Work in progress of: de laatste rechte lijn

Bon, voor iedereen begint te denken dat ik een aan insomnia lijdend stresskonijn ben: dat is dus niet het geval! Ik ben gewoon liever wakker, omdat er altijd nog 101 dingen zijn die ik wil doen en -hoewel ik het nog niet heb uitgeprobeerd- de meeste daarvan kan je helaas niet doen vanuit je bed.

Zoals bijvoorbeeld de afwerking van al mijn bommaprojectjes van het afgelopen jaar. De adrenalinethermometer begint stilaan te stijgen. Er zitten nog zo'n tiental dingen in de pijplijn - allemaal te wachten op hun allermooiste uitvoering en afwerking. Over een goeie week moet alles af zijn. (Euh, zo zwart op wit ziet dat er nog erger uit! Waaaah!)

Nu ben ik niet zo'n prullemie, ik heb een hekel aan papiertjes netjes uitsnijden en ik heb geen geduld voor een mooie afwerking (hopelijk leest er hier niemand van de jury mee ;-).
Dus was ik op zoek naar een levensreddend machientje om ronde hoeken mee uit te snijden voor de kwartetkaartjes - helaas: niet gevonden! Ik had me er nochtans zelfs voor op van dat hobbyclubachtige scrapbookijs begeven, maar ofwel was het veel te duur ofwel moest het van Amerika komen en ik had geen tijd om daarop te wachten. En wat blijkt nu? Met het uiteinde van een koffielepeltje gaat dat net zo goed!

Over waarom ik de dag leuker vind dan de nacht

Ja, dat leest u goed: ik hou niet van de nacht. Dat komt omdat ik regelmatig zo levensecht droom waardoor ik al naargelang ontzettend bang/droevig/kwaad word. En ik vind de dag gewoon veel plezanter dan de nacht - dan kan ik alle dingen die ik 's nachts bedenk ook echt doén.

Gelukkig heb ik zo'n fast forward-knopje in mijn hoofd, voor als een droom te erg wordt. Als ik mijn droom niet meer leuk vind, schiet ik eerst wakker met een racend hart, grote ogen en een of andere onverklaarbare emotie.

Maar daarna lijk ik aan mijn brein door te seinen dat deze droom echt helemaal niks was, waardoor ik weer inslaap en een volgende -fijnere- droom uit het rekje kan kiezen. Eentje waarin ik kan vliegen ofzo, heerlijk! Herinnert u zich trouwens ook nog dromen van in uw kinderjaren of ligt dat aan mij?

Ik slaap bovendien erg makkelijk in, maar evengoed lig ik een uur of twee later wakker zonder ook maar één aanwijsbare reden. Dan ben ik gewoon de badkamer alvast aan het herinrichten, mentale to do-lijstjes aan het maken of aan het bedenken waar ik nu weer naar op reis wil. En als ik wél dingen heb om over te piekeren - tja, dat wilt u niet weten. Ik ook niet overigens.

U kan zich dus vast voorstellen mijn teleurstelling voorstellen als ik merk dat het nog maar 1u27 is. Of de opluchting als het al 6u57 is en ik bijna mag opstaan.

Waarna ik nog een vol uur soezend naar de radio lig te luisteren natuurlijk.

Wees welkom!

Wegbeschrijving op http://www.werkhuys.be/!

Mooi weer is leuk. De terrasdeuren de hele dag openzetten ook. Maar.

Niet als je al een uur weer binnen zit. In de eetkamer. En dat je dan rustig aan je computer zit te werken. En dat je dan een duif parmantig onder de eettafel uit ziet wandelen. Op je parketvloer. En dat die duif dan rustig op je salontafel fladdert. En op allerlei andere meubelstukken. En daar ook een pakketje voor je achterlaat. Op het werk van je lief nota bene.

Dan zit er dus niks anders op dan gillend naar buiten te lopen. Want hee, mensen, ik ga dus echt niet de heldin uithangen en zo'n duif vastpakken, hoor. Oei. Wacht even. Duif binnen, ik buiten: wat klopt hier niet. Goed, dan maar door de gang -rennen, natuurlijk- naar de voordeur. Kokhalzend en rillend. Voordeur open, hopend op... Ja, op wat eigenlijk?

Normaal is het natuurlijk nogal druk bij ons op straat, maar nu: niemand. Vertwijfeld sta je een paar tellen later alweer half terug binnen. Je piept eens door de livingdeuren maar hee, die duif zit doodleuk op je zetel. En dan weer op de schouw. Dan sta je dus even snel weer buiten aan de voordeur.

En dan komt de cue voor de heldhaftige buurman Aziz. Hij rijdt net op het juiste moment voorbij en hoewel hij eerst dacht dat het een grapje was, zag hij aan de paniek in mijn ogen onmiddellijk dat ik business aan het praten was.

Twee minuten later had Aziz een handdoek over het beest gegooid en het op de auto voor ons huis geplaceerd. Waar het zo'n half uur later nog steeds zat. Mij eens lekker uit te lachen waarschijnlijk.

En toen, ja toén wel, toen kwamen alle buurvrouwen een voor een tevoorschijn.

Onder het motto 'klein maar fijn'

Vorig weekend kreeg ik voor het eerst in tien jaar mijn lief mee naar een plantencentrum - waar hij prompt de allerlelijkste bloemen uitkoos. Tja, you win some, you lose some. Die bloemen waren gelukkig bestemd voor aan de voorgevel. Ik boog mij intussen over belangrijkere zaken: de potten en planten voor het terras.

Urenlang wroette ik in de potgrond. Ik verpotte, verplantte en zaaide dat het een lieve lust was. Toen alles klaar was keek ik tevreden naar het zwarte randje onder mijn nagels en mijmerde even weg bij de gedachte aan nooit meer een bureaujob en altijd met mijn handen in het groen.

Die groene vingers moet ik trouwens ergens via mijn grootmoeder van mijn mama geërfd hebben, maar met een mini-stadsterras kan je niet zo heel veel. Tot ik op het boekje 'Boven in de stad' stootte. Plots kreeg ik zaai- en plantkriebels in de hoogste graad. Oh, wat zou ik ook graag eens zo'n boekje schrijven!  't Is maar dat u het weet. En je weet nooit wanneer er -ik zeg maar wat- mensen van Aveve meelezen.

Na al dat gedagdroom duwde ik mijn lief kordaat richting hogedrukreiniger om het hout een stevige beurt te geven. En daardoor kunnen mijn enorme stapel werk en ik nu lekker zonnen op een heerlijk proper terras -inclusief kruidentuintje!

Wie wil de eerste radijs?

Mme Zsazsa is een frisse!

't Is dat ik hier nog niet genoeg gênante momenten en foto's heb gepost de laatste tijd, komt mamsèl ook nog aandraven met een communiestokje waarbij ik mezelf in mijn meest oh-no-had-ik-die-foto's-toch-maar-verbrande-outfit moet tonen aan heel blogland.

Maar ha! Ik vind dat precies nogal meevallen, nu ik die foto's terugzie. Wij hadden namelijk weinig (lees: geen) geld vroeger, en crisis maakt creatief dus naaide mijn mama mijn kleedje zelf. Kleedje, 't is te zeggen, het ensemble bestond eigenlijk uit een rokje en een bloesje met tippen. En een fuchsia golfje dat ik later nog kon afdragen, want ah ja, crisis maakt ook slim! En zuinig!

Echte communiefoto's, zo geposeerd voor een vieze beek of een idyllisch brugje, die heb ik niet, want ah nee, geen geld, blabla. En van de vierde dochter in de rij worden precies ook gewoon veel minder foto's getrokken ofzoiets. En ik was nog zo cute!

Hier was iets met een processie aan de gang.

Volgens mij zongen we hier toen iets van "laat de kind'ren tot mij komen, àlle, àlle kind'ren." Jaja.

Ondanks haar vreselijke permanent en reusachtige brilmontuur was mijn mama (links) wel de allercoolste, want ah ja, ze had mij gemaakt! En ook mijn kleedje waardoor mijn foto's nu niet àl te gênant zijn. En check die zalige oranje lamp (helaas mysterieus verdwenen) en de Vasarely tegen de muur! Je ziet ook garnalencocktail klaarstaan, de max vond ik toen, want zoiets aten wij bijna nooit.

En natuurlijk het ijslammetje. Spijtig dat er geen grenadinebloed uitkwam, geen éne druppel. Ik was bijna ontroostbaar. O ja en voor mijn feestje had ik blijkbaar een ander matrozenachtig kleedje. Geen idee waar dat vandaan komt.

En deze foto heeft totaal niks met mijn communie te maken,

maar dateert van een warme zomer bij mijn tante in Gent.

Ik vind het gewoon een leuke foto.

Maar nu, dat stokske doorgeven... Efkes denken, wie zou ik zelf wel eens willen zien in eerste communie-outfit? Hm, Mr. Coolinary misschien? En Riet! En Marie! En Janina Modaal, natuurlijk, die haar thesis is toch af en die krijgt graag dingen! Zou Sueper er ook al als Audrey Hepburn hebben uitgezien op haar eerste communie? Trouwens geen idee of ze dat in Holland ook vieren, eerste communies enzo, maar zou het niet tof zijn om Muriel, Knofje en Cyriel dat stokje eens door te spelen?

Mocht uw naam er toevallig niet bij staan - ik kan niet blijven opsommen natuurlijk- dan staat het stokje natuurlijk ook volledig ter uwer beschikking. Voilà. Vang!

En toen...

... kwam hij tussen twee lesuren naar me toe in de gang. Met bibberende benen en knikkende knieën wandelde ik zo cool mogelijk naar hem toe.

"Euh, heb jij iets naar mij gemaild?" vroeg hij lief maar zenuwachtig.
"Euh, ja." antwoordde ik nerveus.
"Euh, en wil je dan iets met mij gaan drinken?"
"Euh, ja." zei ik, terwijl ik inwendig alles bij elkaar gilde én een vreugdedansje deed tegelijk.
"Euh, morgenavond om half elf dan?"
"Euh, ok."

De volgende avond zaten we plots samen op café - met achter het hoekje een trosje vriendinnen die het tafereel totaal niet opvallend in de gaten hielden.
Vijf minuten later leek het alsof we mekaar al jaren kenden.
Een paar uur later was het tijd voor de heerlijke Eerste Kus.

En toen was het in de sjakkosh! Blijkbaar is het leven soms tóch gewoon 'ik hou van u en gij houdt van mij'. :-)

Back to life, back to reality

Even serieus nu, over welgeteld 30 dagen moet ik mijn eindwerk voorstellen aan de jury. Dertig! Ik heb nog wat geschetst, er zijn al enkele dingen klaar, maar er zijn nog véél meer dingen niet klaar. Maar: gene paniek, een deadline is voor mij de beste remedie. Dus als u me dan nu wilt excuseren, dan trek ik me de komende maand terug in mijn kluizenaarshol (lees: de grote houten tafel bij ons thuis) en dan vlieg ik er tegen 300 per uur tegenaan!

De bommaatjes en ik groeten u!

PS: o ja, voor de curieuzeneuzen onder u: dinsdag het vervolg van het Sven-verhaal!

Wat voorafging

U moet weten, dat mailtje kwam er niet out of the blue, want al sinds het begin van dat ene schooljaar zaagde ik mijn vrienden de oren van hun hoofd over hoe meant to be dat was. Ik zal het staven met wat dagboekfragmentjes. En geniet ervan, want dagboekfragmentjes, dat gaat hier niet dikwijls (lees: nooit meer) voorvallen.

Freaky hoor! En vooral: een hoog bakvisgehalte. U bent gewaarschuwd.

Donderdag 30 september, 1u27
A. en ik waren in de Cartoon's naar ne film gaan kijken en ineens komt Sven - - daar binnen. Nu moet ge weten, dat is niet zomaar ne Sven. Dat is ongeveer dé schattigste en mooiste jongen van heel ons school. En nu lachte dieje ook nog 2x naar ons!!

Woensdag 06 oktober, 18u
Waarom ben ik daar nu zo van overtuigd da ik zo goed bij dieje zou passen? Waarom denk ik da nu?!

Maandag 11 oktober, 19u
Weet ge, ik weet dat ik da nie mag opschrijven, want dan komt da niet uit, ma ik doe het toch: ik heb eigenlijk 't gevoel dat da precies nog wel in orde komt. Vraag me niet hoe of wanneer, ma ik voel da gewoon.

Donderdag 28 oktober, 23u57
Net weer Star Wars gezien. Da idee van 'The Force', 't klinkt idioot, maar ik geloof daar echt in. Zo is da ook bij Sven. Dat zijn nu een paar voorafgaande gebeurtenissen en ik moet dat z'ne gang laten gaan. Ik mag dat vooral niet forceren, ik laat da gewoon gaan, want dat komt wel in orde. Ik heb 'm daarstraks nog gezien - ik begrijp niet dat dat gevoel na een maand nog altijd zo sterk is.

Donderdag 11 november, 0u24
Dat moet toch ZALIG zijn om langs dieje wakker te worden met z'n arm rond mij en de hele verdere dag samen dingen met dieje helemaal niks te doen en rond te hangen!!

Woensdag 24 november, 13u40
Weet ge, ik kan mij echt NIEMAND anders voorstellen die ik beter zou willen leren kennen dan Sven. Ik ben volgens mij gewoon gemaakt voor dieje. (amai als ik dat later lees!)

Vrijdag 26 november, 14u
Overal waar ik ga, denk (en HOOP) ik da ik Sven zie, ma da is helemaal nie. En daar komt maar geen vordering in en soms zie ik 't echt helemaal niet meer zitten.

Woensdag 05 januari, 20u15
Waarom is het leven niet gewoon 'ik hou van u' en 'gij houdt van mij'?

Dinsdag 18 januari, 19u30
Ik wil Sven nog 'ns zien. Mmm. Ik wil namelijk nog wel 'ns ne adrenalinestoot die NIET voorkomt uit examenstress.

Woensdag 9 februari, 23u53
Ik ga ook 'ns naar de film zunne. Sven was er ook, en nog wel in dezelfde zaal als wij! De enige shit was dat 'm een meisje bij zich had. Na de film was ik juist tegen A. aan 't zeggen: "Dieje past gewoon per-féct bij mij, ma 'm beseft 't alleen nog nie."
Ik had nog geen 2 stappen meer gezet of dieje stond vlak voor mij! En volgens mij zei 'm "hey" en dus heb ik ook "hey" teruggezegd (da's ook al een vooruitgang he).
Man, dieje is echt waar heel hard voor mij gemaakt. Wat ik VOELDE als dieje in de filmzaal de trap afging!

Woensdag 16 februari, 0u14
Gisteren heb ik Sven nog gezien. Ma da VOELDE zo goed. Toen had ik echt zo een rustig en opgelucht gevoel van: 't is in orde, alles wordt ok. Allez, dat klinkt waarschijnlijk raar, maar toen wist ik precies dat alles in orde zal komen, dat dieje ook iets voor mij voelt.

Woensdag 23 februari, 18u
Hoe komt het toch dat sommige mensen zo'n uitwerking op u kunnen hebben? En hoe komt dat dan dat ik daar zo geobsedeerd door geraak? Dat is toch ook maar een jongen? In plaats van dat dat door de tijd heen verwatert, nee, ik word daar maar feller en feller verliefd op.

(...en zo nog ongeveer 100 bijna identieke stukjes...)

Donderdag 4 mei, 0u47
Vandaag zag ik -de eerste keer na de paasvakantie!- Sven. Dat was zo onverwacht, dus heb ik gewoon heel rustig gelachen en hij knikte terug. Dus wij gingen gewoon naar Internet (nvdr: hahahahaha! 'naar Internet'!), kwam dieje daar effe later toch ook nie aan! En 'm ging langs M. zitten, dus die rap naar dat e-mailadres gekeken! Ik de volgende 2 uur maar aan 't fantaseren over wat ik daaraan zou kunnen mailen. Ik dacht: foert man, ik mail gewoon iets, 't is de laatste week school volgende week, dus wat HEB ik te verliezen?! Daarna zie ik dieje toch NOOIT meer. Dan moet ik mij tenminste toch al niet schuldig voelen dat ik dat niet gedaan heb he. Ik ben echt benieuwd of dieje terug gaat mailen.

Jaa... Bizar he.
Ter illustratie van deze periode twee foto's van hoe ik er toen uitzag.

De zwart-wit foto is genomen op mijn kot - waar ik de meeste van de onnozelheden hierboven heb neergepend.
Op de andere foto zat ik in Spanje, op mijn allereerste vliegvakantie ever. Technically speaking was ik toen al samen met Sven, maar 't is maar om een idee te geven hoe ik er toen uitzag. Beetje Sporty Spice dus. En beetje veel teveel geëpileerde wenkbrauwen enzo. Oh god.

Weet u nog wat u exáct tien jaar geleden aan het doen was?

Ik wel! Dag op dag tien jaar geleden stuurde ik een e-mail. Naar een jongen waar ik al een jaar lang alleen maar naar had durven staren, van in de verte, vanop een bankje van de hogeschool. Naar een jongen waarvan ik tegen mijn vriendin zei dat het de man van mijn leven was, maar dat hij dat alleen nog niet wist. Naar de jongen waarover ik een heel dagboek vol kribbelde. En die me een heel jaar lang op de meest onverwachte momenten (quote) elastisch-bibberig (einde quote) liet voelen.

Met dank aan M. voor het stiekem lezen van zijn e-mailadres in het internetlokaal, waardoor ik eindelijk een -nogal knullige- move kon maken. Maar hey, beter een knullige move, dan géén move, niet waar?
Dit stond er ongeveer in, want de originele e-mail weet ik begot niet meer te vinden:

Hey

na een jaar staren eindelijk je e-mailadres te pakken. Ik (met rode, neigend naar roze rugzak en bruin, opgestoken haar) vroeg me af of je zin had om eens iets te gaan drinken.


a: ja, maar ik heb al een lief
b: nee, want ik heb al een lief
c: ja, en ik heb nog geen lief
d: nee
e: ik ben homo


Groetjes
Sarah x

Op het vervolg hierop moet ik u nog een weekje laten wachten. Dat moest ik toen ook!