…Μόλις τ’ άκουσες, γύρισες και κοίταξες τη φωτογραφία τού πατέρα μου. Του
αγαπημένου σου Αρίστου. Τσαγκάρης αυτός, παραδουλεύτρα σε πλουσιόσπιτα εσύ,
κουτσά-στραβά έβγαινε το μεροδούλι-μεροφάι. Τι τού ’ρθε να φύγει στα βαπόρια…;
21 Απρίλη 1967 ήταν, κι ούτε(!) που μ’ αποχαιρέτησε. Από σένα τό ’μαθα,
γυρνώντας απ’ το σχολειό. Θυμό που του είχα! Ενώ εσύ μάνα, όλο άναβες το
καντήλι να τον έχει ο Άι-Νικόλας γερό.
«Μην μπλέκεις με τους κομμουνιστές γιε μου», με συμβούλεψες. Ήταν στα
δεκατρία μου, το 1968, κι ό,τι είχαν έρθει στο σχολειό δυο παιδιά από άλλο
προάστιο τής εργατούπολης.
Αυτό το μελαγχολικό κορίτσι κι εκείνο το πάντα σκεπτικό αγόρι, κέρδισαν
αμέσως τη φιλία μου, κι εγώ την εμπιστοσύνη τους. Στις αρχές που μου δώσατε εσύ
κι ο πατέρας το χρωστάω, μα και στο ένστικτό τους. Τούτα ήταν που τους
διαβεβαίωσαν πως δεν είμαι εκκολαπτόμενος ρουφιάνος.
Τότε μάνα, επειδή σ’ εκτιμούσα βαθιά, σου εμπιστεύτηκα το λόγο που τα
μάτια τους ήταν τόσο περήφανα!!!
Οι γονείς τους, ήταν κομμουνιστές! Κρατούμενοι στο κολαστήρι τής Γυάρου,
γιατί το ΚΚΕ ήταν «παράνομο».
«Μην μπλέκεις με τους κομμουνιστές γιε μου», με συμβούλεψες με την αγωνία
ζωγραφισμένη στ’ αργασμένο απ’ την σκληρή βιοπάλη πρόσωπό σου. Τό ’πες όμως
τόσο σιγανά… Μα και κακό λόγο γι’ αυτούς, δεν ξεστόμισες. Μόνο έσφιγγες τα
δόντια μην κλάψεις. Γιατί;
Πέρασαν άλλα πέντε χρόνια που
όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, για να μάθω ότι τα μαύρα δεν
τα φόραγες από γούστο. Ότι ο πατέρας μου δεν βρισκόταν σ’ αυτό το ατέλειωτο
μπάρκο…
Γιατί μου τά ’κρυβες βρε μάνα;!
Ήταν τ’ απόγιομα της 16ης Νοέμβρη 1973, ανήμερα των γενεθλίων μου.
Γινόμουν δεκαοκτώ χρονών.
«Πού πας πάλι(!!!) γιε μου; Η αλήθεια...», σωριάστηκες στο χωματόδρομο
έξω απ’ το φτωχικό μας. Γύρισα, γιατ’ ίσως ήταν η στερνή μας κουβέντα γλυκιά
μου μάνα. Ναι, θ’ ακολούθαγα το χαραγμένο δρόμο μου.
Έτσι, έμαθα γιατ’ ήσουν μοναχοπαίδι. Οι γονείς σου δεν πρόλαβαν να ζήσουν
τη ζωή και τον έρωτά τους. Εκτελέστηκαν το 1950 απ’ το μετεμφυλιακό καθεστώς.
Κυβέρνηση Πλαστήρα…
Ούτε τα τριάντα δεν είχαν πατήσει… Δασκάλα εκείνη, συγγραφέας αυτός.
Αντάρτες τού τιμημένου ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και μετά μαχητές τού διπλοτιμημένου ΔΣΕ!!.
Οι «νικητές», (αστική τάξη, πολιτικοί εκφραστές της και Παλάτι), τούς
κήρυξαν εχθρούς τής «πατρίδας». Των θησαυροφυλακίων τους δηλαδή…
Δέκα χρονών παιδάκι έμεινες πεντάρφανη. Σε κλείσαν σ’ ένα απ’ τα
κολαστήρια, τις γνωστές παιδουπόλεις τής βασίλισσας Φρειδερίκης, που
εμπνεύστηκε κι επέβαλε το παιδομάζωμα, να «αναμορφώσει» τα παιδιά των
κομμουνιστών…
Τα φασιστοειδή, (οι ναζίδες, χίτες, ταγματασφαλίτες, κουκουλοφόροι και
λοιποί δοσίλογοι), που απολάμβαναν δόξα, τιμές και χρήμα επειδή συνεργάστηκαν με
τους κατακτητές, σε βάλαν στο σημάδι δεκατετράχρονο παιδόπουλο. Για να σε
σώσουν απ’ το …κληρονομικό σου κομμουνιστικό «μικρόβιο», σε βίασαν. Τρία κτήνη
με τη σειρά! Επί κυβέρνησης Παπάγου…
«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος;», μουρμούρισες σα να μονολογούσες.
Απ’ αυτόν το βιασμό γεννήθηκα εγώ… «Μάνα, τι λες; Κι ο μπαμπάς; Ο
Αρίστος…!», σ’ έσφιξα στα μπράτσα μου, που ’νοιωσα να δυναμώνουν όμοια με
φτωχού εργάτη, που στύβει την πέτρα να βγάλει λάδι για τη φαμίλια του!
«Δολοφονήθηκε με φριχτά βασανιστήρια απ’ τη φασιστική δικτατορία, που τον
συνέλαβε 21 Απρίλη 1967, γιατ’ ήταν κομμουνιστής! Κι εγώ γιε μου, κομμουνίστρια
είμαι!», όρθωσες επιτέλους πελώριο(!) τ’ ανάστημά σου, μικροκαμωμένη
μαυροφορεμένη μάνα.
«Λάθος κυρα-Αρίσταινα! Δεν είμαι γιος βιασμού εγώ! ‘Βιολογικός’ μου
πατέρας είναι ο κομμουνιστής Αρίστος!», σου αποκάλυψα πως ήδη ήμουν μέλος τής
παράνομης Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας! Της ΚΝΕ!
«Περίμενε τότε λεβέντη μου!», όρμησες σπίτι και ξαναβγήκες, έχοντας
βγάλει τα μαύρα…
«Μαζί θα πάμε στο Πολυτεχνείο γιε μου. Όλοι για έναν κι ένας για
όλους!!!», έχωσες καλύτερα τη φωτογραφία τού Αρίστου στην τσέπη σου.
Εκεί, στο Πολυτεχνείο, 17 Νοέμβρη 1973 πριν το ξημέρωμα, μια φασιστική
σφαίρα σ’ έσμιξε πάλι με τον Αρίστο σου…
Τό ’μαθα την επομένη, που με συνέλαβε η χούντα. Μου το πληροφόρησαν οι
βασανιστές μου γελώντας σαρκαστικά. Εκεί, στα μπουντρούμια τής ασφάλειας, την
ώρα που οι σοσιαλδημοκράτες Ντερτιλήδες τού «Πλαστήρα» και οι φασίστες
Ντερτιλήδες τού «Παπάγου», με δολοφονούσαν όπως εσένα, τον Αρίστο, τους παππούδες
και τις γιαγιάδες μου, για να προασπίσουν τον καπιταλισμό και τα κέρδη των
καπιταλιστών. Μόνο που πλέον είχαν τη μούρη τού φασιστοναζί Γεώργιου
Παπαδόπουλου και της συμμορίας του. Ή μήπως τού φασιστοναζί Ιωάννη Μεταξά; Ή
μήπως τού αρχιφασιστοναζί Χίτλερ; Ή μήπως…
Ίδιοι όλοι τους…
Ευτυχώς μάνα, οι σφαίρες των Ντερτιλίδων με πήραν ξώφαλτσα. Οι επιπτώσεις
όμως απ’ τα βασανιστήρια στο κορμί μου, με συνοδεύουν ακόμη. Μα δεν τους δίνω
σημασία. Όλο το νοιάξιμό μου, μα και της κυράς μου, είναι τα εγγόνια σου! Το
μέλλον τους, που δεν είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού που σάπισε εντελώς,
αλλά ο νέος(!) κόσμος, ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός!
Ευτυχώς για τα παιδιά μας, ξέρουμε την ταξική μας θέση και κατανοούμε ότι
όλες οι κυβερνήσεις στα πλαίσια τού καπιταλισμού, την εξουσία των μονοπωλίων
υπηρετούν, από «Δεξιά» ή «Αριστερά»… Κι εμείς, χρειαζόμαστε τη δική μας. Την
Εργατική-Λαϊκή Εξουσία, ώστε να ζούμε χωρίς στερήσεις. Χωρίς εκμετάλλευση
ανθρώπου από άνθρωπο! Κι απαλλαγμένοι απ’ τα καπιταλιστικά δεσμά, θ’ απολαμβάνουμε
τα κόπια μας, που τώρα κλέβουν «νόμιμα» οι καπιταλιστές. Κι οι δάσκαλοι μάνα θά
’ναι λεύτεροι(!) να «χτίζουν» ανθρώπους με «Α» κεφαλαίο(!!!), να γίνετ’ ο
κόσμος καθημερνά ομορφότερος! Όχι όπως τώρα, που με το πιστόλι στον κρόταφο
καταναγκάζονται να διδάσκουν την ιστορία με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω…
Ναι μάνα, βουνό(!) το δίκιο σου όταν μουρμούραγες, τι Πλαστήρας, τι
Παπάγος… Κι εγώ το βροντοφωνάζω(!) στη μούρη των σύγχρονων γκεμπελίσκων, που το επικαλούνται ανάποδα,
προβοκατόρικα ενάντια στους κομμουνιστές. Μα αν έχουν μια στάλα τσίπα, ας πουν
την αλήθεια.
Επειδή όμως
δεν έχουν, την αποκαλύπτουμε εμείς. Οι κομμουνιστές! Εμείς, που αποδείξαμε και
με το αίμα μας, πώς και πόσο αγαπάμε την πατρίδα και το λαό μας!
…Ο
σοσιαλδημοκράτης, ο «κεντρώος» αριστεροδέξιος Πλαστήρας, υπήρξε ένθερμος οπαδός τού Μουσολίνι.
Επιχείρησε στρατιωτικά πραξικοπήματα με τον Ελ. Βενιζέλο. Ήταν πρωθυπουργός
στην εκτέλεση των: Μπελογιάννη, Αργυριάδη, Καλούμενου, Μπάτση. Πρόσδεσε την
Ελλάδα στο ΝΑΤΟ. Με μυστική εντολή του εντάθηκαν τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο
κλπ, κλπ.
Διέφερε η «αριστερή» διαχείρισή του, απ’ τη «δεξιά» τού Παπάγου; Ναι. Στα
λόγια… Όχι Γιάννης, Γιαννάκης…
Αστικά
κόμματα εξουσίας αμφότερα, κι οι επιμέρους διαφορές τους «φερετζές» τού
δικομματικού-διπολικού «παιχνιδιού», για να εγκλωβίζεται ο λαός στο
κατεστημένο. Να ψηφίζει πότε τον ένα πότε τον άλλο, ως το μικρότερο κακό τάχα,
μην αφυπνιστεί κι οδεύσει προς το καλό…
Μην
αφυπνιστεί και χτίσει αποφασιστικά τη Λαϊκή Συμμαχία, οδεύοντας συνειδητά για
τη Λαϊκή Εξουσία.
Πλέον όμως,
δε χωράνε αυταπάτες. Βρωμάει μπαρούτι… Η νέα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση
βαθαίνει, σπέρνοντας ανεργία και φτώχεια σαν πανδημία πανούκλας. Για να
ξεπεράσουν συνεπώς οι καπιταλιστές την κρίση τους, τσακίζουν τούς εργαζόμενους.
Με φωτιά και σίδερο θα επιβάλλουν τη σύγχρονη δουλεία, οδηγώντας μετά
σιδηροδέσμιους τούς λαούς σε γενικευμένο πόλεμο. Όπως επί Χίτλερ... Για τούτο ο
καπιταλισμός ματαξαμόλησε το πιο λυσσασμένο σκυλί του. Το φασισμό. Τους
φασιστοναζίδες. Τους «Ντερτιλήδες». Τα κτήνη των φασιστοναζιστικών μορφωμάτων,
που στο βρώμικο στόχαστρό τους έχουν πρώτα τούς κομμουνιστές, επειδή παλεύουν
να οργανώσουν τον πληθυσμό ν’ ανατρέψει τον καπιταλισμό.
Κι όσοι
βιώσαμε άγρια στο πετσί μας τη βαρβαρότητα του σάπιου καπιταλισμού, το φασισμό,
ξέρουμε ότι δεν φτάνει δαύτον μόνο να πολεμάς, μα και τη μήτρα που τον γεννά.
Τον καπιταλισμό.
Σ’ αυτήν την
κατεύθυνση οργανώνεται κι ο ταξικός αγώνας μέσα και απ’ τη λαϊκή συμμαχία, για
την επίτευξη της μοναδικής φιλολαϊκής διεξόδου απ’ την καπιταλιστική κρίση, που
απειλεί πιότερο από ποτέ τις σημερινές και αυριανές γενιές. Τούτην την απειλή
είναι που πρέπει να ξεδοντιάσουμε…
Ναι τιμημένη
μου μάνα! Υπάρχει φιλολαϊκή λύση! Για σήμερα!!! Την ξέρεις, όπως όλοι οι
αλύγιστοι της ταξικής πάλης εδώ, μα κι εκεί, στο πάνθεον των ηρώων!
Μάνα, μπήκαμε
στο 2013-14-15… κι ο τάφος τού Αρίστου δε βρέθηκε ακόμη. Αφήνω λοιπόν πάλι στον
δικό σου δυο κατακόκκινα γαρύφαλλα. Να του δώσεις το ένα από μένα. Το γιο του!
Κι έχε πρόχειρα τα στρωσίδια μου μήπως χρειαστούν σύντομα… Ξεμπρόστιασα μια
καμουφλαρισμένη φασιστοναζιστική συμμορία και απειλεί τη σωματική μου
ακεραιότητα.
Μα δεν
σκιάζομαι, μήτε το βάζω κάτω! Αισιοδοξώ, μ’ εμπιστοσύνη στην πλειοψηφία τού
πληθυσμού που δε βρωμίζεται. Που θα χτίσει τη λαϊκή συμμαχία στη βάση. Όλοι για
έναν κι ένας για όλους!!!
Από το βιβλίο τής συγγραφέα Καλής Γκέλμπεση "...αγία πεθερά"
