4 νόμοι της Ταξί-reality

1. Ο ταξιτζής είναι ο ιδιοκτήτης του δρόμου, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που κ οι λαπάδες που δουλεύετε σε εταιρίες κ δουλειές γραφείου είστε ιδιοκτήτες της καρέκλας, του τηλεφώνου κ του κομπγιούτερ που σας δίνουν στην δουλειά. Επειδή είναι το βασικό εργαλείο εργασίας.

2. Ο ταξιτζής ξέρει από που να σε πάει. Αν σε πηγαίνει, πιχι, από το Μαρούσι στο κέντρο μέσω Νέας Χαλκηδόνας είναι γιατί ξέρει ότι ο άλλος δρόμος έχει πρόβλημα. Επιπλέον, μην ξεχνάς τον πρώτο νόμο.

3. Ο ταξιτζής δεν θέλει αντίρρηση στο θέμα τι ρέστα θα σου δώσει κ πόσους θα βάλει μέσα στο ταξί μαζί σου. Είναι προγραμματισμένος να επιλέξει την καλλίτερη χρηματοοικονομικά λύση, κ αν διαφωνείς είναι γιατί ως λαπάς δεν ξέρεις τι σου γίνεται! Επιπλέον, μην ξεχνάς τον πρώτο κ τον δεύτερο νόμο.

4. Αν ο ταξιτζής έχει επιλογή είναι υποχρεωμένος να επιλέξει αυτό που θα σου σπάσει τα νεύρα. Ακόμα κ αν η άλλη επιλογή δεν του στοιχίζει/κοστίζει τίποτε, είναι θέμα εκπαίδευσης του αλλά κ σου να διαλέξει αυτό που θα σε κάνει να βγεις από την κούρσα έξαλλος. Έτσι χτίζεις χαρακτήρα, λαπά! Επίσης μην ξεχνάς τους πρώτους 3 νόμους.

Show bizz verbs of the week

Πέθανε ο Michael Jackson. Έτσι απλά. Πέσαμε να κοιμηθούμε και ήταν ζωντανός. Και, μετά, ξυπνήσαμε την άλλη μέρα το πρωί κ είχε πεθάνει. Και τώρα τραγούδια του είναι στα νούμερα 11, 23, 25, 28, 30 κ 38 του UK Top 40. Ταυτόχρονα. Ενώ δίσκοι είναι στο νούμερο 1, 7, 14, 17 και 20 του album chart. Ταυτόχρονα. Μέσα σε δύο μέρες, από την Πέμπτη που πέθανε μέχρι το Σάββατο που σταματά η μέτρηση. Φαντάσου τι θα γίνει την άλλη εβδομάδα. Άμα έχεις άστρο, δεν πα να το θάψεις κάτω από εκατομμύρια χάπια και πλαστικές και αυτοκαταστροφές και αρνήσεις... θα λάμψει.

Έσκισε το δεύτερο μέρος των Transfomers στην Αμερική. Έκανε μέσα σε πέντε μέρες 201 εκατομμύρια δολλάρια. Και μάλιστα σε περίδο θανάτου Michael Jackson. Εμ, έτσι είναι οι Αμερικάνοι - δώς τους Military Porn και ρηχό χαρακτήρα κ πάρτους την ψυχή!

Έπαθα εγκεφαλικό όταν έμαθα ότι η Πέγκη Ζήνα ισχυρίζεται ότι είναι 34 χρονών. Ναι Ok, χουότέβερ, εσύ να είσαι καλά, εξάλλου στην ηλικία σου δεν είναι σωστό να σου κάνουμε αντιρρήσεις. Και να μην ξεχάσω, ότι η Νόνικα Γαληνέα είναι 15.

Περιμένουν με κομμένη ανάσα τα παγκόσμια κοινά την κηδεία του Michael Jackson, για να δουν αν ευσταθεί η φήμη ότι είχε γίνει Ισλαμιστής. Άραγε η νεκρώσιμος θα γίνει με ισλαμικές παραδόσεις ή με παραδόσεις μάρτύρων του Ιεχωβά; (η πίστη της οικογένειας Jackson). χμφ χμφ χμφ.

Λυσιάξατε κάριες ότι δεν σας άρεσε το νούμερο 1 στο UK Top 40 της προηγούμενης βδομάδας, το When Love Takes Over του David Guetta, και το ματιάσατε κ έπεσε από την κορυφή. Άμα ο άθρωπος είναι φαρμακοπούτσης... τέσπα... Το καινούργιο νούμερο 1 είναι πιο χάλια και από b side της Sinitta εκεί στα παλιά 80ζ. Να την χαίρεστε την μαλακία:


Έπεσε στα 6 χιλιάδες αντίτυπα το όριο πωλήσεων ενός album για να γίνει χρυσό εδώ στην Ελλάδα. Κάποτε, αν ένα άλμπουμ πουλούσε μόνο 6 χιλιάδες αντίτυπα, τον τραγουδιστή που το είχε βγάλει τον έπαιρναν τηλέφωνο από την εταιρία για να του πουν "έλα αγάπη, κάναμε μία μικρή αναδιοργάνωση στην Sony/EMI/Warner/Χουτόεβερ και από δευτέρα θα είσαι το δεξί χέρι του Μπαρμπά Μανωλιού στο κιουλυκείο της εταιρίας". Μα, 6 χιλιάδες; How mo low can you go?

Ετοιμάζεται το καινούργιο άλμπουμ της Χαρούλας. Πληροφορίες μου από ανθρώπους πολύ πολύ κοντά στην διαδικασία παραγωγής μιλάνε για λούπες και ηλεκτρονικούς ήχους. Εντάξει, δεν θα βγάλει ελέκτρο άλμπουμ, αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι νησιώτικο!!!

Λατρεύω αυτό το τραγούδι του Michael Jackson. είναι μακράν το αγαπημένο μου.

Εσένα σέξυ βγιούερ; ποιό είναι το αγαπημένο σου τραγούδι του;

Προβατοσυζήτηση αληθινό περιστατικό συμβαίνει τώρα

Είμαι στον καναπέ και κλαίω με μαύρο δάκρυ λόγω του θανάτου του Michael Jackson.

(μην με ρωτάς γιατί, beats me, συσσωρευμένη θλίψη μάλλον που βρήκε καλή αφορμή να βγει, φυσιολογικά πράγματα)

σνιφ σνιφ κλαψ λυγμ σομπ σομπ λυγμ λυγμ σνιφ

Ταυτόχρονα τρώω καρπούζι, γιαμ γιαμ γιαμ γιαμ, και σουβλάκια και μπέηκον μάσρουμ μελτ (καλά οκ ομολογώ, αυτό το τελευταίο νοητά μόνο).

Δίπλα μου το γκομενάκι, τρώει και αυτό καρπούζι - και πότε πότε γυρίζει και με κοιτάζει απορημένο που έχω πλαντάξει στο θρήνο και σταυροκοπιέται και σκεψ σκεψ: "πάει σου λέει τρελάθηκε αυτός, ok everybody lay down on the floor and keep calm, ευτυχώς έχω ασφάλεια ζωής για παρανοϊκούς δολοφόνους".

Με τα πολλά αποφασίζει να αντιδράσει...

- Αμάν μου λέει, πως κάνεις έτσι! Λες και πέθανε και κανένας σημαντικός... έλεος, ρηλάξ μπόι! Άσε δε που ούτε που σου άρεσε ο μακαρίτης! Δύο χρόνια τώρα, ούτε μία φορά δεν σε είχα ακούσει να μιλάς γι αυτόν!!!!

εγκεφαλικό εγώ: ΟΜΗΤΖΗ! ΤΙ ΑΚΟΥΣΑΝ ΜΟΛΙΣ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ;

- Τι είπες; Δεν είναι σημαντικός ο Michael Jackson; Καλά, δεν ντρέπεσαι καθόλου; δεν σέβεσαι τίποτε; Τίποτε; Αυτιά δεν έχεις; Μπλα μπλα αυτός που μπλα μπλα μπλα όταν μπλα μπλα που μπλα μπλα μπλα τόσα χρόνια μπλα μπλα μπλα Billie jean μπλα thriller μπλα μπλα εκατομμύρια πωλήσεις μπλα μπλα μπλα και τα βίντεά του μπλα μπλα μπλα.... Ξεχνάς ότι αν δεν ήταν αυτός θα ήμασταν ακόμα σκλάβοι στην Καρολίνα, στην φυτεία του Μπάρμπα Μπεν να μαζεύουμε πιλάφι σπυρωτό;

Με κοιτάει μη καταλαβαίνοντάς Χριστό! Λογικό, που να πάει το μυαλό του ανθρώπου ότι μπέρδεψα τις μειονότητες!!! λολ

- Ποιοί; μου λέει.

Συνειδητοποιώ το μικρό λαθάκι, το τόσο δα, και κάνω να τα μαζέψω...

- Ουπς, σόρη, από την λύπη, μπέρδεψα τις δύο αδικημένες κοινωνικές ομάδες...

και, αφού φάω ακόμα μία τσιμπιά από το καρπούζι μου ξαναλέω:

- τους μαύρους και εμάς, δηλαδή... χμφ χμφ χμφ χμφ...

Εκείνη την στιγμή, το γκομενάκι, από το σοκ μάλλον, κάνει μία απότομη κίνηση με το πιάτο του και του πέφτει ένα κομμάτι καρπούζι στο πανταλόνη του.

- Ο σήτ!

Δράττομαι της ευκαιρίας:

- Καλά να πάθεις, του λέω! Καλά να πάθεις. Σε τιμωρεί ο Μάηκολ που είπες ότι δεν ήταν τίποτε σπουδαίο! Όμως, επειδή ήταν πραγματικά σπουδαία ψυχή, σνιφ σνιφ σνιφ, σε τιμωρεί με έναν τρόπο καλόκαρδο και γλυκό. Σου ρίχνει καρπούζι στη βερμούδα! Για να μάθεις κ να καταλάβεις τι άθρωπας ήταν....

οκ. νομίζω πρέπει να βάζω σιγά σιγά αγγελία για καινούργιο γκομενάκι. αυτό ακόμα τρέχει.

ΥΓ:
Έχω στα χέρια μου νέα Ζυράννα "Το πάθος χίλιες φορές"! Ήταν να βγει Δευτέρα αλλά το βρήκα σήμερα στην Πολιτεία! Εννοείται το τσίμπησα! Yes! Έτοιμος για κατάδυση στον μαγικό κόσμο της (αφού όμως τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω, δεν αφήνουμε βιβλία στην μέση, κλαίνε!).

O Michael Jackson κ το τελευταίο του εξώφυλλο στο Time

Επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστα αντανακλαστικά το περιοδικό Time πρόκειται να βγάλει στην μέση της βδομάδας, μεθαύριο Δευτέρα, έξτρα τεύχος-αφιέρωμα στον Michael Jackson, με αυτό εδώ το εξώφυλλο:

Το τεύχος θα είναι γεμάτο με άρθρα του τύπου "ο θάνατος του Πήτερ Παν", "τα 10 καλλίτερα βίντεά του", "Οι 10 καλλίτερες στιγμές του", "πως να Moonwalk σαν τον Michael Jackson" (!!!!) κ.λπ. κ.λπ.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε αν θα πάει καλά από πωλήσεις. Όταν το περιοδικό είχε βγει με εξώφυλλο Lady Diana, τότε που είχε πεθάνει, πέτυχε τις καλλίτερες πωλήσεις του έβερ. Αλλά τότε ήταν το 97, δεν ήταν η εποχή του Internet. Για να δούμε, θα γίνει το ίδιο κ τώρα; Xμφ χμφ χμφ. Βέβαια η λογική αυτών των τευχών αφιερώματα δεν είναι να ενημερώσουν, αλλά περισσότερο να παίξουν τον ρόλο του μίνι λευκώματος, σουβενήρ, "κάτι να θυμάμαι" από την στιγμή. για να δούμε.

Αλήθεια εσύ, θα το πάρεις; εγώ ναι (μαλάκα, δώσμου θάνατο διάσημου και πάρε μου την ψυχή, φταίει που έχω καταβολές από τραγωδούς Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριδίκη).

By the way η φωτογραφία στο τεύχος αφιέρωμα είναι από την εποχή του In the Closet, την περίοδο ακριβώς πριν ο μακαρίτης αρχίσει να φλιπάρει για τα καλά.

Και εδώ είναι το άλλο εξώφυλλο του Michael Jackson στο Time την εποχή του Thriller.

Ποιος να το έλεγε ότι το χαρούμενο, γεμάτο χρώμα, παιδί με το ολάνοιχτο χαμόγελο θα περνούσε τόσα πολλά και θα στραμπουλούσε τον εαυτό του έτσι, καλά το έλεγε η Σάλυ Σπέκτρα στον Θορν στο Τόλμη και Γοητεία "μηδένα προ του τέλους μακάριζε"

You have to stop, because you got enough.... Με αφορμή τον θάνατο του Michael Jackson

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί μας συγκινούσε πάντα τόσο πολύ. Ίσως επειδή εκφράζει τόσα μα τόσα πολλά αρχέτυπα:
το προικισμένο παιδί - τσεκ
ο άνθρωπος που αρνείται να μεγαλώσει - τσεκ
το τραγικό θύμα της ευλογίας του κ του ταλέντου του - τσεκ
η σούπερ παρεξηγημένη ιδιοφυϊα - τσεκ
Ο άνθρωπος που από την κορυφή του κόσμου βρέθηκε στον πάτο της αβύσσου - τσεκ.
και πολλά ακόμα που δεν μπορώ να απαριθμήσω (μπλόγκερ είμαι ρε πούστη μου, δεν είμαι κοινωνιολόγος!!!!)

Ξέρεις, σέξυ βγιούερ, αυτός ο άθρωπας είχε μία ικανότητα ό,τι μα ό,τι κάνει να γίνεται παράδειγμα αρχετυπικής συμπεριφοράς! Είτε επιτυχία, είτε γελοιότητα, είτε αποτυχία. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. μαλάκα, τι βάρος να το κουβαλάς πάνω στους ώμους σου. μπρ μπρ μπρ

Ναι, ομολογώ. Πολύ στεναχωρήθηκα που πέθανε. Ίσως επειδή, για κάποιον ο οποίος το να πάθει κάτι κακό δεν μας ανατρέπει πραγματικά το σύμπαν μας, "αφήνουμε" τον εαυτό μας να στεναχωρηθεί. Ίσως επειδή, κρυφά, πάντα ήλπιζα ότι θα καταφέρει να κάνει ένα μεγάλο κομ μπάκ κ τώρα μάλλον αυτό δεν παίζει... αρονό.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Φλωρινιώτη να λέει σε μία συνέντευξη του "εγώ είμαι πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης και επενδύω στην τέχνη μου. Να φανταστείς με ράβει αυτός που ράβει και τον Μάηκωλ Τζάκσον" (έτσι ακριβώς το είπε, στο σταυρό που σου κάνω, στο ποστ που ανεβάζω...)

Η μεγάλη απορία είναι... η επιτυχία που γνώρισε είναι απόρεια της ψυχικής του ανισσοροπίας; ή μήπως η ψυχική του ανισσοροπία είναι αποτέλεσμα της τεράστιας επιτυχίας του που απλά καίει φλάτζες όταν είσαι 10-15 χρονών; αρονό.

δεν λέω κάτι νέο, αλλά είναι τραγικό το πως τα ΜΜΕ πάνε όπως φυσάει ο άνεμος! Διαβάζω στα μήντια που μέχρι χτες τον είχανε του κλώτσου κ του μπάτσου ξαφνικά να λένε για παράδειγμα "είμαστε σίγουροι ότι τα μολεστέησον τσάρτζης ήταν άδικα - απλά ήθελε να ζήσει την παιδικότητα που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία... δεν πείραξε σεξουαλικά τα παιδάκια" και λέω έλεος δεν είναι δυνατόν τέτοια υποκρισία... Και δεν σου μιλάω για τις ειδήσεις τοιυ Στάρ ή την Εσπρέσο. Μιλάω για το αξιοσέβαστο Time magazine!!!! ναι, αλήθεια.

Η ειρωνία είναι ότι ότι με αυτό το τραγικό τέλος ο μακαρίτης εξασφάλισε ότι θα παραμείνει φορ έβα εν έβα ένας σούπερ θρυλικός mega star σαν την Mairilyn, τον James Dean κ την Diana κ τον Elvis. Η τραγική 4άδα έγινε 5άδα πια.

Δεν υπάρχει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. δεν υπάρχει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, δεν υπάρχει πια αγιάτρευτο και πιο βαθύ τραύμα για τον άνθρωπο από το να χάσει την παιδική του ηλικία. τέλος.

Να μία απορία που ποτέ δεν θα καταφέρω να λύσω: Αυτή η Janet ή ο Jermain ή η La Toya, τα αδέλφια του μακαρίτη, όταν έβλεπαν στις τηλεοράσεις τα κουλά νέα κ τις περιπέτειες που μπλεκόταν ο αδελφός τους τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσαν να πάρουν το αμάξι κ να πάνε στο σπίτι του να του χτυπήσουν το κουδούνι, να του φτιάξουν μία σοκολάτα/χέμο/οβομαλτίνη, να τον αγκαλιάσουν και να τον ρωτήσουν "τι έχεις βρε αδελφέ μας"; "μπορούμε να κάνουμε κάτι για σένα'; τι να πω... συμπέρασμα - πατρίδα του άθρωπα είναι η οικογένειά του. Χωρίς πατρίδα, στο τέλος την πουτσίζεις.

Βλέπω video με τον Michael να τραγουδά κ να χορεύει σε ηλικία 10 χρονών. Ένα λυγμ μου ανεβαίνει και αναρωτιέμαι. Πόσα εκατομμύρια φορές ευχήθηκε να ήταν ένα παιδί χωρίς δουλειά, stardom και σουξέ; Μπανάλ και κλισέ το ξέρω, αλλά κ πάλι, αφού το νιώθω να μην το πω;

Το αστείο είναι ότι ακόμα και η δική μου η γενιά, που δεν είμαστε νιούδια, δεν έχουμε καταλάβει στο πετσί μας πόσο ΠΟΣΟ ΠΟΣΟ τεράστιος ήταν κάποτε. Λογικό, γιατί εμείς αρχίσαμε να έχουμε συνείδηση της υπάρξής του γύρω στο 89, αρκετά χρόνια μετά την εποχή της μεγάλης του άνθισης. Παρόλα αυτά πέσαμε εντελώς θύματα της ιδιαιτερότητάς του και της γοητείας του.

Νομίζω ότι η επιρροή του θα ξεπεράσει αυτή των Beatles και του Elvis ΜΑΖΙ. Γιατί; Μα διότι η καριέρα του, σε αντίθεση με τους άλλους δύο, είχε μεγάλο στήριγμα την εικόνα. Δεν υπήρχε τηλεόραση όταν μεσουρανούσαν οι άλλοι δύο, αντίθετα ο MJ έκανε την εικόνα μεγάλο όργανο επιτυχίας του. Αυτή είναι που θα τον κάνει είδωλο αξεπέραστο. Τραγικό λίγο, ένας τραγουδιστής να γίνεται θρύλος λόγω της τηλεόρασης, αλλά αληθινό.

Θυμάμαι τα απίστευτα καλά λόγια που έλεγαν κάποτε γι αυτόν άνθρωποι σαν την Λιζ Τέηλορ, τον Κουίνση Τζόυνζ, και πολλούς πολλούς άλλους. Και σκέφτομαι, με αφορμή ότι όλοι αυτοί χάθηκαν όταν ο άθρωπας φλίπαρε: είναι αδύνατον να διατηρήσεις καλή, ή έστω υπαρκτή, σχέση με οποιονδήποτε αν δεν έχεις ισορροπημένη σχέση με τον εαυτό σου.

Αν ποτέ με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι δεν είμαι φαν του Michael Jackson. Και όμως, έχω στην δισκοθήκη μου περίπου 10 albums/cd singles/7 inch singles/best of... από αυτό κ μόνο καταλαβαίνεις πόσο επιδραστικός και πελώριος ήταν ο μακαρίτης, όταν ένας "μη-φαν" του είχε τόσα πολλά δικά του πράγματα... χμφ χμφ χμφ χμφ

Η μεταφυσική δύναμη των λέξεων: Το πιο επιτυχημένο άλμπουμ του μακαρίτη ήταν το Thriller. Η ζωή του, για περισσότερα από 15 χρόνια, αποδείχτηκε ένα... Thriller.

Το τι κέφι έχω κάνει με το "don't stop till you get enough" με το "can you feel it" με το "beat it" και με περίπου 21425366647586746355 ακόμα κομμάτια του, απλά δεν χωράει ούτε σε βιβλίο. Για αυτό το κέφι που έχει χαρίσει σε μένα και σε 131244235367777 τρις άθρωπες ο μακαρίτης αξίζει να πάει στον παράδεισο. τέλος.

ας με σταματήσει κάποιος. είμαι ικανός να γράφω μέχρι την δευτέρα παρουσία.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
όταν ήμουν μικράκι μικράκι, ένα από τα πιο μυστικά και ανομολόγητα όνειρά μου ήταν κάποτε να καταφέρω να μου κάνει ιδιαίτερα μαθήματα moonwalking και whitegloving (ένας θεός ξέρει τι είναι αυτό, λολ)! Ξες, φανταζόμουν ότι θα γίνω σούπερ διάσημος και έτσι θα συνεργαστούμε σε κάποιο project που θα κάναμε μαζί και θα μου έδειχνε όλα τα σούπερ κουλ μυστικά του. στεναχωριέμαι που ξέρω ότι πια αυτό δεν θα γίνει ποτέ. γαμώτη μου. αρονό. πραγματικά αρονό. σνιφ. λυγμ. κλαψ.

κάθε άνθρωπος αξίζει να ησυχάζει μετά το θάνατό του. για κάποιο επιπόλαιο, star obssesed, κουλό και εντελώς μαλακισμένο λόγo, το ομολογώ, στην συγκεκριμένη περίπτωση του το εύχομαι από τα βάθη της καρδιά μου.

Ελeύθερος τύπος; ...δεν νομίζω!

Το ήξερα, και το ήξερες ότι δεν πάμε καθόλου καλά. Αλλά τόσο πολύ δεν το περίμενα.

Θα μας έλεγα μπανανία, αλλά οι μπανάνες είναι ωραίο φρούτο, οπότε ας μας πω καλλίτερα κάτι άλλο... κάτσε να σκεφτώ κάτι που δεν μου αρέσει... σκεψ σκεψ...

α, το βρήκα, το φραγκόσυκο, το σιχαίνομαι. ας μας πω, λοιπόν, καλλίτερα φραγκοσυκία!

δηλαδή how more κάγκουρας can you go;

Κλείνει που λες ο Ελεύθερος Τύπος. Μάϊστα.

Και γίνεται σε όλα τα μέσα Ο ΘΡΗΝΟΣ κ το ΚΛΑΜΑ κ ο ΚΛΑΥΘΟΣ κ ο ΟΔΥΡΜΟΣ κ ΤΟ ΣΟΥΡΟΜΑΔΗΜΑ, Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ οι ΜΑΝΙΑΤΙΣΣΕΣ μοιρολογίστρες, το ανεπανάληπτο.

Η Ακρόπολη να είχε γκρεμιστεί επειδή έπεσε πάνω μπόηγκ γεμάτο παιδάκια με μεσογειακή αναιμία που σκοτώθηκαν όλα, λιγότερη βαβούρα θα είχαμε!

Το τι ακούστηκε δεν περιγράφεται.

Από το ότι απειλούνται οι θεσμοί (λες και έχουμε κανέναν που να λειτουργεί) μέχρι ότι η φτώχεια στην χώρα θα αυξηθεί...

και από το ότι θα γίνει η καταστροφή του Δράμαλη μέχρι το ότι κινδυνεύει η δημόκρατία μας και "να, να βγες Μαριγκούλα στο μπαλκόνι, περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός, περνάει το τάνκ του πραξικοπήματος, μαρή κοίτα τι ωραίο γκομενάκι που είναι αυτός ο καταδρομέας ΑΓΟΡΙ ΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΡΑ..."

Φρίκαραν οι δημοσιογράφοι επειδή θίχτηκε η συντεχνία... και κοντεύει να γκρεμιστεί η χώρα. και αναρωτιέμαι...

Όταν κλείνουν τόσες κ τόσες επιχειρήσεις που δεν μένουν άνεργοι δημοσιγράφοι, αλλά απλοί ξανθόπουλοι του λαού, γιατί όλοι οι μαλάκες που βγήκαν χτες στους δρόμους δεν διαμαρτύρονται - ή έστω δεν αφιερώνουν ένα τόσο δα μονόστηλο στις εφημερίδες τους;

Ο άνεργος δημοσιογράφος είναι πιο κλαψ λυγμ από τον άνεργο εργάτη; πως και γιατί; ουστ ρε.

Η Αγγελοπούλου αποφάσισε να ρίξει χρήματα στο τύπο για να έχει ένα εργαλείο Lobbying. Δεν της βγήκε.... αυτό τώρα είναι κακό για την δημοκρατία ή μήπως είναι τελικά καλό;

Πότε θα πουν οι δημοσιογράφοι την αλήθεια που μέχρι και εγώ που είμαι εκτός χώρου ήξερα για το σκηνικό που παιζόταν στον Ελεύθερο Τύπο;

Η Αγγελοπούλου έδινε απίστευτους μισθούς για να να μαζέψει τους ανθρώπους που στελέχωσαν το "συγκρότημα" της (σιγά το συγκρότημα - οι Vips είχανε πιο μεγάλη επιτυχία!!!). Όλοι το ξέρουν αυτό...

Που θα πει ότι πολλοί από αυτούς που θα μείνουν τώρα άνεργοι έπαιρναν τριπλάσιους μισθούς από τους συνηθισμένους στην πιάτσα, για να δουλεύουν σε μία επιχείρηση/μέσο που δεν είχε επιτυχία, άρα εν γνώση τους ψιλοροκάνιζαν ένα ήδη κουτσουρεμένο δέντρο...

Επίσης αρκετοί είχαν κάτι συμβόλαια που σε περίπτωση απόλυσης ή έστω και αποχώρησης/παραίτησης παίρνουνε κάτι αποζημιώσεις όχι απλά καραμπινάτες, αλλά ΣΟΥΠΕΡΥΠΕΡ ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΕΣ κ νααααα με το συμπάθειο.

Τι έγινε; Τους έθιξε το ότι ξαφνικά βρέθηκαν να μην μπορούν να υπονοήσουν στον εργοδότη τους ότι "α, να σου πω, σας παρακαλώ να μου μιλάτε καλλίτερα θα με υποχρεώνατε, αλλιώς θα πάω στην Γιάννα, μου δίνει πιο πολλά";

Εντάξει, σαφώς ισχύει κ η βαριά αλήθεια ότι πολλοί από τους εργαζόμενους του "συγκρότημα Γιάννα" δεν ήταν μουράτα στελέχη με τεράστιους μισθούς - και αυτούς τους συμπονώ, πολύ!

Όμως αυτοί δεν ήταν οι δημοσιογράφοι. Είναι άλλη κατηγορία εργαζομένων, τεχνικοί, καθαριστές, ρεσεψιονύστ, κλπ κλπ. Αυτούς να τους λυπηθώ... Αλλά τους δημοσιγράφους... ε όχι, δεν είμαι πια τόσο μαλάκας! ουστ, λαμογίσκοι!

Και ναι, είναι μαλακία να κλείνει μία μπήζνα. Αλλά από αυτό το σημείο, μέχρι το να γίνεται μαύρος συναγερμός στην χώρα επειδή έκλεισε μία εφημερίδα, και να λέμε "πάει, πάει καταστράφηκε ο κόσμος, η δημοκρατία, το γουάτεβερ" πάει πολύ.

Μετά από αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες, το φέρετρο που είναι θαμμένη η "έννοια" έλληνας δημοσιογράφος, για κάθε έλληνα πχιοτικό και σκεφτόμενο, μπήκε ακόμα ένα μέτρο πιο βαθιά στο χώμα!

Κρίμα μόνο για τις εξαιρέσεις - που δεν είναι λίγες, αλλά τελικά είναι ανίσχυρες. σνιφ και γι αυτούς.

Γκαντέμης σκατίγερας

κι επειδή μου τα έχετε κάνει με το θέμα "καλοκαίρι" πιο φουσκωτά και από μαλλί Πολίτισσας συζύγου δημάρχου... και τι ωραία θα περάσετε όταν έρθει το καλοκαίρι, και τι τέλειο θα είναι αυτό το καλοκαίρι όταν ξεκινήσει, και πόσα σχέδια έχετε για το καλοκαίρι,και άντε να ξεκινήσει επιτέλους το καλοκαίρι, και "εσύ τι θα κάνεις το καλοκαίρι"...

θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι από σήμερα κιόλα (χωρίς τελικό σίγμα) οι ημέρες αρχίζουν και μικραίνουν μικραίνουν μικραίνουν και σύντομα θα είναι σαν τσουτσούνι κολυμβητή που μπήκε απότομα σε παγωμένη λίμνη...

που θα πει ότι το καλοκαίρι σχεδόν τελείωσε! ΤΕΛΕΙΩΣΕ το καταλαβαίνεις, ή να σου φέρω κάνα μύγδαλο; γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ...

ασταδγιάλα πια, ΑΣΤΑΔΓΙΑΛΑ! που ζούμε όλοι για 4 βδομάδες το χρόνο.... να κάνεις την ζωή σου έτσι ρε που να μη σου χρειάζεται διακοπή... να την κάνεις έτσι που να κυλάει στρωτά και χαλαρά και ήρεμα όπως όταν είσαι στο νησί και περνάς όμορφα... ασταδγιάλα. ΑΣΤΑΔΓΙΑΛΑ

να νιώσω θλίψη ή θυμό; ή απλά να γυρίσω το κεφάλι από την άλλη και να πω "δεν φταίει"...

Είμαι στο ταμείο της Wind στην Σταδίου να πληρώση κινητό και Tellas.

Υπάρχουν 3 γκισέδες (ο γκισές, πληθυντικός "οι γκισέδες"...). Εγώ εξυπηρετούμαι στο μεσαίο. Στο δεξιά μου, που είναι 40 πόντους απόσταση στέκεται ένας κύριος γύρω στα 48φεύγα. Είναι κοντούλης, ατσούμπαλος, με λίγο μπάκα, λίγο λεκάνη, φαλακρός, και κοκκινομούρης. Τον βλέπω καθώς στέκεται δίπλα μου, προφανώς κάτι περιμένει. Φορά λαϊκά ρούχα, μία ριγέ μπλούζα λίγο εμπριμεειδή, και ένα παντελόνι σαν γκλου... πολύ μέσος όρος, αλλά προς τα κάτω.

Καθώς περιμένω να μου χρεώσουν την πιστωτική, εμφανίζεται ένας υπάλληλος του μαγαζιού, 30άρης, κρατώντας μία αγκαλιά από κουτιά με κινητά. "Α" λέω από μέσα μου, "ο κύριος δίπλα μου θα θέλει να πάρει νέα συσκευή". Πράγματι, ο νεαρός υπάλληλος αφήνει τα κουτιά στον πάγκο μπροστά από τον γείτονά μου και αρχίζει να του δείχνει τις συσκευές που του έφερε...

Βγάζει μία Νιόκι από το κουτί, την δείχνει στον πελάτη...

- Α παπαπαπαπαπαπαπαπα. Πάρτη πάρτη! Αυτή είναι κόκκινη... τι να το κάνω το κόκκινο... είναι γυναικείο!!!! τι είμαι; καμμίαααααααα.... (τράβηγμα του ααα για να υποδηλωθεί "υπονοούμενο" ξέρεις τι εννοοώ με το καμία

Σοκ εγώ... δεν το πιστεύω αυτό που ακούω... Καταρχήν φρικάρω με την ορολογία "γυναικείο"!!! και φυσικά φρικάρω με την απίστευτη στάση απέναντι στην "καμμία...".

Καθώς τα επεξεργάζομαι όλα αυτά, ο υπάλληλος (χαράς στο κουράγιο σου αγόρι μου, την ευκή της μάνας και της Βιβής να έχεις) βγάζει άλλο κινητό, που έχει ακόμα πιο ελάχιστα στοιχεία "κόκκινα" από το πρώτο που έδειξε...

(γιατί, ξέχασα να στο πω, τα κόκκινα που έκαναν το κύριο να πέσει σε τράνς, ήταν πραγματικά πολύ λιγά...)

Ο κύριος επιμένει....

- Αχαχαχαχαχαχα! Να πάρω την γυναίκα μου τηλέφωνο, θα της αρέσει αυτή η συσκευή... Όμως εγώ... άμα με δουν με κόκκινο κινητό...

εκεί αποφασίζω να πάρω τον νόμο στα χέρια μου. Γυρίζω και τον κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω, και μάλιστα χωρίς γυαλιά (how more strict can you go???)!. Ελπίζω, μόνο τα Παξινόνια μέσα μου να λειτούργησαν, και να κατάφερα να μεταδώσω στον κύριο πόσο άκυρος είναι και πόσο απίστευτες βλακείες έλεγε... Μάλλον το κατάφερα, διότι μερικά δευτερόλεπτα μετά, είπε κάτι του τύπου "βιάζομαι, ας το αφήσουμε προς το παρόν, θα ξαναπεράσω" και την έκανε...

Και τώρα, έρχεται η λεπτομέρεια που τόση ώρα δεν σου έχω πει... Η φωνή λοιπόν του κυρίου, ήταν πιο gay και από τις ειδήσεις του Star. Μέσα στο σπάσιμο, το τσαλίμη, το αχ και ουχ, το βογκητό, τους αναστεναγμούς, τα λυγμ, τους αμανέδες! Κοντολογίς ο άθρωπας μιλούσε με μία φωνή που δεν πα να είχε το κινητό του Κόναν του Βάρβαρου, Βαρβάρα θα τον φωνάζαν.

Φυσικά (κλασικό πρόβατο) από κείνη την ώρα έχω λιώσει στο σκεψ σκεψ εντατίκ:

Προφανώς ο άνθρωπος, λόγω φωνής ή επειδή είναι, ίσως ίσως, gay έχει αυτό το attitude διαχωρισμού κινητών (!!!!!) σε αντρικά και γυναικεία... Το ξέρεις το κλασικό "όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται"! Άρα από την μία τον "συμπονώ" λίγο - με έναν σουηδικό, λίγο ψυχρό τρόπο... το να ρεζιλεύεις εκείνο που ζηλεύεις είναι μηχανισμός επιβίωσης, ένας τρόπος να αποσυμπιέζεσαι, να ξεσπάς...και είναι και δύσκολο. Άρα, ο άθρωπας αυτός, υποφέρει και με τίποτε δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση του! με τίποτε...

Φαντάσου, επιπλέον, να μην υπήρχε η δυνατότητα ούτε να είσαι η φύση σου, αλλά ούτε και να κοροϊδεύεις όσοι είναι η φύση τους!! θα είχαμε φονικά και απίστευτη βία και κακό... οπότε, από μία άποψη, προκειμένου να σαλτάρει και να σκοτώσει κανέναν που φοράει κόκκινη μπλούζα, ε ας τον βρίζει για αυτό...

Αλλά από την άλλη... για κάτσε ρε φίλε, που ζεις; Πες ότι έχεις αδελφίστικη φωνή, ή ότι, ακόμα ακόμα, είσαι gay... και τι έγινε; θα σε σκοτώσει κανείς; σιγά πια! και μην μου πεις ότι "φοβάσαι" γιατί δεν το δέχομαι! Άνοιξε κάνα βιβλίο, απέκτησε λίγη γνώση και καλλιέργεια, κάνε ότι είναι απαραίτητο για να "ανοίξεις" λίγο τον εαυτό σου. και αν δεν ξέρεις τι να κάνεις, πάρε τηλέφωνο στην ΑΔΕΛΦΗ (Ακτιβιστές Δημόσιας Ενίσχυσης Λούγκρας Φης Ηλίθιας), την γραμμή στήριξης ελληνίδας ντουλαπίστριας! εγώ θα στα λέω όλα;

επίσης... ποιος σου δίνει το δικαίωμα να λες εις επήκοον όλων σε δημόσια χώρο αυτές τις μαλακίες; που ξέρεις τι και ποιος είμαι εγώ που είμα δίπλα σου! άμα μου κάνεις τραύμα; άμα μου κάνεις νεύρα και σε σπάσω στο ξύλο; γκρ γκρ γκρ γκρ...

Και για φαντάσου ο άθρωπας αυτός να έχεις παιδιά, αγόρια μάλιστα!! και ίσως ένα από αυτά να είναι Ομοφυλοφιλάκι!!! ΟΜΗΤΖΗ!!! ούτε που θέλω να σκεφτώ τι θα ζει το κακόμοιρο το παιδάκι, να έχει πατέρα που θεωρεί ότι το κόκκινο είναι "γυναικείο". έλεος. έλεος.

έλεος. ένα λογαριασμό πήγα να πληρώσω κι έπαθα σύγχιση. άλλη φορά θα κάνω πάγια εντολή για εξόφληση μέσω κάρτας.

Ωδή στην χαρά (πως λέμε "χαζό παιδί, χαρά γεμάτο")

Πολύ χαίρομαι που ξαφνικά η ελληνική κοινωνία, και ειδικότερα η μπλογκόσφαιρα, που υποτίθεται ότι είμαστε και κάπως πιο κωλοπέτσες...

ανακάλυψε, με αφορμή τα ρεπορτάζ για την συνάντηση Ερντογάν και Καραμανλή, που δεν έγινε ποτέ, ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας...

όπου Δανιμαρκία βάλε "τα MME". k όπου σάπιο, βάλε "ενημέρωση φάστ φούντ".

Και έρχομαι και κάνω την ρητορική ερώτηση:

Όλα τα υπόλοιπα, οι κατασκευές πανικών, η επιπόλαια ενημέρωση, η εξυπηρέτηση συμφερόντων, η απόλυτη έλλειψη ανεξαρτησίας από οικονομικούς παράγοντες, η στήριξη ημετέρων, η θυσία και απόκρυψη της αλήθειας για να μην θιχτεί ένας πιθανός διαφημιζόμενος που θα δώσει λεφτά για να διαφημιστεί στο μαγαζάκι... και πολλά ακόμα που θέλουμε 3 μπλόγκ για να τα γράφουμε, δεν είχαν υποπέσει στην αντίληψή σας τόσο καιρό;

τώρα καταλάβατε ότι κάτι κολασμένο έρχεται προς τα εδώ;

άντε βρε, συχαρητήρια, σύντομα εύχομαι να ανακαλύψετε και ότι οι πολυεθνικές ενδιαφέρονται κυρίως για το συμφέρον τους. Και αφού είστε σε μουντ ανακαλύψεων, ε άντε, ανακαλύψτε επιτέλους και τον τροχό...

λολ, δηλαδή έλεος.


ξύπνα ωραία κοιμωμένη.

Πάει χάλασε ο κόσμος

(πενιά, πενιά, πενιά και μετά αχ χελιδόνι μουουουουουουου πως να πετάξεις σε αυτόν τον μαύρο τον ουρανόοοοοοο πενιά ξανά μανά)

μόλις συνειδητοποίησα με ανείπωτη φρίκη και θλιψ θλίψ εντατίκ ότι αυτήν την εβδομάδα, από την προηγούμενη Κυριακή δηλαδή μέχρι σήμερα, έχω κάνει μόνο 4 πόστ!

ΟΜΗΤΖΗ!!!! ΟΜΗΤΖΗ!!!! ΟΜΗΤΖΗ!

εγώ, ΕΓΩ, ΕΓΩ, που ξεκίναγα να ποστάρω και αναπαμό δεν είχα, που με παίρνανε από το blogger τηλέφωνο να με ρωτήσουν που να στείλουν τον λογαριασμό με τα νοσήλεια για υπερκόπωση του υπεύθυνου τσεκαρίσματος νέων πόστ το πρόβατο, που έκανα ποστ με τις πιο ασήμαντες αφορμές (πιχι επειδή άνοιξα το ψυγείο)... έχω φτάσει στο σημείο να κάνω 4 ποστ τη βδομάδα...

ΛΥΓΜ!

ΣΝΙΦ!

το χειρότερο, δε, είναι ότι από τα 4 ποούστ τα 2 είναι... ΟΜΗΤΖΗ... είναι ΟΜΗΤΖΗ... με VIDEO!!!!! ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ να έχω 2 πόστ με βίντεο σε μία βδομάδα με 4 πόστ... ε, λοιπόν, πάει, χάλασε ο κόσμος... χάλασε.

και αναρωτιέμαι σκεψ σκεψ εντατίκ... τι συμβαίνει; τι γιούνεται;

ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;

μήπως βαρέθηκα; η αλήθεια είναι ότι μετά από 4 χρόνια, πολλές ιδέες που έχω για ποστ δεν με ιντριγκάρουν να κάτσω να τις υλοποιήσω, είτε επειδή έχω κανακάνει κάτι παρόμοιο παλιάαααααα είτε επειδή μοιάζουν με κάτι άλλο που γενικά έχει ξαναγίνει. ΓΚΡ ΓΚΡ ΓΚΡ. Όμως... α χαβ του σνάπ άουτοβήτ γιατί... γιατί ούτως ή άλλως, το blog είναι το πλαίσιο, τα πόστ είναι το ουσιαστικό πράγμα, άμα βαρεθείς να μπλογκάρεις, απλά άλλαξε το θέμα και την κωδικοποίηση των ποστ σου και θα ξεβαρεθείς... αυτό όμως θέλει δουλειά, πως θα κάνεις reinvent γιασέλφ; χμφ χμφ χμφ... Για πάρε μου Μετζένα στο τηλέφωνο... χμφ χμφ χμφ

ακόμα.... μήπως θέλω να το κλείσω; (ξαφνικά, όλη η γη κρατά την ανάσα της περιμένοντας την απάντηση... τρεμ τρεμ εντατίκ...) ΣΕΗ ΧΟΥΌΤ ΜΠΗΤΣ; άρ γιου νάτς; δεν έχω καλλίτερη ασχολία, δεν έχω καλλίτερο τρόπο να προπονώ μυαλί, μαλλί και γυαλί (όπου "γυαλί" βλέπε οπτική γωνία, όπου "μαλλί" βλέπε στάση προς τον κόσμο και τα γύρω μου πράγματα). Όμως, για να μου τα κάνει αυτά το πρόβατο, χρειάζεται να μην το βαριέμαι, άρα που καταλήγουμε... reinvention πάλι. χμφ χμφ χμφ...

Μία άλλη παράμετρος που θέλω να καταθέσω, και που αισθάνομαι ότι έχει σχέση με το ότι το έχω λίγο ρίξει στον κόκ το όλο θήγκ, είναι ότι ξαφνικά αρχίζει και μου φαίνεται πόσο δουλειά έχει όλο αυτό.... Μέτρα: βρες ιδέα για ποστ, κάτσε γράφτο, κάτσε εντίταρέ το (μπράβο, ωραία ελληνικά, συγχ) κάτσε ψάξε φωτό, κάτσε μετά απάντα σε σχόλια... δεν είναι λίγο, όταν θες να κάνεις 2 πόουστ την μέρα, που για μένα είναι το μίνιμουν ενός ζωντανού κ ηλεκτρισμένου μπλόγκ...

Επίσης, κάτι άλλο που με "πιέζει" είναι ότι έχω φτάσει πια στο σημείο, μετά από 4 χρόνια με φιλτράρισμα της πραγματικότητας με το φίλτρο "αυτό που μου συμβαίνει ΤΩΡΑ, μπορεί να γίνει ποστ άραγε;", που όλοι οι μλόγκερζ το κάνουμε... ε δεν μπορώ ρε παιδάκι μου, θέλω να το απενεργοποιώ και πότε πότε! Ε, και όταν το απενεργοποιείς, μετά δεν έχεις υλικό!!! γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ....

Επίσης, άλλοι παράγοντες που σίγουρα έχουν να κάνουν με τα λιγότερα ποστ, ή καλλίτερα με την λιγότερη όρεξη για ποστ, είναι όταν πια πλησιάζεις τα 36 και έχεις μία κάποια υπευθυνότητα απέναντι στην ζωή και την δουλειά σου .... ε, για να καταφέρεις να κάνεις deliver πράγματα λες από μέσα σου σκεψ σκεψ εντατίκ "ας μην κάνω τώρα ποστ, ας κρατήσω λίγο το μυαλό μου ξεκούραστο για να μπορέσω αύριο να σκεφτώ διαφήμιση για σερβιέτες που έχουν όχι απλά φτερά αλλά και πούπουλοα και μία γερακίνα ολάκερη".

Και ακόμα, ένας άλλος λόγος μικρότερης συχνότητας ποσταρίσματος είναι ότι αν θες να μην "χαντακώσεις" τα καλοδουλεμένα σου ποστ, καλό είναι να τα αφήσεις πάνω και πρώτα στο μπλόγκ σου μερικές μερούλες. Αυτό εγώ το κάνω συνειδητά. Ειδικά τον τελευταίο καιρό που διαπιστώνω ότι αποκτώ μία άλλη επαφή με το γράψιμο, τα γραπτά μου μου φαίνονται πιο "με αρχή, μέση, στηθάκι και τέλος" και είναι και πιο entertainment... ε καμία φορά τα αφήνω και 3 και 4 και 5 μέρες - χωρίς να ανεβάσω άλλο. Όμως αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βγαίνω λίγο από το μεντάλιτη του να γράφεις και να παράγεις... αλλά μήπως δεν είναι καλλίτερο ένα ζουμεριάρικο ποστ ανά τριήμερο αντί για 10 ποστ με λινγκζ και φωτογραφίες διασήμων και βίντεος την μέρα; (φωνή συνείδησης μπλογκικής: ναι είναι... τότε εσύ χαζέ γιατί είχες το 50 των πόστ σου της προηγούμενης βδομάδας με βίντεα;).

αχ σκεψ σκεψ σκεψ εντατίκ... αχ προβληματίζμ εντατίκ...

τίποτε. νομίζω ότι πια το μπλόγκ έχασε για μένα το "ανέβασε ότι σου γουσταίρνει στο κεφάλι"-ness φάκτορ που είχε μέχρι κάποτες... και τώρα πρέπει να κάνω reinvent! όχι ρε πούστη μου, και άλλη δουλειά για αυτή την βδομάδα. γαμώ το φελεξ μου γαμώ.

να σου πω ρε σέξυ βγιούερ... εσύ πως το βλέπεις όλο αυτό; τι σκέψεις έχεις για το προβατάκι σου; αν σου ζήταγα, με αφορμή όλο αυτό το προβληματισμό, να μου κάνεις δώρο μία σκέψη για να με βοηθήσεις να το πάω παρακάτω το πρόβατο, τι σκέψη θα μου έλεγες; ξηγήσου σέξυκα πληζ... θέεεεεγκζ!

Σημάδια των καιρών

Στο σημερινό βήμα υπάρχει ένα τέταρτο σελίδας για την Ζυράννα Ζατέλη και το νέο της βιβλίο, το Πάθος χιλιάδες φορές, που βγαίνει σε 8 μέρες αχ βαχ αχ βαχ...

και μία ολόκληρη σελίδα για τον Ανδρέα Μικρούτσικο την καριέρα του στην ελληνική τιβή και την "πορεία" του προς την πτώση... (λες και είχε ποτέ άνοδο... τηλεοπτικά τουλάχιστον)


σε κάνει να σκέφτεσαι... ντάζεντ ιτ;

Show bizz verbs of the week

Χωρίστηκαν το δάκτυλο του ανθρώπου από το το χέρι του θεού στην φημισμένη τοιχογραφία στην Cappela Sixtina... επίσης, κόπηκαν τα Χέρια του αγάλματος του Χριστού στο Rio De Janeiro... Και τέλος ένα αεροπλανοφόρο έπεσε πάνω στον Άσπρο Σπίτι... φακ

όλα αυτά... εδώ:


αυτό το σούπερ ανατριχιαστικό που είδες, είναι το καλλίτερο τρέηλερ όλων των εποχών. Αφορά την νέα ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη ταινιών καταστροφής Roland Emerich - που βασίζεται στην ιδέα "οι Μάγιας είπανε ότι το 2012 ο κόσμος θα καταστραφεί... ε, ναι, είχαν δίκιο" (σημείωση πρόβατο: μλκ πάμε ΝΑΟΥ για σεξάκοι, μόλις που προλαβαίνουμε για ένα κουήκη μέχρι τότε). σε ικετεύω δες το το τρέηλερ, είναι απίστευτο φεστιβάλο εφέ ΜΛΚ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟΣ! πχιότητα στις αίθουσες.

Στεναχωρήθηκα πολύ που έμαθα ότι η Sonique η οποία είχε βγάλει αυτό το σούπερ χητάκη πριν από 9 χρόνια,

έχει καρκίνο στο στήθος που δυστυχώς έχει κάνει μετάσταση. Bless you Girl, είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά!

Παρέλαβε η Μετζένα το νέο μαλαουϊανό παιδί της. Το παιδί της ήρθε με συστημένο κουτί, σε ειδική συσκευασία DHL με τρύπες για να μπορεί να αναπνέει (το παιδί, όχι η Ματζ, αυτή δεν χρειάζεται εδώ και χρόνια να αναπνέει το ταπεινό οξυγόνο που εμείς οι πληβείοι έχουμε ανάγκη). Mercy Chifundo James (έτσι λέγεται το μωρό) καλωσόρισες την νέα σου ζωή...(ελπίζω τώρα με το μωρό η γρία Μάτζ να αφήσει για καμία πενταετία τα σχέδια για νέο cd, αχ μακάρι).

Σκίζει και θριαμβεύει η πιο γλυκειά αντιπαθητική του Χάληγουντ, η Sandra Bullock! H νέα της ρομαντικιού κιουμεντή μάζεψε πάνω από 34 μύρρια δολλάργια (σχεδόν όσα στοίχισε η παραγωγή της, 40) το πρώτο Σουκού της προβολής της και φυσικά είναι νούμερο ένα στο μποξ όφισ της Αμερικιούς. Ετοιμάσου τώρα μετά από αυτό να δεις το Σαντράκι σε πολύ πολύ μεγάλες παραγωγές. Όσο για τον Κιάνου Ρήβζ, συμπρωταγωνιστή της στο Σπήντ αν θυμάσαι, χμφ η τύχη του αγνοείται ακόμα. Δες εδώ το trailer του proposal, όμορφο και γλυκό είναι το Σαντράκι, το συμπαθώ αν και αντιπαθητικό:

στην ελλάδα ανοίγει την Πέμπτη.

επιστρέφει μία από τις πιο μαγικές και μαγεμένες ελληνίδες συγγραφείς, η Ζυράννα Ζατέλη. Το νέο της βιβλίο, μέρος μία τριλογίας που χέστηκα κιόλας, δεν πα να είναι και πενταλογία, να την διαβάζω θέλω, βγαίνει την άλλη δευτέρα. Αυτό είναι μόνο μία βδομάδα από αύριο και όλοι όλοι όλοι το περιμένουν με την αγωνία και την προσδοκία που του αξίζει. Να και το εξώφυλλο του. Το πάθος χιλιάδες φορές: (ξέρεις ρε μαλακιζμένο ποια είναι Η Ζατέλη ή θα γίνει χαμός βραδιάτικο; ου να χαθείς, άμα σου έλεγα Πετρούλα, θα γυάλιζε το μάτι σου... ουστ).

Τέλος έπεσε η Pixie Lot, ακόμα μία σούπερ άχρωμη και μελανζέ ρέπλικα της ανεπανάληπτης Dusty, από το νούμερο 1 της Μεγάλης Βρεττανίας. Την θέση της πήραν (να 'ναι ευλογημένοι) ο Γάλλος David Guetta, με την Kelly Rowland στο όφωνο, με ένα τραγούδι που ανυπομονώ να το χορέψω δίπλα σε πισινάκι παρέα με άλλα τσουπωτά πισινάκια. χεχε
Όταν η αγαπή κάνει κουμάντο - When love takes over (σαν χητ της Μοσχολιού ακούγεται, λολ):

How more surreal can you go! Δεν υπάρχουν, όχι, δεν υπάρχουν

Αυτή η τριπλέτα διαφημίσεων για το MTV είναι απλά ζενιάλ! Τέλος.

Πριν τις δεις να σου πω ότι χαίρομαι πολύ που τελείωσε αυτή η βδομάδα, ήταν πολύ πολύ πολύ τσάλετζηγκ!

Επίσης, είχε και μερικές νίκες, και πολύ χαίρομαι για αυτό!

Πάω για Σαββατοκύριακο στην Θεσσαλονίκη, ταξίδι αστραπή, τεντόπανα πριμαβέρα, θα επιστρέψω την Κυριακή το απόγευμα μεσημεράκι και είμαι πολύ χαρούμενος.

Δες αυτές τις διαφημίσεις τώρα - θα γελάσεις πολύ πολύ πολύ πολύ!







λολ είπα; λολ

βιαστικό ποστ είπα; βιαστικό ποστ.

Με δυσκολεύει!

Κάθε φορά που πηγαίνω κάποια εκδρομή και μετά επιστρέφω στην πραγματικότητα, έχω πολύ μεγάλη δυσκολία προσαρμογής.

Η οποία όσο μεγαλώνω γίνεται όλο και πιο έντονη σαν δυσκολία. Ας πούμε, πέφτω το βράδυ, αφού έχω γυρίσει από εκδρομή, να κοιμηθώ για να σηκωθώ την άλλη μέρα να πάω δουλειά και με πνίγει ένα άγχος και μία αγωνία.

Και αφού πάω στην δουλειά, χρειάζομαι τουλάχιστον ένα διήμερο να προσαρμοστώ και να συνέλθω. Δηλαδή, γουανταφάκ μπιτς!!! Αν είναι να τραβάω όλη αυτή την ταλαιπωρία, να σταματήσω να πηγαίνω διακοπές (or not!!!).

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι παράλογο που για να συνέλθω γίνεται το κούγκι το ψυχολογικό, αν σκεφτείς ότι στα τριήμερα έρχομαι σε επαφή με μία άλλη εκδοχή ζωής που είναι πολύ πιο κανονική (όπου "κανονική" σημαίνει πιο ταιριαστή με την προσωπικότητά μου).

Μην φανταστείς ότι τεμπελιάζω και ότι όλη μέρα πίνω καφέδες και κάνω κραιπάλη (που είναι το ιδανικό του να περνάς τις διακοπές σου, όπως μας λέει η πρωτεύουσα κουλτούρα της εποχής...). Κάθε άλλο.

Απλά κάνω πράγματα που με γεμίζουν περισσότερο. Διαβάζω σαν τυφλός βιβλιοθηκάριος που μετά από χρόνια ξαναβρήκε το φως του, σελίδες επί σελίδων, τόμους επί τόμων, άρθρα επί άρθρων και περιοδικά επί περιοδικών (βαβούρα, μπλεκ κλπ)! Επίσης μου συμβαίνει και ένα πολύ σέξυ εν κουλ πράγμα:

Eίναι σαν να φεύγει ένα σκληρό στρώμα από πάνω από όλες τις αισθήσεις μου - και ξαφνικά γίνονται πιο αξυμένες, πιο ικανές να αισθανθούν και να καταλάβουν τα σημαντικά και τα πραγματικά σπουδαία.

Πράγμα που μου επιτρέπει βέβαια να διακρίνω στον περίγυρό μου αποχρώσεις, κινήσεις, σκέψεις, βλέματα, χειρονομίες... που γίνονται μετά εμπνεύσεις, και ιδέες για ιστορίες! χμφ χμφ χμφ (θα σε πήξω στο χμφ χμφ χμφ σε αυτό το ποστ, στο λέω).

Για να καταλάβεις, πήγα το Σάββατο μονοήμερη εκδρομή στην Λίμνη Ευβοίας. Πήγα μέσα στην πίεση... έφυγα αργά από την Αθήνα και εκτός προγράμματος, με νοικιασμένο αυτοκίνητο που είχα τρελό άγχος να μην το χτυπήσω, και που σαν να μου φαίνεται ότι μου έπιασαν τον κώλο με την τιμή του, και στημ διαδρομή όχι μόνο χάθηκα αλλά επιπλέον πλακωθήκαμε και με το γκομενάκι (ενννείται ότι φιλιώσαμε μέσα σε πέντε λεπτά, αλλά δυστυχώς χωρίς σεξάκι επανασύνδεσης, how uncool is that λυγμ). Γενικά όλο το ταξίδι είχε διάφορους στρεσογόνους παράγοντες...

Όμως... Το πράσινο δεξιά και αριστερά από το δρόμο, το πανέμορφο δάσος, και η αίσθηση του γλυκού προορισμού με έκαναν μέσα σε μερικές ώρες να μπω σε μία κατάσταση εμπνευστικής νιρβάνας και ηρεμίας και χαλάρωσης πολύ τέλεια. 5 (ωραίες) ιδέες για γραψίματα έγραψα στο μαγικό σημειωματάριου το τρίτου Έλληνα Νομπελίστα (έντερ πρόβατο) μέχρι να επιστρέψω την Κυριακή το απόγευμα...

Και ύστερα, αφού έγινε το ταξίδι, που δεν ήταν και τίποτα απίστευτα ιδιαίτερο απλά ήταν χωρίς το αγχός και την αγωνία για τα ασήμαντα, έπρεπε να επιστρέψω... στο άγχος και στην αγωνία για τα ασήμαντα. Ουφ.

Και αναρωτιέμαι; Γιατί να πρέπει να περνάω (εγώ, εσύ, όλοι μας) το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου γινόμενος παραγωγικός μεν, αλλά με πράγματα που με πιέζουν και μου προκαλούν αγωνία και άγχος;

Γιατί να μην μπορώ αυτό που μου αρέσει τόσο πολύ να κάνω, να παρατηρώ δηλαδή τον κόσμο γύρω μου και να γράφω ωραίες βλακείες και ιστορίες και διάφορα άλλα παλαβά; Και γιατί να μην μπορώ να ζήσω από αυτό (με δεδομένο κιόλας ότι αποδεδειγμένα υπάρχουν άνθρωποι που το απολαμβάνουν και τους αρέσει - εδώ μπαίνεις εσύ πιστέ αναγνώστη του προβατάκου σου και επιβεβαιώνεις!);

Αρονό. πραγματικά αρονό. Και πραγματικά χμφ χμφ χμφ.

Γενικά είναι πολύ μεγάλο θέμα όλο αυτό... και με προβληματίζει πάρα πολύ! Μου προκαλεί, δε, πολύ, πολύ αντιφατικά συνασθήματα... τα οποία, την πούτσισες σέξυ βιούερ, αλλά θα στα καταθέσω ευθύς αμέσως χεχε...

Ας πούμε, από την μία πλευρά, δεν μου αρέσει να είμαι αχάριστος με την δουλειά μου! Σε σχέση με πολλούς πολλούς πολλούς άθρωπες από τον περίγυρό μου, επαγγελματικά είμαι πάρα πολύ τυχερός (φοτυ γκάρλιξ) και γίνομαι ακόμα πιο τυχερός αν σκεφτείς από που ξεκίνησα... Όμως, (συνήγορος διαβόλου mode on) επειδή είσαι καλύτερα από πολλούς, σημαίνει και ότι είσαι καλά; ειδικά όταν το στομάχι σου σου λέει ότι δεν είσαι;

Επίσης δεν θέλω να ξεχνώ και κάτι ακόμα... ότι αν μπορώ να πηγαίνω σούπερσέξυκουλ μονοήμερα στην Λίμνη Ευβοίας είναι διότι δουλεύω εκεί και όπως δουλεύω... Όμως, τι νόημα έχει μία ζωή όπου ανταλλάσεις 5 μέρες για να 2; Από μόνο του αυτό ακούγεται ανισόροπο έστω και με αριθμητικούς όρους.

Από την άλλη, δεν μπορώ παρά να το ομολογήσω... αυτό που κάνω θεωρώ ότι είναι κατώτερο των δυνατοτήτων μου. Αυτό δεν το εννοώ με συμπλεγματικό τρόπο, δεν το υποτιμώ δηλαδή, Θεός φυλάξοι! Κατώτερο το λέω με την έννοια του ότι δεν με βοηθά καθόλου να "αυτοεκπληρωθώ". Και η ανάγκη για αυτοεκπλήρωση, να κάνεις δηλαδή το μέγιστο των δυνατοτήτων σου, είναι εξίσου σημαντική με άλλες ανάγκες, όπως να αγαπάς και να αγαπιέσαι, ή να έχεις ασφάλεια... (ναι ακούγεται περίεργο αλλά είναι αλήθεια αληθινή...).

Πράγμα που σημαίνει ότι είναι ίσως λογικό να πιέζομαι και να νιώθω αγωνία και να με πιάνει υπαρξιακό ότι χάνω τον χρόνο μου και την ζωή μου - αφού δεν εκπληρώνω αυτό που μπορώ να κάνω... χμφ χμφ χμφ χμφ...

Επιπλεόν (το ξέρω το γμσ πάλι το θέμα), όσο και αν ακούγεται περίεργο, με ενοχλεί και απέναντι στους εργοδότες μου να υπάρχει εντός μου αυτή η περίεργη αίσθηση απέναντι στην δουλειά μου. Δεν θέλω ρε παιδί μου να αισθάνομαι ότι βγάζω τα προς το ζειν κάνοντας κάτι που με πρήζει, το βρίσκω λίγο "ανειλικρινές" και χαζό και στραμπουληγμένο. Θέλω να μπορώ να πω ότι είμαι ψυχή τε και σώματι δοσμένος στην δουλειά μου, καθόλου, καθόλου, καθόλου, από πιτσιφρίκι ακόμα τρυφερό, δεν μου άρεσε το σχήμα "κάνε την ανάγκη φιλοτιμία, και κάνε τον μαλάκα και πρόσφερε τα λιγότερα που μπορείς, μην σπαταλιέσαι και δεν βαριέσαι, ωχ μωρέ αδερφέ....".

Όμως από την άλλη υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα... Η πολύ "τιμιότητα" του τύπου "δεν τρελλαίνομαι για την δουλειά μου άρα φεύγω, πάω να γίνω δεξί χέρι του ερημίτη μέχρι να βρω το τέλειο", θέλει γερά νεύρα και μεγάλο θάρρος και ίσως να προκαλεί πολλές ταλαιπωρίες. Πως θα πληρωθεί το νοίκι; Ε; Άσε που είναι και ανώριμος τρόπος σκέψης...

Επιπλέον, και αυτό είναι πολύ σημαντική παράμετρος, όταν είσαι με άδειο στομάχι δεν έχεις πολλές ιδέες για κείμενα και γραψίματα γιατί πρέπει να σκεφτείς ιδέες να το γεμίσεις. Ο γιες, το έχω ζήσει και ξέρω!

Ουφ μπλέξιμο. σκεψ σκεψ εντατίκ, σκεψ σκεψ ακόμα πιο εντατίκ, περισυλλόγ περισυλλόγ, αλλά καμία άκρη.

Τίποτε, η λύση είναι να καταφέρω να κάνω την μετάβαση στο επίπεδο του ανθρώπου που ζει όχι απλά γράφοντας αλλά γράφοντας πράγματα που του αρέσει να γράφει και που τον βοηθούν να εκπληρώσει αυτό που μπορεί να κάνει... δύσκολο ε;

φυσικά, πολύ δύσκολο. στην χώρα μας δε, που είναι μικρή αγορά και πονηρούλα και περίεργη κουλουπού κουλουπού, ακόμα πιο δύσκολο. χμφ χμφ χμφ

Όμως μάλλον αξίζει τον κόπο και την προσπάθεια!

Και μέχρι να το καταφέρω, καταρχήν δεν θα ξεχνάω να λέω και ένα ευχαριστώ για ότι έχω κατεκτημένο και, το κυριότερο, θα ρουφάω οξυγόνο, όσο μπορώ περισσότερο, βουλιάζοντας σε Λίμνες (Ευβοίας). σνιφ αισίοδοξο

Αχ μα τι τέλειες που είναι και οι τρεις.

Τρεις διαφημίσεις που αξίζει να δεις αυτήν την βδομάδα

Αυτή είναι πολύ αστεία...


αυτή έχει πολύ σέξυ κοιλάκι, σχεδόν τόσο σέξυ όσο το δικό μου (σχεδόν είπα, κάποια πράγματα μπλα μπλα μπλα αναφοράς οπότε μπλα μπλα μπλα...)


και αυτή είναι τραβηγμένη μεν, αλλά έχει ένα σπούκινες που σε κρατά δεμένο και δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό σου. πολύ, πολύ ιδιαίτερη, ζουλεύω!!

διαφήμιση και γκόμενοι. μία παράλληλη σχέση

Να σου πω κάτι; Εσύ μπορεί να την βρίζεις την διαφήμιση και να λες ότι είναι μεγάλη αλήτισα, γιατί σε επηρρεάζει και ψωνίζεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι εντ ωλ...

αλλά, σέξυ βιούερ μου αγαπημένε, χωρίς να θέλω να σε πληγώσω, η διαφήμιση είναι πολλά περισσότερα από όσο νομίζεις και αν θες απόδειξη δες εδώ τα slogan μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να κάνεις άμεσο, γρήγορο και ευνόητο χαρακτηρισμό γκόμενου.

Κοντολογίς αντί να κάθεσαι να λες και να λες και να λες και να λες και να λες και να λες και να μιλάς και γιάγκαντη γιάγκαντη και μπλα μπλα μπλα μπλα για να περιγράψεις τον γκόμενο και τα καλά/κακά/ελαττώματά/προτερήματα/πχιότητες χρησιμοποιείς απλά ένα γνωστό slogan και τα έχεις πει όλα.

Εγώ θα σου δώσω τα δικά μου παραδείγματα, από την ζωή βγαλμένα γιατί το πρόβατο πάντα βασίζεται στην εμπειρία για τα υπέροχα ποστ, τα γεμάτα σοφία ζωής!

Πάμε

Γκόμενος "Ήλιος - απ' έξω εμφάνιση, από μέσα άνεση". Από τις καλλίτερες κατηγορίες γκόμενου, είναι ο τύπος που είναι ωραίος/διαβασμένος/έξυπνος/χιουμορίστας/καλοσεξάκης/γλυκός/κορμάρα αλλά δεν το παίρνει πάνω του, είναι χαλαρός και απλός. Άμα σου πετύχει τέτοιος στην ζωή, εννοείται ότι τον δένεις με αλυσίδα στο πόδι του κρεβατιού. Και άμα απειλήσει να φύγει, τον σκοτώνεις! ...ή θα τον έχεις εσύ ή κανένας.

Γκόμενος "M&M - Λιώνει στο στόμα, όχι στα χέρια σου"... Γκόμενος που έχει λύσσα με φιλιά, και γενικά ότιδήποτε έχει να κάνει με στόμα. Πολύ φιλί, πολύ... ανάσα δεν προλαβαίνεις να πάρεις. Καλή φάση, βοηθά και στην ενδυνάμωση των πνευμόνων, το χρειάζομαι για το γυμναστήριο - αλλά ίσως κάποιες φορές να γίνεται κουραστικό όλα αυτό το στοματολάγνο.

Γκόμενος "Ακάκιε, τα μακαρόνια να 'ναι Μίσκο"! Είναι ο γκόμενος που στο σεξ ξέρει μόνο μία στάση, μία μόνο, και της γαμά τη μάνα... Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου "έλα να δοκιμάσουμε τίποτε άλλο έχω βαρεθεί όλο τα ίδια και τα ίδια, έχει κάνει κούρμπα το στρώμα το ανατομικό από την επανάληψη" τίποτε αυτός εκεί, επιμένει στα Μίσκο. Αποτέλεσμα; Του δείχνεις κι εσύ τον γαϊδαράκο και του λες να τον εκαβαλήσει και να πάει στην ευχή της Μεγαλόχαρης. και καλά κάνεις.

Γκόμενος "Ajax - Τα κάνει αόρατα". Κακή κατηγορία γκόμενου, είναι αυτός με πουλί τόσο μικρό που σχεδόν δεν φαίνεται... δηλαδή αόρατο. Δύσκολο case, άστο καλλίτερα. χμφ χμφ χμφ...

Γκόμενος "Tasty - Κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα". Γκόμενος με πολλά ερωτόνια που όλα τα κάνει πάνω από μία φορά. Φίλια, sex, αγκαλιές, όλα επί δύο. Κυρίως το sex. Το καλλίτερό μου για γκομενάκι.

Γκόμενος "Afroso Αχ... ανάσανα!". Κακή περίπτωση, είναι αυτός που σου τα πρήζει πολύ με ζήλειες, βαριές κουβέντες, σκηνές, δράματα, νήντηνες... οπότε κάποια στιγμή του δίνεις το ψιλοτάκουνο στο χέρι "άντε γλυκειά μου στην μανούλα σου, άμα ήθελα στην ζωή μου υστερία άνοιγα και την τηλεόραση να δω ελληνικά σήριαλ" και μετά ανασάνεις ενθουσιασμένος και ξαλαφρωμένος.

Γκόμενος "Η μαμά μου η καλή καθαρίζει με Ρολύ". Γκόμενος μαμάκια, δεν θέλει να πάτε για μπάνιο την Κυριάκη γιατί πρέπει να φάει με την μητέρα, πάει μαζί της για ψώνια, μέχρι και στο Big την κουβαλά μαζί του για να του διαλέξει γκόμενο. Έλεος, στην πυρά.

Γκόμενος "Rexona - δεν σας εγκαταλείπει ποτέ". Ευκολάκι να περιγραφεί: κλασικός γκόμενος, παλιακός, με αρχές και πχιότητα. Σε προσέχει, σε αγαπά, σε φροντίζει, είναι αγαπησιάρης με ένα γλυκό, παλιομοδίτικο τρόπο που σε γεμίζει ασφάλεια και σιγουριά. Και έτσι, δεν σε πειράζει καθόλου που έχει μουστάκι εν ετη 2009.

Γκόμενος "Nike - Just Do it". Κι αυτό εύκολο. Είναι ο γκόμενος που τον ενδιαφέρει μονάχα το sex και τίποτε τίποτε άλλο. Παλιά, στα 90ζ τον λέγανε φάκ μπάντη.

Γκόμενος "ΑΒ Βασιλόπουλος - Και του πουλιού το γάλα". Καλά, σοβαρά τώρα περιμένεις να σου τον εξηγήσω αυτόν τον γκόμενο; έλεος ρε πούστη μου, δεν έχω δει πιο τεμπέλη αναγνώστη! γκρ γκρ γκρ

Αυτά από μένα, εννοείται ότι άμα θες συμπληρώνεις και πριν σε αφήσω...

...πάρε και μία κλασική αγαπημένη Άντζυ να μπεις ακόμα πιότερα και καλλίτερα στο καψουροκλίμα. δώσε βάση του στίχου.

Ο χρόνος είναι ένα παιδί που γλύφει

Πήγα ο άθρωπας ο δύσμοιρας πριν από λίγο στο περίπτερο εδώ στην εταιριολάνδη που εργάζομαι, να πάρω ένα παγωτό.

Τι το ήθελα; από εκείνη την ώρα με έχει πιάσει μία μαύρη κατήφια, ένα εσωτερικό λυγμ, ένα σνιφ άνευ προηγουμένου... νομίζω ότι πρέπει να πάω να αγοράσω μαύρα σώβρακα από το Marks N Sparks για να συνέθλω αλλά και πάλι αμφίβολο το βρίσκω.

αχ βαχ...

πάω λοιπόν στο ψυγείο, το ανοίγω... και αρχίζω να διαλέγω το παγωτό μου. Βλέπω ένα με βανίλα και επικάλυψη crunch, ξέρεις, την σοκολάτα με το ρύζι! "αυτό είναι" λέω στον εαυτό μου, "το έχουμε, ότι πρέπει", γλύκα τσεκ, βανίλια τσεκ, σοκολάτα τσεκ, δίαιτα τσεκ (καλά, αυτό είναι λίγο λαιμαργιακή αδεία), ξυλάκι τσεκ.

Παίρνω λοιπόν το παγωτό, το πληρώνω και αρχίζω να το τρώω πηγαίνοντας σιγά σιγά προς την δουλειά...

και τότε, την ώρα που τρώω το παγωτό, τρώω και φοβερή φλασιά.

ΚΡΑΤΣ!

και θυμάμαι: Πόσο απίστευτα διαφορετική και δυνατότερη εμπειρία ήταν το να πάρω παγωτό όταν ήμουνα πιτσιφρικάκι τρυφερό... και διαπιστώνω: πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου.

Καταρχήν, το να πάω να πάρω παγωτό ήταν ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ γεγονός. ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! μπορούσε να μου φτιάξει μία ολάκερη εβδομάδα. Ενώ τώρα... απλά μου ήρθε να φάω κάτι γλυκό και δροσερό, βκι έτσι έβαλα το χέρι στην τσέπη, παίρνω τα ποδαράκια μου και σε μερικά λεπτά, η επιθυμία μου γίνεται πραγματικότητα. χμφ 1ο

Τότε, όμως, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. ...έπρεπε να πείσω τον μεγάλο στην ζωή μου να μου δώσει λεφτά να πάρω το παγωτό... και αυτό, αφού τον είχα πείσει ότι επιτρέπεται να φάω παγωτό, και φυσικά ότι δεν θα λερωθώ.... χμφ 2 χμφ 3

Και πες ότι έπαιρνα την άδεια και τα χρήματα για να πάρω παγωτό. Μετά άρχιζε άλλος γολγοθάς. Να διαλέξω ΤΙ παγωτό θα πάρω.

Να πάρω αυτό που μοιάζει με πατούσα κι έχει πεντανόστιμα δαχτυλάκια, ή να πάρω το τσόκο μπανάνα, άλλο κλασικό αγαπημένο; Ή μήπως να χτυπήσω ένα λάκι καπ που έχει και δώρο... μετά από περίπου 4 ώρες, και αφού ο περιπτεράς είχε τηλεφωνήσει στον φίλο του τον Ηρώδη να με μαζέψει που του άφηνα τόση ώρα το ψυγείο ανοιχτό, αποφάσιζα τι θα πάρω....

και το έπαιρνα. και ύστερα άρχιζε άλλο βάσανο. Πως να το φάω ώστε να μεγιστοποιήσω την απόλαυση από την μία, και από την άλλη να ελαχιστοποιήσω την ΦΡΙΚΤΗ πιθανότητα να πέσει κανένα κομμάτι από την επικάλυψη στο πεζοδρόμιο (το να χάσεις κομμάτι από την επικάλυψη είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί αν είσαι πιτσιφρίκι, ακόμα χειρότερο κ από το να σε παρατήσουν οι γονείς σου στο ορφανοτροφείο επίτηδες) αλλά κ την πιθανότητα να λερωθώ...

Πως όμως να καταφέρεις να μην λερωθείς, όταν το παγωτό είναι πιο μεγάλο από σένα τον ίδιο; Βλέπεις όταν είσαι πιτσιφρίκι μικρό, εννοείται ότι θα αγοράσεις το μεγαλύτερότεροτεροτεροτερο παγωτό που σου επιτρέπει το χαρτζηλίκι σου...

με αποτέλεσμα να καταλήγει, ο άμοιρος διαβάτης, να περπατά στο δρόμο και ξαφνικά να βλέπει ένα κινούμενο παγωτό πίσω από το οποίο μόλις που διακρίνεται ένα ζευγάρι πόδια αδυνατούλικα (στο ρόλο του πόδια αδυνατούλικα ο Γιώρζ Τρούλη). και κάθεται να δει πως σταδγιάλα είναι δυνατόν ένα παγωτό να περπατά μόνο του, και όταν το παγωτό έρθει δίπλα του βλέπει το πιτσιφρίκι το μικροσκοπικό που κρύβεται από πίσω...

Το οποίο πιτσιφρίκι είναι δοσμένο, με προσήλωση επιστήμονα που ερευνά το φάρμακο κατά του Aids, στο γλύψιμο του παγωτού. Σλουρπ Σλουρπ, Γλυψ Γλυψ, Σλουρπ Σλουρπ, Γιάμη Γιάμη... και όλα αυτό να συνεχίζεται για ώρες, για ώρες, για ώρες, γιατί πως αλλιώς να φας ένα παγωτό που είναι τρεις φορές το μέγεθος σου;

ενώ τώρα...

αχ τώρα το παγωτό, ακόμα και το οικογενειακό, μπορώ να το κρατήσω με το ένα χέρι και να το φάω με μία χαψιά...

δεν με πειράζει αν λερωθώ, κανείς δεν θα με μαλώσει... και μου χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να διαλέξω τι θα πάρω.

Και φυσικά, αν τα σκέφτηκα όλα αυτά είναι γιατί το παγωτό το είχα φάει σχεδόν τρία λεπτά αφού το αγόρασα. χμφ χμφ χμφ

και αναρωτιέμαι... είναι καλό που έχω (έχουμε) ξεπεράσει όλα τα πράγματα που κάποτε ήταν γεγονότα σημαντικά;

και ακόμα μήπως φταίμε εμείς που τα καταναλώνουμε όλα γρήγορα;

Διαφημισούλες

Ο David Fincher σκηνοθετεί την διαφήμιση για το νέο iphone, και δεν μας εκπλήσσει καθόλου. είναι σκοτεινή σαν πλάνο από την ταινία που έκανε με την Jodi Foster, το Δωμάτιο του Πανίκου.


Ο Ozzy έχει περίπου 223253647775868 τρισεκατομμύρια χρόνια να βγάλει μουσική... αλλά κάνει διαφημίσεις τουλάχιστον... πολύ αμερικανιά αλλά είναι πολλά τα λεφτά όζη...


Η Orange στην Γαλλία διαφημίζει την Πέη TV της με πολύ ωραίο τρόπο. Μπράβο μου ζηλεύωζηλεύωζηλεύωζηλεύωζηλεύω σταδγιάλα ρε πούστη μου.


Αυτός ο γελοίος έχει πρόβλημα με την δουλειά του. Χεχεχε... χιχιχι... χοχοχο... η βραζιλιάνικη σχολή στην διαφήμιση είναι πολύ ιδιαίτερη. σαν το καρναβάλι τους. ηντζόη


η τελευταία είναι η καλλίτερη! Για την stella artois, την μπύρα. Ξεκινά τόσο κανονικά αλλά μετά...

ντύσου, πλύσου, ξυρίσου, άλλαξε σώβρακο, καθάρισε αυτί

Η τραγουδίστρια που η Μπηγιονσέ Ντολμανσέ δεν είναι ικανή να της κρατάει ούτε το πιγκάλ για να καθαρίζει το σκατό της από την λεκάνη...

Η φωνή που όταν την ακούει η Μετζένα βάζει τα κλάματα από την ζήλια και δέρνει, από τα νεύρα, την Λούρδη...

Η Ντίβα που δείχνει σε όλες τις Λέηντες Γκάγκες, τις Ριχάνες, τις Κάηλες και τα λοιπά απολειφάδια τραγουδίστριες τι εστί πραγματικά Ντίβα...

Η ερμηνεύτρια που όταν κλάνει, ακούγεται καλλίτερα από το καλλίτερο τραγούδι της Μαράχιας Καρέενας...

Το 80ζ σύμβολο που σημάδεψε όχι μόνο εκείνη την δεκαετία αλλά και την επόμενη και που έχει πουλήσει όσο όλες οι έκτοτε τραγουδίστριες μαζί, επί δύο...

Η θεά που πριν γίνει μία από τις θρυλικότερες και πιο επιτυχημένες φωνές όλων των επόχών ήταν... σούπερ επιτυχημένο μοντέλο (ΑΣΤΑΔΓΙΑΛΑ έλεος με την αδίκια!!! τίποτε εμείς; ούτε φωνή ούτε μόντελιγκ; γκρ γκρ γκρ γκρ)

Η σταρ που μας έδειξε ότι μπορείς από την κορυφή του κόσμου να πέσεις τόσο πολύ ώστε να γίνεις ο περίγελος όλης της υφηλίου... και μετά να πέσεις λίγο περισσότερο και ύστερα λίγο πιο πολύ...

επιτέλους επιστρέφει... την 1η Σεπτέμβρη. χμ... για να δούμε... τι άραγε θα ακούσουμε;



ελπίζω να θυμηθεί να πάρει γάλα και εφημερίδα γυρνώντας.

Ανοιχτό SMS προς πολλούς παραλήπτες

...ρατσιστόμουτρα, δεν σας περιμένουμε απλώς...

ΣΑΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ!!

ΓΚΡ ΓΚΡ ΓΚΡ ΓΚΡ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ

Ου γιε, ου γιε, ου γιε

Ου γιέ, α σέ! (δηλαδή: ooh yeah, I say...)

Παρασκευή απόγευμα κατά τις 5 φεύγω του σκοτωμού από την δουλειά για να προλάβω να έρθω στο σπίτι.

Στο σπίτι, όπου φτιάχνω βαλίτσα μέσα σε 5 λεπτά, κάνω μπάνιο και κατεβαίνω αστραπή στην γωνία Καλλιδρομίου Ιπποκράτους για να ανέβω στο αυτοκίνητο.

Στο αυτοκίνητο, που το οδηγεί ο φίλος μου ο Β. που είναι απίστευτα αγχωμένος διότι η ώρα είναι 7 και 20 και το πλοίο φεύγει στις 8 κ μισή από το Λαύριο.

Στο Λαύριο όπου φτάνουμε πολύ γρήγορα, ο δρόμος δεν έχει καθόλου κίνηση, και έτσι καταφέρνουμε να βρισκόμαστε στις 8 και 10 μέσα στο καράβι.

Στο καράβι διαβάζω τις τελευταίες σελίδες από την ελληνική έκδοση του Brokeback Mountain της Anne Proux και αρχίζω πια σιγά σιγά να χαλαρώνω καθώς πλησιάζουμε στην Τζιά.

Στην Τζιά, στην Κορρησία, μας περιμένει η παρέα μας - σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο όπου τρώμε τις πιο φρέσκιες και σέξυκουλ πατάτες τηγανιτές που έχω φάει ποτέ ο πούστης.

Ο πούστης σαν πουλάκι κοιμήθηκα την Παρασκευή το βράδυ - και ας κοιμήθηκα σχεδόν στρωματσάδα, και αφού προηγουμένως πέρασα από βουνά και λαγκάδια και χωματόδρομους και πέτρες.

Οι πέτρες στην παραλία ακριβώς κάτω από το σπίτι είναι ζεστές και καίνε. Δεν με προετοιμάζουν καθόλου για το πόσο κρύο είναι το νερό της θάλασσας και το εγκεφαλικό που θα πάθω όταν βουτήξω όλο άνεση και κουλνεζ.

Κούλνες είχα όμως μετά, που πήραμε το φουσκωτό και πήγαμε για μπάνιο στις Κολώνες της Κύθνου. Καθόμουν στην πλώρη του σκάφους με γυαλί ρέημπα και κοιτούσα το νερό να φεύγει κάτω από το σκάφος και τα άλλα σκάφη δίπλα μας και αισθανόμουν σαν να ταξιδεύω στο σούπερ διάστημα.

Σούπερ το διάστημα που πέρασα στις Κολώνες στην Κύθνο.Μα τι παραλιάρα είναι αυτή; Όνειρο. Και αν ήταν γεμάτη σκάφη η θάλασσα, δεν πειράζει γιατί τα σκάφη ήταν γεμάτα γκομενάκια. Και αυτό το φως του Αιγαίου είναι ό,τι πιο απίστευτο υπάρχει στο σύμπαν - έκανα μακροβούτια, πότε μέσα στο φως , πότε μέσα στα νερά, του Αιγαίου.

Το Αιγαίο, όμως όσο και να με γοήτευσε δεν μπόρεσε να με κάνει να ξεχαστώ. Έχουμε και δουλειές. Έτσι σήμερα το μεσημεράκι πήραμε το καράβι από την Τζια και γυρίσαμε στην Αθήνα, για να ρίξουμε και εμείς την ψήφο μας.

Την ψήφο μας την ρίξαμε, αλλά και που την ρίξαμε τι καταλάβαμε; Μου φαίνεται τόσο μάταιο όλο αυτό το πράγμα, ουφ. Από την άλλη δεν μπορώ να κατεβάσω και τελείως διακόπτες και να αδιαφορήσω, αισθάνομαι ότι αφού έχουμε εκλογές, ωφείλω στον πρόγονο που έχυσε το αίμα του να πάω να ψηφίσω. Ακόμα και αν ψηφίζω όχι κάτι που με εκφράζει ακριβώς αλλά αυτό που μου φαίνεται λιγότερο φρικτό.

Φρικτό κάψιμο στους ώμους και την πλάτη. Σαν να με τσιγάρισες πάνω σε καυτή πέτρα για πετρομπάρμπεκιου. Τέλειο; Τέλειο!

και τώρα σε χρειάζομαι σέξυ βιούερ: αν υπολογίσεις ότι έκανα μπάνιο χτες το πρωί στον Ορκό, μετά μπάνιο στις Κολώνες, μετά μπάνιο στην θάλασσα της Κορρησίας και μετά ακόμα μία βουτιά στο Καμπί κατά τις 8 το βράδυ, δεν είναι σούπερ δίκαιο να λέω στον κόσμο που με ρωτάει ότι έχω κάνει 3 μπάνια για φέτος ήδη;

εγώ υπολογίζω για ένα μπάνιο το σημερινό και 2 τα χτεσινά. άρα 3 μπάνια. σωστά; τι λες; (για να μη σου πω ότι θα μπορούσα να πω ότι τα χτεσινά μπάνια πιάνουν για 3 όμως έχει χάρη που είμαι σεμνός και ποιοτικός...)

Boom Boom Pow, μα τι σουξέ είναι αυτό;

γουανταφάκ;

Οι Black Eyed Peas είναι νούμερο 1 στην Αμερική εδώ και 9 βδομάδες!!! Έχουν πουλήσει πάνω από δυόμιση εκατομμύρια αντίτυπα του τραγουδιού, σε digital download, μόνο στην Αμερική.

Το τραγούδι, το boom boom pow, χρησιμοποιεί το λατρεμένο auto-tune εφέ που το έχουμε πολύ αγαπημένο εδώ στο πρόβατο (είναι αυτό που είχε η Σερ στο I believe). επίσης έχει τρελά αναβαθμισμένους στίχους, τρελά, μέσα στο υψηλό νόημα και την φιλοσοφία.

εδώ το κατεβάζεις αν θες το κομμάτι, έχει γίνει χαμός δεν μπορεί να μην το έχεις. Είναι ότι πιο μικρό βλαχάκι μπορείς να κάνεις.

και εδώ είναι το εξώφυλλο του σίγκολ.


που είναι ξανά σήμερα νούμερο 1 στην Αγγλία - γιατί αρέσει πάρα πολύ, όπως Αμπερέλα πριν από 2 χρόνια ένα πράγμα.

Τα κεράσια

τα κεράσια με κάνουν ευτυχισμένο.

αχ

δεν μπορώ να σκεφτώ καλλίτερο από το να είμαι μπροστά σε ένα μπωλ από κεράσια και να το αδειάζω σιγά σιγά σιγά... ευτυχία 100%.

Τα κουκούτσια που όλο και πληθαίνουν στο πλάι του μπωλ - η άσπρη υφασμάτινη πετσέτα που γεμίζει κόκκινες δαχτυλιές - η διαφορά στην γεύση από κεράσι σε κεράσι...

Προσπαθώ να το εξηγήσω... χμφ χμφ χμφ

ναι, είναι η γεύση τους - αλλά όχι μόνο. Και άλλα φρούτα έχουν γεύση που μου αρέσει εξίσου με των κερασιών (καρπούζι, πεπόνι, ξυνόμηλα) όμως το να τα τρώω δεν μου δίνει τέτοια ολοκληρωτική ευτυχία.

μήπως τότε, αν δεν είναι στην γεύση, είναι κάτι στην διαδικασία του πως τρώγονται τα κεράσια; μπα, χλωμό. γιατί τότε θα ένιωθα το ίδιο και με τις ελιές (που επίσης μου αρέσουν).

Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι.

Τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω τέτοια ψυχική γαλήνη, τέτοια χαρά ζωής, τέτοια ευθυμία όταν τρώω κεράσια;

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

πολλά χρόνια πριν.

ένα μικρό παιδί κάθισμένο στο τραπέζι της κουζίνας υποφέρει. δεν έχει σημασία από τι, δεν έχει σημασία γιατί. δεν έχει καν σημασία ότι την δεδομένη χρονική στιγμή το παιδί δεν έχει καν επίγνωση ότι υποφέρει...

ξαφνικά, μέσα στην κουζίνα μπαίνει μία όμορφη νέα γυναίκα.

- Α! εδώ είσαι; λέει στο μικρό παιδί.

Είναι χαρούμενη, κανείς δεν θυμάται γιατί. Κάτι μικρό της ζωής πιθανόν. Πάντως η χαρά ξεχυλίζει από μέσα της... και σκάει πάνω στο παιδί, που ξαφνικά αισθάνεται μία απέραντη γαλήνη και ευτυχία που έχει την προσοχή και την χαρά της μαμάς.

- Έλα να φάμε μαζί κεράσια! Είναι πολύ γλυκά, του λέει και του σκάει ένα φιλί στο μάγουλο... σαν κι εσένα!

Και λίγα λεπτά μετά, να, το μπωλ με τα κεράσια στο τραπέζι, η μαμά, το παιδί, και ένα μικρό διάστημα πραγματικής ευτυχίας.

Τα κουκούτσια που όλο και πληθαίνουν στο πλάι του μπωλ - η άσπρη υφασμάτινη πετσέτα που γεμίζει κόκκινες δαχτυλιές - η διαφορά στην γεύση από κεράσι σε κεράσι...

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Δεν έχω ιδέα γιατί τα κεράσια έχουν τέτοια επίδραση πάνω μου. Αλλά έτσι το εξηγώ μέσα στην καρδιά μου. :-)

Το αναπάντεχο (;) στην ζωή

Αναπάντεχο 1

Σήμερα το πρωί, την ώρα που ανέβαινα με τον Χάρη Πότερ την Κηφισίας (ακολουθεί φωτό του Χάρη Πόττερ, είναι σαν αυτόν εδώ μόνο που ο δικός μου είναι πράσινος)και ενώ πήγαινα με πάνω από 60-70 χιλιόμετρα την ώρα, σε μία αλλαγή ταχύτητας από την 4η στην 5η ακούγεται ένα φοβερό μπάμ από τα συκώτια του Χάρη, η μηχανή σβήνει και εγώ βρίσκομαι να πηγαίνω με 60-50-40-30-20-10-5 και τελικά 0 χιλιόμετρα προσπαθώντας να μην χάσω την ισορροπία μου! Τι είχε συμβεί; Εσκασε το μπουζί, ξαφνικά, από την ζέστη και επειδή μόλις είχα γεμίσει κ λάδια κ βενζίνη... ευτυχώς που είχα μία σχετική ετοιμότητα - κ έναν φύλακα άγγελο - να πατήσω καρφί την Ντέμπρα Γιαζ (λατρεμένη ηθοποιός των 60s/άγνωστη μούσα του Χίτσκοκ/πρωταγωνίστρια πολλών θρίλερ με θέμα αυτοκίνητα) και δεν μπλόκαρε η ρόδα της Vespa, ώστε να βρεθώ τ ανάσκελο στην μέση της Κηφισίας με το από πίσω μου αυτοκίνητο έτοιμο να με κάνει χαλκομανία...

Η περίεργη ευχή που είχε γίνει λίγο πριν:
Μετά από 8 χρόνια, αισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να αλλάξω τον Χάρη Πόττερ. Βρήκα ένα καινούργιο ωραίο μηχανάκι (ακολουθεί φωτό του καινούργιου ωραίου μηχανάκι)
για το οποίο έχω πολύ καλές συστάσεις! Θα το πάρω, δε, από ένα μαγαζί που θα μου αγοράσει τον Χάρη Πότερ σε καλή τιμή. Παρόλα αυτά, επειδή ο Χάρη Πότερ, από τις τελευταίες Βέσπες που φτιάχτηκαν από την Piaggio, παραμένει συλλεκτικό κομμάτι, είχα ένα δισταγμό για το αν με συμφέρει να τον δώσω μόνο 500 ευρώ. "μήπως να τον πουλήσω αργότερα, πιο μετά, κατόπιν"; σκεψ σκεψ εντατίκ εδώ και μερικές μέρες. Φεύγοντας λοιπόν από το σπίτι το πρωί ευχήθηκα "αχ μακάρι πηγαίνοντας στην δουλειά να λυθεί το θέμα του μηχανακίου και να απαντηθεί ο δισταγμός μου για το αν θα πρέπει να το δώσω"... Και με δεδομένο ότι έκανα αυτή την ευχή, ε δεν βρίσκω καθόλου αναπάντεχο (αλλά το βρίσκω πολύ εκπληκτικό παρόλα αυτά) το ότι έσκασε το μπουζί (πράγμα που με έκανε να πω "αστδγιάλα πια, βαρέθηκα, πικράθηκα, τη ζωή μου έφαγες! σε πουλάω τώρα, με ζητούσε να με πάρει ένα παπάκι τι ήθελα να διαλέξω εσένα κλπ κλπ κλπλ").

Αναπάντεχο 2

Χτες το απόγευμα 216 άνθρωποι (πλας 12μελές πλήρωμα) καρατσεκαρίστηκαν σε ένα Air Bus της Air France για να ταξιδέψουν από το το Ρίο Ντε Τζανέιρο στο Παρίσι. 4 ώρες μετά την απογείωση τους το αεροπλάνο εξαφανίστηκε από όλα τα ραντάρ που το παρακολουθούσαν. Και αυτή την στιγμή, σχεδόν αρονό πόσες ώρες μετά, δεν έχει βρεθεί κανένα ίχνος του - το αεροπλάνο, δε, ακόμα και αν πέταγε "αόρατο" θα είχε ξεμείνει από καύσιμα. Κοντολογίς... Άσχημα τα πράγματα, φοβάμαι.

Η περίεργη ευχή 2 που (μπορεί να) είχε γίνει λίγο πριν:
Αναρωτιέμαι συνεχώς από την ώρα που έμαθα το νέο το μαυρισμένο (που πολύ με στενοχώρησε): Άραγε κάποιος από τους επιβάτες, Γάλλος που επέστρεφε σπίτι του από διακοπές στην Βραζιλία, ευχήθηκε, την ώρα της απογείωσης, με όλη του την δύναμη "αχ μακάρι να μπορούσα να μην γυρίσω πίσω"... όπως ευχόμαστε όλοι όταν επιστρέφουμε στην φρικτή καθημερινότητα μετά από ένα υπέροχο ταξίδι διακοπή; και χουότ ηφ έπιασε η ευχή του; τρελό σπούκη.


Αναπάντεχο 3

Χτες το βράδυ, έγιναν τα MTV Movie Awards στο Los Angeles. Ανάμεσα στους επίσημους καλεσμένους και ο αντιπαθέστερος μαλάκας όλων των εποχών, η Εμινεμία. Αφού έπαιξε στην σκηνή δύο σουξεδάκια του του πρόσφατου παρελθόντος, έκατσε στην θέση του περιτριγυρισμένος από τους σωματοφούληδες του για να παρακολουθήσει το υπόλοιπο της τελετής. Όταν ξαφνικά.... από τον ουρανό ψηλα, εκείνο τον λατρεμένο ουρανό που τιμωρεί τις φρικτές ομοφοβικές ντουλαπίστριες σαν την Εμινεμία, εμφανίζεται ο Sasah Baron Cohen... όχι ως ο κανονικός του εαυτός αλλά ως Bruno - όπου Bruno η νέα του περσόνα και πρωταγωνιστής της καινούργιας του ταινίας που βγαίνει σε ένα μήνα στην Αμερική: Aυστριακός gay δημοσιογράφος μόδας, τόσο πολίτικαλι αλιτήριος που απορώ πώς δεν έχει ακόμα βρεθεί δολοφονημένος σε κανένα οκλαχωμιότικο χαντάκι!

Ο Bruno λοιπόν πλησιάζει, πετώντας, τον Εμινέμ και του κάνει ένα περιποιημένο tea-bagging (tea-bag definition by brittanica: Dipping your testicles into the open mouth of another person. Kind of like dipping a tea bag in and out of a cup of water). Πράξη που γίνεται... σχεδόν πολιτική αν σκεφτείς ότι η Εμινεμία είναι η μεγαλύτερη ομοφοβική ντουλαπολούγκρα όλων των εποχών. Εννοείται ότι ο βλάκας αφού ήρθε φέησ του φέης με την κωλοτρυπίδα του Bruno έφυγε σαν την παλαβή απο τα βραβεία MTV "θιγμένη" και "μα πως είναι δυνατό" και εγώ "ήρθα να περάσω καλά" και μπλα μπλα μπλα μπλα... δες και απίστευτο βίντεο, δες είπα μην γίνει χαμός:

Bruno And Eminem Get Intimate - MTV Movie Awards
by TheDlisted

Η περίεργη ευχή 3 που μπορεί να είχε γίνει λίγο πριν:
Άραγε η Εμινεμία, την ώρα που έκανε μπάνιο στο σπίτι του για να ετοιμαστεί για να πάει βραβεία, ευχήθηκε να γίνει ο πρωταγωνιστής της βραδιάς και την επαύριο όλοι να μιλάνε γι αυτόν; χμφ. σκεψ σκεψ εντατίκ. Γιατί αν το ευχήθηκε, το πέτυχε, δες φωτό ΚΑΡΑΚΑΤΑΛΗΘΙΝΗ όχι φωτομοντάζ, όχι γλυπτική: Αυτά από μένα, ο ατέλειωτος πάλι.

και τώρα βγάλε το σημειωματάριό σου να σημειώσεις το ηθικό δίδαγμα της ημέρας.

Ηθικό δίδαγμα 1:
ο Sasah Baron Cohen - Bruno είναι το απόλυτο ρησπέκτ. ό,τι πιο κουλ έχει γίνει φορ έβα εν έβα. τέλος.

Ηθικό δίδαγμα 2:
Να το πάρω το καινούργιο μηχανάκι, τι λες; (ακόμα δεν έχω αποφασίσει, ναι ξέρω, δεν παίζομαι, γι αυτό πες γνώμη, εξάλλου έχεις σίγουρα μία κι εσύ...)

Ηθικό δίδαγμα 3 (και μάλλον πιο πχιοτικό):
Πρόσεχε τι εύχεσαι. Μπορεί να συμβεί - αλλά όχι όπως το περιμένεις.