De samenvatting las u sowieso al in de titel.
Ge weet dus al dat het goed eindigt. Oef!
Als ge graag eens de miserie van een ander leest, zet u gerust wat gemakkelijker. En stop vooral niet met lezen.
Ida koos zelf de stof. Uiteraard is dat met wat roos en in een kleurenpalet dat niet mijn voorkeur draagt.
Maar als trouwe lezer weet u dat ik mijn dochter niet gemakkelijk in een kleedje krijg, dus als ik er niet wil aan zijn voor de moeite, laat ik haar kiezen.
Het model dat staat al sinds van katoen te blinken in mijn patronenmapje op de computer. Getekend door een madam met oog voor detail, perfectie en die stoffenkeuzes, mannekes, om van te kwijlen, ze bestaan. En neen ik ken haar niet persoonlijk, ik ben een afstandsvolger. Maar mannekes ik kan jaloers zitten kijken naar wat moois zij allemaal maakt.
Toen zij ooit met dit idee afkwam, dacht ik enkel...waaw (en willen en wel nu meteen)
Gelukkig bracht ze ook in "den tijd" van Van Katoen een patroon uit. Ik was er als de kippen bij om het te kopen.
En het wachten kon beginnen.
Want die dochter van mij, die groeit maar traag, zo traag. En meestal vind ik dat fijn zo. Ze mag nog heel lang klein blijven maar heel af en toe werd ik wat ongeduldig.
En zie nu. Ze is, eindelijk (of toch niet), groot genoeg om haar eerste Antoinette aan te doen. Zonder strik. Dat kan ik niet zo goed. Maar met kraag.
Het was af tegen nieuwjaar. Zoals ik gedacht én gepland had. Die twee komen helaas niet altijd overeen. Maar nu dus wel. Maar toen legde ik het kleedje weg. Om pas een maand later terug te vinden. Serieus. Een maand.
roze stof: voeringsstof en rits, Veritas
bijpassende gouden gilet JBC (maar die lag op de grond, mevrouw heeft zo haar willetje)
