Ο χρόνος είναι σχετικός...

Καιρό πολύ σερνόμαστε
μες στο καβούκι της νύμφης
αναμασώντας τη ζωή μας

Μα, στη ρωγμή του χρόνου
φτερά βλασταίνουν στην ψυχή μας
και πετάμε στο άπειρο

Αρμονικά το σύμπαν περιδινείται
γύρω απ' την αντανάκλαση
των στιγμών μας

Λιβελούλες ερωτοτροπούν πάνω από τον Πορτιάτη ποταμό

Για μια βιτρίνα ρε γαμώτο ;

Ζούμε την εποχή που τα τσεκούρια και τα μαχαίρια μιας βιτρίνας σκοτώνουν την αισθητική μας...

Η κρίση, μετά τις τσέπες μας, βαλτώνει τα μυαλά μας...

Αφήγηση

Σε καιρούς αβεβαιότητας, η ποίηση βεβαιώνει την παρουσία της...
Όπως τότε που ο Γ. Σεφέρης σύνθεσε την καταπληκτική του :

Αφήγηση

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
Κανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατί
Κάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπες
Σὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσο
Στὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωνα

Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τους
Ἀτέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν
Γυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολα
Αὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνες
Σὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνες
Καὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν ματιῶν

Πηγαίνει μέσα στοὺς δρόμους ποτὲ δὲν πλαγιάζει
Δρασκελώντας μικρὰ τετράγωνα στὴ ράχη τῆς γῆς
Μηχανὴ μιᾶς ἀπέραντης ὀδύνης
Ποὺ κατάντησε νὰ μὴν ἔχει σημασία

Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ μοναχὸ καθὼς περνοῦσε
Γιὰ σπασμένους καθρέφτες πρὶν ἀπὸ χρόνια
Γιὰ σπασμένες μορφὲς μέσα στοὺς καθρέφτες
Ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συναρμολογήσει πιὰ κανεὶς
Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ λέει γιὰ τὸν ὕπνο
Εἰκόνες φρίκης στὸ κατώφλι τοῦ ὕπνου
Τὰ πρόσωπα ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴ στοργή

Τὸν συνηθίσαμε εἶναι καλοβαλμένος κι ἥσυχος
Μονάχα ποὺ πηγαίνει κλαίγοντας ὁλοένα
Σὰν τὶς ἰτιὲς στὴν ἀκροποταμιὰ ποὺ βλέπεις ἀπ᾿ τὸ τρένο
Ξυπνώντας ἄσχημα κάποια συννεφιασμένη αὐγὴ

Τὸν συνηθίσαμε δὲν ἀντιπροσωπεύει τίποτα
Σὰν ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ἔχετε συνηθίσει
Καὶ σᾶς μιλῶ γι᾿ αὐτὸν γιατὶ δὲ βρίσκω τίποτα
Ποὺ νὰ μὴν τὸ συνηθίσατε
Προσκυνῶ

Το ποίημα μελοποίησε και τραγούδησε μοναδικά
ο Μίλτος Πασχαλίδης :

Αξίζει να'σαι ΑΡΗΣ !

Να γιατί αξίζει να'σαι ΑΡΗΣ !
Παραθέτω αυτούσιο ένα άρθρο από την ιστοσελίδα του συνδέσμου οπαδών Super 3 :

Το σύντομο χρονικό διάστημα που ο Αργεντίνος μέσος φοράει τα κιτρινόμαυρα, θα μπορούσε να γίνει ακόμα και κινηματογραφική ταινία. Το όνομά του αναφέρεται με μεγάλη επιφύλαξη καθώς - όπως είναι γνωστό - η φιλοσοφία του Συνδέσμου μας είναι η αντιμετώπιση όλων όσων είναι μέλη της οικογένειας του ΑΡΗ μας με τον ίδιο τρόπο και όχι ξεχωριστά.

Μην περιμένετε βέβαια να διαβάσετε κάποια αγωνιστική κριτική για αυτόν...

Για εμάς ο Αργεντίνος έγινε άλλο ένα σύμβολο της εμπάθειας μερικών, της κακομοιριάς και της προκατάληψης. Της έλλειψης πραγματικής στήριξης σε όλους ανεξαιρέτως (παίκτες, προπονητικό team, διοίκηση), ιδιαίτερα όταν τα αποτελέσματα δεν έρχονται. Και φέτος, λίγοι ήταν αυτοί που γλύτωσαν από το μένος των ραδιοανησυχούντων «φιλάθλων» και των… καθόλου κατευθυνόμενων δημοσιογραφίσκων.

Ο Μπατιόν λοιπόν, ο «κάθε Μπατιόν», δεν χρειάζεται να βάζει συνέχεια γκολ με απίστευτης δυσκολίας κεφαλιές στην αντίπαλη εστία, για να αποδείξει ότι αξίζει να παίζει στον ΑΡΗ. Ο Μπατιόν, ο «κάθε Μπατιόν», είναι ένα κομμάτι της ομάδας μας. Βρίσκεται σε μια θέση στον Σύλλογο που σήμερα είναι και αύριο ίσως όχι. Ουσιαστικά από τη φθορά του χρόνου μόνο το έμβλημα του Συλλόγου και το κιτρινόμαυρο χρώμα μπορούν να εξαιρεθούν...

Οι υπόλοιποι είμαστε αναλώσιμοι και τα έργα μας θα τα κρίνει η ποδοσφαιρική ιστορία αλλά και η ιστορία της ζωής του καθενός. Γιατί αν θέλει κάποιος να ζει συνεχώς με τη μιζέρια, είναι ελεύθερος να το κάνει, αλλά όχι και να την μπολιάζει στην τεράστια κοινωνική ομάδα που ακολουθεί τις αξίες του ΑΡΗ.

Οπότε, η διοίκηση θα κριθεί. Για τις ενέργειές της, αν ήταν σωστές, το πλάνο της, αν ήταν πιστή σε αυτό και για χίλια άλλα πράγματα. Στο κάτω - κάτω, ο ΑΡΗΣ είναι ο μόνος Σύλλογος που οι ίδιες του οι διαδικασίες της αυτοδιοίκησης το προβλέπουν και το επιτρέπουν, με τον σωστό και προβλεπόμενο τρόπο.

Θα κριθεί το προπονητικό team για τις επιλογές του, πάντα όμως από τη διοίκηση, στην οποία και προβλέπεται να λογοδοτεί. Θα κριθούν και οι παίκτες, όχι τόσο για το ταλέντο τους, βάσει του οποίου έτσι και αλλιώς επιλέγονται από τους παραπάνω, αλλά κυρίως για τη συνέπειά τους και την αγωνιστική τους διάθεση για το διάστημα που ο καθένας τους θα φοράει τα χρώματα του θεού.

Κρίνει, όμως, ο καθένας μας τον εαυτό του αν είναι συνεπής απέναντι στην ίδια του την ομάδα, αν συμμετέχει στους θεσμούς και αν την προστατεύει από αυτούς που επιβουλεύονται οτιδήποτε καλό γίνεται;

Έχουμε βαρεθεί πια τα κινηματογραφικά deja-vu που συμβαίνουν στον Σύλλογο ΑΡΗ - και δεν αναφερόμαστε μόνο στο τμήμα του ποδοσφαίρου. Αναφερόμαστε στις ίδιες καταστάσεις, όπου πάντα κάτι μας πειράζει, κάτι μας φταίει, την ώρα που θέλουν κάποιοι να είναι συνεχώς στην απέξω αλλά και κανένας να μην τους στερεί την άποψη... Αυτά θέλουν κάποιοι να τα ζούμε ξανά και ξανά.

Για εμάς όμως το φιλμ δεν κάνει “rewind”, ούτε όταν δεν μας αρέσει μια σκηνή πατάμε το “stop”. Για εμάς η ταινία είναι μια συνεχής περιπέτεια, που απαιτεί διαρκή προσπάθεια και μαχητικό πνεύμα. Είναι η ιστορία του ΑΡΗ, η ιστορία της ζωής μας.

Και «η απίστευτη ιστορία του Roberto Battion» είναι κομμάτι της, που εμείς οι ίδιοι διαμορφώνουμε την εξέλιξή του.

Απορίες

Στο δρόμο για τη Βάλια Κάλντα

Πώς ξεκινάνε όλα ;

Ποιες παγωμένες πνοές σαρώνουν τη μέρα ;

Ποιος ήλιος φωτίζει το διάβα μου ;

Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι

τον αχό των λύκων...

Μόνο η ζέση της σκέψης μένει

να θαμπώσει το ψύχος :

Η ζωή είναι αντίκρυ

και χλευάζει τα όρια !

Ποιες νέες θυσίες απαιτεί το χάσμα ;

Πού θα χωρέσει τόσος μπλε ουρανός ;

Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι

τον αχό της άνοιξης...

Είναι ζεστά και κει πηγαίνω.

Αψηφώ τις ριπές τ' αγέρα.

Είμαι περίεργος να κοιτάξω κάτω

στο χείλος της χαράδρας...

Δρόμοι περπατημένοι

ΑΝΕΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ :

Δρόμοι περπατημένοι κι απερπάτητοι

ποιος τους εδιάβη πέρα ποιος δεν τους πατεί.

Μα ο που τους πήρε κι ήμπε μες στα αίματα

μήτε Θεός μήτ' άλλος δεν τον σταματά.

Κατακαημένη πλάση που σε γήτεψαν

όλ' οι τρελοί του κόσμου κι εστρατήγεψαν!

Οδυσσέας Ελύτης

«Ο ήλιος ο ηλιάτορας», 1971

Δασικό Σύμπλεγμα Ασπροποτάμου, Ν.Τρικάλων

Αγκάθια

Περπατώντας ή καλύτερα "σκάβοντας" στο χιόνι, στην καθ' ημάς Πίνδο, στον Κόζιακα, αντίκρυσα ετούτα τα αγκάθια να προβάλλουν τη σκιά τους στο παχύ σεντόνι χειμέριας νάρκης που'σαν κουκουλωμένα.

Γιατί, αυτός είναι ο ρόλος τους: όσο κι αν το ψύχος τα χτυπά αυτά να ορθώνουν το μπόι τους στις φωτεινές ακτίνες του ήλιου, να αντέχουν στις χειμωνιάτικες θύελλες και να αναμένουν την επανάσταση της ζωής που έρχεται την Άνοιξη.

Κι ακόμα, είναι εκεί για να υπενθυμίζουν στην πτοημένη χλόη πως κάποιοι κόντρα στον καιρό παραμένουν στη θέση τους καρτερικά, βασανιστικά, δίχως χάρη (όντας στο περιθώριο των ανθώνων), μα βλέπουν πάντα ουρανό κι έχουν επίγνωση ότι απ' τα αγκάθια βγαίνουν τα ρόδα!

Πάει καιρός, που ξαναδιάβασα κάπου, ποιήματα του μεγάλου Ρομαντικού Αλεξάντρ Πούσκιν (του θεμελιωτή της νεότερης ρωσικής λογοτεχνίας) κι αυτά τα χωμένα στο χιόνι αγκάθια μου 'φεραν στο μυαλό το στίχο του: "Η ψυχή μου είναι τριαντάφυλλο κι είμαι πάνω της αγκάθι..."

Ψάχνοντας λοιπόν, βρήκα "το μοναχικό φύλλο" του, που ταιριάζει ίσως στα παραπάνω:

Επέζησα μες απ' τους άσβηστους καημούς

Και έπαψα ν' αγαπώ τα όνειρά μου,

Πότε χαιρόμουν και γελούσα ξέχασα

Μονάχα μείνανε τα βάσανά μου.

Κατ' απ' τις θύελλες της μοίρας της σκληρής,

Μαράθηκε το ανθισμένο μου στεφάνι,

Ζω απομονωμένος, θλιβερός,

Και καρτερώ: θα 'ρθει ο λυτρωμός;

Έτσι από το ψύχος χτυπημένο,

Όταν η χειμωνιάτικη η θύελλα οργιάζει,

Σ' ένα λιανό, μικρό κλαδί,

Μοναχικό το φύλλο τρεμουλιάζει.