Κυριακάτικο (για το παρεάκι ρε γαμώτο)

Εχάσαμε το μπούσουλα
βάισε το παπόρο
μας την εκάτσαν, Ούρσουλα,
σαν άλλοτε στον Πόρο

Τότε, που ήμασταν μωρά
με τον ποπό μας τούρλα
κι όποιος μαγκίτης πέρναγε
εχούφτωνε στη ζούλα

Περαστικά μανούλα μου
το νου σου ξυπνοπούλι
βγήκαν τα ζλάπια παγανιά
κι οι λύκοι καραούλι

Κι εδαγκώνουν στο φτερό
-πώς τσούζει και πώς καίει-
χουφτιά σε γέρικο ποπό
αχ Ούρσουλα δε λέει!

Ορθώσου μα, βρε Ούρσουλα,
καμώσου την κυρία
όσο σκυφτή παραμιλάς
δε χάνουν ευκαιρία

Πες βρε παιδί πως γράψαμε
κι εμείς μια σελίδα
στην ιστορία του εννιά
του έτους καταιγίδα

πώς επωλήθη η Μισιρλού
απ' τη Μαριώ τη φίνα
προς εν δεκαπενθήμερο
στην Πλάκα, στην Αθήνα

σε οκτώ έξυπνα πουλιά
που γύρευαν ρεμπέτες
με του εξήντα μυρωδιά
μα πέσαν σε ξεπέτες!


Αφιερωμένο, παιδούδια -στο παρεάκι της Κυριακής ;)
- Και το σωστό ανέκδοτο, στη Meniek

Άξιοι της μοίρας μας

Στον Καιάδα οι ανήμποροι, οι άρρωστοι, οι παραμορφωμένοι, οι ξένοι, οι έγχρωμοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι μετανάστες, τα πρεζάκια, οι κουρελήδες. Εις θάνατον όλα τα μιάσματα, οι «διαφορετικοί», όλοι αυτοί που χαλάνε την ομοιομορφία, την ψευδαίσθηση, την εικόνα από το καθημερινό μας «Μάτριξ». Στην κοινωνία της πλαστής αφθονίας, του «γαύρου» και της «πανάθας», της απαξίωσης της πολιτικής, της θεοποίησης του χρήματος, της ψευτομαγκιάς, των πρωινάδικων και της Τατιάνας, των κατασκευασμένων ειδήσεων και των ανύπαρκτων πολιτικών, η κουκούλα μπορεί να έγινε ιδιώνυμο, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα όμως είναι υπό συζήτηση, διαπραγμάτευση ή υπό κατάργηση ανάλογα με την εισήγηση μιας κάποιας αρεοπαγίτου.

Ορθώς απελύθη εργαζόμενος – φορέας του ιού του AIDS, σύμφωνα με απόφαση του Άρειου Πάγου! Το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας έκανε δεκτή την εισήγηση της αρεοπαγίτου Ειρήνης Αθανασίου η οποία είχε προτείνει να μη καταβληθεί αποζημίωση στον απολυμένο, υποστηρίζοντας ότι η απόλυση δεν ήταν καταχρηστική αλλά ήταν απόλυτα δικαιολογημένη για την αποκατάσταση της «εύρυθμης λειτουργίας της επιχείρησης και της ηρεμίας των υπολοίπων υπαλλήλων που είχε διαταραχθεί»

Μνημείο ρατσισμού η απόφαση, η οποία νομικά μπορεί να στέκει – κάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορο - πολιτικά, κοινωνικά, ανθρώπινα όμως είναι λες και βγήκε από δικαστήριο του Γ΄ Ράιχ. Και αν το ένα θέμα που προκύπτει είναι ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται και αποφασίζουν οι ανώτατοι δικαστές, αν δηλαδή έχουν τα μάτια κλειστά στην κοινωνία όπως η Θέμιδα, ή είναι αυτοί οι ίδιοι τα μάτια της Δικαιοσύνης και όχι μόνο οι μεταφορείς των χρησμών της, το άλλο θέμα είναι η ίδια η κοινωνία μας. Είναι αυτοί οι εργαζόμενοι, οι συνάδελφοι του φορέα που ζήτησαν εγγράφως την απόλυσή του φοβούμενοι για την υγεία τους! Είναι αυτοί που «είχε διαταραχτεί η ηρεμία τους» καθώς ένας φορέας δούλευε ανάμεσά τους. Τώρα που έμεινε χωρίς δουλειά ηρέμησαν;

Εδώ τι να πει κανείς για να περιγράψει την αμάθεια, τη μεσαιωνική φοβία απέναντι σε μια αρρώστια, την έλλειψη όχι μόνο παιδείας αλλά και ανθρωπιάς από τους εργάτες – μηχανές κατανάλωσης του σήμερα. Ποιος άραγε μπορεί να εξηγήσει πώς η εργατική τάξη πέρασε από το «εμπρός της γης οι κολασμένοι» στις νόμιμες κουκούλες της κου κλουξ κλαν και την ανακούφιση για κάθε μέτρο που παίρνεται και περιορίζει τα ατομικά δικαιώματα. Πού πήγε η αλληλεγγύη, η πάλη για τους αδύναμους, η απλή ανθρωπιά που πάντα ξεχώριζε τους εργάτες από την πλουτοκρατία; Δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί ότι έρχεται η σειρά τους για εξοβελισμό; Ότι έστρωσαν μόνοι τους το δρόμο;

Καταφέραμε να γίνουμε ένα έθνος χαφιέδων, παρτάκηδων, ψευτοβολεμένων, φοβισμένων ανθρώπων, την ώρα που η επίθεση η οποία θα δεχτούν οι εργαζόμενοι με πρόσχημα την «οικονομική κρίση» θα είναι πρωτοφανής και θα μας βρει κατά μόνας. Όλοι μαζί θα αντέχαμε, τώρα είμαστε απλά τελειωμένοι πριν καν αρχίσουν οι εχθροπραξίες καθώς δε χρειαζόμαστε εχθρό, τρώμε μόνοι μας τις σάρκες μας.

Υ.Γ. Το θέμα πέρασε πλην ελαχίστων εξαιρέσεων στα «ψιλά» των ΜΜΕ. Θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρξει κάποιος πολιτικός να κάνει τουλάχιστον μια ερώτηση στο κοινοβούλιο και να καταδικάσει την απόφαση. Θα βρεθεί κάποιο κόμμα ή φορέας να βοηθήσει αυτόν τον άνθρωπο και κατ επέκταση όλους εμάς να βρει το δίκιο του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στην τελική, σε οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος του κόσμου, ο ενάγων σε τέτοια υπόθεση θα είχε ήδη πάρει την επιχείρηση, το σπίτι και το αυτοκίνητο του εναγομένου, με δικηγόρο πρωτοετή της νομικής…


Αναδημοσίευση απ το deponaki


Ένα γκρέκο μασκαρά παένει... δεν παένει τώρα;;;;;;

Θαμμένοι απ’ανάγκη

ντόμινο οι ψυχές μας κουρασμένες
απ’ της απουσίας το κυνήγι
ψάχνουν συνθηκολόγησης τραγούδι
από ζωές λαχανιασμένες

που κατά που να παν κι ξέρουν
μπρος πίσω βολοδέρνουνε
μούτσκες παιδιών αχόρταστων
απ’αγκαλιά που γέρνουνε

γέρνουνε και γερνάνε
σαθρεύουν αναντάμωτες
κομπάρσοι μιας ταινίας
που τα καρέ μιλάνε

και ξεπηδούν απρόσκλητα
σαν το κορμί ριγάει
για κακορίζικους νεκρούς
θαμμένους απ’ανάγκη

Στο κοριτσάκι του παραθυριού

Λύσε τη θλίψη σου και πες μου
και ‘γω θα γίνω χέρια δυο
που χούφτα θα σου φτιάξουνε
να ‘ρθεις για ν’άποθέσεις

το κοριτσάκι του παραθυριού
που ψάχνει για σκιές του φεγγαριού
να βρει μια, που να του μοιάζει
να τρέχει να την αγκαλιάζει


το κοριτσάκι του παραθυριού
κρυμμένο πίσω απ τις κουρτίνες
να μετράει απόντες μήνες
και διαδρομές του γυρισμού

το κοριτσάκι του παραθυριού
που τα χει βάλει με τη φούστα του
και της ζητάει ευθύνη
γιατί δεν ήταν αρκετή εκείνη

δεν ήταν όσο γελαστή
δεν ήταν όσο πλουμιστή
δεν ήταν αρκετά μικρή
για να σε φέρει πίσω

Λύσε τη θλίψη σου και πες μου
και ‘γω θα γίνω χέρια δυο
που ψάχνουνε για ουρανό
να κλάψει το παιδί σου

Μη, να χαρείς

Nα χαρείς μάτια μου, μη μου βιαστείς
μέσα στο γκρι να τη βαφτίσεις
φουστάνι δανεικό να της χαρίσεις
μη, να χαρείς
μη και βιαστείς να την εζωγραφίσεις

να χαρείς μάτια μου, μη μου βιαστείς
δρόμους ανήλιαγους να τους διαβείς
χώρια από ‘κεινον λέξεις να βρεις
μη, να χαρείς
μη και βιαστείς να την εμουτζουρώσεις


Λες και ποτάμι δεν ήτανε χτες
με σύννεφα πράσινη, στο φως σου μπλε
μεταμορφώνεται σε λάγνα κυρά
και κάπου μιαν αυγή, θάλασσα ξυπνά

καρτέρι σου ‘στησε μες στα βουνά
ροή γαλήνια, μ’ελπίδα παλιά
όπως θα ήθελες να ειν’ η ψυχή
τούτη τη μέρα που μοιάζει μ’αρχή

λαθεύουν τα μάτια, σου το χα πει
νήστεψαν χρόνια από ψυχή
άσε τον ήλιο να σε κεράσει
χρώμα και φως να σε χορτάσει

να χαρείς μάτια μου, μη μου βιαστείς
μη, να χαρείς
μη και βιαστείς να μου εμεγαλώσεις

Μάνος Χατζιδάκις

για να μη συνηθίσουμε ποτέ!

Μες απ' τα τσαλιά

Μες απ' τα τσαλιά
γέρνεις και στάζεις μου, μωβ
χοή, για το μπλε

Σκουντουφλάς νεβρός

σκουντουφλάς νεβρός
στα κότσια σου σαν τρέχεις
γελάω, που σου μοιάζω

Ακόμα υγρά

ακόμα υγρά
σε κλαίνε τα κλαδιά της
που σταμάτησες

Εσένα θα ‘χω να μιλάς, για μένα

Εσένα θα ‘χω να μιλάς, για μένα
κεφάλι και καρδιά να κάνεις ένα
με μουσική να ντύσεις το τραγούδι
να γίνεις της ψυχής ξεπεταρούδι

μάνα αγκαλιά, το γιο να κανακεύεις
για χέρια δυο, που λάθρα τα χαϊδεύεις
απ τα μικράτα μυρωδιά να καίει το θέλω σου
αγάπη ποταμό να σκάει στο γέλιο σου

τραγούδησε καρδούλα μου, για μένα
κι άσε με τη φωτιά σου να μυρίζω
στη θλίψη των ματιών σου να γυρίζω
τώρα, που απ’ τον τρελό μου πλημμυρίζω

Χρόνια περιπαίζεις, με

Άρχισες τον πόλεμο πάλι
μ’αυτόν τον αναθεματισμένο
τον φαφλατονοτιά, τον χάλη

χρόνια περιπαίζεις, με
κι ακόμα σε πιστεύω
πώς, δεν είναι σαν και μένα

πώς, κρύβει πεταλούδες
μες στα σκουπίδια μας, που στροβιλίζει
κι ανεμοδέρνουν το μυαλό μου

πως, είναι αγερούδι θαρρετό
που μαθαίνει να φυσάει
αναμαλλιάζοντας κυρίες

χρόνια περιπαίζεις, με
κι ακόμα σε πιστεύω
πώς, δεν είναι βαρδάρης κουρασμένος

γεροπαλάβρας πότης
μόρτης ξεμωραμένος
που ξέρει πώς δε φελάει

κι αυτή την άνοιξη να ελπίζει

γι’ αυτό και ζωγραφίζει
στην εγνατία, χορευτό
και μες στο βήμα, κύμα

παρέα, με μι’ αλανιάρα λιακάδα
και μεζέ εμάς, τ’αμήχανα
ναυτάκια μαριονέτες

Με γυναικών φωνές, που γίνονται ταμπούρλα

Με λύσσα το κεφάλι μου θα ξύσω
να μην μπορέσω άλλο να σιγήσω
για το κορμί που δεν ξεχνά να ζητιανεύει
για την καρδιά που δεν αντέχει να κιοτεύει

θα ζωγραφίσω με παλιάτσους τρυφερούς
γι’αυτό το στοίβαγμα σε κήπους μισερούς
άπλυτα και πλυμένα χρόνια, μι’ αγκαλιά
που με κερνάει στον ύπνο μου θηλιά

όλα τα θέλω μου, μυρίζουνε θυμό
μιας εφηβείας δεύτερης ρυθμό
που ψάχνει της φωνής το μονοπάτι
να απαλύνει της ψυχής το άχτι

θα πλύνω την ψυχή μου με τραγούδια
σε γυναικών φωνές που γίνονται ταμπούρλα
κι αρχαίους στήνουνε χορούς, μνήμης μοιραίας
για ναυαγούς στα κύματα μιας πανωραίας


Χρόνια μας πολλά κόρεεεεες :)

Της μοναξιάς το ποίημα

Δεν ξέρουν αυτοί, που μονάχοι δεν έχουν ζήσει
πόσο τρόμο φέρνει η ησυχία στον άνθρωπο
πώς μιλάει κανείς με τον εαυτό του
πώς τρέχει στους καθρέφτες
διψασμένος για μια ψυχή
δεν μπορούν να ξέρουν


YALNIZLIK ŞİİRİ
Orhan Velı Kanik

Συνέβη...λίγο πριν το fair play :)

Ένα γαβρόπουλο παένει στη μπουτίκ του Ολυμπιακού(...φτου κακά, αλλά ας όψεται το ανέκδοτοσυμβάν!!!!)
Μια μπλούζα θα θελα, κοπελιά, λέει στην πωλήτρια.
Ναι, να σας δείξω...αλλά πείτε μου, παίκτη θέτε... για του διαιτητή;;;;;;;;

Άντε και fair play να χουμε.... λέμεεεεεεε τώρα :)

Κάλεσμα σε κινητοποίηση για την Ψυχική Υγεία

Ημερομηνία: 4 Μαρτίου 2009
Ώρα: Από τις 7 το πρωί και για όσο χρειαστεί
Τόπος: έξω από το Υπουργείο Υγείας
Τρόπος: Με αντίσκηνα, καρέκλες, φαγητό, μουσική, πανό, τηλεβόες και ό,τι άλλο σκεφτεί το κάθε σωματείο εργαζομένων, ο κάθε εργαζόμενος...

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````


Η κατάσταση των προνοιακών δομών στην Ελλάδα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Είναι πλέον ανεξέλεγκτη .Η μία Δομή μετά την άλλη κλείνει και τ' αντανακλαστικά της Κυβέρνησης σε νεκρό σημείο. Θεατές αυτής της πρωτόγνωρης για τα Ελληνικά δεδομένα κατάστασης είναι μια κοινωνία σε πλήρη σύγχιση από τον βομβαρδισμό των κακών ειδήσεων που δέχεται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ,οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής .

Χιλιάδες εργαζόμενοι στις δομές, εκ των οποίων άλλοι έχουν να πληρωθούν κάτι μήνες, άλλοι απολύονται σταδιακά και άλλοι ζουν σε καθεστώς ανασφάλειας, αφού δεν γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι,σε αθλία ψυχολογική κατάσταση,καταχρεωμένοι, δεν μπορούν να κάνουν τιποτ' άλλο από το να εξακολουθούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σαν άνθρωποι πλέον σε ανθρώπους.

Επί τέλους δεν υπάρχει κανείς πολιτικός άνδρας ν' απαντήσει ευθέως, και με ειλικρίνεια επί του πρακτέου ?

Να πάρει θέση, ενώπιος ενωπίω με τους άμεσα θιγόμενους εργαζόμενους και να αναλάβει την ευθύνη της συνέχισης ή κατάργησης της Ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και της Κοινωνικοψυχικής αποκατάστασης των ψυχικά νοσούντων συνανθρώπων μας.;

Εκεί κατάντησε η εξουσία ; Να αφήνει στο έλεος του Θεού , κατά τα τριτοκοσμικά πρότυπα, εντελώς ανυπεράσπιστους ανθρώπους.;

Τόση πολιτική ευτέλεια, τόση έλλειψη ανθρωπιάς με τον πολιτισμικό μας δείκτη στο Ναδίρ ????

Αρνούμαι να το πιστέψω.

Έλεος διαψεύστε με δημοσίως με επιχειρήματα και αποδείξεις.




Αναδημοσίευση από τη λυγερή

Πληρωμή

φωνάζει το ταξίδι που δεν έκανα
μες απ' του κορμιού τα βουβά σημάδια
θυμωμένα κόκκινα κορίτσια, ανελέητα
κραυγάζουν για τα ξοδεμένα χρόνια

οργίστηκε η θλίψη για το φίμωμα
ψάχνει για πληρωμή,σε γυρεύει
μη στέκεις φύγε, φύγε σου λέω
φύγε, δεν βλέπεις;

άντρα σε θέλει

κρύψου να γλιτώσεις
δε χαμπαριάζει η μάνα από όνειρα
γυναίκες μ' αρχίδια μεγάλωσε
βορά σε παζάρια ευνούχων

κρεμασμένες στο τσιγκέλι
για να βρουν το γιο τους
και λίγο πριν να τον γλιτώσουν
για να τον περιποιηθούν στο σπίτι

με γάλα καμήλας

Ζυγουρομούνας συμβουλή

Και κει που τ'αναφέραμε
μας πήραν από πίσω
μουνάχες μας στηθήκαμε
και δώκαμε το ίσο

και μπες και βγες γλυκάθηκαν
του τσομπανούλ’ τ’αρχίδια
γενήκαν ασυμμάζευτα
σαν δυο ζευγάρια γίδια

Άει, ζυγουρομούνα μου
δε μου πες, μωρ’, τη συμβουλή
να φεύγω ταχιά τ’ χαραή
μη και με βρει, μες στο μαντρί

την Τυρινή την Κυριακή
μες στο μαντρί, μη και με βρει
τσομπανουλ’ νταβραντισμένο
στην ψωλή τ’ παραδομένο


Δε συ πα, για δεν ίπρεπε
νια μου, προβατομούνα
για θα 'ρθει απ’αύριο σαρακοστή
κι θα συ σέρνει το μουνί

στου τσομπανούλ’ τη γκλίτσα



Καλό μήνα και καλή Σαρακοστή, αδέρφια :)