Sewer's block

Elke keer als er een kindeke zijn nieuwe of zoveeljarige aanwezigheid op deze aardbol viert een t-shirt maken.  Met een applicatie, of een omgekeerde applicatie, of met flockfolie.  Soms al eens zot doen een een slab maken.  Voor een goede vriendin zo mogelijk nog zotter doen en een t-shirt en een slab combineren, met daarbovenop nog een vlaggenlijntje en een knuffel.
Eens proberen om een kringlooptas te maken en zien dat dat wel lukt.  Een omkeerbare tas maken voor vriendinnen, en tevreden reacties krijgen.
Maar dan toch telkens teruggrijpen naar een t-shirt.  Bijvoorbeeld als cadeau voor Meneer Schaar.  Denken dat je toch ook wel andere dingen moet kunnen.  En dat ook wel willen, maar niet durven.  Want gaat dat niet te moeilijk zijn?  Gaan de kersverse ouders daar wel content mee zijn?  Is dat niet wat te min, een zelfgemaakt cadeau?  En zoveel zelfmaakprojecten horen toch niet thuis in de deelverzameling van "mijn mogelijkheden" - "geschikt als kraamcadeau" - "toffe spullen"?

Vrijdagavond, 21u.  Marie geeft morgen een feest en ik heb nog altijd geen cadeau.  Dat "sewer's block" speelt mij parten.  Ik wil eens iets anders maken dan een t-shirt of een slab, maar ik weet niet wat.  Of ik weet het wel, maar ik durf het niet...  En dan, plots, een aha-erlebnis van de bovenste plank.  Marie, zo heette ook de voelkip van Dora.  Aha!  Een voeldoekje, dat moet ik ook nog net kunnen, niet?  Och kijk hier, op haar geboortekaartje staat een monster.  Ideaal als model voor het voeldoekje.  Of en knuffel, dat kan natuurlijk ook...

Nog wat getwijfel, wat genaai, wat gefrutsel en gefrul later zitten we in de auto op weg naar Marie's feest.  Met een halflege knuffel (want Dora besloot om wakker te worden voordat de knuffel gevuld was) en wat naaigerief.  Meneer het knuffelmonster is net klaar op het moment dat Meneer Schaar de wagen parkeert.  Nog snel een foto nemen voor er een papiertje om gaat.

Oef, ik kan het.