Ημικαύτωμα

Επιστροφή

Το Ισραήλ συνέχισε και χθες τον πόλεμο εναντίον της παιδικής τρομοκρατίας, ξεπαστρεύοντας μπόμπιρες που μετέφεραν πυραύλους ΕΒΓΑ. Παράλληλα δόθηκε ένα βαρύ πλήγμα και στη γυναικεία τρομοκρατία, καθώς κατά τις πρώτες πρωινές ώρες βομβαρδίστηκαν κρεβατοκάμαρες στις οποίες κοιμόντουσαν γυναίκες μόνες τους χωρίς πυραύλους και άρα ήταν σύζυγοι μαχητών της Χεζμπολά οι οποίοι εκείνη την ώρα από κάπου θα εκτόξευαν τους Κατιούσα – να ξενογαμούσαν αποκλείεται, γιατί αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι πολύ φανατικοί όπως όλοι γνωρίζουμε. Ο υπουργός Υγείας του Ισραήλ δήλωσε πως οι νεκροί Λιβανέζοι ήταν τυχεροί γιατί, με τόσες αρρώστιες που σέρνονται σήμερα, είναι ευτυχία να πεθαίνεις την ώρα που κοιμάσαι και να μην ταλαιπωρείσαι στα νοσοκομεία με καρκίνους κι εγκεφαλικά.

Το μεσημέρι της Κυριακής, μπήκα στο Διαδίκτυο κι έριξα μια ματιά στον ελληνικό Τύπο. Πολλοί αρθρογράφοι μάλλον δεν έχουν πάρει χαμπάρι την εισβολή των Ισραηλινών στον Λίβανο και ασχολούνται με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Έφτασα σ’ αυτό το συμπέρασμα επειδή διάβασα κάμποσα άρθρα για την ελληνική Αριστερά, την ευρωπαϊκή Αριστερά, τους κομμουνιστές και τη Σοβιετική Ένωση.

Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με αυτό που συμβαίνει στον Λίβανο, όμως είναι γνωστό πως οι περισσότεροι έλληνες δημοσιογράφοι δεν απευθύνονται στους αναγνώστες αλλά σε κάποιους συνάδελφους τους, με τους οποίους έχουν προσωπικές διαφορές, κι έτσι, ό,τι και να συμβαίνει στον κόσμο, αυτοί θα γράφουν για την Αριστερά, την Δεξιά και τον Εμφύλιο. Περιμένω τώρα τον πυρηνικό όλεθρο για να μου εξηγήσουν την σχέση του με τον Γοργοπόταμο.

Βέβαια, δεν διάβασα ούτε ένα επαινετικό σχόλιο για την σωστή και ανθρώπινη στάση που επέδειξε ο πολιτικός κόσμος της χώρας τις τελευταίες μέρες. Ο Γιώργος Παπανδρέου, η Αλέκα Παπαρήγα και δυο βουλευτές του Συνασπισμού βρέθηκαν στη Βηρυτό, ενώ έφτασε εδώ ως και μια αντιπροσωπεία του ΛΑ.Ο.Σ. Επίσης, είναι σίγουρο πως αν η απόφαση για κατάπαυση του πυρός δεν ήταν στο χέρι της Κοντολίζας αλλά στο χέρι της Ψηλοντόρας, ο πόλεμος θα είχε σταματήσει.

Δύσκολα γράφεται καλή κουβέντα στον ελληνικό Τύπο, μιας και η διαρκής γκρίνια θεωρείται πολιτική ανάλυση – ίσως οι έλληνες αρθρογράφοι να έκαναν ένα θετικό σχόλιο, αν οι πολιτικοί μετά από τον Λίβανο έκαναν μια περιοδεία και στο Ισραήλ για να τονώσουν το ηθικό των στρατιωτών και των πιλότων της ειρηνικής αυτής χώρας πριν ξεκινήσουν το μακέλεμα αμάχων.

Θα ήθελα να έβλεπα πόσο περισπούδαστες αναλύσεις θα έκαναν αυτοί οι μάγκες, αν έπρεπε να τις γράψουν από τον Νότιο Λίβανο και όχι από τα πέριξ του Κολωνακίου. Είναι περίεργο πως τόσο «ακίνητοι» άνθρωποι ζητούν από τους υπόλοιπους να κινούνται συνεχώς…

Το απόγευμα μπήκα στο μονοθέσιο αεροπλάνο μου και πέταξα πάνω από τον Νότιο Λίβανο. Ο αυτόματος πιλότος μού ζήτησε να πάμε στην Παλαιστίνη και δεν του χάλασα το χατίρι. Πέταξα χαμηλά πάνω από τα παλαιστινιακά εδάφη και αμέσως ήρθε στο μυαλό μου ένα ποίημα του Μαχμούντ Νταρουίς.

I am from There

I come from there and remember,
I was born like everyone is born, I have a mother
and a house with many windows,
I have brothers, friends and a prison.
I have a wave that sea-gullls snatched away.
I have a view of my own and an extra blade of grass.
I have a moon past the peak of words.
I have the godsent food of birds and an olive tree beyond the ken of time.
I have traversed the land before swords turned bodies into banquets.
I come from there. I return the sky to its mother when for its mother the
sky cries, and I weep for a returning cloud to know me.
I have learned the words of blood-stained courts in order to break the rules.
I have learned and dismantled all the words to construct a single one: Home

Πετώντας πάνω από τους ελαιώνες, κατάλαβα πως δεν είχε νόημα να μείνω άλλο στη Μέση Ανατολή – η εδώ αποστολή μου είχε φτάσει στο τέλος της. Μάζεψα φύλλα ελιάς από τη Χεβρώνα, πήρα λάδι από τη Ραμάλα και έκοψα ξύλα ελιάς από τη Ναζαρέτ, την Τουλκαρέμ, τη Βηθλεέμ και τη Λωρίδα της Γάζας. Προορισμός μου ήταν πια η Αθήνα.

Πέταξα πάνω από την Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου – πάνω από κάθε νησί πετούσα λίγα φύλλα ελιάς και μερικές σταγόνες λάδι. Έφτασα στην Αθήνα λίγο πριν ξημερώσει και προσγείωσα το αεροπλάνο μου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Το έκρυψα στο θέατρο του Διονύσου και στη συνέχεια έψαξα να βρω την κατάλληλη τοποθεσία για να ολοκληρώσω το σχέδιό μου. Έπρεπε να βρίσκεται οπωσδήποτε κοντά στην Ακρόπολη.

Το σημείο δίπλα στο άγαλμα του Μακρυγιάννη έμοιαζε ιδανικό. Μέσα σε μισή ώρα έφτιαξα μια μικρή εγκατάσταση και έβαλα σε προθήκες τα ξύλα, το λάδι και τα φύλλα που έφερα από την Παλαιστίνη. Στην είσοδο έγραψα «Νέο Παλαιστινιακό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Ανθρωπότητας». Πρέπει να είναι το πιο μικρό και λιτό μουσείο του κόσμου αλλά αξίζει να το επισκεφτείτε.

«If the Olive Trees knew the hands that planted them, their oil would have become tears...» - Μαχμούντ Νταρουίς

Ολοκαύτωμα (the full story)

Συνεχίζεται για 58η χρονιά ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος, και σε δυο χρόνια θα εορταστεί πανηγυρικά η εξηκοστή του επέτειος με πυροτεχνήματα, βομβαρδισμούς και ανατιναγμένα παιδάκια. Οι διοργανωτές ετοιμάζουν και άλλα εντυπωσιακά happenings αλλά τα κρατάνε μυστικά, ώστε να μη μειωθεί το ενδιαφέρον του κοινού για το event. Οι Ισραηλινοί δυσαρεστήθηκαν από τον αποκλεισμό της εθνικής τους ομάδας από τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και από την 23η θέση που κατέλαβε η χώρα τους στον τελευταίο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, και αποφάσισαν να ξεχαρμανιάσουν βομβαρδίζοντας τον Λίβανο, με σκοπό να τραβήξουν πάνω τους την παγκόσμια προσοχή και να δείξουν για μια ακόμα φορά τις απεριόριστες δυνατότητές τους στο ξεπάστρεμα αμάχων.

Αφορμή για την έναρξη των βομβαρδισμών του Λιβάνου στάθηκε η απαγωγή δυο Ισραηλινών στρατιωτών από τη Χεζμπολά. Βέβαια, όποιον Ισραηλινό και να απαγάγεις, στρατιώτης θα είναι, αφού τη βρίσκουνε τόσο πολύ με τα στρατιωτικά ρούχα, που τα φοράνε εφ' όρου ζωής. Στην αρχή, οι Ισραηλινοί δεν ήξεραν τι να κάνουν, γιατί η Παλαιά Διαθήκη γράφει μεν «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» αλλά, όσο και να έψαξαν, δεν βρήκαν να προβλέπει τίποτα για την περίπτωση της απαγωγής.

Εξέτασαν το ενδεχόμενο να απαντήσουν με την απαγωγή δυο Λιβανέζων στρατιωτών αλλά το απέκλεισαν, επειδή υπήρχε ο κίνδυνος να ακολουθήσουν άλλες δυο απαγωγές Ισραηλινών στρατιωτών - κι αν συνεχιζόταν αυτό το τροπάριο, στο τέλος όλοι οι Ισραηλινοί θα κατέληγαν στον Λίβανο κι όλοι οι Λιβανέζοι στο Ισραήλ. Κρίμα που δεν επικράτησε αυτό το σενάριο, γιατί αφενός θα είχε αποφευχθεί η ανθρωπιστική καταστροφή και αφετέρου θα ήταν τόσο αστείο, που θα γελούσαμε τώρα με τους μπαγάσες τους Ισραηλινούς αντί να τους ξεχέζουμε πατόκορφα.

Αποφάσισαν λοιπόν να βομβαρδίσουν τον Λίβανο κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αυτό αποδεικνύει πως δεν τους νοιάζει ιδιαίτερα για τους δυο στρατιώτες τους, αφού μπορεί ήδη να τους έχουν ξεκάνει με καμιά βόμβα μόνοι τους. Προς μεγάλη τους έκπληξη, διαπίστωσαν πως η Χεζμπολά διαθέτει πυραύλους «Κατιούσα» που πρώτα παίρνουν την ανιούσα και μετά σκάνε μέσα στις ισραηλινές πόλεις και τα κάνουνε όλα γης Μαδιάμ. Αυτό παραβαίνει τους κανόνες του πολέμου που προβλέπουν πως οι Ισραηλινοί θα πολεμάνε πάνοπλοι και οι Άραβες θα αντιστέκονται με πέτρες και νεροπίστολα.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η Χεζμπολά διαθέτει και κάτι άλλους πυραύλους που δεν είναι συμβατοί με τα αντιπυραυλικά συστήματα των Ισραηλινών, οπότε δεν μπορούν να τους κάνουνε ξουτ και τους τρώνε στο κεφάλι. Οι Ισραηλινοί καταγγέλλουν πως τα όπλα της Χεζμπολά προέρχονται από το Ιράν – ενώ το δίκαιο είναι να ψωνίζουμε όλοι από τους Αμερικανούς όπως κάνει το Ισραήλ–, αλλά η διεθνής κοινότητα κωφεύει κι έχει ταχθεί σύσσωμη στο πλευρό των Λιβανέζων, οι οποίοι, επειδή κοντεύουν να σκάσουν από τον αλτρουισμό και την αγάπη των άλλων λαών, αποφάσισαν να την κάνουν από την πατρίδα τους.

Πράγματι, οι Λιβανέζοι εγκατέλειψαν μαζικά το Λίβανο αντί να κάτσουν να πολεμήσουν για την πατρίδα τους, όπως έκαναν τα παιδιά της Ελλάδος στον πόλεμο του '40, όταν αντιστάθηκαν με απαράμιλλο ηρωισμό και προέταξαν τα στήθια τους με αυταπάρνηση στις σιδερόφρακτες ιταλικές μεραρχίες, ενώ στη συνέχεια αψήφησαν τη μπότα του Γερμανού κατακτητή - που ήθελε να τα συντρίψει σαν κατσαρίδες -, αποδεικνύοντας πως στις φλέβες τους έτρεχε γνήσιο ελληνικό αίμα, όπως αυτό που είχαν οι τριακόσιοι του Λεωνίδα, ο οποίος είπε «μολών λαβέ» στον Ξέρξη και προτίμησε να πέσει ηρωικά μαχόμενος παρά να εγκαταλείψει τη θέση της μάχης. (Όπως καταλάβατε οι σχολικές εκθέσεις με έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα).

Τέλος πάντων, πολλοί Λιβανέζοι αποδείχτηκε πως ήταν Ευρωλιβανέζοι, μιας και είχαν καβαντζώσει κι από δυο τρία διαβατήρια ο καθένας για να κάνουν εμπορικές κομπίνες -αλλά και για μια ώρα ανάγκης -, οπότε την πούλεψαν για την Κύπρο. Πάντως, το καλύτερο θα ήταν να φύγουν όλοι οι Λιβανέζοι από το Λίβανο – αν οι Ισραηλινοί καταλάβουν όλη τη χώρα και δεν βρουν κανέναν, μπορεί να ντραπούν και να ξεκουβαλήσουν.

Στη μεταφορά των Ευρωλιβανέζων βοήθησαν αρκετά ελληνικά πλοία και αξίζει να σημειωθεί πως κατά τη διάρκεια του ταξιδιού δεν παρουσιάστηκε καμιά βλάβη. Μάλλον είναι φτιαγμένα για μεγάλα ταξίδια σε άλλες θάλασσες, οπότε ας τα δρομολογήσουν σε τίποτα αφρικανικές χώρες κι ας τα αντικαταστήσουν με κάποια άλλα που θα καταφέρνουν να φτάσουν στη Μύκονο σε λιγότερο από δώδεκα ώρες.

Η ελληνική κοινή γνώμη έχει ξεσηκωθεί εναντίον της εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο και οι Αθηναίοι ξεσπούν την οργή τους ψωνίζοντας μαζικά στις εκπτώσεις. Ο εμπορικός σύλλογος της Αθήνας διαμαρτύρεται εντόνως στην ελληνική κυβέρνηση επειδή οι Λιβανέζοι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν στην Κύπρο και όχι στη χώρα μας, ώστε να κάνουν τα ψώνια τους εδώ και να τονωθεί η αγορά που πέρασε μαύρο χειμώνα.

Ο Κώστας Καραμανλής προέβη σε έντονο διάβημα στον Λιβανέζο πρέσβη Αλί Μπαμπά Τζιχάντ, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου τηλεφώνησε στον Ισραηλινό υπουργό Μακελειού Γολιάθ Ούζι, αλλά αυτός ήταν στην τουαλέτα, οπότε θα τον πάρει κάποια άλλη στιγμή για να του βάλει χέρι και να κάτσει καλά. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος, με μήνυμά του στην κρατική τηλεόραση, έκανε έκκληση στη διεθνή κοινότητα για τη σωτηρία των κέδρων του Λιβάνου που κινδυνεύουν από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, ενώ παράλληλα κατήγγειλε πως η χωματερή της Βηρυτού δεν αντέχει άλλο σκουπιδομάνι.

Το ΚΚΕ καταδίκασε απερίφραστα τον ιμπεριαλισμό και επιφυλάσσεται μέσα στις επόμενες μέρες να μας ενημερώσει για το ποια είναι η επίσημη θέση του Κόμματος για τον Τρωικό πόλεμο και τον θεσμό των καλλιστείων. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηνών, Νικήτας Κακλαμάνης και Κώστας Σκανδαλίδης, μαζί με την Παλαιστίνια πρόξενο Μουτζαχεντίν Ιντιφάντα και τον Λιβανέζο δημοτικό σύμβουλο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, φύτεψαν στον Εθνικό Κήπο μια ελιά, σύμβολο της ειρήνης αλλά και της γενικότερης αδιαφορίας για το θέμα.

Εν τω μεταξύ, αίσθηση έχει προκαλέσει η σιωπή των μουσουλμάνων θρησκευτικών ηγετών. Πριν έξι μήνες ήταν έτοιμοι να κηρύξουν ιερό πόλεμο εξαιτίας των σκίτσων του Μωάμεθ και τώρα που διαμελίζονται μωρά δεν λένε ούτε προσευχή. Στο μέτωπο του πολέμου συγκλονίζει η ηρωική μορφή της Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, που είναι διοικητής της μεραρχίας «Viva la diva». Η Ντάνα είναι η μάνα του λόχου και κάθε βράδυ μετά το πέρας των εχθροπραξιών αφήνει το μπαζούκας της, παίρνει το μικρόφωνο και μαγεύει με τις εξαίσιες μελωδίες της τους Ισραηλινούς στρατιώτες, που σιγοψιθυρίζουν τα τραγούδια της αγκαλιασμένοι με τους μαχητές της Χεζμπολά. Ειρήσθω εν παρόδω, η λέξη «Χεζμπολά» προέρχεται από την ελληνική λέξη «χεζοβολιά» και αποδεικνύει περίτρανα τόσο την παραδοσιακή φιλία ανάμεσα στους Έλληνες και τους Άραβες όσο και την επίδραση του ελληνικού πολιτισμού στους άλλους λαούς.

Σύμφωνα με άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου Αβραάμ Κιμπούτζ που δημοσιεύτηκε στην έγκυρη εφημερίδα «Σιών Τάιμς», η ισραηλινή επιδρομή θα τερματιστεί με την έναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων της Μακάμπι στη Γιουρολίγκα για να μη λακίσουν οι χορηγοί της ομάδας. Αμέσως μετά, υπάρχει η σκέψη το Ισραήλ να μιμηθεί τις άλλες χώρες του κόσμου και να αποκτήσει επιτέλους ένα επίσημο Σύνταγμα, αν και μια τόσο δημοκρατική χώρα δεν το έχει ανάγκη…



Αγαπητοί αναρχοκομμουνιστές, το κείμενο αυτό γράφτηκε για το LiFO που κυκλοφορεί. Κρίμα που ο Γιώργος και η Αλέκα κατέβηκαν χτες στη Βηρυτό – αν έρχονταν σήμερα, θα έβρισκε έναν τρόπο ο αστείρευτος (αλλά ενίοτε και ακατάδεκτος) M. Hulot να μου το στείλει με κάποιον απ’ τους δυο, ώστε να το διαβάσω κι εγώ. Η Μαρία η Καρχιλάκη με απείλησε πως αν δεν της βρω ένα αντίτυπο, θα σταματήσει να δακτυλογραφεί τις ανταποκρίσεις μου και θα είμαι αναγκασμένος να τις γράφω μόνος μου – επίσης μου ξεκαθάρισε πως θα σταματήσει να κάνει πιστολάκι και θα βγαίνει ξεμαλλιασμένη στο δελτίο του Mega.

Πάντως, από τα θέματα στο εξώφυλλο, υποθέτω πως αυτό το τεύχος του LiFO θα κυκλοφορήσει και στη Βηρυτό, μιας και υπάρχει ένα κείμενο με τίτλο «Εγκαταλείψατε την πόλη - 16 τρόποι για απόδραση με κάθε μέσο». Αυτό μάλλον έπρεπε να μπει στο προηγούμενο τεύχος, αφού όσοι ήταν να φύγουν έφυγαν - εμείς θα μείνουμε και θα το παλέψουμε.

Διαβάζω ακόμα στο εξώφυλλο πως το επόμενο τεύχος του LiFO θα κυκλοφορήσει στις 31 Αυγούστου. Ελπίζω να επιζήσω του πολέμου, ώστε να μπορέσω να γράψω μερικά ακόμα σαχλά κείμενα. Στο μεσοδιάστημα, για να μην σας λείψει το LiFO, διαβάζετε blogs – έχουν την ίδια φρεσκάδα.



Επειδή δεν έχω χρόνο και οι βόμβες πέφτουν βροχή, ας απαντήσω από δω σε κάποιους αναρχοκομμουνιστές που δυσανασχετούν στα μέιλ τους, θεωρώντας πως δεν είμαι αντικειμενικός στο θέμα της νέας κρίσης στη Μέση Ανατολή. Πρώτον, δεν είμαι αντικειμενικός ποτέ – είμαι βαθύτατα υποκειμενικός.

Δεύτερον, η κρίση στη Μέση Ανατολή δεν ξεκίνησε τώρα με την απαγωγή των δυο Ισραηλινών στρατιωτών αλλά προ πολλών δεκαετιών – αφού αναφέρεστε στο Ολοκαύτωμα, μην φοβάστε να πάτε και μερικά χρόνια αργότερα. Τρίτον, ας γίνει κάποια στιγμή κατανοητό πως άλλο πράγμα είναι οι Ισραηλίτες και άλλο οι Ισραηλινοί – Εβραίοι ο Τσόμσκι, ο Ροθ και ο Ντασέν, Εβραίος και ο Σαρόν.

Τέταρτον, σιγά τα ωά με τον «ειρηνιστή» Άμος Οζ που τώρα άλλαξε θέση – δεν μου λέει τίποτα και τον βαριέμαι οικτρά. Δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοί έλληνες δημοσιογράφοι τον θεωρούν «ιερή αγελάδα» - μουυυυυυυυ! Και ο Καζαντζάκης έγραφε ανταποκρίσεις από τον ισπανικό εμφύλιο για την «Καθημερινή», εκδηλώνοντας τον θαυμασμό του για τον Φράνκο – τι σημαίνει αυτό, πως επειδή ήταν ο Καζαντζάκης είχε και δίκιο; Ανοησίες έγραφε. Σε αυτόν τον κόσμο έχουμε έρθει για να αμφισβητήσουμε τα πάντα, στον Άμος Οζ θα κολλήσουμε; Δεν έχουμε έρθει μόνο για να διαβάσουμε τους πλατωνικούς διάλογους αλλά για να γίνουμε «Σωκράτες» - στο μέτρο των δυνατοτήτων μας βέβαια.

Πέμπτον, σταματήστε να μου στέλνετε άρθρα ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων που επιμένουν πως το Ισραήλ αυτή τη φορά έχει δίκιο. Δεν είμαι δημοσιογράφος και άρα δεν έχω να λύσω διαφορές με άλλους δημοσιογράφους επιδεικνύοντας την διαφορετικότητα και την ανωτερότητα της σκέψης μου – σεβαστές οι γνώμες των κυρίων αλλά διαφωνώ με κάθε τρόπο και καλό είναι σε τέτοια θέματα ο ναρκισσισμός του γράφοντος να μένει έξω από τα κείμενά του. Γιατί μετά μπορεί να αναγκαστείς να γράψεις πως ο θάνατος των παρατηρητών του ΟΗΕ από τον βομβαρδισμό των Ισραηλινών ήταν ατύχημα – με μια τέτοια πρωτοτυπία σίγουρα θα ξεχωρίσεις από το σινάφι σου αλλά μην σου κάνει καμιά εντύπωση, αν μετά σε πουν μαλάκα. Από την άλλη, όταν το Ισραήλ είχε «άδικο», εφαρμόστηκαν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ εναντίον του; Αν ο κλέφτης επιδείξει καλή διαγωγή μετά την κλοπή, δεν σημαίνει πως του ανήκουν τα κλοπιμαία. Ας μην αναφερθώ και στον δολοφόνο…

Τώρα θα μπορούσα να γράφω για ώρες αλλά ειλικρινά έχω μόνο μιαν απορία : τι είδους άνθρωποι ενοχλούνται από το banner «Save the Lebanese Civilians»; Γιατί δεν έβαλα και για τους Ισραηλινούς; Μα δεν μαζεύει κανείς υπογραφές για τους Ισραηλινούς – οι Λιβανέζοι προσπαθούν να σωθούν. Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις που έγιναν στο Ισραήλ, ακόμα και οι Άραβες πολίτες του είναι υπέρ του βομβαρδισμού του Λιβάνου. Από ποιον να σωθούν αυτοί λοιπόν; Μάλλον από τους εαυτούς τους πρέπει να γλιτώσουν – οι Ισραηλινοί πρέπει να πάνε ομαδικά στον ψυχίατρο.

Η ουσία είναι μια : ο Λίβανος καταστράφηκε από το Ισραήλ και οι νεκροί είναι εκατοντάδες. Για αυτά τα εγκλήματα πολέμου δεν θα δικαστεί κανείς. Τουλάχιστον μπορώ να γράφω τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνομαι; Ευχαριστώ.

Ντιριντάχτα

Ανταπόκριση από τη Βηρυτό

Χτες έφτασε με ελικόπτερο στη Βηρυτό η Κοντολίζα Ράις για συνομιλίες με την κυβέρνηση του Λιβάνου. Αυτά βέβαια είναι για τα μάτια του κόσμου, αφού αμέσως μετά έφυγε για το Ισραήλ για να δώσει οδηγίες στους Ισραηλινούς. Οι Λιβανέζοι αξιωματούχοι της μιλούσαν ευγενικά μπας και λυπηθεί τα παιδιά του κόσμου αλλά αυτή χαίρεται με τα μακελειά – το βλέπεις στη φάτσα της. Ξέρετε, είναι απ’ αυτές τις φάσεις που θέλεις να της βάλεις έναν πύραυλο «Κατιούσα» στον κώλο αλλά, επειδή και καλά είσαι ο πρωθυπουργός του Λιβάνου και δεν στο επιτρέπει η θέση σου, της μιλάς με το σεις και με το σας.

Δεν είχα κάτι να κάνω χθες, οπότε αντί να πάω για γκολφ αποφάσισα να πάω στο Νότιο Λίβανο για να περάσει η ώρα. Έβαλα την άσπρη κελεμπία μου, ανέβηκα στην καμήλα μου, της κάρφωσα μια ελληνική σημαία στην καμπούρα και κατευθύνθηκα νότια. Στην αρχή πήγαινα από τον αυτοκινητόδρομο αλλά η Τροχαία είχε μονοδρομήσει το αντίθετο ρεύμα εξαιτίας της επιστροφής των εκδρομέων από τους βομβαρδισμούς και τις γενοκτονίες, οπότε πήρα τα κατσάβραχα για να μη με φάνε λάχανο τα αυτοκίνητα τώρα που είμαι πάνω στο άγχος της ηλικίας μου.

Πολύ όμορφη χώρα είναι ο Λίβανος. Βέβαια, αν συνορεύεις με το Ισραήλ, την Τουρκία και τη Συρία την έχεις κάτσει τη βάρκα αλλά οπωσδήποτε είναι ωραία χώρα. Στη διαδρομή διάφορα λιβανόπουλα με λιβάνιζαν για να τους δώσω καραμελίτσες, ενώ συνάντησα και τη Μπέτυ Λιβανού που έχει ένα ωραιότατο εξοχικό στην καρδιά του Λιβάνου – μια χαρά κρατιέται η παλιο-Μπέτυ, σας στέλνει χαιρετισμούς.

Από πάνω μου πετούσαν ισραηλινά μαχητικά και μπεκάτσες, ενώ είδα και δυο Στούκας που είχαν ξεμείνει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πρέπει κάπου εκεί κοντά να είχαν φτιάξει φωλιά. Οι αντάρτες της Χεζμπολά με υποδέχτηκαν πολύ ζεστά και με οδήγησαν σε κάτι ωραιότατα λαγούμια που έχουν σκάψει και μέσα έχουν και του πουλιού το γάλα. Η καμήλα δεν χώραγε στο λαγούμι, οπότε την άφησα να βοσκήσει εκεί παραδίπλα, αλλά έπεσε σε ναρκοπέδιο και Θεός σχωρέστην.

Οι αντάρτες απάντησαν με προθυμία σε όλες τις ερωτήσεις που τους έκανα για ένα κείμενο που ετοιμάζω με θέμα «Ανταρτοπόλεμος και κακοσμία του ιδρώτα» και μετά παίξαμε πόλεμο στο Play Station. Μιλάμε τους ξέσκισα και εντυπωσιάστηκαν. Μετά βγήκαμε βόλτα για να ξεμουδιάσουμε και να χωνέψουμε τα καλά που είχαμε σαβουρώσει. Παίξαμε τα μήλα, μακριά γαϊδούρα και τσουβαλοδρομίες, με τις σφαίρες γύρω μας να πέφτουν σαν το χαλάζι κι ο πληγωμένος καλλιτέχνης ν’ αναστενάζει.

Από πάνω μας πετούσαν διάφορα ελικόπτερα κι αποφασίσαμε να παίξουμε σκοποβολή. Μου έδωσαν ένα ρουκετοβόλο να ρίξω πρώτος. Δεν είχα ξαναρίξει με αυτόν τον τύπο – ήταν πολύ πιο εξελιγμένο απ’ αυτά που χρησιμοποιούσα στο Βιετνάμ και στο Αφγανιστάν. Δεν την προλαβαίνεις την τεχνολογία στις μέρες μας. Βλέπω ένα ελικόπτερο που έκανε φούρλες, το σημαδεύω και ξαφνικά χτυπάει το κινητό. Ήταν η μαμά που ήθελε να μου πει πως είχα αφήσει τη βρύση ανοιχτή και το διαμέρισμά μου είχε καταστραφεί.

Πριν προλάβω να της πω πως δεν πειράζει και λεφτά έχω θα αγοράσω άλλο, με αρπάζουν οι αντάρτες κι αρχίζουν να με πετάνε στον αέρα πανηγυρίζοντας – δεν είχαν πλύνει και τα χέρια, μαύρη μού την έκαναν την κελεμπία μου. Τι είχε συμβεί; Κατά λάθος εκπυρσοκρότησε το ρουκετοβόλο και κατέβασα ένα ελικόπτερο. Με το που είδα μετά στις ειδήσεις πως κατέρριψα ένα ισραηλινό ελικόπτερο στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Δεν γινόταν να πετύχω το ελικόπτερο που μετέφερε την Κοντολίζα; Που θα μου πάει όμως; Κάπου θα την πετύχω κι αυτήν.

Τέλος πάντων, με παίρνουν οι χεζμπολάδες στα χέρια και μια και δυό με οδηγούν στη σπηλιά του πολυχρονεμένου σεΐχη Νασράλα. Με το που τον βλέπω παθαίνω σοκ. «Ρε κουφάλα» του λέω «εσύ είσαι ο Νασράλα; Στο Αφγανιστάν σε λέγαμε Καπιτάλα!». «Κρύβε λόγια» μου λέει ο Νασράλα – Καπιτάλα και με ρωτάει αν θέλω να δω το χαρέμι. «Ε βέβαια» του λέω « τι ερωτήσεις είναι αυτές που με κάνεις;». Διατάζει τη φρουρά του να τις φέρουνε μπροστά του, να τις βάλει να χορέψουν και μπουζούκια να του παίξουν. Αργιλέδες να φουμάρει με χασίσι τούρκικο και χανούμια να χορεύουν τσιφτετέλι γύφτικο. Έτσι την περνάνε όλοι οι πασάδες στον ντουνιά, μ’ αργιλέδες, με μπουζούκια, μ’ αγκαλιές και με φιλιά. Όπως καταλαβαίνετε έγινε του Κουτρούλη ο γάμος.

Γύρισα στη Βηρυτό μες στα μαύρα χαράματα – έκανα οτοστόπ σ’ ένα Ισραηλινό πράκτορα. Πήγα ένα μήνυμα του Νασράλα στον πρωθυπουργό – με τα σώβρακα μου άνοιξε ο άνθρωπος, κοιμόταν – και μετά πήγα για ύπνο. Ήμουν κουρασμένος αλλά κι ευτυχισμένος.

Wa Habibi

Ανταπόκριση από τη Βηρυτό

Το Ισραήλ μαζεύει στρατό στα σύνορα με το Λίβανο κι όλα δείχνουν πως ετοιμάζεται να μπουκάρει. Βέβαια, εδώ και τόσες μέρες βομβαρδίζουν δρόμους και γέφυρες, οπότε γεννιέται ένα μεγάλο ερώτημα : από πού στην ευχή θα περάσουν; Από την άλλη, ίσως να τους έχουμε παρεξηγήσει τους ανθρώπους – μπορεί να διέλυσαν τις υποδομές του Λιβάνου, έτσι ώστε κατά τη διάρκεια της προέλασής τους να τις φτιάξουν καλύτερα.

Το πρωί, έβαλα το μαγιό μου, πήρα την πετσέτα μου και πήγα στην παραλία – ήταν εντελώς άδεια. Γύρισα κατάμαυρος στο ξενοδοχείο – αν βούταγα στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου, καλύτερα θα ήταν. Όλα αυτά τα πλοία που ήρθαν στη Βηρυτό, για να πάρουν τους Ευρωλιβανέζους, προκάλεσαν οικολογική καταστροφή. Αν δείξει τώρα το CNN κανα γλάρο να πλατσουρίζει μέσα σε καμιά πετρελαιοκηλίδα, βλέπω να ξεσηκώνεται από αγανάκτηση η παγκόσμια κοινή γνώμη και να σταματούν αμέσως οι βομβαρδισμοί.

Η Κοντολίζα Ράις ετοιμάζεται να έρθει στην περιοχή για διπλωματικές συνομιλίες. Απειλητικό και δυσοίωνο ακούγεται αυτό. Αν ερχόταν ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, θα αισθανόμουν μεγαλύτερη αισιοδοξία. Σε λίγο στα δικαστήρια την ετυμηγορία θα τη βγάζει ο εγκληματίας – όχι πως δεν γίνεται ήδη αυτό.

Εν τω μεταξύ, έχει πέσει μια μούγγα άλλο πράγμα λες κι αυτό που συμβαίνει είναι απόλυτα φυσιολογικό – λες και βρέχει. Βέβαια, και στο Ιράκ ξεσηκωθήκαμε στην αρχή όλοι αλλά οι εκατόμβες νεκρών συνεχίζονται και δεν τρέχει κάστανο. Κρίμα τις πορείες που κάναμε στην αμερικανική πρεσβεία – σ’ εκείνη τη Βασιλίσσης Σοφίας θα πρέπει να έχω λιώσει πάνω από δέκα ζευγάρια παπούτσια στο πηγαινέλα. Τώρα που θα την μετονομάσουν, το σωστό θα ήταν να μην την πουν «Λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου» αλλά «Λεωφόρο Λιωμένης Σόλας».

Παραπονιόμουν σ’ ένα φίλο πως όλο μαζευόμαστε, φωνάζουμε και στο τέλος τίποτα δεν κάνουμε αλλά με αντέκρουσε λέγοντας πως, «αν δεν έβγαιναν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τον πόλεμο στο Ιράκ, ίσως να τους είχαν ρίξει ατομική βόμβα». Όπως πάμε, θα έρθει η στιγμή που θα πανηγυρίζουμε επειδή θα σκοτώνονται μεν καναδυό εκατομμύρια άνθρωποι αλλά τουλάχιστον αυτό θα γίνεται με συμβατικά όπλα και όχι με πυρηνικά.

Σωπαίνει ο δυτικός κόσμος, σωπαίνουν και οι Άραβες πολιτικοί – μη χάσουμε και τα υπερκέρδη από τα πετρέλαια. Πάντως, η πιο περίεργη μούγγα είναι αυτή των μουλάδων. Πριν από μερικούς μήνες ήταν έτοιμοι να κηρύξουν τζιχάντ, εξαιτίας εκείνων των δανέζικων σκίτσων του Μωάμεθ, και τώρα - που σκοτώνονται παιδάκια - δεν τους καίγεται καρφί. Φτάνω λοιπόν στο συμπέρασμα πως μόνο έλλειψη χιούμορ έχουν – κατά τ’ άλλα είναι ντιπ αναίσθητοι.

Ζούμε την παγκόσμια δικτατορία και την απολαμβάνουμε κιόλας. Ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί σκλάβοι δεν είχαν την αυταπάτη πως είναι ελεύθεροι. Καλές είναι οι αυταπάτες αρκεί να ξέρεις πως αυταπατάσαι. Δεν ανησυχώ για τους Λιβανέζους που παραμένουν εδώ. Άλλωστε ο Χέλντερλιν το είπε καθαρά : «Εκεί που αυξάνεται ο κίνδυνος αυξάνεται επίσης και η δυνατότητα της σωτηρίας». Αλλάχ ακμπάρ.

Η Ναυτοσύνη των Ελλήνων (the full story)

Καθημερινό φαινόμενο είναι πια οι καθυστερήσεις στις αφίξεις και στις αναχωρήσεις των πλοίων, και οι βλάβες διαδέχονται η μια την άλλη, με αποτέλεσμα οι ταξιδιώτες να ζουν μια πραγματική ναυτική εμπειρία – που δεν ξέρουν τι κατάληξη θα έχει – και όχι τυποποιημένα, οργανωμένα ταξίδια με συγκεκριμένο δρομολόγιο, όπως συμβαίνει στις ξενέρωτες πολιτισμένες χώρες.


Η ταλαιπωρία των επιβατών έρχεται στην πιο κατάλληλη στιγμή και προσδίδει επιτέλους ένα νέο ενδιαφέρον στα δελτία ειδήσεων, καθώς η αραβοϊσραηλινή κρίση είναι μια χιλιοπαιγμένη ξένη υπόθεση και δεν μας κόφτει ιδιαίτερα, ενώ παράλληλα και η υπόθεση του μικρού Άλεξ δεν τραβάει πια, μιας και έχει κουράσει τόσο το τηλεοπτικό κοινό - που ζητάει επειγόντως κανα πιο φρέσκο μακελειό - όσο και τους διαφημιστές, που έχασαν σιγά σιγά τον αρχικό ενθουσιασμό τους για το θέμα.

Ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Μανώλης Κεφαλογιάννης χαρακτήρισε «μεμονωμένα περιστατικά» τις βλάβες στα πλοία και έχει απόλυτο δίκιο, μιας και δεν χαλάνε όλα τα πλοία μαζί την ίδια ώρα, αλλά, καθημερινά, ένα ένα με τη σειρά του. Με αυτό τον τρόπο, οι επιβάτες δεν χρειάζεται να περιμένουν να φτάσουν στον προορισμό τους για να ξεκινήσουν να ζουν τον μύθο τους στην Ελλάδα, αφού η περιπέτεια ξεκινάει μεσοπέλαγα.

Οι τουρίστες κωπηλατούν με μεγάλη ευχαρίστηση – για την ακρίβεια, τσακώνονται ποιος θα τραβήξει κουπί – και δεν δείχνουν καθόλου ενοχλημένοι που στο τέλος, αντί για την Μύκονο ή τη Σαντορίνη, καταλήγουν στην Ίμβρο και την Τένεδο.

Η κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, σκέπτεται σοβαρά την επέκταση του μετρό ως τη Φολέγανδρο – ο σταθμός της Φολέγανδρου θα διακοσμηθεί με μπουρμπουλήθρες και γιούσουρι.

Ο κ. Κεφαλογιάνης δεν αποκλείει την δρομολόγηση πολεμικών πλοίων στις γραμμές που έχουν πρόβλημα, μιας και, αφού δεν θα πολεμήσουμε ποτέ, είναι κρίμα να έχουμε τα πλοία να κάθονται και οι ναύτες να κοπροσκυλιάζουν μιλώντας ολημερίς με τις γκόμενες στα κινητά. Σε αυτήν την περίπτωση, η κυβέρνηση θα ξεκαθαρίσει στους τουρίστες πως θα πρέπει να κάνουν αγγαρείες και ματσακόνι, γιατί αλλιώς θα περνάνε ναυτοδικείο.

Παράλληλα, υπάρχει η σκέψη να αποσυρθούν κάποια πλοία που έχουν ξεπεράσει το όριο ηλικίας και έχουν συμπληρώσει τα ένσημα συνταξιοδότησης κι έτσι θα βγουν οριστικά από τα δρομολόγια το θωρηκτό «Αβέρωφ», το θωρηκτό «Ποτέμκιν» και η βάρκα του καμπούρη Αντρέα.

Ο «Μέγας Ανατολικός» θα δρομολογηθεί στη γραμμή Πειραιάς –Σύρος – Πάρος- Νάξος - Βηρυτός, ενώ τα πλοία που θα προσπαθήσουν να περάσουν κάτω από τη μύτη των Γερμανών και να μεταφέρουν τη βασιλική οικογένεια στην Αίγυπτο είναι η «Παναγιά η Μουσάτη» και ο «Παπανικολής».

Το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας ετοιμάζει κι ένα νέο νομοσχέδιο που προβλέπει πως όποιος έχει κότερο θα είναι υποχρεωμένος να παίρνει μαζί του και όσους γείτονές του ταξιδεύουν προς τον ίδιο προορισμό – θα βγαίνει ο σκαφάτος πρωί-πρωί στο μπαλκόνι και θα φωνάζει «πάει κανείς Καστελόριζο;».

Η ταυτόχρονη άνοδος της τιμής του πετρελαίου έχει φέρει σε απόγνωση τους εφοπλιστές, γιατί είναι υποχρεωμένοι να αυξήσουν τα ναύλα, αλλά η ηθική τους δεν τους το επιτρέπει, οπότε σκέφτονται σοβαρά να τα παρατήσουν και να πάνε μετανάστες ή να μονάσουν.

Για την ώρα, οι τιμές ακριβαίνουν εν πλω και το πλήρωμα είναι υποχρεωμένο να ζητά ένα επιπλέον ποσόν από τους επιβάτες στη μέση της διαδρομής, ενώ, αν η επιστροφή έχει προκαθορισθεί για μετά από δέκα μέρες, το εισιτήριο για Πειραιά μπορεί να φθάσει και στην πενταπλάσια τιμή.

Πολλοί ταξιδιώτες αδυνατούν να πληρώσουν τα ναύλα της επιστροφής αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού μένουν για πάντα στο νησί των διακοπών τους κι έτσι επιτυγχάνεται επιτέλους η πολυπόθητη αποκέντρωση.

Σαν να μην έφταναν οι βλάβες, οι καθυστερήσεις και οι αυξήσεις, έκαναν την εμφάνισή τους και μονόφθαλμοι πειρατές που σαλτάρουν πάνω στα πλοία, αρπάζουν τις μορφονιές και τις πηγαίνουν στο καταφύγιό τους, όπου τις νέμονται με την ησυχία τους.

Υπάρχει όμως κι ένας ευγενικός κουρσάρος ο οποίος, αφού αποχαιρετήσει την αγαπημένη του, πάει να πολεμήσει τον πασά. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνει, και συλλαμβάνεται. Μια γυναίκα που είναι αιχμάλωτη στο χαρέμι του πασά, τον ερωτεύεται, σκοτώνει τον πασά και βοηθάει τον αγαπημένο της να δραπετεύσει.

Η πρώτη αγαπημένη του, νομίζοντας πως ο καλός της είναι νεκρός, αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της κι έτσι, όταν αυτός επιστρέφει στο νησί του, μόλις που προλαβαίνει να τη φιλήσει πριν ξεψυχήσει. Τότε, ο ευγενικός κουρσάρος -που είναι κι αισθηματίας - πέφτει στα νερά του Αιγαίου και πνίγεται. (Στην περίπτωση που δεν το καταλάβατε, μόλις σας έγραψα την υπόθεση από την όπερα του Βέρντι «Ο Κουρσάρος» : αυτή η ιστορία δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα, αλλά από μικρός ήθελα να γίνω κουρσάρος, οπότε είπα να τη γράψω εδώ που 'χει θάλασσα).

Έντονες είναι οι αντιδράσεις των νησιωτών, που βλέπουν το νησιά τους να μαραζώνουν οικονομικά και τώρα να ελλοχεύει και ο κίνδυνος να χρειαστεί να επιστρέψουν σε κάποιες παραδοσιακές ασχολίες τους, όπως η κτηνοβασία και το κωλοβάρεμα. Οι κάτοικοι της Κύθνου εξαγριώθηκαν επειδή δεν πέρασε το «Super Ferry» αλλά ούτε και το «Bryan Ferry», και τώρα απειλούν να ψηφίσουν μαζικά Γιώργο Καρατζαφέρη.

Πολύ ενοχλημένοι είναι και οι κάτοικοι της Αστυπάλαιας που μετέβαιναν ομαδικά στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν τη συναυλία της Diana Krall στο Ηρώδειο –που την περίμεναν πως και πως όλο το χειμώνα -, αλλά χάλασε το «Δημητρούλα» κι έτσι βρέθηκαν στη Νάξο να παρακολουθούν μια συναυλία των Κονιτοπουλαίων οι οποίοι, για να τους εξευμενίσουν, τους αφιέρωσαν το παραδοσιακό νησιώτικο τραγούδι «Οι μούτσοι που πηδούσαμε γίναν' καπεταναίοι».

Στην Αμοργό οι κάτοικοι βαρέθηκαν να περιμένουν τους τουρίστες αλλά δεν τους πειράζει ιδιαίτερα, γιατί περνούν την ώρα τους παίζοντας το αγαπημένο τους παιχνίδι με το λουκούμι – κάθονται στο καφενείο, βάζει ο καθένας μπροστά του ένα λουκούμι και στοιχηματίζουν σε ποιανού λουκούμι θα κάτσει η μύγα.

Οι καθυστερήσεις των πλοίων δημιουργούν μεγάλα προβλήματα και στον ανεφοδιασμό των νησιών με ψάρια από την Πίνδο. Στη Μύκονο, οι κάτοικοι προσπαθούν να ψαρέψουν αλλά κανείς τους δεν θυμάται πλέον πως γίνεται αυτό, με αποτέλεσμα να τους καρφώνονται τα αγκίστρια στα δάχτυλα και να μπουρδουκλώνονται μέσα στα δίχτυα.

Δυσαρέσκεια υπάρχει και για την καθυστέρηση προώθησης στα νησιά νέων γυναικών από τις πρώην ανατολικές χώρες, αφού οι παλιές μπαγιάτεψαν εντελώς και είναι για πέταμα. Ο Αϊ - Νικόλας να βάλει το χέρι του.


Αγαπητοί αναγνώστες, δυστυχώς δεν μπορώ να σας ενημερώσω για το περιεχόμενο αυτού του τεύχους του LiFO, μιας και βρίσκομαι στη Βηρυτό. Περιμένω το απογευματινό δρομολόγιο του «Ρομίλντα» για να το πάρω στα χέρια μου – μου το στέλνει ο φανταστικός M. Hulot, με τον Καπτα-Γιάννη, το παλικάρι, τον αντάρτη, τον άντρακλα τον πελαΐσιο. Ελπίζω ο ασύλληπτος M. Hulot να μου έχει στείλει δυο αντίτυπα, γιατί η Μαρία η Καρχιλάκη το περιμένει πως και πως.

Τώρα καταλαβαίνω τους φίλους αναγνώστες από την περιφέρεια και το εξωτερικό που διαμαρτύρονται επειδή δεν μπορούν να διαβάσουν το LiFO. Βέβαια, κάπου το γουστάρω το γεγονός πως πρέπει να ψάξεις για να το βρεις. Τέλος πάντων, σύντομα θα είναι διαθέσιμο και στο Διαδίκτυο και θα σταματήσουν αρκετοί αναγνώστες να μου ζαλίζουν τον έρωτα με τα παράπονά τους, λες και είμαι ο υπεύθυνος για το στήσιμο του site.

Στο εξώφυλλο βλέπω πως υπάρχει μια συνέντευξη με τη Μαρία Χούκλη που σίγουρα θα συζητηθεί. Επίσης, καταλαβαίνω πως σ' αυτό το τεύχος του LiFO γίνεται γκρίζα διαφήμιση στα ξενοδοχεία της Αθήνας, μιας και περιέχει τους καλύτερους υπαίθριους γαμιστρώνες της πόλης και άρα δεν θα ξαναπατήσει άνθρωπος εκεί, εκτός κι αν γουστάρει να τον παίρνουν μάτι. Εντάξει, και στα ξενοδοχεία μας παίρνουν μάτι αλλά εκεί τουλάχιστον είναι κλειστή η πόρτα.

Αν μου δοθεί η ευκαιρία, θα σας γράψω τις καλύτερες ερωτικές καβάτζες της Βηρυτού, αν και εδώ τα δεδομένα αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή – μια αεροπορική επιδρομή αρκεί, για να φτιαχτούν πολλές μικρές ερωτικές φωλιές που πριν δεν υπήρχαν. Επίσης, θα σας γράψω για την ερωτική στάση «Κατιούσα» που είναι πολύ διαδεδομένη ανάμεσα στους αντάρτες της Χεζμπολά. Ειρήσθω εν παρόδω, η λέξη «Χεζμπολά» προέρχεται από την ελληνική λέξη «χεζοβολιά». Α ρε Ελλαδάρα, όπου και να ταξιδέψω, εσένα συναντάω.

Κέδροι του Λιβάνου

Ανταπόκριση από τη Βηρυτό

Η χτεσινή μέρα πέρασε χωρίς πολλούς βομβαρδισμούς. Άδραξα την ευκαιρία κι έκανα μια βόλτα στα μαγαζιά της Βηρυτού. Δεν έχουν μεγάλες εκπτώσεις, αλλά στη βιτρίνα της μπουτίκ της Donna Karan είδα ένα πολύ ωραίο μαύρο κοστούμι. Νομίζω πως είναι στα μέτρα μου. Κανα βράδυ που οι Ισραηλινοί θα σφυροκοπούν την πόλη, θα σπάσω το τζάμι και θα το πάρω - κρίμα είναι να το πάρουν τίποτα αλήτες. Αν δεν μου πηγαίνει, θα το δώσω στη θεία Ελπινίκη που είναι μοδίστρα να μου το σενιάρει.

Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να σκοτώνονται. Αυτός πρέπει να είναι από τους πιο μακροχρόνιους εμφύλιους που έχουν γίνει ποτέ. Είναι σίγουρο πια πως είναι εμφύλιος. Μόνο αδέρφια σκοτώνονται έτσι επί τόσα χρόνια. Αν δεν είχαν καμιά σχέση, θα είχαν σταματήσει να σκοτώνονται όπως τόσοι και τόσοι άλλοι και θα ζούσαν αδιαφορώντας οι μεν για τους δε. Κάποια στιγμή θα αγαπήσουν, θα κάνουν ένα κράτος όλοι μαζί και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Άμα ισοπεδώσουν και τους Άγιους Τόπους που είναι μόνιμη πηγή μίσους και δυστυχίας, θα έχουν προσφέρει μεγάλη ευεργεσία στην ανθρωπότητα.

Κατά τ’ άλλα, όλοι φεύγουν. Το λιμάνι της Βηρυτού θυμίζει Πειραιά τον Δεκαπενταύγουστο. Καλά, κανας Λιβανέζος δεν ζούσε σ’ αυτή τη χώρα; Όλοι ξένοι ήταν; Όπως πάει η κατάσταση, στο τέλος θα μείνουμε εδώ οι πολεμικοί ανταποκριτές και οι αντάρτες της Χεζμπολά. Για τους αντάρτες δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Μπορεί να την έχουν κάνει ήδη. Βλέπω να μπουκάρουν οι Ισραηλινοί και σε όλο το Λίβανο να έχουμε παραμείνει η Μαρία Καρχιλάκη κι εγώ. Θα μας βρουν στο λόμπι του ξενοδοχείου να παίζουμε ξερή.

Μετά σου λέει πως η Ευρώπη έχει πρόβλημα υπογεννητικότητας. Ε βέβαια, αφού έχουν έρθει οι μισοί Ευρωπαίοι στο Λίβανο και γεννοβολάνε διαρκώς. Άμα συνεχιζόταν αυτό το κακό, ο Λίβανος θα ξεπερνούσε την Κίνα σε πληθυσμό. Πάντως, με τόσους Ευρωπαίους ο Λίβανος θα έπρεπε να παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και βέβαια να συμμετέχει στη Γιουροβίζιον. Ευτυχώς που έγινε αυτός ο πόλεμος για να έρθουν στο φως αυτά τα στοιχεία.

Οι Ισραηλινοί από την άλλη στην κοσμάρα τους – έχουν λαλήσει κανονικά. Θέλουν τους δυο στρατιώτες τους. Θα ερημώσουν δηλαδή μια χώρα και θα την ισοπεδώσουν εντελώς για να μπουν μετά μέσα και να ψάχνουν τους δυο φαντάρους. Κι αν δεν τους βρουν; Φαντάσου οι δυο στρατιώτες να σιχάθηκαν τη ζωή τους, να λιποτάκτησαν, να μεταμφιέσθηκαν σε έγκυες Γαλλίδες και να πήγαν με το «Ιεράπετρα» στην Κύπρο για να ζήσουν επιτέλους σαν κανονικοί άνθρωποι. Θα αδειάσουν και την Κύπρο οι Ισραηλινοί για να τους ανακαλύψουν.

Η Κύπρος βέβαια περνά χρυσές μέρες. Από ένα αναψυκτικό να πάρουν όλοι αυτοί οι δυτικοί που σκάνε με τα πλοία από το Λίβανο, η Κύπρος έχει λύσει το οικονομικό της πρόβλημα μέχρι το 2050. Άσε που δεν θα πάρουν μόνο ένα αναψυκτικό – όλο και κάτι θα σαβουρώσουν. Μετά από τόσες ώρες ταξίδι θα πεινάνε οι Ευρωλιβανέζοι – άλλωστε, η θάλασσα ανοίγει και την όρεξη. Και γιατί να τρέχουν τώρα στις πατρίδες τους που είναι και μακριά; Δεν κάθονται στην Κύπρο να δουλέψουν, να κάνουν τις κομπίνες τους και να ζήσουν σαν άνθρωποι; Κι άμα απαγάγουν οι Ελληνοκύπριοι τίποτα Τουρκοκύπριους και η Τουρκία αποφασίσει να αδειάσει την Κύπρο για να τους βρει, ξαναγυρνάνε στο Λίβανο.

Έβλεπα χτες το βράδυ τις ανταποκρίσεις των συναδέλφων που δουλεύουν σε τηλεοπτικούς σταθμούς. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Εδώ ο κόσμος χάνεται και οι παρουσιαστές ήθελαν να μάθουν γιατί ανέβηκαν στο πλοίο οι Γάλλοι και οι Αμερικάνοι και όχι οι Έλληνες. Το θέμα αντιμετωπιζόταν, λες και ο Αγούδημος είχε πουλήσει υπεράριθμα εισιτήρια για τη Νάξο με το «Δημητρούλα». Τώρα που ταξίδεψαν οι Έλληνες με τη φρεγάτα «Ψαρά», βλέπω τους παρουσιαστές να μανουριάζουν επειδή χάλασε η καφετιέρα στο καρέ των αξιωματικών ή επειδή βούλωσε η χέστρα.

Πάντως ρε παιδί μου, παλιά ο πόλεμος ήταν πόλεμος. Είχες και μια αγωνία για τον δικό σου άνθρωπο. Πήγαινες στο λιμάνι ή στο αεροδρόμιο και δεν ήξερες αν θα έρθει. Δεν ήξερες αν ζει ή αν σκοτώθηκε. Τον έβλεπες ξαφνικά μπροστά σου και να τα κλάματα, τα ουρλιαχτά και οι λιποθυμίες. Είχε ένα ενδιαφέρον. Τώρα με τα κινητά, τις τηλεοράσεις κι όλες αυτές τις συνεχείς πληροφορίες ξέρεις ανά πάσα στιγμή που είναι ο άλλος κι έχει χαθεί εντελώς η μαγεία του πολέμου. Αχ, που ‘ναι τα παλιά τα χρόνια…

Το βράδυ στο καμπαρέ μου ‘φυγαν δυο μισθοί σε σαμπάνιες. Μια Τουρκάλα χόρεψε τον πιο ωραίο χορό της κοιλιάς που έχω δει ποτέ. Κόντεψα να αλλαξοπιστήσω αλλά ήταν κι αυτή μουσουλμάνα, οπότε δεν χρειάστηκε. Οι λάγνες κινήσεις του κορμιού της και τα οπίσθια θέλγητρά της προκάλεσαν ερωτική διέγερση σε όλη τη Μέση Ανατολή που, αν το είχε ρίξει στον πανηδονισμό και στα τσιγαριλίκια αντί για την θρησκευτική ηθικολογία, θα περνούσε μια χαρά. Περιμένουμε πως και πως το Σάββατο που θα πάνε οι Εβραίοι στη συναγωγή για να παίξουμε ποδόσφαιρο με τους Ιταλούς ανταποκριτές – πρωταθλητές Ευρώπης εναντίον πρωταθλητών κόσμου - και να γίνει η χάβρα των Ιουδαίων. Εμείς δεν συμπληρώνουμε ενδεκάδα, γι’ αυτό η Μαρία η Καρχιλάκη θα παίξει μπακότερμα.



Χαμός έγινε με αυτό που είπε ο Τζορτζ Μπους στον Μπλερ, νομίζοντας πως τα μικρόφωνα είναι κλειστά. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Αυτά που λέει όταν ξέρει πως τα μικρόφωνα είναι ανοικτά τι διαφορά έχουν;

Φεϊρούζ βγες στο μπαλκόνι

Ανταπόκριση από τη Βηρυτό

Από χτες το απόγευμα βρίσκομαι στη Βηρυτό. Έφτασα κρυμμένος στο αμπάρι του «Ιεράπετρα» και πάνω στην αναμπουμπούλα των βομβαρδισμών βγήκα στη στεριά ντυμένος Λόρενς της Αραβίας – με την άσπρη κελεμπία. Στην πόλη επικρατεί το απόλυτο χάος. Οι Ισραηλινοί τα πήραν στο κρανίο, επειδή η εθνική τους ομάδα δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τώρα πετάνε βόμβες και κουτουλιές σε όποιον βρεθεί μπροστά τους για να ξεχαρμανιάσουνε.

Αφορμή για την έναρξη των βομβαρδισμών του Λιβάνου στάθηκε η απαγωγή δυο Ισραηλινών στρατιωτών από τη Χεζμπολά. Βέβαια, όποιον Ισραηλινό και να απαγάγεις, στρατιώτης θα είναι, αφού τη βρίσκουνε τόσο πολύ με τα στρατιωτικά ρούχα που τα φοράνε εφ’ όρου ζωής. Είναι απορίας άξιον πως, ενώ καθόντουσαν και τους κάνανε σαπούνια χωρίς την παραμικρή αντίσταση, έφτασαν στο σημείο να έχουν γίνει οι πρώτοι στρατόκαυλοι στον πλανήτη - τη μέρα της περιτομής τα παιδιά τα ντύνουνε κομάντος και στις γιορτές ο νονός, αντί για παπούτσια, τους παίρνει μπαζούκας.

Οι Ισραηλινοί εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός πως οι έλληνες δημοσιογράφοι λείπουν σε διακοπές στο Μόντε Κάρλο και στην Ελούντα -για να ξαποστάσουν από την κουραστική επαναστατική γυμναστική του χειμώνα- και βαράνε αδιακρίτως, γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, σιγά μην κοτάγανε να κουνηθούν – θα γράφονταν κάτι πύρινα άρθρα που θα τους ανάγκαζαν να τρυπώσουν χεσμένοι πατόκορφα στη φωλιά τους.

Οι αντάρτες της Χεζμπολά έχουν πυραύλους Κατιούσα - που πρώτα παίρνουν την ανιούσα και μετά την κατιούσα – και τους αμολάνε μέσα στο Ισραήλ και όποιον πάρει ο χάρος. Οι Ισραηλινοί έχουν αναπτύξει πυραύλους Πάτριοτ για να κάνουν ξου τους πυραύλους της Χεζμπολά, αλλά η Χεζμπολά έχει και κάτι άλλους μυστήριους πυραύλους που δεν μασάνε από Πάτριοτ και αυτό δεν είναι σωστό γιατί έτσι παραβαίνουν τους κανόνες του fair play. Από την άλλη μεριά, οι Ισραηλινοί δεν κάνουν καθόλου οικονομία στα πυρομαχικά -διαψεύδοντας έτσι τις φήμες που θέλουν τους Εβραίους να είναι τσιφούτηδες- αλλά στο κάτω – κάτω της γραφής σάμπως είναι δικά τους; Άμα τους τελειώσουνε, θα τους δώσουν οι Αμερικανοί άλλα.

Στο Ισραήλ παρουσιάστηκαν μεγάλα προβλήματα καθώς διακόπηκε η χτεσινή προπόνηση της Μακάμπι του Τελ Αβίβ, επειδή πέντε παίκτες είχαν βάρδια στα σύνορα και οι υπόλοιποι δεν ήταν αρκετοί ώστε να συμπληρωθούν δυο πεντάδες και να δουλέψουν στην ομαδική άμυνα και στα ριμπάουντ. Επίσης, αναβλήθηκε η παρουσίαση του νέου cd της Dana International, μιας και η Dana εκπαιδευόταν στην εκτόξευση χειροβομβίδων με ψηλοτάκουνα.

Είχα πολλά χρόνια να βρεθώ στη Βηρυτό, το Παρίσι της Ανατολής. Η πόλη είναι πραγματικά πανέμορφη. Τα βομβαρδισμένα κτίρια, οι κατεστραμμένες γέφυρες, οι γεμάτοι σκουπιδοτενεκέδες, ο θάνατος που παραμονεύει στην κάθε σου κίνηση. Αυτή η αίσθηση πως μπορείς να ζεις τις τελευταίες σου στιγμές δεν σε εγκαταλείπει ποτέ. Από τη Βαγδάτη είχα να νιώσω έτσι.

Το βράδυ μαζευτήκαμε μαζί με τους άλλους ανταποκριτές σε ένα καμπαρέ με χορεύτριες του χορού της κοιλιάς. Οι ανταποκρίτριες πήγαν σε ένα μαγαζί ακριβώς απέναντι που έχει αντρικό στριπ-σόου. Η σαμπάνια ρέει άφθονη, αλλά δεν μπορεί να σβήσει αυτή την αίσθηση του κινδύνου που κάνει τον έρωτα να φουντώνει. Τριγύρω ο πόλεμος και στη μέση η προαιώνια μάχη του αρσενικού με το θηλυκό. Τα βλέμματα αναμετρούνται, τα σίδερα λυγίζουν και σπαράζονται τα κορμιά. Και αρπάζεις τη Σεράχ κι όλες λεν’ Αλλάχ -Αλλάχ…

Τα πλοία της αγωνίας

Σαν να μην έφταναν τα προβλήματα της ελληνικής ακτοπλοΐας, με τις συνεχείς βλάβες στα πλοία και τις καθυστερήσεις στα δρομολόγια, έρχονται τώρα και οι ξένες κυβερνήσεις που ναυλώνουν ελληνικά πλοία για να απεγκλωβίσουν τους πολίτες τους από τον Λίβανο. Φανταστείτε να πάθουν βλάβη οι μηχανές του «Ιεράπετρα», την ώρα που θα είναι έτοιμο να αποπλεύσει από το λιμάνι της Βηρυτού και να πάει να το αντικαταστήσει το «Δημητρούλα». Βλέπω τους επιβάτες να πηδάνε στη θάλασσα και να προτιμάνε να τους βομβαρδίσουν οι Ισραηλινοί παρά να ταξιδέψουν με ελληνικό πλοίο.

Πάντως, το πλοίο «Ιεράπετρα» είναι δοκιμασμένο σε επικίνδυνες αποστολές, αφού πρόσφατα μετέφερε τους οπαδούς της ΑΕΚ από το Ηράκλειο στον Πειραιά, μετά τον τελικό του Κυπέλλου.

Δαμανάκη και ...γκολ!!!

Αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τους Έλληνες πολιτικούς δεν έχει προηγούμενο. Συνεχείς παρουσίες και αναλύσεις στην τηλεόραση, άρθρα επί άρθρων με τις απόψεις τους για το ποδόσφαιρο – προφανώς όλοι τους ήθελαν να γίνουν ποδοσφαιριστές, προπονητές ή αθλητικογράφοι. Διαχρονικό πρόβλημα για τη χώρα μας ο λανθασμένος επαγγελματικός προσανατολισμός. Πάντως, τη μεγάλη έκπληξη κάνει σήμερα στο «Βήμα της Κυριακής», η Μαρία Δαμανάκη.

Η κ. Δαμανάκη υπογράφει ένα άρθρο με τον τίτλο «Κάτω τα χέρια από τον Ζιντάν» - μεταξύ άλλων αναφέρει : «Τι σημασία είχε ακόμα και το ανάθεμα όσων μέχρι χτες τον ανέβαζαν στα ουράνια; Σημασία είχε που ήξερε ο ίδιος»… «Ως εδώ. Θα φύγω όπως θέλω εγώ»… «Δεν θα υπακούσω τα τελευταία λεπτά στις δουλείες της καριέρας που υπηρέτησα ως σήμερα»… «Σ’ αυτήν την εποχή που ζούμε πόσους τέτοιους έχουμε;».

Μένω έκπληκτος από τον όψιμο θαυμασμό της κ. Δαμανάκη για τον Γάλλο ποδοσφαιριστή και την περίφημη κουτουλιά του, αλλά δεν μπορώ να μην διακρίνω στο κείμενό της κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία και μια έντονη διάθεση αυτοκριτικής. Μήπως ετοιμάζεται να επιστρέψει στο ΚΚΕ; Εκτός βέβαια, αν σκέφτεται να μεταπηδήσει στον Ολυμπιακό.

Το χειρότερο είναι φίλος του κακού

Σύμφωνα με σημερινό άρθρο του Γιώργου Παπαχρήστου στα «ΝΕΑ», ο Κώστας Σημίτης δεν επιθυμεί να επανακάμψει στο πολιτικό σκηνικό και στηρίζει τον Γιώργο Παπανδρέου. Έτσι, αποδεικνύονται φρούδες οι ελπίδες που έτρεφε η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, για επιστροφή του μεγάλου αυτού πολιτικού άνδρα στο προσκήνιο και δίνεται επιτέλους μια εξήγηση στην απροθυμία των Ελλήνων να κάνουν διακοπές – έχει μαυρίσει η καρδιά τους.

Ο κ. Σημίτης φέρεται να είναι «έντονα προβληματισμένος για την πορεία της χώρας και τον τρόπο διακυβέρνησης που ασκούν ο K. Καραμανλής και η Νέα Δημοκρατία», ενώ παράλληλα θεωρεί «ότι χάνουμε συνεχώς ευκαιρίες και πως σε διεθνές επίπεδο η χώρα υποχωρεί συνεχώς». Προφανώς ο κ. Σημίτης ενοχλείται από την υποχωρητικότητα του κ. Καραμανλή, επειδή βλέπει πως ο πρωθυπουργός βαδίζει στα δικά του βήματα και ελλοχεύει ο κίνδυνος να του κλέψει τη δόξα.

Ο αρθρογράφος αναφέρει επίσης πως «ακόμη και σε πολύ δικούς του ανθρώπους, που υπήρξαν και υπουργοί των κυβερνήσεών του, ο κ. Σημίτης σύστησε ‘να στηριχθεί ο Γιώργος’». Πράγματι, η ανάγκη να στηριχθεί ο Γιώργος Παπανδρέου είναι επιτακτική, αφού η μέχρι τώρα παρουσία του αποδεικνύει πως τελικά ο κ. Σημίτης δεν ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να προκύψει στον τόπο. Στην περίπτωση που ο κ. Παπανδρέου αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, ο κ. Σημίτης δεν θα χρειάζεται να ανησυχεί πια για την δική του υστεροφημία.

Οδηγός Διακοπών (the full story)

Το καλοκαίρι είναι εδώ και σου δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγεις από τη ρουτίνα της πόλης. Πως; Μα κάνοντας διακοπές! Αν κουράστηκες να σου λένε πάντα οι άλλοι τι να κάνεις, έφτιαξα για σένα και μόνο για σένα τον ιδανικό οδηγό διακοπών.

Που θα πας
Φέτος, ο ιδανικός προορισμός για σένα που έχεις βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια είναι το Διαφημισονήσι!


Πως θα πας
Με πλοίο, σε 45 ώρες από τον Πειραιά και μετά με τα πόδια ή με βόδια. Αν μένεις στην Αλεξανδρούπολη, υπολόγισε και μια μέρα δρόμο ακόμα. Φρόντισε να φτάσεις βράδυ στο Διαφημισονήσι και το θέαμα θα σε αποζημιώσει - όλες οι φωτεινές επιγραφές των καταστημάτων είναι αναμμένες και νομίζεις πως φτάνεις στο Λας Βέγκας. Αν δεις πως ο καπετάνιος πάει του σκοτωμού και υπάρχει κίνδυνος να φτάσεις πριν βραδιάσει, κάνε πειρατεία στο πλοίο για να το καθυστερήσεις.

Που θα μείνεις οπωσδήποτε!
Στο Peskandritsa Bay. Ο Φοίβος Τσιμπούκης και η Λάουρα Τσιμπούκη - Κένεντι έφτιαξαν έναν υπέροχο χώρο που συνδυάζει την αρχαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική με το Χάνι της Γραβιάς. Όλα τα δωμάτια βλέπουν στην θάλασσα, αλλά η θάλασσα δεν φαίνεται, αφού, ακριβώς μπροστά, υπάρχουν καμιά σαρανταριά άλλα ξενοδοχεία, οι ιδιοκτήτες των οποίων αρνήθηκαν να βάλουν καταχώριση στον οδηγό διακοπών του περιοδικού, γιατί είναι τσιφούτηδες. Τιμώρησέ τους!

Που θα φας οπωσδήποτε!
Chez Tzelsomina’s : Μέσα στο κάστρο, δίπλα στο γερμανικό νεκροταφείο, δεξιά από το βόθρο. Η ιδιοκτήτρια είναι Ιταλίδα και ξέμεινε στο Διαφημισονήσι μετά από ένα ναυάγιο στο οποίο ξεκληρίστηκε όλη της η οικογένεια. Από τότε της έχει σαλέψει και δεν βγαίνει από την κουζίνα. Σπεσιαλιτέ του μαγαζιού είναι οι αστακοσαγιονάρες σβησμένες με βενζινόκολλα, ο κορμοράνος με λυματολάσπη και το ριζότο με μπιμπίκια. Άσε για το τέλος το παγωτό τερηδόνα και τους αχνιστούς λουκουμάδες με τη μελίγκρα.

Που θα διασκεδάσεις οπωσδήποτε!
Στο La Foustanela : Το μεγαλύτερο κλαμπ στο Διαφημισονήσι. Στεγάζεται στα παλιά σφαγεία της Χώρας και το χειμώνα λειτουργεί σαν χασάπικο. Ο dj Brizolas δεν χρειάζεται συστάσεις - μάλιστα φέτος παίζει και ελληνικά εκτός από ξένα. Θα μπεις βράδυ και θα βγεις το επόμενο μεσημέρι, γιατί κλειδώνουν τις πόρτες από φόβο μη μπουκάρει η αστυνομία, οπότε πάρε και ξηρά τροφή μαζί σου μπας και σε κόψει η λόρδα.
Στο La Bouldoza : Σε περίπτωση που την έψαχνες, να ξέρεις πως εδώ θα βρεις τη μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια Ντάλια Βεντάλια και θα ακούσεις το τελευταίο της hit «Ξεβράκωτο μπαζούκας». Ο συνεχής λουλουδοπόλεμος αλλά και τα γιαουρτώματα δένουν υπέροχα με τις παραγγελιές και τα μαχαιρώματα, ενώ από τις γιγαντοοθόνες προβάλλονται εικόνες χαράς από το Ολοκαύτωμα. Νταμιτζάνα ουίσκι 299 ευρώ - τα παρελκόμενα δωρεάν.

Που θα κάνεις μπάνιο οπωσδήποτε!
Στη Μπετονιέρα : Είναι η πιο ωραία παραλία του νησιού, αν και είναι ακόμα στα μπετά. Πάρε τον κατσικόδρομο δίπλα από τη χωματερή και στρίψε αριστερά στα διυλιστήρια. Είναι δεκαπέντε χιλιόμετρα ποδαρόδρομος, αλλά μόλις φτάσεις στην παραλία θα ανταμειφθείς - μιλάμε για 300 μέτρα μαλακής λάσπης τίγκα στους τσιμεντόλιθους. Στην Μπετονιέρα συνυπάρχουν ειρηνικά όλες οι φυλές : αριστερά οι gay, δίπλα τους οι bi, πιο δίπλα οι straight, ενώ έχει προβλεφθεί και ειδικός χώρος για τους ψηφοφόρους του Συνασπισμού. Στο Διαφημισονήσι υπάρχουν ακόμα πολλές απομονωμένες κι ερημικές παραλίες, στις οποίες όμως δεν μπορείς να πας, γιατί είναι πεδία βολής του Πολεμικού Ναυτικού και είναι ναρκοθετημένες. Αν, παρ’ όλ’ αυτά, καταφέρεις να φτάσεις σε κάποια απ’ αυτές, πρόσεχε τα ανακόντα - είναι προστατευόμενο είδος στο Διαφημισονήσι.

Που θα ερωτευτείς οπωσδήποτε!
Ποιος από εμάς μπορεί να ξεχάσει τα - γεμάτα πάθος -φιλιά που έχει δώσει ακουμπισμένος στον τοίχο κάποιου γραφικού αιγαιοπελαγίτικου ξωκλησιού, με όλο το νησί να τον παίρνει μάτι πίσω από το φράχτη; Φέτος, η νέα μόδα μάς έρχεται από την Ίμπιζα και επιτάσσει σεξ μέσα στην εκκλησία. Μπες την ώρα του εσπερινού και κρύψου στον γυναικωνίτη - αν δεν υπάρχει γυναικωνίτης, κρύψου πίσω από το παγκάρι. Μόλις οι παπάδες κάνουν τη μοιρασιά και κλειδώσουν, όλη η εκκλησία θα είναι στη διάθεσή σου. Μην επηρεάζεσαι από το γεγονός πως σου απευθύνομαι προσωπικά (το κάνω επειδή - για κάποιον ακατανόητο λόγο - έτσι είναι γραμμένοι όλοι οι οδηγοί διακοπών), και κοίταξε να έχεις και κάποιον άλλον μαζί σου, γιατί αν κλειδωθείς μόνος σου μέσα στην εκκλησία, θα λαλήσεις. Αν είσαι επιδειξίας, μπορείς να κάνεις έρωτα στο καμπαναριό. Ντινγκ, ντονγκ!

Τι θα διαβάσεις οπωσδήποτε!
Το βιβλίο του Ερρίκου Τσαπερδονοκωλοσφυρίχτρα «Σάουνα και τυροπιτάκια» (Εκδόσεις Σάμαλι). Ο συγγραφέας καταπιάνεται πάλι με το αγαπημένο του θέμα, που δεν είναι άλλο από τη λέπρα. Μια φυματικιά νοσοκόμα από τα Κιούρκα που έχασε τον πατέρα της στον εμφύλιο γνωρίζει έναν εφοριακό από το Τεπελένι που έχασε τη μάνα του στα ζάρια. Στο πρώτο τους ραντεβού, τούς χτυπάει μια νταλίκα φορτωμένη με πεπόνια και τους αφήνει παράλυτους. Σα να μην έφτανε αυτό, γκρεμίζεται και το νοσοκομείο στο οποίο τους μετέφεραν και τους βγάζουν από τα ερείπια εντελώς φυτά. Οι γιατροί αποφασίζουν να τους πουλήσουν για όργανα, αλλά δεν σου λέω τη συνέχεια τού βιβλίου, για να το απολαύσεις στις διακοπές σου με την ησυχία σου.

Να δεις οπωσδήποτε, μη σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!
Θα ανέβεις 1500 σκαλοπάτια, με φίδια, σκορπιούς και ταραντούλες να σε περιμένουν σε κάθε σου βήμα, αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο, αφού το μοναστήρι της Παναγιάς της Νταρντάνας είναι το σήμα κατατεθέν του νησιού. Είναι το μοναδικό μοναστήρι στην Ελλάδα όπου μοναχοί και μοναχές όχι μόνο συμβιώνουν αρμονικά, αλλά ζουν κανονικά και ως ζευγάρια - οι μοναχοί με τους μοναχούς και οι μοναχές με τις μοναχές. Επίσης, δεν έχει καμιά σημασία η ένδυμασία σου, αφού στην είσοδο ο μοναχός Γιουσουφάκιος θα σε αναγκάσει να γδυθείς και να μπεις στη μονή όπως σε γέννησε η μάνα σου - σε πιο μεγάλο μέγεθος βέβαια. Αυτό γίνεται από φόβο μήπως σουφρώσεις κάνα χρυσό μανουάλι και το κρύψεις στην κωλότσεπη.

Αφού κάνεις την προσευχή σου, ντύσου, κατέβα τα 1500 σκαλιά, στρίψε αριστερά στη δεύτερη χαβούζα και μετά από σαράντα χιλιόμετρα, όλο ανηφόρα και βάλτους, θα βρεθείς μέσα σε ένα χωριό με κάτασπρα σπίτια και γραφικά στενά δρομάκια. Τώρα, γιατί θα πρέπει - όλοι εμείς που θα θέλαμε η Κηφισίας να έχει άλλες οκτώ λωρίδες κυκλοφορίας - να χαιρόμαστε όταν περπατάμε σε ένα καντούνι με ένα μέτρο πλάτος δεν το κατάλαβα ποτέ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το Οιδιπόδειο είναι το πιο όμορφο χωριό στο Διαφημισονήσι και οφείλει το υπέροχο όνομά του στις αιμομιξίες ανάμεσα στους κατοίκους, οι οποίοι προέρχονται όλοι από την ίδια οικογένεια. Αγνόησε τα μογγολάκια που θα συναντάς σε κάθε σου βήμα και απόλαυσε τα υπέροχα γλυκά του κουταλιού στο καφενείο του Αλλήθωρου, κάτω από την πέργκολα με τους αρουραίους.

Τα βράδια στη Χώρα, ο δήμος Διαφημισονησίου διοργανώνει μοναδικά πολιτιστικά events με σπουδαίους καλλιτέχνες. Αν έχασες τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στις χειμερινές του εμφανίσεις και θέλεις να νιώσεις τη μοναδική ατμόσφαιρα κατατονικού διονυσιασμού που δημιουργεί στις συναυλίες του, θα έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Μην ξεχάσεις να χειροκροτήσεις μέχρι να πρηστούν οι παλάμες σου - το χειροκρότημα είναι η ανταμοιβή του καλλιτέχνη. Τα χρήματα με το ζόρι τα παίρνουν, τους κυνηγάνε για να τους τα δώσουν.

Αφήνοντας πίσω σου το μαγευτικό Διαφημισονήσι, θα έχεις ήδη καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να περνάς λίγες μέρες χαλάρωσης χωρίς να σου λένε οι άλλοι τι να κάνεις. Δώσε υπόσχεση στον εαυτό σου πως μια μέρα θα ξαναγυρίσεις και παρακάλα να το βρεις αγνό και γραφικό όπως το γνώρισες.








Αγαπητοί αναγνώστες, αφορμή γι’ αυτό το κείμενο στάθηκε το γέλιο του Κωνσταντίνου Τζούμα - ελπίζω σύντομα να φτάσω στο σημείο να εμπνέομαι και από το φτάρνισμα. Είπε στην ραδιοφωνική του εκπομπή πως αυτήν την εποχή όλα τα έντυπα δημοσιεύουν οδηγούς και μετά έκανε «χα – χα – χα – χα- χα!». Το άκουσα και σκέφτηκα πως από πέρσι θέλω να γράψω για τους οδηγούς διακοπών, οπότε να η ευκαιρία. Το αστείο είναι πως γνωρίζω τον Κωνσταντίνο εδώ και χρόνια, αλλά δεν ξέρει πως εγώ είμαι εγώ. Χα – χα – χα – χα – χα!

Σε αυτό το μοναδικό τεύχος του LiFO, ο Άλεξ Καπράνος των Franz Ferdinand παραχωρεί συνέντευξη στον συγκλονιστικό M. Hulot και ο Δημήτρης Ρηγόπουλος παρουσιάζει «20+1 Εμβληματικές Πολυκατοικίες της Αθήνας», δυο από τις οποίες ανήκουν στην οικογένειά μου, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, αφού σημασία έχει να με εκτιμάτε για την μεγαλοφυΐα μου και την τριχοφυΐα μου και όχι για την αμύθητη περιουσία μου.

Η Μαριανίνα Κριεζή παραχωρεί συνέντευξη στον Ευθύμη Φιλίππου και δεν πετάς ούτε λέξη και ο Χρήστος Χωμενίδης γράφει για την κάλυψη της τραγωδίας του μικρού Άλεξ από τα ΜΜΕ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή η υπόθεση συνέβαλλε στο να αποδειχτεί το πλήρες ξεβράκωμα της ελληνικής κοινωνίας. Το μόνο που απομένει είναι να μπει και στο στοίχημα το αν θα ανεβρεθεί ή όχι το σώμα του παιδιού.

Ο Κωστής Παπαγιώργης γράφει για την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι – αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το μοναδικό κείμενο που έχει γραφτεί επί του θέματος, μιας και είναι καταπληκτικό. Η Λαμπρινή Θωμά αναφέρεται στην προσπάθεια δαιμονοποίησης του Τάσσου Παπαδόπουλου και με εκφράζει απόλυτα. Αν συνεχιστούν τα δημοσιεύματα εναντίον του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον βλέπω να αναδεικνύεται σε κορυφαία προσωπικότητα του Ελληνισμού – ευτυχώς που υπάρχει κι αυτός. Κρίμα που υπάρχει ακόμα ο μητσοτάκης κι ευτυχώς που κανείς δεν του δίνει σημασία.

Αγαπητοί αναγνώστες, ευτυχώς που υπάρχει το LiFO – είναι το μοναδικό έντυπο που διαβάζω. Ίσως σύντομα αρχίσω να διαβάζω δυο ακόμα - αν δεν μονάσω, βέβαια . Καλή σας μέρα.

Στο ανωτέρω κείμενο αναφέρομαι σε κυρίες και κυρίους - ο μητσοτάκης εξαιρείται.

Η Γέρμα στο Ναυτικό

Χειμώνας βαρύς, κρύο πολύ, εκείνο το βράδυ που δεν θυμάμαι αν έβρεχε ή αν είχε βγει το φεγγάρι. Περπατούσα γρήγορα προς τα μαγειρεία, με τον επενδύτη κουμπωμένο ως απάνω και τα χέρια στις τσέπες. Δεν υπήρχε άνθρωπος έξω. Λίγο πριν πάρω την μικρή ανηφόρα προς τα μαγειρεία, κάποιος φάνηκε να περπατά προς το μέρος μου. Όταν έφτασε δίπλα μου, σταμάτησε.

«Συγνώμη, μήπως ξέρετε που είναι το ΚΨΜ;»
«Στα εκατό μέτρα, στο δεξί σας χέρι»
«Ευχαριστώ»
«Παρακαλώ»

Περπάτησα καμιά δεκαριά μέτρα και κοντοστάθηκα. Δίπλα μου, λίγο πριν, είχε σταματήσει μια γυναίκα. Μια γυναίκα με πολιτικά. Μια όμορφη νέα γυναίκα. Τι δουλειά είχε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσύλλεκτων του Πολεμικού Ναυτικού λίγο πριν το σιωπητήριο;

«Το βράδυ όλοι στον κινηματογράφο. Θα παρακολουθήσετε μια θεατρική παράσταση. Κοιτάξτε να είστε κόσμιοι». Ο νεαρός υπαξιωματικός έλυσε την επόμενη μέρα την απορία μου. Μετά από τον καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου που μας εξήγησε τις ελληνοτουρκικές διαφορές -ενώ εμείς του πετούσαμε σαΐτες- και καμιά δεκαριά αμερικάνικες ταινίες με τον Σβαρτσενέγκερ να εξολοθρεύει το σύμπαν όλο, έφτασε και η ώρα του θεάτρου.

«Ποιο έργο θα παίξουν;»
«Ένα…δεν θυμάμαι τώρα…»

Δεν ξέρω ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να παίξουν τη «Γέρμα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα μπροστά σε 300 καυλοπυρέσσοντες ναύτες. Ήμασταν εκεί γύρω στις 25 μέρες και αρκετοί είχαν αρχίσει ήδη να λαλούν.

Το βράδυ ο κινηματογράφος ήταν κατάμεστος. Οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί κάθονταν στις δυο πρώτες σειρές. Από το ντουμάνι δεν έβλεπες τη μύτη σου κι έτσι αναγκάστηκαν να ανοίξουν τις πόρτες για να φεύγει η κάπνα. Για να απαγορευτεί το κάπνισμα ούτε κουβέντα βέβαια – θα είχαμε μαζικές κρίσεις επιληψίας.

Όσοι κάθονταν στις πλαϊνές θέσεις, μπορούσαν να δουν τους ηθοποιούς που άλλαζαν στα «παρασκήνια» - όλοι προσπαθούσαν να πάρουν μάτι τις ηθοποιούς. Ένας αξιωματικός ανέβηκε στη σκηνή και είπε κάτι για τη σημασία του θεάτρου στη ζωή μας, χωρίς να πείσει κανέναν βέβαια, γιατί ήταν ολοφάνερο πως η παιδεία του άρχιζε και τελείωνε στην Κατερίνα Στανίση. Φυσικά τον αποθεώσαμε όλοι. Κάθισε στη θέση του και χειροκροτούσαμε ακόμα. Μετά από δυο λεπτά χειροκροτημάτων σηκώθηκε νευριασμένος, πέταξε μερικές χριστοπαναγίες και σταματήσαμε.

Το πανηγύρι ξεκίνησε μόλις ο ηχολήπτης ανακοίνωσε τα ονόματα των ηθοποιών.

«Μαρία Βενέτη!». Ο κινηματογράφος σείστηκε από τα χειροκροτήματα και τις ιαχές, ενώ όλοι οι ναύτες πετούσαν τα καπέλα τους στον αέρα. «Τζένη Παπαδοπούλου!». Το απόλυτο χάος – νόμιζες πως ήσουν στη Λεωφόρο, όταν ο Παναθηναϊκός πήρε την πρόκριση για το Ουέμπλεϊ. «Πέτρος Βαμβακάς!» «Ουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ!». Τέτοιο γιουχάισμα δεν έχω ακούσει ούτε στο Παλέ ντε Σπορ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν έμπαινε η ομάδα του Ολυμπιακού για να αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ. Στο άκουσμα κάθε γυναικείου ονόματος ο κινηματογράφος σηκωνόταν στο πόδι και στην αναγγελία κάθε άνδρα ηθοποιού οι αποδοκιμασίες κόντευαν να γκρεμίσουν το κτίριο. Μάταια οι αξιωματικοί προσπαθούσαν να βάλουν μια τάξη.

Η παράσταση ξεκίνησε. Στην αρχή κύλησε σχετικά ήρεμα, αν εξαιρέσεις, βέβαια, το γεγονός πως κάθε φορά που οι ηθοποιοί, οι οποίες υποδύονταν τις πλύστρες, έσκυβαν προς τα μπρος, όλοι οι ναύτες σηκώνονταν όρθιοι για να δουν το μπούστο τους. Τα προβλήματα άρχισαν, όταν οι «θεατές» αντιλήφθησαν ότι το πρόβλημα της Γέρμας ήταν πως δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Αμέσως και χωρίς πολλά-πολλά ενοχοποίησαν γι’ αυτό τον σύζυγό της, τον Χουάν, αντιπαρήλθαν το γεγονός πως η Γέρμα ήταν στείρα («Γέρμα» στα ισπανικά σημαίνει «στείρα») και σε μια ομαδική έκρηξη ανδρισμού ανέλαβαν να αλλάξουν τη ροή του έργου.

«Έλα μωρό μου να σου κάνω ένα παιδάκι!», «Άσε αυτόν τον άχρηστο μανάρα μου κι έλα στον Μπάμπη!», «Έχω τρία παιδιά και δυο μάστερ – εγώ θα λύσω το πρόβλημά σου!» και διάφορα άλλα …γκαστρωτικά σχόλια εκτοξεύονταν πανταχόθεν, ενώ οι ηθοποιοί έπαιζαν σα να μη τρέχει τίποτα και οι αξιωματικοί φώναζαν να κάνουμε ησυχία χωρίς να τους δίνει σημασία κανείς.

Κάποια στιγμή επήλθε ηρεμία -μιας και η Γέρμα δεν ενέδιδε στις προσκλήσεις του κοινού για τεκνοποίηση - και η παράσταση έμοιαζε να συνεχίζεται κανονικά. Σε ένα σημείο του έργου, η Γέρμα ή κάποια άλλη γυναίκα (δεν το θυμάμαι) φέρνει το ένα της χέρι στο μέτωπό της και λέει δείχνοντας τον ορίζοντα : «Τι βλέπω, οι βοσκοί πήραν τα πρόβατα και κατεβαίνουν από τα χειμαδιά!». Τότε σηκώνεται ο διπλανός μου – ο Μάκης Καπετάνιος με τ’ όνομα – και γυρνώντας προς τα εκεί που έδειχνε η ηθοποιός λέει φυσικότατα και με τρανταχτή φωνή : «Ποιοι βοσκοί καλέ; Η αγγαρεία από τα μαγειρεία είναι!».

Όντως, η ηθοποιός έδειχνε προς το μέρος των παιδιών που έπλεναν τους δίσκους μέσα στις γούρνες. Οι πόρτες ήταν ανοιχτές και ακριβώς απέναντι από τη σκηνή ήταν τα μαγειρεία. Τέτοια ουρανομήκη χάχανα δεν έχω ξανακούσει στη ζωή μου. Γελούσαν όλοι. Και οι ηθοποιοί και οι αξιωματικοί.

Με τα πολλά η παράσταση συνεχίστηκε και φυσικά η Γέρμα στραγγάλισε τον Χουάν, εν μέσω επευφημιών και πρωτοφανούς αποθέωσης, μιας και το κοινό έδωσε μια νέα ερμηνεία στο έργο του Λόρκα, θεωρώντας πως ο Χουάν είναι ανίκανος και ντροπιάζει το ανδρικό φύλο.

Μετά το τέλος της παράστασης, άκουσα με τα ίδια μου τ’ αυτιά την πρωταγωνίστρια να λέει πως ήμασταν το χειρότερο κοινό που συνάντησαν στην περιοδεία τους στα στρατόπεδα της χώρας. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν αισθάνθηκα καθόλου προσβεβλημένος.

Το επόμενο βράδυ παρακολουθήσαμε συναυλία με λαϊκά τραγούδια. Τραγουδήσαμε, χορέψαμε και σε γενικές γραμμές ήμασταν κόσμιοι - ο Ζαμπέτας ταίριαζε καλύτερα στην περίσταση.




Για την Α., τον Ν. και τον Δ. Ξέχασα να σας πω αυτήν την ιστορία χτες το βράδυ, αλλά αυτά είναι τα καλά του blog – την γράφω εδώ, την διαβάζετε και είναι σαν να σας την είπα. Επί τη ευκαιρία, σας ευχαριστώ – πέρασα υπέροχα.

Ένα τραγούδι απ' τ' Αλγέρι

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Ιταλία κέρδισε στα πέναλτι τη Γαλλία και κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά κανείς δεν μοιάζει να δίνει ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτό, αφού όλοι θέλουν να μάθουν τι είπε ο Ματεράτσι στον Ζιντάν, πριν ο τελευταίος του χώσει τη φοβερή κουτουλιά. Βέβαια, δεν λείπουν κι αυτοί που επιμένουν πως ο Ματεράτσι πήγε κι έπεσε με το στήθος πάνω στην κεφάλα του Ζιντάν, ώστε να τον ενοχοποιήσει για το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Σε κάθε περίπτωση, το να μας απασχολεί τι είπε ο ένας ποδοσφαιριστής στον άλλο είναι σαν να έχει καμιά σημασία, αν ο Νίτσε έκανε κοντρόλ με το αριστερό ή με το δεξί και δείχνει την παρακμή του ποδοσφαίρου.

Το κακό ξεκίνησε όταν οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να παίζουν σε ξένες χώρες. Μέχρι τότε, ούτε τη δική τους τη γλώσσα δεν μιλούσαν καλά-καλά. Από τότε που άρχισαν τα σούρτα-φέρτα στις Ιταλίες και στις Ισπανίες έμαθαν όλες τις βρισιές σ' όλες τις γλώσσες, πονηρεύτηκαν και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Γι’ αυτό έπρεπε να πάει η Ελλάδα στον τελικό – θα έλεγε ο Κυριάκος στον Ζιντάν «το μουνί τής μάνας σου ρε καριόλη», αλλά ο Ζιζού δεν θα καταλάβαινε Χριστό, οπότε δεν θα παρεξηγιόταν. Τελικά η άγνοια είναι σοφό πράγμα.

Κανονικά οι ποδοσφαιριστές δεν χρειάζεται να μιλάνε. Το βλέπεις και στις συνεντεύξεις που δίνουν. Πετάνε τη μια κουλαμάρα πάνω στην άλλη. Μια λύση θα ήταν να τους κόψουν τη γλώσσα. Αν το βρίσκετε απάνθρωπο, ας παίζουν με φίμωτρα. Παίξε τη μπάλα σου φίλε κι άσε την πάρλα. Έτσι θα είχε γλιτώσει κι ο Ζιζού την αποβολή. Μια άλλη λύση είναι να παίζουν με ωτασπίδες. Με αυτόν τον τρόπο, θα είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στο παιχνίδι κι όχι στο τι είπε ο ένας κι ο άλλος, σαν τις Κατίνες. «Άκουσες Πατρίκ τι είπε ο Μάρκο στον Ζινεντίν;» «Όχι, τι του είπε;» «Του είπε πως η μαμά του το ‘τριβε το σαλάμι» «Τι μου λες βρε Τιερί; Κάτσε να το πω στον Κλοντ που κατεβαίνει από δεξιά με τη μπάλα στα πόδια».

Βέβαια ο Ζιντάν του έχωσε κουτουλιά επειδή είχε χτυπήσει στο χέρι και δεν το είχε εύκαιρο. Διαφορετικά δεν το γλίτωνε ο Ματεράτσι τον νοκ ντάουν. Και τα χέρια είναι άχρηστα στους ποδοσφαιριστές. Να τους τα κόψουν. Κι αν όχι να τους τα κόψουν, να τους τα δένουν πίσω από την πλάτη. Δεμένος πισθάγκωνα δεν σε παίρνει να κάνεις μαγκιές. Ούτε να σπρώξεις μπορείς. Fair play. Άμα ο Μαραντόνα ήταν δεμένος πισθάγκωνα στο Μεξικό, το «χέρι του Θεού» δεν θα είχε υπάρξει ποτέ. Τέρμα, για να φτιάξει το ποδόσφαιρο πρέπει να αλλάξουν οι κανονισμοί. Στους τερματοφύλακες να κόψουν τα πόδια.

Λένε πως όταν ο άνθρωπος χάνει μια από τις αισθήσεις του, οι υπόλοιπες αναπτύσσονται ιδιαίτερα. Φανταστείτε ποδοσφαιριστές χωρίς χέρια που δεν μπορούν να μιλήσουν και να ακούσουν. Θα παίξουν τη μπάλα της ζωής τους. Θα βγάλουν φτερά στα πόδια. Καλά, άμα τους τυφλώσουν κιόλας, θα κουτουλάνε μεταξύ τους και θα γίνει πολύ θεαματικό το παιχνίδι.

Μια άλλη λύση είναι να βάλουν μικρόφωνα στους παίκτες – όπως έχουν οι διαιτητές – κι όποιος μιλάει να αποβάλλεται. Τώρα βέβαια, οι πιο πονηροί μπορεί να κουβαλάνε χαρτόνια με βρισιές – κρυμμένα στα παντελονάκια τους - και να τα κολλάνε στη μούρη του αντιπάλου, όταν δεν κοιτάει ο διαιτητής, οπότε τζίφος η δουλειά.

Πάντως, για να λέμε και την αλήθεια, είχε κι ο Ζιζού τα δίκια του – μόνο που βλέπεις τη σκατόφατσα του Ματεράτσι το καταλαβαίνεις. Το σωστό θα ήταν να του πει «πάμε έξω ρε, αν είσαι άντρας», να διακοπεί για λίγο ο αγώνας, να βγουν έξω από το γήπεδο και να λύσουν τις διαφορές τους εκεί – όμορφα κι αντρίκεια. Βέβαια κι ο θεατής έχει πληρώσει ένα σκασμό λεφτά για μια θέση στην κερκίδα, οπότε αν είναι να χάσει τη μοναδική στιγμή που άξιζε στον αγώνα, ποιος ο λόγος να πληρώνει εισιτήριο;

Αγαπητοί αναγνώστες το Μουντιάλ τελείωσε και θα μου μείνει αξέχαστο. Όχι για το ποδόσφαιρο, όχι. Απλά εδώ και μερικές μέρες γνώρισα μια ξανθιά απ’ το Βισμπάντεν που τους Ρωμιούς τους αγαπάει, γιατί ξέρουν στο κρεβάτι να ‘ναι ντούροι και βαρβάτοι. Μια καλή απ’ το Βισμπάντεν, τους Ρωμιούς τους αγαπάει, εδώ και μισό φεγγάρι, γίναμε τρελό ζευγάρι. Τελικά, είναι αλήθεια πως ο έρωτας σε κάνει ποιητή. Λέω να μείνω για πάντα στη Γερμανία.

στον dafun

Το τρίτο, το καλύτερο

Στάθηκα έξω από την είσοδο του βιβλιοπωλείου και κοίταξα τη βιτρίνα. Το βλέμμα μου πέρασε από τα βιβλία, χωρίς να σταματήσει σε κανένα, και τότε τον είδα. Ήταν κοντός, χοντρός, άσχημος και καραφλός – στην πλάτη του κυριαρχούσε μια μεγάλη καμπούρα. Ένιωσα μια συμπόνια γι΄ αυτό το αλλόκοτο πλάσμα, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ, γιατί, σχεδόν αμέσως, συνειδητοποίησα πως έβλεπα το είδωλό μου στην τζαμαρία. Σκέφτηκα να κάνω μεταβολή και να φύγω. Έκανα δυο βήματα προς τα δεξιά, όμως αμέσως το μετάνιωσα. Έκανα μεταβολή, πήρα μια βαθιά ανάσα και δρασκέλισα την πόρτα του βιβλιοπωλείου. Ή τώρα ή ποτέ. Έπρεπε να δω οπωσδήποτε την Αλεξάνδρα Σταμάτη…


Είδα τον οίκτο στα μάτια των υπαλλήλων – όλοι μου έδωσαν από δυο τρία ευρώ και καραμελίτσες. Τους ευχαρίστησα και ρώτησα που είναι το γραφείο της κ. Σταμάτη. Στο άκουσμα του ονόματος τής αφεντικίνας τους ξαφνιάστηκαν, αλλά μου έδειξαν την πόρτα του ασανσέρ που οδηγούσε στον 985ο όροφο του κτιρίου – εκεί βρισκόταν το γραφείο τής περιβόητης κυρίας Σταμάτη. Ένιωσα τα απορημένα βλέμματά τους να με ακολουθούν στα λίγα βήματα που με χώριζαν από το ασανσέρ κι αισθάνθηκα ανακούφιση όταν άκουσα την πόρτα να κλείνει πίσω μου.

Το κουβούκλιο του ανελκυστήρα δεν ήταν συνηθισμένο. Ήταν ένα διαμέρισμα 180 τετραγωνικών που παρείχε όλες τις ανέσεις στους σημαντικούς επισκέπτες τής ζάπλουτης ιδιοκτήτριας. Η καμαριέρα με ενημέρωσε πως θα φτάναμε στον προορισμό μας σε τρία τέταρτα. Ήταν μια κρεολή Σουηδέζα από το Βιετνάμ, ψηλή, όμορφη και κρεατωμένη στα σωστά σημεία. Φόρεσα ένα μπουρνούζι για την διαδρομή και μπήκα στη σάουνα – ήταν ευκαιρία να ξεβρομίσω λίγο. Η Μαρίκα – αυτό ήταν το όνομα της καμαριέρας- αφού τάισε τα λιοντάρια, μπήκε ολόγυμνη στη σάουνα κι άρχισε να μου τρίβει την πλάτη με κοτετσόσυρμα. Δεν έφερα αντίρρηση κι αφέθηκα στα έμπειρα χέρια της – ήταν ολοφάνερο πως ικανοποιούσε τακτικά ακόμα και τα πιο άγρια βίτσια των εκλεκτών επισκεπτών της κ. Σταμάτη.

Ο Σομαλός θαλαμηπόλος με κοίταξε από την κορφή ως τα νύχια – φαίνονταν, γιατί τα παπούτσια μου είχαν ανοίξει μπροστά – και με ρώτησε αν η κ. Σταμάτη με περιμένει. Του απάντησα αρνητικά και από το ύφος του κατάλαβα πως ήταν έτοιμος να με εκπαραθυρώσει. Του έβαλα στο χέρι ένα ευρώ και του είπα «πιτσιρίκος», κλείνοντας παράλληλα το δεξί μάτι – αυτό το τελευταίο δεν το έκανα επίτηδες, απλά έχω τικ. Το βλέμμα του καρφώθηκε με έκπληξη στο νόμισμα τού ενός ευρώ – για μια στιγμή σκέφτηκα μήπως κατά λάθος του είχα δώσει τη χρυσή λίρα που μου είχε δώσει η νονά μου, η Μαίρη Λω. Συμπτωματικά, το ευρώ που του έδωσα ήταν το μοναδικό που έλειπε από τη συλλογή του – ήταν αναμνηστικό για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Έτρεξε να με αναγγείλει γεμάτος χαρά, αφού πρώτα με παρέδωσε σε δυο σιαμαίες αδελφές από το Νεπάλ, για να με κουρέψουν, να με χτενίσουν και να μου κάνουν μανικιούρ, πεντικιούρ κι αλέ ρετούρ.

Η πολυτέλεια ήταν εμφανής σε κάθε σημείο του χώρου. Ένα τεράστιο χρυσό γουδί έδινε έναν ανέμελο τόνο στην αίθουσα υποδοχής, ενώ ένα τζουκ μποξ από πορσελάνινα σοκολατάκια πρόδιδε την αγάπη της κυρίας Σταμάτη για την δεκαετία του ’50. Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση της σκέφτηκα και αισθάνθηκα όλο μου το είναι να πλημμυρίζει από φθόνο. Αν εκείνη τη μέρα που ο εφοπλιστής Βενέδικτος Σταμάτης και η διαπρεπής σοπράνο Νουγκατίνα Σεράνο ήρθαν στο «Παιδομάζωμα», το ορφανοτροφείο του Γεράσιμου Πολύτεκνου, για να υιοθετήσουν ένα παιδάκι, δεν είχα μπει στην καπνοδόχο, ίσως να μη με πέρναγαν για Αφρικανό και να διάλεγαν εμένα, αντί γι’ αυτό το ροδαλό κοριτσάκι με τις μπούκλες που είχε φακίδες ακόμα και στις πατούσες.
.
Τότε δεν με ενόχλησε πολύ, γιατί ήλπιζα πως όλο και κάποιος καινούριος εφοπλιστής θα εμφανιστεί για να με πάρει μακριά απ’ την ορφάνια, μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ’ τη μιζέρια. Όταν δυο χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια του προγεύματος στο ορφανοτροφείο, διάβασα στη «Wall Street Journal» πως ο Βενέδικτος Σταμάτης έσπασε με τα πλοία του τον ναυτικό αποκλεισμό της Ελβετίας, μεταφέροντας στάχτη και κουκούτσια στους απελπισμένους κατοίκους, κατάλαβα πως αυτή ήταν η ευκαιρία μου και την έχασα - μέσα σε μια νύχτα ο Βενέδικτος Σταμάτης έγινε ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Ανθ’ ημών Αλεξάνδρα…

Μπήκα στο πολυτελές γραφείο της και στάθηκα αμήχανα δίπλα σε έναν βαλσαμωμένο αφρικανικό ελέφαντα. Το δεξί μπροστινό του πόδι ήταν σηκωμένο κι από κάτω βρισκόταν ένα βαλσαμωμένο ποντικάκι που έμοιαζε έτοιμο να συνθλιφτεί κάτω από την πατούσα του τεράστιου θηλαστικού. Το μήνυμα προς τους επισκέπτες της κ. Σταμάτη ήταν σαφές... Πάνω στην προβοσκίδα του ελέφαντα ήταν τοποθετημένη μια οδοντιατρική πολυθρόνα. «Κάτσε» μου είπε χωρίς να με κοιτάξει. Ήταν γυρισμένη προς την τζαμαρία και κοιτούσε με προσοχή προς τη θάλασσα. Στο βάθος η ναυμαχία της Σαλαμίνας ήταν σε εξέλιξη – έδινε οδηγίες από το κινητό της σε κάποιον να στοιχηματίσει υπέρ των Μογγόλων του Αγά Χαν. Τα λεφτά πάνε στα λεφτά σκέφτηκα…

Όταν η κ. Σταμάτη αποφάσισε να ασχοληθεί μαζί μου δεν έχασε χρόνο. «Πάλι δανεικά θέλεις;» «Όχι, το επίδομα της Πρόνοιας είναι αρκετό» «Τι θέλεις λοιπόν;». Ξεροκατάπια και μάζεψα όλο το θάρρος μου. «Έμαθα πως σήμερα κυκλοφορεί το βιβλίο σου» «Κι εσένα τι σε νοιάζει;» «Θα ήθελα να μου δώσεις ένα αυτόγραφο, για να πουλήσω το αντίτυπο, αντί ενός μυθικού ποσού, και να φτιάξω επιτέλους κι εγώ τη ζωή μου». Η έκφρασή της έγινε πιο μαλακή και στιγμιαία μπόρεσα να αναγνωρίσω στο πρόσωπό της το γλυκό τετράχρονο κοριτσάκι που με κάρφωνε στους υπαλλήλους του ορφανοτροφείου όταν απαλλοτρίωνα τις εισπράξεις από τις πωλήσεις βρεφών.

Βγήκα στο δρόμο, κρατώντας σφιχτά το βιβλίο στα χέρια. Ήξερα πως απ’ αυτή τη στιγμή και μετά η ζωή μου δεν θα ήταν πια ποτέ η ίδια…



Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Σταμάτη «Το Χημείο του Παρακράτους», μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μαραθιά. Η Αλεξάνδρα είναι ένα γλυκό κορίτσι που έχει όλα τα χρώματα της άνοιξης και στις μικρές καθημερινές ιστορίες της περιγράφει την πραγματικότητά της με έναν απλό κι ανεπιτήδευτο τρόπο. Η Αλεξάνδρα μου θυμίζει τον ήρωα στο βιβλίο «Ο φύλακας στη σίκαλη».

Αυτό το καλοκαίρι θα διαβάσω όλα τα βιβλία που κυκλοφόρησαν ή θα κυκλοφορήσουν από Έλληνες bloggers – είναι τα καλύτερά μου. Φυσικά δεν είμαι αντικειμενικός, αλλά δεν γουστάρω με τίποτα τους αντικειμενικούς – τους είδαμε κι αυτούς εξάλλου. Είμαι και θα συνεχίσω να είμαι βαθύτατα υποκειμενικός. Είναι πολύ εύκολο όταν δεν έχεις αφεντικά.

«Οι bloggers γράφουν μόνο για το κέφι τους» έγραψε πρόσφατα ο σημαντικότερος – κατ’ εμέ – βιβλιοκριτικός της χώρας. Ελπίζω κάποια στιγμή να βρουν το κέφι τους και οι υπόλοιποι.

Το Μεγάλο Ελληνικό Καλοκαίρι

Από ξηράς, αέρος και θαλάσσης εγκαταλείπουν οι Αθηναίοι το κλεινόν άστυ, καθώς οι πρώτοι αδειούχοι του Ιουλίου εξορμούν για τις καλοκαιρινές διακοπές τους. Σε εξέλιξη βρίσκεται και το πρώτο κύμα φυγής των αδειούχων του Ιουλίου από τα άλλα αστικά κέντρα της χώρας, αλλά αυτοί δεν φεύγουν ουρλιάζοντας από τις πόλεις τους ούτε βρίζονται με τους λιμενικούς και τους τροχονόμους, οπότε θα τους αγνοήσω. Οι Αθηναίοι παραθεριστές δεν θα έχουν για σύμμαχό τους τον καιρό, καθώς θα χιονίσει στις Κυκλάδες και στα Δωδεκάνησα, ενώ στα νησιά του Ιονίου ο τυφώνας «Τζόγια» δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του. Η φύση μάς εκδικείται, επειδή είναι εκδικήτρα και θυμάται πως, όταν γιόρταζε, δεν της πήραμε σοκολατάκια που της αρέσουν.

Το παρήγορο είναι πως οι παραδόσεις τηρούνται απαρέγκλιτα κι έτσι η χώρα - για ένα ακόμα καλοκαίρι - αντιμετωπίζει τον κίνδυνο γενικευμένου μπλακ άουτ, μιας και παρουσιάζονται βλάβες στους σταθμούς της ΔΕΗ που αδυνατούν να καλύψουν την υψηλή ζήτηση ηλεκτρικής ισχύος. Οι καταναλωτές καλούνται να κάνουν λελογισμένη χρήση των ηλεκτρικών συσκευών και να μην βάζουν σε λειτουργία τα κλιματιστικά τώρα που είναι καλοκαίρι και σκάει ο τζίτζικας, αλλά να κάνουν υπομονή μέχρι τα Χριστούγεννα, ώστε να τα ευχαριστηθούν με την άνεσή τους.

Πάντως, ο κίνδυνος να βυθιστεί η χώρα στο σκοτάδι δεν πρέπει να μας ανησυχεί ιδιαίτερα, αφού ο σκοταδισμός κυριαρχεί εδώ και αιώνες στον τόπο, με το παπαδαριό να μας κρατάει στον Μεσαίωνα, και άρα είμαστε εξοικειωμένοι με το να μη βλέπουμε την τύφλα μας.

Μεγάλη ζήτηση έχουν τα ψυγεία πάγου, ενώ στους δρόμους οι παγοπώλες κάνουν χρυσές δουλειές πλαισιώνοντας όμορφα τους λατερνατζήδες και φέρνοντας στις μνήμες των ηλικιωμένων, νοσταλγικές εικόνες της παλιάς Αθήνας με τ' αγιόκλημα, το γιασεμί, τους αρκουδιάρηδες και τα σκατόνερα.

Όσοι αναζητούν λίγη δροσιά μπορούν να τη βρουν στα σιντριβάνια, εκτός βέβαια αν σιχαίνονται, ενώ ο δήμαρχος Αθηναίων ανακοίνωσε πως θα παραμείνουν ανοιχτά τα ιγκλού του δήμου, για να προσφέρουν καταφύγιο σε ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού, όπως οι μπαλαρίνες, οι θαλασσόλυκοι και οι πιγκουΐνοι.

Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία επιμένουν πως «τα παλιά τα χρόνια δεν είχε τόση ζέστη», αλλά δεν πρέπει να τους παίρνει κανείς στα σοβαρά, αφού τα παλιά τα χρόνια ήταν πολύ νέοι κι είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να ασχολούνται με τον καιρό, ενώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως, αν σε βομβαρδίζουν οι Γερμανοί και βρωμάει το χνώτο σου από την πείνα, δεν σε νοιάζει ιδιαίτερα αν ανέβηκε ο υδράργυρος.

Φέτος οι Αθηναίοι θα κάνουν λιγότερες διακοπές από πέρυσι, αφενός επειδή είναι εργασιομανείς κι αφετέρου επειδή έχασαν όλα τους τα λεφτά στο στοίχημα και δεν υπάρχει μία. Οι παραθεριστές θα πρέπει να προσέχουν γιατί ο ήλιος κάνει κακό, οπότε καλό θα ήταν να προγραμματίσουν τα μπάνια τους για τις μεταμεσονύχτιες ώρες, αφού το φεγγάρι δεν έχει ενοχοποιηθεί ακόμα από κανέναν – εκτός βέβαια, από
την Ελένη Βιτάλη που ίσως φταίνε τα φεγγάρια που 'ναι τόσο μοναχή / ίσως φταίνε τα φεγγάρια που πολλοί τη λέν’ τρελή.

Φέτος είναι ξανά στη μόδα τα μπεν – μιξ, οι βεντάλιες και οι ομπρέλες του Χερβούργου. Διαχρονικό αξεσουάρ για την παραλία είναι το παρεό, για την κάλυψη της κυτταρίτιδας, αλλά και τα γυαλιά ηλίου, ώστε να μην καρφώνεστε όταν κοιτάτε τους άλλους. Θραύση αναμένεται να κάνει η οικολογική θήκη κινητού για γυμνιστές που δεν θα σας πω που ακριβώς μπαίνει για να βάλετε τη φαντασία σας να δουλέψει, ενώ την παράσταση στις παραλίες αναμένεται να κλέψει το βιολογικό μπαλάκι για ρακέτες που είναι αθόρυβο και αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξή του μόνο όταν το φας στο δόξα πατρί.

Οι περισσότερες παραλίες είναι οργανωμένες και πεντακάθαρες, αφού η χώρα μας πήρε 1453 γαλάζιες σημαίες, αλλά μην το δέσετε και κόμπο, μιας κι αυτές οι μετρήσεις μάλλον γίνονται το χειμώνα, όταν οι Έλληνες δεν λερώνουν τις ακτές αλλά τις πόλεις.

Αν κάποιος τουρίστας εξοργιστεί με την ύπαρξη προφυλακτικών, ταμπόν και πάμπερς μέσα στην θάλασσα, διαβεβαιώστε τον πως τα έφερε το ρεύμα και πως τα πετάνε οι Τούρκοι που είναι βρωμιάρηδες για να μας βλάψουν, ενώ αν σας δείξει τίποτα παιδικές κουράδες να επιπλέουν, αφοπλίστε τον με τη φράση «έλα μωρέ, τα μωρά σιχαίνεσαι;».

Για μια ακόμα χρονιά, η Μύκονος αποδεικνύεται αγαπημένος προορισμός διακοπών των Αθηναίων, αν και, σύμφωνα με τον Ζάχο Χατζηφωτίου, το νησί δεν είναι τόσο όμορφο όσο ήταν όταν το επισκέφθηκε για πρώτη φορά – πράγματι, το 1952, χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και γιατρό και με ένα πλοίο κάθε έξι μήνες η Μύκονος πρέπει να ήταν ο ιδανικός τόπος διαμονής και είναι άτυχοι όσοι δεν την πρόλαβαν έτσι, αλλά τουλάχιστον αυτοί είναι καλά στην υγεία τους, γιατί όσοι την επισκέφθηκαν τότε, σήμερα είναι ή στο γηροκομείο, ή στα κυπαρίσσια.

Ανάμεσα στους υψηλούς επισκέπτες του νησιού ξεχωρίζουν οι αδελφοί Παλαιοκώστα που προσγειώθηκαν στο ελικοδρόμιο με το ιδιωτικό τους ελικόπτερο και περνάνε ήρεμα τις ώρες τους μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, παίρνοντας μέρος στο τουρνουά ταβλιού που διοργανώνεται στη μαγευτική παραλία Κατσαβίδι.

Αυξημένη είναι η ζήτηση για δωμάτια και στη Σαντορίνη, αλλά δεν θα πρέπει οι επισκέπτες να ξεχνάνε πως «η Σαντορίνη είναι νησί για ζευγάρια» - όσους πάνε σόλο, τους συλλαμβάνουν στο λιμάνι και τους στέλνουν πίσω με το ίδιο πλοίο.

Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, οι παραθεριστές μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα από δεκάδες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, μιας και τα Φεστιβάλ ακολουθούν κατά πόδας τους Αθηναίους στις διακοπές τους, ώστε να μην πάθουν πολιτιστικό σοκ, περνώντας από την καθημερινή επαφή με την υψηλή τέχνη που έχουν τον χειμώνα, στην υποκουλτούρα που μαστίζει την ελληνική περιφέρεια.

Μεγάλη άνθηση γνωρίζει και ο αγροτουρισμός, ενώ το καλύτερο παράδειγμα συνύπαρξης του πολιτιστικού τουρισμού με τον αγροτουρισμό, αποτελεί το μικρό Φεστιβάλ του «Μουσικού Ιουλίου» στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, το οποίο έχει συνδεθεί με τη γιορτή των «Καρπών της γης». Εκεί, ύστερα από πρωτοβουλία μεγάλων εθνικών ευεργετών, όπως ο κ. Χρήστος Λαμπράκης και ο κ. Δημήτρης Κοντομηνάς, δίνεται η δυνατότητα στον επισκέπτη να απολαύσει το πάντρεμα του Σοφοκλή και του Σαίξπηρ με τα παξιμάδια, τις χυλοπίτες και το τουλουμοτύρι.

Το ελληνικό καλοκαίρι είναι βαθιά ερωτικό, γιατί οπωσδήποτε πιο εύκολα ερωτεύεσαι ημίγυμνος στις διακοπές, παρά κουστουμαρισμένος μέσα σε λεωφορείο στην Κηφισίας, σε ώρα αιχμής. Βέβαια, δεν είναι σίγουρο πως είναι έρωτας αυτό που μας συμβαίνει το καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά, αφού μπορεί οι ακτίνες του ήλιου και η θάλασσα να επιδρούν στο σώμα και απλά να μας κάνουν καυλοπυρέσσοντες, όπως είχε γράψει κι ο Ανδρέας Εμπειρίκος – ευτυχώς που ο Εμπειρίκος έγραψε για καυλοπυρέσσοντες νεανίες και καυλοπυρέσσουσες κορασίδες και μπορώ τώρα και το γράφω κι εγώ, αναφέροντας βέβαια το «όπως έγραφε κι ο Εμπειρίκος», γιατί, σε άλλη περίπτωση, σιγά μην το βλέπατε δημοσιευμένο.

Κρίμα που και οι υπόλοιποι Έλληνες ποιητές και συγγραφείς δεν ήταν εξίσου τολμηροί, ώστε να έχουμε ένα άλλοθι για να γράφουμε όπως μιλάμε. Καλές διακοπές (άλλη ευχή ήθελα να σας δώσω, αλλά δεν θυμάμαι να την αναφέρει πουθενά ο Εμπειρίκος).





Αγαπητοί αναγνώστες, το κείμενο αυτό γράφτηκε για το LiFO. Για εμάς τα παιδιά, αυτό το τεύχος του LiFO είναι το καλύτερο, μιας και περιέχει αυτό που λατρεύουμε : παγωτά!!!

(ακολουθεί αναφορά σε κυρίες και κυρίους)

Η Κωνσταντίνα Αλεξοπούλου, η Ελένη Πατσιατζή, η Ελίζ Μπεντροσιάν, ο Δημήτρης Μαθιουδάκης και ο Μενέλαος Τζαφάλιας γράφουν για δεκατέσσερα σημεία της πόλης, όπου θα βρείτε τα καλύτερα παγωτά της Αθήνας. Ξέρω κι εγώ ένα μαγαζί με φοβερό παγωτό, αλλά δεν θα σας το πω, γιατί θα πάτε και θα το ρημάξετε κι εγώ μετά δεν θα βρίσκω και θα κλαίω. Επίσης θέλω να καταγγείλω πως εγώ παγωτό δεν έφαγα.

Σε αυτό το τεύχος του LiFO, η ηθοποιός Κόρα Καρβούνη παραχωρεί συνέντευξη στην Δέσποινα Τριβόλη και ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στην Ματίνα Καλτάκη. Ο μεγάλος Afrika Bambaataa μιλάει στον περιβόητο M. Hulot και ο Κωστής Παπαγιώργης αναλύει με μοναδικό τρόπο τα αίτια της αποτυχίας της Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Επίσης 45 δάσκαλοι (δημοσιογράφοι) κι 60 μαθητάδες (δημοσιογράφοι) γράφουν για όλα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα και τα πέριξ.

Το πολύ καλό σε αυτό το τεύχος είναι πως ο Χρήστος Χωμενίδης επέστρεψε στη σελίδα εννέα (σε θέση σέντερ φορ) κι έτσι, όταν εσείς κλείνετε το LiFO, φιλιόμαστε και πάλι. Αυτήν την εβδομάδα, ο κ. Χωμενίδης γράφει για τον Γιώργο Παπανδρέου και την πορεία του στην ηγεσία του ΠαΣοΚ. Νομίζω όμως πως απάντηση στα ερωτήματα που θέτει δεν θα πάρει – μπορεί να μην υπάρχει απάντηση. Ίσως η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην θέση του προέδρου του κόμματος να μην ήταν μια κίνηση ελπίδας, αλλά μια κίνηση απελπισίας - (τι σοβαρός που είμαι).


Σχόλιο για τον αγώνα της Γαλλίας με την Πορτογαλία δεν θα κάνω, γιατί και τις δυο ομάδες τις έχουμε κερδίσει πρόσφατα και δεν καταδέχομαι να ασχοληθώ με τον μεταξύ τους αγώνα.

Ο Αλέξης Σταμάτης δημοσιεύει στο blog του μια συνέντευξη που είχε πάρει παλαιότερα από τον Παύλο Μάτεσι, ο οποίος, μεταξύ άλλων, λέει : «Αισθάνομαι πανηγυρικά όταν γράφω…». Αυτή η φράση με εκφράζει απόλυτα, οπότε την οικειοποιούμαι αμέσως. Ολόκληρη η σπουδαία αυτή συνέντευξη εδώ.

Σύνδρομα

Διάβασα στα "ΝΕΑ" τη δήλωση που έκανε η Άννα Διαμαντοπούλου στον "Αθήνα 9,84", για την αντίδραση της υπουργού Παιδείας : «Όπως λέμε πολλές φορές για τους άνδρες ότι έχουν το "σύνδρομο του Ναπολέοντα", νομίζω ότι η κ. Γιαννάκου επέδειξε το "σύνδρομο της Κλεοπάτρας". Δηλαδή, μια αυτοκρατορική διάθεση».

Αντιπαρέρχομαι το γεγονός πως η κ. Διαμαντοπούλου αναφέρθηκε στην Κλεοπάτρα, χωρίς να τσεκάρει πρώτα τον καθρέφτη της. Στο σπίτι της Μπάρμπρα Στράιζαντ δεν μιλάνε για την Κλεοπάτρα. Η κ. Γιαννάκου τη γλιτώνει - στα δικά μου μάτια τουλάχιστον - γιατί μπορώ να τη φανταστώ πάνω σε ρεμπέτικο πάλκο με κομπολόγα και ντέφι να τραγουδάει τον «Μπαρμπαγιαννακάκη» – αυτό είναι το απόλυτο και οριστικό κριτήριό μου για τις γυναίκες πολιτικούς.

Από την άλλη, αν δεχτούμε πως η κ. Γιαννάκου επέδειξε το «σύνδρομο της Κλεοπάτρας», η κ. Διαμαντοπούλου εδώ και χρόνια διακατέχεται από το «σύνδρομο της ξινίλας του μόνιμου» - μονίμως. Όποιος έχει πάει στρατό, ξέρει σε ποιο σύνδρομο αναφέρομαι. Οι υπόλοιποι δεν χρειάζεται να πάτε στρατό για να το μάθετε – ρωτήστε κάποιον που έχει πάει. Ή απλά κοιτάξτε την κ. Διαμαντοπούλου.

Mediterraneo

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Η Ιταλία κέρδισε με 2-0 την Γερμανία στην παράταση και θα πάρει μέρος στον μεγάλο τελικό την Κυριακή. Οι δυνάμεις του άξονα συναντήθηκαν στο Ντόρτμουντ και αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους. Στο τέλος του αγώνα παραλίγο να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο, αφού η καγκελάρισσα Μέρκελ αποχώρησε εκνευρισμένη από το γήπεδο, ώστε να αποφύγει να δώσει το χρυσό μετάλλιο στον Τζέσε Όουενς.

Οι Ιταλοί παίκτες ίδρωσαν τα Αρμάνι τους και έστειλαν τους κρυόκωλους Γερμαναράδες στα σπίτια τους – εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να είχαν πάει από τον αγώνα με την Αργεντινή, ώστε να μας είχε δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε έναν κανονικό ποδοσφαιρικό αγώνα και όχι έντεκα γομάρια που έσπρωχναν τους Ιταλούς, ενώ καμιά εξηνταριά χιλιάδες Ούννοι στις κερκίδες τους αποθέωναν, τραγουδώντας κάτι υπέροχα τραγούδια που επιβεβαιώνουν περίτρανα την θεωρία του Δαρβίνου, περί καταγωγής της άρειας φυλής από τον Γκοτζίλα.

Ο ελληνικός λαός τάχθηκε σύσσωμος στο πλευρό των Ιταλών, γιατί οι Ιταλοί στρατιώτες όλο και έδιναν καμιά σοκολάτα και καμιά κουραμάνα στα παιδιά, ενώ παράλληλα έκαναν και κόρτε με τις Ελληνίδες που, αν κρίνουμε από τις πάμπολλες ερωτικές ιστορίες που ήρθαν στο φως τα τελευταία χρόνια, δεν αντιστέκονταν ιδιαίτερα στους μακαρονάδες, αλλά ήταν από τότε υπέρμαχες του συνθήματος «κάντε έρωτα, όχι πόλεμο». Οι φήμες πως οι Γερμανοί στρατιώτες δεν πείραζαν τις γυναίκες στη χώρα μας είναι αληθείς, πλην όμως αυτό δεν οφειλόταν στην ευγένειά τους, αλλά στο γεγονός πως τις θεωρούσαν κατώτερο ανθρώπινο είδος και τις σιχαίνονταν, οπότε προτιμούσαν να πηδιούνται αναμεταξύ τους.

Το βράδυ, στο μπαρ, προβάλλαμε συνεχώς τα γκολ των Ιταλών, διανθισμένα με οπτικό υλικό από τον βομβαρδισμό της Δρέσδης και μουσική υπόκρουση το «Λιλί Μαρλέν», με αποτέλεσμα κάθε Γερμανός να πιει ένα βαρέλι μπύρα μόνος του – τους είχαμε βάλει και τους καθετήρες για να μη χάνουν χρόνο με τα πηγαινέλα στην τουαλέτα. Πάντως, αυτοί οι βόρειοι δεν κλαίνε βρε παιδί μου. Έφαγες δυο γκολ από την Ιταλία ρε φίλε, κλάψε να ξαλαφρώσεις! Όχι, τα κρατάνε μέσα τους, τα καταπίνουν κι αυτός μάλλον είναι ο λόγος που τους βγαίνει αυτή η βαρβαρίλα μετά και θέλουν να τους σκοτώσουν όλους. Θα σας έκανα κι άλλες τέτοιες περισπούδαστες αναλύσεις, αλλά έχω ραντεβού με τους μεταφραστές μου εδώ στη Γερμανία. Θα μεταφράσουν το βιβλίο μου στα γερμανικά, στα βαυαρικά και σε κάτι άλλες βαρβαρικές διαλέκτους – δεν κλαίνε που δεν κλαίνε, ας γελάσουν τουλάχιστον.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού

-Για τον πιθανό αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τι έχετε να πείτε κ. Βαρδινογιάννη;
-Είναι θετικό μέτρο - θα γλιτώσουμε τα αεροπορικά εισιτήρια και τα ξενοδοχεία.

Τον κακό σου τον καιρό! (Fever)

Τα καλοκαιρινά μπουρίνια έκαναν δυναμικά την εμφάνισή τους και θα μας συντροφέψουν τις επόμενες μέρες. Κύρια χαρακτηριστικά του καιρού είναι οι βροχοπτώσεις, οι εκπτώσεις και η τσαντίλα για τον αποκλεισμό της Βραζιλίας από τα ημιτελικά.

Στο Ιόνιο μαίνονται οι καταιγίδες, καθώς ο καιρός προσπαθεί να παρηγορήσει τους Άγγλους τουρίστες για τον αποκλεισμό της εθνικής τους και να τους κάνει να αισθανθούν σαν στο σπίτι τους. Οι συνεχείς βροχοπτώσεις συνδυάζονται υπέροχα με τη λασπουριά, την καβαλίνα και την παραδοσιακή απλυσιά των Εγγλέζων, οπότε God save the Queen κι εμάς από τον Mr. Bean.

Στην Αττική επικρατούν παροδικές νεφώσεις που συνοδεύονται από βροχές, καταιγίδες και κατσαρίδες. Τα φρεάτια των δρόμων είναι βουλωμένα και τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι, που δημιουργούνται, παραπέμπουν στις παλιές καλές μέρες, όταν οι κυρίες σήκωναν τα φουρό τους για να μη λερωθούν τα φορέματά τους και οι σεξουαλικά πεινασμένοι άρρενες έπαιρναν μάτι τους αστραγάλους τους, με συνέπεια να αναστατώνονται, να παραπατάνε και να πέφτουν στις λακκούβες με τις λάσπες, προκαλώντας τα γέλια των περαστικών αλλά και των δυνάμεων των ΜΑΤ που δεν υπήρχαν τότε αλλά δεν πειράζει, αφού έχω πυρετό και γράφω ό,τι θέλω, λες κι όταν δεν έχω πυρετό ξέρω τι γράφω.

Στην Θεσσαλονίκη σημειώνονται συνεχείς καταιγίδες, αλλά τίποτα δεν μπορεί να ξεπλύνει την όμορφη νυφούλα του Θερμαϊκού, όσο τουλάχιστον έχει την κακιά συνήθεια να ψηφίζει διάφορα φασιστόμουτρα που το παίζουν υπερπατριώτες αλλά στην πραγματικότητα είναι χέστες ολκής κι άμα κάνουν κανα μπραφ οι Τούρκοι θα πάνε τρέχοντας να κρυφτούν κάτω από το νυφικό της, ενώ εμείς οι υπόλοιποι με ζωηρή αίσθηση του χρέους και του καθήκοντος θα προτάξουμε με αυταπάρνηση τα στήθια μας για να αποτινάξουμε τον νέο Αττίλα και να αποφύγουμε μια νέα ξεφτίλα. Ψηλά στο μέτωπο περνούμε τον καιρό μας, με τη λαχτάρα και τον πόθο τον κρυφό, τον προαιώνιο να διώξουμε εχθρό μας, τον σκλάβο εμείς να ελευθερώσουμε αδελφό. Στα λιονταρίσια μας κορμιά το αίμα βράζει, κι όλοι γινόμαστε σαν τα παιδιά, κι από κινδύνους η καρδιά μας δεν τρομάζει, σαν πολεμούμε ‘μεις για την ελευθεριά. Όλοι μας ζούμε εκεί με μιαν ελπίδα, και μ’ έναν πόθο μέσα στην καρδιά, να πολεμήσουμε για την πατρίδα, στεφανωμένοι με της δάφνης τα κλαριά. Καλά, για τον καιρό δεν έγραφα;

Στη Βέροια κυριαρχεί το χαλάζι, το αγιάζι αλλά και το μαράζι για την κακή φήμη που απέκτησε η πόλη εξαιτίας της εμμονής της Αγγελικής Νικολούλη να ψάχνει να βρει το ξένο παιδί λες και είναι δικό της ή είναι αστυνομικός, αν και στο φινάλε είναι να απορείς γιατί δεν έκαναν την Νικολούλη Αρχηγό της Αστυνομίας, αφού αφενός ξέρει τη δουλειά καλύτερα απ’ όλους αυτούς τους χαραμοφάηδες και αφετέρου δεν δέρνει. Οι κάτοικοι της γραφικής αυτής πόλης περιμένουν με αγωνία τον Αύγουστο, μιας και τότε, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν υπάρχουν ειδήσεις, μπας και σταματήσουν οι τηλεοράσεις να ασχολούνται με το θέμα, γιατί οπωσδήποτε η υπόθεση κούρασε το τηλεοπτικό κοινό που ζητάει κανα πιο φρέσκο μακελειό, ενώ και οι διαφημιστές δεν δείχνουν πια ενδιαφέρον, οπότε άντε να πέσει κανα αεροπλάνο με καμιά διακοσαριά επιβάτες όπως πέρσι, μπας και τσιμπήσει η ρημάδα η τηλεθέαση.

Οι ισχυρές βροχοπτώσεις οδήγησαν σε κυκλοφοριακά προβλήματα και υπήρξε μποτιλιάρισμα στις εθνικές οδούς στο ύψος των περιστάσεων, αφού η άσφαλτος είχε ξεραθεί από την ζέστη και είχε ανοίξει, με συνέπεια τα τσιγαριλίκια που πετούσαν οι οδηγοί να πέφτουν μέσα στις σχισμάδες να ποτίζονται από τη βροχή και να γίνονται δέντρα μέσα σε λίγα λεπτά, οπότε η εθνική οδός μέσα σε λίγες ώρες θύμιζε χασισοφυτεία και οι τροχονόμοι το έριξαν στο θέρισμα, μιας και αποφάσισαν πως ήρθε επιτέλους και η σειρά τους να τα οικονομήσουν, γιατί τι να σου κάνει το bonus από τις κλήσεις μπροστά στα κέρδη από το εμπόριο φούντας;

Η κίνηση των πλοίων δεν επηρεάστηκε από τις βροχοπτώσεις, αλλά οι επιβάτες του «Μιλένα Αποστολάκη» δεν μπορούσαν να μείνουν στο κατάστρωμα, οπότε μπουκάρισαν στην Α΄ θέση και έκαναν μεσοπέλαγα την «Ανταρσία του Μπάουντι», αν και εμένα μου αρέσει πιο πολύ το «Νησί των Θησαυρών» και ο μονοπόδαρος Τζον Σίλβερ που έκανε τον Τζιμ Χόκινς να χέζεται πάνω του από το φόβο, αλλά και μένα να κρύβομαι κάτω από τις κουβέρτες κάθε φορά που άκουγα τη φωνή του παπαγάλου του, του Κάπτεν Φλιντ.

Οι επιβάτες της Γ΄ θέσης έπαιξαν μπουκάλα με τα κορίτσια από το πρώην ανατολικό μπλοκ που ταξίδευαν στην Α΄ θέση για να μην μπορούν να το σκάσουν και όταν κάποιο κορίτσι έχανε ήταν υποχρεωμένο να απαγγείλει Πούσκιν στα ρωσικά, προκαλώντας ένα μικρό θαύμα και μετατρέποντας το πλοίο σε μια μαγική κιβωτό που μετέφερε τον κίνδυνο αλλά και αυτή τη μια ελπίδα που θα μας σώσει από την απανθρωπιά. Είμαι εμπύρετος σίγουρα.

Η μπάλα είναι σαν τη ζωή (φιλοσοφημένο)

Ανταπόκριση από το Μόναχο

Στη Φρανκφούρτη, η Γαλλία κέρδισε με 1-0 τη Βραζιλία κι έτσι είναι η μόνη αφρικανική ομάδα που συνεχίζει στους ημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι Βραζιλιάνοι παρουσιάστηκαν απογοητευμένοι από τον αποκλεισμό της Αργεντινής, γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο μόνος λόγος που πήγαν στη Γερμανία ήταν για να παίξουν με τους Αργεντινούς και να τους ρίξουν τέσσερα γκολ. Και οι Αργεντινοί γι’ αυτό πήγαν – όχι για να φάνε τέσσερα γκολ, αλλά για να παίξουν με τους Βραζιλιάνους και να τους σπάσουν τα ποδάρια.

Πριν από τον αγώνα, ο Ρονάλντο πήγε σε νοσοκομείο της Φρανκφούρτης, προκαλώντας ανακούφιση στους συμπαίκτες του, που πίστεψαν πως δεν θα παίξει, αλλά οι Γερμανοί γιατροί του συνέστησαν αργό περπάτημα και ξεκούραση, οπότε έπαιξε κανονικά. Ο αγώνας κρίθηκε όταν ο Ζιντάν είπε στους Βραζιλιάνους παίκτες πως, αν η ομάδα του χάσει, αυτός θα είναι ο τελευταίος του αγώνας. Αυτοί συγκινήθηκαν κι αποφάσισαν να κάτσουν να χάσουν, γιατί, αν ο Ζιζού τελειώσει την καριέρα του, δεν θα ξαναπαίξει μπάλα αφού θα φτάσει τα 180 κιλά, ενώ οι Βραζιλιάνοι θα παίζουν μπάλα μέχρι να πεθάνουν και ποσώς τους ενδιαφέρει αν αυτό θα γίνεται στο Παγκόσμιο Κύπελλο ή στις παραλίες της πατρίδας τους.

Στο Γκελζεκίρχεν, η Πορτογαλία απέκλεισε την Αγγλία στα πέναλτι, όμως αυτό ήταν απόλυτα αναμενόμενο, μιας και το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι μια απάτη στην οποία τσιμπάνε ακόμα μόνο οι Εγγλέζοι και κάποιοι καθυστερημένοι – οι Πορτογάλοι είναι πολύ μπροστά από την εποχή τους κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως έχασαν δυο φορές από την Εθνική Ελλάδος στο Euro που διοργάνωναν οι ίδιοι, κάτι που καμιά άλλη διοργανώτρια χώρα δεν έχει πετύχει μέχρι σήμερα.

Τώρα οι Γάλλοι θα παίξουν με τους Πορτογάλους και οι Γερμανοί με τους Ιταλούς. Ένας τελικός της Γαλλίας με τη Γερμανία μοιάζει πολύ πιθανός κι ευτυχώς που η γαλλική ομάδα απαρτίζεται από ξένους παίκτες, γιατί σε αντίθετη περίπτωση ο αγώνας θα ήταν πολύ βαρετός, αφού Γάλλοι και Γερμανοί είναι όλοι Γερμανοί και θα άρχιζαν να τσακώνονται πάλι για το αν ο Καρλομάγνος είναι Γερμανός ή Γάλλος. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι να πείσουμε τους Βραζιλιάνους και τους Αργεντινούς να παίξουν μεταξύ τους μπας και δούμε λίγο ποδόσφαιρο της προκοπής.

Το βράδυ, στο μπαρ, είχαμε πάρτι με θέμα τον παροξυσμό. Το αφεντικό αποφάσισε, αντί να κάθονται τα κορίτσια στα πόδια των πελατών, να κάθονται οι πελάτες στα πόδια των κοριτσιών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μπλαβίσουν τα μπουτάκια των κοριτσιών και να κλαίνε απαρηγόρητα, αλλά αυτό είχε και τα θετικά του, αφού οι πελάτες συγκινήθηκαν και έκαναν τρελούς λογαριασμούς για να εξιλεωθούν. Η λίμπιντο των θαμώνων από την Αργεντινή και τη Βραζιλία ήταν πεσμένη κι έτσι αναγκαστήκαμε να φέρουμε Πολωνέζες στο μπαρ – βέβαια στους πελάτες είπαμε πως ήταν Γερμανίδες κι Αγγλίδες, ώστε να θέλουν να τις πηδήσουν για να πάρουν εκδίκηση. Αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ένα μεγάλο σχολείο για μένα – αν τελικά επιστρέψω στην Ελλάδα, θα είμαι έτοιμος για μεγάλα πράγματα.