Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες - οι Έλληνες παρελαύνουν σαν ήρωες

Με τη μεγαλειώδη στρατιωτική παρέλαση, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας και του υπουργού Εθνικής Άμυνας, κορυφώθηκαν στη Θεσσαλονίκη οι λαμπρές εκδηλώσεις για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Χιλιάδες πολίτες κατέκλυσαν την παραλιακή Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου για να θαυμάσουν τους άνδρες και τις γυναίκες των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, που παρέλασαν σε άψογους σχηματισμούς.


Το πλήθος χειροκρότησε με περισσή συγκίνηση και περηφάνια τη μαθητιώσα νεολαία, που άνοιξε την παρέλαση, και αποτελεί την ελπίδα του Έθνους, καθώς είναι απόγονοι των Μακεδονομάχων, των Σαλαμινομάχων, των Θερμοπυλομάχων και των "Βατράχων" του Αριστοφάνη. Οι νέοι και οι νέες παρέλασαν σε άψογους σχηματισμούς με δυναμικό βηματισμό και επιβλητικό παράστημα και οι μοντελίστ της Θεσσαλονίκης δεν ήξεραν ποιον να πρωτοδιαλέξουν, για την παρουσίαση των χειμωνιάτικων κολεξιόν τους.


Τους διαδέχτηκαν το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών, που είναι υπεύθυνες για τα μποτιλιαρίσματα, τα κορναρίσματα και τα τρακαρίσματα, το Λύκειο Ελληνίδων που δεν περνάνε την τάξη με τίποτα και το έκτο Σύστημα Αεροπροσκόπων Τούμπας - όλοι βέβαια παρέλασαν σε άψογους σχηματισμούς, με δυναμικό βηματισμό και επιβλητικό παράστημα.


Ακολούθησαν τα πεζοπόρα και τα μηχανοκίνητα τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων, της Πυροσβεστικής, του Λιμενικού, της Αγροφυλακής, της Χωροφυλακής και της φυλακής του Γεντί Κουλέ. Την ίδια ώρα στον Θερμαϊκό είχαν καταπλεύσει οι φρεγάτες Ναυαρίνο, Σεραφίνο και Babylino, αν και την παράσταση έκλεψαν το υποβρύχιο Παπανικολής, η Μανταλένα και η βάρκα του καμπούρη Αντρέα.


Εντυπωσιακή ήταν η διέλευση των αεροσκαφών της πολεμικής αεροπορίας που έγινε σε άψογους σχηματισμούς και εντυπωσίασε το συγκεντρωμένο πλήθος που καμάρωνε τους φρουρούς των αιθέρων, οι οποίοι μέρα και νύχτα βρίσκονται σε ετοιμότητα για να αναχαιτίσουν τις προκλήσεις των Τούρκων, αλλά κυρίως των γυναικών, όπως είδαμε πολύ παραστατικά στο σίριαλ «Αέρινες Σιωπές».


Σε άψογους σχηματισμούς έγινε και η διέλευση των ελικοπτέρων Απάτσι και Σινούκ, που έχουν τα τελευταία συστήματα προστασίας του περιβάλλοντος και μπορούν να αναπτύξουν απίστευτες ταχύτητες, σπάζοντας το φράγμα του τοίχου, ώστε όταν παίζουν κυνηγητό με τα εχθρικά ελικόπτερα, αυτά να λαχανιάζουν και να μην μπορούν να τα πιάσουν.


Στην παρέλαση παρουσιάστηκε και το νέο άρμα Τουρλού SS το οποίο είναι ρωσικής κατασκευής και προέλευσης, αλλά το πυροβόλο του είναι γαλλικό, τα βλήματα κινέζικα, οι ερπύστριές του αμερικάνικες, το τιμόνι ιρανικό, το ABS ινδικό, οι προφυλακτήρες αλβανικοί και, για να μην τα πολυλογώ, κάθε εξάρτημα του είναι από διαφορετική χώρα. Το άρμα Τουρλού SS αναφέρεται και ως «άρμα της ειρήνης» , αφού σε περίπτωση πολέμου ακινητοποιείται αμέσως, γιατί δεν μπορεί, του πούστη, κάποιοι απ' αυτούς που συμβάλλουν στην κατασκευή του θα έχουν εμπλακεί στη σύρραξη, ως αντίπαλοι, κι άντε μετά να βρεις εσύ ανταλλακτικά.


Το Τουρλού SS κρίνεται ιδανικό για τον ελληνικό στρατό, αφού μπορεί οι ήρωες να πολεμούν σαν Έλληνες, αλλά οι Έλληνες δεν πολεμούν, κι αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν ήρωες σήμερα, γιατί να σου πω κάτι, "που να τρέχεις τώρα, ωχ αδελφέ, άσε ρε φίλε, αφού οι μεγάλοι τα έχουν κανονισμένα, γιατί να πάω εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα και να σκοτωθώ και να μην πάω στα μπουζούκια να γουστάρω και να με δείξει μετά η τηλεόραση που παίρνω μάτι το μωρό πάνω στο τραπέζι;".


Μπροστά από την εξέδρα των επισήμων πέρασαν μεταξύ άλλων τα άρματα Leopard Α4, που είναι γερμανικά και μας τα πούλησαν οι Γερμανοί κοψοχρονιά, σε ένδειξη συγνώμης, επειδή κατά τη διάρκεια της Κατοχής μας πατούσαν με τη γερμανική μπότα και πονούσαμε. Τα Leopard A4 που απέκτησαν οι Ένοπλες Δυνάμεις τον περασμένο Αύγουστο, αποτελούν την τελευταία λέξη της μόδας σε ό,τι αφορά τα τανκ, αν και το λεοπάρ τείνει να γίνει πια κλασικό, και είναι εξοπλισμένα με όλα τα σύγχρονα συστήματα, ενώ δεν επηρεάζονται από τη βροχή, το χιόνι, την ομίχλη, το χαλάζι και την ακρίδα. Μπορούν να προσβάλλουν άσχημα τον εχθρό, αφού ξέρουν γερμανικές βρισιές, ενώ διαθέτουν ψηφιακό σύστημα πλοήγησης, που μέχρι να το μάθουν οι Έλληνες χειριστές, το άρμα θα είναι για πέταμα. Στα μειονεκτήματα του Leopard A4 συγκαταλέγονται μεταξύ άλλων η επιτακτική ανάγκη να περνάει ΚΤΕΟ κάθε δυο μέρες, η έλλειψη αερόσακων και το γεγονός πως είναι δεξιοτίμονο και δεν παίρνει κοτσαδόρο.


Την παρέλαση έκλεισαν με άψογους σχηματισμούς οι τυρέμποροι Μακεδονίας - Θράκης, οι οποίοι αποθεώθηκαν από το πλήθος για την πρόσφατη επιτυχία της χώρας μας να κατοχυρώσει τη φέτα ως ελληνικό προϊόν και μοίρασαν συμβολικά στα παιδιά μυζήθρα και τουλουμοτύρι, που είχαν το σχήμα των Μαρμάρων του Παρθενώνα σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιηθεί η παγκόσμια κοινότητα και να πιέσει τη βρετανική κυβέρνηση να μας επιστρέψει τα Μάρμαρα, ώστε να τα βάλουμε σε ένα υπόστεγο και να έρχονται εδώ οι τουρίστες να τα βλέπουν και να τους πουλάμε τσολιαδάκια κι Αμαλίες, μέχρι να πέσει το υπόστεγο, να τους πετύχει στο Δόξα Πατρί και να τους κάνει χαλκομανίες.




(Στην έκθεση του σχολείου έδωσα μιαν άλλη διάσταση στο θέμα απ' αυτήν που μόλις διαβάσατε - είναι μια προτασούλα μόνο :

Το ηρωικό «ΟΧΙ» του '40 σηματοδότησε ένα ακόμα έπος της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας, καθώς οι Έλληνες όρθωσαν το ανάστημα τους στις δυνάμεις του ολοκληρωτισμού και της βίας, αντιστεκόμενοι στη φασιστική λαίλαπα και τη γερμανική μπότα, διατρανώνοντας παράλληλα την αγάπη τους για την Ελευθερία και αψηφώντας τις υπέρτερες δυνάμεις και την κολοσσιαία υπεροπλία των αντιπάλων, μιας και είχαν χρέος να σφραγίσουν με ανεξίτηλη δόξα την Ιστορία του Έθνους μας και να αφήσουν σε εμάς ιερή παρακαταθήκη να αγωνιζόμαστε, με οποιοδήποτε τίμημα και θυσίες, για το καλό της πατρίδας, μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός μας, ώστε το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής να μεταλαμπαδεύεται άσβεστο από γενιά σε γενιά, αφού το έπος του '40 αποτελεί φαινόμενο ψυχολογικό και ιστορικά ανεξήγητο και μας παραπέμπει στη μάχη του Δαβίδ με τον Γολιάθ - με λίγο διαφορετική κατάληξη βέβαια.)

Νόχι

Είμαστε οι μόνοι που γιορτάζουμε την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και όχι το τέλος του. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Προφανώς γιορτάζουμε το «ΟΧΙ» γιατί λέμε σε όλα «ΝΑΙ» - όχι πως μας ρωτάει και κανείς δηλαδή. Θεωρούν την καταφατική απάντησή μας δεδομένη και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μας ρωτήσουν.

Είμαστε σαν μια γκόμενα που δεν αρνήθηκε να δοθεί επί χρήμασι σε κανέναν, αλλά στις ύστερες συζητήσεις με τις φίλες της θυμάται με περηφάνια τη μια και μοναδική φορά που αρνήθηκε να το κάνει. Ακόμα χειρότερα : σαν μια γκόμενα που πανηγυρίζει τη χυλόπιτα που έριξε η γιαγιά της.

Γιαδικιάρογλου πάλι στο κινητό μιλάς;

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη της Γενικής Γραμματείας Ερευνας και Τεχνολογίας, στο πλαίσιο του προγράμματος Ασύρματη Γενιά, το 74% των δωδεκάχρονων στην Ελλάδα έχουν κινητό τηλέφωνο.

Η έρευνα δείχνει πως οι μαθητές χρησιμοποιούν τα κινητά κατά τη διάρκεια του μαθήματος και στέλνουν γραπτά μηνύματα. Αμέσως οι κρυόκωλοι άρχισαν τα «τς τς τς», και τα «που πάει αυτός ο κόσμος;», αντί να δουν τα πλεονεκτήματα της νέας τεχνολογίας.

Ανέκαθεν οι μαθητές έστελναν γραπτά μηνύματα κατά τη διάρκεια του μαθήματος – απλά χρησιμοποιούσαν χαρτάκια. Ο τρόπος αυτός σε περιόριζε πολύ – εσένα μπορεί να σου άρεσε η Παπασταύρου στο Β2, αλλά δεν μπορούσες να της πετάξεις χαρτάκι, αφού ήταν δυο ορόφους πάνω από εσένα. Έτσι, ήσουν υποχρεωμένος να πετάς χαρτάκια στη Γιαδικιάρογλου, που δεν σου άρεσε πολύ, αλλά ήταν στο τμήμα σου.

Για να μην πούμε για αυτούς που είχαν την ατυχία να φοιτούν σε σχολεία που ήταν αρρένων ή θηλέων. Ήθελες να στείλεις μήνυμα στην Πετροπούλου, αλλά αυτή ήταν τρία χιλιόμετρα μακριά, κι έτσι πετούσες χαρτάκι στον Καραχισαρίδη, με αποτέλεσμα αυτός να τρέφει ψεύτικες ελπίδες – δεν το συζητάω, λύθηκαν πολλά προβλήματα με τη νέα τεχνολογία.

Άξια

H Θεοδώρα Σιάρκου, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, θα είναι η Πρωθιέρεια της Τελετής Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας που θα γίνει στις 27 Νοεμβρίου στην Αρχαία Ολυμπία, για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τορίνο της Ιταλίας. Μετέχει στο χορό των Ιερειών σε Τελετές Αφής Ολυμπιακής Φλόγας από τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Λιλεχάμερ (1994).

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο στη ζωή, από το να βλέπεις τους φίλους σου και τους ανθρώπους που αγάπησες, να προχωράνε σε δρόμους όμορφους και τιμημένους. Καλή επιτυχία Θεοδώρα.

BBC

Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν θα βρεθεί ένας δημοσιογράφος να καταγγείλει την βρετανική κυβέρνηση για φίμωση του Τύπου, τώρα που κλείνει η Ελληνική Υπηρεσία του BBC; Δεν πρέπει να πέσει η βρετανική χούντα; Εντάξει, το BBC δεν έχει την αξιοπιστία και την ιστορία του Flash, αλλά κι αυτοί που θα μείνουν άνεργοι, άνθρωποι είναι…



Ο Γιώργος Σεφέρης στο στούντιο του BBC



Υπήρξαν εποχές, που όχι μόνο ζητούσε το BBC να μεταδώσει έργα Ελλήνων λογοτεχνών, αλλά κάποιοι αρνούνταν να δώσουν την άδειά τους. Those were the days...

Πέτρο που στηρίζεσαι;

Κοιτούσα τον Πέτρο Μαντούβαλο και δεν μπορούσα να καταλάβω που με παραπέμπει η φάτσα του. Τελικά το βρήκα! Μου θυμίζει «ηθοποιό» σε ελληνική τσόντα της δεκαετίας του ’70. Είναι μούτσος σε κότερο και ζαχαρώνει τη νεαρή γυναίκα του αφεντικού, ο οποίος είναι γεροταρνανάς, αλλά πολύ πλούσιος.

Αυτή κάνει ηλιοθεραπεία γυμνή και τον προκαλεί, γλείφοντας τάχα μου τυχαία τα χείλη της και τρίβοντας με το χέρι της το κανταΐφι της. Αυτός δένει το παλαμάρι και κάνει λάτρα στο κατάστρωμα, ενώ παράλληλα μέσα από τα χείλη του ψιθυρίζει «θα σε φτιάξω εγώ Μπουμπουλίνα μου». Κάποια στιγμή ο γερομπαμπαλής πάει για ύπνο - ο Μαντούβαλος με τη σύζυγο ανοίγουν τα πανιά και γίνεται η ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Don't worry

Την ανησυχία του για τον κίνδυνο «γενικής απαξίωσης της πολιτικής» εκφράζει ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ Γιώργος Παπανδρέου, με αφορμή το κλίμα των τελευταίων εβδομάδων. Ο τρόπος με τον οποίο διαδέχτηκε ο κ. Παπανδρέου τον κ. Σημίτη στην προεδρία του ΠαΣοΚ και οι χωρίς αντίπαλο εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν, δεν συνέβαλλαν στην απαξίωση της πολιτικής;

Το να εκφράζει ο κ. Παπανδρέου – ένας άνθρωπος που οφείλει την πολιτική του καριέρα στο ονοματεπώνυμό του - την ανησυχία του για την κατάντια της πολιτικής στη χώρα μας, είναι σαν να ανησυχεί η Άννα Βίσση για τη μουσική, ο Σπύρος Καρατζαφέρης για την δημοσιογραφία και η Μιμή Ντενίση για το θέατρο.

Ουάου!

Σειρά επαφών με αξιωματούχους της κυβέρνησης Μπους έχει η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία βρίσκεται στις ΗΠΑ. Η κ. Μπακογιάννη προωθεί στο εξωτερικό μια περίεργη δίαιτα, που φέρει το όνομά της, και η οποία υπόσχεται, σε όσους την κάνουν, να μοιάσουν ακόμα περισσότερο φυσιογνωμικά στον πατέρα τους.

Σε ομιλία της στο κέντρο «Γούντροου Γουίλσον» στην Ουάσινγκτον, η κ. Μπακογιάννη τόνισε, πως η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ έχουν ίδιες θέσεις στα μείζονα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Πράγματι, έχει δίκιο - είναι επειδή εκτελούν ακριβώς τις ίδιες εντολές...

Με τα όνειρά σου για όπλα

Στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους αναγνώστες που κάνουν τη θητεία τους – ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Έναν χαιρετισμό παραπάνω στα παιδιά που είναι στα ναυτικά παρατηρητήρια. JU δυνατά καθαρά! Καλή παρέλαση και καλοί πολίτες!

Το κάτωθι τραγουδάκι αφιερωμένο :

Πόλεμο να κάνεις στη μοναξιά
άμα δεν τα βρείτε ειρηνικά
τρέλανέ τους όλους κανονικά
με τα μαγικά σου τα κόλπα.

Τρέλανέ τους όλους, μην τρελαθείς
όπως έχεις φύγει, θέλω να ‘ρθεις
τίποτα δεν έχεις να φοβηθείς
με τα όνειρά σου για όπλα.

Πάνω στην τρέλα μου - Βανέσσα Αδαμοπούλου & Ι7

Μαντούβαλε, Μαντούβαλε κανείς μας δεν ξέρει ποιος είσαι

Μέσω τηλεοράσεως παραιτήθηκε ο βουλευτής Πέτρος Μαντούβαλος και η πράξη του κρίνεται γενναιόδωρη προς τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης - πρώτα έμαθε τα νέα η Έλλη Στάη και μετά η σύζυγός του, η Μαντουβάλα. Η ευγένεια επιβάλλει να υπάρξει ανταπόδοση - για παράδειγμα, αν ο κ. Χατζηνικολάου παραιτηθεί από τον Alpha, οφείλει να πάει να δώσει την παραίτησή του στην πρόεδρο της Βουλής. Αλλά ξέχασα, οι δημοσιογράφοι δεν παραιτούνται.

Πριν από λίγο, συνελήφθη στο Μέγαρο Μαξίμου εξηντάχρονη, που προσπάθησε να δωροδοκήσει τον πρωθυπουργό - είχε κρύψει ένα σουβλάκι μέσα σε μια τουλούμπα. Στους αστυνομικούς είπε πως δεν ήθελε κάποια προσωπική χάρη - απλά πίστεψε, πως ίσως με το σουβλάκι κατάφερνε να πείσει τον κ. Καραμανλή να κυβερνήσει.

Αφού η χώρα κολυμπάει στη διαφθορά εδώ και είκοσι χρόνια και όλοι τα πιάνουμε, ποιοι είναι αυτοί που διαμαρτύρονται;

Λόγια μεγάλων ανδρών

(είπε)
"Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;"


(θα πει όπου να 'ναι)
"Μήπως υπάρχει κάποιος που θα 'θελε να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο;"

Μισό - μισό

Καλύτερα οι δυο μας

Υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας διαδέχονται ο ένας τον άλλο στα τηλεοπτικά παράθυρα, προσπαθώντας να απολογηθούν για τα σκάνδαλα και τα συμπτώματα διαφθοράς που αποτελούν πια καθημερινό φαινόμενο.

Οι παραιτήσεις υπουργών αναμένεται να συνεχιστούν και η κυβέρνηση μοιάζει να παραπαίει. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, αφού στην πραγματικότητα όλα βαδίζουν σύμφωνα με το σχέδιο του πρωθυπουργού.

Ο κ. Καραμανλής δεν έχει υπουργοποιήσει ακόμα την κ. Μπακογιάννη και αυτό δεν είναι τυχαίο – περιμένει να παραιτηθούν πρώτα όλοι οι υπουργοί, οι υφυπουργοί και οι βουλευτές.

Τότε θα αναλάβει ο ίδιος τα μισά υπουργεία και θα αναθέσει τα άλλα μισά στην κ. Μπακογιάννη, ώστε να έχουμε επιτέλους την κληρονομική δημοκρατία στην αυθεντική της μορφή, κι όχι αυτό το σημερινό μοντέλο που αποτελεί ημίμετρο και δημιουργεί σωρεία προβλημάτων στον τόπο.

Ποιος;

-Κώστα, αναρωτιέμαι ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο.
-Γιατί κοιτάς εμένα;

Congratulations λοιπόν congratulations, τι άλλο θέλεις να σου πω διερωτώμαι

Ο διαγωνισμός για την ανάδειξη του καλύτερου τραγουδιού στα 50 χρόνια της Γιουροβίζιον, που ανέδειξε νικητή το «Waterloo» των Abba, ήταν συγκινητικός. Στα βίντεο εμφανίζονταν οι καλλιτέχνες όπως ήταν όταν πήραν μέρος στο διαγωνισμό, ενώ μετά ανέβαιναν στη σκηνή κάποιοι άλλοι και αναρωτιόσουν «ποιοι είναι αυτοί;» - στην πορεία καταλάβαινες πως τα γερόντια που έβλεπες ήταν οι ίδιοι καλλιτέχνες. Απ’ αυτήν την άποψη ο διαγωνισμός δεν θα έπρεπε να λέγεται «Congratulations», αλλά «Κοίτα πως έγινες».

Η Έλενα Παπαρίζου έκλεψε την παράσταση, αφού βλέποντάς την, είχες την εντύπωση πως κάποιος τραγουδιστής, που δεν μπορούσε να συμμετάσχει λόγω πάρκινσον ή Αλτσχάιμερ, έστειλε την εγγονή του για να τον εκπροσωπήσει.

Ευτυχώς που ανάμεσα στους τραγουδιστές που διαγωνίστηκαν δεν ήταν η Άννα Βίσση – όλοι θα έβλεπαν μια ώριμη γυναίκα στο βίντεο και μια νέα στη σκηνή και θα νόμιζαν πως στείλαμε άλλη, προσπαθώντας να τους κοροϊδέψουμε. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη θα νόμιζαν πως στη χώρα μας η γρίπη των πουλερικών έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας.

Πάντως το παρήγορο είναι, πως σε 25 χρόνια, στον εορτασμό των 75 χρόνων του θεσμού της Γιουροβίζιον, η Έλενα Παπαρίζου θα είναι νεότατη. Πιο συγκεκριμένα θα είναι λίγο νεότερη απ’ όσο είναι η κ. Βίσση σήμερα – θα είναι δηλαδή σε ιδανική ηλικία για να ξεκινήσει διεθνή καριέρα.

Πάμε φιλί;

Απόψε προβάλλεται από το Mega το τρίτο επεισόδιο του σίριαλ "Δυο μέρες μόνο", σε σενάριο και σκηνοθεσία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Το τρέιλερ σου κόβει την ανάσα, καθώς ο κ. Παπακαλιάτης φιλάει μια κυρία, ενώ ταυτόχρονα ένας κύριος μας προτρέπει να μη χάσουμε το αποψινό επεισόδιο, που περιέχει κάτι απρόοπτο. Προφανώς, το απρόοπτο θα είναι πως ένας άνδρας φιλάει μια γυναίκα...

Το όνομά μου είναι Θεοδωράκης - Μικές Θεοδωράκης

Μιχάλης – Μίκης - Μικές

Γιορτή για την Ημέρα της Αστυνομίας και του Προστάτη του Σώματος Αγίου Αρτεμίου, πραγματοποιήθηκε χτες το βράδυ στο Μέγαρο Ξύλου μετά Μουσικής. Κατά τη διάρκεια της γιορτής, βραβεύτηκε από την ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης ο Μίκης Θεοδωράκης, για την προσφορά του στον εαυτό του.

Ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης προτίμησε να παραστεί σε αυτήν την τελετή, αν και την ίδια στιγμή τον βράβευαν επίσης τα κλωστήρια Ναούσης, το ρύζι Μπάρμπα Μπεν και η Χρυσή Αυγή. Θέλοντας να αιτιολογήσει την παρουσία του στη συγκεκριμένη βράβευση, είπε πως όταν ήταν μικρός, ήθελε να γίνει μπάτσος για να τους δέρνει όλους, ενώ τώρα που μεγάλωσε, εκτιμά την περιφρούρηση που κάνει η αστυνομία, στο παράνομα(;) χτισμένο σπίτι του, στο Φιλοπάππου.

Ο κ. Θεοδωράκης χαριτολογώντας, παράφρασε την παλιότερη δήλωσή του «αισθάνομαι σαν ένα τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων», λέγοντας : «αισθάνομαι σαν ένα περιπολικό στα Ίμια». Είπε ακόμα πως στενοχωρήθηκε πολύ επειδή τελείωσε η «Λάμψη», που όπως έχει δηλώσει κατ' επανάληψη ήταν το αγαπημένο του σίριαλ (σ.σ. όντως), αλλά τώρα ξεχαρμανιάζει με το «Καλημέρα Ζωή», που έχει πιο πολλούς μπάτσους.

Στην εκδήλωση παρέστησαν οι «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», οι «μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη», η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, καθώς και σύσσωμη η Ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ακολούθησε μουσικό πρόγραμμα στην αίθουσα «Ευάγγελος Μάλλιος», με την Ορχήστρα των Αιμάτων, την οποία διηύθυνε ο ίδιος ο συνθέτης, και η οποία ερμήνευσε τα έργα «Την Αστυνομία μην την κλαις», «Βαράνε δυο, βαράνε τρεις, βαράνε χίλιοι δεκατρείς» και «Χτυπάνε βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα», που ήταν αφιερωμένα στον Σωτήρη Πέτρουλα.

Το κοινό ενθουσιάστηκε και χτυπούσε τα γκλομπ πάνω στα περίστροφα, ενώ τα δακρυγόνα και οι αντιασφυξιογόνες μάσκες απογείωσαν το κέφι, κάνοντας την ατμόσφαιρα ζεστή και οικεία. Με αγωνία αναμένεται η αυριανή βράβευση του κ. Θεοδωράκη από τον Ιππόδρομο Μαρκόπουλου, την Ελληνική Βιομηχανία Όπλων και το «Πάμε Στοίχημα».

Ανίατη

Ο ιός της γρίπης των πτηνών αποδεικνύεται «φάντασμα» για την ώρα στη χώρα μας, αλλά και μόνο η υποψία του φάνηκε αρκετή, ώστε να παρουσιαστεί, για μια ακόμα φορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ένα ακόμα δείγμα της πραγματικής νόσου, η οποία καταδυναστεύει τον τόπο, από συστάσεως του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, και δεν είναι άλλη από τη γρίπη των υπουργών.

A Christmas Tale

Ξύπνησα από το θόρυβο της μηχανής ενός καριόλη που μαρσάριζε έξω από την πόρτα. Σηκώθηκα με δυσκολία από το κρεβάτι και πήγα στην τουαλέτα παραπατώντας. Το πάτωμα ήταν σπαρμένο με άδεια κουτιά μπύρας. Θα πρέπει να κατουρούσα επί δέκα λεπτά, ενώ παράλληλα έκανα εμετό. Μπήκα θριαμβευτικά στην κουζίνα φορώντας μόνο το σώβρακό μου κι άνοιξα το ψυγείο – είχε μόνο μπύρες. Ήπια δυο τρεις ακόμα και γύρισα στο υπνοδωμάτιο, προσπαθώντας να θυμηθώ τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Το γυμνό γυναικείο κορμί στο κρεβάτι δεν με βοήθησε ιδιαίτερα. Ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα και ροχάλιζε σαν ελέφαντας...

η συνέχεια του κειμένου εδώ

Καπνός

(ο πρόεδρος του ΣΥΝ κατά την επίσκεψή του στην καπνοβιομηχανία "Παπαστράτος")

«Και οι καπνοπαραγωγοί και τα καπνεργοστάσια στην Ελλάδα κινδυνεύουν να γίνουν καπνός». Η αλληλεγγύη του κ. Αλαβάνου, προς οτιδήποτε κινδυνεύει με εξαφάνιση, είναι πραγματικά συγκινητική...

Η δημοσκόπηση των πτηνών

-Τι προτιμάς, να πεθάνεις από τη γρίπη ή να σε σφάξουν για να σε φάνε;
-Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ.

Πετάει ο γάιδαρος;

Κατακόρυφη πτώση, σε ποσοστό που αγγίζει το 60%, στην κατανάλωση πουλερικών παρουσιάζεται στη χώρα μας εξαιτίας της γρίπης των πτηνών. Οι καταναλωτές έχουν στραφεί στο μοσχαρίσιο κρέας και στο αρνί, αλλά αυτό κρίνεται εξίσου επικίνδυνο, αφού ειδικά στη χώρα μας και αυτά τα ζώα ανήκουν στην επικίνδυνη κατηγορία των πτηνών. Άλλωστε τα δελτία ειδήσεων μας προειδοποιούν εδώ και χρόνια : «Πέταξε το μοσχάρι», «Πέταξε το αρνί» κτλ.



Αν σκοπεύετε να στραφείτε στα λαχανικά να σας θυμίσω πως σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των τελευταίων ετών πετάει και η ντομάτα. Πετάνε ακόμα οι φράουλες, τα αγγούρια, τα κρεμμύδια κτλ




(Έχω την εντύπωση, πως οι κάτοικοι στις Οινούσσες ή βρήκαν την ευκαιρία να προσελκύσουν λίγο κόσμο στο νησί τους, τώρα που δεν υπάρχει κίνηση και οι δουλειές έχουν πέσει ή αποφάσισαν να κάνουν μια ωραία φάρσα στην κεντρική εξουσία που τους έχει γραμμένους κανονικά - τουλάχιστον όταν αρρωσταίνουν αυτοί και όχι οι γαλοπούλες τους.)

Υστερία

(ο υπουργός Υγείας, με δήλωση του, συνιστά ψυχραιμία για τη γρίπη των πτηνών)

«Προχθές έφαγα κοτόπουλο. Είμαι 57 χρόνων και δεν έχω κάνει ποτέ εμβόλιο για τη γρίπη και δεν θα κάνω ούτε φέτος».

Υποθέτω πως τα βραδινά δελτία ειδήσεων θα έχουν πρώτη είδηση : "Απόπειρα αυτοκτονίας του Νικήτα Κακλαμάνη".

Πρέπει να γίνει κάτι επιτέλους με τη γρίπη των ρεπόρτερ των δελτίων. Επίσης ας τους ενημερώσει με τρόπο κάποιος, πως όλοι μας θα πεθάνουμε κάποτε - ναι, και αυτοί.

Η δημοσκόπηση της Τρίτης

Προβάδισμα διατηρεί η Νέα Δημοκρατία έναντι του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με δημοσκόπηση της εταιρείας ALCO που έγινε για λογαριασμό του «Μίκι Μάους» και της «Μανίνας» και η οποία διαφοροποιείται σημαντικά τόσο από την έρευνα της εταιρείας Palco, όσο και απ’ αυτήν της Sinalco.

Πρέπει να σημειωθεί πως η νέα δημοσκόπηση έγινε σε μια ιδιαίτερα άσχημη συγκυρία για την κυβέρνηση, δηλαδή μόλις λίγες ώρες μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη και ενόψει της συμμετοχής της Έλενας Παπαρίζου στο διαγωνισμό για το καλύτερο τραγούδι των 50 χρόνων της Γιουροβίζιον που θα γίνει στη Δανία.

Η δημοσκόπηση κρίνεται πολύ έγκυρη, καθώς διενεργήθηκε σε δείγμα 158 εκατομμυρίων ατόμων, με τη μέθοδο της φάλαγγας, ενώ στις δυο προηγούμενες είχαν χρησιμοποιηθεί ταχυδρομικά περιστέρια και σαΐτες.

Η Νέα Δημοκρατία προηγείται στην πρόθεση ψήφου, αλλά το ΠαΣοΚ υπερέχει στην πρόθεση μαυρίσματος . Στην παράσταση νίκης προτείνεται η λαϊκή απογευματινή. Ο κ. Καραμανλής κρίνεται καταλληλότερος για πρωθυπουργός με ποσοστό 114% έναντι 100% του κ. Παπανδρέου. Το 1821% των ερωτηθέντων απάντησε «κανένας από τους δυο», ενώ το 1453% «ποιοι είναι αυτοί;». Ο Θοδωρής Ζαγοράκης, αν και προέρχεται από τραυματισμό, προηγείται και των δυο πολιτικών αρχηγών στην πρόθεση γάμου, με τη Μόνικα Μπελούτσι να τον ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής, παρότι έγινε μάνα.

Το 54% των ερωτηθέντων πιστεύει στον Άγιο Βασίλη και το 45% στην Αγία Βαρβάρα. Το 36% κάνει παπάρα με ζυμωτό ψωμί, ενώ το 29% σκαλίζει τη μύτη του. Το 65% κλάνει στον φωταγωγό.

Thanksgiving

Ας ξεφύγουμε επιτέλους από τη γρίπη των πουλερικών κι ας ρίξουμε μια ματιά και στον υπόλοιπο πλανήτη - δεν ζούμε μόνοι μας. Να, για παράδειγμα, ξέρατε πως η Ημέρα των Ευχαριστιών στις ΗΠΑ φέτος είναι στις 24 Νοεμβρίου; Any good ideas?

Nowadays it’s hard to be a turkey in Turkey

Πολύ τυχερή η κυβέρνηση – όλα δεξιά της πάνε. Για παράδειγμα, τώρα με τη γρίπη των πουλερικών καθάρισε με την τιμή της γαλοπούλας τα Χριστούγεννα. Αφενός κανείς δεν θα θέλει γαλοπούλα, αφετέρου όσοι τελικά θελήσουν να το ρισκάρουν, θα τη βρίσκουν σε εξευτελιστικές τιμές – πιο πιθανό είναι να στη χαρίζουν, αν αγοράσεις λαμπάκια για το δέντρο ή μια κάρτα της Unicef. Αν πέσει μια γρίπη στους κουραμπιέδες, στα μελομακάρονα, στα έλατα, στο πετρέλαιο και στο αρνί, τον πήδησε ο Καραμανλής τον χειμώνα.

Με αφορμή την γρίπη των πτηνών η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συμβουλεύουν τους πολίτες να μην πανικοβάλλονται, αλλά και να μην εφησυχάζουν. Δηλαδή μας ζητάνε να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι και πριν - να αδιαφορούμε.

«Ακόμα δεν μπήκε η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι άρχισαν οι συμφορές, οι σεισμοί και οι λοιμοί – δεν τους θέλει ο Θεός». Όχι, δεν το είπε κάποιος ακόμα, αλλά ακούγοντας το λόγο του Παναγιότατου μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου στα πλαίσια του εορτασμού του Μακεδονικού Αγώνα, νομίζω πως είναι ζήτημα ημερών. Αυτοί δεν είναι μητροπολίτες – είναι μητρο-οπλίτες.

Για μια φορά θα ήθελα να ακούσω τις ειδήσεις και από τη μεριά της κότας – έτσι γι’ αλλαγή.

Αμαρτία

Χτες αργά το απόγευμα, μπήκα στο αυτοκίνητό μου και πήγα στον Ιερό Ναό Αγίου Λουκά στην Πατησίων – οδήγησα εγώ, μιας και η οδηγός μου βρίσκεται στη Γαλλία για το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Μόλις έφτασα, πάρκαρα στο πεζοδρόμιο, έδωσα 20 ευρώ στον αρχηγό της συμμορίας που λυμαίνεται την περιοχή, για να μου προσέχει τη Mercedes, και μπήκα με γοργό βήμα στο ναό, γιατί ο εσπερινός είχε ήδη αρχίσει.

Ίσα- ίσα που πρόλαβα το κήρυγμα του αρχιεπισκόπου. Ο κ. Χριστόδουλος αναφέρθηκε στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός μας, λέγοντας πως «έρχεται χειμώνας και πολλές οικογένειες δεν έχουν να αγοράσουν πετρέλαιο, δεν έχουν να πληρώσουν τα φροντιστήρια των παιδιών τους».

Το χριστεπώνυμο ποίμνιο έγνεψε καταφατικά συμφωνώντας, και ο αρχιεπίσκοπος αναρωτήθηκε «ποιος στάθηκε πλάι στο λαό μας;», για να προσθέσει αμέσως μετά : «Μόνο η Εκκλησία». Δεν άντεξα να ακούσω τη συνέχεια του κηρύγματος και γεμάτος ενοχές βγήκα από την εκκλησία πισωπατώντας.

Έδωσα άλλα 20 ευρώ στον καλό χριστιανό που πρόσεχε το αυτοκίνητό μου και οδήγησα ως το Λυκαβηττό για να πάρω λίγο αέρα. Στη διαδρομή προσπαθούσα να σκεφτώ ποια θα ήταν τα επόμενα λόγια του Μακαριωτάτου. Δεν ήταν δύσκολο κι έτσι ένιωσα ακόμα πιο ένοχος για τις σκέψεις που έκανα δυο μέρες πριν. Αφού μόνο η Εκκλησία στέκεται δίπλα στο λαό, ο παπάς στη Μυτιλήνη που συνελήφθη τις προάλλες ως νταβατζής ήταν θύμα. Δεν εξέδιδε τις δυο αλλοδαπές – απλά τους εύρισκε δουλειά

Ομολογία

(Ο πρωθυπουργός σήμερα από το βήμα της Βουλής)

«Ούτε τα βρήκαμε, ούτε θα τα βρούμε με τα συμφέροντα». Εμμέσως πλην σαφώς, ο κ. Καραμανλής παραδέχεται την αδυναμία της κυβέρνησης να τα βρει με τον εαυτό της...

Στέλεχος του ιού της γρίπης των πτηνών στην Τουρκία

Η εορτή των Θεοφανίων στην Κωνσταντινούπολη το 2004 έγινε με ιδιαίτερη λαμπρότητα - με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια θα τολμούσα να πω - στον Κεράτιο Κόλπο. Κάποια στιγμή ο μητροπολίτης Ικονίου απελευθέρωσε ένα περιστέρι (συμβολικά το Άγιο Πνεύμα) κι αυτό αντί να φύγει πήγε και κούρνιασε επί της κεφαλής του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη, προκαλώντας έκπληξη στους πιστούς αλλά και στους ιερωμένους.

Σκέφτομαι ποια θα ήταν η αντίδραση του κ. Καρατζαφέρη, αν αυτό συνέβαινε στα επόμενα Θεοφάνια. Μέσα μου βαθιά πάντως πιστεύω, πως η γρίπη των πτηνών υπήρχε στην Τουρκία από τότε. Το περιστέρι αυτό μάλλον ήταν καταδικασμένο κι έκανε μια τελευταία προσπάθεια για μια καλή πράξη. Απέτυχε - δεν τον πιάνει τίποτα...

...εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά

Ένας – ένας, οι εκ συμπρωτεύουσας ορμώμενοι υπουργοί της κυβέρνησης, έχουν βαλθεί να δικαιώσουν τον Διονύση Σαββόπουλο στον περί υπεροχής των Θεσσαλονικέων λόγο, που έβγαλε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης – τον κ. Αδάμ Ρεγκούζα διαδέχεται επάξια ο υφυπουργός Ανάπτυξης Γιώργος Σαλαγκούδης, ο οποίος χαρακτήρισε «νεανικά παραπτώματα» τις δυο καταδικαστικές αποφάσεις για εμπόριο ναρκωτικών, ενός εκ των επενδυτών της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», στην οποία μεταβιβάζει η κυβέρνηση τα Μεταλλεία Κασσάνδρας.

Απορούσα όλα αυτά τα χρόνια, πως ήταν δυνατόν ανάμεσα σε τόσα στελέχη της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη, να προτείνεται ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης για νομάρχης, και μάλιστα να κερδίζει. Τώρα καταλαβαίνω γιατί συνέβη αυτό – απλά ήταν ο καλύτερος.

Δεν θέλω όμως οι αγαπητοί αναγνώστες από τη Θεσσαλονίκη να με θεωρήσουν κακεντρεχή, οπότε αλλάζω θέμα και απευθύνω ένα ερώτημα σε όλον τον Ελληνισμό : βλέποντας τον κ. Σαλαγκούδη στη φωτογραφία, είμαστε σίγουροι πως η γρίπη των πτηνών δεν έχει φτάσει στη χώρα μας;

Σήμερα είναι μια ωραία μέρα

Στον Χάρολντ Πίντερ, τον Πολίτη του Κόσμου, απονέμεται το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2005, σύμφωνα με ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας. Δεν έχω κανέναν σεβασμό για τα βραβεία Νόμπελ και τα βραβεία γενικότερα, αλλά φέτος, για ευνόητους λόγους, ήθελα να το πάρει ο Ορχάν Παμούκ κι ας μην είναι τόσο μεγάλο μέγεθος. Συγκινήθηκα πολύ όμως με την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Χάρολντ Πίντερ, ίσως τον σημαντικότερο εν ζωή θεατρικό συγγραφέα, και σκέφτομαι πως είναι κρίμα που ο Ιάκωβος Καμπανέλλης δεν το πήρε ποτέ. Τώρα, υποθέτω πως ο Τόνι Μπλερ θα πρέπει να τιμήσει αυτόν τον πολιτικό ακτιβιστή. Δεν θα το χάσω με τίποτα αυτό.

Happy birthday Mr. Pinter!

Νίκο πέρνα τη μούχλα στο Μάκη

Ο Νίκος Ευαγγελάτος δεν κάμφθηκε από την πυρκαγιά στα στούντιο του Alpha και παρουσίασε την εκπομπή του «Αποδείξεις» από ένα άλλο στούντιο. Η τοποθεσία του νέου στούντιο κρατήθηκε μυστική, για να μην μπορούν να το εντοπίσουν οι εμπρηστές, και βέβαια οι καλεσμένοι και το κοινό οδηγήθηκαν εκεί, αφού τους είχαν δέσει πρώτα τα μάτια.

Το ντεκόρ στο νέο στούντιο δεν είχε φυσικά καμιά σχέση με το παλιό. Ο κ. Ευαγγελάτος είχε φέρει από το σπίτι του δυο καναπέδες για να κάτσουν οι καλεσμένοι και πέντε τηλεοράσεις για διακόσμηση, ενώ όσοι βρίσκονταν ανάμεσα στο κοινό της εκπομπής είχαν φέρει μαζί τους τις καρέκλες τους και ξηρά τροφή.

Καλεσμένοι της εκπομπής ήταν οι βουλευτίνες του ΠαΣοΚ Βάσω Παπανδρέου και Ελένη Κούρκουλα, οι οποίες φρόντισαν να κάτσουν μακριά η μία από την άλλη, η Σοφία Αλιμπέρτη, η Βίκυ Χατζηβασιλείου και ο κ. Μανούσος Βολουδάκης, ο οποίος είναι γενικός γραμματέας του υπουργείου Ανάπτυξης.

Θέμα της εκπομπής ήταν η άθλια κατάσταση που επικρατεί στα σούπερ μάρκετ με τα ληγμένα τρόφιμα και τις τιμές, αλλά πριν ξεκινήσει η συζήτηση κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή για τον Φιντέλ, τον παπαγάλο της «Ζούγκλας» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου που έπεσε θύμα της προχτεσινής πυρκαγιάς, ενώ διαβάστηκε μήνυμα της επιτροπής αγώνα των εργαζόμενων στον Alpha που είχαν συντάξει ο κομαντάντε Λαζόπουλος και η Πασιονάρια Μενεγάκη.

Οι καλεσμένοι και το κοινό παρακολούθησαν μερικά βίντεο από ένα ντελικατέσεν του Κολωνακίου, στο οποίο οι υπάλληλοι, με την παρότρυνση των αφεντικών τους, την είχαν δει «οικογένεια Άνταμς» και προσπαθούσαν να δηλητηριάσουν τους πελάτες με ληγμένα τυριά και ντολμαδάκια από κονσέρβα. Η κ. Κούρκουλα που ψωνίζει από εκεί 25 χρόνια είπε πως δεν έχει πάθει τίποτα και οι άλλοι καλεσμένοι από ευγένεια δεν απάντησαν, αφήνοντάς την να νομίζει πως έτσι είναι.

«Δουλέψαμε για κάμποσο καιρό εκεί» έλεγε και ξανάλεγε ο κ. Ευαγγελάτος και σκεφτόσουν καλά, καταρράκτη είχαν οι ιδιοκτήτες του καταστήματος και δεν τον αναγνώρισαν, αλλά αυτό που εννοούσε ήταν πως είχαν στείλει μια δύστυχη νέα δημοσιογράφο να πιάσει δουλειά στο κατάστημα και να βιντεοσκοπήσει όλα τα κακώς κείμενα. Τέτοιες μαλακίες κάνουν τα κανάλια και τώρα που θα πέσει μαύρη ανεργία στους δημοσιογράφους, θα πηγαίνουν να πιάσουν καμιά δουλειά σε κάνα σούπερ μάρκετ ή σε κάνα σουβλατζίδικο και θα τους πετάνε οι ιδιοκτήτες έξω με τις κλωτσιές – με το δίκιο τους οι άνθρωποι.

Τέλος πάντων, μετά είδαμε κι άλλους δημοσιογράφους που είχαν πιάσει δουλειά σε διάφορα σούπερ μάρκετ και μας έδειχναν πως βγαίνει η μούχλα από το τυρί, λες κι εμείς δεν ξέρουμε, και μιαν άλλη που είχε πιάσει δουλειά στο τμήμα κρεάτων και έπιασε επ’ αυτοφώρω τον χασάπη να πουλάει το σκοπιανό κρέας για ελληνικό, λες κι ο χασάπης ήταν πράκτορας των Σκοπιανών που ήθελε να μας εξολοθρεύσει – άσε που ο ρατσισμός μερικών έχει φτάσει και στα αρνιά.

Οι καλεσμένοι έριχναν τις ευθύνες στους υπαλλήλους, οι οποίοι υπάκουαν τυφλά στις εντολές των αφεντικών τους, αντί να αρνηθούν τις κομπίνες και να φύγουν, λες και έχουν βρεθεί πολλοί δημοσιογράφοι που παραιτήθηκαν αρνούμενοι να υπακούσουν στις εντολές των δικών τους αφεντικών. Η Σοφία Αλιμπέρτη δήλωσε πως αγαπά ακόμα τον Γιάννη Πάριο και πως γνωρίστηκαν εξαιτίας ενός μουχλιασμένου τυριού που έφαγε στη Νάουσα της Πάρου – η Σοφία έπαθε ευκοίλια (τη γνωστή "γλεντοκώλα") και τότε πρόβαλλε μέσα από μια τράτα ο Γιάννης και της έδωσε το φιλί της ζωής και χαρτί υγείας.

Μια ηθοποιός, που ήταν ανάμεσα στο κοινό, κατήγγειλε πως αγόρασε παπουτσάκια από ένα γνωστό σούπερ μάρκετ κι εκεί που τα έτρωγε βρήκε μέσα ένα σκουλήκι. Οι καλεσμένες την κοιτούσαν με έκπληξη, μάλλον επειδή νόμιζαν πως έτρωγε τα παπούτσια της, γιατί ήταν ολοφάνερο πως οι κυρίες που βρίσκονταν εκεί δεν πρέπει να έχουν μαγειρέψει στη ζωή τους ούτε βραστό αυγό.

Η κ. Παπανδρέου πρότεινε να μπουν κάμερες σε όλα τα σούπερ μάρκετ και στα τυριά και στα κρέατα να δουλεύουν δημοσιογράφοι. Η κ. Κούρκουλα αντιπρότεινε τα ζώα να σφάζονται μέσα στα σούπερ μάρκετ παρουσία του πελάτη, αφού πρώτα τους γίνει τεστ DNA για να πιστοποιηθεί πως έχουν ελληνική καταγωγή, ενώ για τα τυριά είπε πως το άρμεγμα, το βράσιμο και το πήξιμο πρέπει να γίνεται παρουσία των πελατών.

Μετά έπεσαν μερικά ακόμα αηδιαστικά βίντεο και ο κ. Ευαγγελάτος παρατήρησε πως «τα σούπερ μάρκετ μοιάζουν καθαρά κι έτσι την πατάνε οι πελάτες μιας και στην εποχή μας έχει σημασία το φαίνεσθαι κι όχι το είναι». Προφανώς ο κ. Ευαγγελάτος πιστεύει πως ακόμα κι αν είχε καμπούρα, θα ήταν περιζήτητος παρουσιαστής λόγω του κοφτερού μυαλού του.

Ξαφνικά στο στούντιο έγινε μεγάλη αναταραχή γιατί κάποιο πουλί άρχισε να πετάει πάνω από τα κεφάλια τους. Ήταν ο Φιντέλ, ο παπαγάλος του Μάκη! Ο Φιντέλ δεν κάηκε στην πυρκαγιά, γιατί πήγε και χώθηκε μέσα σε κάτι κεφαλοτύρια, που ήταν στο παλιό στούντιο του Ευαγγελάτου και αποτελούσαν αποδείξεις ενοχής των σούπερ μάρκετ . Τα τυριά είχαν λήξει πριν τριανταπέντε χρόνια και ήταν τόσο σκληρά, που δεν έλιωναν με τίποτα, προστατεύοντας έτσι τον Φιντέλ.

Ο παρουσιαστής και οι καλεσμένοι άρχισαν να πανηγυρίζουν και τελικά συγχώρησαν τα σούπερ μάρκετ, συμφωνώντας πως «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Μετά, όλοι μαζί, πήγαν στην αγορά για ψιλοκομμένο πατσά με σκορδοστούμπι, που είχε αρχίσει να σαπίζει.

Όλα είναι μια ιδέα

Ο Ντέμης Νικολαΐδης, παραχώρησε συνέντευξη στη Μπήλιω Τσουκαλά για την εκπομπή της ΕΤ1 «Έχει γούστο», που ήταν αφιερωμένη στα 81 χρόνια της ΑΕΚ.

Ο κ. Νικολαΐδης, αρχής εξαρχής ξεκαθάρισε πως η ΑΕΚ δεν επηρέασε ποτέ την πολιτική ζωή του τόπου, σε μια προσπάθεια να αποκρούσει τις κατηγορίες που ακούγονται τελευταία και θέλουν πίσω από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο να κρύβονται ο Λουκάς Μπάρλος, ο Μίμης Παπαϊωάννου και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Επίσης τόνισε πως η ΑΕΚ είναι μια ιδέα, όπως είπε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, και αυτός είναι πρόεδρος της ιδέας. Ακόμα αποκάλυψε πως είναι Πόντιος, και όχι Λονδρέζος όπως λανθασμένα νομίζουν οι περισσότεροι, και πως όταν ήταν μικρός, οι δικοί του τον φώναζαν Θεμιστοκλίκα κι αυτός φρικάριζε και δεν έτρωγε το φαΐ του, αλλά αντίθετα προτιμούσε να κλωτσάει μια μπάλα, πράγμα που δεν του βγήκε σε κακό τελικά, αφού, αντί να δουλεύει στα καπνά, βρέθηκε σέντερ φορ στην ιδέα, και σήμερα πρόεδρος της ιδέας.

Ο Ντέμης θυμήθηκε όλα τα πρωταθλήματα που πήρε με την ΑΕΚ και δάκρυσε, ενώ παράλληλα υποσχέθηκε πως σαν πρόεδρος θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Εξομολογήθηκε πως έγινε ΑΕΚ, επειδή μικρός άκουγε τον ύμνο της ομάδας με τον Μίμη Παπαϊωάννου σε δίσκο 45 στροφών, και γι’ αυτό τον άλλαξε τώρα με τον νέο ύμνο του Φοίβου, για να μη συμβεί και σε άλλα παιδάκια αυτό το ατύχημα. Διευκρίνισε ακόμα πως υπάρχει ρήξη με τους χούλιγκαν και όχι με την Original, η οποία απαρτίζεται από παιδιά του κατηχητικού που είναι ντροπαλά σαν κορίτσια.

Σε ερώτηση της καλής δημοσιογράφου, αν η γυναίκα του και η κόρη του πάνε στο γήπεδο, ο πρόεδρος της ΑΕΚ απάντησε, πως η γυναίκα είναι για να κάνει τις δουλειές του σπιτιού κι όχι για να τρέχει στα γήπεδα, συμπληρώνοντας πως όταν βγαίνει με μια γυναίκα έξω, αυτή πρέπει να κοιτάει στον τοίχο και δυστυχώς τα γήπεδα δεν έχουν τοίχους.

Στάση εργασίας των δημοσιογράφων από τις 12:00 έως τις 16:00

-Ααααααααααα!!!





-Αααααααααααααααααααα!!!





-Αααααααααααααααααααααααααααααααα!!!

Αντίο Φιντέλ

Η νόσος των πτηνών δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της στη χώρα μας, αλλά χτες το βράδυ, κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς στα στούντιο του Alpha, είχαμε μάλλον ένα ακόμα θύμα της νόσου των ανθρώπων, και συμπτωματικά ήταν πτηνό. Ο Φιντέλ, ο παπαγάλος της "Ζούγκλας" του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, δεν γλίτωσε από τις φλόγες. Τα παπαγαλάκια βγήκαν από τα στούντιο σώα και αβλαβή.



«Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το "γεια σου"...» - Ν.Κ.

Κικιρίκου!!!

Σε επαγρύπνηση βρίσκονται οι αρμόδιες ελληνικές αρχές για τη γρίπη των πτηνών, καθώς τα πρώτα κρούσματα της νόσου εμφανίστηκαν στη Ρουμανία και την Τουρκία.

Αστυνομικές δυνάμεις περιφρουρούν τα ελληνικά κοτέτσια και έχουν μάλιστα εντολή να πυροβολούν τις Ρουμάνες και τις Τουρκάλες κότες που θα θελήσουν να έρθουν σε επαφή με τις Ελληνίδες κότες και τους Έλληνες κόκορες για να τους αποπλανήσουν σεξουαλικά.

Την ίδια ώρα τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη χτενίζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο και καταρρίπτουν όλα τα πουλιά που δεν φέρουν ελληνικά διακριτικά στα φτερά τους. Χτες, οκτώ Τούρκοι πιγκουΐνοι έπεσαν σε ναρκοπέδιο στο Δέλτα της Πίνδου, αλλά δεν έπαθαν τίποτα, γιατί οι νάρκες τους συμπάθησαν και δεν έσκασαν.




Το υπουργείο Υγείας προειδοποιεί, πως σε περίπτωση που κάποια Ελληνίδα κότα προσβληθεί από τη νόσο, πρέπει αμέσως να της χορηγηθεί ασπιρίνη και ζεστό τσάι, ενώ χρήσιμες θα ήταν οι συχνές εντριβές με κοτετσόσυρμα. Παράλληλα συνιστάται να αποφεύγονται οι κοφτές βεντούζες σε κλώσες γιατί μπορεί να τα πάρουν στο κρανίο και να γεννήσουν σιαμαία. Οι κόκορες να γίνονται κρασάτοι.

Απαγορεύεται επίσης το παραδοσιακό τσούγκρισμα των αυγών κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και αντ’ αυτού προτείνεται η κοντσίνα, το προσπέρασμα από δεξιά, το φακελάκι και ο πετροπόλεμος.

Αν έχετε καναρίνια στο σπίτι σας, αφήστε τα ελεύθερα για να δείτε τι θα γίνει. Αν γυρίσουν σκοτώστε τα. Αν δεν γυρίσουν, μη στενοχωριέστε – δεν σας αγαπούσαν.

Τα συμπτώματα της γρίπης των πτηνών στον άνθρωπο είναι ανεργία, σνομπισμός, και κουτσουλιές. Μόλις παρουσιαστούν τα πρώτα συμπτώματα φιμώνουμε τον ασθενή, για να μην κακαρίζει και μας παίρνει τ’ αυτιά, και τον ξεπουπουλιάζουμε σε καυτό νερό. Μια άλλη λύση είναι η ομοιοπαθητική και επιτυγχάνεται με τον εγκλεισμό του ασθενούς σε κοτέτσι, μέχρι να κάνει τρία αυγά μελάτα.

Free Press

Το τελευταίο διάστημα, και με αφορμή αυτό το ιστολόγιο, έχω λάβει κάμποσα mail από ανθρώπους που εκδίδουν free paper – στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις. Το αίτημα είναι κοινό : να δημοσιεύσουν κείμενα που έγραψα και διάβασαν εδώ.

Με χαροποιεί αυτό το γεγονός και ανταποκρίνομαι συνήθως θετικά. Άλλωστε το στοίχημα είναι να διακινήσεις ελεύθερα τις σκέψεις σου, να τις κοινωνήσεις σε όσο περισσότερο κόσμο μπορείς, δεν είναι; Αυτός ήταν κι ο λόγος που έφτιαξα αυτό το ιστολόγιο : να φτάσω σε ανθρώπους που δεν είχα την δυνατότητα. Βρίσκω τα free paper εξαιρετικά ενδιαφέροντα και είναι ολοφάνερο πως έχουν μέλλον.



Σε κάποιες περιπτώσεις έχω πρόβλημα, γιατί τα έντυπα που μου στέλνουν οι ευγενείς κύριοι είναι χαμηλής αισθητικής (δεν μιλάω για πολυτέλεια) και τα site που έχουν φτιάξει είναι χειρότερα κι από το φτωχικό δικό μου. Σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις όμως, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, με κορυφαία αυτή του κ. Άγγελου Γροντά από τη Θεσσαλονίκη – και το site του "black:white" και το έντυπο είναι εξαιρετικά. Παραπέμπω τους άλλους κύριους, στη δική του δουλειά, για να πάρουν ιδέες. Είμαι ανοιχτός στους πάντες, αλλά ας βάλουμε όλοι λίγο μεράκι, λίγη ψυχή σ’ αυτό που κάνουμε.

Θα ήθελα, όποιος επιθυμεί να χρησιμοποιήσει κείμενά μου σε έντυπο, να μου στέλνει πρώτα ένα mail – με κάποια από τα κείμενα που διαβάζετε εδώ, αυτό δεν μπορεί να γίνει για ευνόητους λόγους (όσοι μου γράψατε, γνωρίζετε). Αν είναι δυο έντυπα στην ίδια πόλη, τη μια φορά ο ένας, την άλλη ο άλλος – όλοι αδέλφια είμαστε. Το ίδιο κείμενο μπορεί να μπαίνει σε έντυπα διαφορετικών πόλεων – δεν τίθεται θέμα. Από την άλλη, αν θέλετε κάποιο κείμενο με ειδικό θέμα, μην διστάσετε να το ζητήσετε. Αν μπορώ, θα σας το γράψω – δεν είναι πρόβλημα, γιατί γράφω οπουδήποτε βρεθώ, εξαιρετικά γρήγορα και διασκεδάζω όταν γράφω.

Και μια παράκληση : σε μια περίπτωση είδα το κείμενό μου «Περήφανοι γκέι, τιμημένες λεσβίες» σε ένα έντυπο που δεν μου άρεσε καθόλου – χωρίς μάλιστα την άδειά μου. Η σάτιρα που κάνω (καλή ή κακή – αυτά είναι γούστα) δεν έχει στόχο συγκεκριμένους ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων, αλλά καταστάσεις. Καταλαβαίνω πως ίσως από κάποιους αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, αλλά δεν εννοώ να γίνω συμμέτοχος – έστω και εν αγνοία μου - στις ρατσιστικές και εθνικιστικές απόψεις κανενός. Παρακαλώ λοιπόν ξανά, να ερωτούμαι και να ενημερώνομαι για το ύφος και τις θέσεις που εκφράζει το κάθε έντυπο.

Αισθάνομαι να ταξιδεύω στην Ελλάδα με αυτήν την ιστορία και πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια. Το ταξίδι είναι μια μοναχική υπόθεση, αν και αυτή τη φορά έχω παρέα που είναι πολύ διακριτική. Ας μην τελειώσει ποτέ. Ευχαριστώ.



(Παρακαλώ, μη σταματάτε να μου στέλνετε τα έντυπα στη διεύθυνση που σας έδωσα – βρίσκω την ανάγνωσή τους εξόχως διασκεδαστική.)

Φεσ(τ)ιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (ευτυχισμένο το νέο έτος 1966)

Του Άλκη Χαριστέα


Γειά σου μάνα Σαλονίκη

Το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε με τη δεύτερη βραδιά που ανήκε στους επώνυμους καλλιτέχνες. Οι Θεσσαλονικείς κατέκλυσαν το κλειστό γήπεδο του ΠΑΟΚ στην Πυλαία και αποθέωσαν τους διαγωνιζόμενους καλλιτέχνες, αλλά και τους δυο Θεσσαλονικείς παρουσιαστές, Ιεροκλή Μιχαηλίδη και Δημήτρη Σταρόβα. Οι δυο Θεσσαλονικείς παρουσιαστές απογείωσαν τη βραδιά με τη θεσσαλονικιώτικη ευρηματικότητά τους και με το θεσσαλονικιώτικο χιούμορ τους, που μοιάζει με το βρετανικό, αλλά με λίγη περισσότερη χοληστερίνη κι ανεβασμένα τριγλυκερίδια.


Ο διαγωνισμός

Πρώτος διαγωνίστηκε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων με το τραγούδι «Και με ρωτάς», μια σύνθεση του Κώστα Καραμανλή σε στίχους Νατάσας Παζαΐτη , η οποία μάλιστα συμμετείχε στα φωνητικά. Ο Λουδοβίκος ξεσήκωσε το δύσκολο κοινό της Θεσσαλονίκης, καθώς το τραγούδι του ήταν ένα μοιρολόι σε ρυθμό κρητικής σάμπας και στο τέλος το αφιέρωσε στον Αδάμ Ρεγκούζα, ο οποίος έπεσε θύμα του αθηναϊκού κατεστημένου, αλλά αυτό δεν του βγήκε σε κακό, αφού επέστρεψε στην όμορφη Θεσσαλονίκη και βρήκε τη γιατρειά του ο άνθρωπος – άσε που του έφυγαν και οι άσπρες τρίχες.

Αίσθηση δημιούργησε το τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη και του Κώστα Λειβαδά, «Μάγια Μελάγια», που έχει γραφτεί για τη Σπεράντζα Βρανά . Αρχικά επρόκειτο να το τραγουδήσουν μαζί οι δυο συνθέτες, αλλά επειδή πάνω στη σκηνή έμοιαζαν με το Χοντρό και το Λιγνό, αποφάσισαν να το πει ο Κραουνάκης με τη Δήμητρα Γαλάνη, ώστε να υπάρξει κάποια σκηνική ισορροπία. Ο Σταμάτης Κραουνάκης έκλεψε για μια ακόμα φορά την παράσταση, καθώς είναι ο μόνος άντρας στον κόσμο, που δένει τη ζώνη του παντελονιού του στο λαιμό του. Το πρωτοποριακό αυτό στιλιστικό εύρημα έχει σαν αποτέλεσμα οι τσέπες του παντελονιού του να είναι στις μασχάλες του και να μην μπορεί ποτέ να βγάλει το πορτοφόλι του για να πληρώσει, με συνέπεια οι φίλοι του να τον αποκαλούν «τσιφούτη».

Ένα άλλο πολύ ωραίο δίδυμο ήταν αυτό της Τάνιας Τσανακλίδου και του Στέφανου Κορκολή. Ο καλός συνθέτης συνόδευσε στο πιάνο τη σπουδαία ερμηνεύτρια στο τραγούδι «Μπλουζάκι», το οποίο έγραψε ο ίδιος. Το τραγούδι αρχικά επρόκειτο να το τραγουδήσει η Καλομοίρα, αλλά ο κ. Κορκολής φοβήθηκε μήπως το κοινό κάνει τίποτα περίεργους συνειρμούς λόγω της γνωστής περιπέτειάς του με τη Δικαιοσύνη κι έτσι ζήτησε να το τραγουδήσει η Σοφία Βέμπο, αλλά αυτό δεν στάθηκε δυνατό για λόγους ανωτέρας βίας. Μετά απευθύνθηκε στη Μαίρη Λίντα, την Πόλυ Πάνου και την Καίτη Γκρέι, αλλά δεν τις άφηναν οι μαμάδες τους. Έτσι στο τέλος πείστηκε πως και η Τάνια, με το κατάλληλο μακιγιάζ, θα την έκανε τη δουλειά της.

Ο Στέλιος Διονυσίου αιφνιδίασε το κοινό, μιας και διάλεξε να πει ένα τραγούδι του Χρήστου Νικολόπουλου που ήταν σε ζεϊμπέκικο ρυθμό και όχι στα συνήθη ραπ ακούσματα που μας έχει συνηθίσει. Το κοινό ανταποκρίθηκε στον πειραματισμό αυτό και ο καλλιτέχνης μας ενημέρωσε πως εκτός από τον μικρότερο αδερφό του, Διαμαντή, ο πατέρας του έχει κι άλλα τέσσερα εξώγαμα αγόρια, τα οποία έχουν ακριβώς την ίδια φωνή με τον Στράτο και θα σκάσουν μύτη τα επόμενα χρόνια.

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, που όσο πάει μοιάζει με τον Παβαρότι σε όλα εκτός της φωνής, έβγαλε ένα λόγο μανιφέστο στο δύσκολο κοινό της Θεσσαλονίκης, αλλά μετά ξέχασε τα λόγια του τραγουδιού του, πράγμα που δεν ενόχλησε καθόλου τους ακροατές, καθώς αυτή ήταν και η πιο καλή στιγμή της παρουσίας του στη σκηνή.

Πολύ όμορφο ήταν και το τραγούδι που συνέθεσε ο Γιάννης Σπανός και με το οποίο κηρύχτηκε η ανεπίσημη έναρξη του «Fame Story 4». Ακούγοντας το τραγούδι είχες ανά πάσα στιγμή την εντύπωση, πως από κάπου θα πεταχτούν ο Λάκης Κομνηνός και η Έλενα Ναθαναήλ και θα αρχίσουν τα ζουζουνίσματα και τα κυνηγητά στους αγρούς και στις παραλίες, αλλά οι μόνοι που εμφανίστηκαν τελικά ήταν ο Αντώνης Βαρδής με τον γιο του Γιάννη, τον οποίο δεν αφήνει ποτέ από τα μάτια του, γιατί ο χώρος του τραγουδιού είναι βρώμικος και υπάρχει κίνδυνος να πέσει στα ναρκωτικά και στις πουτάνες. Ο Γιάννης Βαρδής τραγούδησε το «Μια βραδιά στη Σαλονίκη» και ξεσήκωσε το δύσκολο κοινό της Σαλονίκης που τον αποθέωσε, συγχωρώντας του το γεγονός πως τραγουδάει με τη μύτη. Αυτό το παιδί, έτσι που τσιρίζει, ή κρεατάκια έχει, ή το σκουλαρίκι που φοράει στο αυτί πατάει κάποιο νεύρο και τον πονάει.

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μανόλης Φάμελλος είπαν δυο πολύ ωραία τραγούδια, που σε έκαναν να σκέφτεσαι πως ο θάνατος δεν είναι και κακή λύση τελικά, για να μη σας πω ότι με έπεισαν πως μόνο ο θάνατος μας μένει. Οι δυο ταπεινοί καλλιτέχνες έγραψαν στίχους και μουσική στα τραγούδια τους και βέβαια τα ερμήνευσαν μόνοι τους, προφανώς για να μη μοιραστούν με κανέναν την αμοιβή που θα έπαιρναν από το Φεστιβάλ, καθώς είχαμε μια ακόμα παγκόσμια πρωτοτυπία : οι επώνυμοι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ πληρώθηκαν – τελικά μόνο το δύσκολο κοινό της Θεσσαλονίκης δεν πήρε φράγκο απ’ αυτήν την ιστορία. Αλλά γι’ αυτό είναι δύσκολο – μπορεί να τους τα έδιναν και να μην τα έπαιρναν.

Ο διαγωνισμός έκλεισε με το τραγούδι «Ξένο ρούχο» που είχε κερδίσει την πρώτη βραδιά και το ερμήνευσε η νέα καλλιτέχνιδα Σταυρούλα Αρβανιτοπούλου-Αρβανιτάκη- Τσαλιγοπούλου, η οποία είναι εγγαστρίμυθος.

Οι δυο Θεσσαλονικείς παρουσιαστές έκαναν την έκπληξη, όταν ανακοίνωσαν πως μπορούν να ψηφίσουν από το τηλέφωνο και οι μη Θεσσαλονικείς τηλεθεατές του διαγωνισμού, συμπληρώνοντας πως αυτό γίνεται δοκιμαστικά, για να δουν, αν έχουν ωριμάσει πολιτιστικά και οι υπόλοιποι Έλληνες, ώστε να μπορέσουν να ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια το δύσκολο κοινό της Θεσσαλονίκης.


Γέρασα και δεν ξέρω τι λέω

Αμέσως μετά ανέβηκε στη σκηνή ο Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός, Διονύσης Σαββόπουλος, που έφτασε με καθυστέρηση στο χώρο του Φεστιβάλ γιατί είχε μπερδέψει τους δρόμους και πήγαινε ντουγρού για τη Φιλοθέη όπου και διαμένει. Ο κ. Σαββόπουλος προλόγισε ένα αφιέρωμα στον μεγάλο Σταύρο Κουγιουμτζή, το οποίο είχε επιμεληθεί ο ίδιος μαζί με τη Λίνα Νικολακοπούλου, η οποία δεν τόλμησε να εμφανιστεί επειδή δεν είναι από τη Θεσσαλονίκη, λέγοντας πως ο αείμνηστος συνθέτης «μας έδωσε 1000 μελωδίες και ένα μάθημα, πώς να είμαστε αξιοπρεπείς». Προφανώς σε αυτό το μάθημα ο κ. Σαββόπουλος ήταν απών, γιατί δεν νομίζω πως στον εκλιπόντα θα άρεσε ιδαίτερα να γίνεται η μνήμη του αφορμή για διαίρεση των Ελλήνων σε Θεσσαλονικείς και Αθηναίους. Τέλος πάντων, μάλλον είναι πολύ μεγάλες οι ενοχές του κ. Σαββόπουλου, ο οποίος πέρασε τη ζωή του στην Αθήνα, μαζεύοντας μπικικίνια και τακιμιάζοντας με την εκάστοτε εξουσία, και μάλλον υπερέβαλλε στο λόγο του για να πείσει το δύσκολο κοινό της Θεσσαλονίκης – παίζει ρόλο βέβαια και η κλιμακτήριος. Το κοινό πάντως τον αποθέωσε τραγουδώντας το διαχρονικό χιτ : «Βάλτε φωτιά, κάψτε καλά, Ομόνοια και Πειραιά,το Σύνταγμα και τη Βουλή, την μπασταρδούπολη αυτή και της μαμάς τους το μουνί». (τραγουδιέται στο ρυθμό του "είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς")


Το αφιέρωμα

Το αφιέρωμα στον αξέχαστο Έλληνα συνθέτη, που ακολούθησε, ήταν το καλύτερο κομμάτι της βραδιάς, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα ήθελε τα τραγούδια του να ακούγονται σ’ αυτό το Φεστιβάλ. Έτσι είναι όμως : όταν πεθαίνεις, σε κάνουν ό,τι θέλουν – είτε είσαι Θεσσαλονικιός, είτε κοινός θνητός. Ενώ το κοινό συνόδευε τους τραγουδιστές στα αθάνατα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή, πάνω στη σκηνή εμφανίστηκαν πρόσκοποι από τα συστήματα Τούμπας, Αναλήψεως και Λευκού Πύργου και ναυτοπρόσκοποι από την Καλαμαριά. Αίσθηση δημιούργησε ακόμα η Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών Πανοράματος και οι ναυαγοσώστες της πλατείας Ναυαρίνου – περιττό να πούμε, πως όλοι οι συμμετέχοντες ήταν Θεσσαλονικείς τουλάχιστον οκτώ γενιές πίσω και ο κ. Σαββόπουλος τους είχε κάνει τεστ DNA και μπουγάτσας με τυρί. Έτσι που έβλεπες τους πρόσκοπους πάνω στη σκηνή, νόμιζες πως όπου να ‘ναι θα βγει κι ο Επιτάφιος, με αποτέλεσμα να μπερδευτεί η γιαγιά μου, που είναι Θεσσαλονικιά μετανάστρια στην Αθήνα, και να βγει στους δρόμους με τη νυχτικιά και το κερί, ψέλνοντας το «Ω γλυκύ μου έαρ» και να τη μαζεύουμε από την πλατεία Κολωνακίου στις τρεις το πρωί – στο τσακ προλάβαμε να μην τη μαγαρίσουν κάτι ανώμαλοι χαμουτζήδες .


Η απονομή

Στο τέλος οι επώνυμοι καλλιτέχνες βγήκαν όλοι μαζί στη σκηνή για να δείξουν πως είναι αγαπημένοι κι αρχίσανε τις μαλακιούλες και τους χαριεντισμούς μεταξύ τους – ε βέβαια, άμα έχεις πάρει ένα σκασμό λεφτά για ένα τραγούδι που δεν ακούγεται, τι ζόρι τραβάς; Το βραβείο έδωσαν δυο παιδάκια, που βέβαια ήταν από τη Θεσσαλονίκη – συγκεκριμένα και τα δυο είχαν γεννηθεί στις πολεμίστρες του Λευκού Πύργου. Πρώτο αναδείχτηκε το τραγούδι «Ξένο ρούχο» της εγγαστρίμυθου καλλιτέχνιδας, Σταυρούλας Αρβανιτοπούλου – Αρβανιτάκη – Τσαλιγοπούλου, η οποία δεν ξέρω αν θα κάνει καριέρα στο τραγούδι, αλλά είναι θηλυκός Μητσικώστας. Το αποτέλεσμα κρίνεται σωστό για δυο λόγους : αφενός με αυτόν τον τρόπο δεν τσακώθηκαν μεταξύ τους οι επώνυμοι καλλιτέχνες και αφετέρου ήταν η μόνη που δεν είχε πληρωθεί.


Η υποδοχή

Η υποδοχή της θριαμβεύτριας της Θεσσαλονίκης στην Αθήνα, θα γίνει σήμερα το απόγευμα στο Παναθηναϊκό Στάδιο και θα της αποδοθούν τιμές αρχηγού κράτους. Την υποδοχή και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που θα ακολουθήσει έχει επιμεληθεί ο Διονύσης Σαββόπουλος.




(Το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης κόστισε 1,5 εκατομμύριο ευρώ. Στους Έλληνες.)


Ακόμα δυο κείμενα με θέμα το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης είναι : "Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης - Περήφανα νιάτα" και "Οι μεγάλοι καλλιτέχνες μένουν πάντα παιδιά!".

Μπα...

Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δήλωσε χτες, πως "αν η Τουρκία μπει στην Ε.Ε., υπάρχει κίνδυνος η Ευρώπη να εκτουρκισθεί". Δεν νομίζω πως κινδυνεύει η Ευρώπη - εδώ μπήκαμε εμείς και δεν έπαθε τίποτα, από τους Τούρκους θα κινδυνέψει;


(Στο δρόμο με το σχολικό για το σπίτι θα γράψω κάτι για το Φεστιβάλ Τραγουδιού - για να μην υπάρχουν παράπονα. Γύρω στις τρεις λοιπόν.)

Κωλοσαββόπουλος

(Ο Διονύσης Σαββόπουλος προλογίζοντας το αφιέρωμα στον αείμνηστο Σταύρο Κουγιουμτζή στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης)

"Ο Σταύρος Κουγιουμτζής μας έδωσε χίλιες μελωδίες και ένα μάθημα : πώς να είμαστε αξιοπρεπείς".

Εσύ αγαπητέ Νιόνιο, δεν το έμαθες αυτό το μάθημα. Διαφορετικά, θα ήξερες, πως δεν χρησιμοποιούμε τη Μνήμη ενός νεκρού, για να διχάσουμε τους ζωντανούς, όπως έκανες εσύ αμέσως μετά - όποιος το κάνει αυτό, σ' αυτή τη χώρα, εδώ που αδελφός σκότωνε τον αδελφό, είναι κωλοέλληνας.



...χαρά, να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις...

Υπαρξιακά

-Θόδωρε, ο θείος μου μας έβαλε στην ΕΟΚ και τον μνημονεύουν ως "εθνάρχη". Εγώ που υποτίθεται πως χτυπώ την διαφθορά, την διαπλοκή και την οικογενειοκρατία με τι όνομα θα μείνω;
-Μαζοχιστής.

Αλλά...

Διάβασα το σημερινό κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην «Ε». Δεν αντέχω πια τον διδακτισμό, είτε σου λέει «κάνε αυτό», είτε σου λέει «ζήσε» και «γράψε ελεύθερα», ειδικά όταν συνοδεύεται από έλλειψη χιούμορ – συνήθως αυτά πάνε παρέα. Αλλά… γράφει μια ωραία ιστορία για τη Ζάκυνθο :

«Στη Ζάκυνθο έχουμε μια ολόκληρη τοποθεσία που την λέμε «Αλλά...». Είναι στα μέρη ενός πλούσιου κόντε, ο οποίος έζησε δροσερά, δοξασμένα. Στο κρεβάτι του θανάτου το παραδέχτηκε: έζησα υπέροχα, είπε, αλλά... Πριν τελειώσει τη φράση του, ξεψύχησε. Το ‘αλλά...’ του έγινε θρύλος. Έτσι, με τρεις τελείες. Πάμε μια βόλτα ως το Αλλά..., λέμε, να πάρουμε αέρα. Κάποτε το Αλλά... ήταν ειδυλλιακό, είχε δέντρα και μια παλιά βρύση - τώρα είναι ένας δρόμος διπλής κυκλοφορίας που οδηγεί στα κλαμπ. Επικίνδυνος!».

Στο ψήλωμα υπήρχε ένα μπαρ με το ίδιο όνομα – σήμερα ο χώρος έχει αλλάξει χρήση. Φυσικά ο δρόμος του Αλλά… δεν οδηγεί μόνο στα μπαρ, αλλά… και στο λόφο του Στράνη – όπου θέλεις πας. Γιατί όχι και στα δύο; Μη ρωτήσετε τώρα τι είναι ο λόφος του Στράνη, γιατί θα παρεξηγηθώ.

Με αφορμή το κείμενο του συμπατριώτη μου, θυμήθηκα και μιαν άλλη ιστορία. Πριν από χρόνια ο Νίκος Χατζηνικολάου είχε καλεσμένο τον Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Κάποια στιγμή τον ρώτησε, αν έχει κλάψει ποτέ στη ζωή του. Ο Βαρβιτσιώτης δίστασε για λίγο, χαμογέλασε και μετά είπε (όπως το θυμάμαι) : «Όταν ήμουν στη φυλακή επί χούντας, ήμουν μόνος μου σε ένα κελί. Η μόνη παρέα που είχα ήταν μια αράχνη. Καθόμουν και την κοιτούσα όλη μέρα – πως έκανε τον ιστό της, πως έπιανε τα έντομα, τα πάντα. Μια μέρα ξύπνησα και η αράχνη ήταν νεκρή. Όταν πέθανε η αράχνη, έκλαψα».

Δεν περίμενα ποτέ να ακούσω απ’ αυτόν τον μάλλον αντιπαθή – σε μένα τουλάχιστον - άνθρωπο κάτι τέτοιο. Τα μάτια του είχαν μια περίεργη λάμψη όσο διηγούταν αυτήν την ιστορία. Τον συμπάθησα από εκείνη τη μέρα.

Βέβαια ξέρω πια, πως ποτέ δεν κλαίμε για τους άλλους – για τον εαυτό μας κλαίμε κι απλά περιμένουμε την αφορμή. Όπως ξέρω πια καλά, πως αυτός που συμβουλεύει, συνήθως σου λέει να κάνεις αυτά που ο ίδιος δεν τόλμησε να κάνει. Ο χορτασμένος από τη ζωή, ο πραγματικά ελεύθερος, είναι Ζορμπάς – σπέρνει παιδιά και τα αφήνει να διαλέξουν πως θα ζήσουν. Αλλά…

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης - Περήφανα νιάτα

Έγινε χθες η έναρξη του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης με τους νέους καλλιτέχνες, οι οποίοι διαγωνίστηκαν για να αναδειχτεί το τραγούδι, που το βράδυ της Κυριακής θα διαγωνιστεί εκ νέου μαζί με τα 11 τραγούδια των καταξιωμένων δημιουργών. Το τραγούδι που θα κερδίσει την Κυριακή θα σταλεί στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον κι αν κερδίσει κι εκεί, θα αποτελεί από το 2007 τον νέο εθνικό μας ύμνο, γιατί ο υπάρχων πάλιωσε και δεν ταιριάζει με τις μίνι φούστες των μαθητριών στην παρέλαση της 28ης Μαρτίου του 1840, που ειδικά φέτος θα γίνει στο Γκραν Κάνιον.

Ο διαγωνισμός έγινε στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ στην Πυλαία Τρικάλων και τον παρουσίασαν η Μαργαρίτα Μυτιληναίου, ο Ζακ Στεφάνου κι ο Γιώργος Κούδας. Την κριτική επιτροπή αποτελούσαν ο Μίμης Πλέσσας, η Σάσα Ντάριο, ο Φέρεντς Πούσκας, κάτι άλλοι, που δεν τους θυμάμαι τώρα, και βέβαια ο Γιώργος Πρεβελάκης, ειδικός σύμβουλος των διαγωνισμών ομορφιάς του ΑΝΤ1.

Οι νέοι καλλιτέχνες, που πραγματικά ήταν όλοι κάτω από εξήντα χρονών, εμφανίστηκαν στην αρχή με βραδινά κοστούμια και τουαλέτες και μετά με μαγιό, για να έχει η επιτροπή πλήρη εικόνα των φωνητικών τους προσόντων. Την ενδυματολογική επιμέλεια για όλες τις εμφανίσεις των φιναλίστ είχε ο Κωνσταντίνος Κασπίρης. Τις κομμώσεις επιμελήθηκαν τα κομμωτήρια SOUMELA COIFFURE και το μακιγιάζ ο Αχιλλέας Χαρίτος. Τα μαγιό ήταν της εταιρείας Adiavroho, ενώ τα παπούτσια προμήθευσαν τα καταστήματα J.B. Μπουρνάζος, που βρίσκονται στη χωματερή των Άνω Μουδανιών, αλλά τώρα ετοιμάζουν το κεντρικό τους κατάστημα στο Λευκό Πύργο – μέσα στον Πύργο.

Στα κοστούμια των καλλιτεχνών και της ορχήστρας κυριάρχησε το μαύρο χρώμα, σε ένδειξη πένθους για την ήττα του Ολυμπιακού από τη Ρεάλ στο Σαντιάγκο της Χιλής, ενώ κρατήθηκε και ενός λεπτού σιγή για τα θύματα των Βαλκανικών Πολέμων και τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που δολοφονήθηκε από τον Όλιβερ Στόουν.

Συγκινητική ήταν η στιγμή που παρέλασαν με ολόσωμα εμπριμέ μαγιό οι απόγονοι των Μακεδονομάχων, την ίδια ώρα που από πάνω τους πετούσαν σε σχηματισμούς 30 F-16 και 600 τρυγόνια και το πλήθος τους αποθέωνε με τις ιαχές «Ω Μπάνε Μπάνε» και «Αθήνα γαμημένη ο ΠΑΟΚ δεν πεθαίνει». Τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη ενεπλάκησαν σε εικονικές αερομαχίες πάνω από τη σέντρα του γηπέδου με 40 τουρκικά μαχητικά, που είχαν απογειωθεί από τη βάση του Ιντσιρλίκ, και σε μια μάλιστα περίπτωση υπήρξε εμπλοκή, αλλά μόλις άρχισαν να τραγουδάνε οι διαγωνιζόμενοι, οι Τούρκοι τρόμαξαν κι έφυγαν για την Ευρώπη, που από φέτος συνορεύει με το Ιράκ.

Το πρώτο βραβείο κέρδισε η Σταυρούλα Αρβανιτοπούλου με το τραγούδι «Ξένο ρούχο», ενώ το δεύτερο βραβείο πήγε στο τραγούδι «Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ και μπαλωμένο» με τον Μιχάλη Βιολάρη και τη Νάντια Κομανέτσι.

Το κοινό γιουχάρισε το «Ξένο ρούχο», θεωρώντας πως η επιλογή του αποτελεί πλήγμα στα ελληνικά προϊόντα και τις εξαγωγές μας, αλλά η κριτική επιτροπή αιτιολόγησε το σκεπτικό επιλογής του συγκεκριμένου τραγουδιού, λέγοντας πως τα ξένα ρούχα είναι καλύτερης ποιότητας από τα ελληνικά, που γαριάζουν και μπαίνουν από το πρώτο πλύσιμο και είναι για πέταμα, και άρα ο λαός πρέπει να αγοράζει ξένα ρούχα για να του κρατάνε καιρό και να μην αγοράζει κάθε δεύτερη βδομάδα ελληνικά, ξοδεύοντας άσκοπα τα λεφτά του.

Μις Γιανγκ αναδείχτηκε η Δήμητρα Γαλάνη με το τραγούδι του Μίκη Χατζιδάκι «Εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει κάποιο μυστικό». Μυστικό δεν μπορεί βέβαια να υπάρχει στον Υμηττό, γιατί δεν έχει μείνει δέντρο ούτε για δείγμα, οπότε που θα κρυφτεί το μυστικό, αλλά στα ελληνικά τραγούδια η υπερβολή στο στίχο λειτουργεί διονυσιακά και οι όποιες λεκτικές ακρότητες και ακροβασίες δεν έχουν άλλο στόχο, από το να απελευθερώσουν τον ακροατή από τους καθωσπρεπισμούς, τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τη σοβαροφάνεια, οδηγώντας τον σταδιακά στην αποδοχή του εαυτού του, αλλά και των άλλων, με τελικό σκοπό τη μέθεξη με το θείο, ώστε να χτυπηθεί η αλλοτρίωση και η έλλειψη επικοινωνίας που μαστίζει τον σύγχρονο άνθρωπο, καθιστώντας τον υποχείριο ψεύτικων αναγκών, αληθινών λογαριασμών και ορμέμφυτων ενστίκτων, που καταδυναστεύουν την ανθρώπινη ύπαρξη από την κρίσιμη παιδική ηλικία, με αποτέλεσμα να έχει έφεση στην κατανάλωση, στους τσαμπουκάδες και στα τρίγωνα Πανοράματος. (Αγαπητέ αναγνώστη, διάβασες ως εδώ; Τι να πω, σε θαυμάζω.)

Πάμε εκκλησία;

Από την πρώτη φάση του διαλόγου της Εκκλησίας με την κοινωνία προκύπτει πως οι πιστοί ζητούν να παραμένουν οι ναοί ανοιχτοί σε 24ωρη βάση. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η επιθυμία αυτή του ποιμνίου. Μετά από τις περσινές αποκαλύψεις για τον έκλυτο βίο κάποιων κληρικών, προφανώς οι πιστοί κρίνουν, πως οι παπάδες τείνουν να παρεκτρέπονται κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου τους – ας κάθονται λοιπόν 24 ώρες στην εκκλησία για να μην κολάζονται. Βέβαια δεν είναι σίγουρο πως οι ναοί μπορούν να μένουν ανοιχτοί μέρα και νύχτα, γιατί ίσως έτσι παραβιάζεται το ωράριο καταστημάτων και μπορεί να υπάρξουν διαμαρτυρίες από τον εμπορικό σύλλογο για αθέμιτο ανταγωνισμό.

Καλοτάξιδη!

Αγαπητέ αναγνώστη, θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Σήκω από τη θέση σου, πάρε μαζί σου πέντε ευρώ, πήγαινε στο περίπτερο, πες καλημέρα στον περιπτερούχο και ζήτησε του τη «Γαλέρα». Αν σου πει πως δεν την έχει, μην τον δείρεις – πήγαινε στο επόμενο περίπτερο κι ακολούθησε την ίδια διαδικασία.

Η «Γαλέρα» είναι ένα νέο μηνιαίο πολιτικό και σατιρικό έντυπο, κυκλοφόρησε προχτές και οφείλεις να την διαβάζεις κάθε μήνα – το λόγο θα τον καταλάβεις, αφού την αγοράσεις.

Αν το μεσημέρι πάω στον περιπτερά μου και με διαβεβαιώσει πως δεν υπάρχει ούτε ένα τεύχος της «Γαλέρας», αφενός θα καταλάβω πως είμαστε γείτονες, κι αφετέρου θα σου γράψω ένα κείμενο για τη χτεσινή πρώτη βραδιά του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνοι; Άντε, σήκω τώρα.

Ποτέ δεν θα το μάθεις

Δεν ξέρω γιατί, αλλά απόψε ήρθες στη σκέψη μου. Ήσουν πάλι δεκαπέντε χρονών κι έπινες amita πορτοκάλι με τις φίλες σου καθισμένη στο μπαρ. Έτσι σε πρωτογνώρισα. Πόσο όμορφη ήσουν – σε ζήλευαν τα άλλα κορίτσια.

Δεν έχω χορέψει με καμία όπως μαζί σου. Πάντα χορεύαμε, θυμάσαι; Τους περισσότερους χορούς τους έμαθα από σένα. Η ρούμπα μου άρεσε πιο πολύ. Ειδικά στο σημείο που ο καβαλιέρος κατεβάζει το χέρι της ντάμας, τα πόδια μένουν καρφωμένα στο πάτωμα και τα κορμιά κινούνται μαζί μπρος πίσω – αυτή η στιγμή με τρέλαινε. Αλλά και τα χασάπικά μας ήταν όμορφα – σταματούσε η κυκλοφορία όταν χορεύαμε. Πάντα έλεγες πως θα μου δείξεις κι άλλα βήματα και πάντα το αναβάλλαμε.

Θυμάμαι την έκφραση του Γιάννη, όταν μπήκες ξαφνικά στο μπαρ – είχαμε να ειδωθούμε πέντε μήνες- με τις βαλίτσες στο χέρι κι αρχίσαμε να χορεύουμε το «Δεν μπορεί κανείς να ξέρει» του Χατζιδάκι από το «Κοροϊδάκι της δεσποινίδος». «Μη νομίζεις πως εγώ είμαι ένα αγόρι που δεν γελώ…». Αυτό ήταν το τραγούδι μας. Και μετά, τη Σουηδέζα που γεμάτη απορία, ήρθε και μας ρώτησε αν είμαστε Έλληνες, γιατί μας εύρισκε «πολύ όμορφους για Έλληνες» – έπαιρνα κι εγώ από την ομορφιά σου.

Κι ένα άλλο βράδυ, που αφού γυρίσαμε όλα τα μπαρ του νησιού γυρίσαμε σχεδόν χαράματα μεθυσμένοι στο σπίτι – φωνάζαμε και γελούσαμε. Άκουσα ξανά μια φωνή από το απέναντι ξενοδοχείο να λέει «λίγκη ησυκία παρικαλώ» και είδα πάλι τον αόρατο δυστυχή τουρίστα, που ξυπνήσαμε, να ψάχνει στα λεξικά μέσα στην άγρια νύχτα, για να μας κάνει συστάσεις. Νόμιζα πως θα σπάσει το στομάχι μου από τα γέλια, αλλά κι εσύ δεν πήγαινες πίσω. Είχες βάλει το κεφάλι σου κάτω από τρία μαξιλάρια για να μην ακούγεσαι. Πάνω που σταματούσαμε τα γέλια, κοιταζόμασταν ξανά και γελούσαμε άλλο ένα τέταρτο.

Κι άσχημες στιγμές θυμήθηκα. Πιο έντονα τον αποχαιρετισμό στην Ι. τη μέρα της γιορτής μου. Τις έδιωξα όμως γρήγορα και σε είδα ξανά τη μέρα που έφευγες για Σαντορίνη – τώρα μπορώ να σου πω πως εκείνη τη μέρα ήσουν πιο όμορφη από ποτέ. Κουβαλούσα τις βαλίτσες σου και σου είπα να βάλεις χάντρα για να μη σε ματιάσουν. Φορούσες κι εκείνο το καπέλο από τη Λατινική Αμερική – όλο το λιμάνι εσένα κοιτούσε.

Σ’ έπιασε το μάτι – κι ας ήταν από θαυμασμό – και σου πήρε το καπέλο ο αέρας και το ‘ριξε στη θάλασσα να πλέει ανάμεσα στις αραγμένες βάρκες. «Πάει το καπέλο της κοπέλας» είπε μια κυρία δίπλα μας. «Άσ’ το, δεν πειράζει, έρχεται το καράβι» πετάχτηκες εσύ, αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να χάσεις τόσο άδοξα το καινούργιο σου καπέλο, που σου πήγαινε τόσο πολύ. Σκέφτηκα πως αν καθίσω στο μόλο και τραβήξω το σχοινί της βάρκας, ίσως μαζί με τη βάρκα έρθει και το καπέλο σου. Βασανίστηκα για ώρα, αλλά στο τέλος έφτασα με τα δάχτυλα του ποδιού το καπέλο και το πέταξα προς το χέρι μου εν μέσω χειροκροτημάτων του συγκεντρωμένου πλήθους. Γελούσες σαν παιδί και μου είπες πως ήταν από τα πιο αστεία πράγματα που είχες δει στη ζωή σου γιατί πίστευες πως θα πέσω στη θάλασσα – ήθελες να με βγάλεις φωτογραφία, αλλά δεν το έκανες, εκτιμώντας τον αγώνα που έκανα.

Κι έφτασε εκείνο το Σάββατο μια βδομάδα πριν το Πάσχα που κόντεψες να με πνίξεις. Δυο φορές το ένιωσα αυτό στη ζωή μου – η μια ήταν αυτή. Μπράβο σου που το κατάφερες – στο είπα. Και το είδες στα μάτια μου αλλά επέμενες. Ήξερες πως σου λέω αλήθεια, αλλά προείχε το συμφέρον σου. Ποιο συμφέρον σου όμως; Μια ζωή σου έλεγα πως συμφέρον είναι να σώσεις την ψυχή σου – δουλειές κι εντυπώσεις δεν μετράνε. Δεν στο ‘λεγα μόνο – στο έδειχνα και με τις πράξεις μου. Κι ακόμα σου ‘δειξα μέρα μεσημέρι τον ουρανό, αλλά δεν τα έβλεπες τα αστέρια – τα αστέρια όμως είναι πάντα εκεί και μην αμφιβάλλεις ποτέ.

Ποτέ δεν πίστεψες πως δεν θα θέλω να σε ξαναδώ – να που έγινε όμως. Πολλοί ακόμα και σήμερα δεν το πιστεύουν πως εμείς οι δυο δεν μιλάμε. Να σου πω την αλήθεια, ώρες- ώρες ούτε εγώ το πιστεύω. Κι ας σου είπα πως προτιμώ να σε κρατήσω στο μυαλό μου, όπως ήσουν όταν σε γνώρισα. Ξέρω πως μ’ αγαπάς και ξέρεις πως σ’ αγαπάω – δεν τους χωρίζει όμως η αγάπη τους ανθρώπους, αλλά το «συμφέρον».

Ο Νίτσε λέει πως «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Αλήθεια είναι, αλλά τι να την κάνω τέτοια δύναμη; Κουράστηκα να μετράω απόπειρες φόνου. Δεν με σκότωσες, αλλά δεν αισθάνομαι πιο δυνατός. Τις μέρες της λύπης μου που ήρθες να με βρεις, θα σου μιλούσα, αν ήμασταν μόνοι μας. Σηκώθηκα απ’ τη θέση μου για να μη με φιλήσεις – το κατάλαβες. Αντρικός εγωισμός ήταν αυτό, κι ας είχα ζήσει μόλις όλη τη ματαιότητα του κόσμου στην ψυχή μου. Μαύρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι.

Χαμογελάω γράφοντας αυτές τις γραμμές – πικρά, αλλά χαμογελάω. Και θυμάμαι εκείνο το γράμμα που σου έγραψα, όταν χιόνισε κι έκλεισαν οι δρόμοι. Τέσσερα τετράγωνα μακριά ήσουν, αλλά σου έγραψα. Το έχεις αυτό το γράμμα – μου το έδειξες μετά από χρόνια. Όσα σου είχα γράψει, τα φύλαγες – γράφεις όμορφα μου έλεγες. Αυτό το γράμμα όμως δεν θα το διαβάσεις ποτέ. Μπορεί να το διαβάσουν τυχαίοι άνθρωποι, περίεργοι, άγνωστοι – όλοι, εκτός από σένα. Δεν είναι άδικο όμως – μερικά πράγματα τα κατάλαβαν όλοι, εκτός από σένα.

«…και τις νύχτες υποφέρω, προσπαθώ να καταφέρω, κάτι να φανερωθεί…»

Μεράκι

Η μητέρα της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ είχε στείλει μια επιστολή στον Νίκο Καζαντζάκη, όπου τον ρωτούσε τι θα έπρεπε να σπουδάσει η κόρη της. Στις 31/8/1955 το λαμπρό τέκνο της Κρήτης απαντούσε : «Πάντως για λόγους καθαρά ελληνικούς, δεν νομίζω πως πρέπει να σπουδάσει ειδικά δημοσιογραφία. Αυτό είναι, δυστυχώς, πρόωρο ακόμα για την Ελλάδα και γρήγορα η δημοσιογραφική ρουτίνα θα τη φάει. Ποτέ όμως, ποτέ η δημοσιογραφία ή η συγγραφική να μη γίνουν κύριο επάγγελμα».

Ο Καζαντζάκης δεν μπορούσε πριν από πενήντα χρόνια να φανταστεί την παντοδυναμία των ΜΜΕ στις μέρες μας, αλλά ήξερε κάτι πολύ πιο σημαντικό : ό,τι αγαπάς, ό,τι είναι δημιουργία δεν πρέπει ποτέ να γίνεται επάγγελμα. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Διάολε, χρειάζεται και μεράκι!

("Μεράκι" – ωραιότατη τουρκική λέξη.)