Yok, öyle çok fazla şikayetim yok.

Sevdiğim bir işi yapıyorum, bu şansı yakalayan belki de ender insanlardan biriyim.

Ama ara ara şöyle bi his geliyor, gitmem gereken bir yer, 

bir başka yol var da zaman mı kaybediyorum acaba? 

Daha sosyal içerikli belki, 

belki tam yaşam amacımı yansıtan...

Emin de değilim, hepimiz belki zaten yaşam amacımızı yaşıyoruz şu an.

Ama ya değilse? Ya çok daha tatmin eden ve ettiren bir yol varsa...

Koşturarak yetişmek yerine, sindire sindire gideceğim bir yol. 

Facebook'tan tam 21 yıldır görüşmediğim sınıf arkadaşlarım buluştular, ben gidemedim. 

Fotoğraflarını gördüm, ki sokakta görsem tanımazdım. 

Hiç haberimiz olmadan ne yollardan geçtiler, koca koca adamlar, kadınlar oldular. 

Olduk, olmuşuz... da haberimiz yok.

Hala küçük çocuklar, o dersi kaynatan yumurcaklar sanıyoruz kendimizi.

Öyle olmadığımızı yüzümüze çarpan bir fotoğrafla karşılaşınca da sorgulamaya başlıyoruz.

Bir mucize gelse de mi harekete geçsek, yoksa harekete geçsek de, bir mucize mi gelse... 

Belki ikisi birden olmalı... Karşılıklı...

Dualar ediyoruz mucizeyi isteyen. 

Niye olmuyor bi türlü diye düşünüyoruz ya, geçen gün çocuğuma bakarken onu düşündüm.

Bir şeyi  isteyip, tutturunca ağladı diye, tepindi diye ona izin veriyor muyuz?

Onun iyiliğini düşünüp izin vermediğimiz şeyi, bir çocuk nasıl algılıyor?

Annem bana istediğim kadar çikolata vermiyor, benim iyiliğimi istemiyor, beni mutsuz ediyor!

Oysa ki tam tersi, ama o göremiyor.

Biz de neyin hayrımıza olduğunu görmeden Allahımızdan isteyip duran çocuklarızdır belki .

Kim bilir...

Ama ya o mucize yol? Ya varsa?

 

 

 -Sen şöylesin!

 

dendiğinde tepki göstermeyeceğimiz, bozulmayacağımız özelliklerimizin özelliği nedir sizce?

Ya çok harika şeylerdir duyduklarımız- ki eğer kendimiz inanmıyorsak, bunun da etkisi yoktur.

Ya da sizin de çok iyi farkında olduğunuz, üstüne üstlük kendinizle dalga geçecek kadar barıştığınız özellikleriniz olmalıdır bunlar.

Ben bugün iki yerden kendimle ilgili 2 tespit duydum, cümle arasında.

Kendimi bilmiyor muyum? 

Gayet de doğru 2 tespit. 

Güldüm mü güldüm, eğlendim mi eğlendim kendimle.

Ya da bugün benim ruh halim böyle.

Ve böyle anların içinde bir fırsat saklıdır belki de.

Yaşlı adam, kapıdan içeri giren eski müşterisine anlatmaya başladı.

Sanki bu anı bekliyordu. Yıllar öncesinden biri gelse de, o da bunları anlatsa diye...

" 10 sene oldu, eşimi kaybedeli dedi. Sizi görmediğim süre ne kadar çok olmuş demek ki...

Bir süre hiç çıkamadım yukarıya, eşimin eşyalarının olduğu odaya. 

Öylece kapatıvermiştim.

Neden sonra cesaret ettim.  İçeriye girdim, ortalığa bakındım. 

Sanki namahrem bir şeye dokunur gibi, ucundan ucundan bakmaya kaldırmaya başladım.

Onlarca etiketiyle duran giysi, hiç kullanılmamış iki kutu porselen yemek takımı duruyordu.

O hiç gelmeyecek güne saklanmış... Siz siz olun, her şeyi takın, giyin, kullanın." dedi...

Bazı hayatlar, bazı hikayeler böyledir işte 

hayat felsefesi gibi geliverirler insana.

Kulaktan kulağa.

 

Sevdiğim bir arkadaşım yazmıştı geçenlerde

içindeki Polyanna'nın ara sıra öfkeli şirinlere mağlup olduğuyla ilgili.

Ona şöyle cevap vermiştim, içine Polyanna kaçmaya görsün,

mağlup olsa bile hemen kendini toplar geri döner.

Benim de, zamanın birinde içime Polyanna kaçtı bi kere.

Arada kızsam da sağa sola,

hemen geri gelir, bırakmaz beni.

Neyse ki... İyi ki...

Bu sabah, aldığım nefese şükrederek uyandım.

Gönül almaya çalışan kocaya gülümsedim.

Kızımı okula bıraktım.

Onu koltuğuna oturttururken bir rahatlık geldi ki.

Geç kalmak falan hiç umrumda bile değildi.

Daha önemli ve mutlu bir an olabilir miydi?

Bir cümlenin içinde kaç teşekkür edecek şey olduğunu düşündüm.

Başta aldığım nefes olmak üzere.

İyi ki varsın Polyanna...

Yeni bir reklam var.

Tatlımm.

Çocuklar annelerine mutfaktayken sorular soruyorlar,

anne ceylan mı hızlı koşar aslan mı türevi...

Anne bir iki soruya cevap veriyor, sonra kurtulmak için

Tatlımm denen çikolatalı tatlıyı çağırıyor, daha doğrusu bir inek çağırıyor.

O da tatlıları getiriyor. Çocuklar yiyor, anne sorulardan kurtulduğunu sanıyor.

Yani, bu nasıl saçma bir mantıktır.

Anne bu sorulara cevap vermezse 

çocuklar nasıl öğrenecektir.

Her kurtulma çabasının sonucu tatlıyla bitecekse

yeni nesiller obeziteden nasıl kurtulacaktır.

Çocuklara zaten haddinden fazla yedirmeye çalışan,

bak falancaya veririm denen zihniyete karşıyım,

bu reklam iyice saçmalamış.

Bazen varlığına şükrediyorum,
Bazen duyarsız davrandığında yanımdan geçerken sana dirsek atmak, ya da ne bileyim tekme fırlatmak istiyorum,
Bazen yemek sofrasında gazete okuduğunda mesela, uzanıp gazeteyi paralamak geçiyor içimden,
Bazen serbest bırakıyorum önemsemiyorum bu durumu,
Bazen konuşamadığımız anlarda paniğe kapılıyorum hep böyle mi olacak diye,
Bazen konuşmasak bile evrensel bir boylamda kalplerimizin bir olduğunu hissediyorum, huzur duyuyorum,
Bazen beceriksizce bana yardım edemediğinde önüme çıkan eşyalara öfkeleniyorum,
Bazen kendince yaptığın küçük yardımlara minnetar kalıyorum,
Bazen sebepsizce, ya da çok basit nedenlerle küs küs davrandığında hırrrrrrr diye çığlık atasım geliyor,
Bazen aman ne halin varsa gör diye düşünüyorum,
Bazen de üzülüyorum, yanaşıyorum,
Bazen ben yanaştığımda ne oldu, haklı olduğuma karar verdin dediğinde yine hırlamak istiyorum,
Bazen iyi ki tanışmışız diyorum,
Bazen hiç tanımamışım aslında diyorum,
Bazen en küçük bir karı-koca gezmesi, sinema, tiyatro etkinliği yapmaya niyet bile etmediği için yuh diyorum,
Bazen gözümün içine bakıp iltifat ettiğinde ne mutlu bana diyorum,
Bazen evlilik bu mu yahu diye okkalı bir küfür savuruyorum,
Bazen kedi gibi evliliğin sıcaklığına kıvrılıveriyorum.

Ama bazen ya iyi bazenler azalır azalır, kötü bazenlerin altında ezilirse diye korkuyorum.....

Şunu gördüm hayatta,  

karar veren konumundaysan özellikle

herkesin aynı anda çok mutlu olmasını

sağlayamıyorsun. 

Hatta zaman zaman birinin mutlu olacağını sanarak 

bişey yaptığında üzerine saldırarak bile gelinebiliyor.

İstersen o kişinin arkasından onun hakkını savunmak için

çırpınmış ol  karşındaki kurban rolünü oynamayı seçmiş, 

haksızlığa uğradım ben diye çığlık atıyor.

Çünkü gördüm ki ne olursan ol, nasıl yaparsan yap,

karşındakinin algısı kadarsın sonuçta.

O seni nasıl görmek istiyorsa...

Bugüne kadar geldiğim yol bana şunu öğretti,

herkesi aynı anda mutlu etmek için hiçbir şey yapmıyor olman lazım 

ki bu da birilerini en başta da seni mutlu etmiyor.

Bildiğin, hakkaniyetli doğrularla devam etmeli o zaman.

Yapılacak şey bu kadar...

Gidenin ardından...

Az önce bir cenazeden geldik. 

Bir arkadaşın babasının cenazesinden. 

Şöyle baktım bir karşıdan cenaze sahiplerine,

iki kız kardeş ve anne.

Üçü omuz veriyorlar birbirlerine.

Aldı götürdü beni tarihin sayfalarına.

Babamı kaybettiğimiz döneme.

İki kız, bir anne...

Ne sahipsiz görünüyor insan babasız. 

Güçlü duruyorsun, zayıf değilsin...

Ama baba yokken pek bi' incinebilir gözüküyor insan, 

hele de uzaktan bakınca.

Annesi yalnız, kızlar kahramansız.

Bir süre sonra alışacaklar.

Ama o temel parça eksik kalacak. 

Usulca yürüdük, toprağa verildikten sonra

ailenin arkasından.

En son çıkmaya yakın, arkadan birinin 

"iyi insandı" dediğini duydum.

Ki babamın cenazesinde de herkesten aldığım enerji buydu,

budur dedim işte

insanı 'hayat boş' diye geldiği mezarlıktan 

'yaşamaya değer' diye çıkartacak neden!