Vogels in Boston

The Katie Boston Bag stond al heel lang op mijn verlanglijstje. Toen meneer Piepow eind augustus op business trip naar NY moest, koppelde ik het niet-leuke aan het aangename en bestelde aldaar stofjes die ik in zijn hotel liet leveren. Stofjes all the way from NY zonder torenhoge verzendingskosten, hoera!

Speciaal met deze tas in gedachten kocht ik twee toffe vogelstofjes van Echino en Birch. En toen ik een tijdje later mijn digitaal geheugensteuntje publiceerde, reageerde de toffe madam achter Khadetjes meteen dat zij er ook nog eentje wilde maken. Eén en één werd twee, en tijdens een gezellige namiddag werden er twee tassen geproduceerd  knipte en verstevigde ik mijn patroondelen en geraakte zij toch al iets verder dan dat.
Haar versie kunnen jullie trouwens hier bewonderen.

Heel wat naaimomenten later geraakte mijn tas dan toch af. Een maand geleden eigenlijk al, maar foto's nemen is op dit moment mijn specialiteit niet (of 't zouden foto's van mijn kroost moeten zijn, daarmee kan ik jullie gerust zowat elke dag om de oren smijten).

 

Het buitenstofje is van Echino en zag ik al een aantal Vlaamse webwinkels passeren ondertussen, zij het dan in andere kleurvarianten. Ik ben normaal gezien niet zo zwart-minded, maar deze vind ik (al zeg ik het zelf) echt super.

Vogels vanbuiten, en ook vanbinnen: toucan tango van Birch, en stofje dat mij, door zijn vrolijkheid, ook blij maakt.

En ik vergat zelfs niet "zo'n haakje" voor mijn sleutels mee te naaien (hoe heet zo'n ding eigenlijk?).

Zwart vanbuiten, wit vanbinnen, blij met het resultaat! 

Bijkomend voordeel van zo'n bleke voering is trouwens dat ik er alles veel sneller in terugvind, wat voor deze chaoot ook mooi meegenomen is.

Het formaat houdt zo'n beetje het midden tussen een te grote handtas en een te kleine verzorgingstas. Als ik mijn tas puur als handtas gebruik, is hij echt wel oversized - maar ik gebruik hem toch, tuurlijk. Ideaal vind ik hem als mix van beide: mijn eigen handtasgerief met daarbij pamperzakje, papfles, melkpoederdoosje, melkmixertje en nog een paar kleine spulletjes. Ideaal voor korte uitstapjes met Ernest.

Ik zal waarschijnlijk nooit echt veel tassen naaien, maar deze is toch wel kandidaat om nog eens gemaakt te worden.

Hoera!

Pssssst! PSSSSST!

Ik ben zes maand vandaag... gaat dat niet snel?

Ik hou
van mijn melkje en mijn fruitpap,
van knuffels krijgen,
van mijn kopje leggen in mijn mama's hals en daar dan doodstil blijven liggen,
van lekker op mijn tuutje zuigen als ik moe ben,
van papa die gek met mij doet,
van mijn grote zus die mij na zes maand nog altijd niet beu is,
van mijn voetjes vastpakken,
van proberen op mijn buik te rollen (en soms lukt dat zelfs al!),
van lachen naar mensen die ik niet ken om te zien of ze dan teruglachen (en als ze dat dan doen wordt ik heel verlegen),
van heel veel rondkijken naar al wat ik kan zien rond mij,
van mijn badje,
van trekken aan mijn mama's haar,
van muziek,
van proberen boven mijn zus uit te komen als ze iets aan het vertellen is,
van dansen,

én van sabbelen op het koordje van het fototoestel als mijn mama wééral daar is om foto's van mij te maken.

Een rok met rode mevrouwtjes

Tijdens de grote stoffenkastopruimactie kwam ik een paar pareltjes tegen waarvan ik vergeten was dat ik ze had. Daarbij een geweldig tof stofje van Lecien, dat ik ooit kocht om er een cover voor mijn naaimachine van te maken - een voornemen dat, net zoals zovele andere, nooit uitgevoerd werd.

Toen ik dus een paar maand geleden terugvond, zag ik het licht: een rok! En dan nog wel voor mezelf. Sinds mijn feestkleedje van vorig jaar naaide ik niets meer voor mezelf, maar dat kwam er nu dus eindelijk nog eens van. Een gewoon simpel A-lijntje, meer moest dat niet zijn.

 

Onverwachte bijwerking van de rok was een pruillipje bij Lilith. Ze wil ook "zo'n rokje met rode mevrouwtjes". Tja. Er is nog stof genoeg over...

zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

Tijdens een gezellig dagje naaien met mijn buurvrouw, maakte ik voor Lilith nog maar eens een pyama. Ik gebruikte een beproefd recept: de t-shirt zoals hier (o wat hou ik nog steeds van dat versneden voorpand!) en de broek zoals hier.

De twee überzachte nicky-stofjes kocht ik al ergens in de zomer in het Stoffenpaleis in Hasselt. Niet-effen nicky is maar moeilijk te vinden, dus ik was hier zeer blij mee - onnodig te zeggen, vermoed ik, dat ook ons madammeke het méér dan ok vond, met de hartjes?

Voor de foto's stond ze eerst maar zeer stijfjes te poseren, maar toen ik zei dat ze gerust wat gek mocht doen, liet ze zich volledig gaan :-)

Ze slaapt de laatste nachten als een roosje, daar zorgt deze pyama natuurlijk voor.

En de buurvrouw? Zij maakte ook een pyama, volgens hetzelfde recept. 's Avonds zetten we de twee meiden nog vlug eens bij elkaar, met hun matching pyama's.

En hop, alweer een projectje af. Hoera!

Retro rokje

U vraagt zich waarschijnlijk af of hier nog genaaid wordt. Veel naaisels passeren hier tegenwoordig niet de revue. Maar ja hoor, ik ben zelfs redelijk productief momenteel. Al zult u me daarin gewoon op mijn woord moeten geloven, want foto's maken komt er precies niet van.Gelukkig kreeg ik Lilith toch nog eens voor m'n lens in een rokje dat ik een tijdje geleden al maakte.

Een hele tijd geleden won ik bij Alfonsiene een paar stofjes. Ik borg ze op in m'n kast, waar ze heel lang ongebruikt bleven liggen, tot de mooie herfstkleuren van één van de stofjes me een tweetal maand geleden weer begonnen op te vallen.

Nog geen uurtje later had ik voor Lilith een rokje gefabriceerd. A-lijntje van Mme Zsazsa, brede elastiek bovenaan, et voilà! En dan knipte ik er zelfs twee, want toen ik de naden wilde openstrijken, bleek het stofje daarvan gewoon te smelten - gesmolten rok, 't is eens iets anders, al een geluk had ik nog stof genoeg om gewoon opnieuw te beginnen.

Wat hou ik toch van die kleine snel-klaar-projectjes. Instant voldoening!

Draagpost: de evaluatie

Ik kreeg de vraag zeker te laten weten hoe ik de twee babydragers uit mijn vorige post ervaren had, en doe dus een poging om daar een en ander over te schrijven.

Ik begon met de Storchenwiege Baby Carrier. Aandoen is poepsimpel, dus dat vond ik al een groot voordeel. Hij voelt ook echt goed aan, stevig en zo, eigenlijk al wat ik wil, en met maar één knoop dus ik was graag bereid dat even over het hoofd te zien.

Maar Ernestje dacht er anders over. Ik probeerde hem verschillende keren uit, en telkens zette hij het na een paar minuten op een geween en tegengewring dat het niet mooi meer was. Nee, hij vindt hem níet tof.

*Let vooral niet op dat roze speldje aan mijn t-shirt, dochterlief vindt dat

tegenwoordig de ideale plaats om haar haarspeldjes op te 

bergen als ze ze niet meer wil.*

Dan maar de Manduca bovengehaald. Ook heel gemakkelijk aan te doen, misschien wel iets omslachtiger met de babyinsert, maar daar zal hij binnenkort toch uitgegroeid zijn, dus houd ik daar even geen rekening mee.

Ik hou van de Manduca, en nog belangrijker, Ernestje ook! Ook hier stribbelt hij telkens even tegen, maar daarna valt hij ook meteen in slaap, heerlijk gevoel is dat - op bovenstaande foto is hij bijna vertrokken, zoals je aan z'n oogjes kunt zien. Hij vindt het blijkbaar heel leuk dat zijn voetjes hier ook mee in de drager kunnen.

Ik waagde me met de Manduca zelfs al buiten, tijdens een wandeling in het bos hier vlakbij. Ook daar viel hij pardoes in slaap, en 't is echt heerlijk om zo met hem rond te wandelen.

 

Manduca dus. De gehuurde dragers stuurde ik ondertussen terug, maar vanmorgen kwam de postbode alweer langs met een leuk pakje: mijn eigen Manduca Silver Lily. Ons manneke is in de crèche, maar wacht tot hij thuis is! Dan loop ik een hele avond met hem rond...