Ο Ιούλιος ήταν ένας ενδιαφέρον μήνας με πολλά σκαμπανεβάσματα. Πάνω απ' όλα ήταν ένας μήνας πολυάσχολος, πράγμα που φαίνεται από τις μόλις 3 (και αυτή 4) αναρτήσεις που κατάφερα να κάνω αλλά και από την σχεδόν παντελή απουσία μου από τα ιστολόγιά σας. Φιλοδοξώ να επανορθώσω τον Αύγουστο.
Κατ' αρχήν ο Ιούλιος είχε πολλά γλέντια. Η απρόσμενη ζέστη και αναβροχιά του φετινού καλοκαιριού μας έχει ξετρελάνει, αφού για πρώτη φορά εδώ και χρόνια έχουμε ξεχάσει τι πάει να πει ζακέτα, μπότα, ομπρέλα. Εννοείται ότι με την πρώτη ευκαιρία βγαίνουμε στους δρόμους. Ένα τηλεφωνάκι αρκεί για να βρεθεί παρέα για βόλτα ή φαγητό. Συνεπώς το ίντερνετ και όλες οι άλλες σπιτικές ασχολίες έχουν περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα (ανάγνωση και αποστολή ημέιλ, παρασκευή φραπέ).
Η άλλη (η αντίξοη) πλευρά του Ιουλίου ήταν αυτή των νοσοκομείων και των αρρωστιών. Αν σας πω πόσες εγχειρήσεις, αποξέσεις, αξονικές τομογραφίες, βιοψίες κ.λπ. έχουν κάνει συγγενικά και φιλικά μου πρόσωπα αυτό τον μήνα, θα νομίζετε ότι σας κοροϊδεύω. Ακόμα κι εγώ έκανα το περασματάκι μου από νοσοκομείο και περισσότερες εξετάσεις απ' ό,τι έχω κάνει όλο τον προηγούμενο χρόνο μαζί. Το θέμα πλέον έχει ξεπεράσει τα όρια του αστείου και είναι σε απόσταση αναπνοής από το τραγικό. Το ευχάριστο είναι ότι εγώ πλέον είμαι καλά και οι υπόλοιποι μέχρι στιγμής το παλεύουν, με την ελπίδα να δουν καλυτέρευση στο μέλλον.
Παρά τα δυσάρεστα, ο μήνας έκλεισε με ένα ταξιδάκι στα πάτρια, όπου φόρτισα τις μπαταρίες μου στο φουλ. Όχι με παραλίες και μπάνια (τα ελληνικά νησιά δεν τα είδα ούτε με κυάλια) αλλά με καλή παρέα και κουβεντούλα μέχρι πρωίας. Αυτή τη φορά βρήκα χρόνο να δω όλες τις φιλενάδες μου, που με κάποιες είχα χρόνια να μιλήσω, την καθε μία χωριστά. Ήμουν από το πρωί ως το βράδυ στους δρόμους, αλλά άξιζε τον κόπο. Πραγματικά αυτές οι κουβέντες που κάναμε σε καφετέριες, ταβέρνες, εστιατόρια, μπαλκόνια και καναπέδες σαλονιών με έκαναν να αισθανθώ τέτοια ευεξία που δεν έχω νιώσει εδώ και καιρό. Σας ευχαριστώ πολύ Κάτια, Ράνια, Μελίνα, Νικολέττα, Γιωργία (x2), Σία, Φωτεινή και Ελένη! Να είσαστε πάντα καλά!
Ανάλογες ευχές για υγεία, καλές διακοπές και καλό μήνα στέλνω και σε όλους εσάς που διαβάσατε αυτό το κείμενο. Φιλιά πολλά και έξω καρδιά!
Saturday, 31 July 2010
Friday, 30 July 2010
Γνωριμίες
Παρασκευή σήμερα και ως γνωστόν το παραδοσιακό γεύμα της ημέρας είναι ψάρι με πατάτες ή αλλιώς fish and chips. Κοντά στο σπίτι έχουμε ένα τσιπάδικο (chippy στην αγγλική) δηλαδή ταχυφαγείο που πουλάει fish & chips. Αυτού του είδους τα μαγαζιά στην Αγγλία τα έχουν συνήθως Κύπριοι (είτε Τουρκο-Κύπριοι, είτε Ελληνο-Κύπριοι) και ήμουν σίγουρη ότι το δικό μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Όχι μόνο γιατί ο ιδιοκτήτης είναι επαρκώς μαυριδερός, αλλά και γιατί έχει όλα τα σχετικά εξαρτήματα στο μαγαζί, ως και φυλαχτό για το μάτιασμα.
Το μόνο που με μπέρδευε είναι πως ποτέ δεν μου είχε μιλήσει πέρα από τα τυπικά. Παρότι πάω στο μαγαζί του χρόνια και είναι πάντα φιλικός και εξυπηρετικός, ούτε με είχε ρωτήσει από πού είμαι (καθότι σίγουρα φαίνομαι ότι δεν είμαι Αγγλίδα), ούτε κουβέντα μου είχε πιάσει. Στην περιοχή που μένω έχουμε πολλούς Τουρκο-Κύπριους μαγαζάτορες και με όλους έχουμε γνωριστεί και μιλάμε. Μάλιστα όσοι ξέρουν ελληνικά βρίσκουν ευκαιρία να εξασκήσουν τη γλώσσα μαζί μου. Ενώ ο συγκεκριμένος είναι πάντα μουγγός (εκτός από τα βασικά: αλάτι; ξύδι; πακέτο; 6 λίρες).
Σήμερα λοιπόν, την ώρα που περίμενα να ετοιμαστεί το ψάρι μου, με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, Έλληνας, και πιάσαμε κουβέντα. Μόλις το έκλεισα, ο τύπος με τη μία με ρώτησε από πού είμαι. Του απάντησα ότι είμαι από την Ελλάδα. Εκεί η κουβέντα σκάλωσε, γιατί φάνηκε να μην ξέρει τι είναι η Ελλάδα (ή τι σημαίνει Greece, δεν είμαι σίγουρη ποιο τον μπέρδεψε περισσότερο). Κάτι μου έλεγε για την Ιταλία, κάτι μου έλεγε για μια άλλη χώρα, μου έλεγε και διάφορα άλλα, αλλά σε μια ξένη γλώσσα που δεν την καταλάβαινα, οπότε τον κοιτούσα σαν χαζή. Συνεννόηση άλλα αντί άλλων.
Τον ρώτησα με τη σειρά μου από πού είναι, μήπως βγάλουμε άκρη, και μου είπε από την Τουρκία. Μπα σε καλό, σκέφτηκα, βρήκα Τούρκο που δεν ξέρει την Ελλάδα, αυτό πια είναι από τα άγραφα! Στο μεταξύ ο τυπάς συνέχισε να λέει τα δικά του, κι εγώ συνέχισα να τον κοιτάω με το χαμόγελο ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει. Καθότι η συνεννόηση δεν προχωρούσε, έβαλε τα χέρια του στον πάγκο και μου έδειχνε τις χώρες, σαν να φτιάχνει νοητό χάρτη. Τουρκίε - μπλαμπλαμπλα - μπλαμπλαμπλα. Του λέω η Ελλάδα είναι δίπλα στην Τουρκίε. Ναι, μου λέει, Τουρκίε, Γιουνανιστάν, μπλαμπλαμπλα. Ώπα λέω, εδώ είμαστε. Γιουνανιστάν (σημαίνει Ελλάδα στα Τούρκικα). Του δείχνω τον εαυτό μου, του λέω Γιουνάν (Έλληνας). Μου κάνει ναι, ναι. Κατάλαβε. Κι άλλο χαμόγελο. Κι άλλα νοήματα. Τουρκίε - Γιουνανιστάν - μπλαμπλαμπλα. Το μπλαμπλαμπλα ήταν ένα περίεργο όνομα που άρχιζε με σου ή κου. Στην αρχή νόμιζα ότι έλεγε Σερβία, αλλά μου φαινόταν τελείως άσχετο. Τελικά μου ήρθε αναλαμπή. Του λέω Κίμπρις (Κύπρος στα τούρκικα). Μου κάνει ναι. Επιτέλους συνεννοηθήκαμε.
Παρεμπιπτόντως, η πιο χρήσιμη λέξη να ξέρεις σε μια ξένη γλώσσα είναι όχι το καλημέρα και το ευχαριστώ (που τα μαθαίνουν οι καψεροί οι Άγγλοι πριν πάνε διακοπές λες και άμα πεις καλιμάρι και εφκαρίστο θα ανοίξουν όλες οι πόρτες της Μυκόνου) αλλά το όνομα της χώρας σου. Στα φινλανδικά η Ελλάδα λέγεται Κρέικα και στα νορβηγικά Ελλάς. Σημειώστε το γιατί ποτέ δεν ξέρετε πού θα σας χρειαστεί (εμένα μου χρειάστηκε). Φαντάζομαι ότι τα κλασικά Γκρες, Γκρέτσια, Γκρίχενλαντ κ.λπ. τα ξέρετε ήδη.
Για τις προφορές, ειδικά τις τούρκικες, δεν παίρνω όρκο. Πάντως με τον τυπά συνεννοηθήκαμε.
Και συνεχίζω. Κάναμε επανάληψη τη γεωγραφία της ανατολικής μεσογείου στα τούρκικα (Τουρκίε, Γιουνανιστάν, Κίμπρις) και με ρώτησε πώς λένε την Ελλάδα στα ελληνικά - όλα αυτά σε μια άγνωστη γλώσσα και με πολλά νοήματα, με μένα να επαναλαμβάνω στα αγγλικά, τον τυπά να μου γνέφει ναι, να απαντώ και φτου κι απ' την αρχή. Μου λέει "στην Ελλάδα προβλήματα, βόμβες", του λέω όχι, είχα πάει πρόσφατα, είναι ΟΚ (νοηματική με τον αντίχειρα). Εκεί με κοίταξε λες και τον κορόιδευα, οπότε λέω καλύτερα να αλλάξουμε θέμα. Γκουχ γκουχ.
Τον ρώτησα από πού είναι στην Τουρκία. Μου είπε Κούρδος. Έτσι εξηγείται η περίεργη γλώσσα. Του λέω, το ξέρω το Κουρδιστάν, μου σκάει ένα σούπερ χαμόγελο, μου λέει ναι, αλλά όχι από το αραβικό Κουρδιστάν, από το τούρκικο. Του λέω πάλι ναι, το γνωρίζω, δύσκολα τα πράγματα με την Τουρκία, ε; Κουνάει το κεφάλι, problems, bombs, και κάνει μια κίνηση σαν να έλεγε γιατί νομίζεις είμαι εδώ; "30 χρόνια" μου λέει μετά. Του λέω, πας ποτέ στην Τουρκία; Μου λέει έχω πάει 2 φορές. Problems.
Εκείνη την ώρα μπήκε κόσμος στο μαγαζί, οπότε δεν προλάβαμε να πούμε τίποτα άλλο. Ούτε καν να συστηθούμε. Πλήρωσα, πήρα το πακετάκι, τον χαιρέτισα χαμογελαστή, κι αυτός το ίδιο. Θα τα ξαναπούμε την επόμενη Παρασκευή.
Το ψάρι ήταν ωραίο σήμερα, αλλά μετά την κουβέντα αυτή δεν είχα πολύ όρεξη. Σκεφτείτε πώς πρέπει να είναι να ζεις 30 χρόνια σε μια χώρα που δεν καλομιλάς τη γλώσσα και σε αυτό το διάστημα να έχεις δει τον τόπο σου 2 φορές μόνο. Και το μόνο που έχεις να πεις: problems.
Σαν Έλληνας μετανάστης στην Αμερική το 1930. Μόνο που αυτός είναι στην Ευρώπη το 2010.
Το μόνο που με μπέρδευε είναι πως ποτέ δεν μου είχε μιλήσει πέρα από τα τυπικά. Παρότι πάω στο μαγαζί του χρόνια και είναι πάντα φιλικός και εξυπηρετικός, ούτε με είχε ρωτήσει από πού είμαι (καθότι σίγουρα φαίνομαι ότι δεν είμαι Αγγλίδα), ούτε κουβέντα μου είχε πιάσει. Στην περιοχή που μένω έχουμε πολλούς Τουρκο-Κύπριους μαγαζάτορες και με όλους έχουμε γνωριστεί και μιλάμε. Μάλιστα όσοι ξέρουν ελληνικά βρίσκουν ευκαιρία να εξασκήσουν τη γλώσσα μαζί μου. Ενώ ο συγκεκριμένος είναι πάντα μουγγός (εκτός από τα βασικά: αλάτι; ξύδι; πακέτο; 6 λίρες).
Σήμερα λοιπόν, την ώρα που περίμενα να ετοιμαστεί το ψάρι μου, με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, Έλληνας, και πιάσαμε κουβέντα. Μόλις το έκλεισα, ο τύπος με τη μία με ρώτησε από πού είμαι. Του απάντησα ότι είμαι από την Ελλάδα. Εκεί η κουβέντα σκάλωσε, γιατί φάνηκε να μην ξέρει τι είναι η Ελλάδα (ή τι σημαίνει Greece, δεν είμαι σίγουρη ποιο τον μπέρδεψε περισσότερο). Κάτι μου έλεγε για την Ιταλία, κάτι μου έλεγε για μια άλλη χώρα, μου έλεγε και διάφορα άλλα, αλλά σε μια ξένη γλώσσα που δεν την καταλάβαινα, οπότε τον κοιτούσα σαν χαζή. Συνεννόηση άλλα αντί άλλων.
Τον ρώτησα με τη σειρά μου από πού είναι, μήπως βγάλουμε άκρη, και μου είπε από την Τουρκία. Μπα σε καλό, σκέφτηκα, βρήκα Τούρκο που δεν ξέρει την Ελλάδα, αυτό πια είναι από τα άγραφα! Στο μεταξύ ο τυπάς συνέχισε να λέει τα δικά του, κι εγώ συνέχισα να τον κοιτάω με το χαμόγελο ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει. Καθότι η συνεννόηση δεν προχωρούσε, έβαλε τα χέρια του στον πάγκο και μου έδειχνε τις χώρες, σαν να φτιάχνει νοητό χάρτη. Τουρκίε - μπλαμπλαμπλα - μπλαμπλαμπλα. Του λέω η Ελλάδα είναι δίπλα στην Τουρκίε. Ναι, μου λέει, Τουρκίε, Γιουνανιστάν, μπλαμπλαμπλα. Ώπα λέω, εδώ είμαστε. Γιουνανιστάν (σημαίνει Ελλάδα στα Τούρκικα). Του δείχνω τον εαυτό μου, του λέω Γιουνάν (Έλληνας). Μου κάνει ναι, ναι. Κατάλαβε. Κι άλλο χαμόγελο. Κι άλλα νοήματα. Τουρκίε - Γιουνανιστάν - μπλαμπλαμπλα. Το μπλαμπλαμπλα ήταν ένα περίεργο όνομα που άρχιζε με σου ή κου. Στην αρχή νόμιζα ότι έλεγε Σερβία, αλλά μου φαινόταν τελείως άσχετο. Τελικά μου ήρθε αναλαμπή. Του λέω Κίμπρις (Κύπρος στα τούρκικα). Μου κάνει ναι. Επιτέλους συνεννοηθήκαμε.
Παρεμπιπτόντως, η πιο χρήσιμη λέξη να ξέρεις σε μια ξένη γλώσσα είναι όχι το καλημέρα και το ευχαριστώ (που τα μαθαίνουν οι καψεροί οι Άγγλοι πριν πάνε διακοπές λες και άμα πεις καλιμάρι και εφκαρίστο θα ανοίξουν όλες οι πόρτες της Μυκόνου) αλλά το όνομα της χώρας σου. Στα φινλανδικά η Ελλάδα λέγεται Κρέικα και στα νορβηγικά Ελλάς. Σημειώστε το γιατί ποτέ δεν ξέρετε πού θα σας χρειαστεί (εμένα μου χρειάστηκε). Φαντάζομαι ότι τα κλασικά Γκρες, Γκρέτσια, Γκρίχενλαντ κ.λπ. τα ξέρετε ήδη.
Για τις προφορές, ειδικά τις τούρκικες, δεν παίρνω όρκο. Πάντως με τον τυπά συνεννοηθήκαμε.
Και συνεχίζω. Κάναμε επανάληψη τη γεωγραφία της ανατολικής μεσογείου στα τούρκικα (Τουρκίε, Γιουνανιστάν, Κίμπρις) και με ρώτησε πώς λένε την Ελλάδα στα ελληνικά - όλα αυτά σε μια άγνωστη γλώσσα και με πολλά νοήματα, με μένα να επαναλαμβάνω στα αγγλικά, τον τυπά να μου γνέφει ναι, να απαντώ και φτου κι απ' την αρχή. Μου λέει "στην Ελλάδα προβλήματα, βόμβες", του λέω όχι, είχα πάει πρόσφατα, είναι ΟΚ (νοηματική με τον αντίχειρα). Εκεί με κοίταξε λες και τον κορόιδευα, οπότε λέω καλύτερα να αλλάξουμε θέμα. Γκουχ γκουχ.
Τον ρώτησα από πού είναι στην Τουρκία. Μου είπε Κούρδος. Έτσι εξηγείται η περίεργη γλώσσα. Του λέω, το ξέρω το Κουρδιστάν, μου σκάει ένα σούπερ χαμόγελο, μου λέει ναι, αλλά όχι από το αραβικό Κουρδιστάν, από το τούρκικο. Του λέω πάλι ναι, το γνωρίζω, δύσκολα τα πράγματα με την Τουρκία, ε; Κουνάει το κεφάλι, problems, bombs, και κάνει μια κίνηση σαν να έλεγε γιατί νομίζεις είμαι εδώ; "30 χρόνια" μου λέει μετά. Του λέω, πας ποτέ στην Τουρκία; Μου λέει έχω πάει 2 φορές. Problems.
Εκείνη την ώρα μπήκε κόσμος στο μαγαζί, οπότε δεν προλάβαμε να πούμε τίποτα άλλο. Ούτε καν να συστηθούμε. Πλήρωσα, πήρα το πακετάκι, τον χαιρέτισα χαμογελαστή, κι αυτός το ίδιο. Θα τα ξαναπούμε την επόμενη Παρασκευή.
Το ψάρι ήταν ωραίο σήμερα, αλλά μετά την κουβέντα αυτή δεν είχα πολύ όρεξη. Σκεφτείτε πώς πρέπει να είναι να ζεις 30 χρόνια σε μια χώρα που δεν καλομιλάς τη γλώσσα και σε αυτό το διάστημα να έχεις δει τον τόπο σου 2 φορές μόνο. Και το μόνο που έχεις να πεις: problems.
Σαν Έλληνας μετανάστης στην Αμερική το 1930. Μόνο που αυτός είναι στην Ευρώπη το 2010.
Sunday, 11 July 2010
Καλοκαιρινό Λονδίνο
Η παρατεταμένη καλοκαιρία μου έχει πάρει τα μυαλά και με κρατά μακριά από τη μπλογκόσφαιρα, αλλά χαλάλι γιατί χρόνια είχα να ευχαριστηθώ τόσο το καλοκαίρι. Αφού δεν έχω διάθεση για γράψιμο, είπα να σας δείξω μερικές φωτογραφίες από το Λονδινάκι εν μέσω καλοκαιρίας. Ελπίζω να σας αρέσουν.
Τα αγγλικά σημαιάκια είναι λόγω του Μουντιάλ. Μην νομίζετε ότι είμαστε τόσο πατριώτες που ανεμίζουμε σημαίες σε καθημερινή βάση.
Και μερικές βραδυνές...
Τα κτήρια με το μπιχλιμπιδάτο ντεκόρ είναι οι γνωστές παμπ. Λόγω της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, ο κόσμος παίρνει τις μπύρες και βγαίνει στο δρόμο.
Την τελευταία φωτογραφία την έβγαλα στις 10:35 το βράδυ, μια μέρα που είχε ιδιαίτερα ξάστερο ουρανό (γιατί η ζέστη ζέστη, αλλά το σύννεφο σύννεφο) και παρ' ό,τι δεν δείχνει κάτι ενδιαφέρον, τη βάζω για να δείτε πόσο διαρκεί η μέρα μας.
Καλή Κυριακή και καλές βουτιές!
Τα αγγλικά σημαιάκια είναι λόγω του Μουντιάλ. Μην νομίζετε ότι είμαστε τόσο πατριώτες που ανεμίζουμε σημαίες σε καθημερινή βάση.
Και μερικές βραδυνές...
Τα κτήρια με το μπιχλιμπιδάτο ντεκόρ είναι οι γνωστές παμπ. Λόγω της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, ο κόσμος παίρνει τις μπύρες και βγαίνει στο δρόμο.
Την τελευταία φωτογραφία την έβγαλα στις 10:35 το βράδυ, μια μέρα που είχε ιδιαίτερα ξάστερο ουρανό (γιατί η ζέστη ζέστη, αλλά το σύννεφο σύννεφο) και παρ' ό,τι δεν δείχνει κάτι ενδιαφέρον, τη βάζω για να δείτε πόσο διαρκεί η μέρα μας.
Καλή Κυριακή και καλές βουτιές!
Monday, 5 July 2010
Φραπεδάκι
Μου έχει πάρει λίγο τα μυαλά η ζέστη, γι' αυτό σήμερα βάζω μόνο ένα βιντεάκι.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε!
Subscribe to:
Posts (Atom)
