Ας αφήσουμε κατά μέρος τις «μικρές και ‘ανώνυμες’ ιδιοφυΐες της Marvel», δύο εκ των οποίων ακούν στα ονόματα Stan Lee και Jack Kirby, τα οποία σαφώς υπερβαίνουν το χώρο των aficionados του αμερικανικού κόμικ. Ας αφήσουμε και τον διδακτισμό περί του ιδεολογικού επιχρίσματος των χολιγουντιανών ταινιών στη νιοστή επανάληψή του. Το πιο χυμώδες κομμάτι της κριτικής του Δημήτρη Δανίκα για τον Iron Man στα χθεσινά Νέα είναι το εξής (έμφαση δική μου):
«Ο ‘κακός’ Τζεφ Μπρίτζες, ο συνέταιρος του ‘καλού’ Σταρκ με το μυστηριώδες και αραβικής προελεύσεως όνομα Οbadiah Stane. Απαγορεύεται ένας αμιγώς Αγγλοσάξων να είναι ο άρχων του τρόμου. Έχει σημασία αυτό».
Έχει, όντως, μια και το όνομα Obadiah εκτός από μυστηριώδες ή αραβικό, όπως αναμφίβολα θεωρείται στο φαντασιακό του Δανίκα, είναι στην πραγματικότητα χαρακτηριστικά βιβλικό. Στην Αγία Γραφή γυροφέρνουν καμιά δεκαριά με προεξάρχοντα τον ομώνυμο προφήτη που, κατά σύμπτωση τιμάται και στην ορθόδοξη εκκλησία με το όνομα «Αβδίας» – αν το βρίσκετε εκκεντρικά χαριτωμένο και σας περισσεύει κανένας γιός να τυραννήσετε για το υπόλοιπον του βίου του θα εορτάζει στις 19 Νοεμβρίου. Όσο για την «αμιγή αγγλοσαξωνικότητα» που απάδει στους άρχοντες του τρόμου, ως βιβλικό το Obadiah, όπως και το Ezekiel και άλλα ονόματα προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στις τάξεις των αυστηρότερων πουριτανικών σεκτών της ανατολικής ακτής τον 18ο αιώνα, με άλλα λόγια των προγόνων των σημερινών White Anglo-Saxon Protestants…
Το πρόβλημα δεν είναι οι σπουδές γλωσσολογίας που στερείται ο Δανίκας για να διακρίνει τα εβραϊκά από τα αραβικά. Δεν είναι καν η παραδειγματική του άγνοια σε ζητήματα κόμικ και pop lit που καθίσταται προφανής όποτε απαιτείται η συνδρομή του σε φιλμ που προέρχονται από τα παραπάνω πεδία (call me Lord of the Rings or V for Vendetta). Η περίπτωσή του είναι χαρακτηριστική όσων περιχαρακώνονται σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο και στη συνέχεια υποτάσσουν την πραγματικότητα σε αυτό. Δεν αρκείσαι στα σωτηριολογικά του νιτσεϊκού υπερήρωα, θέλεις ντε και καλά μια δόση αραβικής κελεμπίας για να σου δέσει το αντιαμερικανικό γλυκό. Το Obadiah σου φέρνει στο μυαλό μια essence οσαμίας, το βαφτίζεις αραβικό, καθάρισες. Η επαλήθευση μπορεί να σου κοστίσει κανένα ρητορικό σχήμα ή, θεός φυλάξοι, την πρωτοτυπία της ιδέας – what you don't know can't hurt you. Άλλωστε πότε είδατε το αντίστοιχο του ‘correction appended’ σε site ελληνικής εφημερίδας;
«Ο ‘κακός’ Τζεφ Μπρίτζες, ο συνέταιρος του ‘καλού’ Σταρκ με το μυστηριώδες και αραβικής προελεύσεως όνομα Οbadiah Stane. Απαγορεύεται ένας αμιγώς Αγγλοσάξων να είναι ο άρχων του τρόμου. Έχει σημασία αυτό».
Έχει, όντως, μια και το όνομα Obadiah εκτός από μυστηριώδες ή αραβικό, όπως αναμφίβολα θεωρείται στο φαντασιακό του Δανίκα, είναι στην πραγματικότητα χαρακτηριστικά βιβλικό. Στην Αγία Γραφή γυροφέρνουν καμιά δεκαριά με προεξάρχοντα τον ομώνυμο προφήτη που, κατά σύμπτωση τιμάται και στην ορθόδοξη εκκλησία με το όνομα «Αβδίας» – αν το βρίσκετε εκκεντρικά χαριτωμένο και σας περισσεύει κανένας γιός να τυραννήσετε για το υπόλοιπον του βίου του θα εορτάζει στις 19 Νοεμβρίου. Όσο για την «αμιγή αγγλοσαξωνικότητα» που απάδει στους άρχοντες του τρόμου, ως βιβλικό το Obadiah, όπως και το Ezekiel και άλλα ονόματα προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στις τάξεις των αυστηρότερων πουριτανικών σεκτών της ανατολικής ακτής τον 18ο αιώνα, με άλλα λόγια των προγόνων των σημερινών White Anglo-Saxon Protestants…
Το πρόβλημα δεν είναι οι σπουδές γλωσσολογίας που στερείται ο Δανίκας για να διακρίνει τα εβραϊκά από τα αραβικά. Δεν είναι καν η παραδειγματική του άγνοια σε ζητήματα κόμικ και pop lit που καθίσταται προφανής όποτε απαιτείται η συνδρομή του σε φιλμ που προέρχονται από τα παραπάνω πεδία (call me Lord of the Rings or V for Vendetta). Η περίπτωσή του είναι χαρακτηριστική όσων περιχαρακώνονται σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο και στη συνέχεια υποτάσσουν την πραγματικότητα σε αυτό. Δεν αρκείσαι στα σωτηριολογικά του νιτσεϊκού υπερήρωα, θέλεις ντε και καλά μια δόση αραβικής κελεμπίας για να σου δέσει το αντιαμερικανικό γλυκό. Το Obadiah σου φέρνει στο μυαλό μια essence οσαμίας, το βαφτίζεις αραβικό, καθάρισες. Η επαλήθευση μπορεί να σου κοστίσει κανένα ρητορικό σχήμα ή, θεός φυλάξοι, την πρωτοτυπία της ιδέας – what you don't know can't hurt you. Άλλωστε πότε είδατε το αντίστοιχο του ‘correction appended’ σε site ελληνικής εφημερίδας;
