Az önce bir cenazeden geldik.
Bir arkadaşın babasının cenazesinden.
Şöyle baktım bir karşıdan cenaze sahiplerine,
iki kız kardeş ve anne.
Üçü omuz veriyorlar birbirlerine.
Aldı götürdü beni tarihin sayfalarına.
Babamı kaybettiğimiz döneme.
İki kız, bir anne...
Ne sahipsiz görünüyor insan babasız.
Güçlü duruyorsun, zayıf değilsin...
Ama baba yokken pek bi' incinebilir gözüküyor insan,
hele de uzaktan bakınca.
Annesi yalnız, kızlar kahramansız.
Bir süre sonra alışacaklar.
Ama o temel parça eksik kalacak.
Usulca yürüdük, toprağa verildikten sonra
ailenin arkasından.
En son çıkmaya yakın, arkadan birinin
"iyi insandı" dediğini duydum.
Ki babamın cenazesinde de herkesten aldığım enerji buydu,
budur dedim işte
insanı 'hayat boş' diye geldiği mezarlıktan
'yaşamaya değer' diye çıkartacak neden!
