Of was and when

Προτού τον προδώσει τον Ιούνιο του 2004 μια καρδιά επιβαρυμένη από τις εξαρτήσεις και καταχρήσεις της εποχής του Ziggy Stardust, στερώντας του το κέφι και τις δυνάμεις για περαιτέρω δημιουργία, o κύριος David Jones βρισκόταν στο τέλος μιας δεκαετίας η οποία συναγωνιζόταν σε παραγωγικότητα και ευαισθησία στα μουσικά δρώμενα (αν και όχι τόσο σε έμπνευση) εκείνη που τον είχε καταστήσει κατεξοχήν είδωλο προς μίμηση από ποικίλους φωτογενείς ατάλαντους. Στο πλαίσιο της επανερμηνείας εκείνης του εαυτού του, της μείξης των στυλ και της επιστροφής σε κλασικές φόρμες, εξακολουθούσε να διατείνεται το 1995 that he never lost control, αλλά με έναν πολύ λιγότερο αναιδή και ειρωνικό από τον original τρόπο, πολύ πιο υπαινικτικό και ταιριαστό στο πνεύμα κάποιου που φαίνεται να πούλησε τον κόσμο by stealth – ή να προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του γι’ αυτό.

A modest proposal

Μεταξύ των ρυθμίσεων που θα κρίνουν την παροχή ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες βλέπω με ενδιαφέρον να συμπεριλαμβάνεται η «πλήρης εξοικείωση […] με την πολιτική ιστορία της χώρας». Αμέσως αναρωτήθηκα αυθόρμητα ωστόσο αν αυτή η σπουδή συνεπάγεται ενδεχομένως και τον κίνδυνο αφαίρεσης της ελληνικής ιθαγένειας από το πλήθος των μαθητών εκείνων που οι εφημερίδες μας τσαμπουνάνε συχνά ότι αγνοούν βασικά στοιχεία και ημερομηνίες – σταθμούς στην ελληνική ιστορία. Ομολογώ ότι εκ πρώτης όψεως ένα παρόμοιο μέτρο μοιάζει υπέρ το δέον αυστηρό από την πλευρά της πολιτείας. Με μια δεύτερη ματιά όμως αντιλαμβάνεται κανείς ότι θα εξυπηρετούσε πολλαπλούς στόχους: ο συναγωνισμός μεταξύ μαθητών και μεταναστών για κενές θέσεις ιθαγένειας, εν είδει γενικών εξετάσεων, θα μπορούσε εκτός της λύσης του μεταναστευτικού ζητήματος να αποτελέσει τόσο εξαιρετικό θέαμα, με την παραδοσιακή μορφή τηλεπαιχνιδιού γνώσεων, όσο και επιπλέον κίνητρο για τη βελτίωση του χθαμαλού εν γένει επιπέδου της ελληνικής παιδείας. Ας θεωρηθεί η ταπεινή αυτή πρόταση ως φόρος τιμής στη μνήμη του εθνικού ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, ο οποίος σε μία από τις εξαιρετικά προσεκτικές, και ταυτόχρονα διεισδυτικές, διατυπώσεις του είχε παρατηρήσει ότι στην Ελλάδα η ιστορία είθισται να έχει «χαρακτήραν πρακτικώτερον του συνήθους».