Oh, thank you, thank you, you are all so wonderful!

Voilà. Het is weg. De teksten zijn weg. Foetsjie. Gone. Verschwunden. Gelukkig niet écht weg, nee, om die nachtmerrie te voorkomen mail ik al maandenlang, als een panische maniak, iedere keer de nieuwste versie van de teksten naar mezelf. Maar ze zijn binnen, wil ik zeggen, de teksten, bij de uitgeverij. Wat een gek gevoel! En ook wel een oh-jee-alles-klopt-toch-wel? en een help-ik-zal-toch-niks-vergeten-zijn?!-gevoel. Maar ik heb zwaar mijn best gedaan, dus het zal wel in orde zijn.

En sommigen vragen mij nu naar het zwarte gat, maar daar heb ik voorlopig nog geen tijd voor, voor een zwart gat. Ik moet deze week nog een voorwoord schrijven, nondedjoemele, een echt voorwoord, over waarom ik net dié 200 plekken heb gekozen en van die dingen. En ik moet ook nog nadenken over wie ik allemaal wil bedanken enzo, hoewel dat eigenlijk helemaal niet moeilijk is om te bedenken.

Goh, het voelt toch wel een kléin beetje als naar de Oscars gaan. Is er iemand die ik zeker niet mag vergeten? U, lieve lezer? Wilt u een speciale vermelding in mijn dankwoordje? Weet het mij vooral te zeggen!

In afwachting van uw smeekbedes drop ik hier even een vette schijf van een... wel, van een vet wijf! Om nog wat onnozele danspasjes te placeren, iets wat ik het afgelopen weekend héél vaak heb gedaan. En op één minuut vijfenveertig oefent ze ook alvast hààr bedankingsspeech. Woot woot!

Wat zal ik eens gaan doen dit weekend?

Geen wekker zetten.
Uitslapen.
Koffie verkeerdjes drinken.
Afspreken met vriend(inn)en die ik al veel te lang niet meer gezien heb.
Dutjes doen.
Luisteren naar mijn man die lazy Sunday-plaatjes gaat draaien in de Bar Leon.
Plannen maken voor leuke uitstapjes.
Misschien alvast wat lentebloemen in huis halen.
Nog een dutje doen.
Genieten van de complimenten die ik gisteren kreeg over de teksten voor het boek. Waarna ik mezelf -na maandenlange shoponthouding- prompt trakteerde op precies zo'n klokje dat ik al zo lang wou en dat ineens, zomaar, voor mij opdoemde:

Hunderd Prozent mit die Handen gemacht en al!
Grüss Gott!

De laatste loodjes wegen het zwaarst...

op de website van Lannoo

... maar het einde is in zicht!

Vrijdag moeten de teksten binnen en kan ik weer iets hebben dat op een sociaal leven lijkt.

Jihaa!

X Y vs. X X

Sommige mensen vinden mij een echte jongensmama, terwijl anderen er dan weer 200% van overtuigd zijn dat er een meisje in mijn buik zit.

Wij weten het sinds woensdag (ghèghèghè).
Maar wat denkt u?

En helaas pindakaas, er valt helemaal niks te winnen... Alleen mijn allerbeste wensen voor een fijn, lollig weekend. Dat de zon volop mag schijnen!

Lief cadeautje!

Van mijn lief!

Lief, he!

Ik zeg het nu maar al:

ik wil gaan eten bij Dôme voor mijn verjaardag in november.
(tegen dat ik 31 ben moet dat toch wel lukken, chique gaan eten?)

En als het boek af is wil ik daar bij wijze van voorsmaakje op gaan klinken bij Dôme Sur Mer.
En wie niet weet wat doen op zondagochtend mag voor mij altijd eens een ontbijt bij elkaar sprokkelen bij Domestic.

Doeme, ik krijg honger.

Ik ben Sarah en ik strijk graag

There, I've said it. Ik zal niet beweren dat ik mezelf elke avond naar huis haast in het vooruitzicht om te 'mogen' strijken, maar eens ik erin vlieg, is het allesbehalve een straf. Het zal wel iets te maken hebben met het propere van strijken (en het feit dat ik dus zo'n kind was dat zichzelf niet graag vuil maakte). Of misschien is het de geur van meiklokjes en de warme stoom die het hem doen.

Vergis u niet, het kan makkelijk gebeuren dat een zak vol strijk weken werkloos in de keuken staat te wachten tot ik zin krijg om erin te vliegen, maar eens ik mezelf eraan zet vind ik het de beste meditatie die er bestaat! Vooral simpele dingen als zakdoeken en handdoeken, méér zen kan het toch niet worden? En dan achteraf al die dikke stapels kleren nog een paar uur laten liggen voor je ze in de kast legt, zodat je er af en toe nog een voldane blik op kan werpen.

Ieder zijn afwijking, he.

Oh, nostalgie!

Als kind was ik nogal een brave. Zo een kind dat het zelf huilend kwam vertellen als ze toch een snoepje uit de kast had gepakt. En dat blijkbaar niet graag naar de scouts wilde omdat ik daar zo vuil van werd. Hm... Ok: zeg maar seut. Maar in één ding was ik wel gespecialiseerd: zagen. Zeuren, zaniken, mekkeren.

Geliefkoosd onderwerp tijdens mijn zaaguurtje: de Curly Wurly's uit de Delhaize. U weet wel, die lange caramelreep met chocola die twee uur later nog tegen uw achterste kiezen plakt. Màn, daar was ik zot van.

"Mamaaaa?"
"Ja?"
"Krijg ik een Curly Wurly?"
-cue voor engelengezicht: nu-
"Maar je hebt er eergisteren al een gekregen en thuis zijn nog zoveel koeken."
"Alleeeeeee, mamaaa... Alstublieeeft?"
"Nee is nee, Saartje." (zo noemden ze mij toen nog)
"Alleeee..."
-cue voor meelijwekkende bambiblik: nu-
"Eéééén Curly Wurly maar..."

Ik weet eigenlijk niet of ik voor de rest over veel dingen gezaagd heb vroeger. Een kinderhand is gauw gevuld, zeker? Maar aan het boodschappen doen, samen met mijn mama, kwam een einde en dus ook mijn gezaag -over de Curly Wurly tenminste- stierf een stille dood.

Tot ik deze week in de Zeeman stond. Lagen daar -naast de koetjesrepen overigens- toch geen Curly Wurly's, zeker! Ik denk dat ik toch zeker één seconde getwijfeld heb en toen griste ik er meteen drie mee. En ik moest daar helemaal niet voor zagen tegen mezelf. Ik zou zeggen: kom eens proeven maar ik heb net het laatste exemplaar opgegeten.

U ziet, mijn hand is ook gauw gevuld.