Springtime is the season...

"The springtime is the season,
Where everyone's a friend.
Loneliness and desperation both come to an end.
No matter how you died through winter,
In spring you're born again,
Your life might not be going good,
But spring helps you to pretend."

If only I'd held on tighter to his pale white skin...

Είμαι στο κρεβάτι με πυρετό εδώ και δυο μέρες. Πυρετός που δε λέει να πέσει αλλά τουλάχιστον κάνει τις νύχτες πιο υποφερτές και ενδιαφέρουσες (λόγω παραισθήσεων). Κάνω τις πιο παρανοϊκές σκέψεις, πως ίσως οι νύχτες που πέρασα μαζί σου να ήταν αποτέλεσμα υψηλού πυρετού, μια πολύ αληθοφανής παραίσθηση, ένα μπερδεμένο όνειρο, τόσο ζωντανό που περπατάς υπνωτισμένος για μέρες μετά. Και πάνω που πείθω τον εαυτό μου για την εκδοχή αυτή (με βολεύει περισσότερο κιόλας) κάνοντας μπάνιο πέφτει το μάτι μου σε ένα σημάδι πάνω στο στήθος μου που πέρασε από τα στάδια μπλε-μωβ και τώρα γίνεται κίτρινο. Και όλα καταρρέουν. Και αρχίζω σιγά σιγά να συναρμολογώ λόγια και ανάσες και εικόνες και αγγίγματα και αγκαλιές και ρίγη και φιλιά, πολλά φιλιά, όσα μπορούν να στριμωχτούν μέσα σε λίγες ώρες. Και πάντα μου μένουν κενά. Όλα ήρθαν κι έφυγαν τόσο γρήγορα εκείνο το βράδυ.
Δε νομίζω να ξαναπόθησα άνθρωπο τόσο πολύ। Και δε μιλώ για αισθήματα। Μιλώ καθαρά για πόθο, για λαχτάρα, για πάθος. Κυλιόμασταν στα σεντόνια σαν αγρίμια, σαν τυφλοί ψηλαφούσαμε κάθε σημείο, κάθε γωνιά των σωμάτων μας κι όσο περνούσε η ώρα με τόση περισσότερη λύσσα, είχαμε πεισμώσει σαν μικρά παιδιά τους χαρίζουν το αγαπημένο τους παιχνίδι για να τους το πάρουν πίσω μια ώρα μετά. Προσπαθήσαμε σε 2 νύχτες να συμπυκνώσουμε μια εβδομάδα σχέσης. Γίνονται αυτά τα πράγματα? Σε άκουγα να κανονίζεις πότε και πώς θα ξαναβρεθούμε, να κάνεις σχέδια για το Λονδίνο (που για να του έχω τόση αγάπη, κάτι θα ξέρω), σε έβλεπα να μου φτιάχνεις τα μαλλιά και να βάφουμε ο ένας τα μάτια του άλλου, να χορεύουμε γυμνοί πάνω στο κρεβάτι με τα σώματά μας ζωγραφισμένα, να πίνουμε από το ίδιο μπουκάλι και να καπνίζουμε από το ίδιο τσιγάρο, να με φιλάς κοιτώντας με στα μάτια και ψιθυρίζοντας το όνομά μου, να είσαι μέσα μου, να τρέμεις, να καις και να με παρακαλάς να σε κρατήσω εκεί, να σε δέσω μέσα μου για να μην αναγκαστείς να φύγεις, το τελευταίοξημέρωμα σε βρήκε ξεθεωμένο να έχεις ακουμπήσει το κεφάλι σου στο στήθος μου και να χαϊδεύεις την κοιλιά μου κουλουριασμένος σαν το κουτάβι και πεισμωμένος που έμεινα συναισθηματικά αμέτοχη σε όλα αυτά και δεν συμμετείχα ολόψυχα σε αυτό το παραλήρημα. Ήμουν κυνική, είπες, με κοίταξες θυμωμένα και έφυγες.
Περίμενα κάτι παραπάνω από σένα. Περίμενα να καταλάβεις πως εσύ έφευγες κι εγώ έμενα πίσω. Πως ο δήθεν κυνισμός μου ήταν απλά μια άμυνα, ένστικτο αυτοσυντήρησης λέγεται, νομίζω. Είχα επίγνωση του πόσο θα μπορούσα να σε ερωτευτώ και πόσο κακό θα μου έκανε αυτό. Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά όσο τα παρουσίαζες. Αλλά δεν είναι.
Ο πυρετός δεν πέφτει με τίποτα. Ο γιατρός μίλησε για ίωση, «θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει», «όπως όλα τα πράγματα», απάντησα και με κοίταξε παραξενεμένος. Δεν τον πιστεύω αν και παίρνω σαν καλή ασθενής τα φάρμακά μου. Εγώ ξέρω τι είναι. Το σώμα μου αντιδρά. Το σώμα μου έχει αισθήματα, πονάει, τρίζει, πεινάει, απαιτεί, θυμώνει, φλέγεται. Εγώ γελώ ή θρηνώ μα αυτό μιλά μια άλλη γλώσσα. Το κορμί μας ξέρει περισσότερα από την σκέψη μας. Αισθάνεται και δρα, τίποτε άλλο. Διαισθάνεται και εκπέμπει, τίποτε άλλο. Το καταλαβαίνω. Του δόθηκε μια γεύση από τον παράδεισο και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.

Ηe feels that my sentimental side should be held with kid gloves...

"Hey now, hey now now, sing this corrosion to me..."

Τη βγάλαμε κουτσά στραβά και αυτό το (γεμάτο snapshots) Σαββατοκύριακο, το οποίο τελικά έγινε τετραήμερο. Κόρε.Ύδρο. την Παρασκευή στο Gagarin, όμορφα, πολύ όμορφα, κατάπινα αχόρταγα τους στίχους και γελούσα, προς στιγμήν η Λευκάδα πλησίασε τόσο την Αμερική και ήταν όλα τόσο απλά όσο θα τα’ θελα και εμείς κουνιόμασταν ευτυχισμένοι. Παρατηρούσα τον κόσμο όλο το βράδυ, κάποιος μιλούσε για το video των Massive Attack πάλι (με έχει στοιχειώσει τον τελευταίο καιρό, αλλά χαλάλι…), κάποιος παράμερα τραγουδούσε Παυλίδη, κάποιος παραληρούσε με το Moulin Rouge και με αρώματα, κάποιος μου έχωνε στην τσάντα Lifo γελώντας, μέθυσα πολύ γρήγορα και μόνο φωτογραφικές εικόνες έχω πια στο μυαλό. Στο τέλος βρέθηκα να πίνω ουίσκυ από το μπουκάλι στα πρώτα τραπέζια της Βανδή (που απ’ότι διάβασα και στο Other side, είχε πέραση αυτό το Σαββατοκύριακο στο alternative κοινό :P) και το κατακκόκινο φόρεμα της είναι η τελευταία εικόνα-ανάμνηση της βραδιάς.

Το Σάββατο βόλτες με βαρύ κεφάλι στο Μοναστηράκι, ο ήλιος να καίει, οι τουρίστες να μυρίζουν αντηλιακό και να κάνουν henna tattoo και τα πιο γλυκούλια παπούτσια του κόσμου να έχουν εξαντληθεί. Τσαντίζομαι όταν αναγκάζομαι να συμβιβαστώ με κάτι άλλο από αυτό που θέλω! Το βράδυ, με βαριά καρδιά μπήκα Χοροστάσιο, μόνο και μόνο γιατί αν δεν πήγαινα, θα μετάνιωνα στα σίγουρα την επόμενη. Ο Carlos D. έπαιζε όμορφα πράγματα, πολλά ούτε καν τα ήξερα, αν ήμουν καλύτερα, στάνταρ θα του γινόμουν τσιμπούρι να μάθω τι ήταν. Με το This Corrosion των Sisters Of Mercy μας πόρωσε όσο με κανένα άλλο και απ'ό,τι είδα συμφωνεί και άλλος κόσμος! Στο Decadence γινόταν χαμός, όπως πάντα, χόρεψα λίγο, ήπια πολύ (πάλι), και αυτό ήταν το άδοξο τέλος του Σαββατόβραδου.

Κυριακή βράδυ στράβωσα με το After Dark, πήγα να δω Mary & the Boy με support Bolek & Lolek (!!!), η συναυλία τελικά ακυρώθηκε, έπαιζε στη θέση τους ένα hardcore group, αλλά κανείς δε μας ειδοποίησε μέχρι που μπήκαμε, πληρώσαμε είσοδο και παραγγείλαμε ποτά. Κατέληξα Closer, όπως πάντα όμορφα και ζεστά, χαμόγελα, μπύρες, κουβέντα και ζήλια για συναυλίες, οι δικές μου μουσικές, είναι μαγικό να ξέρεις, να σιγοτραγουδάς και να αγαπάς κάθε κομμάτι που παίζει ο DJ. Όπως χίλιες φορές πιο μαγική ήταν και η συνέχεια της βραδιάς….............

Δευτέρα βράδυ, περπάτησα χιλιόμετρα στο κέντρο, έπαιρνα βαθιές ανάσες και ο κόμπος δεν έφευγε, μπήκα σε ένα θέατρο στο Θησείο, παράσταση σύγχρονου χορού, και την πρώτη σκέψη «τι κάνω εδώ μέσα η άσχετη?» την διαδέχτηκε ένα γλυκό ρίγος και μια συγκίνηση (ναι, σε μια σκηνή με έπιασα να κλαίω), Superlux, στιγμιότυπα σε μια αιώνια ιστορία αγάπης, στην αιώνια ιστορία της αγάπης, αγωνία να ταιριάξει το πόδι στο γοβάκι και πηχτές ανάσες μοναξιάς, άνθρωποι με ταλέντο και όρεξη από αυτούς που ζηλεύεις με την καλή έννοια γιατί εσύ φοβάσαι ή βαριέσαι να κάνεις κάτι σημαντικό με τη ζωή σου. Ξεθαρρέψαμε? Τα κεφάλια μέσα τώρα.

Life is a pigsty

...μου τραγουδούσε ο Morrissey χθες...


Σύμπτωση??? Ι don't think so... (Σύντομα θα ανακαλύψω τη συνομωσία που παίζεται εις βάρος μου...)

Σκληρό ναρκωτικό η μοναξιά...

…τραλαλάμ… τραλαλάμ τι ώρα να ’ναι

όλη τη νύχτα χτύπαγα το κουδούνι σου μα δεν ήσουνα πάνω.

Μη σε νοιάζει… όταν ο κόσμος περνούσε

έκανα πως ψάχνω την τσάντα μου. Ξέρω ’γώ…έτσι έκανα πάντα

Δεν ήτανε τίποτα σοβαρό δεν ήθελα να σε τρομάξω πάλι

ήθελα μονάχα να σου πω να πάμε να παίξουμε.

Από την άλλη μεριά δεν περνάν αυτοκίνητα

αλήθεια σου λέω

μονάχα καρότσια την πρωτομαγιά κι ακόμα

είναι Νοέμβρης

πάρε αν θες και τ’ άλλα παιδιά μην τους αφήσουμε γέρους

πίσω απ’ το ταχυδρομείο – σκύψε να σου πω –

είναι μια ξύλινη γέφυρα που ενώνει τ’ αστέρια

άμα με πάρεις καβάλα στους ώμους σου

θα κατεβάσω μερικά.

Αν έχεις δουλειά αυτό τον καιρό δεν πειράζει.

Πάμε μια άλλη φορά.

Μόνο μη βγεις, να κοιμηθείς νωρίς

να ξεκινήσουμε πρωί πριν βγει ο ήλιος

Πριν, πιο πριν, τότε που βγαίνουνε οι αθλητικές εφημερίδες

Αν θες είναι καλύτερα – καλύτερο –

να κοιμηθούμε αγκαλιά

δε θα βήχω τη νύχτα

δε θα τραβάω τα σεντόνια

θα λουστώ

θα ’μια φρόνιμη

ακούνητη

θα ’μαι σαν πεθαμένη

μη με ξεχάσεις όμως το πρωί

γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι

που το ’καναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα

ή κι έτσι γι’ αστείο

και δεν ξαναξυπνήσανε

κι ούτε που παίξανε

ποτέ.

...γι’ αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι

να μας χαϊδέψει

κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω

σα να μη φάμε ξύλο.

Γι’ αυτό αν τύχει και μ’ αγαπήσεις

Πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ

πώς θα μ’ αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.

Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ.

Κι εκεί.

Ήρθες εδώ και κάπνιζες κοιτώντας τα σανίδια.

Ήσουν αόριστος και μακρινός, κοκκίνιζες σαν τα κορίτσια,

ούτε κουβέντα για όλα αυτά, ούτε και γώ σου μίλησα

σούπα μονάχα "μη χάνεσαι" και σύ μου είπες "ναι μωρέ"

κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου.

Έδωσα μια και γώ,

έτσι όπως έχω δει να κάνετε οι άντρες

και τρύπησα με το δάχτυλο πέρα για πέρα το πακέτο.

Δεν ήτανε κι η μάρκα μου "μωρέ".

Όμως παρακαλώ, παρακαλώ πολύ να με πιστέψετε, γιατί δεν υπάρχει εξευτελιστικότερος θάνατος από το να μη σε πιστεύουνε αυτοί που εσύ πιστεύεις... Έτσι ίσως ο αέρας φέρμει μπερδεμένα τα λόγια μου κι αυτά τα νερά που φεύγουν πλαγιαστά απ' τα μάτια μου δεν γίνεται να σταματήσω... Θα' θελα γιατί σας αγαπώ να ρώταγα για συντροφιά τι ώρα είναι. Όμως ξέρω πως πρέπει να προχωρήσω ολομόναχη, περήφανη στην ερημιά, γνωρίζοντας επακριβώς την πίκρα των ανθρώπων. Τέλος ζώντας λεπτομερώς όλες τις αποχρώσεις του θανάτου μου, θα συνεχίσω να ζω με σαλεμένο μυαλό παρόλες τις αντίξοες συνθήκες.

katerina_gogou_thelo.mp3 (4592 KB)

...και γώ πώς μου'ρθε να γράψω ποιήματα ακόμα πιο πολύ δεν έχω τόπο να σταθώ και με το ίδιο παιδικό παράπονο κοτζάμ γυναίκα τώρα όλο να ντρέπομαι και πρέπει ακόμα να σκληρύνω και τώρα δεν έχω τι άλλο να πω...

Photographic...

Rockwave '05

I'd be so afraid if someone put their arms around me

I'm on my way to the USA, so give me your address
and I will send you the only white dove from New York City.
I'll call out your zip code in the Grand Canyon.
I know you don't really read my letters.
The very thought of not knowing the exact location of the room where we shed our last kiss will eventually kill me.
Cause it wasn't just any kiss.
It wasn't like our first kiss or our second kiss or our millionth kiss,
but it was a perfect kiss.
It was a kiss we had been working on forever.
I guess I should be ashamed.
I've already caused so much trouble,had something going on with another girl and then another one after that...
I just couldn't get you out of my head
So I grew tired of them.
You know, I had a plan that involved you,maybe that's not a very good idea.
Cause I know you have a guy now
and I know you're happy living your life the way you do.
I'm not here to ask you to change your life
I just want to let you know how I feel about you
I just want to go on with my life, you know.
I'm in Bloomington tonight and I miss you.
Feels like all I've accomplished mean nothing,
feels like my whole existence and history has been erased.
So I can't explain this in one sentence now, I just keep going on.
You know, I had a plan that involved getting on with my life,
but maybe that's not a very good idea.
I'm alone now
I would be so afraid if someone put their arms around me...