Ποίημα τοῦ Γουίλλιαμ Μπλέηκ
(Πρώτη δημοσίευσις στὸ
3ον τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ ΝΟΗΜΑ)
Ἤμουνα τοῦ φίλου μου ὠργισμένος,
τὴν ὀργὴ ἐμαρτύρησα,
στερεύει.
Ἤμουνα τοῦ ἐχθροῦ μου ὠργισμένος,
τὴν ὀργή μου ἔκρυψα,
θεριεύει.
Καὶ στοὺς φόβους μέσα
τὴν ποτίζω,
πρωὶ καὶ νύχτα μὲ τὰ
δάκρυά μου.
Καὶ μὲ χαμογέλια τήνε
λιάζω,
καὶ μ’ ἁβρὰ δόλια
τεχνάσματά μου.
Καὶ νύχταν ἡμέραν
αὐγατίζει.
Καὶ μὲ μῆλο λαμπερὸ
καρπίζει.
Κι’ εἶδε το ποὺ
ἐγυάλιζεν ὁ ἐχθρός μου,
κι’ ἤξευρε ποὺ ἤτανε
δικό μου.
Καὶ κλεφτὰ στὸν κῆπο
μου τρυπώνει,
σὰν μαῦρο μαγνάδι ἡ νύχτ’
ἁπλώνει,
κι’ εἶδα τὸ πρωινό,
μάτια χαρῆτε,
κάτω ἀπ’ τὸ δεντρὶ ὁ
ἐχθρὸς νὰ κεῖται.
Πίνακας: Thomas Phillips