Το τραμ το τελευταίο

Τρένα, προαστιακός , λεωφορεία και τρόλλευ δεν τσουλίσουν  σήμερα.

Αντίθετα , μετρό, ηλεκτρικός και τραμ θα κινηθούν κανονικότατα με δεμένους χειροπόδαρα τους οδηγούς.

Το τραμ το τελευταίο , γράφτηκε το 1948 από τους  Σουγιούλ , Αλέκο Σακελλάριο , Κώστα Γιαννίδη και Χρήστο Γιαννακόπουλο και την ίδια χρονιά το τραγούδησε  η Σπεράντζα Βρανά στην επιθεώρηση "Άνθρωποι-Άνθρωποι" που ανέβηκε στο θέατρο Μετροπόλιταν.

Σήμερα όμως (οχι πως αύριο θα άλλαζε κάτι), γουστάρω να τ' ακούσω από τη Μοσχολιού. 

Το βινδεάκι που ακολουθεί έχει εκτός από μουζίκ,  ένα ωραίο ιστορικό περιπάτο στις ράγες του τραμ:

Από τις ράγες του Βελγίου...

Για τσιγάρο και κατούρημα εγώ κατέβηκα, και -μον ντιέ! - μέχρι να γυρίσω βρήκα τις ράγες αδειανές και το τρένο μου φευγάτο. 

Από το παράθυρο μου πέρασε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο και ο μισός χειμώνας. Και λίγο πριν με πάρει ντιπ από κάτω να βλέπω τ' άλλα τρένα να περνούν, σκάει και τούτοδα από μια Κάτω Χώρα. 

Έκατσε ώρα στο σταθμό. Ή τόση, όση χρειαζόμουνα για να προλάβω να μαζέψω μπογαλάκια και διαλέξω το σωστό βαγόνι:

13/1/'13.
απ' τις ράγες του βελγίου, σύντροφοι writers στέλνουν τους αγωνιστικούς προλεταριακούς χαιρετισμούς τους
-μαζί με την υποσημείωση πως ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ.

Όλα συνεχίζονται λοιπόν, κι η Μηχανή στα καλυτερότερα της:

υγ. Η φωτογραφία απ' τις ράγες του Βελγίου είναι απ' εδώ και η αφίσα απ' εκεί.

Μύρισε καλοκαιράκι, μύρισε Βαν Γκογκ

Τα χρώματα του καλοκαιριού γυροφέρνουν στο κίτρινο κι ο Βαν Γκονκ τίμησε το χρώμα όσο κανείς άλλος ζωγράφος εις τους αιώνες των αιώνων της τέχνης ετούτης.

Το βιογραφικό του Βινσέντ βαριέμαι τώρα να το κάνω περίληψη, να πω μόνο πως ο συγκεκριμένος πίνακας λέγεται : "Bridges across the Siene at Ansieres" που παναπεί γέφυρες του Σικουάνα στην Ασνιέρ και φτιάχτηκε το 1887.

Το τρενάκι στη γέφυρα, κάτι βαρκούλες ξεκουράζονται στην όχθη και μια κόκκινη κυρία  περιφέρεται νωχελικά στο μονοπάτι δίπλα στο Σηκουάνα. Αν και το μέγεθος της μοναξιάς που αποπνέει ο συγκεκριμένος πίνακας κατ' εμέ, παίζει ανάμεσα στο έξτρα και το έξτρα-έξτρα λαρτζ, ας  ψωνίσει καθείς μας μονάχος του, αυτό που τον χωράει...

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση....

"Όταν πλησιάσεις το τρένο μην κοιτάξεις τι λέει το εισιτήριο αλλά ποιοι άλλοι ανεβαίνουν μαζί σου" έγραφε ο φίλος μου ο αν-Τειρεσίας μια μέρα του Γενάρη που μας πέρασε. 

Τα τρένα τα δικά μας, τα αργά και πάντα καθυστερημένα με άνευ σημασίας προορισμούς  και τα τρένα τα δικά τους που πάντα έρχονται στην ώρα τους για  ταξιδάκια αναψυχής σε στρατόπεδα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατόπεδα εργασίας ή,  όπως αυτά βαφτίστηκαν τη σήμερον για να ταιριάξουν και με το ταμπεραμέντο της φυλής: στρατόπεδα φιλοξενίας. 

Κι αν ετούτη η αφίσα ρίχνει λίγο φως σε μια όψη της αλήθειας, 

η άλλη όψη λέει πως,  για όλους μας, υπάρχει μια δυνάμει υπέροχη ευκαιρία να φιλοξενηθούμε σε κάποιο απ' αυτά όταν θα ξεμπερδέψουν με τους "παράνομους μετανάστες".

Δε θέλω να σταθώ καθόλου στους ντόπιους φασίστες που καυλώνουν για μεγαλύτερα, ούτε στους κρυφοφασίστες πράσινους και μπλε κόκκους που θα τα φτιάξουν. Υπάρχει μια πολύ πιο επικίνδυνη φάρα-αγέλη αφελών και ανοήτων,  αυτή που τους στηρίζει, γιατί θαρρεί πως θα 'χει καλύτερη τύχη απ' τους τώρα "φιλοξενούμενους". 

 Οι Godspeed You! Black Emperor είναι ένα Καναδέζικο μεταρόκ γκρουπάκι απ' το Μόντρεαλ, το κομμάτι που θα παίξει λέγεται Moya και είναι από το δίσκο τους Slow Riot for New Zerø Kanada που κυκλοφόρησε το 1999. 

Στο βίντεο που συνοδεύει τη μουσική παίζουν τ' άλλα τα τρένα, τα δικά τους... 

Για να μην ξεχνιόμαστε οι παλιότεροι και να χαμπαριάζουν οι νεότεροι:

Πολύ ευχαριστώ τον caro photodiario που μου σφύριξε τους Godspeed και τον χαρτόκουτο που μου σφύριξε την αφίσα.

Τ' Απριλη τα τριαντάφυλλα