Εκεί στα τέλη τις δεκαετίας του '70 είχα έναν φίλο,ο οποίος τώρα πια είναι καταξιωμένος ποιητής και δημοσιογράφος.Τότε,στα πρώτα βήματά του,δέχθηκε,φιλίας ένεκεν,να παραλάβει τα ποιητεύματά μου-δε λέω ποιήματα βέβαια-και να μου πει τη γνώμη του.Ήταν καμμιά πενηνταριά κομμάτια,από την πρώτη γυμνασίου μέχρι εκείνη την εποχή.
Από την πρώτη στιγμή μου ξεκαθάρισε ότι θα προσπαθούσε να είναι τίμιος και,αν χρειαστεί,σκληρός.Πράγματι ο σχολιασμός του στα περισσότερα ήταν συνοπτικός και ουσιώδης.Προσπαθούσε να είναι ειλικρινής χωρίς να γίνεται προσβλητικός.
Σε ένα όμως,δικαίως,δεν άντεξε,η αγανάκτησή του ξεχείλισε και,με πολύ χιούμορ,του άλλαξε τον αδόξαστο:
Η διαπλανητική σιωπή
Της κενότητας των ήχων τους ανέστη κεραυνοβόλος
Το αιώνιο μάθημα
Των ψεύτικων κινήσεων προελαύνει κενότατον
Η ιεροσυλία μιας τελετής οι νεοσσοί στιχουργούντες
Το τέλος της πραγματικότητας ονομάζεται μέρα
Η αρχή της εναιώρησης:πλιτς πλιτς πιφ
Το πανηγύρι του χάους των ορμών και ιδού Αυνάνας
Τα πορτοκαλλί,βέβαια,είναι τα δικά του συμπληρώματα.
Χθές το βράδυ όταν,ανασκαλεύοντας τα αρχεία μου,το βρήκα,σταμάτησα κάθε δουλειά και,για μισή ώρα,γέλαγα μόνος μου,υπό τα απορημένα βλέμματα των μελών της οικογενείας μου.
Του χρωστώ ευγνωμοσύνη γιατί μου έμαθε πως,εγώ τουλάχιστον,καλύτερα να τα διαβάζω τα ποιήματα παρά να τα γράφω.
