Can you remember what it looks like when I cry...

I remember it well...
…Σοφίτες στο Λονδίνο, μεθυσμένα βήματα ακούγοντας το Μaps, το sex shop στην Ομόνοια, DVDs για την Brit pop με γουρλωμένα μάτια, οι Ηλίθιοι του Φον Τρίερ και το Δόγμα που μου εξηγούσες τι είναι, οι χαζές μου απορίες για όλα αλλα και η δίψα μου να μάθω που σε συγκλόνιζε, παραγγελίες στην Αγγλία για μπλούζες Bloc Party και Interpol, η Kristin Hersh και το γράμμα της, τα τρίωρα μεταμεσονύχτια ανούσια τηλέφωνα, η στήλη του Νένε, το brainstorming, το κρεβάτι που συναρμολογήσαμε και τελικά σπάσαμε, τα τσουλουφόπαιδα που χαζεύαμε στις συναυλίες, το σώμα σου ασπίδα για να μη με χτυπήσουν ενώ χόρευα, ο καλός μου ο Κραουνάκης, τα κόκκινα γυαλιά του και οι εκδρομές που μας έταζε, δεύτερες φωνές στο Άδειο πακέτο, βρισίδια στο ΝΜΕ και τον χαϊδεμένο Pete Doherty, οι λίστες του Q, οι Athens Voice που μου μάζευες, τo Trust με μάτια κλειστά (πάντα με έπιανες τελευταία στιγμή), ο καταθλιπτικός σταθμός του Κηφισσού λίγο πριν φύγω κάθε Κυριακή απόγευμα, η κονκάρδα “I love Moz”, οι στίχοι του, οι Νύχτες Πρεμιέρας, οι περιπέτειες της Μιχελάκου, η μαγική συναυλία των Blonde Redhead, οι κριτικές του Sonik (o τόνος στο γιώτα!), το Φεστιβάλ της Βαβέλ, τα βιβλία του Hornby, τα παλιά τεύχη του Ποπ και Ροκ, το ανθρωπάκι των Radiohead που δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε να κλαίει, το Southern Comfort που ποτέ δε μας έφτανε, οι αγκαλιές φωλίτσα, το κατούρημα του Richard Ashcroft, το ανέκδοτο με τον Σκωτσέζο στρατιώτη, το πόκερ που ποτέ δεν κατάφερα να μπλοφάρω, ο Damien Rice που παρεξηγήσαμε, τα παραμύθια του Tim που μου διάβαζες για να κοιμηθώ, το Rockwave που προσπαθήσαμε να το κάνουμε Glastonbury ψάχνοντας για λάσπη, οι μακαρονάδες-σπεσιαλιτέ σου, το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού, τα γενέθλιά μου στο Closer μόλις είχα γυρίσει από το Λονδίνο, η πρώτη φορά που ακούσαμε τον Antony και ανατριχιάσαμε, τα στριπτίζ στην Βασιλίσσης Σοφίας, οι ταξιτζήδες που φρίκαραν μαζί μας, η γιαγιά στο απέναντι μπαλκόνι που με έβλεπε κάθε μέρα γυμνή, το ματωμένο σου πουκάμισο, η τεράστια αγκαλιά σου, η αγάπη που μου έδωσες και πνίγηκα, τα λάθη μου… Πού βρίσκεται αυτό το γαμημένο DELETE???

YΓ. Ξέρω πως πια δε με διαβάζεις, δεν πίστεψες άλλωστε ποτέ οτι μπορεί και να γράφω κάτι ενδιαφέρον. Αυτό με βοηθάει να ξεσπάω εδώ... και είναι πλέον η μόνη διέξοδος. Χωρίς λογοκρισία.

Nothing is pure anymore but solitude...

Έξω χιονίζει από το πρωί. Η πόλη πήρε μια λάμψη απόκοσμη, ψυχή δεν συναντάς στο δρόμο. Κάθομαι με σβηστά φώτα μπροστά στο μπαλκόνι, οι κουρτίνες τραβηγμένες και ο Α. να λέει τι περίεργο, είναι από τις λίγες φορές που η κωλόπολη φαίνεται όμορφη. Πίνουμε, καπνίζουμε σιωπηλοί και σκεφτόμαστε. Πάλι με πιάνει αυτό το νυχτερινό, το παράπονο, που έχει καταντήσει αηδία. Κουράζω τους φίλους. Το καταλαβαίνω. Τα είπα όλα, ίσως και πιο πολλά απ’ότι έπρεπε. Η θλίψη μου πάει, με ομορφαίνει, λένε. Το οινόπνευμα μόνο με κάνει να νιώθω καλά, μόνο με αυτό περνάνε οι μέρες και κυρίως οι νύχτες, λέω εγώ. Χάνομαι πάλι σε τραγούδια, ξέρω, είμαι τόσο προβλέψιμη, μόνο εκεί όμως μπορώ να χωθώ, κάποιοι τα ένιωσαν αυτά πριν από μένα και ψάχνω να τους βρω. Κάνει πραγματικά τόσο κρύο απόψε? Γιατί μόνο εγώ τρέμω?
Λέω και ξελέω, κάνω βαρύγδουπες δηλώσεις και πριν αλέκτωρ λαλήσει τα διαγράφω όλα και ξανακυλάω. Πόσο κάτω έχει ακόμα? Πού είναι αυτός ο γαμημένος ο πάτος? Πήρα μια βαθιά ανάσα πριν καιρό και είπα να βουτήξω στη θάλασσα των ορίων μου, σαν καλά εκπαιδευμένος δύτης. Ήλπιζα πως θα έφτανα στο βυθό, θα τον άγγιζα και τσαφ θα έδινα μια και θα έβγαινα ξανά στον αφρό. Η ανάσα μου τελειώνει κι εγώ ακόμα κατεβαίνω. Πνίγομαι.
Λένε πως από κάθε σχέση βγαίνεις πιο ώριμος. Εγώ πάλι πιο επιφυλακτική και καχύποπτη βγαίνω. Μ’ αγγίζουν και πετάγομαι. Δε θέλω πια να μου δηλώνεις το πόσο με νοιάζεσαι. Δε θέλω πια να ακούσω για αγάπες και λουλούδια. Να τα χέσω τα «θέλω να είσαι καλά», τα «εγώ θα’μαι δίπλα σου», τα «θα μείνουμε φιλαράκια». Στο διάολο το πόσο σε ωρίμασα και πως δεν θα ξανακάνεις με την καινούργια τα ίδια λάθη. Άνθρωπος είμαι, όχι φροντιστήριο επιτυχών σχέσεων. Τέλος το μάθημα, καλέ μου. Τις εξετάσεις θα τις δώσεις στην επόμενη. Και να δούμε αν θα σ’ αντέξει έτσι ημιμαθή.

«…Και ό,τι αγαπάμε, άξιο να αγαπηθεί» λέει ο Baudelaire. Κάτι ξέρει καλύτερα. Το εύχομαι.

Aν σε είχα, θα'χα δεύτερη ζωή...

Κ.Β.
Dvd Koma 9205/live at rodon club

"Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός
και μόνο εσύ το ξέρεις
τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
άνθρωποι σύννεφα
το μελάνι στα ποιήματα
πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
υπάρχει άδικο έξω απ’ τα όνειρά μου
θυμάμαι στα μάτια σου
να σχηματίζεται το άπειρο....."

"Τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων
αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω
αν εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ, εσύ κι εγώ..."

Your hair is so pretty and red... (I KNOW!!!)

Με το χαζοόνομα μου έχω κανείς δεν ξέρει πως γιορτάζω σήμερα! Άσε που έχω και εξεταστική οπότε δεν έχει πολλά πολλά, άντε κανά ποτό το βράδυ και σπίτι για ύπνο. Πείτε μου χρόνια πολλά και κέρασμα θα πέσει σε 20 μέρες που θα κατέβω Αθήνα.

Άκου «Αθανασία»!!!

Clouds in my head have been parted with grace...

Πόσο γρήγορα μπορείς να περάσεις από τον έναν άνθρωπο στον άλλον?
Πόσο ξένος μπορεί να σου φαίνεται ο πιο δικός σου άνθρωπος?
Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει στα μάτια σου κάποιος που θαύμαζες κι αγαπούσες?
Πόση απογοήτευση νιώθεις όταν τόσο καιρό ζούσες με κάποιον που μάλλον δεν ήξερες?
Πόσο υποκριτικό είναι να μην υποστηρίζεις το λόγο σου με τις πράξεις σου?
Πόσο άνανδρο είναι να κάνεις κήρυγμα και το αμέσως επόμενο λεπτό να τρέχεις να τα αναιρέσεις όλα?
Πόσο γελοίο και άβουλο σε κάνει να φαίνεσαι μια δικαιολογία του τύπου «απλά έτυχε…»?
Πόσο μπορεί να εξευτελιστεί το «σ’αγαπώ»?
Πόσον εγωισμό τελικά κρύβουμε μέσα μας?
Τι μπορεί να μας βάλει αυτός ο εγωισμός να κάνουμε και να πούμε?
Πόση αλήθεια είναι ότι πρέπει να χάσεις κάποιον για να τον εκτιμήσεις?
Αλλά και πόση αλήθεια είναι πως ο άλλος δεν άλλαξε, απλά η απόσταση είναι ο καλύτερος παραμορφωτικός καθρέφτης? Σε κάνει να βλέπεις μόνο τις καλές στιγμές, ωραιοποιεί ανθρώπους, συμπεριφορές και καταστάσεις.
Πόσο επιρρεπής στη μελαγχολία και τη γκρίνια και τα κλάματα και τις υστερίες είμαι, όταν όλα είναι τόσο απλά…
Φτάνει να ξυπνήσεις μια μέρα πρωί, χωρίς ζαλάδες και hangover, να ανοίξεις το παράθυρο, να βγεις στο κρύο και να πιεις το ζεστό καφέ σου στο μπαλκόνι χαμογελώντας στους φοιτητές απέναντι που κάνουν το ίδιο πριν αρχίσουν κι αυτοί το διάβασμα. Φτάνει να περπατάς ξανά με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα ίσια μπροστά ώστε να παρατηρείς τα πάντα και όχι πάλι σκυφτή και απομονωμένη στον κόσμο του discman. Φτάνει να στέλνεις κερασμένα τσίπουρα στην αγοροπαρέα στο απέναντι τραπέζι και στο τέλος να καταλήγετε όλοι μαζί μεθυσμένοι στην πλατεία. Φτάνει να βγάλει έναν καλό δίσκο το αγαπημένο σου συγκρότημα. Φτάνει να ενθουσιαστείς με το δίσκο ενός συγκροτήματος που αγνοούσες. Φτάνει να φτιάξεις ένα άθλιο και σβολιασμένο γλυκό σοκολάτα, να καλέσεις τους φίλους και αυτοί να το χαίρονται λες και είναι ότι πιο ωραίο έχουν φάει στη ζωή τους. Φτάνει να έχεις το βράδυ ραντεβού με κάποιον και να νιώθεις ξανά μετά από καιρό αυτό το σφίξιμο στο στομάχι και την αγωνία τι θα φορέσεις. Φτάνει να πάρεις απόφαση να αλλάξεις ξανά ζωή.

And the world's got me dizzy again...

Kαι να φανταστείς, πριν δυο μέρες έλεγα στην Αντιγόνη πόσο μου αρέσουν οι σεισμοί! (Δεν ζητούσα καλύτερα τους αριθμούς του Λότο!) Πώς μου ανεβάζουν την αδρεναλίνη, πώς μου αρέσει να χαλάει κάτι στην βαρετή σταθερότητα του κόσμου, πώς με κάνουν να πιστεύω, ή μάλλον πώς με επιβεβαιώνουν οτι υπάρχει κρυμμένη μαγεία στον κόσμο μας. Τζάμπα ζαλάδα, τζάμπα μεθύσι. Νιώθω υπαίτια. Ίσως και λίγο βλάκας που δεν έχω συλλάβει τη σοβαρότητα του θέματος. Αλλά θα πω ψέματα αν δεν παραδεχτώ οτι το απόλαυσα. Ο σεισμός με ξύπνησε από έναν κώμα λύπης. Την πρώτη στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ότι πρέπει επιτέλους να βάλω κάτι στο στόμα μου, η αναιμία μου πρέπει να κάνει πάρτυ κι εγώ αρνούμαι να φάω εδώ και 3 μέρες. Λογικό να ζαλίζομαι. Άλλη μια λιποθυμία, άλλη μια σκοτοδίνη and who cares... Αλλά κράτησε περισσότερο. Και άγγιξα το πάτωμα, στο διαμέρισμα του 2ου ορόφου για να δονηθώ κι εγώ μαζί, να το νιώσω όσο καλύτερα μπορώ. Ό,τι και να γινόταν, οι υστερίες δεν θα βοηθούσαν. Ήμουν ένα μικρό κομματάκι της γης και χαιρόμουν τόσο να την ακολουθήσω στη μαστούρα της. Είχα μια φίλη. Και ποτέ δε μου άρεσε να πίνω μόνη.