των μεταναστών της Αθήνας. Είναι βέβαιο πως ο καλλιτέχνης αγνοεί την καθημερινότητα στην Ευριπίδου η στη Ζήνωνος, όσο και στα γραφεία των ενώσεων χουλιγκάνων Αθηνων και περιχώρων. Μια τηλεοπτική αισθητικα ταινία, γιατι ασπάζεται την αισθητικη και το βαθος γνώσης ,των τηλεοπτικων ρεπορταζ στα δελτια ειδήσεων για τους μεταναστες, και συναφη κοινωνικα στρώματα , ντύνοντας το, λόγω απειρίας, λόγω καλοσύνης, λογω διανοουμενίστικης απόστασης, με μια ντοκουμενταρίστικη… αλυρ αμηχανίας , σαν καταγγελία μιας ξενοφοβίας που λειτουργεί σαν άλλοθι ουσιαστικα, χωρις να ξεπλένει την φρικτη πραγματικότητα που βιώνουν αυτοι οι άνθρωποι. Αλλωστε η τεχνικη του Θάνου Αναστόπουλου για να πετύχει και να κατέβει ως τον θεατή, απαιτει μεγάλη γνώση, ουσιαστική αφαίρεη και οπτικο βάθος στο κάδρο τέτοιο που να λειτουργει σαν οπτικό ηλεκτροσόκ. Αλλιως?... Αρα μαρα κουκουναρα της Παρασκευηςε το Γάλα. Αυτο δεν ειναι ψυχραιμη καλλιτεχνική ματια, αλλα το Τσίρκο Μεντράνο της πολιτικαλ κορέκτ, δηθενιάς.
Είμαι σίγουρος πως θα σαρώσει στα βραβεία. Και θα ενθουσιάσει τους κριτικούς.

Αυτό μπορούμε.
Αυτό θέλουμε
και μετά όλοι μαζί
στον …Πασχαλη Τερζη!!!

Ακόμα και μερικές καλές ιδέες χάνονται στο χάος των ατέλειωτων 87 λεπτών. Αν ήταν ένα φιλμ 22 λεπτών ίσως η δύναμη του να ήταν εξαιρετική και η πορεία του αλλιώτικη. Αλλά για ταινία μεγάλου μήκους…μάλλον αλληλοκοροιδευόμαστε! (Αλλά είπαμε. Είναι καλό παιδί!!!)

Επιτέλους κάποιος πρέπει να ομολογήσει, πως οι «σχολές κινηματογράφου», τα «τετράδια κινηματογράφου» και οι «δημιουργοί του στυλ και τις φόρμας» τελείωσαν μαζί με το τέλος των ιδεολογιών. Εκτος αν εχουν τετοιας βαρύτητας καλλιτεχνικά αρ@@δια, που να είναι αδύνατη η όποια αμφισβήτηση.

Τίποτε φρέσκο ειλικρινές και άμεσο κανείς?

Υ.Γ.
Οι Γαλλικούρες δεν ειναι τυχαίες στο κείμενο. Ο «οτέρ» ειναι της Γαλλικης σχολης του σινεμα, Μονο που απο τον Μαη του 68 έχουν περάσει 40 χρόνια.
Τίποτε δεν ειναι ίδιο πιά πουθενά και η αναφορα με τα τερτίπια αυτης της σχολης( που δυστυχως διδασκεται ακόμα στις σχολες κινηματογράφου της ημεδαπης, )αν δεν είναι παλιακή, τότε ειναι καταστροφική, για το ίδιο το σινεμα σαν Τέχνη.

Για video clip παω πασο!

τ.φ./sgf

48th Thessaloniki International Film Festival

Φωτορεπορταζ και κους κους 3

Μα όλοι πιά στο party των Ημερών Ανεξαρτησίας? ΟΛΟΙ?

Στο μικρο αδιεξοδο υπηρχε κεφι, φλερτ, σινεφιλία και πολυ αλκοολ

η δε μουσικη ...ε εξασφαλισμενη εγγύηση απο το dj set του Ηλία Φραγκούλη Respect!

48th Thessaloniki International Film Festival

Day 6
Continental - Μια ταινία χωρίς όπλα / Στεφάν Λαφλέρ (Ημέρες Ανεξαρτησίας)

Τέσσερα πρόσωπα, τέσσερις ζωές που επηρεάζονται από ένα γεγονός.
Διαφορετικές ιστορίες μελαγχολικά κωμικές και θλιμμένα αστείες. Διαφορετικές ζωές, στιγμές βαρετές, καθημερινές, με μικροπροβλήματα μα και μικροεκπλήξεις. Η εξαφάνιση ενός ανθρώπου θα τις αγγίξει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Θα τις αλλάξει όμως; Ο Καναδός Στεφαν Λαφλέρ σ'αυτή την πρώτη του ταινία, πράγματι, όπως μας δηλώνει στον τίτλο του, δε χρησιμοποιεί καθόλου όπλα -όχι κάποια από αυτά που ξέρουμε τουλάχιστον. Χρησιμοποιεί άλλα όμως, που μπορούν να πληγώσουν εξίσου θανάσιμα.. Και χρησιμοποιεί και την τεχνική του κοντινεντάλ, ενός καναδικού χορού στον οποίο οι άνθρωποι κάνουν τις ίδιες χορευτικές κινήσεις, χωρίς όμως να ακουμπούν ο ένας τον άλλον. Διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές διαδρομές, αλλά εντέλει παράλληλες πορείες.
Με έναν ιδιότυπο αποστασιοποιημένο ρεαλισμό ο σκηνοθέτης καταγράφει με ανθρωπιά τους ήρωές του, με πινελιές ιδιαίτερου, μαύρου χιούμορ που προκαλεί πικρά όσο και ξεκαρδιστικά γέλια. Στο μέλλον θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν Ρόι Άντερσον με τα πόδια στη γη..

Valse Sentimentale / Κωνσταντίνα Βούλγαρη (Διεθνές Διαγωνιστικό)

"Au premier temps de la valse
Toute seule tu souris déjà
Au premier temps de la valse
Je suis seul mais je t'aperçois.."
Ένα συναισθηματικό βαλς στους σκοτεινά ρομαντικούς δρόμους των Εξαρχείων. Ή ένα σκληρό βαλς στα βλοσυρά σοκάκια δυο μπερδεμένων ψυχών. Δύο παιδιά "ό,τι να΄ναι", σχεδόν αυτιστικά μοναχικά και αντιδραστικά, που δε ζητούν τίποτα από τη ζωή. Που δε θέλουν να ζητήσουν τίποτα, από φόβο σχεδόν για το πως θα το δεχτεί ο αντιδραστικός οργανισμός τους. Και που, απροσδόκητα όσο και αναμενόμενα, ο έρωτας τους χτυπά την πόρτα. Ένα κενό, ελλειψη επικοινωνίας -κι όμως ταυτόχρονα μια βαθιά κατανόηση. Ένας αλληλοσπαραγμός -κι όμως ταυτόχρονα αμοιβαία συναισθήματα. Αλλεπάλληλες απορρίψεις -κι όμως μια αγκαλιά να ανοίγει κάθε φορά και πιο διάπλατη.
Κι όσο κι αν πληγώνονται κι οι δυο, το ξέρουν, το νιώθουν και το έχουν ανάγκη να να συνεχίσουν αυτό το συναισθηματικό βαλς μέχρι το τέλος. Γιατί η συναισθηματική δυστοκία δε σημαίνει έλλειψη αγάπης -ίσα ισα υποδηλώνει τη βαθιά ανάγκη γι' αυτήν.
Μια ιδιαίτερη, εντελώς χειροποίητη (ομολογουμένως, σχεδόν ενοχλητικά χειροποίητη) ταινία, που παρά τα πολλά αρνητικά της, κανείς δε μπορεί να της αρνηθεί το πιο βασικό: την ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια που ξεγυμνώνει τόσο τους χαρακτήρες, όσο και τη δημιουργό που μας παρουσιάζει χωρίς επιτήδευση μια δική της αλήθεια (που είναι πραγματικότητα, σε κάποιο βαθμό, και για πολλούς ακόμα εκεί έξω). Γλυκό όσο και σκληρό, αυτό το ιδιαίτερο συναισθηματικό βαλσάκι σίγουρα θα βρει το κοινό του, που θα το αγαπήσει για την αλήθεια και την απλότητά του..
"Au troisième temps de la valse
Nous valsons enfin tous les trois
Au troisième temps de la valse
Il y a toi, y a l'amour et y a moi..."

Μαριάννα Ράντου

Μερικές σκέψεις για την ταινία:
Μια χειροποίητη ταινία.

Ένα αγόρι Ένα κορίτσι και οι δύσκολες λέξεις.

Οι δύσκολες σχέσεις.

Κάποτε συναντιούνται.

Αγωνίζονται να μιλήσουν.

Πονάνε να ανοιχτούν. Φοβικοί κι ανασφαλείς.

Υπερενημερωμενοι. Πολίτες της Αθήνας. Της Νέας Υόρκης. Του Βερολίνου. Πολίτες του κόσμου μιας παρακμής αξιών.

Μιας απαξίωσης των συναισθημάτων.

Κι αυτοί βράζουν. Βράζουν χωρίς να εκραγούν.

Είναι ο εαυτός τους και ταυτόχρονα τα ματιά τους που κοιτάνε απ έξω τους ιδίους να ζουν.

Η γενιά που έρχεται.

Η γενιά που ζει.

Που έχει άγνωστες λέξεις όπως το «μαζί».

Έχει μηδενίσει τα κοντέρ στα συναισθήματα και τα επανανακαλύπτει χωρίς βοηθήματα.

Ερήμην…

Μια τόσο αληθινή, απλή και ειλικρινής προσέγγιση της γενιάς που κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί κανείς δεν έχει την διάθεση να κάνει την αυτοκριτική του για να την καταλάβει.

Μια γενιά που ζει στο περιθώριο γιατί δεν χωράει στην υποκρισία της κοινωνίας που χτίστηκε.
Το Valse Sentimentale είναι μια επικίνδυνη ταινία. Γιατί είναι μια ταινία που έγινε για επικοινωνήσει η Κωνσταντίνα Βούλγαρη αυτό που ζει και εισπράττει γύρω της, όχι για να ονοματιστεί σκηνοθέτης, αλλά γιατί την πνίγει και θέλει να το ξεράσει πάνω μας.

Και το κάνει με απίστευτη επιτυχία.

Και σπάνια ευγένεια…

Δυο εξαιρετικοί ηθοποιοί. Δυο τολμηροί ηθοποιοί που δεν παίζουν αλλά ζουν και πείθουν για το συμπαν που κατασκευάζουν.
Εξαιρετικός ο Θάνος Σαμαράς. Γεννημένος με τη στόφα ενός σταρ. Σωματικος ηθοποιός.Ένας Αλκιβιάδης του Ελληνικού Σινεμα που πρέπει άμεσα να φύγει έξω για να σώσει το sui generis ταλέντο του.Παιδι του κόσμου, η αποστομωτική απάντηση των γυναικείων περιοδικών «μα που πηγανε οι άντρες».

Γοητευτικός, με δικό του dress code,γενναίος δεν φοβάται να δείξει ποσό φοβάται. Σπάνια ανδρείος για την συγκινητική κατάθεση των ανασφαλειών του.

Σίγουρα γοητευτικός, κάνει σκόνη τα μέχρι τώρα τηλεοπτικά και τραγουδιστικά sex symbols.
Ύπουλη, εσωτερική ,δυνατή η Λουκία Μιχαλόπουλου, έχει το ξερό τεμπο της παλιάς «Ευδοκίας» είναι η εγγονη της ίσως. Η μήτρα που κυριαρχεί σα νόμος της φύσης. Το κορίτσι που φοβάται και φεύγει κι είναι πιο εδώ και πιο δυνατό όσο απομακρύνεται. Αληθινή και σπαρακτική στα δήθεν ερωτήματα της. Ξέρει ότι αυτή θα νικήσει. Ξέρει ότι είναι η πιο δυνατή. Όμως γουστάρει να ακούσει τις λέξεις που έχει ανάγκη προτού τις ζητήσει. Αλλιώς δεν έχουν αξία γι αυτήν.
Οι ήρωες είναι παιδιά που ξέρω, τους βλέπω μιλώ μαζί τους καθημερινά. Παίρνουν το συγκεκριμένο DVD τη συγκεκριμένη μέρα για να ζήσουν το συγκεκριμένο τεχνητό συναίσθημα σ αυτόν το ασαφή κόσμο που τους δώσαμε να ζήσουν.
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τόση μαζεμένη αλήθεια, είναι αστειο να απαντήσεις αν η ταινία είναι καλή η όχι.
Η αλήθεια στην Τέχνη είναι πιο δυνατή από μας.

τ.φ.

(sfg)

48th Thessaloniki International Film Festival

Φωτορεπορταζ και κους κους 2

Η Δέσποινα Μουζακη με τους βασικους συντελεστες της ταινίας

Valse Sentimentale πριν την προβολη της στο Ολυμπιον

στα πλαίσια του Διεθνους Διαγωνιστικου Προγράμματος.

Τρια sui generis νεα προσωπα που ηρθαν για να ταραξουν την Ελληνικη ακινισια.
Ο καθενας στο ειδος του ,σιγουρα δεν περναει απαρατήρητος.


Εκτος απο μεταμεσονύκτιες προβολες,
υπάρχουν και μεταμεσονύκτιες ραδιοφωνικες εκπομπες.
Η
πως ξαγρυπνησε μια πόλη οταν
η Μεμα Μπινοπουλου κι ο Ηλιας Φραγκουλης
συναντηθηκαν στον Republic 100,3

48th Thessaloniki International Film Festival

day 5 (part 2)
Η στιγμή σου / Χονάς Κουαρόν (διεθνές διαγωνιστικό)
Εναλλασσόμενες εικόνες συνοδευόμενες από διαλόγους και φυσικούς ήχους σε ένα γλυκό και συγκινητικό φιλμ. Ενα φωτογραφικό άλμπουμ που αποκτά ζωή, ένα κολλάζ στατικών εικόνων και γλυκών στιγμών που δημιουργούν τελικά μια ολοκληρωμένη ταινία με ροή και ιστορία. Η υπεραναλυτική και αγχώδης Μόλι ερωτεύεται σ'ένα ταξίδι της στο Μεξικό τον μικρότερό της υπερενθουσιώδη Ντιέγκο. Ένα παράξενο όσο και απλό love story που ξεδιπλώνεται μέσα από φωτογραφικά στιγμιότυπα ιδιαίτερης αισθητικής. Πρωτότυπη ιδέα και ενδιαφέρον πείραμα με υπέροχο αποτέλεσμα που τρυπώνει κατευθείαν στην καρδιά στην πρώτη ταινία του γιου του Αλφόνσο Κουαρόν που αναμένεται στο μέλλον να μας τραβήξει και πάλι την προσοχή.

Τσάβες / Ντιέγκο Λούνα (ειδική προβολή)
Ένα ντοκυμαντερ για τη ζωή ένός διάσημου (στα σύνορα της χώρας του και στους κύκλους των οπαδών του μποξ) μεξικανού πυγμάχου, του Χούλιο Σέζαρ Τσάβες που για 11 ολόκληρα χρόνια δεν είχε ηττηθεί ούτε μία φορά. Η πορεία από την άνοδο μέχρι τη σημερινή παρακμή, μέσα από τα μάτια ενός φαν του, σε μια ταινία σύντομης διάρκειας και με πολύ καλό ρυθμό μέχρι τη μέση, μα που έχανε (όπως ακριβώς και ο πρωταγωνιστής της) τις δυνάμεις της στο τέλος και κούραζε στο τελευταίο μισάωρο. Η ανάγκη για ανάδειξη και πλούτο, και το φλερτ με την εξουσία που αναπόφευκτα οδηγεί σε περιπέτειες, σε μια ιστορία προσωπική που παράλληλα διηγείται την σύγχρονη πολιτική ιστορία μιας ολόκληρης χώρας.

Τα πάνω κάτω / Ιγκόρ Ιβάνοφ (Ματιές στα βαλκάνια)
Μια εξαιρετική ταινία που ήρθε ως έκπληξη από την ΠΓΔΜ. Εντυπωσιακή κινηματογράφηση, ξεχωριστό βλέμμα και προσωπικό στυλ στην πρώτη μεγάλου μήκους προσπάθεια του σκηνοθέτη Ιγκόρ Ιβάνοφ. Η αλληγορική ιστορία ενός αντιδραστικού νέου ακροβάτη που ζει σε μια ταραγμένη πολιτικά περίοδο (μια περίοδο "μετάβασης", όπως αυτή που περνάει η ΠΓΔΜ εδώ και μια δεκαετία), όπου μια ιδιότυπη και τρομοκρατική προσωπολατρεία αναδεικνύεται και τον περικυκλώνει απειλητικά. Ταυτόχρονα, μια ερωτική ιστορία γεμάτη σκαμπανεβάσματα και εμπόδια έσωθεν και έξωθεν που κατατρώει τον νεαρό Γιαν. Μια γενιά προβληματισμένη και ανήσυχη, που νιώθει πως δεν ανήκει πουθενά, που κανένας πολιτικός και κανένα σύστημα δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της και βλέπει τον κόσμο που την περιβάλλει κυριολεκτικά "άνω κάτω", αποτυπώνεται με ξεχωριστό τρόπο σ'αυτό το φιλμ που αξίζει την προσοχή μας.

Juno / Τζέισον Ράιτμαν (ειδική προβολή)
Η φετινή ανεξάρτητη feel good πρόταση της αμερικής που κινείται στα χνάρια του αξιολάτρευτου περσινού Little Miss Sunshine. Ο Τζέισον Ράιτμαν (σκηνοθέτης του Thank you for smoking) επανέρχεται με μια ταινία με απίστευτους κωμικούς ρυθμούς και ατάκες-φωτιά που κέρδισαν πολλά γέλια. Η δεκαεξάχρονη -μα πανέξυπνη και πολύ ώριμη- Τζούνο μένει έγκυος και αποφασίζει να κρατήσει το παιδί και να το δώσει για υιοθεσία σε ένα ζευγάρι που φαντάζει πραγματικά "τέλειο". Να όμως, που το τέλειο δεν είναι πάντα αυτό που δείχνει και ένα λάθος μπορεί να αποδειχθεί τελικά η πιο σωστή κίνηση από όλες. Ένα φιλμ που ανατρέπει με πανέξυπνο αλλά όχι προκλητικό τρόπο πολλά κλισέ και δε φοβάται να βγάλει αυθάδικα τη γλώσσα στην πολιτική ορθότητα μέσα από καταιγισμό από κωμικές ατάκες με ξεκαρδιστικές αναφορές στην κινηματογραφική και όχι μόνο βιομηχανία αλλά και μ'ένα γλυκόπικρο happy end που δεν ανατρέπει την υπέροχα διασκεδαστική "ανάποδη" ατμόσφαιρα της ταινίας. Ο J. K Simmons στο ρόλο του πατέρα της Τζούνο είναι απολαυστικός κάθε δευτερόλεπτο που περνά από την οθόνη (και δε θα έκανε εντύπωση αν το όνομά του ακουγόταν στους Β' ρόλους).
Little miss sunshine thanks YOU for smoking.
Μαριάννα Ράντου

48th Thesaloniki International Film Festival

day 5 (part 1)

Τσάβες ( JC Chavez)
Του Ντιέγο Λούνα

Ένα οπωσδήποτε …πειραγμένο ντοκιμαντέρ που προσπαθεί και τελικά μάλλον τα καταφέρνει να σε κάνει να σκεφτείς την απόσταση του δημοσίου από το ιδιωτικό. Της αναγνωρισιμότητας από το κοινωνικό σύμβολο. Μέσα από την περιγραφή και τις συνεντεύξεις σχηματίζεται η πολύπλοκη προσωπικότητα μιας από τις πλέον επιδραστικες φυσιογνωμίες του σύγχρονου Μεξικού. Ευτυχώς η διάρκεια του είναι τέτοια που δεν κουράζει.

Η Διεθνής ( Beynelmilel)
Των Σιρί Σιρεγιά Εντέτ και Μουχαρέμ Γκιλμέζ

Μια απολαυστική ταινία από την Τουρκία που περιγράφει σε πολύ χιούμορ την μετατροπή μιας ομάδας περιφερόμενων μουσικών ,σε ένα χωριό της Τουρκίας την εποχή της χούντας του Εβρεν, σε …στρατιωτική μπάντα..
1982 όλες σχεδόν οι μουσικές και τα τραγούδια απαγορεύονται σαν ανατρεπτικά,. Ο στρατιωτικός διοικητής της περιοχής δίνει εντολή κι οι μουζικάντηδες γίνονται …ορχήστρα για να παίζει εμβατήρια.
Ένας νέος φοιτητής και πρώιμος επαναστάτης, έρχεται στο χωριό με τον δίσκο της Διεθνούς. Μετά από τραγελαφικά γεγονότα αυτή η διάσημη μελωδία καταλήγει να γίνει το σύμβολο της ορχήστρας και το βασικό κομμάτι υποδοχής του επισήμου που φτάνει στο χωριό από την Πρωτεύουσα. Μια πράξη αντίστασης κατά λάθος, ενός μικρού χωριού.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η Πολιτική Κουζίνα της Τουρκίας. Γεμάτη συναισθήματα, χιούμορ, φρέσκες ερμηνείες και πολύ γέλιο.

Φορτίο 200 (Груз 200)
Του Αλεξέι Μπαλαμπάνωφ

Δεύτερη ταινία με αναφορά στην δεκαετία του 80. Είμαστε στο 1984 στη Σοβιετική Ένωση. Η αρχή της παρακμής και της πτώσης του καθεστώτος έχει αρχίσει. Μέσα από τις έρευνες για τον εντοπισμό της εξαφανισμένης κόρης του τοπικού γραμματέα της κομματικής επιτροπής, μετά από μια βραδιά στη disco της πόλης, κι ένα άγριο φονικό την ίδια βραδιά σε άλλο σημείο με δράστη τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, ο σκηνοθέτης ξεδιπλώνει με απλουστευτικό αλλά πολύ εύγλωττο τρόπο τους δικούς του λογούς που αυτό το καθεστώς έχει τελειώσει, πολύ πριν πέσει ο κομμουνισμός. Μια ταινία ενδιαφέρουσα για την διαλεκτική της κι αυτά που κρύβει πίσω από την , σε πρώτο επίπεδο, καταγραφή της ιστορίας. Πολύ καλές ερμηνείες. Εξαιρετική παραγωγή. Είναι η επόμενη ταινία του σκηνοθέτη που έκανε τον υπέροχο «Πύργο» βασισμένο στο μυθιστόρημα του Φρανς Κάφκα.

sfg

48th Thessaloniki International Film Festival

day 4
Ιδανικό πρωινό ξύπνημα κουβεντιάζοντας με τον Αλφόνσο Κουαρόν. Απλός, ανεπιτήδευτος και ...πολυλογάς, ο μεξικανός σκηνοθέτης μίλησε για τον κινηματογράφο, για τις ταινίες του (δίνοντάς μας και πολλά παραλειπόμενα), για τις δυσκολίες που συνάντησε στη διαδρομή από την πατρίδα του ως το Χόλυγουντ, με συχνές αναφορές στους δυο πολύ καλούς του φίλους Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου και Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Αξιολάτρευτος, με άποψη και λόγο, ο σκηνοθέτης του «Θέλω και τη μαμά σου» και των «Παιδιών των ανθρώπων» μας καταγοήτευσε.
Στη συνέχεια, η ταινία με τον ελκυστικά κωμικό τίτλο «Ερωτικά μαθήματα για επαναστατική δράση» του Νίκου Αλευρά (ενότητα Digital Wave), ένα χειροποίητο φαρσοειδές μανιφέστο πάνω στον έρωτα, κέρδισε αρκετά γέλια με τα κωμικά του ευρήματα, αλλά έχασε λίγο με το «διδακτικό» του ύφος και τα συχνά παρατραβηγμένα αστεία του.

Η ταινία της ημέρας ήταν αναμφισβήτητα το «Stellet licht» του Κάρλος Ρεϊγάδας, από την ενότητα «Ημέρες Ανεξαρτησίας». Ένα ερωτικό τρίγωνο στην πιο απλοποιημένη αλλά και στην πιο απόλυτη μορφή του. Ένας άνδρας ανάμεσα σε σύζυγο και ερωμένη, να συνθλίβει και να συνθλίβεται με την αδυναμία επιλογής να τον οδηγεί σε βασανιστικά διλήμματα. Σε μια κοινότητα σχεδόν απρόσωπη, τρία πρόσωπα προσπαθούν να μοιραστούν την αγάπη όπου όμως φαίνεται να αρκεί μόνο για δύο. Όταν εξαντλείται η αγάπη έρχεται ο θάνατος ή η ειρήνη; Και όταν οι τύψεις και η ενοχή ξεπλυθούν με δάκρυα για την απώλεια, μπορεί να ξαναβρεθεί η χαμένη ισορροπία χωρίς τη θεϊκή παρέμβαση; Υπερβατικό αλλά πάντα ανθρώπινο, το φιλμ του Ρεϊγάδας μας ανυψώνει κρατώντας τα πόδια μας πατημένα στη γη ,όπως ακριβώς κάνει και με τους ήρωες του. Το τεράστιο θαύμα της ύπαρξης, στις μικρές (και μεγάλες) στιγμές της ζωής.

Τέλος, η ταινία «Η αγάπη όλα τα νικά» της Ταν Τσούι Μούι (ενότητα Ημέρες Ανεξαρτησίας), μας ήρθε από τη Μαλαισία με ενδιάμεσο σταθμό το Ρόντερνταμ όπου κέρδισε τη χρυσή Τίγρη. Εδώ οι αργοί ρυθμοί (αντίθετα με ό,τι συνέβαινε στο επίσης εξαιρετικά αργό φιλμ του Ρεϊγάδας) λειτουργούν αποτρεπτικά για το θεατή, και η απλή ιστορία προδίνεται εξαρχής με μια αρκετά προφανή προοικονομία. Μια νεαρή κοπέλα βρίσκεται χωρίς να το καταλάβει μπλεγμένη στα δίχτυα ενός ιδιότυπου κυκλώματος πορνείας ακολουθώντας τον έρωτα σε λάθος πρόσωπο.

Μαριάννα Ράντου

48th Thessaloniki International Film Festival

Φωτορεπορταζ κι αλλα κους κους

Πλήθος κόσμου στο Φεστιβαλ

Η κεντρικη λεωφόρος του Φεστιβαλ

Συνεχίζεται με αθρόα την συμμετοχη του κόσμου το Φεστιβαλ Θεσσαλονικης .Οι βραδυνες προβολες συνήθως ξεκινουν με καθυστέρηση 30-45΄.Το συνολο του κοινου ειναι φοιτητες μεχρι 22 ετων. Ειναι εντελως απαγορευτικη η συμμετοχη μεγαλυτερων ηλικιων( εως κι επικυνδυνη για τη σωματικη τους ακεραιότητα). Για τις κυριες οι γοβες στο λιμανι να αποφευγονται. Για τις ταινίες καλύτερα να επικρατησει ψυχραιμία.

Παρ ολα αυτα, η ρετροσπεκτίβα στον Νίκο Νικολαιδη συγκεντρωνει τον περισσότερο κόσμο. Αλλωστε οι βραδυνες προβολες στο Ολύμπιον των ταινιών του εχουν καπελώσει κυριολεκτικα το Φεστιβαλ. Για τους εναλλακτικους γινεται το σωσε κυριολεκτικα στις αντιστοιχες βραδυνες του Digital Wave. Σκηνες ανθολογιας κανονικα που ξεκινουν απο την ουρα ως το τελος των ταινιων. Η πιο γρηγορη blogger στο διαδυκτιο δεν εχει καν διαπιστευση απο το Φεστιβαλ. Μεχρι στιγμης δεν εχει ξεχωρισει καμια ταινια. Αλλωστε δεν εχουν ερθει κι ολοι οι Αθηναιοι σινεφιλ ακόμα. Αυτο θα γινει απο Παρασκευη. Υπομονή. Καθε βραδυ χτυπανε καλες μουσικες με φτηνα ποτα σε χαρτινα ποτηρια στην Αποθηκη Γ. Το dj set κρυβει εκπλήξεις. Απίστευτο γελιο με την προβολη του El Greco. Ετοιμαστειτε θα πεσει περισσότερο οταν την Δευτερα θα σαρωσει τα βραβεια.

η μεσημεριανή

48th Thessaloniki International Film Festival

Day 3

Πρωινο ξυπνημα με Τζον Μαλκοβιτς! Μ' αυτον τον ιδιοφυη, σαρδονιο, ταλαντουχο χαμαιλεοντα που φετος τιμαται απο το φεστιβαλ με τον Χρυσο Αλεξανδρο για τη συνολικη του προσφορα. Αρχικα "μαγκωμενος" και μαλλον ντροπαλος απαντουσε στις ερωτησεις διστακτικα, παντα ομως με το ιδιαιτερο υφος και το λεπτο χιουμορ του. Μερικες ερωτησεις του κοινου αργοτερα, φανηκε να χαλαρωνει και να απαντα με ευχαριστηση, μαζι με τον συμπαραγωγο του, σε ολες τις ερωτησεις που του τεθηκαν, και μας αποκαλυψε μικρες ιστοριες απο την καριερα του και μυχιες σκεψεις του. Ιδιαιτερος, ξεχωριστος, απλα απολαυστικος. Μια ευκαιρια για τους φαν του να τον λατρεψουν περισσοτερο και για αυτους που ..λατρευουν να τον μισουν, να αναθεωρησουν.

Στη συνεχεια, περπατωντας στην προβλητα και την Αριστοτελους, η πολη γεμισε κοκκινα μπαλονια. Αφορμη η ταινια "le ballon rouge" του Albert Lamorisse (η παιδικη προβολη του φεστιβαλ), που ειχε βραβευτει στις Καννες το 1960. Ενα ρομαντικο ταξιδι στην παιδικη αθωοτητα που δεν χανεται ποτε. Ενα κοκκινο μπαλονι ακολουθει ενα μικρο αγορι στους δρομους του Παρισιου, ξεπερνωντας καθε δυσκολια και εμποδιο που βρισκεται στο δρομο του. Μια παραβολη, ενα ταξιδι, ενα παιχνιδι, σε μια απο τις πιο ομορφες και γλυκες ταινιες που εχουμε δει ποτε. Αξιζει να την αναζητησετε στην επαναληπτικη προβολη.

Στη συνεχεια, μια ταινια του Διεθνους Διαγωνιστικου τμηματος που μας ερχεται απο την Ουγγαρια, η ταινια "Τετάρτη, Πέμπτη πρωί" του Γκζέγκος Πάτσεκ. Δυο επαναστατημενα, αντιδραστικα, "αλλοκοτα" και δυσπροσαρμοστα παιδια θα συναντηθουν μια οχι και τοσο τυχαια Τεταρτη στους δρομους της Βαρσοβιας και θα περιπλανηθουν, προσπαθωντας να γνωρισουν ο ενας τον αλλον. Συχνα θα θεσουν οι ιδιοι εμποδια ο ενας στον αλλον, αλλα τελικα θα καταφερουν να ερθουν κοντα, και θα δεθουν περισσοτερο απο οσο μπορουσαν να φανταστουν. Ομως η Πεμπτη πρωι που θα ξημερωσει, θα ορθωσει μπορστα τους ενα εμποδιο που δε θα μπορεσουν να ξεπερασουν.. Πρωτη μεγαλου μηκους προσπαθεια του Γκζέγκος Πάτσεκ, που δειχνει οτι εχει προοπτικες με ομορφα πλανα, καλους ρυθμους και αποσπωντας παρα πολυ καλες ερμηνειες απο το πρωταγωνιστικο διδυμο, αλλα με μικροπροβληματα στην αναπτυξη του σεναριου, που σε στιγμες εμοιαζε να αποπροσανατολιζεται.

Μαριάννα Ράντου

48th Thessaloniki International Film Festival

Day 2

"The 11th Ηour" των Λέιλα Κόνερς Πίτερσεν, Νάντια Κόνερς. Ο "πρασινος" τυφωνας εχει χτυπησει τις ΗΠΑ και φτανει σιγα σιγα και στα μερη μας. Ωρα για οικολογικη επανασταση λοιπον και μικρα μαθηματα αγαπης προς τον πλανητη Γη απο τον Λεοναρντο Ντι Καπριο. Ενα ντοκυμαντερ για την οικολογικη καταστροφη που δημιουργησαμε και για την αναγκη ενεργοποιησης μας, κατωτερο ομως των προσδοκιων αλλα και του προφατου "an inconvinient truth" του Αλ Γκορ με το ιδιο περιπου θεμα. Πολλα προσωπα -εγκριτα και καταρτισμενα-, μα πολλα λογια -διδακτικα, καταστορφολογικα, μα εντελει καθολου πρακτικα. Ενα ντοκυμαντερ για την καταστροφικη παρεμβαση και αδιαφορια του ανθρωπου για τη φυση, με σχεδον εσχατολογικο χαρακτηρα, που τελικα δεν προτεινει λυσεις στο προβλημα που με τοση εμφαση παρουσιαζει (και που, σε μεγαλο βαθμο ειναι γνωστο στο ευρυ κοινο). Αφυπνιση μεν, αλλα χωρις σαφη προορισμο δε. Το εξαιρετικο soundtrack βοηθησε παντως πολυ.

"Τα τελευταία χρυσάνθεμα" του Μίκιο Ναρούσε. Η πρωτη μου επαφη με αυτο τον ιδιοτυπο auteur, μου αφησε αναμεικτα συναισθηματα και μια μαλλον μετρια εντυπωση. Χαρακτηρες ιδιοτυποι, κακοτορποι, ξεπεσμενοι. Ενα περιβαλλον παρακμης και νοσταλγιας, σχεσεις πιεστικες και συχνα εκβιαστικες. Ιστοριες που ξεδιπλωνονται παραλληλα, μα ανθρωποι που παραμενουν ερμητικα κλεισμενοι και εγλωβισμενοι. Το μεταπολεμικο Τοκυο απο μια διαφορετικη οπτικη γωνια.

"Η ακρη του ουρανου" του Φατιχ Ακιν (Ματιες στα βαλκανια). Μια απο τις πιο δυνατες μεχρι τωρα ταινιες, ενα δυνατο δραμα με τις ιστοριες πεντε μετεωρων ανθρωπων να διασταυρωνονται μα χωρις ποτε να συναντιουνται. Αναμεσα σε ανατολη και δυση, με το ενα ποδι στην Τουρκια και το αλλο στη Γερμανια, ανθρωποι προσαπθουν να μαζεψουν τα κομματια τους και να φτασουν μεχρι την ακρη του ουρανου.. Σε στιγμες συγκλονιστικη, βαθια ανθρωπινη αλλα και εμμεσα πολιτικη, μια ταινια για τη συγχρονη διχασμενη Τουρκια και για τους ανθρωπους που προσπαθουν να προσαρμοστουν σε εχθρικα περιβαλλοντα.

"Κλεφτες" του Μακη Παπαδημητρατου. Δυο μικροκλεφτες της σημερινης Αθηνας. Κι ενα ζευγαρι της μπουρζουαζιας. "Οι μερες της αφθονιας σας ειναι μετρημενες"; Οχι και τοσο.. Σ'αυτη τη μαυρη, προκλητικη, εμμεσα πολιτικη κωμωιδα με το ιδιοτυπο χιουμορ, τα πραγματα δε θα ερθουν ακριβως οπως τα περιμενουμε. Οι μικροκλεφτες θα τα βρουν μαλλον σκουρα μπροστα στους ..μεγαλους κλεφτες, οταν ενα βραδυ θα βρεθουν στο λαθος μερος, τη λαθος στιγμη. Ενα πραγματικα εξαιρετικο πρωταγωνιστικο διδυμο (τα δυο "κλεφτρονια" Μακης Παπαδημητρατος και Βαγγελης Αλεξανδρης κλεβουν την παρασταση με την αμεσοτητα και τις ξεκαριστικες ατακες τους), μια εξυπνη συλληψη με κωμικους ρυθμους αλλα και δραματικες κορυφωσεις, σε μια ταινια που κραταει τα οποια θετικα στοιχεια του "Τσιου" και προσθετει τον επαγγελματισμο σε μια πιο στιβαρη σεναριακη ιδεα. Αφηστε ξεκλειδωτα κι επιτρεψτε στους κλεφτες να περασουν κι απο το χωρο σας..
Μαριάννα Ράντου

48th Thessaloniki International Film Festival

Οι "Κλέφτες" ήρθαν στην Θεσσαλονίκη



Γκέλυ Μαδεμλη, Βαγγέλης Αλεξανδρης, Μαρία Πολυβίου, Βαγγέλης, Νικος Μουστάκας, Μακης Παπαδημητράτος.

Ιωσήφ Πρωιμάκης, Ακης Καπράνος και άλλοι...


Οι ...μεταμεσονύκτες αρχίζουν να συγκεντώνονται



Φτάνει ο Μάκης και προσπαθει να μπει...




Το φουαγιέ του Φαργκανη γεμάτο απο την είσοδο...

μέχρι έξω στην βροχή!

Να τους προσέχετε την εβδομάδα αυτή, κτυπούν απρόβλεπτα ο Παναγιώτης και η Αθανασία κυκλοφορουν και ενημερώνουν, σας δένουν, σας ενοχοποιουν και φεύγουν σαν τους ...κλέφτες

Μέσα σε καταρακτώδη βροχή έγινε η πρεμιέρα των Κλεφτων του Μάκη Παπαδημητράτου, σε ενα κατάμεστο Φαργκανη στις 17.11.07.Αν και μεταμεσονύκτια η προβολή ,κατάφερε να γεμίσει με νεο ,σινεφιλ κοινο και φαν του σκηνοθετη, απο την προηγούμενη δουλεια του ,το "Τσίου".Ο Μάκης Παπαδημητράτος προλόγισε την ταινία, παρουσία και του πρωταγωνιστη του Βαγγελη Αλλεξανδρη. Ολοι μαζι, κοινο και συντελεστες, μετα τις 3πμ και με την βροχη να συνεχίζει ακάθεκτη συνέχισαν ως το πρωι στο Residents.
Η πρώτη αυτη δημόσια προβολή της ταινίας, ενθουσιασε ενα νεανικο κοινο στο συνολο του, που γελαγε και χειροκροτούσε αρκετες φορες στη διάρκεια της προβολής, καθιστόντας το έργο, ενα απο τα must της φετινης Ελληνικης παρουσίας στο 48ο Διεθνές Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης που άρχισε την Παρασκευη.
Οι προβολες της ταινίας στα πλαίσια του Φεστιβαλ ειναι το ερχόμενο
Σαββατο 24.11.07 στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ (17.30)
και την
Κυριακή 25.11.07 στην αίθουσα ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ στο λιμάνι (15.45)

48th Thessaloniki International Film Festival

day 1
Η αλήθεια είναι ότι πολλά χρονιά ήθελα να παραβρεθώ και να γιορτάσω κι εγώ στην τελετή έναρξης. Όχι βεβαία για τους λογούς και τις παράτες, αλλά για την κάθε χρόνο πολυαναμενομενη ταινία που παρουσιαζόταν..

Και φέτος ακόμα περισσότερο.
Careful what you wish for.
Έχοντας βυθιστεί στο παρελθόν πολλές φορές (και επαναλαμβανόμενα) στο ενιστικό φετιχιστικό συμπάν του Γουονγκ Καρ Γουαι, περίμενα εναγωνίως τη νέα του αμερικανοφερμενη ταινία. Mε άμορφα, σπουδαία πρόσωπα (τη Norah Jones και το Jude Law που από μόνοι τους αρκούσαν για να κάνουν την ταινία γεγονός για μένα- αλλά και η Rachel Weisz και ο David Strathairn) και με τόσο βαριά υπογραφή, η προσμονή μου ήταν τεραστία καθώς καθόμουν στριμωγμενη στα σκαλοπατακια του Ολυμπιον (θα προσπεράσω την αρκούντως θλιβερή ιστορία του πως κατέληξα στα σκαλάκια και απλά θα δηλώσω πως η οργάνωση ήταν φρικτή και απαράδεκτη).

"My bluberry nights" λοιπόν. Που με άφησαν μετέωρη. Όχι όμως επειδή ίπταμαι λόγω της ποιητικότητας τους, αλλά γιατί ήθελα κάτι παραπάνω.. Γιατί η blueberry pie είχε τελικά μια γλυκόπικρη γεύση, που δεν χάιδευε όσο θα'πρεπε τον ουρανίσκο.
Δεν είναι ότι δεν εντυπωσιάστηκα για ακόμα μια φορά το συμπαν που είχε δημιουργήσει ο ιδιοφυης δημιουργός, ότι δεν ταξίδεψα κι εγώ μέσα από τις πανέμορφες εικόνες του και δεν ζαλίστηκα από τις πορτοκαλοπρασινες αποχρώσεις των μοναδικών κάδρων του. Είναι ότι δεν ένιωσα στη διάρκεια της ταινίας την ερωτική επιθυμία που μου έχει μάθει τόσα χρόνια, και που σε κάθε ταινία του μου έτρωγε τα σωθικά. Ένιωθα να παρακολουθώ τις εικόνες σαν τρίτη και να μην μπορώ να γίνω μέρος αυτού του συμπαντος. Για πρώτη φορά ένιωθα ξένη σ'ενα συμπαν στο οποίο πάντα ένιωθα φιλόξενα. Όπου τα πράγματα, οι γωνιές, τα φώτα, και τα δρομάκια με περίμεναν συνομωτικα και με καλούσαν να βυθιστώ σ'ενα κόσμο της ομορφιάς, της λεπτομέρειας, της εμμονής, του έρωτα.
Ίσως έφταιγε ότι τα πρόσωπα τραβούσαν αυτή τη φορά πιο πολύ την προσοχή από τα πράγματα (που με τόσο λατρεία καταγράφει και αναδημιουργεί με τον φακό του ο Καρ Γουαι), ίσως έφταιγε ο τόσος ανοιχτός χώρος του δρόμου. Το σίγουρο είναι ότι, παρολη τη σθεναρή αντίσταση μου, κατάλαβα τελικά γιατί την υποδέχτηκαν χλιαρά οι θεατές στα άλλα φεστιβάλ..

Δεύτερη ταινία της ημέρας, το "Πεπρωμένο" του Zeki Demirkubuz από την Τουρκία (τμήμα: Ματιές στα Βαλκάνια"). Ένα δράμα που θύμιζε τις μελό ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου (και που θα έκανε ιδιαίτερα περήφανο το Νίκο Φώσκολο). Δυο καταραμένοι έρωτες, που θα καταστρέψουν δυο ανθρώπους παρασέρνοντας τους σε λανθασμένα μονοπάτια. Η Ουγκουρ είναι ερωτευμένη με έναν κατάδικο και διαλύει τη ζωή της για τον ακολουθήσει από φυλακή σε φυλακή σε όλη την Τουρκία. Και ο Μπεκιρ όμως, που είναι είναι παθιασμένα ερωτευμένος με την Ουγκουρ, θα καταστρέψει τη ζωή του για να την ακολουθήσει στο δικό της δραματικό ταξίδι, παρόλο που εκείνη τον απορρίπτει συστηματικά. Βήμα βήμα η κατάδυση προς το σκοτάδι, το βούρκο. Σε κάθε στάδιο της ζωης τους, παρόλο που ποτέ δε θα έρθουν κοντά, θα ζουν σε παραλλήλους δρόμους μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή τους. Ίσως "το πεπρωμένο" γι'αυτους ήταν πιο σκληρό απ'οσο μπορούσαν να αντέξουν...

Μαριάννα Ράντου

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ and movies from hell

Ο Νοέμβρης

στο

seven film gallery

a tribute

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ

and movies from hell Η κόλαση κρύβεται στα έγκατα της γης και κοχλάζοντας φτιάχνει μουσικές απόκοσμες κάτω από το ανυποψίαστο βάδισμα μας. Είναι κάτι που καίει μέσα μας καλά κρυμμένο και έρχεται από εποχές πλήρους ανεμελιάς, ανωριμότητας και έρωτα.

Είναι επιστροφή σε αξίες σταθερές του πρωτογενούς υλικού μας και πράγματα αιώνια που χάρη σ’ αυτά (και μόνον) εξελίχθηκε ο άνθρωπος.

Η κοινωνία χρωστά την εξέλιξη της στους ανώριμους και παθιασμένους και την παρακμή της σε ώριμα, γερασμένα κοινωνικά καταξιωμένα καύκαλα.

Κολασμένοι ήταν οι αρχαίοι και ο Γαλιλαίος, και ο Ντοστογιέφσκι και όλοι αυτοί που κάηκαν στο βωμό της ευπρέπειας και οι καπνοί τους μεταφέρουν ακόμη μυρωδιές πολιτισμού και ανθρωπιάς.

Η κόλαση του Νίκου Νικολαΐδη είναι μια κόλαση απόλυτα υγιής η οποία φιλοδοξεί να γίνει ηφαίστειο και να κάψει τον συντηρητισμό και την αδιαφορία.

Αυτή τη κόλαση υπερασπιζόμαστε και αφιερώνουμε το Νοέμβρη στο μεγάλο δημιουργό, σε «κολασμένες» ταινίες και ταινίες που συγγενεύουν με το έργο του.

Το Seven Film Gallery σας εύχεται καλή κατάδυση…
Στέργιος Πάσχος




ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Ν.Ν.

Lacrimae Rerum, μικρού μήκους (1962)
Οι Τυμβωρύχοι, διηγήματα (1964)
Άνευ Όρων, μεσαίου μήκους (1964)
Ευρυδίκη Β.Α.2037, μεγάλου μήκους (1975)
Ο Οργισμένος Βαλκάνιος, μυθιστόρημα (1977 – 1992 – 13η έκδοση)
Τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, μεγάλου μήκους (1979)
Τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, σενάριο (1980)
Γλυκιά συμμορία, μεγάλου μήκους (1983)
Γλυκιά συμμορία, μυθιστόρημα (1984)
Πρωινή Περίπολος, μεγάλου μήκους (1987)
Singapore Sling, μεγάλου μήκους (1989)
Γουρούνια στον άνεμο, μυθιστόρημα (1993,5η έκδοση)
Το κορίτσι με τις βαλίτσες, τηλεταινία (1993)
Θα σε δω στην Κόλαση Αγάπη μου, μεγάλου μήκους (1999)
Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα, μεγάλου μήκους (2002/2003)
Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα, σενάριο (2003)
The Zero Years, μεγάλου μήκους (2005)

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1939 στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική, σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου και σκηνογραφία θεάτρου στη σχολή Βακαλό.

Σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός των ταινιών του ο ίδιος, δούλεψε πάνω σε θέματα που τον αφορούσαν και πειραματίστηκε με όλα τα κινηματογραφικά είδη.

Πάντα ανήσυχος, αναζητούσε το διαφορετικό και την εξέλιξη και κατάφερε, παρά τον σκληρό πόλεμο που του ασκήθηκε σ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ν’ αφήσει οχτώ πολυβραβευμένες και πολυσυζητημένες ταινίες, τέσσερα ( το τέταρτο πρόκειται να εκδοθεί σύντομα ) μυθιστορήματα και ένα μεγάλο φανατικό κοινό.

Ο θάνατος του στις 5 Σεπτεμβρίου 2007 επιβεβαιώνει την τελευταία του δήλωση : “Δεν πρόκειται να κάνω άλλη ταινία, το σινεμά όπως έχει γίνει σήμερα δεν με αφορά. Το βαρέθηκα.”

Το έργο του αποτελεί ίσως (και αυτό έγινε ασυνείδητα) την πληρέστερη καλλιτεχνική χαρτογράφηση της παρακμής του Νέου Ελληνικού κινηματογράφου, και γι’ αυτό έχει (εκτός από καλλιτεχνική) ιστορική και πολιτική σημασία. Του ευχόμαστε καλό ταξίδι στην “κόλαση” που τόσο αγαπούσε.

επιμέλεια: Στέργιος Πάσχος(v7svolou@hol.gr)

graphics: nakedsanta (lekkos1@yahoo.gr)

ΚΛΕΦΤΕΣ Πανελλήνια Πρεμιέρα

Η 3η μεταμεσονύκτια προβολη

για τα 20 χρονια του Εξώστη ,

στο cine Φαργκάνη

στην Καμάρα Θεσσαλονίκης

το βράδυ του Σαββάτου 17.11.07 στις 00.30.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ

Η νεα ταινία του Μακη Παπαδημητράτου

μετα το πολυβραβευμένο και πολυσυζητημένο "Τσίου"

Κλέφτες

(Breaking In)

Σενάριο – Σκηνοθεσία : Μάκης Παπαδημητράτος
Φωτογραφία: Νικόλας Ποττάκης.
Μουσική : Αλέξανδρος Βούλγαρης
Μοντάζ : Δημήτρης Μέρας
Παίζουν : Μυρτώ Αλικάκη
Βαγγέλης Αλεξανδρής
Πέτρος Λαγούτης
Μάκης Παπαδημητράτος
Ελευθερία Γεροφωκά
Διάρκεια : 87΄
2007 – Έγχρωμο

Περίληψη :

Δύο μικροκλέφτες στην Αθήνα. Κλέβουν τα μισά κι αφήνουν πάντα τα υπόλοιπα. Παίρνουν μόνο ότι τους λείπει. Ένα σχεδιασμένο ταξίδι στο Άμστερνταμ όμως,τους κάνει άπληστους. Τώρα είναι η στιγμή για το μεγάλο κόλπο. Θα βρουν το τέλειο πλουσιόσπιτο για να το ξαφρίσουν και να εξαφανιστούν. Λογαριάζουν όμως χωρίς τους
ενοίκους του, και πέφτουν πάνω σε ένα μυστικό ζωής και θανάτου.

Η άποψη του Σκηνοθέτη :
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, κάποιοι άνθρωποι κάνουν τα χειρότερα εγκλήματα σε βάρος άλλων ανθρώπων, με σκοπό το κέρδος.Πόλεμοι, δολοφονίες, φυλακίσεις, βασανισμοί, δουλεμπορία, εκμετάλλευση, ναρκωτικά, καταστολή, διαφθορά, καταστροφή του περιβάλλοντος...Αυτοί που ορίζουν τις ζωές όλου του κόσμου, αδιαφορώντας όμως γι’ αυτές.Ο ρόλος που μας έχουν επιβάλλει, είναι του θεατή. Θεατές της ζωής.Βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας, αλλά δεν μπορούμε να αντιδράσουμε γιατί φοβόμαστε.Συντηρώντας μας το φόβο, ζούμε στα πλαίσια που μας ορίζουν.Πνίγουμε τις ενοχές μας για την αδράνειά μας απέναντι στην αδικία, με θεωρίες.Ένα αμυντικό σύστημα του μυαλού μας, για να μην νοιώθουμε συνένοχοι.Αν η τέχνη σήμερα, έχει κάποιο λόγο ύπαρξης, είναι να προσπαθεί να σπάσει αυτό το αμυντικό σύστημα.
Μάκης Παπαδημητράτος

Βιογραφικά :
Μάκης:
Οι «ΚΛΕΦΤΕΣ» είναι η δεύτερη ταινία του Μάκη Παπαδημητράτου. Η πρώτη του με τίτλο «Τσίου» (2005) απέσπασε στα πλαίσια του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης τα ακόλουθα βραβεία:
Βραβείο Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI)Βραβείο Σεναρίου, Κρατικά Βραβεία ΠοιότηταςΒραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Κρατικά Βραβεία ΠοιότηταςΕνώ συμμετείχε και σε αρκετά Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου του εξωτερικού.
Ως ηθοποιός στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στις ταινίες: «Όσο υπάρχει αλκοόλ…» του Δ. Μακρή, «Πέρα από τις φράουλες» (μικ μήκ) του Α.Χαραλαμπίδη, «Να μ’ αγαπας» τουΑ. Θωμόπουλου, «Χαιρέτα μας τον πλάτανο» του Δ. Μακρή, «Εντός , Εκτός και επί τα Αυτά ...» (μικ. μήκ) του Γ. Βαλασάκου, «Τσίου» του ίδιου. Στην Τηλεόραση σε διάφορα σήριαλ, και ελάχιστα στο θέατρο.
Μυρτώ:
Η Μυρτώ Αλικάκη είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Καρόλου Κούν ενώ έχει φοιτήσει και στην σχολή Γαλλικής Φιλολογίας Θεσσαλονίκης.Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στις ταινίες «Καβάφης» του Γ. Σμαραγδή, «Ο αδελφός μου κι εγώ» του Α. Κόκκινου, «Black out» του Μ. Καραμαγγιώλη (το βραβείο ερμηνείας Α’ Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), «Μαύρο γάλα» του Ν. Τριανταφυλλίδη και «Κάτω απ’ τα’ άστρα» του Χ. Γεωργίου.Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε σε πολλές σειρές όπως:

"Υπέροχα Πλάσματα"«Αναστασία», «Απών», «Η ζωή μας μια βόλτα», «Η αίθουσα του θρόνου», «Singles», «10η εντολή», «Αν μ’ αγαπάς» κ.α..Στο θέατρο έχει παίξει στις παραστάσεις «Επαγγελματίας Πυγμάχος» σκην. Δ. Παπαδόπουλου θέατρο οδού Κεφαλληνίας, «Δον Ζουάν» σκην. Ν. Μιλιβόγεβιτς Εθνικό Θέατρο, «Καληνύχτα» σκην. Μ. Λαμπροπούλου Θέατρο Αμόρε, «Έγκλημα και τιμωρία» σκην. Ν.Μιλιβόγεβιτς Θέατρο Αμόρε, «Τουρκαρέ» σκην. Γ. Χουβαρδά Θέατρο Αμόρε, «Θηλιά» σκην. Π.Ζούλια Θέατρο Χώρα, «Harvest» σκην. Μ. Κουγιουμτζή Θέατρο Τέχνης.
Πέτρος:
Ο Πέτρος Λαγούτης είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης -Καρόλου Κουν ενώ έχει σπουδάσει και Ναυτιλιακά στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Στον κινηματογράφο έχει πρωταγωνιστήσει στις ταινίες μικρού μήκους «ο+» του Άρη Μπαφαλούκα, «Οι άντρες δεν κλαίνε» του Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη και «Το κουκλόσπιτο» της Δανάης Στυλιανού. Στην τηλεόραση έχει πρωταγωνιστήσει σε επεισόδια της σειράς «10η Εντολή» του Π. Κοκκινόπουλου και στη σειρά «Όνειρο ήταν» της Μ. Παπαοικονόμου.
Στο θέτρο έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές παραστάσεις με εξέχουσα στις παραστάσεις «Το Γάλα» σκην. Ν. Μαστορακη Εθνικό Θέατρο.
Βαγγέλης:
Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής έχει σπουδάσει θέατρο στο «Θέατρο των Αλλαγών» ενώ έχει παρακολουθήσει σεμινάρια «Αυτοσχεδιασμού» με την Άντζελα Μπρούσκου, «Βιοενέργειας» με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και «Θεάτρου Δρόμου» με τον Bruno Eckert. Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στην μεγάλου μήκους ταινία «Υποβρύχιος Έρωτας» του Γ. Σολδάτου και στις μικρού μήκους «Ιππότες τις ιλαρότητας» του Πέτρου Χρονέα, «Απεγκλωβισμός» της Α. Γκούντρα και «Σκοτεινός θάλαμος» του Γιάννη Πόθου.
Iδρυτικό μέλος των eΜωβ και παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής. Είναι μέλος της θεατρικής ομάδας Helix και οι θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει είναι: «Ματωμένος γάμος» χορογραφίες Ν. Τσάτσου, μουσική Γ. Στράγκας «Ύμνοι Πανσέληνοι» μουσική παράσταση με απαγγελίες ποιημάτων με την ομάδα του Β. Κονταξή, «Προμηθέας στον άξονα του κόσμου» σκηνοθεσία Ν. Χατζηπαππάς, «Βάτραχοι» σκηνοθεσία Ν. Χατζηπαππάς σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου, «Κωμωδίες δρόμου με πλάνες και όνειρα» σκηνοθεσία Ν. Χατζηπαππάς.
Ελευθερία:
Η Ελευθερία Γεροφωκά είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Έχει αποφοιτήσει από το τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών ενώ έχει λάβει μέρος στην έρευνα και τεχνική πάνω στον αρχαίο λόγο και σώμα με τον Θόδωρο Τερζόπουλο και το θέατρο Άττις, στο πανεπιστήμιο Γκαίτε στην Φραγκφούρτη. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Αποδόμησης Σώματος με τον Markos Martinez (μέθοδος του Tandashi Suzuki, και με τον Θόδωρο Τερζόπουλο, με την Νικαίτη Κοντούρη πάνω στο έργο του Ίψεν «Κουκλόσπιτο», με τον Θωμά Μοσχόπουλο πάνω στον άμεσο και αληθινό λόγο στο θέατρο, Ξιφασκίας με τον Κων/τίνο Μπουμπούκη, Τάι-Τσί, σύγχρονου Χορού, Ζογκλερικά - Ακροβατικά. Είναι μέλος της χορευτικής ομάδας «Ηχώδραση» με χορογράφο τον Δήμο Τσιγκάκο.
Στον Κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στις ταινίες «Μάτια από νύχτα» του Περικλή Χούρσογλου και «Shall we?» του Γιάννη Καρκανέβατου. Θεατρική εμπειρία: «Η αθωότητα» σκην. Χρίστου Λύγκα στο θέατρο Πρώτες Ύλες (Αντιθέατρο), «Τα φτερά του έρωτα» θεατρική διασκευή από την ομάδα Altra Terra, «QED ή Τι απέδειξε ο Κος Φάυνμαν» σε σκην Ιωσήφ Βαρδάκη (Θέατρο Άνεσις), «Της Ροδιάς το Δάκρυ» σκην. Τάσου Ράτζου, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας & ΚΘΒΕ, «Η Δέσποινα και το περιστέρι» σκην. Arias Sandis, «Άλκηστις» ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, «Το χρυσό κλειδί» σκην. Δημήτρη Γιαννακόπουλου ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, «Τα Αργοναυτικά σκην. Γιώργου Χατζιδάκη, «Ενύσταξεν η ψυχή Του» θεατρικό δρώμενο πάνω σε ελληνικά μοιρολόγια σε σκην. Δήμου Αβδελιώδη, «Το αθάνατο νερό» σε σκην. Άννας Σωτρίνη ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, «Η Μυστική Γή» σκην. Κατερίνας Παπαϊακώβου, Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου. Συμμετοχή σε παραστάσεις του «Θεατρικού Εργαστηρίου Ηπείρου» με σκηνοθέτη τον Γιώργο Νάκο.

Εξώστης :20 Χρόνια

13 Νοεμβρίου 1987:

Σε κινηματογράφους της Θεσσαλονίκης και σε νεολαιίστικα στέκια της εποχής εμφανίζεται ένα μυστήριο έντυπο. Ασπρόμαυρο, «εβδομαδιαία επιθεώρηση κινηματογράφου και video» στο πρωτοσέλιδο και το πρώτο τεύχος του «εξώστη» ήταν γεγονός! Εμπνευστής, ηθικός αυτουργός, άνθρωπος – ορχήστρα, αυτός που συνέλαβε την ιδέα και την υλοποίησε, ο Τάσος Μιχαηλίδης. Έτσι προέκυψε το πρώτο δωρεάν διανεμόμενο έντυπο στη χώρα μας! Ταυτόχρονα, ήταν το πρώτο έντυπο στην Ελλάδα που σχεδιαζόταν εξ ολοκλήρου σε ηλεκτρονικό υπολογιστή!

13 Νοεμβρίου 2007:

Στην ύλη πια έχουν προστεθεί κι άλλα πράγματα, κάτω από το «εξώστης» έχει μπει το «εβδομαδιαία επιθεώρηση κινηματογράφου – λοιπών θεαμάτων & ποιότητας ζωής στη Θεσσαλονίκη», ο Τάσος μας δεν μένει πια εδώ – έφυγε το Καλοκαίρι του 2000, μετά την βράβευση του εντύπου από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, κι αφού είχαν κυκλοφορήσει 500 τεύχη…

Για τους περισσότερους συνεργάτες μας, ο «εξώστης» λειτουργεί ως «βάπτισμα του πυρός». Εδώ, νεαρά φιντανάκια της σχολής δημοσιογραφίας, αλλά και άνθρωποι που ψάχνουν διέξοδο για πράγματα που τους απασχολούν, μαθαίνουν τα περί δημοσιογραφικής γραφής, εδώ δείχνουν το ταλέντο τους και με εφαλτήριο τον «εξώστη» αναζητούν και βρίσκουν δουλειά σε μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, όπως πολλοί πριν από αυτούς…

Τα ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι: Μήπως η αγορά δεν ενδιαφέρεται για ένα έντυπο σαν τον «εξώστη»; Μήπως πρέπει να… εκσυγχρονιστούμε, να γίνουμε ιλουστρασιόν, να ακολουθήσουμε την μόδα, να αλλάξουμε; Μήπως πρέπει να γίνουμε πιο αιχμηροί, πιο παρεμβατικοί, κάτι που ίσως χάσαμε μετά την απώλεια του Τάσου; Τα σκεφτόμαστε όλα αυτά. Όμως, η αγάπη του κόσμου, η εμπιστοσύνη των διαφημιζομένων και το συνεχές μπόλιασμα με νέους συνεργάτες δείχνει πως κάτι κάνουμε σωστά. Κι έτσι υποσχόμαστε πως θα συνεχίσουμε…

Πώς θα γιορτάσουμε τα 20 χρόνια μας; Μα… κινηματογραφικά! Από το Σάββατο 3 Νοεμβρίου και για κάθε Σάββατο αυτού του μήνα, διοργανώνουμε μεταμεσονύχτιες προβολές στον κινηματογράφο Φαργκάνη, σε συνεργασία με την εταιρία Seven Films. Οι προβολές ξεκινούν στις 01.15 και η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Το πρόγραμμα των προβολών έχει ως εξής:

Σάββατο 03/11: TAXIDERMIA του Γκιόργκι Πάλφι
Σάββατο 10/11: A MAN’S JOB (MIEHEN TYO) του Αλέκσι Σαλμενπέρα
Σάββατο 17/11: HOW TO GET RID OF OTHERS (HVORDAN VI SLIPPER AF MED DE ANDRE) του Άντερς Ρόνοφ Κλάρλουντ
Σάββατο 24/11: ΤΑΙΝΙΑ – ΕΚΠΛΗΞΗ

Επίσης, από την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου μέχρι και την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, ο «εξώστης», σε συνεργασία με το Μουσείο Κινηματογράφου και την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.), θα οργανώσει προβολές των 11 ελληνικών ταινιών που ψηφίστηκαν ως οι καλύτερες όλων των εποχών από τα μέλη της Π.Ε.Κ.Κ. σε πρόσφατη ψηφοφορία. Για τη συγκεκριμένη εκδήλωση θα επανέλθουμε και πάλι με νέο δελτίο τύπου. Οι προβολές θα γίνουν στις αίθουσες του Μουσείου Κινηματογράφου, στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης και η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.

Να είστε όλοι εκεί!

Το Ασχημόπαπο κι Εγώ

Επιστροφη στην αθωότητα από σημερα με το «Ασχημόπαπο κι Εγω»
Γιατι σημασία έχει να κραταμε την ομορφια της ψυχής μας ...ανόθευτη!
Πάμε να νοιώσουμε παιδιά…

"Νυχτες Πρεμιερας 2007 " σκηνοθεσια: Μακης Παπαδημητράτος

Πατερ Ημων -Padre Nuestro

Christopher Zalla : PADRE NUESTRO

Ο Μίκιο Ναρούσε ΖΕΙ!!!

Διάλυση
Κυλώντας
Μητέρα
Ο ήχος του βουνού
Όνειρα της κάθε νύχτας
Όταν μια γυναίκα ανεβαίνει τη σκάλα
Σκόρπια σύννεφα
Τα κυματιστά σύννεφα
Τα τελευταία χρυσάνθεμα
Το γεύμα

Ελληνικό Σινεμά 2007

2
από τις 7 Ελληνικές ταινίες
που θα κάνουν πρεμιέρα στο
48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
(οι υπόλοιπες 7 που συμμετέχουν στα Κρατικά Βραβεία ποιότητας έχουν ήδη παιχτεί στους κινηματογράφους κι από αυτές οι 4 πρωτες υπάρχουν ηδη σε dvd )
«Urania» κυκλοφορει σε dvd
«Μια μέλισσα τον Αύγουστο» κυκλοφορει σε dvd
«Straight story» κυκλοφορει σε dvd
«Alter Ego» κυκλοφορει σε dvd
«Παρέες»
«Πρώτη φορά νονός» παίζεται στους κινηματογραφους
«El Greco» παίζεται στους κινηματογραφους


"Valse Sentimentale"
της Κωνσταντίνας Βούλγαρη.
(αδελφή του Αλέξανδρου «ροζ», κόρη του Παντελή «νύφες»)

Θάνος Σαμαράς Λουκία Μιχαλοπούλου


«Κλέφτες»
του Μάκη Παπαδημητράτου (Τσίου)

Μυρτώ Αλικάκη Βαγγέλης Αλεξανδρής Πέτρος Λαγούτης Ελευθερία Γεροφωκά
Μάκης Παπαδημητράτος μουσικη: Αλέξανδρος Βούλγαρης

επίσης οι παρακάτω:
Μεταμόρφωση του Κώστα Σφήκα (βετεράνος του πειραματικου σινεμα)
Επιστροφή του Βασίλη Δούβλη ( ο αντρας η γυναικα κι ο αλβανος)
Διόρθωση του Θάνου Αναστόπουλου ( ολο το βαρος του κόσμου)
ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ του Βασίλη Βαφέα
ΚΟΡΟΪΔΟ ΕΝ «ΤΑΞΕΙ» Ιωάννη Παρακευόπουλου

Μία απο τις παραπάνω διεκδικεί το 1ο βραβειο ποιότητας που θα της επιτρέψει να ειναι η υποψηφιότητα για ξενόγλωσσο oscar της Ελλάδας , την επόμενη χρονιά όπως φέτος είναι ο EDUARD της Αγγελικής Αντωνίου.

Seven Films - Ελευθεροτυπία Μια Πρόταση

Ταινίες κόντρα στο ρεύμα και τη μόδα


Κινηματογραφική πρεμιέρα στο σπίτι τους μπορούν να έχουν οι αναγνώστες της «Ε» από αυτήν την Κυριακή και για τέσσερις εβδομάδες. Η «Κυριακάτικη Ε» εγκαινιάζει τις «Πρεμιέρες», ένα πολύτιμο δώρο για τους αναγνώστες της, προσφέροντας τέσσερις ταινίες -σε ειδική παραγωγή και συσκευασία dvd- που δεν έχουν προβληθεί ακόμη στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται για εμπορικές ή mainstream ταινίες, αλλά για ταινίες ποιότητας που πραγματεύονται προβλήματα της σύγχρονης ζωής, την τηλεόραση και το life style ή αποτελούν πολιτικά ντοκουμέντα.

Η αρχή θα γίνει με το «Σαλβαδόρ» του Μιγκουέλ Φουέργκα, μια πολιτική ταινία, που σκιαγραφεί τη βιογραφία του τελευταίου θύματος επί Φράνκο, του αναρχικού Σαλβαδόρ Πουίγκ Αντίκ που αγωνίστηκε για την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας.
Θα ακολουθήσει το βραβευμένο από τη Διεθνή Αμνηστία, «Σημάδι του Κάιν» του Μάρκ Μάντεν, που συζητήθηκε πολύ στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Ρώμης και αποτελεί μια συγκλονιστική καταγραφή για τις ενοχές των Αγγλων στρατιωτών και τα βασανιστήρια που έκαναν στον πόλεμο στο Ιράκ.

Η ταινία «Live» του βραβευμένου ντοκουμενταρίστα Μπίλ Γκουντεντάνγκ καταπιάνεται με το επίκαιρο θέμα των reality show και σατιρίζει τον κόσμο της τηλεόρασης.
Τις προσφορές θα κλείσει ένα θρίλερ για την ανθρώπινη ζωή, «Η εξαφανισμένη του Ντοβίλ», που είναι η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα της Σοφί Μαρσό. Η Γαλλίδα ηθοποιός περνάει πίσω από την κάμερα και καταγράφει τη δική της εικόνα για τη ζωή.
«Η "Ελευθεροτυπία" παίρνει μέρος στον ανταγωνισμό των προσφορών με τους δικούς της όρους και κάνει μια ποιοτική προσπάθεια. Είναι ταινίες με θέματα που ενδιαφέρουν και μια εφημερίδα. Οχι απλώς για να διασκεδάζει ο κόσμος», είπε ο διευθυντής της «ΚΕ», Γιάννης Βλαστάρης.
«Το αμερικανικό σινεμά καλύπτει το 95% της διανομής στις αίθουσες. Ο ευρωπαΐκός κινηματογράφος, όπως και ο ελληνικός, υποφέρει από προβλήματα στη διανομή. Είναι μια προσπάθεια να βρεθεί μια άλλου είδους διανομή, έστω και σε dvd», επισήμανε ο κριτικός κινηματογράφου της «Ε», Νίνος Φένεκ Μικελίδης. Δεν απέκλεισε μάλιστα την πιθανότητα να συνεχιστούν οι προσφορές και να συμπεριλάβουν και ελληνικές ταινίες.

«Είναι ευκαιρία να δούμε τι κάνει το νέο σινεμά και έξω από τη χώρα μας και μάλιστα να δούμε ταινίες που είναι κόντρα στο ρεύμα και τη μόδα και δεν έχουν σχέση με τα μπλογκμπάστερ», πρόσθεσε ο σκηνοθέτης τού «Σπιρτόκουτου», Γιάννης Οικονομίδης.

Σε μια εποχή που οι εφημερίδες από τις προσφορές «έχουν γίνει τόσο βαριές που δεν μπορούμε κάν να τις σηκώσουμε, η "Ε" με αυτήν την κίνηση θα δοκιμάσει και τον εαυτό της σε σχέση με το κοινό της. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το να δούμε τέτοια ακριβά κομμάτια, που μας απαγορεύονται από την κατανάλωση», εκτιμά και ο Σταμάτης Φασουλής. Η άποψη αυτή βρήκε σύμφωνο και τον καθηγητή, Κωνσταντίνο Τσουκαλά, που κατέληξε ότι «τέτοιες προσπάθειες βοηθάνε τους ανθρώπους να αφυπνίζονται».