Σκεφτόμουν ότι καιρός είναι να γράψω καμιά ταξιδιωτική ανάρτηση, μιας που δεν έχω ασχοληθεί με ταξίδια τον τελευταίο καιρό. Έχω διάφορους προορισμούς στο μυαλό μου, αλλά θα αρχίσω με μια ελληνική διαδρομή, και συγκεκριμένα με το ταξίδι Αθήνα-Χαλκιδική που έκανα τον περασμένο μήνα. Το ιδιαίτερο του ταξιδιού είναι ότι πήγα με τρένο και λεωφορείο αντί για ΙΧ. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω τη διαδρομή αυτή με μέσα μαζικής συγκοινωνίας, αλλά όσοι το άκουσαν αντέδρασαν λες και είπα πως θα πάω στο Θιβέτ με ποδήλατο.
Από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη πήγα με τρένο. Το προτίμησα από το λεωφορείο ως περισσότερο άνετο. Εισιτήρια έβγαλα την προηγούμενη μέρα στα κεντρικά γραφεία του ΟΣΕ που είναι στην οδό Σίνα, δίπλα στην Ακαδημία. Τα γκισέ λειτουργούν από Δευτέρα έως Σάββατo 8:00 - 15:30 με αριθμούς προτεραιότητας. Αν βαριέστε να περιμένετε να έρθει η σειρά σας, μπορείτε να πάρετε το χαρτάκι σας και να πάτε δίπλα στον Γρηγόρη για τυρόπιτα ή καφεδάκι. Πολιτισμός.
Από εξυπηρέτηση μην περιμένετε πολλά πράγματα. Ζήτησα από τον υπάλληλο να μου βγάλει και εισιτήριο Θεσσαλονίκη-Τρίκαλα για την επιστροφή, αλλά μου είπε ότι αυτό θα το βγάλω "από πάνω". Δεν μπορούσε ούτε για τα δρομολόγια να με ενημερώσει. Με παρέπεμψε στο γκισέ πληροφοριών και "αν σου πουν να σου βγάλω εισιτήριο, έλα να στο βγάλω". Δεν ξέρω τι θα μου έλεγαν στις πληροφορίες γιατί βαρέθηκα να ασχοληθώ, πήρα το εισιτήριο και πήγα σπίτι να ετοιμάσω βαλίτσες και να τσεκάρω τα δρομολόγια στην
ιστοσελίδα του ΟΣΕ.
Για Θεσσαλονίκη υπάρχουν τρία είδη "γρήγορων" τρένων: το Intercity/Express, το Intercity (σκέτο) και η Ταχεία Προτεραιότητας, που κάνουν αντίστοιχα 4.5, 5 και 5.5 ώρες, αναλόγως με τον αριθμό των στάσεων. Βέβαια πάντα υπολογίζουμε συν μισή ώρα καθυστερήσεις, γιατί εδώ δεν είναι Γερμανία. Οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονται από 63 ευρώ η πρώτη θέση του Intercity/Express έως 15 ευρώ η δεύτερη θέση της Ταχείας Προτεραιότητας για εισιτήριο μίας κατεύθυνσης. Υπάρχουν δηλαδή τιμές για όλα τα βαλάντια. Εγώ έβγαλα πρώτη θέση με Ιntercity (σκέτο), που είχε 49 ευρώ.
Τα τρένα για Θεσσαλονίκη φεύγουν από τον Σταθμό Λαρίσης, που πλέον λέγεται Σιδηροδρομικός Σταθμός Αθήνας, αλλά όλοι συνεχίζουν να τον λένε Σταθμό Λαρίσης. Ο σταθμός αυτός έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες στο παρελθόν, την εποχή που γύριζε ταινίες ο Φίνος και παλιότερα, αλλά από τότε που τον θυμάμαι εγώ είναι ένα χάλι. Βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι τον βρήκα σε καλύτερη κατάσταση απ' ό,τι περίμενα, πρώτον οι χώροι ήταν πεντακάθαροι και δεύτερον υπήρχε Everest μέσα στον σταθμό και περίπτερο ακριβώς δίπλα. Τουαλέτες δεν είδα, νομίζω ήταν στον πάνω όροφο και δεν μπορούσα να ανέβω με τη βαλίτσα.
Η καλύτερη βελτίωση που έχει γίνει είναι το μετρό, το οποίο έχει σταθμό ακριβώς από κάτω. Πάνε οι εποχές που έπρεπε να κατέβεις στην Ομόνοια κι από εκεί να πάρεις τρόλλεϋ που σε άφηνε 10 λεπτά περπάτημα μακριά και έπρεπε να τρέχεις μέσα στην κίνηση με τις βαλίτσες. Τώρα φτάνεις με την κόκκινη γραμμή του μετρό, ανεβαίνεις τις σκάλες και είσαι ακριβώς έξω από το Everest. Μπαίνεις μέσα, παίρνεις τυρόπιτα και νεράκι, βγαίνεις από την απέναντι πόρτα και είσαι στην πλατφόρμα αναχώρησης. Πολιτισμός.
Το Intercity είναι το ίδιο ακριβώς όπως το θυμόμουν προς 10ετίας και βάλε. Καμία, μα καμία αλλαγή, εκτός από καινούριες κουρτίνες, και καμία απολύτως σχέση με τις ταχείες άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Αν το γερμανικό ICE είναι μια
BMW 3, το ελληνικό Intercity είναι
Fiat 124. Πάντως η πρώτη θέση είναι πολύ ευρύχωρη και τα καθίσματα άνετα, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τρένο έχω χρησιμοποιήσει σε άλλη χώρα - το σωστό να λέγεται. Ειδικά αν ταξιδεύεις σε άσχετη μέρα και ώρα, εκτός αιχμής, μπορείς άνετα να απλωθείς σε δύο καθίσματα και είναι σαν να έχεις δική σου κουκέτα. Στο τρένο υπάρχει μπαρ που σερβίρει σνακ και καφέδες, αλλά περνάνε και με τρόλλεϋ για όσους βαριούνται να σηκωθούν. Οι τουαλέτες είναι οι παλιές κλασικές που όταν πατάς το καζανάκι ανοίγει η τάπα και τα απορρίματα πέφτουν στις γραμμές του τρένου. Πάντως ήταν καθαρές και είχαν χαρτί και νερό-σαπούνι-πετσέτες για τα χέρια.
Η διαδρομή που ακολουθεί το τρένο είναι πολύ όμορφη. Αξίζει μόνο και μόνο για τη θέα από το παράθυρο. Καμία σχέση με τη διαδρομή από εθνική οδό. Δυστυχώς είχα ξεχάσει τη μηχανή μου στο σπίτι και είχα μαζί μόνο την μικρή-εφεδρική χωρίς φορτιστή και χωρίς δεύτερη μπαταρία, οπότε τράβηξα ελάχιστες φωτογραφίες.
Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη με μισή ώρα καθυστέρηση (κλασικά). Ο σιδηροδρομικός σταθμός της έχει βελτιωθεί με την προσθήκη Goody's και ζαχαροπλαστείου Τερκενλή, αλλά σε γενικές γραμμές είναι όπως τον θυμόμουν. Ο σταθμός ήταν καθαρός, οι τουαλέτες καμία σχέση - πολύ βρώμα και δεν υπήρχε χαρτί ούτε για δείγμα. Ο χώρος έξω από το σταθμό ήταν κάτι ανάμεσα σε γκαράζ λεωφορείων και εργοτάξιο δημοσίων έργων.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βγάλω εισιτήριο επιστροφής. Η εξυπηρέτηση εδώ ήταν πολύ καλή, οι κοπέλες στα ταμεία φιλικές και γρήγορες. Νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα όταν μου είπαν ότι το εισιτήριο για Τρίκαλα είχε μόνο 8 ευρώ, αλλά σοβαρολογούσαν. Το πίστεψα όταν το είδα τυπωμένο.
Για να πάρεις λεωφορείο από τη Θεσσαλονίκη για τη Χαλκιδική πρέπει να πας στο ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, το οποίο δεν είναι εκεί που ήταν παλιά αλλά έχει μεταφερθεί έξω από τη Θεσσαλονίκη, κοντά στο αεροδρόμιο. Για να πας σε οποιοδήποτε άλλο προορισμό, πρέπει να πας στο ΚΤΕΛ Μακεδονία, όπου έχουν μαζευτεί όλα τα άλλα ΚΤΕΛ, αντί να είναι σκόρπια ανά την πόλη. Στο ΚΤΕΛ Χαλκιδικής μπορείς να πας με ταξί ή με
λεωφορείο Express. Εγώ προτίμησα το λεωφορείο, πρώτον γιατί έξω από το σταθμό δεν υπήρχε ταξί ούτε για δείγμα και δεύτερον γιατί μου είχαν πει ότι το ταξί κοστίζει πάνω από 10 ευρώ λόγω της απόστασης. Το τρίτον που δεν μου το είπαν αλλά το διαπίστωσα μετά, είναι ότι σε ώρες αιχμής το ταξί κάνει σχεδόν τον ίδιο χρόνο με το λεωφορείο γιατί πρέπει να διασχίσει την Εγναντία όπου γίνονται τα έργα του μετρό.
Γενικά η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη από πλευράς οδικής κίνησης είναι απελπιστική. Πολλά αυτοκίνητα, στενοί δρόμοι, έργα παντού, άμα βρέχει κιόλας άστα να πάνε. Ελπίζω να μη χρειαστεί να ξαναπάω μέχρι να λειτουργήσει το μετρό.
Ευτυχώς το λεωφορείο Νο 45 είναι πολύ βολικό. Η γραμμή αυτή συνδέει το ΚΤΕΛ Μακεδονία με το ΚΤΕΛ Χαλκιδικής μέσω του σιδηροδρομικού σταθμού. Το 45Α είναι με κατεύθυνση ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, ενώ το 45Β πάει στο ΚΤΕΛ Μακεδονία. Βρήκα τη στάση σχετικά εύκολα (ρώτησα έναν οδηγό με καταπράσινα μάτια - ακόμα τα θυμάμαι - μου έδειξε το σωστό σημείο αλλά μου είπε λάθος αριθμό, 54 αντί για 45, χαλάλι όμως για τα ωραία μάτια) και πήγα στο κουβούκλιο που πουλάνε τα εισιτήρια. Μέσα ήταν δύο γυναίκες. Η μία κοιτούσε κάτι χαρτιά, η άλλη διάβαζε ένα βιβλίο. Μόλις με είδε αυτή με το βιβλίο με χαιρέτησε πολύ εγκάρδια (γεια σου κοπέλα μου!) και χαμογελαστά. Της ζήτησα εισιτήριο, μου έδωσε (πλήρωσα 50 λεπτά) και τη ρώτησα κάθε πότε περνάει το 45. Μου είπε κάθε μισή ώρα. Όταν τη ρώτησα αν ξέρει σε πόση ώρα θα έρθει το λεωφορείο για ΚΤΕΛ Χαλκιδικής γιατί στη στάση δεν έλεγε, μου είπε ότι δεν ήξερε γιατί δεν είχε προσέξει πότε είχε περάσει το προηγούμενο (φυσικά αφού διάβαζε βιβλίο... γκρρρρ...) και με έστειλε να ρωτήσω τον Σταθμάρχη που ήταν στο πίσω κουβούκλιο. Τι μανία κι αυτή να σε στέλνει ο ένας στον άλλο... τόσο δύσκολο είναι αυτός που πουλάει τα εισιτήρια να έχει και τις ώρες των λεωφορείων; Πήγα στον Σταθμάρχη, ο οποίος ήταν άφαντος, και ξαναγύρισα στη στάση-σημαδούρα να περιμένω.
Τελικά δεν περίμενα πολύ, σε 10 λεπτά ήρθε το λεωφορείο με ένα πολύ χαμογελαστό οδηγό, μου έφτιαξε το κέφι. Η διαδρομή για το ΚΤΕΛ Χαλκιδικής ήταν 55 λεπτά λόγω κίνησης (στην επιστροφή κάναμε λιγότερα από 30) με μόνο 6 στάσεις: Κολόμβου - Αριστοτέλους - Καμάρα - ΑΧΕΠΑ - Ιπποκράτειο - 25ης Μαρτίου. Εισιτήρια μπορείς να πάρεις και μέσα στο λεωφορείο από ειδικό μηχάνημα, όμως κοστίζουν 60 λεπτά και το μηχάνημα δεν δίνει ρέστα.
Το νέο ΚΤΕΛ Χαλκιδικής είναι πολύ βελτιωμένο σε σχέση με το παλιό. Καινούριο κτήριο, με μεγάλες τζαμαρίες και πολύ φως, έχει μέχρι και σουβλατζίδικο. Το εισιτήριο για Παλιούρι (τέρμα Θεού, πρώτο πόδι) είχε γύρω στα 10 ευρώ. Ο υπάλληλος με ξεπέταξε χωρίς πολλές ευγένειες. Ρώτησα για τα δρομολόγια της επιστροφής και με έστειλε (πού αλλού) στις πληροφορίες. Εκεί μια πολύ εξυπηρετική κοπέλα μου έγραψε τα δρομολόγια σε ένα χαρτάκι. Λεωφορεία από και προς Χαλκιδική φεύγουν σχεδόν κάθε δύο ώρες από τις 7 το πρωί ως τις 9-10 το βράδυ.
Η διαδρομή για τη Χαλκιδική είναι πολύ ευχάριστη, το πούλμαν καινούριο, με κλιματισμό, και το καλό του νέου ΚΤΕΛ είναι πως δεν μπλέκεις στην κίνηση της Θεσσαλονίκης. Η διαδρομή είναι περίπου 2 ώρες - 1 ώρα ως τα Μουδανιά κι άλλη μια ώρα από εκεί ως το Παλιούρι με πολλές ενδιάμεσες στάσεις. Μέχρι τα Μουδανιά η διαδρομή δεν λέει πολλά πράγματα, για να πω την αλήθεια με πήρε ο ύπνος και δεν είδα τίποτα, εκτός από κάτι πολύ εντυπωσιακές εκκλησίες Βυζαντινού στυλ (με πολλούς τρούλους) στα Μουδανιά. Από εκεί και πέρα όμως, από τη στιγμή που αρχίζεις να βλέπεις θάλασσα, είναι πολύ όμορφα και χαζεύεις. Ούτε που κατάλαβα πότε φτάσαμε στο Παλιούρι.
Όλο-όλο το ταξίδι, από την ώρα που έφυγα από το σπίτι μου στην Αθήνα μέχρι να φτάσω στο Παλιούρι, μου πήρε σχεδόν 10 ώρες, 5.5 στο τρένο, 2 στο λεωφορείο και τις υπόλοιπες στις μετακινήσεις. Έφτασα όμως πολύ ξεκούραστη, έχοντας διαβάσει 5-6 περιοδικά και ακούσει πολύ μουσική στο iPod, συν του ότι κοιμήθηκα δύο ώρες στο τρένο κι άλλη μία στο λεωφορείο. Μάλιστα μου άρεσε τόσο πολύ το ταξίδι που σκέφτομαι να το ξανακάνω με την πρώτη ευκαιρία, αυτή τη φορά παίρνοντας μαζί και φωτογραφική μηχανή της προκοπής.
Σας αποχαιρετώ με μια φωτογραφία που τράβηξα το πρώτο βράδυ στην Χαλκιδική. Δεν είναι τέλειο το φεγγάρι;
