ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει: "Η αστυνομική ασυδοσία Δυστυχώς, η κτηνώδης δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν εν ψυχρώ, παράλογη, απολύτως απρόκλητη, αλλά αποτέλεσε «προαναγγελθέντα θάνατο». Ακριβώς γιατί το χέρι του δολοφόνου όπλισαν η διάχυτη, ατιμώρητη και νομιμοποιημένη αστυνομική βία των τελευταίων χρόνων κατά μεταναστών, τοξικοεξαρτημένων, τσιγγάνων, «ζωηρών» νεολαίων, η γενικευμένη αστυνομοκρατία, η εμπέδωση του αστυνομικού κανιβαλισμού και της φιγούρας του Ράμπο-μπάτσου, που καμαρώνει για το πόσους μετανάστες έδειρε και το πόσα «πρεζάκια» εξευτέλισε.Δυστυχώς, ο Αλέξης θυσιάστηκε στο βωμό της «ασφάλειας», που γεμίζει τις πόλεις με ένστολους δολοφόνους, που θαλασσοπνίγει πρόσφυγες στο Αιγαίο, που προσπαθεί να πείσει τον εργαζόμενο και τον άνεργο, τον απολυμένο και τον «απασχολήσιμο» ότι δεν απειλείται από τους πλούσιους, το κεφάλαιο, το κράτος και τις πολυεθνικές, αλλά από τον πιο φτωχό από αυτόν, τον κυνηγημένο, τον παρία, τον ανέστιο, τον διαφορετικό.
Όσο κι αν φαίνεται ουτοπικό και παράδοξο, εμείς επιμένουμε:
-Να διαλυθούν τα ΜΑΤ και οι Ειδικοί Φρουροί.
-Να αφοπλιστεί η αστυνομία.

Η λεηλασία της ζωής μας

Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μόνο η ασυδοσία των αγορών. Ούτε απλώς η μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση των «από κάτω». Πάνω απ’ όλα είναι η αχαλίνωτη κυριαρχία των πλούσιων πάνω στους φτωχούς, η απόλυτη περιφρόνηση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, ακόμα χειρότερα η δαιμονοποίησή τους ότι ενοχοποιούνται για την ανέχεια και την εξαθλίωση που επικρατούν στον πλανήτη. Ευτυχώς, ο μύθος του «τέλους της Ιστορίας» κατέρρευσε. Το ιδεολόγημα της «ευημερίας των ελευθέρων αγορών» διαπομπεύεται. Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν αφήνει περιθώριο για την παραμικρή αυταπάτη απέναντι στα ψεύδη των αρχόντων. Η κυβέρνηση Καραμανλή διέλυσε το δημόσιο τομέα, απογείωσε την ακρίβεια, λεηλάτησε την κοινωνική περιουσία, λήστεψε τα ασφαλιστικά ταμεία, καταδίκασε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην επισφάλεια, την ανέχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Και για να τα επιτύχει όλα αυτά, λάτρεψε την παμφαγία της Εκκλησίας, την ανθρωποφαγία της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας. Αυτή η κυβέρνηση που λεηλατεί το περιβάλλον, που ξεπουλά το δημόσιο τομέα, που εξευτελίζει την ανθρώπινη εργασία, που σκοτώνει πρόσφυγες και δολοφονεί παιδιά πρέπει να φύγει. Όχι για να τη διαδεχτεί το ΠΑΣΟΚ της δολοφονίας του Καλτεζά και της ψήφισης του τρομονόμου, αλλά επειδή δεν τους ανεχόμαστε, επειδή μας αξίζει μια ανθρώπινη ζωή...".

Ολόκληρη η ανακοίνωση εδώ

Η αυθόρμητη αντιπαράθεση με το σύστημα

Του Δημήτρη Κουφοντίνα

O αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου που προσπάθησε να αναβάλει τη δίκη της «ζαρντινιέρας» πρέπει να ένιωθε σαν τον πιλότο που προσπαθεί μάταια να αποτρέψει την επικείμενη συντριβή του αεροσκάφους. Όμως ο αυτόματος πιλότος της ατιμωρησίας ήταν πανίσχυρος. Σήμερα λοιπόν που είναι νωπό ακόμη το αίμα ενός παιδιού, οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του κτηνώδους εκείνου βασανισμού στη Θεσσαλονίκη μπορούν να ελπίζουν ότι θα απαλλαγούν. Όπως συμβαίνει και με όλους, τους ελάχιστους ένστολους βασανιστές και δολοφόνους που φτάνουν στα δικαστήρια. Πριν από 23 χρόνια ο επίλεκτος σκοπευτής Μελίστας γονάτισε ψύχραιμα και πυροβόλησε τον Μιχάλη Καλτεζά, ένα παιδί 15 ετών, πυροδοτώντας ένα κύμα λαϊκής αντιβίας. Έτσι η κρατική βία και ατιμωρησία γεννά την αντιβία. Έτσι και κάθε εποχή αντιδρά με τον τρόπο της. «Τυφλά» ή στοχευμένα. Πρωτόδικη απόφαση για Μελίστα: 2 χρόνια. Εφετείο: αθώος. Έγινε πρότυπο των ένστολων, των ειδικών φρουρών, των λιμενοφυλάκων, των μπάτσων των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων. Μακρύς ο κατάλογος: δεκάδες οι επίσημοι νεκροί, άγνωστο πόσοι οι αδήλωτοι στα βουνά, στη θάλασσα, στα αζήτητα. Και σήμερα άλλο ένα κτύπημα των πραιτώρων: ο έφηβος Αλέξης, ένα παιδί, τυχαία στο σωρό, μέσα σε μια παρέα παιδιών, ζωντανών κι ανυποψίαστων.

Αυτή τη φορά όμως τα πιο ευαίσθητα κομμάτια της κοινωνίας αντέδρασαν στο αποτρόπαιο έγκλημα με αυθόρμητη εξέγερση, τέτοια που δεν έχει άλλη να δείξει η πρόσφατη ιστορία της χώρας. Σε όλους σχεδόν τους νομούς, σε όλες τις πόλεις, ακόμη και στις πιο μικρές, οι νέοι, πρώτα απ΄ όλα, ξεσηκώθηκαν. Και μαζί τους άνεργοι, εργαζόμενοι με το φάσμα της αβεβαιότητας μπροστά τους, ακόμη και μεσαία στρώματα, πρόωρα θύματα της κρίσης που πλησιάζει με άγριες δρασκελιές. Και δεν ήταν πουθενά «ειρηνική». Η δίκαιη οργή μεταφράστηκε σε βία. Σε κείνο το απειροελάχιστο κομματάκι βίας, αντιγύρισμα στον τεράστιο όγκο της βίας όλων των ειδών που δέχονται από τη στιγμή που ένιωσαν τον εαυτό τους από ένα άγριο κοινωνικό σύστημα που μόνον θεό έχει τον ανταγωνισμό και το κέρδος. Πρώτος στόχος η ασύδοτη αστυνομία, αυτό το όργανο του ασύδοτου Κράτους. Ύστερα, ό,τι συμβολίζει το Κράτος, ό,τι αποτελεί Κράτος. Το Κράτος της βίας, της αδικίας, της διαφθοράς, της σαπίλας. Και έπειτα τα σύμβολα του κεφαλαίου, πολυεθνικές και πρώτα απ΄ όλα Τράπεζες, αυτοί οι νόμιμοι ληστές και δολοφόνοι.

Τώρα είναι η ώρα της οργής, της αγανάκτησης, της αντίστασης, τώρα ο νους μας κι η καρδιά είναι εκεί με τα παιδιά που δίνουν το μεγάλο μάθημα. Αύριο που θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός μπορούμε να μιλήσουμε για τα άλλα. Γι΄ αυτήν την κορυφαία σύγκρουση, την αυθόρμητη αντιπαράθεση με το σύστημα, που έγινε έξω από σχήματα κι από μοντέλα, έξω κι από τα πλαίσια των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, απέναντι σ΄ ένα πολιτικό σύστημα που δεν θέλει να τους καταλάβει, που δεν μπορεί να τους μιλήσει. Για εκείνο το κοινωνικό υποκείμενο που χρειάζεται να ξαναναστηθεί. Να μιλήσουμε, πέρα από τις άναρθρες κραυγές των υποκριτών και των ταρτούφων, για εκείνες τις οδυνηρές συνέπειες κάθε εξέγερσης που μπορεί να κτυπούν τη δουλειά ή τον κόπο κάποιων ανθρώπων. Μακριά από τις κραυγές εκείνων που αφού μεθόδευσαν τον θάνατο του εμποράκου και οδήγησαν στο κλείσιμο χιλιάδες μαγαζιά, οδύρονται τώρα υποκριτικά.

Τώρα, όμως, στεκόμαστε δίπλα στους εξεγερμένους νέους. Που πονούν για τον άδικο χαμό ενός δικού τους. Που αντιστέκονται απέναντι στους συναίτιους. Που τολμούν και αγωνίζονται απέναντι σ΄ αυτούς που τους προετοιμάζουν ένα μέλλον χωρίς μέλλον. Σ΄ αυτούς που δολοφονούν το μέλλον. Κοντά στα νιάτα που πολεμούν και ονειρεύονται.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

"Μας μιλάει η Αθήνα"

Άρθρο της Λουτσιάνα ΚΑΣΤΕΛΙΝΑ*

Πέρασαν περισσότερα από τριάντα χρόνια και γι' αυτό σ' εκείνους που γεννήθηκαν μετά, το να ακούσουν ότι το Πολυτεχνείο στην Αθήνα καταλήφθηκε από φοιτητές σε αγώνα και ότι πολιορκείται από την αστυνομία δεν θα κάνει μεγάλη εντύπωση. Όμως για μας είναι ένας μυθικός τόπος. Από εκεί ξεκίνησε η αντεπίθεση που οδήγησε, όχι πολύ αργότερα, στην πτώση των φασιστών συνταγματαρχών που είχαν κάνει το πραξικόπημα του Απρίλη του 1967.

Επιτέλους ήταν μια μαζική έκρηξη, ανοιχτή, μετά από χρόνια άγριων διώξεων, φυλακών, εκτοπίσεων και βασανιστηρίων που είχαν εξουθενώσει την αντίσταση. Ένα τίναγμα σθένους και θάρρους, που πληρώθηκε με έναν αριθμό ζωών που έμεινε παντοτινά ακαθόριστος, τόση ήταν η ωμότητα της αστυνομίας και του στρατού που έριξαν τα τεθωρακισμένα εναντίον του Πολυτεχνείου. Ήταν και ένα σημάδι ότι οι ευρωπαϊκοί φασισμοί έφταναν στο τέλος της αιματηρής διαδρομής τους, ήταν τα χρόνια της επανάστασης των γαρίφαλλων στην Πορτογαλία, λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ισπανίας. Σήμερα το πλαίσιο είναι τελείως διαφορετικό, βέβαια. Όμως σ' αυτή την κατάληψη του Πολυτεχνείου στην Αθήνα υπάρχει τουλάχιστον ένα κοινό στοιχείο.

Η ρήξη ενός εφησυχασμού, η απόφαση να πεις "φτάνει", που εμπλέκει αμέσως μια ολόκληρη γενιά και σπρώχνει την αριστερά να ξανασηκώσει το κεφάλι κατά της δεξιάς, που και στην Ελλάδα κατέχει την εξουσία χωρίς να φαίνεται πολύ ενοχλημένη από την αντιπολίτευσή της.

Η αιτία που προκάλεσε την εξέγερση, όπως ξέρουμε, ήταν η εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού που βρισκόταν στο περιθώριο μιας μικρής συμπλοκής, ούτε καν μια βίαιη διαδήλωση, μια απλή σύγκρουση.

Όμως αυτό το γεγονός αμέσως πλημμύρισε όλες τις πόλεις της χώρας και οδήγησε στην κατάληψη των σχολείων, γιατί η διαμαρτυρία συμπύκνωσε όλες τις αιτίες μιας βαθύτερης και γενικευμένης δυσφορίας. Αστυνομικός αυταρχισμός, οικονομική κρίση, προσωρινή απασχόληση, ανεργία. Και περισσότερο απ' όλα, και εδώ, ένας νόμος που επιφέρει θανάσιμο χτύπημα στο Πανεπιστήμιο.

Όχι μόνον δραστικές οικονομικές περικοπές αλλά και -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- άνοιγμα στην ιδιωτική παιδεία, πρόκληση που θέτει υπό αμφισβήτηση το δημόσιο σχολείο, δικαιολογημένα θεωρούμενο ιδρυτικό γνώρισμα της δημοκρατίας που ούτε οι συνταγματάρχες τόλμησαν να ακουμπήσουν. Αύριο (χθες) η γενική απεργία που κάλεσαν τα συνδικάτα θα εμπλουτισθεί με νέο περιεχόμενο, πιο άμεσα πολιτικό από το αρχικό, λόγω της σύνδεσης που ανακοίνωσε η ΓΣΕΕ με τις φοιτητικές διαδηλώσεις. Θα είναι, επιτέλους, μια στιγμή ενωτικής πάλης, όλης της αντιπολίτευσης, γιατί οι αγωνιστές και των τριών κομμάτων της αριστεράς -ΠΑΣΟΚ (σοσιαλιστικό), Συνασπισμός (νέα αριστερά), ΚΚΕ (ορθόδοξο κομμουνιστικό), θα περπατήσουν δίπλα - δίπλα. Γεγονός που ακόμη δεν έχει γίνει λόγω των επιφυλάξεων του ΠΑΣΟΚ, που δεν κατέβηκε ακόμη στους δρόμους, και λόγω του σεχταρισμού του ΚΚΕ, που δεν θέλησε να ενωθεί με τις οργανώσεις που -όπως ο Συνασπισμός- βρίσκονται στο Κοινωνικό Φόρουμ.

Είναι ιστορικές διαιρέσεις, που όμως δεν φαίνεται να αντιστοιχούν στο κίνημα που ξέσπασε αυτές τις ημέρες.

Το να κάνουμε βεβιασμένους παραλληλισμούς με την Ιταλία, δεν βολεύει, όμως η υπόθεση προκαλεί κάποια περίσκεψη.

Το άρθρο της δημοσιεύτηκε στην 1η σελίδα του προχθεσινού φύλλου της εφημερίδας "Il Manifesto", που είχε κεντρικό τίτλο "Μεγάλη Ελλάδα" (φωτογραφία).

ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΑΝ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΛΕΞΗ

Η γενιά του '68

Η γενιά του 2009

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, “κουκουλοφόροι”, “γνωστοί-άγνωστοι”
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι….
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη “βιτρίνα”, παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.

Χειρόγραφη επιστολή που μοίραζαν μαθητές στη κηδεία του Αλέξη

Από το μπλογκ της Παναγιώτας

Σωστός...

"Εμείς χαιρετίζουμε τους μαθητές και τις μαθήτριες, όλους τους νέους και τις νέες που δεν κρύβουν το πρόσωπό τους. Είμαστε μαζί τους"

"Θέλω να πω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κοινωνική εξέγερση της νεολαίας. Αν η κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ είχαν δώσει μεγαλύτερη προσοχή στις τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια, πρώτα η νεολαία, πρώτα η νεολαία, πρώτα η νεολαία, ενδεχομένως να μην είχαμε φτάσει σ΄αυτό το σημείο.
Η νέα γενιά ζει ανάμεσα στους τοίχους της ανασφάλειας, της απόρριψης και του αποκλεισμού.
Εμείς χαιρετίζουμε τους μαθητές και τις μαθήτριες, όλους τους νέους και τις νέες που δεν κρύβουν το πρόσωπό τους. Είμαστε μαζί τους. Δεν θα γίνουμε εισαγγελείς. Δεν θα τους αφήσουμε μόνους.
Το δεύτερο. Ο χαμός της ζωής του 16χρονου Αλέξανδρου είχε αφετηρία την κατάσταση αυταρχισμού που επικρατεί στις δυνάμεις καταστολής. Η λύση στο πρόβλημα δεν μπορεί να γίνει με περισσότερο αυταρχισμό και με περισσότερη αστυνομία.
Εμείς θεωρούμε ότι η πολιτική της φωτιάς είναι μια πολιτική της Ν.Δ. Πέρυσι καίγονταν τα δάση και η κυβέρνηση δεν μπορούσε να τα αντιμετωπίσει. Σήμερα καίγονται οι πόλεις και η κυβέρνηση πάλι δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει.
Ο στόχος ο δικός μας είναι το σύστημα και η αδικία του απέναντι στη νεολαία. Δεν είναι στόχος μας οι βιτρίνες, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια των πολιτών, τα κτίρια που είναι συλλογική δημόσια περιουσία.
Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην τυφλή βία.
Όμως, από την άλλη μεριά, πρέπει να το καταλάβομε ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο παίρνει έκταση. Πρέπει να καταλάβουμε ποιοι και ποιες πολιτικές οδηγούν σ΄ αυτά τα συναισθήματα οργής ή ακόμη και εκδίκησης απέναντι στη νεολαία και να τα άρουμε αυτά.
Τρίτον. Είμαστε μπροστά σ΄ ένα πολιτικό πρόβλημα το οποίο θέλει πολιτική λύση. Η διέξοδος για μας είναι να υπάρξει από την πολιτεία έμπρακτη συγνώμη. Κι αυτό σημαίνει τώρα αμέσως μια σειρά μέτρα που πρέπει να προωθηθούν από την κυβέρνηση. Σημαίνει θέσεις εργασίας για τους νέους κι όχι με το σταγονόμετρο του ΑΣΕΠ. Σημαίνει καλή παιδεία, με αρκετά κονδύλια και ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Σημαίνει δημόσιοι χώροι, όπου οι νέοι θα μπορούν να βρίσκονται, να διασκεδάζουν, να ερωτεύονται. Σημαίνει δημοκρατική τομή στην αστυνομία. Δεν χρειαζόμαστε ένοπλους στις γειτονιές οι οποίοι θα μπορούν να σηκώνουν το όπλο και να αφαιρούν τη ζωή των νέων παιδιών.
Και, τέλος, η εξέγερση αυτή της νεολαίας δείχνει ότι ο τόπος δεν μπορεί να μείνει εκεί που βρίσκεται, με τη σημερινή κυβέρνηση και με το σημερινό σύστημα. Χρειάζεται μία συντεταγμένη, ριζοσπαστική διέξοδος για τη χώρα.
Καλούμε τη νέα γενιά και το λαό να δώσουν μαζικά, αγωνιστικά, ειρηνικά τον αγώνα να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να πάμε σε μια μεγάλη αλλαγή που θα μπορέσει να δώσει αξίες, εργασία, καλή παιδεία στη νέα γενιά.

- Τι απαντάτε στην κα Παπαρήγα;…
Αισθάνομαι την ευθύνη της σημερινής παρουσίας μου εδώ. Το αντικείμενό της και ο στόχος μας ήταν οι πολιτικές της Ν.Δ. Αυτά που ακούστηκαν δυστυχώς είναι απόψεις που ακούγονται από τα στελέχη της Ν.Δ. στην επίθεσή τους ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.
- Αυτά που λέει η κα Παπαρήγα δηλ. ταυτίζονται μ΄ αυτά που λένε από τη Ν.Δ. Αυτό εννοείτε; …
Σας απάντησα.
- Τι απαντάτε σ΄ αυτούς που βλέπουν τις περιουσίες τους να καίγονται σήμερα…
Τους απαντάμε ότι εμείς πιστεύουμε στην ειρηνική παρουσία και αγωνιστική δράση της νέας γενιάς και τους ζητάμε να σκεφτούν πάρα πολύ ποιες πολιτικές δυνάμεις ωφελούνται και ποιες προσπάθησαν να αξιοποιήσουν αυτά τα γεγονότα ενάντια σε ποιους…..
- ... Για εκλογές μιλήσατε
Πιστεύουμε ότι η χώρα μας δεν μπορεί να μείνει με τη σημερινή κυβέρνηση και χρειάζεται μια συντεταγμένη πορεία προς μια μεγάλη αλλαγή…
- Με κίνδυνο παραγραφής ….αδικημάτων
Μίλησα για συντεταγμένη πορεία
- Καταδικάζετε τις καταστροφές;…
Λέτε να χαιρετίζουμε τις καταστροφές; Θα μπορούσε να ήταν αυτό; Θα έλεγα ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δίνει μια πολιτική διέξοδο, είναι ένας χώρος συνάντησης και νέων παιδιών, φοιτητών, μαθητών, μαθητριών οι οποίοι, μ΄ αυτόν τον τρόπο, μετατρέπουν τον θυμό τους σε πολιτική διεκδικητική δράση.
- … Και ποιοι επωφελούνται απ΄ αυτό το πράγμα….
Ξέρετε ποιος.. Ανοίξτε την τηλεόρασή σας και θα το δείτε…
- Πώς πιστεύετε ότι θα εκτονωθεί όλη αυτή η κατάσταση;…
Νομίζω ότι, αν προσέξατε και τις δηλώσεις μας, ότι πρέπει να δείξει η πολιτεία ότι ακούει, ότι έχει τα αυτιά της ανοιχτά στη νεολαία. Και αναφέραμε μια σειρά μέτρα τα οποία θα μπορούσαν να ανακοινωθούν, ξεκινώντας από την δημοκρατική αναδιοργάνωση της αστυνομίας αλλά και μέτρα που αφορούν στην παιδεία, στους δημόσιους χώρους, στις θέσεις εργασίας, και που θα μπορούσε η νεολαία να καταλάβει ότι αγωνίστηκε γι αυτά.
- Αυτά είναι μέτρα που θα ληφθούν τις επόμενες ημέρες. Σήμερα όπως ακούτε περνάνε τα ελικόπτερα από πάνω μας, πέφτουν κροτίδες….. Πώς μπορεί να λυθεί αυτό το πρόβλημα τώρα;…
Όσο το δυνατόν γρηγορότερα η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις ανταποκριθούν στα αιτήματα και στην αγωνία της νεολαίας, τόσο το καλύτερο.
Θα σας έλεγα ότι αν, εδώ και τρία χρόνια, κι εσείς οι ίδιοι προσέχατε την προτεραιότητα την οποία δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα της νέας γενιάς, θα ήμασταν καλύτερα.
Ευχαριστώ πολύ".

Σχόλιο "Πιπεριάς": Συμφωνώ απολύτως με όσα δήλωσε ο Αλέκος Αλαβάνος.

Τρεις μέρες κράτησε το "πένθος" του κράτους

Αν ψάχνετε τις αιτίες για τον επόμενο γύρο των καταστροφών...

Τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα

Του Νικου Γ. Ξυδακη

«Πού είναι το παιδί; Τηλεφώνησέ του τώρα! Να πας να το μαζέψεις!». Χιλιάδες γονείς σε όλη την Ελλάδα γύρευαν τα παιδιά τους το Σάββατο τη νύχτα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, και τη συννεφιασμένη Κυριακή που ξημέρωσε απειλητική, και τη Δευτέρα που τα λύκεια πλημμύρισαν τις πόλεις, ώς τη χθεσινή νύχτα που καιγόταν το σύμπαν...
Η αστυνομική σφαίρα που έριξε ξέπνοο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο πλακόστρωτο, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, πλάι στα ευρηματικά γκράφιτι, στις ψυχεδελικές ζωγραφιές και τα μποέμικα καφέ, πυρπόλησε τις καρδιές των εφήβων, πάγωσε τους γονείς τους, άπλωσε τα Εξάρχεια σε όλη τη χώρα.
Η νεολαία, δύσθυμη, ανασφαλής, παραχαϊδεμένη, πιεσμένη, μηδενιστική, ευνουχισμένη, παραγκωνισμένη, στριμωγμένη ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σε ένα εξευτελισμένο πανεπιστήμιο, και σε ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον διαγκωνισμού για 700 ευρώ, στο πρόσωπο του νεκρού έφηβου αναγνωρίζει τον εαυτό της.
Ενα παιδί ήταν, ένα παιδί! Ελεγαν εμβρόντητοι οι συνομήλικοι του μεγάλου μου γιου, λυκειόπαιδες στα ιδιωτικά των βορείων προαστίων, όπως κι ο Αλέξανδρος. Χθες το πρωί, οι λυκειόπαιδες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, φώναζαν έξω από την Αστυνομία: Πυροβολήστε κι εμάς! Τα ίδια συνέβαιναν σε δεκάδες ελληνικές πόλεις.
Διασπορά της εξέγερσης
Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα.
Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Θυμάμαι το 1990, μετά την αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον αστυνομικό Μελίστα, που είχε σκοτώσει τον 16χρονο Μιχ. Καλτεζά το 1985. Το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε ακαριαία, και στην πολυήμερη κατάληψή του από ποικίλες, αδέσποτες ομάδες ακούστηκε για πρώτη φορά ο αυτοπροσδιορισμός «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» και «Εμείς, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας». Πέντε χρόνια αργότερα, σε άλλη κατάληψη του Πολυτεχνείου, πεντακόσιοι νεαροί προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ: ήταν τα παιδιά της μεσοαστικής τάξης, των καλών σχολείων, των ευυπόληπτων οικογενειών. Οι γονείς τους συνωστίζονταν στην Αλεξάνδρας. Την επομένη στα πανό της διαδήλωσης έγραψαν: «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας».
Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη αυτονόμηση του «ανθού» από το συμβατικό πολιτικό πλαίσιο, με αφορμή τον ατιμώρητο φόνο ενός 16χρονου, μετά την αυτονόμηση προς μεταπολιτικές κατευθύνσεις, με εν τω μεταξύ βαθείς μετασχηματισμούς στην κοινωνία, την εργασία και το φαντασιακό, ένας δεύτερος φόνος εφήβου, εν ψυχρώ, στην καρδιά των πολιορκούμενων Εξαρχείων, δείχνει τον «ανθό» μετασχηματισμένο, γενικευμένο, πολυπληθή, οργισμένο, μηδενιστή, τυφλό. Εκτός ελέγχου.
Χλιδή και χυδαιότητα
Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά.
Και το υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου, αγχωμένου, άπληστου, απνευμάτιστου ενήλικου, που προσφέρουμε οι γονείς στα παιδιά, στους ανθούς μας. Τους προσφέρουμε σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκάτζετ, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία· δεν τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο, γιατί δεν το διαθέτουμε κι εμείς, δεν τους προσφέρουμε αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται. Μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.
Το βράδυ της Κυριακής πρωτοείδα το αγένειο πρόσωπο του Αλέξανδρου, σ’ ένα καφέ της πολιορκούμενης Τοσίτσα. Δάκρυσα. Δεν ήξερα αν δάκρυσα για το παιδί ή απ’ τα δακρυγόνα. Βλέποντας τα ερείπια και τ’ αποκαΐδια, μυρίζοντας τα χημικά, μυρίζοντας το μίσος, τον καπνό, δάκρυσα πάλι. Δάκρυσα για την πόλη μου, για την πατρίδα μου, για τα παιδιά, για τα δικά μας χάλια.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σχόλιο "Πιπεριάς": "Ανέβασα" τα κείμενα του Νίκου Μπογιόπουλου και του Νίκου Γ. Ξυδάκη, γιατί είναι η καλύτερη "απάντηση" σ' όλους αυτούς (ΜΜΕ, πολιτικοί, "αγανακτισμένοι πολίτες") που επιχειρούν να βάλουν στην ίδια μοίρα τη δολοφονία του 15άχρονου Αλέξη με σπασμένες τζαμαρίες και καμένες τράπεζες. Διαφωνώ ριζικά με την αλόγιστη βία, με το να παίζουμε... επανάσταση σε κάθε πορεία, με τους τραμπουκισμούς, αλλά η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί να μετρηθεί με... ζημιές!

Ετών 15...

Δυο μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξη, ένα πιστόλι σημαδεύει πάλι τον "εχθρό λαό"

«Αυτό που συνέβη είναι απίθανο». «Αυτό που συνέβη είναι απίστευτο». «Αυτό που συνέβη είναι πρωτοφανές». Πρόκειται για φράσεις που κατά κόρον επαναλαμβάνονται από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, όταν γνωστοποιήθηκε η δολοφονία του 15χρονου παιδιού στα Εξάρχεια.
Ευτυχώς, πάντως, τούτη τη φορά δεν ακούσαμε ότι κάποιοι «έπεσαν από τα σύννεφα». Ισως, επειδή η απώλεια μιας τόσο νεανικής ζωής θέτει όρια ακόμα και στην επίδειξη υποκρισίας. Ισως, πάλι, γιατί αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, στο κέντρο της Αθήνας στις 6 Δεκέμβρη του 2008 - στην πραγματικότητα - ΔΕΝ είναι κάτι το πρωτοφανές. Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί πριν από 23 χρόνια. Και τότε, στις 17 Νοέμβρη του 1985, ένας αστυνομικός πυροβόλησε. Και τότε ένας 15χρονος έπεσε νεκρός. Ηταν ο Καλτεζάς...
*
Αυτό που συνέβη στις 6 Δεκέμβρη του 2008, δεν είναι ούτε κάτι το «απίστευτο», ούτε κάτι το «απίθανο», με την έννοια ότι πρόκειται για ένα συμβάν που δε θα μπορούσε να προβλεφτεί.
Η εκτέλεση στα Εξάρχεια αποτελεί ένα τραγικό γεγονός που θα έπρεπε να αναμένεται με μαθηματική βεβαιότητα. Είναι το αποτέλεσμα ενός εμπεδωμένου κλίματος αυθαιρεσίας και κατασταλτικής ατιμωρησίας. Είναι η κτηνώδης αποθέωση της δράσης ενός μηχανισμού που εκπαιδεύεται να αντιμετωπίζει τον πολίτη, δηλαδή τον εργαζόμενο, τον αγρότη, τον ναυτεργάτη, τον φοιτητή, τον μαθητή, δηλαδή το λαό, σαν «εχθρό».
Ο στυγερός φόνος του 15χρονου είναι γέννημα της πολιτικής.
* Ενός κράτους που εδώ και 28 χρόνια δεν ενδιαφέρεται καν να αναζητήσει ποιος δολοφόνησε τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, το 1980.
* Ενός κράτους που το 1990 αθώωσε τον δολοφόνο του 15χρονου Καλτεζά.
* Ενός κράτους που ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τους 4 νεκρούς του πυρπολημένου από την Αστυνομία «Κάπα Μαρούση».
* Ενός κράτους που οι πολιτικοί του ταγοί ουδέποτε έκρυψαν τους δεσμούς πολιτικού αίματος που τους ένωναν με το δολοφόνο του Τεμπονέρα.
* Ενός κράτους που ο πρωθυπουργός του το 2000 έκανε υπουργό στην κυβέρνησή του εκείνον που ο ίδιος, το 1990, τον αποκαλούσε από το βήμα της Βουλής «ηθικό αυτουργό» του φόνου του καθηγητή στην Πάτρα.
* Ενός κράτους, που άλλος πρωθυπουργός του απευθυνόταν στους αστυφύλακες με τη γνωστή και ιστορική έκτοτε φράση «εσείς είστε το κράτος».
* Ενός κράτους, που το 2002 έστελνε χαφιέδες της Ασφάλειας εφοδιασμένους ακόμα και με το υπηρεσιακό τους περίστροφο στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της Αθήνας για να προβοκάρει τους διαδηλωτές.
* Ενός κράτους που απαγάγει Πακιστανούς και θέτει την υπόθεση στο αρχείο.
* Ενός κράτους που επιβραβεύει με το βαθμό του διοικητή αστυνομικού τμήματος τον επικεφαλής των θρασύδειλων που τσάκισαν τον Κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, επικαλούμενοι ότι έπεσε πάνω στη ζαρντινιέρα.
* Ενός κράτους που δίνει την άδεια να πετούν πάνω από τον εναέριο χώρο του και να προσγειώνονται στα αεροδρόμιά του τα αεροπλάνα της CIA που μεταφέρουν απαχθέντες από και προς το Γκουαντανάμο.
* Ενός κράτους που πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης βάφτισε «πραίτορες» της τάξης και της ευνομίας τους ένστολους αλήτες που βιαιοπραγούν κατά πολιτών.
* Ενός κράτους, που έχει στις υπηρεσίες του κτήνη σαν τον «κύριο» που βασάνιζε μετανάστες στο τμήμα Ομονοίας.
* Ενός κράτους, που τα περίστροφά του «εκπυρσοκροτούν» στους σβέρκους Τσιγγανόπουλων ή βρίσκουν κατάστηθα 17χρονα Σερβόπουλα, όπως το 1999 στη Θεσσαλονίκη.
* Ενός κράτους, που έχει στις τάξεις της Αστυνομίας του αυτούς που έστηναν χουντογλέντια το 1997 και βιντεοσκοπούσαν τους κυκλικούς χορούς τους, καθώς ζητωκραύγαζαν υπέρ Παττακού και Μακαρέζου.
* Ενός κράτους, που πριν ο ειδικός φρουρός πυροβολήσει κατά του 15χρονου στα Εξάρχεια είχε αποδώσει τιμές σε άλλον ειδικό φρουρό, όταν είχε πυροβολήσει κατά τη διάρκεια φοιτητικής διαδήλωσης έξω από το υπουργείο Αιγαίου.
Ο αναγνώστης διαπιστώνει από τον παραπάνω κατάλογο - που δεν είναι ολοκληρωμένος, είναι απλώς ενδεικτικός - ότι δεν αναφέρουμε ποιος κυβερνούσε στη μια ή στην άλλη περίπτωση, η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Δεν το κάνουμε τυχαία. Πιστεύουμε ότι έχει ελάχιστη σημασία. Αυτούς τους συμψηφισμούς τους αφήνουμε στους άθλιους εκπροσώπους των δύο κομμάτων που διαγκωνίζονται στα τηλεπαράθυρα για το ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο αθώος του αίματος. Σε ό,τι μας αφορά, εμμένουμε σε μια βασική διαπίστωση: Το κράτος στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω δεν είναι ούτε «γαλάζιο» ούτε «πράσινο». Είναι «γαλαζοπράσινο».

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εφημερίδα: Ριζοσπάστης

Από τους Κουμή, Κανελλοπούλου και Καλτεζά στον 15χρονο μαθητή

Ο 15χρονος Αλέξανδρος Ανδρέας Γρηγορόπουλος, που έπεσε το βράδυ του Σαββάτου νεκρός στα Εξάρχεια από τα πυρά του ειδικού φρουρού, έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των πολιτών-θυμάτων της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αστυνομικοί «πιστολέρο» έχουν βαρέσει στο ψαχνό. Χαρακτηριστικό άλλωστε ότι τον Δεκέμβριο του 2003 μετά τη δολοφονία του Ηρ. Μαραγκάκη από άντρες του Τμήματος Αστυνομικών Επιχειρήσεων Ρεθύμνου, ο τότε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Διονύσης Γκούσκος, κατά τη διάρκεια συζήτησης σχετικής ερώτησής του στο Κοινοβούλιο, ανέφερε: «Φοβούμαστε ότι το επεισόδιο αυτό δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε τυχαίο ούτε έγινε από λάθος. Για πολλοστή φορά αστυνομικοί πυροβολούν από πίσω σε πολύ μικρή απόσταση άοπλο νεαρό...» και επισήμανε σε άλλο σημείο: «Εχουμε εβδομήντα νεκρούς την τελευταία περίπου δεκαετία (σ.σ. 1993-2003)». Ενδεικτική, χωρίς να είναι πλήρης, η καταγραφή που ακολουθεί:
* Τον Νοέμβριο του 1980 δολοφονούνται από αστυνομικούς των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου η νεαρή εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο 26χρονος Ιάκωβος Κουμής. Απομονώνουν την πρώτη στη βιτρίνα, στη γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, και την χτυπούν με κλομπ αλύπητα -σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής. Με κλομπ συνέτριψαν το κρανίο του Κουμή.
* Τον Αύγουστο του 1985 ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, 22 χρόνων, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της.
* Τον Νοέμβριο του 1985 λίγες ώρες μετά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου πέφτει νεκρός στη Στουρνάρη από σφαίρα του αστυνομικού Αθ. Μελίστα ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς.
* Τον Φεβρουάριο του 1986 ο 17χρονος Μανώλης Κανδανολέων, που επέβαινε σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς.
* Τον Μάρτιο του 1990 στην Πρέβεζα ο αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβόλησε και σκότωσε τον 15χρονο μαθητή Δημήτρη Κίκερη. Το θύμα ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα «βιντεάδικου», που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να διαρρήξει.
* Τον Απρίλιο του 1993 ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος σκότωσε εν ψυχρώ τον 25άχρονο σερβιτόρο Γιάννη Τζίτζη σε μπαρ.
* Τον Ιανουάριο του 1994 ο αστυνομικός Ευάγγελος Λαγογιάννης σκοτώνει με 4 σφαίρες τον 28χρονο μουσικό Θοδωρή Γιάκα, επειδή αρνήθηκε να σταματήσει σε εξακρίβωση στοιχείων.
* Τον Ιανουάριο του 1996 σε αστυνομική επιχείρηση-σκούπα κατά Αλβανών στη Σκάλα Ωρωπού ο αστυνομικός Διονύσης Καρακάιδος σκοτώνει έναν Αλβανό.* Τον Ιούνιο του 1996 ο αγροφύλακας Αθ. Μάτος σκοτώνει τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι για δύο καρπούζια που πήγε ο τελευταίος να κλέψει.
* Τον Νοέμβριο του 1996 σε «επιχείρηση» της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά για τον εντοπισμό φυγόδικου ο αστυφύλακας Δημήτρης Τρίμης πυροβόλησε σχεδόν εξ επαφής και σκότωσε τον 45χρονο Τσιγγάνο Τάσο Μουράτη μπροστά στα μάτια ενός από τα τρία παιδιά του.
* Τον Αύγουστο του 1998 στον Πειραιά ο ανθυπαστυνόμος Δημήτρης Τσαγκράκος πυροβόλησε και σκότωσε τον 26χρονο Ηλία Μέξη έξω από το τμήμα Μεταγωγών επειδή δεν σταμάτησε σε σήμα του για έλεγχο.
* Τον Οκτώβριο του 1998 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ο ανθυπαστυνόμος Κυριάκος Βαντούλης σκότωσε τον 17χρονο Γιουγκοσλάβο μαθητή Μάρκο Μπουλάτοβιτς, ο οποίος επισκεπτόταν με συμμαθητές του την Ελλάδα.
* Τον Φεβρουάριο του 2000 στη Λούτσα ο υπαστυνόμος Θοδωρής Χαλουλάκος πυροβολεί αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τέσσερις νέοι, επειδή όπως είπε «τους θεώρησε ύποπτους για διακίνηση ναρκωτικών». Η σφαίρα καρφώθηκε στη σπονδυλική στήλη του 18χρονου μαθητή Σωτήρη Κατσιώτη και τον άφησε παράλυτο.
* Τον Μάρτιο του 2000 στην Ανω Πόλη Θεσσαλονίκης ο 18χρονος ομογενής από την πρώην ΕΣΣΔ Νικόλαος Λεωνίδης έπεσε νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Γιώργου Ατματζίδη, γιατί δεν σταμάτησε σε σήμα για έλεγχο.
* Τον Οκτώβριο του 2001 στο Ζεφύρι ο αστυφύλακας της Αμεσης Δράσης Γ. Τυλιανάκης πυροβόλησε στο κεφάλι τον αθίγγανο Μαρίνο Χριστόπουλο, 21 ετών, επειδή δεν σταμάτησε σε μπλόκο.
* Τον Νοέμβριο του 2001 στην πλατεία Αμερικής ο αστυφύλακας Γιάννης Ριζόπουλος πυροβόλησε στο κεφάλι τον 20χρονο Αλβανό Σεντγκάκ Σελνίκου μέσα σε καφετέρια, όταν απείλησε με μαχαίρι τον ίδιον και άλλους τέσσερις συναδέλφους του που είχαν ήδη προτεταμένα τα όπλα τους.
* Τον Δεκέμβριο του 2003 ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης πυροβολείται στο κεφάλι από άνδρες του Τμήματος Αστυνομικών Επιχειρήσεων Ρεθύμνου, γιατί το αυτοκίνητο που επέβαινε μαζί με δυο άλλους νεαρούς δεν σταμάτησε για έλεγχο.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Βρώμικο κράτος

Το θέμα ξέρετε από που - νομίζω -ξεκινάει; Από την αποστολή του κράτους. Η οποία περικλείει και την έννοια της επιβολής. Ό,τι υφίσταται ως κρατική λειτουργία οφείλει και να είναι σεβαστό. Από τους πολίτες.Εμάς. Είτε με τη συναίνεση -για την οποία φροντίζουν από τα μικρά μας χρόνια, σχολείο, εκκλησία, ξερωγώ οι πρόσκοποι και τα παρεμφερή -κατόπιν ο στρατός, οι συνεπείς ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, οι εξωνημένες γραφίδες του έγκριτου τύπου -γραπτού και ηλεκτρονικού, φιλελέυθερου, “σοσιαλιστικού” ή “εναλλαχτικού” - οι πολυεθνικές με το λάϊφστάϊλ (ούτως ή άλλως γι’αυτούς γίνονται όλα, ήτοι αυτοί είναι το κράτος), οι πρώην αριστεροί..
Είτε με το στανιό. Μόνο που το στανιό, σε μια χώρα που έζησε Δεκέμβρη, Πολυτεχνείο, χούντες, Μακρονήσια, φακέλους και πιστοποιητικά φρονημάτων δεν καταπίνεται. Για να καταπιωθεί χρειάζεται ο “κακός”.
Φτιάχνει λοιπόν το κράτος τους κακούς. Τους φοράει κουκούλες. Μέσα από τον εναλλαχτικό του τύπο τους ψιλοοσιοποιεί, απαγορεύοντας στην ουσία την οποιαδήποτε πολιτική κριτική -εξάλλου πολιτικό δεν είναι το πρόταγμά τους; (και όχι: δεν αναφέρομαι σε ιδεολογίες. Αναφέρομαι στη στοιχειώδη κριτική αντιπαράθεση και στο αν και πώς προβάλλεται. Δεν προβάλλεται και μην ψάχνεστε: απόψε ο κ. Πρετεντέρης έχει εκπομπή με το μαχαιροβγάλτη της ΕΠΕΝ διαγραμμένο από τη Νομική Αθηνών κ. Βορίδη, τον κ. Γιακουμάτο , ο οποίος οπλοφορεί επωνύμως, έναν από τη νεολαία του Συνασπισμού - την ποια; .. Όλες οι εκδοχές της κρατικής ιδεολογίας. Α..και η κ. Δαμανάκη, από το μπλοκ των πρώην αριστερών. )
Κι αφού τους φτιάξει το κράτος τους “κακούς” τους δίνει και ζωτικό χώρο. Στήνει τη θέσμιση του γαλατικού χωριού εντός του οποίου , παρεμπιπτόντως, το ίδιο το κράτος σπρώχνει την πρέζα αβέρτα. Μπάτσοι την σπρώχνουν, μπάτσοι την “φυλάνε” μπας και ξεφύγει το πράγμα. Οι από μέσα ζούνε την ψευδαίσθηση του γαλατικού χωριού - που αντιστέκεται και θα αντιστέκεται στους ρωμαίους εισβολείς. Και το θέμα, όπως είχε σημειώσει και ο Θιέρσος όταν έβλεπε τους κομμουνάρους, δεν είναι στο τί είσαι, αλλά στο τί νομίζεις ότι είσαι. Οι οργισμένοι πιτσιρικάδες , στο έδαφος που έστρωσε το κράτος μέσα από τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς, αισθάνονται αντάρτες. Κι επειδή οι αντάρτες δεν είναι κανονικοί αλλά σερβιρισμένοι ως τέτοιοι και καθοδηγούμενοι δεν πρόκειται δα να στηθούν 6 η ώρα το πρωϊ έξω από τα εργοστάσια: θα κάψουν καμιά τράπεζα, κανά περιπολικό κάτι τέτοιο - 3 -4 η ώρα το πρωϊ και μετά από κανά πάρτυ κατά προτίμηση.
Rock’n roll.
Μ’αυτή την έννοια οι κακοί είναι ακριβώς οι κακοί που χρειάζεται το κράτος. Για να νομιμοποιεί τους κουμπουροφόρους. Για να νομιμοποιεί τους εξευτελιστικούς ελέγχους, στα καλά καθούμενα, μέσα στα Α.Τμήματα. Για να νομιμοποιεί την ιδιότητά του και τη λειτουργία του να μας προστατεύει. Για να γενικεύει το φόβο. Και να γίνεται απαραίτητο.
Προφανώς και κανένας κουμπουροφόρος δεν θα δει τις σφαίρες του να “εξοστρακίζονται” επί των παραγόντων της υπόθεσης του Βατοπαιδίου. Όπως και καμία συνέλευση του ΣΕΒ δεν πρόκειται να γίνει υπό την αδιάκριτη ή διακριτική παρουσία των ΜΑΤ. (Για να μην ξεχνιόμαστε..).
Ο μικρός Αλέξανδρος είναι θύμα του βρώμικου αυτού κράτους. Που φτιάχνει τους “κακούς” για να νομιμοποιείται στους “καλούς”. Που οι τελευταίοι είναι μια ελάχιστη μειοψηφία - η ίδια που κάνει offshore εταιρίες, αγοραπωλησίες με μοναστήρια, διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα, εξαγοράζει επιχειρήσεις, πετάει κόσμο στην ανεργία, και γλεντάει τα κέρδη της με αυτοκίνητα, κότερα, βίλες και κοκαϊνη - πράγματα που, δημοκρατία έχουμε , όλοι μπορούμε εξίσου να απολαύσουμε.
Θύμα ήταν και πριν. Γιατί τα επόμενα χρόνια - από αυτά τα ελάχιστα που έζησε - θα σπρωχνότανε στον ίδιο βούρκο που κυλιόμαστε όλοι μας, θα έτρωγε στη μάπα τις ίδιες μαλακίες που μας υποχρεώνουν να τρώμε όλοι μας, γιατί θα έβλεπε τη ζωή δια της τεθλασμένης της εικόνας που φτιάχνει το κράτος για να μας κλέψει τη συναίνεση. Πάρε καταναλωτικό -αγόρασε τηλεόραση plasma και κάνε τη μούγκα σου. κι αφού έχεις ευαισθησίες ψήφισε τον Τσίπρα άμα λάχει. Τίποτα παραπάνω.
Τί να ευχηθείς; Να μην ξαναγίνει; Σε κανά μήνα κανάς φουκαράκος Πακιστανός θα ξεψυχήσει σε κάποιο τμήμα. Κανάς άνεργος πατέρας θα σπρώξει κανά γραμμάριο για να πληρώσει το νοίκι. Καμιά πιτσιρίκα θα κάτσει του διευθυντή της. Κανάς δικηγόρος θα γυρέψει 80,000 “α-κα-τέ-βα-τα” για να “θάψει” με αγωγή της κακιάς ώρας τα δίκια του πελάτη του. Οι τράπεζες θα προχωρούν τους πλειστηριασμούς. Οι έγκριτοι δημοσιογράφοι θα παρουσιάζουν τα γκάλοπ του μήνα, οι εναλλαχτικές εφημερίδες θα ξαναμιλάν για τον Ομπάμα, το γαλατικό χωριό θα εξακολουθήσει να παίζει το ρόλο του.
Κι η οργή, γενική, βαθειά και πλήρης θα φουσκώνει τα πνευμόνια των από κάτω μέχρι να ξεφυσήξουν τον άνεμο που θα τους σαρώσει, όλους. Τους λίγους. Για την ώρα είναι αδέσποτη. Εγώ πάλι, είμαι μ’αυτούς που τη θέλουν να πάρει χρώμα. Κόκκινο.

Aναδημοσίευση από το μπλογκ: Regimiento Quinto

Ηταν 15 χρόνων ρε καριόληδες...

Το 'χει ο Δεκέμβρης να είναι ματωμένος - Αστυνομικός εκτελεί 16άχρονο στα Εξάρχεια

Το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη αστυνομικοί περιπολούσαν σε κεντρικό δρόμο των Εξαρχείων, όταν δέχτηκαν λεκτικούς διαπληκτισμούς από τον κόσμο. Αμέσως ο ένας έβγαλε το όπλο του και πυροβόλησε εν ψυχρώ ένα παιδί 16 χρονών, το οποίο μεταφέρθηκε νεκρό στον Ευαγγελισμό.

Αμέσως μετά το κέντρο της Αθήνας κατακλύστηκε από αστυνομικούς και κλούβες, ενώ ο κόσμος συγκεντρώθηκε στον Ευαγγελισμό όπου απώθησε την είσοδο των δυνάμεων καταστολής μέσα στο νοσοκομείο. Λίγο αργότερα τα ΜΑΤ έκαναν επίθεση στην Τσαμαδού με αποτέλεσμα μία σύλληψη, ενώ κόσμος από όλη την Αθήνα κατευθύνεται για συνέλευση στο Πολυτεχνείο. Συνελεύσεις και συγκεντρώσεις γίνονται και σε άλλες πόλεις.

Ο Παυλόπουλος και ο Χηνοφώτης παραιτήθηκαν, αλλά ο Καραμανλής δεν έκανε δεκτές τις παραιτήσεις.